J. Barentsz.: Klucht van Buchelioen ’t Kaboutermannetge. Amsterdam, 1655.
Uitgegeven door drs. G.C. van Uitert
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton007870 - Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.
De fractuurletter is in een aparte kleur weergegeven.

Continue
[fol. A1r]

Klucht van

BUCHELIOEN

’t Kaboutermannetge.

Door JAN BARENTSZ.

Gespeelt op d’Amsterdamsche Schouburg, 1655.

[Vignet: Bijenkorf, In Liefd’ Bloeyende]
____________________

T’AMSTERDAM,

By Dirck Cornelisz. Houthaak, Boekverkooper op de
hoek van de Nieuwe-zijds Kolk, in ’t Jaar 1655.



[fol. A1v]

PERSOONEN.

MEELIS.
JILLES, Knegt van Meelis.
ANNETJE, Meelis Dochter.
KAREL, Annetjes Vryer.
BUCHELIOENTJE, Karels Knegt.

Op de Zin:

    Wie ziekte om eenen Vryer maakt,
    Wel dikmaals in groot lije raakt.

Continue
[fol. A2r]

Klucht van ’t Kaboutermannetje.

EERSTE UYTKOMST.

Meelis en Jilles.

Meelis. WEl nou, beloof jijtme dan te doen, zo geeftme de handt?
Jilles. Ik ben zo wat kort van Meemory, en dat ’s een teyken van een groot verstant,
    Ik wou wel dat jy ’t op dit Ceeltje schreef, al is ’t wat bekreukt met vouwen,
    Als ik ’t maar leesen ken, zo zel ik het wel onthouwen.
Meelis. (5) Kom an lang hier, krijgme een Pen met een Ink-pot.
Jilles. Dat heb ick in men sak, mijn tuygje is zo fix als een Vier-slot.
Meelis schrijft, en leest het dan Iilles veur.
    Terwijl dat ik uit bin zo laat ’er niemant in, ’t zy man of mans-persoon;
    Maar alsset Vrysters zijn, of Dochters van Peet Stijn, doet op, dat wortje niet verboôn.

    En zo gy anders doet, ik zal u de Schout in handen langen,
    (10) Dat hy u levert aan de Beul, om levendig op te hangen.
Jilles. Maar staat ’er van hangen ook al in? Meelis. Neen, maar ’k zalt ’er by setten.
Jilles. Ay, ay, laat ’er dat vry uit, de Ravens en hoeven mijn niet te vretten.
Meelis. Neen, neen, dat moet ’er by; en zo jy ’t gebodt over treet,
    Zo zelje beget hangen, al was ’t mijn nog zo leet.
    (15) Hou daar, lees. Jilles. Neen Miestertje blijf dan vry tuys, ik heb de bruy daar van,
    Ik beget hangen! Neen, een mens weet niet wat hem over-komen kan,
    Ik beget hangen! En dat door sulken kleynen oorsak,
    ’k Wouw liever dat jou op staande voet de maagere moort stak.
Meelis. Wel nou, hoe wil jy ’t dan hebben als ’t al wel vanje zin,, is?
Jillis. (20) Maar jy zelt ’er uyt doen ’t geender van Schout, van Beul, en hangen in,, is,
    En zo jy ’t niet en doet, ’k belooft je eerje uyt gaat
    Ik zalje volgen, eer jou tweede voet op straat staat.
Meelis. Wel nou, waar is ’t Pampier, ’k zal zien of ik ’t verandere kan.
Jilles. Kan of niet en kan, jy zelt het doen of ik hebber den bruy van.
Meelis verschrijft de twee onderste reegels.
    (25) En zo ik iets bespeur van jou ontrouwe werken,
    Zo zal ik jou op ’t Schavot laten Giesselen en Brant-mercken.
Jillis leest ’t Ceeltje, en spreekt:
Jilles. Giesselen en Brant-merken! En dat nog op ’t Schavot?
    ’k Wou liever dat jy hals en bienen brak, dat sweer ik by de Pis-pot.
Meelis. Wel nou, wat segje, is ’t je wel van je zin?
Jilles. (30) Wel ja, maar dat Giesselen en Brant-merken dat deugt ’er niet in.
    Dit ’s slimmer als ’t van te veuren was, neen ’k hou daar niet af,
    ’t Zijn zulke zware zaeken niet, al beveel jy ’t me zo straf.
Meelis. Kom an geef hier, ik zal dat dan weer uit doen,
    En zien of ik met wat aars dit weder kan vergoen.
[fol. A2v]
Hy verschrijft de twee onderste regels.
            (35) En soo ik ’t anders vind wanneer als ik kom t’huis,
            Soo sal ikje seven Jaar laten Raspen in ’t Tucht-huis.
Jillis leest, en spreekt:
Jillis. Raspen? wel wat drommel, neen, daar weet ik niet van:
    ’t Sel op ’t lest noch wesen, met Lijf en Ziel by Heintje-man.
    Hoor Miester, dat ’s ien plaats veur Schelmen, Dieven en Guiten,
    (40) En als ik die uitten Huis sel houwen soo moet jy ’er mee buiten.
Meelis. Wel Guit, durf jy jou Miester ’t gat van de Deur wijsen?
Jilles. Durf jy jou Knecht aan de Gallig wijsen om daar de Ravens te spijsen?
    Of tot Raspen, of Gegiesselt en Gebrandt-merkt te worden op ’t Schavot?
    Of mienje dat ik mee niet quaat ken worde, of houje me voor de Sot?
Meelis. (45) Doet datmen u belast, soo hoefje veur dat quaat niet te vreesen.
Jillis. Maar doet dan die woorden uit, die zinne soo wat quaat om te lesen.
Meelis. Wel nou, geef hier, dat ’s dan de vierde maal.
Jilles. Ja, wil j’et niet verbeteren, ’t wordt noch wel vijf maal.
Hy verschrijft de twee onderste Regels.
            Past ’er wel op, ik beveeltje op jou hals en op jou keel,
            (50) En soo jy ’t niet en doet, nou, dat ’s dan even veel.
    Hou daar, behaagtje dat beter? dat ’s op een ander manier.
Jilles. Laat zien, waar wijsje men nou, uit de Hel in ’t Vagevier?
Jillis leest, en spreekt:
    Ja, ja, dat ’s goet, nou bin ik wel te vreen.
Meelis. Beloof jy ’t me dan te doen? Jilles. Ja, ga maar vryelik heen.
Meelis. (55) Loop, roep mijn Dochter eens ’k heb ’er noch wat te seggen.
Jilles. Miester, na me dunkt, soo isse terstondt op ’t Bed gaan leggen.
Meelis. Seg jy datse by haar Vader komt, ’k heb ’er noch iets te belasten.
Jilles. Wel aan.                                                 Jillis binnen.
Meelis. Ik doe gien nooder ding als uit of in te gasten:
    Ik ben daar op een plaats genoodt, en ik heb ’t de Luy belooft
    (60) Mit mijn Dochter te komen, en nou hetse juist pijn in ’t hooft,
    Blijf ik nou t’ huis, en zy mee, soo raakt Puisje ’t oog uit,
    En ga ik daar, en zy niet, soo wordtse licht de Vuile-bruit,
    Want ik mag mijn hielen niet eens lichten van achter of veur,
    Of terstondt is ’er d’iene Vagebondt of d’ander aan de Deur,
    (65) Die heur niet en besoekken gelijkme ien eerlijke Dochter doet,
    Maar as ien olike Hoer ofse after de Pikkeur-stal was opgevoet,
    En daar komend’er mee wel daarse wel eerelik van bemindt,, is,
    En ik ken ook wel zien datse mee wel Trouwens gesint,, is,
    Maar ik heb ’er ien onder de kluiten die ’t me wel zoo moe het gemaakt,
    (70) Dat ik ’er al voor vrees, als ’er de twiede mee aan vast raakt.
Jilles met Annetje uit.
Meelis. Hoe is ’t, mijn Kindt? Jilles. Ja Miestertje zy was soo bliek van verve,
    Dat ik aars niet kon zien of zy ging legge sterve.
Meelis. Als ik haar wat vraag soo hou jy de bek toe, of ’k seld’er jou op kleune.
Jilles. Soo mag zy me ook van de schouwer blijve, zy hoeft’er niet op te leune.
Meelis. (75) Hebje ook ergens appetijt of elders trek,, toe?
Jilles. Ja, als se wat lekkers hadt. Meelis. Hou jyme de bek,, toe.
Annet. ’t Eete sou wel komen, wou de ziekte wat mindereere,
    Mijn Maag is noch te slap, hy kan ’t noch niet verteere.
[fol. A3r]
Meelis. Een stikje van ien warme Bout, of wat gelaudeert uit een Korst?
Annet. (80) Neen, dat lust me niet. Jilles. Mijn wel, sey Hans-worst.
Annet. Och! praat me van gien eten, ’k walg ’er van als ik ’er om denk.
Jilles. En die mijn wat lekkers brogt, kreeg wel ien duit of ien oorbant totten geschenk.
Meelis. Wel nou, mijn Kindt, als jy’er gien lust toe het,
    Soo ga ik heen, kuyer jy weer moytjes na jou bedt.
    (85) Doet gelijk ikje geseit heb, maak me de Deur niet op,
    Sie toe, hoor jy ’t wel? of ’k breekje, beget! de Kop.
Jilles. Ga jy maar heen, Miestertje, en maakje wat vrolik,
    ’k Sel de Aaxsters wel uit de Karsse-boom houwen sonder Molik.
Meelis binnen.
    Nou sel ik Anne beget klouwen, aan de zy daar heur de Tas hangt,
    (90) Licht dat zy me dan de Sleutel wel eensjes van* de Kelder langt.
Annetje gaat op een Stoel voor ’t Bedt zitten.
Annet. Och, och! ik bin soo ziek, mijn lieve Jilles Janssen.
Jilles. Wel asje doodt bint zoo zellewe met kous-voetelingen omje Kist dansse:
    Maar allijkkewel, eer ’t zoo vardt quam zoo mogtje wel om mijn denkken,
    En liene mijn ien goet woordt, om op jou doodt-bruiloft mee te schenkken,
    (95) Want ik heb jou Vaer iens tegen Peet Stijn hoore seggen,
    Asje Vrijster sturf sou hy soo ien groot Vat Wijn in leggen,
    En ’k drinkse soo graag, en ik hebse niet geproeft ’t mag me niet heugen.
Annet. Wel dat ikje eens ien Roemer Wijn schonk souje die wel meugen?
Jilles. O ja, get Meysje! ik souje viere as ien Koekje dat noch in de Pan,, is.
Annet. (100) Wel, wacht wat, ik sel gaan zien of ’er noch wat in de Kan,, is.
Jilles. Dat selse noch gaan zien? ik volg haar achter ’t gat,
    En is ’er in de Kan niet, in de Kelder is noch wel ien groot Vat.
Binnen.
Karel uit.
Karel. Nou niet lang te wachten, haar Vader die is uit,
    ’k Klop eens aan de Deur, licht dat zy se zelver wel op sluit.
(105) Daar hoor ik ’er al een, ’k verschuil me als een Dief.
Annetje spreekt uit ’t Venster:
Annet. Wie klopt daar? Karel. Ik, mijn Lief.
Annet. Karel, ga jy al jou best na huis, ’k sel Jilles zien uit te stuuren
    Na ien Docter of Barrebier, of iemandt van jou Buuren,
    Want ziet, ik veyns mijn ziek, en ik sel ’t zoo zien te besteeken,
    (110) Dat ik daar iemandt heb noodtsakelijk te spreeken,
    En zoo dra als jy hem ziet, soo staat hem eens te woordt,
    En na ’t geen hy dan vraagt, zoo help de gek maar voort.
Karel. Wel aan, mijn Lief, ik ga, daar dient niet op te sloffen.
Karel binnen.
Jilles uit.
Jilles. Anne, Anne, och! hoorde ik daar niet wat tegen de Deur aan ploffen?
    (115) Anne, Anne, waar ofse is? och! ik ziese nieuwers niet.
    Anne, Anne, Anne.                                          Hy gaat op ’t Tooneel leggen.
Annetje met een Wijn-kan uit.
Annet. Wel is ’t van zijn leven wel meer geschiet?
    Wat schortje Jilles, waarom maakje sulken misbaar?
[fol. A3v]
Jilles. Och Annetje ik miende dat jy ’t gadt al uit waar,
    Want ik keek over al, en ik kostje nieuwers vijnen.
Annet. (120) Zou ik met mijn zieke lijf uit gaan? neen, wis niet, ’k hoeft nog zo niet te pijnen.
    Jou bullebak alsje bent, jy zoudt een mens de doodt op ’t lijf jagen.
Zy gaat op ’t bedt leggen, en zet de kan by hem neêr.
Jilles. Ay Annetje swijg jy vry stil, je hoeft daar van niet te klagen,
    Ik ben gelijk een doodt, alsje zelver nog keunt zien,
    Och geef mijn eens te drinken, zo raak ik weer op de bien,
    (125) Hoorje niet Annetje! Hoorje niet Anne wat ik zegh?                          Hy rijst op.
    Hier het ze de kan gezet, zy blijft nu maar wegh.
    Dat Wijntje smaakt, nu nog een reys gezopen,
    Get dat ik alle daag zo een pulletje hadt, ’k zou nooit in gien kroeg loopen.
Hy rijst op en zingt;
                Wat zou ik een groot Kadet,, zijn,
            (130) Hadt ik daagliks zo een rent;
            Maar daar most een schoon gevret,, zijn,
            Zou mijn grootsheit zijn bekent.
                Mogt ik zo een Kruikjen erve,
            Als ik aan mijn Tafel sadt,
            (135) En was dan bevrijt voor sterve,
            Wat hadt ik een groote schadt.
                Kannetje, och mijn zoete kannetje,
            ’k Bemin jou om ’t eedle nadt,
            ’t Geen gy verkreegt van onse Annetje,
            (140) Datze tapten uit het vadt.
    Is hier ook een Vrywillige of Volle-lantaren, die komt hier op mijn wencken,
    En langtme de Roemer uit zen zak, ik zalze hem eens vol schenken.
Hy zingt weer:
            De Wijn dat ’s een zo noobelen sap,
            ’t Doet ’er de zinnetjes vroolik verheugen,
            (145) ’t Smaaktme als Stremmelis uit een nap,
            Als ik het zwellig met groote teugen.
            De Baas is van Huys, hey wat bruit ’et mijn,
            Maar hadt ik nog eens zoo’n kan met wijn,
            ’k Wouw ’er geen doode Konink voor zijn.
    (150) Dat kannetje is geleegt, waar of Anne is, ’t lijkt al weer eweg,
    Wel zie, zy houdt ommers van geen woorde, hoe zeer dat ik ’t zeg,
    Hou Anne, Anne, get wie hoor ik daar steenen?
    Zy leydt op ’t bedt, nou zelze wel drommel zegge, en mijn meenen.
    Hoe is ’t Annetje? o mijn zy is zo bliek!
    (155) Spreekje niet Annetje? Annet. Och, och, ik ben zo ziek.
Jilles. Och och, dat is niet goet, mijn eenigste miesters kijnt,
    Maar waar schort het u daar ’t jou nu zo pijnt?
Annet. Och, jy hetme zo verschoote, dat ik ’er deur al mijn lede van ontroert ben.
Jilles. Wel geef mijn jou handt, me dunkt dat ik mee wel polse voele ken.
    (160) Jy bent wat vuerig, maar de ziekte heeft aen ’t Lichaam nog geen vat an,
    Daarom neemt wat Barrendeneetels, dat ’s zuyver kruyt, daar veegt niemant zijn gat an,
    Maakt wat fijne Aluyn, mengt die met wat ouwe Merrie-pis,
[fol. A4r]
    Neemt ’t stof uyt een Kam, daar een Ezel mee gerost is,
    Dat mostje kookken in ien nuuwt Potje, met varsse Peekkel,
    (165) Of anders sel ikje ien Klisteering setten mit jou bloote naers op ien Heekkel;
    Of keunje dat niet verdragen, gelijk het wel gelooffelijk was,
    Soo mostje jou ien poos late giesselen mit nat Gras,
    Dat selje de vuurigheidt van ’t hart zette, zoo ’t niet mis,, is,
    En je zelt zoo gesont worde, Moer, gelijk ien Vis,, is.
Annet. (170) Wech, wech met sulken praat: Maar wilje iens om een Docter gaan veur mijn?
Jilles. Wel wat sou die doen? Annet. Maar mijn wat ordeneere van eenige Medecijn.
Jilles. Dat ik segg’ is ook Medecijn, gut! ’t selje sulken deugt,, doen,
    En ik wil ’t je zelver riet maken, zoo jy ’t niet meugt,, doen.
Annet. Nou, wilje doen ’t geen ik segg’, soo selje noch ien Kan Wijn tappen,
    (175) Maar als mijn Vader t’huys quam zoo most jy ’t hem niet klappen.
Jilles. Een Dochter in huis te halen, byget! dat weet ik niet;
    Kom, kom, ik selme Ceeltje iens lesen en zien of ’t daar ook op staat, of niet.
    Wat segje, is ’t ien Dochter, of ien Vryer? Annet. Hy is ’t noch allebay.
Jilles. Een Dochter en ien Vryer, wel dat komt seper fray:
    (180) ’k Loop ’er strak na toe. Seg, wie is ’t van de Basen?
Annet. Jy weet wel op de Heere-graft een Huis dat reddeloos is van glasen,
    Dat bekans hiel vervalt, schoon dat’et nuuwt gebout,, is.
Jilles. Wel hoe praat se zoo? daar woonender die ’t Kliedt aars niet as van Gout,, is,
    ’k Sag ’t nou lest, men hadd’er sulken behay,
    (185) Men was gestrikt en gequikt, men had achter hem ien Lakkay,
    En ’t Hair was zoo wit of ’t vol Tarwen-meel,, zat,
    En daar by krulden ’t as ien Aal die men wat stijf by zijn keel,, vat,
    Dat weet hy zoo te kooken en te stooven, daarom is’t Regen-water daar goe waar,
    Anders soume de glasen mee wel iens wassen in ’t iene Jaar of ’t aar.
Annet. (190) Hou jy de mondt toe en wilt die reden staken,
    Jy soudt met dat Volck wel licht in ongenade raken.
    Nou luister Jilles Jansz. ga dan een Brug twie a drie voort,
    Daar sulje sien een Huis met een witte geschilderde Poort,
    Daar moetje wesen. Jilles. Ja dat’ s mee al ien Docter in de koelt.
    (195) Maar sou ’t ook Morbom Galikom wesen datje gevoelt?
    Soo weet ik ’er ien beter as daar jy me nou stuurt,
    Die jou wel zoo zuyver sel maken as ien Tinne-betiel diemen met Loog schuert;
    Of ik sel gaan daarmen de Wilde-Boere-Salf verkoopt,
    Maar zooze ook niet raddder en geneest gelijck den Ezel loopt,
    (200) Zoo meugens’er de bienen mee smeeren van dat loome Dier,
    Op strijckend’er de Turf mee, ziet, zoo maakt het noch ien hiet vyer.
Annet. Schaamje jou reekel, gaat daar men u zendt, en hou de mondt,, toe.
Jilles. Hoe is ’t met jou, Schoontje, jy spreekt een Mens as ien Hondt,, toe.
    Wil jy hem niet hebbe, zoo is ’t wel, ik heb ’er de kruy van.
Annet. (205) Ay, Jilles Jansz. ga heen. Jilles. Wel nou ’k zel zien of ik hem vinde kan.
Binnen.
            Annetje.    Dus treur ik dagh en nacht,
En niemandt hoort mijn klacht
Dan alleen doove ooren,
Die niet en willen hooren
(210) Noch luist’ren na mijn smart
Die ik draag in mijn hart.		      Jilles komt
weer uyt, en
luystert.
[fol. A4v]
Jilles. Roepje ook Annetje? Annet. Neen, gaat heen en doet je dingen.
Jilles. Ja ’k moest eerst eens zien ofje ook van ’t bedt zoud springe.
    ’k Sal de Gardijne toe doen, en houwender ’t maan-ligt uyt,
    (215) En eer ik ga, zo moet ik make dat ’k de deur te deeg sluyt.
    Zou ’t ook al wijsheit wezen dat ik Anne in ’t Huys zo lang liet allien?
    Kom ik zalder schilt-wagt voor zette, die zullender wel na zien.
    Zie daar dat ’s de Kapiteyn, dat ’s Vaandrik, Luytenant en Sarjant,
    En dit zijn allegaar Stoepjes met gelaan Roers, en barrende Lont in de hant.
    (220) Daar gaan ik heen, ’k hoef nou niet te vreezen,
    Al quam de Drommel zelf, hy zou ’er vervaart veur weezen.        Binnen.
Karel en zijn Knecht uyt.
Karel. Ik vry een Juffer, en ik hebze lang bemint,
    En als heur Vaar mijn ziet, zo raast hy als ontzint,
    En terwijl hy nu uyt is, zo heb ik voor genomen,
    (225) Als de knecht om my komt, daar dan met u te komen,
    En om dat ik dan by haar in rust en vree zou zijn,
    Zo zult gy u klede gaan in een Kaboutermans schijn,
    En komen dan in de Kamer, want de knecht is’er vervaart veur,
    En beginnen zo wat te spoeke, zo binnen wijder bewaart deur.
    (230) Dit gelt meugje zo lang tellen, en zo jy ’t wel beleyt,
    Zo schenk ik jou die hiele zak met gelt uyt een goethertigheyt.
Knecht. Al dat gelt dat ’s puyk, maar wanneer zal ’t geschien?
Karel. Terstont, ga heen en krijgt dat root kleetje vast by ien.        Knecht bin.
    Het doet mijn wonder vreemt, ik kan ’t mijn niet verzinnen
    (235) Waar dat de knecht nu blijft, ’k ga achter, ’k ga voor, ’k ga binnen,
    Daar en komt niemant niet, nu ben ik hier op straat,
    Maar ’t is al evenveel, wat dat ik doe of laat,
    Wat offer aan mankeert, ik ben in duysent vreezen,
    Als dat ’er yets moet zijn daarze in verlet moet weezen,
    (240) Of dat heur Vaer de Knecht door driegementen heeft belast
    Niemant te laten in, terwijl hy is te gast,
    En dat de Knecht nu volgt zijn meesters streng bevel,
    Als dat ’er niemant bij zijn Dochter komen zel,
    Die haar met alle eer en vrientschap zoekt te beminnen,
    (245) Daar heur Vaar tegen is met al zijn dwaze zinnen,
    En haat het zoet gevry van zo een lievent paar.
    Maar zagt, ’k hoor volk, gewis het is de Knecht van haar.
Jilles uyt.
Jilles. Laat zien waar ben ik hier, hol ik ook buyten ’t spoor?
    Neen dit is de poort, is dit beget een Huys van een Doktoor?
    (250) Dat loof ik niet, want ’t is zoo hoog als men op zien kan.
Karel. Wat heb jyder op te zegge speciaal? ik ben van dat Huys de man.
Jilles. Jy de man, jy de man! dan moet ik daar niet weezen.
Karel. Waar dan? Jilles. Dat moet ik eerst eens leezen.
                Terwijl dat ik uyt bin, zo laat ’er niemant in,
                (255) ’t Zy man of mans-persoon.
    Man nog mans-persoons die mogender niet in.
[fol. B1r]
Karel. Wie dan? Jilles. Jy altijt niet kaal-kin.
Karel. Wel, afgronteerje mijn Baart, hoe zelt hier met jou weezen?
Jilles. Hay hou den bek toe, en steurt me niet in ’t leezen.
                (260) Maar alsset Vrysters zijn, of Dochters van Peet Stijn,
                Doet op, dat wortje niet verboon.
    Dat’s ommers goet duyts, dat kanje wel verstaan,
    En om deze Doktor zou ik in dit Huis gaan.
Karel. Maar zeg kanje zijn naam niet, hoe hiet de man?
Jilles. (265) Hoe breek jy je hooft zo, ’t gaat ommers jou niet an?
    Kus jy een reys vijf zes Boere de mont daarze op zitte,
    En mijn alsje weer om komt, me-vrient verstaeje ditte?
Karel. Geef jyme jou Ceeltje eens. Jilles. Weg weg deze sots-kap,
    Gae jy nae Huys, en bemoeyje met jou Wijfs Borst-lap.
Karel. (270) Praatje van een Wijf, ik ben nog reyne Vryer, zonder jokke beget.
Jilles. Ik gis als een rappege Waal, of een Duyf die de Pocken het,
    Maar binje nog Vryer, zo spreekt dat ik’t hoor,
    Geneesje me kranke? Karel. Ik ben een wijs geleert Doktoor.
Jilles. Wel dit komt zeper raar, hy zelt dan nog al weezen,
    (275) Wel mijn Miesters Dochter is ziek, keunje die wel weer geneezen?
Karel. Daar weet ik raat toe, al was ’t dan van deezen dag,
    Ja of wel in een uer, als ik de passient maar sag.
Jilles. Wel weet jy der zulken remedie toe in zo een korten stont?
    Hoe staat die jongen hier en kijkt een mens de woorden uit de mondt.
Karel. (280) Dat’s mijn knecht. Jilles. Nou Vryertje ’k sal ’t weer eens goet make.
    Kom Dochter volgme. Karel. Nu hoop ik eens aan mijn wens te raken,
    Schoon dat haar vaar quam thuis, en vont mijn op’et slag,
    ’k Sou mijn begonnen vreugt niet stake schoon hy ’t zag.
Knecht. En ik zelt zoo wel doen als ik mag dat ik dit gelt verdien,
    (285) En dat door deze Grijns zel ik wel zoo bars als de drommel zien.
Binnen en weer uit.
Jilles. Kom hier Dochter. Annetje hier is hy al.
Karel. Geefme u hant, want ik u ziekt wel haast zegge zal.
    Gy hebt een groote brandt, maar ’t stijgt u al na boven.
Jilles. Dat heb ik ’er ook al gezeyt, maar zy wil ’et niet gelooven.
Karel. (290) Ja wel ik durf voor de eerste maal nog niet wat ordeneren,
    Maar wy zullen wachten tot morgen, ’k hoop ’t zel te nagt wel verkeeren.
Annet. Hou Jilles daar is de Sleutel, tapt de Dokter eens een Roemer Wijn.
Jilles. ’k Sal, maar ik mien dat het wel een kan vol zal zijn.                                Binnen.
Annet. Kom hier mijn lief tree op, en verschuilje onder ’t Laken.
Karel. (295) Ik zal: ga jy zo lang om een hoek en wiltje vast gereet maken.      Jilles uit.
Jilles. Ha voes Dokter. Annet. Hy is al eweg, waer bleefje zo lang?
Jilles. De swik zat’er zo vast in, ik konzer qualik uit krijgen met een nijp-tang.
Annet. Drink eens, en breng de kan weer daarze flus hing.
Jilles. Weetje wel dat jyze mijn belooft hebt, doe ik om een Dokter ging?
    (300) Ik gader mee na binnen, en mijn zelver wat vrolik make,
    En eetender een stik kaas en broot toe, daar op zal ’t mee wel smake.                    Bin.
Meelis uit.
    Ik ben eens van Tafel geraakt eer ’t tweede geregt op-gedist is,
    ’k Moet eens na huis gaan, om zien offer ook iets in twist is,
[fol. B1v]
    Want mijn Hart is zo benaut, ik kant niet langer dueren,
    (305) En ’k zou ’er wel een gekregen hebben om daar na toe te stueren,
    Maar hy zoumen ’t quaat niet gezeyt hebben als ’er yets was geschiet,
    Daarom niemant beter als de man zelf, die bedriegen zy niet.
    ’k Zie geen licht in de glaze, ’t is’er ook heelendal stil,
    Dat verlichtme wat, ’k was schier als een mens die van zijn zelver vil.
    (310) ’k Sou wel kloppen, en deedenze op, ziet zo wist ik niet te zeggen.
    En ’t is ’er ook zo stil, elk mag al op zijn bedt leggen,
    Ik mag dan weer heen gaan, ’t hart is me nu gerust,
    En weeze nog wat vrolik by de Vrinde, want eten nog drinke mijn niet en lust.        Bin.
De Knecht uyt als een Kabouterman, en telt Geldt,
Jilles dit hoorende, komt mee uyt.
Iilles. Sus, luyster een reys, is dat geen telle van gelt?
    (315) Ja ’t, ’k loof dat het Kaboutermannetje mijn miesters schat telt,
    Daar zel hem de drommel over halen, ’k zal een Kaars op steeken,
    En zo ik dat kreng krijg, ’k zal hem hals en bienen breeken.
    O mijn ’t Kaarsje gaat uyt, ’k loop zeeper veel te radt,
    Get die nou een tesje met vier en een swavel-stokje hadt,
    (320) Die sting stout, elderemente hoort hem eens razen,
    Maar zouwent ook wel jongens doen, en gojen met stienen in de glazen,
    ’k Sel de Kaars weer op steeke, ’k moet dat eens gaan kijke.
    Daar blies hy de Kaars uyt, ’k voelde hem neffens mijn lijf heen strijke,
    Dat hem de drommel haal, wacht ik zal ’t hem wel betalen,
    (325) Ik zalje daar begort onze aldergrooste Lantaren gaan halen,
    Daar zel hy de Kaars niet in uyt blazen, ja beget dats best,
    En zo ik hem dan ook krijg, begort dat is zijn lest,
    Ik zal hem bruyen om die kop, en aan die kop, en voor dat bakkis, en after dat bakkis,
    Daar schiet mijn wat in ’t zin, dat dunktme dat beter gemak is,
    (330) Ik zal hem gelijk een Kermis-gans gaan plukke,
    En goojen hem tegen de lugt aan hondert duyzent stukke.                Hy komt met een
    Waar binje nou jou kreng? kom hier jou oolikke guytje,                   Lantaren uyt.
    Daar gooyt hy in de Lantaren, ’t alderbeste ruytje,
    Get hoe wil mijn miester kijve, dats 2. stuyvers buyten boort,
    (335) Neen ik neem liever weer een Kaars, en breng de Lantaren daarze hoort,
    Zo ’k hem nu krijg ik zel hem by den elderemente
    Kappe als Huspodt, en stooven hem met krente,
    Wat bruytme dat kreng, zal hy elkereys de Kaars uyt blazen,
    En daar en boven nog met stienen goojen in de glazen,
    (340) Neen beget die man het hy niet veur, daar toe heb ik nog hande,
    En schoon ik ze niet en hadt, ’k verscheurde hem met mijn tande,
    Ja ik hebber volmagt toe, ’t Huys is mijn bevoolen,
    En ’t zou mijn gewete worden, was’er yets gestoolen.
    Wil ik Anne mee op wekke, of hy mijn alleenig te gaau was,
    (345) Get hoe zwoegtze of ze schier ameloos flaau was,
    Zy mag zo gealtereert weezen, datze niet kan komen tot bedaren,
    Ik laat dat zieke meysje leggen, ’k zalt ook allenig wel klaren.
    Sta vast, waar is hy nou, ’t kreng is als de drommel zo sno,
    Daar hoor ik hem al weer, o elderemente, o, o, o, o.
[fol. B2r]
Hy meent de Kamer uyt te loopen, en loopt op ’t bedt.
    (350) Daar heb ik hem gevoelt, hy leyt by Anne op ’t bedt,
    Nou zel ik mijn miester gaan halen, ja ik beget,
    Die zalt hem wel betalen, dat hy mijn zo heeft geteystert,
    Want mijn hiele bek, och mijn hiele bek diende wel bepleystert.            Binnen.
Annetje van ’t bedt.
Annet. Blijf jy daar zo lang legge, ’k zal eens gaau na binnen,
    (355) En zien eens wat hy doet, of wat hy wil beginnen.
Jilles uyt, en roept zijn Miester.
Jilles. O miestertje, miestertje, daar is tuys zulken Kaboutermannetje,
    Dat het mijn zo geslagen, en ’t slaapt by onse Annetje.
Meelis. Wat zegje daar jou guit? Jilles. O miestertje houme zo vast niet.
Meelis. Ik zalje laten op hangen. Jilles. Och miestertje de strop en pastme niet,
(360) Mijn alderliefste miestertje geef me dog vry gelay.
Meelis. Gaatme dan voort na Huys, jou schelm, eer ikje de hals om dray.             Bin.
Annetje komt weer van binnen by ’t bedt.
    Ik zie hem nieuwers niet, ’k vrees hy is na mijn Vader gegaan,
    Want hy heeft al de deuren wijt open laten staan.
Karel. Dan is ’t voor mijn geen tijt hier langer nu te blijve.
Annet. (365) Wel waarom? Karel. Wel dat u Vader quam, hy mogt mijn hier ontlijve.
Annet. Weg, binje gek, daar voor weet ik wel raat,
    Als hy komt, ik zal zegge ik riep jou van de straat,
    Om mijn wat geselschap te houwen, want ik was alleenig vervaart.
Karel. Al weer aan goet, zo een kermis-vreugt is wel een bil-slag waart.
Jilles en Meelis uyt.
Annet. (370) Daar komenze, ay hoorze eens razen? Meelis. O jou guyt,
    Voort, voort zeg ik hier van daan, en gaatme ten Huyze uyt.
Annet. Stil Vader, Vader stil, wat letje dus te slaan?
Meelis. Dat wort hy wel gewaar. Karel. Wat heb ik jou misdaan?
Meelis. Schellem spreekje nog, eerdief durfje dat nog vragen?
    (375) Gaat uyt mijn Huys, of de bienen zellender jou niet levendig uyt dragen.
Annet. Vader ik riep die goe vrient in, doe ik ’t Huys alleenig hadt.
Meelis. Ik heb hier met zulke pis-reutjes niet te doen, verstaje dat?
    ’k Zeg dat hy uyt mijn Huys gaet, of de duyker zel hem’er uyt halen.
Karel. ’t Is best dan dat ik deur ga, ’k mogt met die gek verdwalen.
Meelis. (380) ’t Gadt geleye, want als ik dit volk hier zie zo wordt ik hels dol.
Jilles. Dat komt van ’t lang preke zey de Kosterin, en zy scheet haar pels vol.
Annet. Nou zal hy mee ’t gat uit, al zou het nog zo gaan.
Meelis. Maar hoor eens Annetje, zeg wat heeft hy u misdaan?
Annet. Hoor Vader, ’k lag flus stil en sluymerde op het bedt,
    (385) En ’t lijkt dat het Kaboutermannetje nu in mijn Kamer geweest het,
    Dat kon hy met vree niet late zo dra als hy dat hoorde,
    En hy heeft ’er mee legge razen als of hy ’t wou vermoorde,
    Midt vloog hy op het bedt, en maakt zulken gewelt,
    Dat ik het niet kan zegge, zo ben ik’er van ontstelt,
    (390) Doen liep hy de Kamer uyt, en ik wou hem na loopen,
    Maar hy was ’t gadt al uyt, en liet al de deuren oopen,
    Daar sting ik doe en riep moort en brant door verbaastheyt,
[fol. B2v]
    En dat hoorden hy, dieje daar zo ondankbaar hebt ten huyze uitgeleyt,
    Hy quam byme in Huys en wou ’t goe best doen,
    (395) Maar ’t quaat dat jy hem hebt gedaan, zal ’k hem wel weer vergoen.
Meelis. O jou deugeniet, hadt ik jou dat belast?
Jilles. Genade miestertje. Meelis. O jou verbruyde hangebast.
Jilles. Och miestertje slame niet eer jy me spreeken hoort,
    Mijn alderliefste miestertje, hoe binje op mijn dus verstoort.
Meelis. (400) Jou schellem, waarom maakje zulken gewelt in mijn Huys?
Jilles. Ik miende dat ’er dieven waren, want ’er was sulken gespuys
    In de Kamer, en zy warender doende after jou schat,
    En hadde zy dat gestoolen, zo hadt jy ommers niet een duyt meer gehadt,
    Ik stak een kaars op en wou ’t eens gaan kijke,
    (405) En mit ik in de Kamer kom, gater een verby mijn lijf heen strijke
    Die blies de Kaers uit, en gaf mijn sulken trek,
    Zo met een platte handt aen die zy van men bek,
    En heb ik doe getiert en geraast dat kan ik niet weete, want ik wist niet wat ik dee,
    En ik miende de Kamer uit te loopen, en ik liep juist op Annetjes bedtstee,
    (410) Daar dogtme voelde ik nog een hooft behalven onze Annetje,
    Dat is de dief zey ik, of het is wis ’t Kaboutermannetje,
    Dat zal ik mijn miester gaan zeggen, zey ’k, die zalt hem wel betalen,
    Gelijk ik heb gedaan, want ik gongje van stonden aan halen,
    Want jy hadt ’t Huys mijn zo streng belast, ik dorst het jou niet ongeseyt laten.
Meelis. (415) Zy hebbe gelijk, en elk verschoont hem in zijn praten,
    Zy zijn ontschuldig, en ik heb alleenig schult,
    Dan ik swijg, en ik verdraag ’t met gedult,
    Maar ’k wil wel sweere dat niemant mijn weer zo schoon zal praten
    Dat ik te gast zal gaan, als ik heur thuys moet laten;
    (420) Maar ik vrees voor quaat, om datje de Kabouterman zo qualik gingt bejegenen.
Jilles. Dat schaat niet miester, Hieroom zelt wel weer zeegenen.
Annet. ’k Zout u betaalen, zo ik maar aars de kragt hadt,
    Ik haalden jou de oogen uit de kop, zo ik je in me macht hadt.
Meelis. Ja ik vrees ik vrees, dat ik voor blyschap heb druk in stee,
    (425) Want daar de Kabouterman zo scheyt, neemt hy gemeenelik ’t geluk mee.
Jilles. Jy zorgt te vroeg miester, je maaktje swaarhoofdig, je slagt onze Annetje,
    Ik hadt hem wel met vree gelate, maar ik dogt om geen Kaboutermannetje.
Meelis. Daer is het weer Jilles! Och, och, wat raat?
Jilles. Sus, swijg miester, ’t lijkt dat het na de deur toe gaat.
Meelis. (430) O lieve zalige Geest, jy hoeft om mijn niet te vertrekken.
Jilles. Wat laat dat geboghelde kreng loope, zoekjer nog mee te gekken,
    Ik geef hem wel zo een trek, gelijk hy mijn flus gaf,
    Zie daar deur gaat hy, en hy ligt nog zijn mutsjen af.
Meelis. Dat ’s goet, dat en is nog geen teeken van quaatheyt;
    (435) Maar wat pokken is dat te zeggen! Jilles waar heb ik mijn Mes geleyt?
Jilles. Nou moet ik lacche, wel dit komt zeeper zoet,
    Gaf jy ’t mijn te bewaren? Pas ik op dat goet?
Meelis. Lach jyder nog om, en voerje nog qua snap?
Jilles. Wel zou ik niet, de bek gaatje gelijk een Laseris klap.
Meelis. (440) Ay segme dog waar ’t is, of waar ’t is gebleven?
Iilles. Maar dat ’s een drommels ding, heb jy ’t mijn gegeven?
    Jy hadt ’t flus in jou handt, maar waar dat jy ’t doe liet,
[fol. B3r]
    Dat en kan ikje niet seggen, en ook en weet ik ’t niet.
Meelis. Raak ik zoo mijn Mes en Vork quijt, zie daar! ’k word’er ziek van;
    (445) Kom, Jilles, voort een Lantaren by de werke, ’k wil zien of ik ’t vinden kan.
Jilles. Hier hont schijtmen ien Jong, sellewe nou noch uit,, gaan?
Meelis. Ga jy, en doet datmen u zeidt: Hoe stelt ’em deuse Guit,, aan?
Jilles. Ik zel’t doen, Miester Meelis, en kijft doch niet, mijn Heer.         Jillis binn.
Meelis. Annetje, mijn Mes en Vork leyt ginder, dat sellewe gaan halen, en komen voort weer.
Annet. (450) ’k Ga dan soo lang na binne toe, en ik selje verwachten.
Meelis. Ga jy vry na bedt, sy zijn voor jou te kout de nachten.         Annetje binnen.
Jilles uit met een Lantaren.
Jilles. Nou kom, waar binje Miester? hier heb ik de Lantaren.
Meelis. Kom trek de Deur toe, onse Annetje sel ’t huis wel bewaren.
Karel uit, Jilles loopt hem op ’t Lijf.
Karel. Foey, dat ik ben gesteurt van soo een Gek der Gekken.
Jilles. (455) Hoe is ’t, kanje niet zien? of hebje gien oogen inje harssebekken?
Meelis. Hoe spreekje de Luy soo toe? Swijg stil, en gaat maar voort.
Meelis en Jilles binnen.
Karel. Dat dunkme is Meelis stem, na dat ik heb gehoort:
    O ja, hy is’t: Dit doetme wonder vreemt
    Dat hy nou noch uit gaat, en noch zijn Knecht mee neemt.
    (460) Dat gaat weer na zijn Dochter, ’k hoop ’t selme nou niet missen,
    Want soo lang als ik Hoek krijg moet ik noch al vissen.
Hy klopt aan de Deur, Annetje uit.
Annet. Karel ben jy ’t? Wel hoe dorstje dit bestaan?
Karel. Ik sag u Vader terstondt voorby my heene gaan,
    U Knecht liep my op ’t lijf, eer ik ’t sag of wiste,
    (465) ’k Keeck eens na ons huis, ’t leek wel dat ik ’t miste;
    Wel waar gaanse nou heen? Annet. Maar dat sel ikje seggen,
    Mijn Vader heeft zijn Mes daar ginder laten leggen,
    En dat halense nou weer. Karel. Kom gaan wy dan na binnen,
    En daar wy flus in zijn gesteurt, mogen wy eens op een nieuw beginnen.
    (470) Maar wat staat hier aan de Deur geplakt of aan gewreven?
    Dat moet’er of, soo sal ’t voor eerst een vremdt aansien geven.
Binnen.
Meelis en Jilles uit.
Jilles. ’t Dee men al wonder datje jou Mes daar soo liet leggen.
Meel. Men sou wel wat meer vergeten, alsmen iemant soo een bootschap quam seggen,
    En mijn moye Mantel die lag’er mee al onder de voeten,
    (475) Helpt ’et onthouwen datse onse Annetje morgen wat sel kladden moeten.
Jilles. Akkermast wat sat daar ien mooy Meisje! bloedt, daar had ik wel bek,, op.
Meelis. Ja wel, ja wel, waar vallen de sinnen mee al van een Gek,, op.
Jilles. Mocht ik met men Mesje haar Neutje iens ontbloote van de Bolster,
    Ik sout ’er in s’jappe as ien stik Spek in een Hannekes Holster.
Meelis. (480) Wel Jilles, hoe jy dus groen? dat ben ik van jou ongewent.
Jilles. Wel hoor Miester, wanneermen op ien dorr’ Struikje ien willig Spruitje ent,
    En als ’er maar vocht by is, soo sel ’t gemienlik groeien,
[fol. B3v]
    En zoo is’t ook met mijn, ’k plegtme met gien vrouw-luy te bemoeyen,
    En kom ik ’er nou by, al was ’t dat ik maar ien paartje gedronken had,
    (485) Soo word ik beget zoo groen gelijk een Endt-veugel veur zijn gat.
Meelis. Een schoone gelijkenis. Doet de deur op, jy bent een brave Vryer,
    Jy moet beget aan de Meit, zie daar, of de broek moet wijer.
Jilles. Miester de Sleutel steekt in ’t Slot, en de deur wil noch niet open,
    Hou waar draay jy ien reis, ik selder mit me voet op loopen:
    (490) Hy het’er de bruy van. Maar binne wy ook an ien onrechte deur?
Meelis. Denkje daar nou om, en jy maakt’er sulcken gewelt veur?
Jilles. ’k Moet iens met de Keers kijken, want men ziet zoo wel by nacht,, niet.
    Wel ja, wis is dit ’t huis, al is ’er juist de Schilt-wacht,, niet.
Meelis. Nou klop ’er eens aan, onse Annetje hetse licht van binne geslooten.
Jilles. (495) Wel hoorense dat ook niet? soo moet ik ’er al beter op aan stooten.
Karel uit het Veinster, en Annetje luystert.
Karel. Hou op, waarom maakje zulken gewelt op mijn Deur?
Meelis. Jou Deur? neen, beget, de Eygenaar van ’t huis staat ’er noch veur.
Karel. Wel hoe is ’t Keerel, mienj’et, of scheerj’er de gek,, mee?
Jilles. De Drommel moetme halen, dat ikje hier hadt, soo ikje niet in de bek,, snee.
Meelis. (500) Vagebondt gaat uit mijn huis, of doet de Deur open:
    Of dat gaat na de Schout. Jilles. En ik sel na Miester Hans toe loopen,
    En seggen dat hy mit sen Gerieschop hier komt daar hy de Nooten mee slaat,
    En ’t Hennepe-venster ’t geender in ’t Kozijn hoort dat’er aan de Voolewijk staat,
    Om dat iens omje hals te passen, om niet ruggelings van hem te dwalen,
    (505) En die Stooter die hy jou dan toe geeft sel hyje mit gien vals gelt betalen.
Karel. Dat ’s een Schelm. Jilles. Dat ’s ien Guit! Meelis. Dat ’s een Rabout.
Karel. Liefste ga jy eens after uit na de Schout,
    Die sel’t heur wel verleeren. Jilles. De Schout die het het hier gien vat,, an,
    Maar wilje loope Speciaal? zoo loop hier metje Neus teuge me gat,, an.
Karel. (510) Liefste breng hier eens een Kaars, dat ik dit volkje te deeg aanschouw.
Meelis. Wat Liefste, hee? Of eigen jy mijn Dochter al veur jou Vrouw?
    Neen beget, dat luk selje niet hebbe van al jou leve,
    Ik settense liever in’t Spin-huis eer ikse soo een Guit wou geve.
Jilles. Daar komt gien Keers, daar is onse Lantaren, bekijk ons wel te degen.
Karel. (515) Dat ’s mijn Lantaren, hoe heb jy Luy die gekregen?
Meelis. Wat seydt hy daar? Jilles. Die Lantaren is zijn eigen:
    Dat ik hem hier had hy sou, byme keel! ien moye bruy veur sen Toet krijgen.
Meelis. Maar Jilles binnewe ook in een verkeerde straat?
Jilles. Neen Miester, dat ’s jou Huis, daar die Kalje-knevel in ’t Veinster staat,
    (520) ’k Kent noch wel aan de Stoep en Deur, dat ken ommers niet missen,
    Maar hy soektje soo een bruy wijs te maken, dat keunje wel gissen
    Aan jou Lantaren, want jy hebtse noch selver mee gekoft mit jou Vrouw zaliger, in de Kraam,
    En die eigent hy mee al, en dat liegt hy, dat weet ik zoo wis als mijn naam,
    Want die stikkende Ruyt het’er de Kabouterman flus in gebroken, en daar kan ik’t mee noch wel aan zienen.
Karel. (525) En die heb jyder selver in gebroken! is dat nou mijn dank voor jou diefachtig lienen?
Jilles. Wel ik seg datj’et liegt. Karel. Hou, set de Lantaren daar binnen neer.
    Hoort vrienden, hebje wat te seggen, zoo komt morge by daag weer.
    Jilles. Ik waarschouwje, begint dat niet, of ’t selje, begort! Meelis. Wilt swijgen.
    ’k Sel zien of ik hem deur eenige schalkheidt niet uiten huis kan krijgen,
[fol. B4r]
    (530) Ik selme veynsen te verhangen. Zie daar, liegen of niet,
    Ik wilme aan mijn eigen op-knoopen, draag jyder kennis van hoe het is geschiedt.
Jilles. Och! Miestertje hangje niet op, ’k mag het doch niet zienen;
    Ja wel hang jy jou by ’t hooft op, ik hangme op by de bienen.
Meelis. Hoor Jillis, ’k selje een Testament make daarjeme by gedenken meugt.
Jilles. (535) Wilje dat doen Miestertje, soo spring ik beget op van vreugt.
Meelis. Ik maakje mijn Linnen en Wollen, ja mijn gansche Imboel,
    Van Bedt en Bulster, ja tot een kleine Mat-stoel,
    Mijn Sulver, Goudt en Pastelijn, ja tot een Lepel-steel inkluys,
    En je zult mijn Dochter dan morgen voort laten setten in ’t Spin-huys;
    (540) Voort sulje in ’t bezit blijven van ’t Huisraat al-te-maal.
Jilles. Kom geefme dan gelt dat ik ien wakker Strop-touw haal.
Meelis. Neen, sou ’t noch gelt koste, dan schey ik’er uit.
Jilles. Wel hoe sou ik dan aan mijn Testament komen, binje mit de kop ebruit?
    Ay! Miester doet dat doch niet, ’t was al te groote schandt,
    (545) Kom hier, ik selje ook wel ien strop maken vanme Kousse-bandt.
Annet. Vader! Vader! doet’et niet, ik maak de Deur al open.
Meelis. Kom hier Jilles, soo dra als de Deur op gaat sullen wyder in loopen.
Karel en Annetje komen uiten huis, Meelis en Jilles loopender weer in, en doen de Deur toe, en gaan uit het Venster leggen.
Annet. Vader! Vader! waar binje? ’k Bidje spreek doch.
Meelis. Hier sta ik op jou Stoel, in mijn Kerck, en preek noch,
(550) Wat dunkje van de Koor-sang nou de Kerk uit,, is?
Karel. Ik seg, dat die ouwe Keerel een drie-dubbelde deur-trapte Guit,, is.
    Ik ga deur, schoon ik mijn Mantel mis,
    Ik mag denken dat ’er in een Jaar twee a drie soo mennigen versoent is.        Binnen.
Annet. Ay! Vader doet de Deur op. Meelis. Wel wat sou dat beduyen?
Jilles. (555) Kom Miester, gaan wy na binnen toe, zy mag heen bruyen.
Annet. Ay! Vader laatme in huis, en wilt jou haastigheit doch bedaren.
Meelis. Neen, die zijn Ouders de Deur voor ’t hooft sluit die moet niet beter varen;
    Loop na jou Vryer toe die selje wel wat makkelijker houwen,
    En dekken jou wat warrem, zoo zelje niet licht verkouwen,
    (560) Ga jy heen, mijn Moer, jy zelt ’er jou gat zoo niet weer in drayen,
    Spaar jy die woorden vry, je meugt’er jou Kindt, asj’et het, mee payen.
Annet. Ik ben noch die ik was, dus bid ik mijn verschoont.
Meelis. Jy hoeftme niet veur te hinken, ’k heb al te lang in de Kreupel-straat gewoont,
    Daarom gaat hier van daan, sooje jou leve lief,, het,
    (565) Of ik selje van een Rakker late vatte, eveliens als hy een Dief,, het.
Annet. Och! Vader, Vader, och! ’k bid, verset jou tooren,
    En komt hier doch beneen en wilt me spreeken hooren,
    Heb ik van te veuren geweest jou gehoorsaam eenigste Kindt,
    Toon dan doch eenig teeken waar mee jy me bemindt,
    (570) Al heb ikje ongehoorsaam geweest met een Vryer in te laten,
    Neemt daar gien oorsaak uyt om jou Kindt mee te haten,
    Ik sel voortaan de steun zijn vanje ouderdom,
    Dus neemtme toch weer in, en denk hier niet meer om,
    Dat bid ik met gevouwe handen en knye neer-gebogen,
    (575) En met een ootmoedig hart, en tranen in de oogen.
Jilles. En ik moet mijne drooge, dus bid ik, niet meer schrey.
    Ay Miester, doet de Deur op. Meelis. Wel nou, ik komje by.
[fol. B4v]
    Maar zeg eerst die kerel die hier strak was of die nog byje staat?
Annet. Neen Vader, kom maar beneen, ’k ben hier alleenig op straat.
Meelis. (580) Wat segje nou? Hier sta ik in mijn deur?
Annet. Och Vader ik bidtje, helptme dog uit dit getreur,
    Ontfermt u over mijn, en neemt me weer in genaden,
    ’k Sal voortaan niet doen, of jy zelt ’t mijn zelver eerst raden.
Meelis. ’k Sou ’t wel doen als ik ’er eenige deugt of beterschap in zag.
Annet. (585) ’k Belooftje als een Dochter met eere.
Jilles. Ik weet niet hoe jyder ook zo terge mag.
Meelis. Komt dan in Huys, en bemint de deugt daar men zijn ouwers mee moet eere,
    Zo zelje al van me krijgen watje zult wenschen of begeere.        Alle bey binnen.
Iilles Singt.
                GA jy maar heen mijn Sloerje-moer,
                (590) Zy kreeg ’er een mooye teyster,
                En is het ’er niet zo mijn broer,
                Wat dunktje van die Vryster,
                Wat dunktje van die Vryster,
                Zy heeft om een pleyzier geweest
                (595) Al met een Veenis pryster,
                Al met een Veenis pryster,
                Hadt ik ’er maar Barrebier geweest,
                Mijn salf maakt beter plyster,
                Mijn salf maakt beter plyster,
                (600) Die in een korte tijdt geneest,
                Zo een Vryerzieke Vryster,
                Zo een Vryerzieke Vryster.

    Zy gaat daarze gaat, zy heeft haar gadt al wel geschraapt,
    ’t Mogt wel, maar ik looft niet, dat zy te nagt alleenig slaapt;
    (605) Dan wat roert het mijn, ’k ga in Huis en spreek ’er niet een woort,, van,
    ’k Bender de Vaar niet af, ’k veeg mijn naars tegen de Poort,, an.

UIT.

J. Barentsz.

Continue

Tekstkritiek

vs. 90 van er staat: dan