Een heldinnenbrief van A.C. Schonk.
In: A.C. Schonk, Herders- en visschers-zangen; brieven, klink- en mengeldichten. Te Arnhem, By Jacob Nyhoff, Boekverkooper,1753.
Gebruikt exemplaar: UBL 1205 C 28.
Uitgegeven door A.J.E. Harmsen,
Universiteit Leiden.
Ontfang den groet van my, die hier met droeve tranen,
Langs ’t golvend pekelnat, ’t welk Veluws zoom besproeit,
Myn laatste zangen uitt, gelyk de witte zwanen,
Eer nog de bleke dood my in haar ketens boeit.
(5) Ik zing ter Uwer eer; maar ach! die droeve zangen,
Die ’k ’s avonds, als de zon in Thetys armen rust,
Uw deugd ter eere zing, bevogtigen myn wangen
Met tranen; ’k roep dan uit; myn zon! myn hoop! myn lust!
Myn Kloris! zal de min, die my Uw slaaf doet leven?
(10) Myn Kloris! zal het lot, ’t welk my den Uwen maakt,
[p. 78]
My ooit myn hartenwensch, myn ziels-verlangen geven,
Ik meen Uw zoet genot, eer dat myn sterfuur naakt?
Ik leef in hoop en vrees, door stage wentelingen
Van ’t onmeêwaardig lot, ’t welk my nu eens verheugd,
(15) Dan weder treurig maakt, ô Werelds wisselingen!
O akelige druk! ô korte en rasse vreugd!
Zal ’k U ooit wederzien, myn Kloris, myn beminde?
Zal ’k weer U, als voorheen, omhelzen met een zoen?
Geeft groote Goden! geeft! dat ik nog een bevinde,
(20) Dat ’t gramme Noodlot staak dit zoo onzinnig woen.
Op onze trouwe min! of moet het grimmig wezen,
En plagen zonder eind myn ziel met slag op slag?
Dus klaag ik menigmaal, geschokt door hoop en vrezen:
Of zal de droefheid vlien, als ’t nagt ligt voor den dag?
(25) O ja, (dus streelt de hoop,) de vreugd zal my genaken,
’k Zal haast een einde zien van al dit naar geween,
[p. 79]
De zon van myn geluk zal eens aan ’t klimmen raken.
Streeft niet een wrakke kiel door storm en winden heen,
En komt nog eindlyk eens behouden aangevaren,
(30) Langs bank en harde klip, door tomeloze zee;
Dus zullen we eindlyk ook, na ’t einden van wat jaren,
Met zeilen van geluk genaken op de ree
Van gulle vreugd. Ach! was die dag reeds al geboren!
Myn lieve Kloris, ach, de tyd kruipt al te zagt!
(35) Dog, dit vertroost myn druk, Gy hebt my trouw gezworen,
Gy heelt myn liefde-smert en stuit myn bange klagt.
’k Zouw, nu ik, Engelin! Uw’ weêrmin mag verwerven,
Geen pyn, geen strenge dood, geen wreeden dolk ontzien;
Neen Kloris, moest het zyn, ik zelf zou voor U sterven,
(40) Zoo maar myn tranend oog U ’t laast vaarwel mogt bien.
Heb dan slegts goeden moed, ô Parel aller Vrouwen!
Myn twede ziel! die ik meer, dan my zelf, bemin,
[p. 80]
Dit hart blyft u verpand, daar kunt ge U op vertrouwen;
Het denkbeeld van Uw deugd speelt eeuwig in myn zin.
(45) Myn min leeft tot aan ’t graf; gy, Hemel! kunt getuigen,
Zo Kloris dus volhardt, en my steeds liefde toont,
Dat dan nooit andre schoont myn hart van haar zal buigen;
Zoo word opregte min door zuivre touw beloond.
