Continue

Jacob Westerbaen: Kracht des Geloofs. Schiedam [1647].
Facsimile bij Ursicula
Uitgegeven door Jos de Snoo.
Red. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Continue
[fol. A1r]

Kracht des

GELOOFS

VAN DEN

Voortreffelijcken ende vermaerden Ne-
derduytschen Poeët,

JOOST van VONDELEN,

Te speuren in de
Altaer-Geheymenissen,
Bij sijne E. ontvouwen in drie
Boecken &c.


PROVERB. XXIII. XVI.
SEPTIES CADET JUSTUS, ET
RESURGET.

[Vignet: typografisch ornament]

Tot SCHIEDAM,
________________________

Inde oude Druckerije.

Continue
[fol. A1v: blanco]

[fol. A2r]

                Kracht des Geloofs &c.

VAN VONDELEN, een paerel der Poëten,
Van stercker geest als andere beseeten,
Des Amstels roem, een Hooft-man van het Gilde
Dat op Parnas sijn tijdt met droomen spilde,
(5) Die t’heylig nat der henxte-Bronne stroomen
Met kroesen vol heeft gulsig ingenoomen;
De geesselaer der suyv’re Predick-stoelen,
De ros-kam van de Vaders op den Doelen,
Daer ’t recht geloof van t’kiesen en verstooten
(10) Na wil en wensch eenparig wierd beslooten,
Dewijl partij de Rechter-stoel bekleede
Na oud’ gebruyck en Kerckelijcke zeede;
De bijter van Godts uyt-verkoore schapen,
De lasteraer van recht hervormde Paepen,
(15) Van ’t Kerke-grauw, van yverige zielen,
Gekreeten uyt voor Gommers plondersielen;
Den Heeckelaer der Leydsche School-doctoren
Voor Eselen gescholden en voor Dooren,
Om dat sy ’t volck ontsloegen van haer Eeden
(20) Gesworen aen haer Wettige Overheeden;
De voor-spraeck van geschopte Magistraten
Van Hollandts roer door Prins en vreemde Staten,
Van Pallameed’, en van de Groote-Vader
Die sey: Ick sterf niet als een Landt-verrader,
(25) (Dat hy den tijdt van ses en veertig jaren
In Krijg en Vre’e had’ soecken te bewaren)
Hoe wel gedoemt van vier en twintig Heeren
Om dat hy Staet en Godtsdienst om wou’ keeren,
Waer uyt (helaes!) een bloedtbadt stont te vreesen;
(30) Ia dien men noch wel lichtelijck had bewesen,
[fol. A2v]
Dat hy sijn oog had na des Vyandts zijde
Indien syn doodt had uyt-stel konnen lyden,
En soo men ’t seyt by yder te vervloecken
Wat scherper maer had willen ondersoecken
(35) En liever met sijn ouderdom verschoonen
Als door de pley dat schelmstuck klaer betoonen;
(O Hemel, hoe bermhertig zijn de Geusen!
Hoe lichtelijk is een Lammren hert te kneusen!)
Die schandre geest, die soo beroemde Vondel,
(40) By wien men vindt gelijck in eenen bondel
Wat schat van kunst by veelen is te soecken,
Bevond sich eerst by Mennoos slechte broecken,
Het hy door keur of voortganck sijner oud’ren,
Maer nader handt soo wierp hy van sijn’ schoud’ren
(45) Het neuswijs Iuck der mugge-sifferyen,
En soog ’t vergif der vuyle ketteryen.
Uyt borsten van verworpe Arminiaenen
De bloedt-verwants der snoo Sociniaenen,
Die aen ’t verstandt wat ruymer vryheydt geven
(50) Als Doopers doen, of ’t Pausdom van Geneven
In punten, die geen saligheydt en raecken
Noch ’t fondament doen waggelen of kraecken.
Hier klapten hy met ongebonde vleugels,
Sijn ijver wist van halster, toom, noch teugels,
(55) Hy hilp haer Kerck aen ’t veylig Amstel stichten,
En wijd’ hem in met heylige gedichten;
PAPIERE GELD sloeg hy met staele stempels,
En quam te keer de suyv’re Geuse-Tempels
Met BLIXEMEN, met ROSKAMS, met HARPOENEN
(60) Om Kerck en Staet te schrobben en te boenen:
En ’t Heyligdom in ’t ingewant te raecken;
En liet niet af van gal en etter braecken
En spouwen op Calvijns Predestinacij
Voor reynst gekeurt op Dortsche Doele-stacij,
(65) Al maeckt hy Godt van onse sonden oorsaeck,
Bezegelt met het bloedt van Hollandts voor-spraeck
[fol. A3r]
En ’t roode was gestelt uyt halssen-aeders
O sael’g besluyt der Synodaele Vaders!
O troost, ô grondt van ’t suyvere Geloove!
(70) Jacob was ’t kindt, maer Esau wierd verschooven
Al eer den een of d’ander was gebooren,
D’een wierd verschopt, den ander wierd verkooren
D’een tot de doodt, den ander tot het leven
Al eer sy yets of goedts of quaedts bedreven,
(75) Na ’t vast besluyt van Godes wel behagen.
Dit kon hy in sijn herssens niet verdragen;
Of schoon dit stuck den heyl’gen Pauwels toe-sting;
Ja schold het voor een Gruwel der Verwoesting:
Dat God een kindt ter borst af van sijn moeder
(80) Geruckt (hoewel onnoosel als sijn broeder,
Hoewel als hy in ’t Doopsel af-gewasschen)
Werpt in de gloedt van helsche vlam en asschen;
Als of de kley gedolven uyt den acker
Te seggen had, O meester Pottebacker,
(85) Wat hebt gy my tot dit of dat te maecken?
En ’t vat vermocht des maeckers wil te wraecken.
Doch deese man kon ’t daer niet eeuwig houwen,
Verliet de Kerck die hy had helpen bouwen,
En liet sich van de Roomsche weer bekooren
(90) Voor Babels hoer gescholden van te vooren,
Die hy wel eer den Hemel schreef te tergen
En dreygde met den val van Seven-bergen.
De waerheydt schoof de breé gordijnen open,
Hier lag de Bruydt, niet achter dees bekroopen
(95) Van helschen Boel, gelijck hy plach te karmen,
Maer vast omhelst in haerder Bruy’goms armen.
Nu kan hy, die het al met reden wickte
En eertijdts schier aen magre muggens stickte,
Door het geloof een Oliphant verschocken,
(100) Hy vindt nu geen oneetelijcke brocken,
Nu kan sijn maeg gelijck een Struys, verdouwen
Gesoon, gebraen, gebacken en gebrouwen,
[fol. A3v]
Wanneer het maer komt uyt een Roomsche keucken;
Al is ’t maer stanck, hy roept, wat soeter reucken!
(105) Nu vind hy smaeck in grollen, en Legenden
Eertijdts gedoemt na Portegael te senden,
Hy siet nu niet als door geverfde brillen,
Keurt groen voor geel, gelijck de glasen willen.
Die rappe geest geeft sich soo slecht gevangen
(110) Aen Peters stoel, en blijft in ’t spin-rach hangen
Van ’t oudt gespan der Roomsche Moeder-kercke,
Gelijck een Vlieg met weereloose vlercken
Volgt, soo m’hem leydt, gelijck een macken buffel,
De neus geringt, en houdt van geen gesnuffel
(115) Na waerheyts spoor, om blindlinx niet te missen
En sterft geheel in de GEHEYMENISSEN
Die hy nu meé weet in t’ALTAER te vinden
Na ’t diep vernuft, der fijnste Paus-gesinden,
Daer mannen selfs van Christus uyt-gesonden
(120) In ’t heylig boeck soo weynig af vermonden,
Al waer van ’t broodt by Christenen gebroocken
Op and’re wijs soo sober wert gesproocken.
    Dies riep APOL op Helicon geseeten
In ’t midden van veel heylige Poëten:
(125) Hoe komt het by dat VONDEL, mijn verkooren,
Het recht gebruyck van sinnen heeft verlooren?
Hoe werdt van hem soo rijck van rijm en reden
Voor ’t ongerijmst soo dapper nu gestreden,
Na dat hy was, vermoeyt van ydel doolen
(130) Gerust de schoot des Roomsche Kercks bevolen?
Smaeckt nu die man aen Pauselijcke dissen
De vuylen dreck van ’t praemen der gewissen?
Kan hy dien dwang aen Roome nu vergeven
Die hy te recht verdoemde te Geneven?
(135) Is ’t quaedt te Dort, en keurt hy ’t goedt te Trenten?
Dat hy daer wraeckt, wil hy dat hier gaen venten
Voor sijne koeck, voor suyveren Triaeckel?
Is hier ’t besluyt van menschen een Orakel?
[fol. A4r]
    Wat maeckt hy roocks van een SERVEET te branden!
(140) Wat most Calvijn om ’t sengen sijnder handen
Aen een MICHIEL, en ’t vlammen op sijn keeten
Een storm uyt-staen van Serpentine beeten!
En leckt hy nu het bloedt uyt Roomsche gooten,
Noch vreest hy niet voor ’t branden sijnder pooten
(145) Aen sulcken vyer dat millioenen moorde?
Hoe of hem dees’ TISIPHONE bekoorde?
Dorst hy de Kerck der alder-reynste Geusen
Van ziele-kracht, van het gemoedt te kneusen
Door tyranny op ’t vry autaer te stichten,
(150) Van ketter-moort soo mannelijck betichten,
En wermt hy nu sijn’ handen aen de koolen
Van duysenden, die na sijn mening doolen?
Aen koolen, die noch in haer assche smeulen
En roepen Godt tot wraecke sulcker beulen?
(155) Vind hy nu goedt de mutsaert voor de ketters
Om misverstandt ontrent de heyl’ge Letters,
En is het vyer der hellige Inquisitij
Voor dwaelingen een noodige Justitij?
Vindt hy nu smaeck in branden en in blaecken,
(160) Verworgtmen noch den Christenen aen staecken,
En delftmen noch de ketters in der aarde,
En rechtmen den bekeerden met den swaerde,
Om puyr verschil ontrent Godts-dienstigheden,
En werdt dat by van Vondelen geleden?
    (165) Of heeft sijn ziel aen die Verwoesting Grouwel,
Hoe neemt hy dan met sulcke luy den Ouwel?
Hoe laet hy niet voor ’t outer neer te knielen
Geverft met bloedt van menig duysend zielen?
Hoe noemt hy dan den schuldige sijn broeder?
(170) Hoe noemt hy dan die Kerck zijn eygen moeder
Om in haer schoot met d’andere te schuylen,
Niet eens beschroomt voor ’t spogh der etter-buylen?
Siet hy niet door de vliesen op sijn’ oogen,
Dat sulcken aert uyt Tijgers is gesoogen?
[fol. A4v]
(175) Niet uyt de speen van Christi ware schaapen,
Niet uyt de leer van sijn oprechte knaapen?
Leydt hy soo diep in misverstandt bedolven?
Zijn hem ontkent de luymen van de wolven?
Leé niet de Kerck vervolging in haer kleynte?
(180) Was ’t kruys geen merck der suyvere Gemeynte?
Is niet het ampt der Christenen te strijden
Met t’swaerdt des woordt of met geduld te lijden?
Hoe kan dan daer de rechte schaaps-koy wesen
Daer selfs de wolf de schaepen heeft te vresen?
    (185) Is niet het werck van sijn Geheymenissen
By hem gestelt op gronden die wel missen?
Op letter sin, die schoon hem toe-gegeven
Noyt uyt en bracht het geen daer werdt gedreven?
Een letter-sin, halsterrig op-genomen,
(190) Vol swarigheén, by niemandt door te komen,
Vol mis-gestels van wangeschape leden
Hoe op-gepronckt met kostelijcke kleden,
Hoe op-gesmockt met cierelijcke boorden,
Hoe aengepreeckt met prael van schoone woorden.
    (195) Hy roept: Daer staet, Dit is mijn Lijf, geschreven,
Dit is mijn Bloedt. Het werdt hem toe-gegeven.
Is hier op al dees heyligdom gebouwen?
Is dit de grond van Offer-eer en ’t vouwen
Van handt en knie voor ’t Ouwel in de Missen
(200) Soo uyt-gebreydt in sijn Geheymenissen?
    Maer siet hy niet, dat alles valt daer heenen,
Soo hem begeeft de sterckste deeser beenen,
Of meynt hy dat dit harnas buyten raeck is,
En Christi Lijf en Christus eene saeck is?
(205) Wie sal met my hier tegen niet getuygen?
Met dese slach is ’t heele Vat in duygen.
Kan Lijf en Bloedt een heelen Christum geven,
Een mensch met lijf en ziel en Godt daer neven,
Hoedanig hy in ’t mis-broodt wert genooten
(210) Na ’t geen wel eer te Trenten is beslooten,
[fol. B1r]
Daer hy alleen dees woorden heeft gesproocken,
Dit is mijn Lijf, dat voor u werdt gebroocken?
Is Christi Lijf en Christus dan verscheyden,
Hoe kan men dan op deese woorden weyden
(215) Soo ruym, soo breedt in spijt van swaere reeden,
Om sulck een stuck soo gladt daer uyt te smeeden,
En stooten die tot in des af-grondts poelen
Die anders van dit heyligdom gevoelen?
Doch dit gestaeckt. Hoe sal hy maer beweeren,
(220) Dat hier het Broodt in ’t Lichaem moet verkeeren?
Daer staet, seyt hy, Dit is mijn Lijf, te lesen.
Verlichaemt dit het een in s’anders wesen?
Geeft dit aen ’t broodt des Lijfs selfstandigheeden
Daer reuck noch smaeck veranderinge leeden?
(225) Volgt sulck een sin uyt sulcke woorden seecker,
Hoe maecktmen ’t dan, als Christus seyd: Dees Beecker
Dees Kelck is ’t nieuw Verbondt in mijnen Bloede?
Voelt Vondel hier geen slach van eygen roede?
Bleef niet de Kelck een Drinck-vat als voor desen
(230) Al sey men hem een nieuw Verbondt te wesen?
Daer staet: Ick ben de Wech, de ware Wingert.
Maer wie is soo op by-geloof verslingert,
Die daer op sou’ na letters in-houdt bouwen,
Dat Christus voor geen mensch doen was te houwen,
(235) Maer in een Wech en Wijn-stock heel verandert?
Op wat een grondt plantmen den Zeege-standert!
    Heeft dan het woordt van dit en dat te wesen
D’een sin in dit, en elders weerom desen,
Kan hier den een, daer d’ander zijn gegeven,
(240) Waer toe soo pal op letters staen gebleven?
Gaet dit dan vast om yder een te trotsen?
Is dit een rots om herssens stomp te botsen?
Moet men Godts macht hierom tot by-standt kloppen
Om ’t eeuwig wel van redenen te stoppen?
(245) Waerom niet best een effen sin gekoosen,
Geen distelen, maer al gepluckte roosen?
[fol. B1v]
Die Godes Woordt ter rechter sin wil duyden,
Neemt die niet staeg na dat de letters luyden,
Maer die, die vry van tegen-strijdigheden
(250) Niet ongerijmts houd’ staende tegen reden.
Wie sal de schrift voor sot niet hooren schelden
Soo daer alleen de doode letters gelden,
En soo men bandt oneygene manieren
Van spreecken uyt die heylige papieren?
(255) Moet dan een mensch weer in sijn moeder varen,
Als Christus spreeckt van wederom te baaren,
En eer Natuer haer wet en regels strijcken
Als dat men sal van Letter-galmen wijcken?
Moet nu een Lijf zijn op verscheyden oorden,
(260) Gelijck in ’t Oost, in ’t West, in ’t Suyd, in ’t Noorden,
Op eenen tijdt in hondert duysent steeden,
In Amsterdam, in Denemarck, in Sweeden,
Om hoog by Godt, ter rechterhandt geseten,
En blijven daer, en werden hier gegeten,
(265) En na ’t getal der plaetsen niet vermeeren,
En te gelijck na Roome gaen en keeren?
    Doe CHRISTUS had sijn Paesch-feest doen bereyden,
Was niet het Broodt en ’t Lichaem onderscheyden,
En maeckten die geen tal van twee te saemen,
(270) En bleeft niet soo doen ’t Broodt de Twaelif naemen?
En drijftmen nu met ongebloosde kaecken,
Dat een en een niet meer dan een en maecken?
Wat hoope tot soo slechte school-gesellen,
Die nu soo oudt geen twee noch kunnen tellen?
(275) Doe Christus was ter Paes-disch neer geseten
En gaf sich selfs sijn Jongeren om te eten,
Voer hy gelijck in ’t lichaem van sijn gasten,
En liet hy sich daer buyten sien en tasten?
Was hy geheel en te gelijck in sticken?
(280) Hoe kan men dees Theologij verslicken?
En schrolt men noch op den Capernaijten,
Om «t grof gevoel van in het vleysch te bijten?
[fol. B2r]
En werdt hier oock in ’t Ouwel niet gebeten,
Werdt onder dat geen waerlijck vleysch gegeten?
(285) Is vleysch geen vleysch (hoe is dit om te stooten?)
Als ’t onder schijn van mis-broodt werdt genooten
Soo wel, of ’t had sijn eygen treck en swieren,
Soo wel, of ’t was geschaft in eygen spieren?
    Wierdt ’t Broodt in ’t Lijf verkeert door Christi spreecken,
(290) Hoe sey hy dan van ’t geen hy quam te breecken,
Dit is mijn Lijf, Dat doe noch stondt te worden?
Wie sal ons oock van deesen bandt ontgorden?
Wie seyt van yet met wel gegronde sinnen,
Dits dit, Dits dat, dat noch eerst sal beginnen?
    (295) Doch moet het al van ongerijmtheyt kraecken
En moet de mensch sich selven heel versaecken
Niet in sijn wil en tocht tot quade zeden,
Maer in ’t verstand en de gesontste reden,
En mach hy na sijn sinnen niet te werck gaen,
(300) Noch op ’t gesicht van al de wereldt sterck staen,
Hoe kunnen dan het wonderlijck verrijsen
Van haren Heer sijn Jongeren bewijsen,
Uyt het gesicht daer hy haer op beroepen?
Hangt dit soo niet in ongedreven hoepen?
(305) En wat was al de Gods-dienst van een Christe,
Soo hem het punt van sijn Op-standing miste?
    Most Didijmus sijn sinnen dan gelooven,
Doe Christus sey, hier, Tomas, sie mijn klooven,
Kom, reyck uw handt, steeck vingers in mijn zijde?
(310) Hy sey: Mijn Godt, mijn Heere, sonder strijden.
Wat hulp is dan om Marcion te buygen
In het gesicht der heylige getuygen.
Waer op sy haer beroepen, en stout spreecken,
Die dit getuygt, die heeft het selfs gekeecken?
(315) ’tGing dan niet vast, dat Christus was gevangen
In eygen lijf, gegeesselt en gehangen,
Aen ’t Kruys gehecht, gestorven en begraven,
Soo d’oogen selfs geen klem en waerde gaven,
[fol. B2v]
Aen ’t seggen van getuygen die haer saagen,
(320) Soo stondt dit stuck al meé op losse schraegen.
Doe Christus was by Nicodeem geseeten
Sey hy doe niet, Wy spreecken dat wy weeten,
En dat ick sach, dat is ’t dat wy getuygen?
Most niet voor ’t oog de Schrift-geleertheyt buygen?
    (325) Dit dunckt my vreemt, dat, die haer sinnen doemen,
Op haer geloof op ’t alderhoochste roemen,
Daer ’t ongeloof op niemandt beter paste,
Als die verdoemt het geen hy sach en taste.
Wie kan met vrucht den sulcken onderrechten,
(330) Wie tegen haer met hoop van winste vechten,
Wie kan met lust den sulcken tegen woelen,
Die niet gelooft het geen sijn sinnen voelen?
Wat reden sal op sulcke koppen raecken
Die d’aldernaeckst’ van alle reden wraecken?
(335) Kan waerheydt zijn in ’t ongerijmst van allen
En soo geen stuck van Godts-dienst hoeft te vallen
Voor redenen, die yder een kan tasten,
By wien is dan ’t geloof het aldervaste?
Hoe sal een Jood voor Christenen verflouwen,
(340) Hoe sal ’t een Turck voor d’Alcoran niet houwen;
Indien een mensch in Godts-dienst moet gelooven
Niet ’t geen alleen de reden gaet te boven,
Maer ’t geen hy siet te strijden tegen reden?
Wie van haer al sal werden over-streden?
(345) Die dan met een in woorden komt te raecken
Die seyt: Ick siet, maer moet mijn oogen laecken,
Ick proef, ick voelt, maer moet het echter wraecken,
Mach die ’t gepleyt niet wel met eeren staecken?
    Hier bracht Apol den draet van vorder seggen.
(350) Der Dichters Een, na rijplijck over-leggen,
Sprack uyt de naem van sijne met-gesellen:
Heer Overste, Wilt gy dijn Rijmers quellen
Met reeckenschap te geven van haer schriften
En ’t heyligdom na wijse redne siften,
[fol. B3r]
(355) Waer heen met ons? zijn ’t niet de grootste baesen,
Die onder ons op ’t alderdolste raesen?
Die uyt dijn Bron op ’t aldervolste soopen,
En swolgen ’t nat met roemeren van stoopen?
Verkort ons niet in ons’ gerechtigheeden.
(360) ’tStondt altijdt wel wat dat Poëten deeden.
Is Vondelen wat ongeset van sinnen:
Het voegt ons wel wat kueren wy beginnen,
Is hy Mennist: soo sal hy ons niet smijten:
Is hy Armijns: soo laet hem Gommer bijten.
(365) Bijt hy te hart: hy mach om by-standt schreeuwen,
De Schout kort wel den beck van sulcke spreeuwen.
Is hy Papist en kruypt hy om den Outer:
Daer is hy laeg, en by der aerde stouten
Loopt geen gevaer om van het hoog te vallen.
(370) Lust hem noch voorts te doolen of te mallen,
En werdt hy JOOTS: dat ’s sijn naem te spellen:
Men hoeft alleen de T, voor d’ S te stellen.
Dan machmen hem den Tijber-Godt vereeren,
Om voor een haen op ’t Engle-Slot te keeren,
(375) En draijen daer voor INNOCENT den TIENDE,
Want hy dan wel soo hoogen plaets bediende.

            Getrocken uyt de Registers van de Besoignes by droomen
            ende in-beeldingen, voor-vallende op den Berg Helicon,
            Fol. o. ende gesonden aen den Uyt-gever van het Twee-
            de Deel van Vondels Poesy, door last van de H. Verga-
            dering.

[fol B3v]
VERONTSCHULDIGING

Des Auteurs aen den Leser.

Bescheyde Leser, die hoort te spreecken als een Christen
Hier op den Helicon den Heydenschen APOL
Als of hy sich verstondt op Euangelij-twisten,
En daerom dit gedicht mocht keuren voor een grol.

    Weet, dat van alle tijdt de Schilders en Poëten
Besitten volle macht om alles te bestaen,
En dat APOL voor dees op Helicon geseten
Door VONDEL diergelijck heeft over lang gedaen.

    Doe de mildadigheydt der ACADEMY HEEREN,
Wiens antwoordt alderbest op sijne vraegen was
Wou met een gifte van een Prince-Roemer eeren
Waer op de Veldt-heer stondt gesneden in het glas.

    Die dan van achter volgt daer sulcken meester voor-gaet
Wiens voor-beeld yder een dient voor een staele wet,
En die sijn voeten stelt alwaer des anders spoor staet,
Dient die niet buyten reyck van lastering geset?

[fol. B4r]

COPYE
Van eenige Veersen by de E: Heer
Joost van den Vondel,

Voor desen uyt-geven ende gebracht in een Gedicht
dat hy gemaeckt heeft op de Doodt van Koning
Henrick de Groote.

Hoe lange suldy noch den Hoogsten Rechter tergen,
Gy Babylonsche hoer? die in de wereldt saeyt
Het heyloos zaet, waer van men sulcke vruchten maeyt.
Maer een gewisse val genaeckt uw’ Seven-Bergen.

    De waerheydt schuyft alsints de bre’e gordijnen open
Waer achter gy boeleert met dijnen helschen Boel.
Af-godisch knielt niet meer voor haren hoogen stoel;
Doet eens uw’ oogen op, gy Vorsten van Europen.

    Siet hoe sy hare schaemt met een onnut geweven
En ijdel spinne-web noch te bedecken tracht.
Wat gruw’len sy in ’t licht der Sonnen heeft gebracht
En hoe haer beeldt na Christ gelijckt als doodt en leven.

    Aenschouwt d’onvastigheydt van hare Kerck-pijlaren,
Die dreygen al van selfs te vallen onder voet,
Haer Euangelij is bezegelt met het bloet
Der moorders, die sy noemt haer heyl’ge Martelaren.

J. v. Vondelen.

[fol. B4v]

TOE-GIFT
Aen St. Joost van Vondel,

Op sijne E. spreucke, gestelt op den
tijtel sijner Altaer-Geheymenissen.

JUSTUS FIDE VIVIT:
Inde welcke hy door het woort JUSTUS sich sel-
ven schijnt te verstaen, ende te willen seggen
Joost leeft door het Geloove.

Soo een rechtveerdig mensch door
    het Geloove leeft,
Hoe seecker gaet gy dan, Heer
    Vondel, boven and’ren!
Gy hebt strax weer een nieuw, als
    u het out begeeft.
De beesten dijen best die veel van
    wey verand’ren.

P.

FINIS

Continue