Adriana van Ryndorp: De driftige minnaars. 1723.
Uitgegeven door drs. G.C. van Uitert
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton081210 — Ursicula
Als reactie hierop verscheen De arglistige juffer bedroogen.
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

Continue

[fol. *1r]

DE

DRIFTIGE MINNAARS

OF

ARGLISTIGE JUFFROUW;

KLUCHT-SPEL.

[Vignet: Nulla Quies]

TE LEYDEN,

Gedrukt voor de LEYDSE en HAAGSE
SCHOUWBURGEN, 1723.



[fol. *1v: blanco]
[fol. *2r]

OPDRACHT,

AAN

MEVROUWE

KAROLINA VELDHOVEN.

MEVROUWE,

Een ingeschapene genegendheid, en de dagelykze behandeling der Poëzy, hebben my eindelyk zo ver gebracht, dat ik mede de veder in de hand genomen heb, en zo verwaand geworden ben, myne rymloze rymen met den druk gemeen te maken. Ik bekenne gaarne indien ik den raad der gene, die meer ervarendheid dan ik in waereldsche zaken hebben, gevolgt hadde, zulks nooit zoude geschied zyn, doch de zucht om mede iets in ’t licht te brengen, heeft de overhand by my gehad, en [fol. *2v] my zo verre gebracht, dat ik dit gering werkje het licht durf te laten zien: lasteraars zal het niet ontbreeken; doch ik kreun my weinig aan het gispen der tongen, als die door dagelykze oeffening leere dat alle het Ondermaansche de verachting, en laster, onderworpen is. Indien ik maar zo veel geluk geniet dat het UEd. eenigen ledigen tyd met vermaak doet slyten, acht ik my vol op betaald; en my verder het zeggen der lastermonden niet aantrekkende, zal ik altoos blyven

            MEVROUWE

                UED. Ootmoedige Dienaresse

                        ADRIANA VAN RYNDORP.


[fol. *3r]

OP DE

DRIFTIGE

MINNAARS,

OF

ARGLISTIGE

JUFFROUW.

    ’k Zie Adriana in deez’ blaân,
Arglistig met de Liefde leeven,
    De drift der Minnaars tegen staan;
Wyl ze in geen huuw’lyk zich wil geeven.
    (5) De Vryheid heeft de prys behaald,
De Minnaars loopen blaauwe scheenen;
    Het huuw’lyks juk, te naau bepaald,
Maakt haar afkeerig tot ’t vereenen.
    ’t Is Adrianaas werk alleen,
(10) De Drift der Minnaars te openbaaren,
    En ’t lof’lyk dichtspoor in te treên;
In d’uchtendstond van haare jaaren.
    De jeugd neem hier een spiegel aan;
Dit Klucht-spel leerd vermaak’lyk stichten.
    (15) Zo kan Parnassus blyven staan,
Door zo beschaaft en glat te dichten.
    En schoon ’t een jonge Juffer ziet,
Dees boertery zal haar bekooren,
    Terwyl het niemant kwetst, zelf niet
[fol. *3v]
(20) De kuischte en allerzedigste ooren.
    Hoe zal men deze dichtheldin,
Met kunst van woorden best bedanken,
    Wier dichtmaat, vloeient, ryp van zin,
Bestaat in onvervalschte klanken!
    (25) Elk roem op deze poëzy,
In Pindus hoofdtaal net beschreven;
    Zy is der Goden lekkerny,
Met zwier op ’t wit papier gedreven.
    Dank Adriana voor haar Klucht,
(30) ô Nederlandsche Puikpoëten:
    Haar naam zweeft aan Parnassus lucht,
Dies zal zy nimmer zyn vergeten,
    Maar schynen als een held’re zon,
    Eeu in, eeu uit, op Helicon.

                                            J. van HOVEN.


[fol. *4r]

AAN JUFFROUW

ADRIANA van RYNDORP,

Op haar E. uitgave

DER

DRIFTIGE MINNAARS,

OF

ARGLISTIGE JUFFROUW;

KLUCHT-SPEL.

Is ’t niet genoeg, ô aangename maagd!
    Door ’t vlammend’ oog een ieders hart te blaken?
    Moet gy het verder door uw geest noch raken,
Op dat het werd met dubb’len brand geplaagt?
(5) ’t Schynd ja; en ’t blykt, nu gy, vol geest en keest,
    De losse drift van Minnaars, zonder oordeel,
    Elk toond: de jeugd die trek hier uit haar voordeel,
t’ Wyl gy geen scherp van hekeltongen vreest.
Geen vuige nyd, noch bitzen lastermond,
    (10) Vind hier in iets dat zy met reên kan wraken.
    Een kuische ziel kan stichtende vermaken,
En zonder dat haar eere werd gewond.
Vaar voort en voort op ’t loflyk eerenspoor;
    Laat u geen nyd in ’t minste wederhouwen,
    (15) Van het Parnas in Neêrland meê te bouwen,
Zo streeft uw naam een reeks van eeuwen door.

                                                                Ex tempore.
                                                                    A. v. THIL.


[fol. *4v]

VERTOONDERS.

ADRIANA.
MARGRIET, haar Moeder.
ANNA, meid van Margriet.
JAPIK, een boer, in dienst van Margriet.
ONRUST,
PLEIZIER,
DOLLENBURG,
KAALVINK,
WINDBREKER,
SYMEN,		 }
}
} 		Minnaars van Adriana.
OOME KEES, Oom van Adriana.
Een Lakei van Kaalvink.

Het Tooneel vertoond een Straat.
Continue
[p. 1]

DE

DRIFTIGE MINNAARS,

OF

ARGLISTIGE JUFFROUW;

KLUCHT-SPEL.
____________________________

EERSTE TOONEEL.

ONRUST  ADRIANA.

ONRUST.
Wel Jaantje, benje daar? dat ’s zoet:
Ik kom jou juist recht in ’t gemoed.
Wat heb ik menschen moeten spreeken!
’k Wensch vaak ik haar den hals zag breeken,
(5) Om dat het my gestaâg verbied,
Dat ik uw byzyn niet geniet.
ADRIANA.
Dat ’s noch al de oude praat, ook vrindje?
Jy houd my vast zo wat voor ’t kindje.
Wat wou jy met een vrouw toch doen?
(10) Ik loof je gaaft’er nooit een zoen;
Dat kom ik meenigmaal te denken.
Maar hoe, gaat gy u zelven krenken,
En wordje kwaad? kom, ziet my aan,
Dan zal die kwaadheid over gaan.
(15) Hoe, durf jy noch je kop zo toonen,
Daar ik je fouten ga verschoonen,
By elk die kwaad maar vanje zeid:
My dunkt dat jy jou niet en meid,
Maar helpt de menschen aan het praten.
(20) Foei, wilt die vuile nukken laten,
[p. 2]
Waar door dat ider met u lacht,
En wy zyn op elks tong gebracht,
Of wil voor altoos van my blyven;
Dan zal ik niet meer met je kyven.
(25) Ei lieve; kom, kyk my eens aan,
Of anders zal ik heenen gaan.
ONRUST.
Neen Ariaantje, wilt vertoeven.
’t Was of myn kop my stond op schroeven,
Zo dacht ik op een raar geval,
(30) Het geen ik u verhalen zal.
ADRIANA.
Is het van ons? kom aan, laat hooren.
ONRUST.
Wel neen het, wilt u maar niet stooren.
ADRIANA.
Wat raakt my doch een anders zaak,
Meen jy dat my dat is vermaak?
ONRUST.
(35) Wel, mag ik nooit van and’ren spreeken?
Ei, kom, laat doch je kwaadheid steeken,
En luister na het geen ik zeg....
Maar hoe, je loopt weêr van my weg.
Zel jy dan nimmer by my blyven,
(40) Als slechts om wat met my te kyven?
ADRIANA.
’t Is beter dat ik weg wil gaan,
Als dat ik weêr iets zou verstaan,
Dat my geheel bedroeft zou maken.
Jy zult jou zotte praat niet staken.
ONRUST.
(45) Wel, wou jy dat ik, heel verliefd,
Zei dat jy hebt myn hart doorgrieft;
En dat ik door uw lonkende oogen,
Ben in het liefde-net getoogen;
Of zuchte vol aanminnigheid.
(50) Wy hebben immers uitgevreid.
Of meen jy dat ik vol van grillen,
Zal doen al wat jy maar zult willen,
[p. 3]
En met een oog vol van getraan,
Jou stadig om een kusje maan?
(55) Jy weet ik heb gestaâg veel zaken:
Daar na zel ik je wel vermaken.
ADRIANA.
Ei lieve, gaat toch maar weêr voort,
’k Heb zottigheid genoeg gehoort.
Die fraaye Dame zelje wachten.
(60) My dunkt jy komt’er na te trachten.
ONRUST.
Heeft zy dan zo veel fraajigheid,
Dat jy my dat gestaâg verwyt?
ADRIANA.
’k Heb haar van dicht by nooit bekeeken,
Maar jy te beter.
ONRUST.
                          Na jou spreeken
(65) Lykt dat je bent jaloers van haar.
Kom, scheiden wy maar van elkaâr;
Jy zelt toch nooit je schelden laten.
Ik wil niet langer met je praten.
Hoor Ariaantje, ik laatje staan,
(70) Jou kwaadheid zal wel over gaan.            binnen.
ADRIANA.
’t Is goed, ik zal dat wel onthouwen,
Maar vogel, ’k zweer het zelje rouwen.


TWEEDE TOONEEL.

ADRIANA, ANNA.

ANNA.
Hoe, Juffrouw, sta jy hier alleen!
Wel waar is doch Heer Onrust heen?
(75) Ik dacht hy stond by u te praten.
Hoe, heeft hy u zo haast verlaten?
ADRIANA.
Ach! Anna, hy is kwaad op myn,
En dat verwekt my groote pyn.
[p. 4]
ANNA.
Ei, wil jou niet bedroeft aan stellen;
(80) Hy doet dat om jou wat te kwellen.
ADRIANA.
Jy spreekt hem altyd voor, Anna,
En hy doet niet als voor en na,
Steeds spreeken van zyn beezigheeden;
Hoe kan dat zyn van my geleeden?
(85) Het is voorwaar te grooten spyt,
Dat hy aldus zyn tyd verslyt.
Trouw ik met hem, het staat te vreezen,
Dat het hem zal vergeeten weezen,
Ja, licht’lyk, door zyn groot belet,
(90) Vond ik hem by een aâr te bed.
ANNA.
Maar, Juffrouw, wel, hoe durfje ’t zeggen?
Hy by een aâr te bed gaan leggen!
Neen, hy bemind jou al te veel.
Kom aan, ik neem het voor myn deel.
ADRIANA.
(95) Wel, meid, wou jy dan borge blyven
Voor ’t geen getrouwde mans bedryven?
ANNA.
Voor een; maar ook voor alle niet.
Wie weet hoe meenig dat me’er ziet,
Ik meen van die getrouwde bollen,
(100) Die loopen by een aâr uit krollen.
ADRIANA.
Anna, zwyg aanstonds; heer Pleizier
Die nadert ons. Ziet eens hoe fier
Hy treed; dat is een manlyk weezen;
Hy zou myn hart wel haast beleezen.


[p. 5]

DERDE TOONEEL.

PLEIZIER, ADRIANA, ANNA.

PLEIZIER.
(105) Uw Dienaar, zoete Engelin.
Het is geheel na mynen zin,
Indien het u niet zal mishagen,
Dat ik u kom myn hart opdragen.
Ik roem op uw bekoorelykheid;
(110) Ja, weet in ’s waerelds rond geen meid,
Die zo charmant zich weet te kleeden
Als gy, van boven tot beneeden.
ADRIANA.
’t Flatteeren is thans heel gemeen.
Maar Heer, gy zyt het maar alleen
(115) Die my gestadig zo komt roemen.
PLEIZIER.
Juffrouw, ik durf u zelver noemen
Helena, die met Paris vlucht.
Maar laat ons zwijgen van die klucht.
Wanneer zult gy het jawoord langen?
(120) Wilt gy elk een met hoop ontvangen,
En ider houden voor den gek,
Dat is een lasterlyk gebrek:
Gy zult u zelf het meest bedriegen.
Ei laat een party minnaars vliegen,
(125) En kies my voor uw Bruidegom.
Wel hoe, Madame, zyt gy stom?
Komt ’t minnevier uw borst ontsteeken,
En dat uw schaamt’ verbied te spreeken.
ADRIANA.
Ach! neen in ’t minste, heer Pleizier,
(130) Ik voelde nooit geen minnevier.
PLEIZIER.
Madame, wat is dat voor praten;
Gy mocht dat liever achterlaten.
[p. 6]
Hoe jy zoud’ nooit getroffen zyn,
Met pylen vol van zoet fenyn:
(135) Wat of jy my al wys woud’ maken,
Ik zie ’t vuur in uw oogen blaken.
Kaalvink luisterd.
ADRIANA.
Nou moet ik lachchen, ha! ha! ha!
PLEIZIER.
Dan is het best ik heenen ga.
Nou kenje zeggen ongeloogen,
(140) Dat jy my hebt op ’t fraaist bedroogen.
ADRIANA.
Zo zal ik doen, myn heer, vaar wel.


VIERDE TOONEEL.

KAALVINK; ADRIANA, ANNA, LAKEI.

KAALVINK.
Wat had die vent weêr een bestel!
Hoe heb ik daar met smart staan wachten,*
Eer dat dien vinder van gedachten
(145) Vertrok, myn alderliefste meid;
Wat heeft hy tegen jou gezeid?
ADRIANA.
Dat weet ik niet.
KAALVINK.
                          Ei, laat het hooren.
Maar, liefje, ’t moest je niet verstooren.
Is nou mijn háár niet mooi gekemd?
(150) Wat dunkje van dit fijne hemd?
Och! ik heb zo veel mol gedronken.
Gut, meisje, ik begon te ontfonken,
Ik brande van de lieverigheid.
Myn knecht zyn rok is slecht, dat’s spyt
(155) Voor zo een heer, als ik, waarachtig.
O Je! wat is myn brand weêr krachtig.
Ik brand! geef water, mol, ik brand!


[p. 7]

VYFDE TOONEEL.

KAALVINK, ADRIANA, ANNA, JAPIK, LAKEI.

JAPIK met een glazewasser.
WAt duivel is dit voor een kwant?
Hoe drommel legje zo te razen,
(160) En komt elk met jou brand verbazen;
Ik blus die uit, by men kaneel.
Wel vent, ben jy wat droog van keel?
KAALVINK.
De duivel moet het vrouwmensch halen,
Ja wel, myn zinnen zyn aan ’t malen.
JAPIK.
(165) Durf jy de Juffrouw schelden, zot?
Weg kaarel, of jy raakt kapot.
KAALVINK.
Lakei, kom laat ons maar gaan stappen,
Eer wy meer krygen op ons lappen.


ZESDE TOONEEL.

ADRIANA, ANNA, JAPIK.

ANNA.
WEl Jaap, dat had je gaauw gehoord;
(170) De kaarel sprak noch maar een woord
Van brand, en jy, jy komt hem wassen;
Men zou de droes zo wel verrassen.
JAPIK.
Ik heb’et in de neus ehad
Al lang, Anna, verstaje dat?
(175) Ze doen de Juffrouw niet als plagen,
En zie dat kan ik niet verdragen.
ADRIANA.
Daar, Japik, dat is voor je loon;*
Jy hebt je rol gespeeld heel schoon.
[p. 8]
Anna, gaat eens naar Onrust kyken;
(180) Ik moet myn droefheid hem doen blyken.
ANNA.
’t Is wel, Juffrouw, ik stap’er heen,
En kom zo weêr; weest wel te vreên.


ZEVENDE TOONEEL.

ADRIANA.

WAt is ’t my moeielyk in dit leven,
Dat ik my niet en kan begeven
(185) Om eens getroud te zijn; daar’s niet,
Of ’t strekt my alles tot verdriet,
Als ik met elk niet mag verkeeren;
Een man die zou dat niet begeeren,
Dat ik elk een zo vriendelyk was.
(190) Daar komt’er weêr een; net van pas.


ACHTSTE TOONEEL.

DOLLENBURG, ADRIANA.

DOLLENBURG.
WAt Dame mag daar ginder wandelen.
’K mag met haar van de min wat hand’len,
Haar oog heeft my het hart doorgrieft,
Ik ben tot aan de ziel verlieft.
(195) Mocht ik met haar eens, zonder trouwen,
Aan Venus tafel bruiloft houwen,
Ha, dat zou schoon zyn; maar, kom aan,
Laat ik haar eens aanspreeken gaan.
Ou allervous, charmanten Engel.
ADRIANA.
(200) Wel dat’s een assuranten bengel.
DOLLENBURG.
Par le François, madamoisel?
[p. 9]
ADRIANA.
Ja, Fransje, ô die ken ik wel.
Myn heer hoe komje dat te vragen,
Of doe je ’t om my wat te plagen?
(205) Hy woond hier naast, het is myn Broêr.
DOLLENBURG.
,, Wat bruidme deze voddemoer,
,, Ze komt me zuiver wat te scheeren.
,, En met dat om en om te keeren
,, Houdze haar of zy my niet verstaat.
(210) Madame, ach! ik bid u laat
Ik eensjes met uw moeder spreeken,
En zeggen wat my mag gebreeken.
Snuf eensjes met my. ook al niet!
ADRIANA.
Myn heer, ik vrees dat men het ziet,
(215) En dan mogt daar het volk van praten,
Daarom wil ik het liever laten.
DOLLENBURG.
Hoe, snuffen dat mag elk vry doen,
Al was ’t een Dame van fatzoen.
ADRIANA.
Ook woud gy aan Mama iets vragen,
(220) Ga heen, en doet toch uw behagen.
DOLLENBURG.
Wel aan, ik zal na binnen gaan,
En doen myn meening haar verstaan.


NEGENDE TOONEEL.

ANNA, ADRIANA.

ADRIANA.
Ja; zo raak ik van jou onslagen:
Dat talmen komt my maar te plagen.
ANNA.
(225) Juffrouw, wat was dat voor een man?
My dunkt by na dat ik hem kan.
ADRIANA.
Het was een rechte gek der gekken;
[p. 10]
Myn moeder zal hem wel betrekken.
Maar wat heeft Onrust jou gezeid?
ANNA.
(230) Hy zei, Annaatje, zoete meid,
Jou Juffrouw heeft weer zo gekeven,
Dat ik het haar niet kan vergeven.
Zy is jalours, en zonder reên;
Daar ik gestadig ben te onvreên.
(235) Om dat zy elk zo vrind’lyk handeld,
Het zy aan huis; of dat zy wandeld.
Om dat zy elk te woord wil staan,
Zal ik haar noch verlaten gaan.
ADRIANA.
Hoe, heeft hy zo van my gesprooken!
ANNA.
(240) Ja, maar ik hebje schoon gewroken,
Ik zei, wat doet ’er in uw huis
Die Dame, dat is ook niet pluis:
Hy zei, ik heb haar raad gegeven,
En iets geheims voor haar geschreven.
ADRIANA.
(245) Ja, dat is zeker mooi gepraat,
Zyn letters lopen al langs straat.
ANNA.
Wel Juffrouw, dat zyn slechte dingen;
Dat zou ’k hem voor zyn scheen doen springen,
In plaats van hem te woord te staan.
(250) Maar zacht, daar komt je moeder aan.
ADRIANA.
Annaatje, laat ons ginder blyven.
Verbaast wat zal zy weder kyven.


TIENDE TOONEEL.

MARGRIET, DOLLENBURG, ADRIANA, ANNA ter zyden.

MARGRIET.
Myn heer, wat had jy hier te doen?
Het stryd heel tegen myn fatzoen.
[p. 11]
(255) Myn dochter mag ook noch niet trouwen;
Het zoude u beide haast berouwen.
Ik zeg vertrek van stonden aan,
Ik wil niet langer met u staan.
Durf jy myn dochter pretendeeren?
(260) Wel jy kund haar niet maintineeren.
Zy is een jong en dartel dier,
En diend geen kalen Officier.
DOLLENBURG.
Wel Juffrouw, wat zyn dat voor reden?
Durf jy myn glory zo vertreden?
(265) Een Officier van edel bloed....
WINDBREKER.
Ja, maar gy hebt geen geld noch goed.
DOLLENBURG, trekt zyn degen.
Canailje wat durf jy daar zeggen,
Morbleu, ik die dorst nederleggen
De stoutste in het vlakke veld....
WINDBREKER.
(270) Om dat ik zeg, gy hebt geen geld.
Myn heer, wil my zo veel verplichten,
Dat gy uw toorne wat doet zwichten.
Wilt liever na een ander gaan,
Die gy veel beter aan zult staan.
(275) Wilt vryelyk na een dame kyken,
Die met uw staat zich kan verryken.
Myn dochter is die eer niet waard,
Dat zy zou zyn met u gepaard.
DOLLENBURG.
’t Is wel, ik zal van hier vertrekken,
(280) Maar ook uw trotsheid elk ontdekken.


ELFDE TOONEEL.

MARGRIET, ADRIANA, ANNA.

MARGRIET.
’t Is fraai, Juffrouw, van jou bedacht,
Dat jy my daar stuurd onverwacht
[p. 12]
Een heer, van ’t hoofd tot aan zyn teenen
Niet aârs als stof; wat moogt gy meenen.
(285) De kamer was eerst schoon gemaakt,
Daar is dat stofbeest in geraakt!
Anna, wilt vensters open zetten.
Zo zal die lucht my niet besmetten.
Jy. askat, doet my dat niet meer,
(290) Maar komt in huis, dat ’s myn begeer.
ADRIANA.
’t Is wel, mama, ik zal u volgen.
Toond u maar niet meer zo verbolgen.


TWAALFDE TOONEEL.

ADRIANA, SYMEN.

ADRIANA.
Wat komt daar weêr voor een figuur?
Ha! ha! dat is een raar postuur!
SYMEN.
(295) Juffrouw, weet jy my niet te zeggen,
Waar Adriana thuis mag leggen.
ADRIANA.
Zy leid niet thuis, maar staat alhier.
SYMEN.
Ben jy dan zelf dat aardig dier?
Tot Amsterdam hoor ik jou noemen,
(300) En dikwils uwe schoonheid roemen;
Elk zeid dat jy zo vriendelyk ziet,
Waarom doe jy dat nou ook niet?
Zie daar, van min myn oogen traane?
Ei, zie wat vriendelyk, Adriane.
ADRIANA.
(305) Wel kaerel, ken jy my? dat ’s vreemd?
Voor wie of jy my hier toch neemt?
Schavuit, laat af van my te plagen,
Of jy krygt dadelyk lustig slagen.
SYMEN.
Wat zeg je daar van slagen, he.
[p. 13]
(310) O neen, ik heb veel liever vreê.
Ei, wilt doch eens dees brief doorleezen,
Gy kund myn smart wel haast geneezen.
ADRIANA.
’k Wou dat jy voor den drommel voer.
Daar leid je brief, vent, op de vloer.
SYMEN.
(315) Durf jy myn brief zo affronteeren?
Wel, Jaantje, dat gelykt wel scheeren.
Wat heeft die brief jou toch misdaan?
Daar by dreig jy my noch te slaan.
Verbeter dit, kom, zonder wachten.
ADRIANA.
(320) Anna, die vent wil my verkrachten!
Och! Japik, kom toch aanstonds hier.


DERTIENDE TOONEEL.

ADRIANA, SYMEN, ANNA, JAPIK.

JAPIK.
Wel hei, wat’s hier weêr voor getier.
Vent, bruid voort van de juffrouw heenen,
Of ’k breekje armen strak, en beenen.
ANNA.
(325) Heeft jou dit monster aangeraakt,
Dan dient zyn ribbebeen gekraakt.
ADRIANA.
Ja, wilt hem vry den hals maar breeken.
Die scheefscheen dorst my hier aan spreeken.
Ziet hem daar staan gelyk piet snot;
(330) Bruid hier van daan jou kalen rot.


VEERTIENDE TOONEEL.

SYMEN, JAPIK, ANNA.

SYMEN.
Ja, ’k sta toch als piet snot te kyken.
Wat drommel, my zo uit te stryken!
[p. 14]
JAPIK.
Wel maat, hoe kom jy zo ontzind,
Dat jy al meê die juffrouw mind.
SYMEN.
(335) Hoe, is ’t zotheid haar te minnen?
Zy heeft betoverd al myn zinnen;
Ik zie geen kans hoe ’k haar vergeet.
ANNA.
Hoor, ik noch wel een middel weet.
SYMEN.
Wat ’s dat?
ANNA.
                Neem dadelyk twaalf pillen,
(340) Dan los jy maklyk al die grillen.
SYMEN.
Ik deed zo ’t my maar helpen wou.
ANNA.
Het is gewis, dat zeg ik jou.
SYMEN.
Ach! wou ’t myn minnevlammen smooren,
Of anders gaan ik heel verlooren.
JAPIK.
(345) Ja, neemt ze maar op onzen raad,
Al was’t ’er vyftig, beste maat.


VYFTIENDE TOONEEL.

SYMEN.

Maar zouden pillen immer maken,
Dat ik myn liefde kwyt zou raken,
’k Ga strak dan na de Aptheker toe;
(350) Ik ben dat bruien ook al moê.
Wat karel komt daar ginder stappen?
Verdord, hier kryg ik op myn lappen!


[p. 15]

ZESTIENDE TOONEEL.

WINDBREKER, SYMEN.

WINDBREKER.
Vervloekten schelm, wat doeje daar?
Ik scheur je strak wel van malkaâr.
(355) Vertrek, en wilt geen een woord spreeken,
Of ik zal u den hals voort breeken.
SYMEN.
Myn heer, ik bid doorsteek my niet,
Ik ga van hier, gelyk gy ziet.
WINDBREKER.
Gaat, zeg ik, zonder my te stooren.
(360) Dees klop die zullen zy wel hooren.


ZEVENTIENDE TOONEEL.

ANNA, WINDBREKER.

ANNA.
Myn heer, wat is’er van uw dienst?
WINDBREKER.
Anna, ik kom op ’t onvoorzienst’
Uw jonge juffrouw eens bezoeken.
Durft gy u zelven nu verkloeken,
(365) En roepen haar?
ANNA.
                                  O ja, myn heer.
WINDBREKER.
Annaatje, komt wat rasjes weêr.
Nu zal ik haar de min gaan toonen,
Die komt myn jonge borst bewoonen.


[p. 16]

ACHTIENDE TOONEEL.

ADRIANA, WINDBREKER.

WINDBREKER.
Madame, ik bid ’t u niet mishaag,
(370) Dat ik aan u myn hart opdraag;
Voorlang gevoelden ik van binnen,
Dat ik u eeuwig moest beminnen.
Zo haast ik word myn eigen voogd,
Werd onze trouwdag ook beoogt.
Ome Kees luisterd.
ADRIANA.
(375) Myn heer zo schielyk, zonder vragen
Of uwe trouw my kan behagen.
Uw moeite die is gansch om niet;
’k Houw niet van trouwen, als gy ziet.
WINDBREKER.
Wel hoe, meend gy dan maagd te sterven?
(380) Gewis, gy zult u zelf bederven.
Ach! slaat uw oogen op* myn smart,
De wanhoop treft my aan het hart.
ADRIANA.
Ik neem het noch in myn bedenken,
Of ik myn hart aan u zal schenken.
WINDBREKER.
(385) Gelukkig ben ik dezen dag,
Zo ik in ’t eind maar hopen mag.
ADRIANA.
Daar’s Oome Kees, heer, wil vertrekken,
Hy zou de heele zaak ontdekken.


NEGENTIENDE TOONEEL.

OOME KEES, ADRIANA.

OOME KEES.
Dien heer, die was geheel volmaakt;
(390) Uw hart schynt door zyn oog geraakt.
[p. 17]
Kan hy jou niet op ’t meest bekooren?
Nou lustig, Nichje, laat eens hooren.
Hoe, zwygje noch, dat’s slechte kunst;
Zeg, schenkt gy hem hem niet uwe gunst?
ADRIANA.
(395) Wel Oome Kees, wel is dat vraagen!
Doe jy ’t ook om my wat te plagen?
Myn smaak is van een and’ren trant;
Die man die schort het in ’t verstand.
OOM KEES.
Wat doeje dan met hem te praten?
(400) Wil maar dat koolverkoopen laten?
Het is al lang genoeg, ô pry!
Dat jy staâg scheerd de gek met my.
Ik zeg dat jy met hem zult trouwen,
Of zyt verzekerd ’t zalje rouwen.
(405) ’k Weet dat je zin hebt in een aâr.
En vuur by stroo brand haast malkaâr.
ADRIANA.
Maar Oom, hoe kanje nu zo kyven.
Jy weet dat ’k staag in huis moet blyven,
En dat ik niet eens uit mag gaan,
(410) Om dees of die te spreeken aan.
Waar woude ik dan die heeren spreeken?
Myn moeder die is vol gebreeken
Van zinnelykheid, tot myn verdriet.
Zeg, oom, is dat de waarheid niet?
OOME KEES.
(415) Wat bruien myn die bagatellen.
Leg my niet meer aan ’t oor te lellen,
Maar kies in korten tyd een man,
Die u braaf maintineeren kan.
En na zyn staat fraai onderhouwen,
(420) Of ’k zelje dwingen om te trouwen.


[p. 18]

TWINTIGSTE TOONEEL.

MARGRIET, ADRIANA.

MARGRIET.
Hoe gaat jou Oom zo toornig voort?
Jy hebt hem licht’lyk weêr verstoord.
ADRIANA.
Hy wil ik zal een man voort neemen.
Dat is altyd het oude teemen,
(425) Daar hy my staâg het hoofd meê breekt.
’t Is al van trouwen dat hy spreekt.
MARGRIET.
Wel hy heeft groot gelyk, Madame.
Jy hoord jou in jou hart te schamen,
Dat niemant is naar uwen zin.
(430) Wat beelt’er toch dit nufjen in!
Jy zult op ’t laatst op stelling raken,
Zo lang zal jy je vryen maken.
Zie toe dat jy wat kort af breekt,
Eer dat men jou in ’t klooster steekt.


EENENTWINTIGSTE TOONEEL.

ADRIANA, ANNA.

ADRIANA.
(435) Anna, is dat ras weder komen:
Nu moogje voor Mama wel schroomen.
Ik kreeg van haar daar zulk gekyf;
Dat noch het hart beefd in me lyf.
ANNA.
O Juffrouw, wilt je niet ontstellen;
(440) Wat baat het dat je jou gaat kwellen.
Gaan wy in huis, want het is laat,
Gints zwierd een dronkaart langs de straat.


[p. 19]

TWE-EN-TWINTIGSTE TOONEEL.

WINDBREKER alleen.

Hier is het huis van myn beminde.
Och kon ik nou het venster vinden.
(445) Ik loof zy slaapt die zoete meid.
Maar zy had evenwel gezeid,
Dat zy my zou een teken geven:
Ik zal gaan zingen, by myn leven.
Hy zingt.
De min die maakt het hart bedroeft,
(450) ’t Is best het Bachchus nat geproeft.
Hoe, zou zy my niet willen hooren,
Wel dat zou my wel duivels stooren!
La, la, la, la. Wat, noch al niet!
Vervloekt, wat is dat een verdriet,
(455) Wanneer dat men zo moet staan wachten.
Men zou van dorst zo wel versmachten.
Klaas, hond, geef koffie voort, met zoet,
Op ’k trapje huis in met een voet.
Maar ik hoor daar het venster kraken,
(460) Nu zal ik myn gehoor vermaken.
Zy speeld op de fluit.
Ha! dat geluid dat streeld myn hart,
Maar kom myn lief, genees myn smart.
Ik bid u wil niet langer wachten,
Myn Engel, wilt myn leet verzachten.


DRIE-EN-TWINTIGSTE TOONEEL.

WINDBREKER, ANNA, in schyn van ADRIANA, op het Balkon.

ANNA.
(465) Wat doeje voor myn deur zo laat?
Myn heer, ei, spoedje van de straat.
WINDBREKER.
Ach lief, ’t zyn uw bekoorlykheden,
Die my zo laat alhier doen treden.
[p. 20]
Ik bidje, laat my in, wat gaauw,
(470) Want ik ben door de kouw heel flaauw.
ANNA.
Van kouw! ’k geloof dat is een leugen.
Dit nachtje zelje dan wel heugen,
Terwyl dat jou de kouw zo prangt.
Maak datje blaas geen wind en vangt;
(475) ’t Zou schadelyk zyn. Maar binnen laten!
Ja, vriend, kon jy me zo bepraten;
Ik spreek wel menschen, ja Sinjeur,
Maar nimmermeer als voor de deur;
Hier niet in huis, dat moetje weeten.
(480) Maar wyl jy klaagt van niet te zweeten,
En datje bent zo drommels kout,
Ik zelje geven turf en hout,
Dan kenje in huis jou wat gaan warmen,
Eer dat de kou vliegt door je darmen.
(485) Hou daar, myn goeije apegat:
Heb jy wel ooit zoo’n gift gehad?
            Zy gooit hout en turf uit het venster.
WINDBREKER.
Och! neen ik, waarlyk, myn beminde.
Verdort, ik kan het kwalyk vinden.
Ha! turf en hout wat benje bon,
(490) Want jy komt van die lieve zon.
ANNA.
Ben ik een zon, zo wyk myn straalen,
Dat die jou niet tot asch vermaalen;
Of zengen van je breinkas ’t háár:
De droely, dat was vol gevaar:
(495) Dek met die hoed dan eerst je ooren,
            Zy gooit en stroohoed uit het venster.
Eer jy komt door myn zon te smooren.
WINDBREKER.
Ik zal al doen dat jy me hiet;
Maar, Jaantje lief, jy bent ’t niet.
[p. 21]
ANNA.
Hoe, durf jy my zo heeten liegen;
(500) Ik zelje in je bakkis vliegen.
Maar hoe, waar voerd de toorn my heen,
Helaes! ik ken toch niet beneên:
Ik zou jou anders braaf tracteeren,
Met nagels in je poddeveeren.
WINDBREKER.
(505) Anna, jy bent het, by myn ziel.
Ei, roept uw Juffrouw, dat ik kniel
Voor haar, en bid myn tweede leven,
Dat zy my wil myn fout vergeven.
ANNA.
’k ben Ariaantje zelf, myn heer,
(510) Kom aan, en kniel maar voor my neêr.
WINDBREKER.
Meid, zo myn gramschap stygt naar boven,
Doorstoot ik my.
ANNA.
                          Ik wil ’t geloven.
Och! jou verstand dat leid in ’t zout,
Hy wil hem steeken met een hout.
WINDBREKER.
(515) Vervloekt, dat ’s waar, ik heb geen degen.
Maar echter ben ik niet verlegen;
Weet dat ’k zo voort in ’t water spring.
ANNA.
Ha ! ha! wel jemy! wat een ding.
Och! Juffrouw, waar zel ik nou kruipen,
(520) Die karel wil zyn zelfs verzuipen.


VIER-EN-TWINTIGSTE TOONEEL.

ADRIANA, op het Balkon, WINDBREKER, ANNA.

ADRIANA.
Myn heer, wat wilje toch gaan doen?
Ik bid bewaar doch myn fatzoen.
[p. 22]
WINDBREKER.
Laat ider vry het zyne zeggen,
’k Zal u myn dood te laste leggen.
ADRIANA.
(525) Bedenk u eerst ter degen, heer,
De dooden spreeken nimmermeer.
WINDBREKER.
Dan zal ’k in de Elizeesche velden,
Jou gaan voor moordenaarster schelden,
En zeggen elk wie my ontmoet,
(530) Dat uw gezicht de dood my doet.
’k Zal Kupido, dien menschenplager,
Uitschelden voor een hoorendrager.
ANNA.
Och! vrind, gy zyt geheel verdwaald.
Wat of jou door de harssens maald!
(535) De hoorens gaat hy elk vereeren,
Maar Kupido draagt nooit die veeren.
ADRIANA.
Anna, ik zeg zwyg aanstonds stil.
Myn heer, maar wat was toch uw wil?
WINDBREKER.
’k Versoek niet anders nu, Madame,
(540) Als dat ge ons voegt door trouw te zame.
ANNA.
Nou, dat is maar een kleinigheid.
ADRIANA.
Myn heer heb ik u niet gezeid,
Dat ik u nooit myn woord zou geven,
Voor dat gy na myn zin gingt leven;
(545) In tegendeel word gy zo wilt,
Dies is uw tyd vergeefsch gespild.
WINDBREKER.
Neem doch niet kwalyk, dat ’k moet vragen,
Wat ’t meest in my u kan mishagen?
ADRIANA.
Om dat gy zo jaloers steeds zyt,
(550) Dat is my wel de meeste spyt.
WINDBREKER.
Ik zweer, ik zal me in alles draagen,
Zo als ’t myn Engel zal behaagen.
[p. 23]
ADRIANA.
Dat is nu wel gezeid, heer Wind,
Maar was ik eens getrouwt, een kind
(555) Zou meerder vryheid mogen neemen
Als ik; daarom staak doch dit teemen,
En wilt niet langer blyven staan,
Want ik meen zo na bed te gaan.
WINDBREKER.
Och! mocht ik ook eens by jou slaapen.
ANNA.
(560) Ei lieve; hoor dien aap der aapen,
Myn Juffrouw is wel voor de praat,
Maar nimmer komt zy tot de daad.
WINDBREKER.
Ik bid u, komt toch eens van boven,
Dan wil ik aan uw hand beloven
(565) Dat ik terstond van hier zal gaan.
Ei, laat my hier niet langer staan.
ADRIANA.
Nou, als hy aanstonds heen zal loopen,
Anna, kom, doet de deur dan open.
Ik kom u daad’lyk by, myn heer.


VYF-EN-TWINTIGSTE TOONEEL.

WINDBREKER.

(570) Ha! ha! zo krygt men zyn begeer.
Wat zyn wy mans ook slechte slaven,
Die staâg zo na de vrouwlui draven!


ZES-EN-TWINTIGSTE TOONEEL.

WINDBREKER, ADRIANA.

WINDBREKER.
Ach! zyt gy daar, myn tweede ziel,
Gedoog dat ’k voor u nederkniel,
[p. 24]
(575) En u verzoek met teêre klachten,
Dat gy myn smarte wilt verzachten.
Ei, help my eens uit myne pyn,
Gy zyt alleen myn medicyn.
Laat ik het ja-woord doch ontvangen,
(580) Daar zo veel minnaars na verlangen.
ADRIANA.
De drift der minnaars is zo groot,
Dat ik tot noch toe niets besloot.
Ik wil myn vryheid liever houwen,
Als zyn in slaverny door ’t trouwen.
(585) Ook zie ik ’er geen na myn zin,
En lach gestadig met de min.
WINDBREKER.
Ja, wilt met elk de gek vry scheeren,
Indien gy maar volgt myn begeeren,
En kiest my tot uw echtgenoot.
(590) ’k Zal u getrouw zyn tot ’er doot,
En elk gestaâg doen van u vluchten,
Zo gy verdryft myn ongenuchten.
                                          Margriet en Oome
                                              Kees luisteren.
ADRIANA.
Woud gy elk een van my doen vliên,
O! dat moest zeker niet geschiên;
(595) Myn hart en ziel komt staâg te wenschen,
Naar ommegang met alle menschen,
En het is billyk dat een man
Wil, ’t geen zyn vrouw behagen kan.
WINDBREKER.
Ja, maar dat zwieren van de heeren,
(600) Komt aan een man vaak iets vereeren:
En Kordens, alderliefste kind,
Die worden van my niet bemind.
ADRIANA.
Ja, wou men op de mans eens letten,
Hoe veel dat zy ’er ons op zetten*
[p. 25]
WINDBREKER.
(605) Aan vrouwen ziet men dat zo niet,
Maar mannen strekt het tot verdriet.
ADRIANA.
Wy zullen dat niet effen praaten,
Des laat ons deze reden laaten.
Myn heer, ik heb uw beê voldaan,
(610) Ik moet nu spoedig binnen gaan.


ZEVENENTWINTIGSTE TOONEEL.

MARGRIET, OOME KEES, ADRIANA, WINDBREKER, ANNA.*

MARGRIET.
Ja, zeker, heb jy zulke streeken,
Dat jy ’s nachts gaat met heeren spreeken;
’t Is fraai van u gedaan, juffrouw.
Kom, lustig, geeft hem uwe trouw.
(615) ’k Wed ik dat kluchje wel zal stuiten,
Al zou ik zelver jou op sluiten.
Nu slaat men de oogen neêr terstond!
Dit water heeft een diepen grond.
OOME KEES.
Kyk, hoe onnoozel ken ze’er houwen!
(620) Die Ariaan heeftze in ’er mouwen.
ADRIANA.
Oom, dit’s om beste wil geschied;
Geloof het kwaalyk spreeken niet.*
MARGRIET.
Zoek jy jou oom ook wat te quellen?
Of kom jy hem voor zot te stellen?
(625) Jou kleuter, ’k weet niet wat my let,
Dat ik jou niet de kap verzet.
Om beste wil! hoe durf jy ’t zeggen?
Of meen jy ’t daar zo meê te ontleggen?
Oom, ’t is ’er over heen met heur,
(630) Zy volgt gestaâg haar eigen keur.
OOME KEES.
Hoor zuster; ’k zou me haar kwyt maken,
Want zy zal nooit die parten staken.
[p. 26]
Kom, troud haar uit aan dezen heer.
ADRIANA.
O neen, dat doe ik nimmermeer;
(635) Ik wil myn eigen meester weezen,
Dan heb ik nooit geen man te vreezen,
Of immer hunn’ slavin te zyn.
WINDBREKER.
Wel je! Madame, dat is fyn.
Ik zeg dat jy met hem zult trouwen,
(640) Of zyt verzekerd ’t zalje rouwen.
WINDBREKER.
Uwe oom en moeder staan het toe,
Gy schud het hoofd noch al, wel hoe,
Wat zyn ’er nu dan noch voor zaken
Die u weerhouden?
ADRIANA.
                              Ei, wilt staaken
(645) Die praat, woud gy myn wederpaar
Dan zyn, gy steekt u in gevaar;
Want, heer: gy hoeft geenzints te denken,
Dat ik myn liefde u ooit zal schenken.
WINDBREKER.
Wie duivel droomde daar ooit van!
(650) Ben ik dan een wanschapen man,*
Dat jy met my niet en wilt trouwen?
’k Kom immers niet met ’t oog te brouwen,
Ik heb veel geld, ’k voer grooten staat....
ANNA.
Dat is ’t ook al, myn beste maat,
(655) Want verder doeje niet als drinken,
En dag en nacht met glaazen klinken.
ADRIANA.
’k Verzoek een dag vyf zes beraad,
Eer dat ik treê in d’echten staat.
WINDBREKER.
Hoor nicht, ik zeg je zult verkiezen,
(660) Of ik zal myn geduld verliezen.
Maar zie, wie komt daar ginder gaan?
MARGRIET.
Daar heeftze wis iets meê uitstaan.


[p. 27]

ACHT-EN-TWINTIGSTE TOONEEL.

ONRUST, ADRIANA, MARGRIET, OOME KEES, WINDBREKER, ANNA.

ONRUST.
Uw dienaar heeren, en juffrouwen;
’t Is of men hier zal bruiloft houwen;
(665) Als ik maar meê eet, mag ’t geen kwaad.
Maar doeje allemaal op straat?
In huis is ’t beter om te banken;
Wat drommel, wat zyn dit voor ranken?
MARGRIET.
Die kuuren recht myn dochter aan,
(670) Dat wy zo laat voor gek hier staan.
Zy wil met ider een verkeeren,
En met elk zo de gek maar scheeren,
Schoon zy gestaâg werd aangebeên;
En dat werd niet van my geleên.
ONRUST.
(675) Dat’s jammer; wil jy dan niet trouwen?
Dan zelje nooit geen vrucht aanschouwen
Die u mamaatje noemen zal;
Wel meisje lief, wel jy bent mal,
Kom, neem dees karel, fluks van leeden,
(680) ’k Blyf borg voor zyn welleventheden.
Wat zal men fraaje kinders zien,
Indien dit huwelyk komt geschiên!
Zy zullen tot modellen strekken
Voor ider een, om brand te wekken.
ADRIANA.
(685) ’k Versta van u die reeden niet
Die woorden zyn my tot verdriet.
Moet gy my in myn druk noch sarren,
En my als in verdriet verwarren?
OOME KEES.
Ja, jou verdriet! waar of dat zit?
(690) Meid, waar je vleisch, men stakje aan ’t spit,
[p. 28]
En zagje liever gaar gebraden
Als dat je niet en bent te raden.
Nou word ik toornig en gram,
Meid, was je een Westfaalze ham....
ANNA.
(695) Myn heer, je toond ook, wel te weeten,
Dat je een liefhebber bent van eeten;
Maar dat gebraad is al te groot,
Eer zy aan ’t spit was, was ze dood.
MARGRIET.
Ik zeg, Anna, dat gy zult zwygen.
ANNA.
(700) Ik spreek maar op aan ’t spit te rygen.
WINDBREKER.
Ei, waarde ziel, beraad u ras.
Maar, hoe komt hier die boer te pas!
Hoe komt die kinkel hier te raken?


NEGENENTWINTIGSTE TOONEEL.

JAPIK, ONRUST, MARGRIET, OOME KEES, ADRIANA, WINDBREKER, ANNA.

JAPIK.
Wel vrinden, wat kom jy hier maken?
(705) Met je permotie evenwel.
ONRUST.
Die boer komt meê te pas in ’t spel.
JAPIK.
O ja, voorzeker, wel te weeten.
Maar, heerschop, ’t is my niet vergeeten,
Dat jy die Juffrouw dikwils spreekt:
(710) En zo een stok in ’t wiel maar steekt.
ONRUST.
Ik, boertje, dat is mis geraden,
Zy zou myn doch voor al versmaden.
JAPIK.
Hiet jy dat maar niet liegen, maat,
Ik zie je staâg met haar op straat.
[p. 29]
ONRUST.
(715) Weg boer, wilt voort van hier vertrekken,
Of ik zal u met vuisten dekken.
JAPIK.
Om dat ik zeg dat jy haar vryd!
Wel zeker, dat is schoon bescheid.
ONRUST.
’k Zeg, houje bakkis, aap der aapen.
JAPIK.
(720) ’t Is goed karnaries, ik ga slapen.


DERTIGSTE TOONEEL.

ONRUST, MARGRIET, OOME KEES, ADRIANA, WINDBREKER, ANNA.

ADRIANA.
Die boer die schoor de gek, myn heer,
Dat was al aardig op myn eer.
WINDBREKER.
Maar dat doet niet tot onze zaken;
Hoe sal ik tot myn oogwit raken?
ADRIANA.
(725) Wilt gy dat ik zo dra verkies,
En zo myn vryigheid verlies.
MARFRIET.
Myn heer, ei, help haar ook beweegen,
Want zy spreekt ons gestadig tegen.
ONRUST.
Mejuffer, ’k zal doen wat ik kan,
(730) Maar ziet, zy wil niet aan de man.
Zy schynd het huwelyk te haten;
Ik zie geen kans haar te bepraten.
Kom Ariaantje, doet het nu,
Zie daar, ’k versoek het zelf op u.
ADRIANA.
(735) Myn heer, ik moet my wat bedenken,
Eer ik myn trouw noch weg ga schenken;
Het is voorwaar geen kleene zaak,
Te ruilen droefheid voor vermaak.
[p. 30]
ONRUST.
Wel vrienden, hebt ook wat patientie.
OOME KEES.
(740) Meid, ’k zet het jou op je conscientie,
Zo jy je woord niet aanstonds geeft.
Wie heeft ooit zo een kop beleeft!
ONRUST.
O! als je haar ook zo wilt plagen,
Dan zulje haar een schrik aan jagen.
MARGRIET.
(745) Besluit, en dat van stonden aan;
Hoe of het langer hier zal gaan.
WINDBREKER.
Zult ge u besluit terstond ontdekken,
Of wilt gy langer met my gekken?
ANNA.
Kom, Juffrouw, geef hem uwe trouw,
(750) Dan werd gy zekerlyk mevrouw.
ADRIANA.
Hoe, valt gy my op ’t laast ook tegen;
Dat maakt my t’ eenemaal verlegen.
ANNA.
Wel Juffrouw, ’k denk in dit geval,
’t Is beter wat als niemendal.
ONRUST.
(755) Ei, kom, hier valt niet meer te teemen.
Wilt hem voor man en voogd aan neemen.
ADRIANA.
Myn heer, wacht tot het is myn smaak,
En moeid u met uw eigen zaak.
ONRUST.
Ik doe ’t om dat gy zoud verkiezen:
(760) Zou ik uw gunst daar door verliezen.
WINDBREKER.
Wel, dat dan ook haar moeder spreekt,
En u niet in ons zaken steekt:
Die zal het beter met haar stellen,
Als jy, met al jou bagatellen,
MARGRIET.
(765) Gy hebt gelyk, myn waarde heer,
[p. 31]
Hier door wint gy myn gunst noch meer.
’k Versta gy hem uw woord zult geven,
En myne keur niet wederstreven.
OOM KEES.
Ja zo, toon uw ontzag mevrouw,
(770) En dwing haar aanstonds tot de trouw.
ADRIANA.
Wel aan, op morgen zult gy hooren,
Of ik hem heb tot man verkooren.
WINDBREKER.
Ach! waarom doet gy nu dat niet;
Dat wachten baard my maar verdriet.
ADRIANA.
(775) Durft gy myn woord dan niet betrouwen
Myn heer, besluit, of ’t zal u rouwen:
Zo gy my dit niet toe wilt staan,
Dan moogt gy voor altoos wel gaan.
WINDBREKER.
Neen, neen, ik neem het aan, myn schoone,
(780) Op hoop gy my uw gunst zult toonen.
Dewyl gy dit nu hebt gezeid,
Kom ik op morgen om bescheid.
OOME KEES.
Zie zo, dat ’s eindelyk geklonken;
Daar nu eens helder op gedronken.
MARGRIET.
(785) Ja, laat ons voort naar binnen gaan,
En het tot morgen laten staan.
WINDBREKER.
’k Beveel my in uw lieve zinnen,
Doch wilt my staâg alleen beminnen.
ADRIANA.
Myn heer, vertroud dat aan de tyd,
(790) Misschien dat gy de liefste zyt.
OOME KEES.
’k Zal my met u vereerd steeds houwen,
Zo gy komt met myn nicht te trouwen.
ANNA.
,, Zy trouwen, ja, dat denk ik niet;
,, Ik zal ’t geloven als men ’t ziet.
[p. 32]
ONRUST.
(795) ’k Ben van een bruiloft hier gekoomen,
De danssers heb ik daar vernomen.
Ik bid, mejuffrouw, kan ’t geschiên,
Dat gy haar doch wilt danssen zien.
Zy kunnen het incomparabel,
(800) En zyn tot alles zeer capabel.
MARGRIET.
Myn heer, als ’t niet te lang zal zyn,
Dan werd het toegestaan door myn.
ONRUST.
Uw meid, en dochter moeten beide
Haar tot het danssen ook bereiden.
ANNA.
(805) Strekt het de juffrouw tot vermaak,
Dan is het ook wel van myn smaak.
ADRIANA.
Het zal my, hoop ik, wat verblyden,
En zetten doen myn leet ter zyden.
ONRUST.
Kom, vrienden, toond uw kunst en geest,
(810) Ter eeren van ’t aanstaande Feest.

Hier werd gedanst.

EINDE.
Continue

Tekstkritiek:

vs. 143 ik er staat ib
vs. 177 Daar, er staat D ar,
vs. 381 oogen op er staat: oogen
vs. 604 zetten. er staat: zetten
vóór vs. 611 Anna. er staat: Anna,
vs. 622 niet. er staat niet
vs. 650 man, er staat: man.