Johan van Paffenrode - Puntdichten - 1670

Johan van Paffenrode: Puntdichten en vertalingen uit Martialis. In: Gedichten. Gorkum, 1670, p. 246-266 (fol. P7v-R1v).
Uitgegeven door Ilse De Witte.
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Facsimile bij books.google en Internet Archive
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

GEDICHTEN

VAN

J. van PAFFENRODE,

Vry-heer van Ghussinghy,

Versamelt en uytgegeven
Door P.V.

DEN DERDEN DRUCK, Verbetert ende vermeerdert en met koopere Platen verçierd.

[Vignet: stadswapen van Gorinchem]

By PAULUS VINK, Boek-verkoo-
per. Anno 1670.

[fol. P7v, p. 246]

334>Tot Sophy van Joost.>

NAer ’t seggen van Sophy leeft Joost maer weynig weken,
Gy steekt my seyt sy vriend in al te quaeyen vel.
Maer Fytje alsje siet leeft Griten man noch wel,
En heeft wel dertig, of meer jaer daer in gesteken.

Men seyt Michiel wort grijs, en daer op antwoort hy,
Het grijsheyd is geen nood komt daer geen kaelheyd by.

Van lichte Lambert.

De lichte Lambert heeft op een naer bey sijn ooren,
Een seyt hy dat hy in een veld-slag heeft verlooren,
Maer naer het seggen van ons oude buer wijf Nel
Leet hy dit oor verlies voort raed-huys in duel.

Brand seyt hy om de schrift uyt Braband is verdreven,
Hy seyt de waerheyd, maer sy was met krijt geschreven.

Teun slendert nachten lang in koten, en in kitten,
Maer een mael, dronken daegs dat gaet met hem gewis,
En noch seyt Maey sijn wijf dat hy niet op kan sitten,
En dat haar Teunisjen een rechten drogert is.

Dat Jurriaen staeg sliep tot tien of ellif uren
Dat deed hem naderhand op staen voor al sijn buren.

Aen Everhard.

Gy hebt een schamper dicht op uwen vriend geschreven,
En om dat ’t aerdig is meent gy soo kan het gaen.
’T is een geringe konst een yder ’t sijn te geven:
Gy steekt en bijt de geen die u heeft goed gedaen.
Noch vraegt gy Everard hoedanig dat wy ’t vinden;
En nu gy weten wilt wat ons gevoele sy,
Ik sal het seggen, en geen doekjes daer om winden,
Indien het geestig is, het isser beestig by.

Van Engelbert.

Ik weet seyt Engelbert op elk genoeg te seggen,
En evenwel moet ik den duym op ’t mondstuk leggen,
En sooje weten wilt wat daer van d’oorsaek sy,
De minste onder haer wet tien mael meer van my.

Hoe komt Josias kael gedronken,
Want wijn en bier is hem geschoncken?

Van een Cardinael.

Een seker cardinael ter eeren sinte Piter
En gaf sich nimmermeer aen tafel, of hy liter
Een vis net inde plaets van laken overslaen.
Dit had hy nu al een geruymen tijd gedaen,
Soo lang tot dat hy selfs in ’t end wierd paus gekoren.
Sijn dienaers komend weer met netten als te voren.
Soo seyd hy, weg met ’t wand, brengt laken op den dis,
Het visjen dat ik socht nu al gevangen is.

Op een die door al te dipen ondersoek der schrif-
ture in sijn hersenen geraekt was, ende
geslooten sat.

Hier sit een ouderling met namen Alexander,
Die al te neuswijs wou doorsnuffelen de schrift,
En ’t heylig heyligdom: het schijnt dat sijne drift
Van ’t eene huysken hem gedreven heeft in ’t ander.

Nel siet een kind beslijkt, dreigt dat set op sal eten
Indien sijt weer soo vint.
Ons Claesje heeft te nacht sijn heele bed bedreten,
Eet dat op sy het kind.

Van Marcolphus.

Marcolphus twijfelt dat hem sijn ontfangers boren!
Daer komt altoos tekort dat kan hy, niet verstaen,
Dies neemt hy voor om selfs sijn rekening te hooren,
Last sijn ontfanger dat sy voor hem wert gedaen
Hy doetse voor een poos was alle ding ter degen,
Maer als tot tnegentig hy nu gekomen was,
Soo setten hy daer nul, en sey ik houw er negen,
Met borst Marcolphus uyt, hout liver al den bras.

Op een vrou die ineens anders gestoelt was
gaen sitten

Margriet vint van een vrou haer kerck-gestoelt beslagen,
Dus dreygt sy dat sy haer daer weer van daen sal jagen.
Wel hoe seyt d’ander kind waer toe soo veel gebaer!
Gy sit hier alle daeg, en ik kom eens int jaer.

Op een borst die onder aen de tafel geseten sijnde, ende siende datter maer kleyne vis voor hem, ende groote aen het boven-end wierden opgedragen, de selve met een aerdigheyd wist te eyssen.

EEn borst beneden aen dis
Geseten, sag dat kleyne vis
Voor hem op tafel wierd gedragen,
Dat groote in de schotel lagen
Aen ’t bovenend. Niet wel te vreen
Neemt hy de visjes een voor een,
En gaet die aen sijn ooren houwen.
Als d’ander gasten dit aenschouwen,
Sy vragen strax wat hebt gy voor
Dat ghy die visjes hout aen ’t oor?
Ik heb seyt hy een broer verlooren
Door schipbreuk, en sou geeren hooren
Of imand van haer was bekent
Waer dat mijn broeder was belent.
Men vraegt hem weder wat sy seggen.
Sy weten ’t my niet uyt te leggen,
En waren seggen sy te jong
Seyt hy, wanneer mijn broer vergong,
Maer dat ik sulks aen die most vragen
Die boven aen sijn opgedragen,
Die (wijl sy ouder sijn) aen my
Wel seggen soude, waer dat hy
Gesmakt mocht wesen van de baren.
Sy lachten alle die daer waren,
En seyden dat men dese quant
De groote vis strax stel ter hand.

Op een out Ventje dat van de luys sieckte
besmet was.

SCherminckel ouwe knecht die krijgt het lijf vol buylen
Die d’een voor d’ander naer van binnen staen vervuylen,
En alsse ope gaen daer komen luysen uyt,
Die door een groot geweld doen aenval op sijn huyt?
Wat raed? daer is geen raed tot sulken quaed te vinden,
Dus vrees ik het gewormt dat sal de man verslinden.
Een ding geeft noch wat hoop, het ventje is soo schrael,
De luysen sterven licht van honger altemael.

Van een Juffrou die een haes in haer schoot vangt.

EEn haes heel hert vervolgt van twee geswinde winden,
En wist te lange lest geen schuylplaets meer te vinden,
Als sich te werpen in een jonge juffers schoot:
Sy nijpt haer beenen toe, en dout het haesje dood.
En schoon dat lange kees haer strax sloeg in de boeten,
En wou dat sy daer voor sou breuk betalen moeten,
Men loeg met hem, en sey smijt vry je muts daer naer,
Sy is van adel, en mag vangen haer met haer.

MArtijn uw baerd soo wit als vlas,
Uw mannelijk en statig wesen
Toont of daer vry wat wonders was
In ’t voordere by u te lesen,
Maer gy en ik weet beter. Sus,
En laet u doch geen woord ontglippen,
Soo blijft g’ een stommen Tullius,
Een Cato met beslote lippen.

DE wereld ’t groote speel-tonneel
Doet d’eene schreyen, d’ander quelen,
[p. 251]
Een ider een die krijgt sijn deel
En moet sijn personage spelen.
Martijn soo gy u selven kent,
Soo bid ik u past niet te brommen,
Maer speelt een rol na dat je bent,
Dat’s macker houtje by de stommen.

Ik seg u dikmael Fop gy bent een grooten liger,
Wel segt gy ider mens dat is een leugenaer,
Gy hebt gelijk ’k beken ’t geen dat gy segt is waer,
Maer gy bent in dat stuk een grooten overvliger,

Als ’t op een vechten gaet tijt Melis aen het loopen,
Hy vreest hy mocht het met sijn besten hals bekoopen,
En als hem imand vraegd hoe quaemt gy soo te vlien,
Soo haet ikse (seyt hy) dat ikse niet mag sien.

Op een schildery waer in verscheyde natien ider met haer kleederen waren afgebeelt.

EEn seker schilder had naer ’t leven
De natien haer dragt gegeven,
Men sag daer Schotsmans Blauwe muts,
Der Switsers flodderbroek en futs,
En Conterman quam me te voren
Met lange broek en kleyne sporen,
Men sag hoe don Rodrigo stak
In nauwe mouwen en kasjak,
Gelobt geknevelt tot sijn ooren.
Den Rus was schier in ’t bont verloren.
Men sacher Pool, en Transilvaen
Met hare kale bollen staen,
Den Duytscher inden buffel steken,
Een iders kleed dat scheen te spreken,
[p. 252]
Een sachmer naekt in ’t hemt by, staen,
Die op sijn schouder had gelaen
Een heel stuk laken, en daer neven
Was hem een scheer in hand gegeven.
Een die dit sag die docht het vremt
Dat dese kerel dus in ’t hemt
Geschildert stont met naekte billen,
Hy dacht wat mag dit seggen willen,
En bad de meester om de reen,
Dat dese daer dus stond alleen
Aen hem eens uyt te willen leggen,
Hoort dan sey d’ander, ’ksalt u seggen,
Van al die hier geschildert staen
Is geene, of men kent hem aen
Sijn dragt, en sijn manier van kleede;
Was dees ook soo, hy stont soo mede;
Maer die gy hier dus naekt siet staen
Dat is een Fransman, die sich aen
Geen een manier van dragt wil binden,
Maer stadig weet wat nieuws te vinden
Die nemmer blijft op een manier
Kon ik niet anders stellen hier.
Ik heb hem stof, en scheer gegeven,
Daer mag hy naer sijn sin mee leven.
Want eer hy half was afgedaen
Quam weer een ander mode aen.

Van Joris en Trijn.

Salt huwelijk met Trijn en Joris noch gedijen
Wel wat begint de meyt!
Want naer sy selver seyt,
Heeft sy den buyk voor lang al vol gehad van vrijen!

Als mondige Martijn by idereen liep keffen
Dat onse schilder Jan noit imand wel kon treffen,
[p. 253]
En naer hy overal fijn konst had uyt gebracht
Soo sey den anderen ik sal hem lekken wacht!
Ik wed ik hem eer lang contrari sal betoonen,
En gaf hen voort een jaep door neus en bey de koonen.
Gaet seyd hy snapperd en segt noch van meester Jan
Dat hy geen tronien ter degen treffen kan.

Van Agniet en Maey.

Een ider een die praet van Lijntje buurs Agniet
Om dats’et eens toeliet,
’t Is wonder, want van Maey en souder nimand praten,
Had sy’t maer toegelaten.

Aen den Heer van Brandwijk als hy my sijn Ocken-
burg, Psalmen, een Bruyloftsdicht, en sijn
vierde boek van Aeneas by hem in duyt-
sche verssen overgeset hadde
toegesonden.*

HEt pakjen dat gy my hebt onlanx toegesonden
Dat quam my wel ter hand, ik heb het strax ontdaen,
Ik heb daer onder al uw Ockenburg gevonden,
Een meer als deftich werk vol hoog-geleerde blaên.

Ik heb het aerdig boek met grooten lust gelesen,
En was nau aen het end, of sprak met herten mond,
Kan soo een schrijver wel naer waerden sijn gepresen!
O luckig Ockenburg dat dien Homerus vont!

Ik sacher noch een werk dat over vele * jaren
Is in de pen geweest van menig braef Poêet,
Maer (als ik ’t seggen derf) soo hebt gy van dit garen
Geleerde Westerbaen de fijnste web gereet.

* Sijn Edts.Psalmen.

[p. 254]
’t Geen dat ik voorder sag dat waren andre dingen,
a Het raekten boog en pijl van Venus dertel wicht,
Daer in soo hoorden ik verliefde toonen singen
Die lieffelijke tong die kusjes heeft gedicht.

a. Een Bruylofts- dicht.

Ik greep een ander boek, en nauwelijks was ’t open
b Ik sag een koningin versmooren in haer bloed,
En soo my docht ik sag het gudsent rood noch loopen
Al rookent uyt de wond gelijk een watervloet.

b. Oversetting van ’t 4. Boek Aeneas.

’k Pas op geen c loopers neen, de gal en sluyt geen oogen
Van onpartijdig volk: loopt vry, dit hou ik staen,
Dat al dat Maro oit te Romen heeft gewogen
Haelt in het Nederduyts den netten Westerbaen.

c. Een Boekjen tegen den Heer van Brandwijk geschreven,
genoemt een voor-looper.

Aen den Heer van Brandwejk als ik hem een heele vlugt van alderlei duiven hadde gesonden.

’K Send u hier een kooy met duyven
Kroppers, tuymelaers, met kuyven,
Van den alderbeste slag
Die oit duyve-melker sag.
’K wed dat al je Haegse stoffers
Van haer duyve, van haer doffers
Seggen met, of tegen wil
’K hebber soo geen op mijn til.
Kijk ay live dat sijn kroppers,
Harde snuyters, stijve kloppers,
Rond van krop, en los van vel,
En coleur schoon isabel:
En hier hebjer noch een paertje
Van ’t oprechte tuymelaertje
Dat komt vallen uyt de lucht
Als geschoten in de vlucht,
’K seg u toe van dese dreyers
[p. 255]
Alle maende jong, of eyers,
Swinters, somers altoos wis,
Of ten minsten selden mis,
Beter sijnder geen van broeyen,
En om schoone jong te voeyen
Set ik dese boven aen:
Geen die haer te boven gaen.
Als s’haer wijfjes gaen bespringen
Draiense verscheyde ringen,
Altijd sijnse op den tril,
Staeg in roeren nimmer stil.
Stadig hoort gy haren snater,
Haer geklap, en haer geklater.
’T vrolijk spelen van dit dier
Geeft sijn meester groot plaisier.
Maer denkt gy waer toe dit snuyven
Van uw duyven met haer kuyven,
G’ had bestuwen int gespaert,
’t Sop en is de kool niet waert.
Secht my isser van sijn leven
Niet van minder saek geschreven,
En gedicht op slechter stof
Van een luys, van Esels lof?
Datjet meent ’k hou Venus peerden
Vry van meer, en hooger weerden
Als dat lomp, en slecht gespuys
Van een esel, vlooy, of luys.
Hola ’k moet mijn reden stuyten,
Want het schip dat leyt al buyten.
’K ent, en blijf soo lang ik leef
Uwen dienaer, en uw Neef.

Van Jaep Gijsen, en een Barbier.

JAep Gijsen op een tijd ging recht naer stee toe stappen
Hy wou gepoetst sijn op de steeluy haer benier
Hy vraegden man en maeg waer dat men sich liet schrappen
[p. 256]
En eyntlijk wijst men hem het huys van een Barbier.

Men set den boer een stoel, en meester seept sijn kaken
Tot aen de ooren toe, en doe met ’t mes op ’t leer,
En wijl hy doenden is den boer vast kael te maken
Soo krijgt hy voorlast, en pist in de kamer neer.

Jaep die kijkt schilijk om, hem dunkt hy hoort wat leken,
Hy siet het werk vast aen, en vraegt wat het beduyt.
Wat hebje (seid hy) voor het huys aen brand te steken?
Tut tut (sey d’ander weer) ik ga te mey daer uyt.

Strax tijd hy weer aen ’t werk, en Jaep was nau geschoren
Of daer quam imand die de meester spreken wou;
Hy wierd geroepen, en hy trat terstonts naer vooren
En vraegden wie daer was, en wat men hebben wou?

Den boer verliest geen tijd hy laet de boxe sacken,
En lecht een grooten hoop in’t midden van ’t vertrek,
Den and’ren komt, en seght sul jy hier sitte kacken!
Ik salje. Hout sey Jaep, waer toe soo veel gesprek?

Wanneer het flus van u hier door de kamer straelden,
Soo had gy strax voor my uw antwoord in de mond:
Ik geef u van de munt daer gy doe mee betaelden.
Pist gy, en gaet te Mey, ik kak, en ga terstont.

Laetste woorden van James Graham, Marquis van Montros, Grave van Kinckardijn.

DUs sprak Montros wiens ooge blicken
En beul, en kijker deed verschricken
Met een gans onversaegt gemoed,
Kom laeft de bijl vry in mijn bloed,
Doe vry dit lijf aen stucken kerven,
De ziel verhuysen door de koord,
[p. 257]
Ik sal alsoo kloekmoedig sterven,
Als gy my schandelijk vermoort.

Hang vry mijn afgekapte leden
Aen poorten van de schotse steden:
Dit hoofd sy op een staek gestelt
Dat Carel dienden om ’t geweld
Van dwingelanden ’t hoofd te biden:
Mijn welgemoede ziel verwacht
Dat aen dit lichaem sal geschiden
Dat en de dood , en u veracht.

Och of uw bloed-dorst soo veel stucken
Kon van ’t gemartelt lichaem rucken,
Dat men in al Europaes steen
Het vlees van mijn vermoorde leen
Ten toon kon voor de poorten hangen,
Soo wierd Montrosses dood verbreyd,
Soo sou de dood van dees gevangen
Doen roemen fijn getrouwigheid.

Het souwen gulde letters wesen
Daer heel de wereld in sou lesen
Hoe dat men hier sijn bloed vermorst
Om dat hy trou was aen sijn Vorst.
Kom vlecht met uw bebloede handen
Nu voor mijn hoofd een eeren-krans:
Gy soekt mijn deugd te doen met schanden,
Maer geeft haer stralen meerder glans.

Morgen-gift aen de Wel-Ed: Vrouw Adriana Catharina van Naeldwijk, weduwe wijlen den Wel Ed: Heer Johan van Dam, Heere van Moreausart, naer sy des avonds te voren het geestelijke habijt hadde aengenomen.

DE pen die u wel eer een versjen heeft geschreven
Als gy uw waerde Jan gaeft eens uw rechterhand
[p. 258]
Soo ’t schijnt werd wederom met nieuwe drift gedreven
Nu g’u op nieuws weer bind met dees veel vaster band.

Soo sy u doemael quam het vrolijk Io uytten,
Lijk gy van haer met wens, en segen wierd begroet,
Soo kan sy wederom haer iver hier niet stuytten,
Maer stort op dit pampier dees hare morgen-groet.

Gy hebt een man gehat die in sijn jonge jaren
In ’t bloeyen van sijn tijd wierd van de dood gevelt:
Uw eerste Bruydegom heeft u de dood ontdragen,
Maer die gy nu omhelst is boven haer geweld.

Wel aen dan God die wil u heyl en segen geven,
Dat wens ik, en dat gy den overigen tijd
Die u den hemel noch vergunnen sal te leven
In troulijk dinen van dees Bruydegom verslijt.

Op de Gedichten van den Heer van Brandwijk als hy my die hadde toegesonden.

HIer hebt gy Westerbaen dien Hoofd-man in het dichten
Dat rijm-seyl in den top,
Dien Duytschen Maro die den Roomschen schier doet swigten
Voor sijn gekransten kop.

Leest sijne versjes met fluweelen int geschreven
Soo vloeyend, en soo net,
Dat ’k loof Apollo self de rijmpen heeft gedreven,
En fijne hand geset.

’K beken dat mijne lier slaet veel te lage toonen
Dat ’s uwe lofbereyk:
Mijn Lauren sijn te dor om soo een hoofd te kroonen,
En mijnen int te bleyk,
[p. 259]
’K en kan ’t hoog-dravend werk niet naer verdienste prijse,
En ook niet ledig staen.
T’is dan genoeg dat ik genegentheyd bewijse,
Als gy die nemet aen.

Aen den Heer van Gisenburg als hem een schoonen Snoek was ontsnapt, die sijn Wel-Ed: my
had gemeent te senden.

K’ Heb verstaen dat uw gevangen
Die gy meenden ons te langen
Het heel aerdich is ontsnapt,
En niet wederom betrapt.
’T is mijn leet mijn goede vissers
Dat de snoek u dus maekt missers,
Die ’t gewonne goed bewaert
Doet soo veel als die ’t vergaert.
Echter snoek-maet is ’t ontkommen,
En het keuke-mes ontswommen
In de Gise, daer hy is
Weer aen ’t moorden van de vis,
Laet hem vry sijn met-gesellen
Dit sijn avontuur vertellen,
’T is licht vrydom voor een tijd.
Lang geborgt en schelt niet quijt.
Is hy’t dese mael ontloopen,
Hy sal ’t namaels soo bekoopen
Dat sijn doorgekerfde lijf
Noch in uwen ketel blijf.

Op de Geboorten-dag van de Wel Ed: Jonkvrou, Geertruyt Levingston, geboren op den 13. Februarij.

AL geeft October wijn, al staet de mey in bloemen
De tweede maent van ’tjaer die kan noch hooger roemen
[p. 260]
Die gaf een aerdiger en edelder gewas,
Waer by dat tijl, noch tulp, noch crocus komt te pas,
Die gaf een soete maegd met roosen op haer kaken,
Wiens wit de lelien haer witheyd doet versaken,
Wiens swieren om haer hoofd de wijngaerd ranken doon.
Weg met de bloemen, want dees bloem die spant de kroon.

Continue

PUNT-DICHTEN,

Overgeset uyt

M. VALERIUS MARTIALIS.

Van Arria en Poeto.

ALs Arria de kling uyt haren boesem rukten,
Sy gaf s’haer man dat hy die in de sijne drukten,
En sey o Poeto weet dat my mijn wond niet smert,
Maer die gy maken sult raekt my alree aen ’t hert.

Naer ik onthouden heb soo hat gy maer vier tanden
Door hoesten wiert’er twee, en nog eens twee te schanden.
Hoest nu vry Aelia het live lange jaer,
Van voorder tand verlies en loopt gy geen gevaer.

Acerra noit naer wijn van daegs te vore stinkt
Al meent g’et, want de vent tot aen de morgen drinkt.

Alleen sal Gellia haer vadernoit beschreyen,
Maer als sy imand siet soo maektse groot geween.
[p. 261]
Sy treuren niet die daer een plasdank van verbeyen,
Weent sy rechtveerdig, sy beschrey haer rou alleen,

Tot Fidentinus.

Het boekje dat gy bromt is Fidentine ’t mijn,
Maer wijl gy ’t brabbelt soo begint het uw te sijn.

Die Linus ’t halve schenkt, en ’t heele niet vertrout
Toont dat hy liver wat als nimendal behout.

Die dees’ uw Venus heeft Licoris afgemaelt
Al vry wat plasdank by Minerva heeft gehaelt.

Mijn dichten vallen lang (soo Velox seyt) dat schorter,
Maer hy schrijft nimendal, ’k beken hy maket korter.

Noit geeft gy Galla maer belooft veel schoons altijd.
’k Bid weygert nu soo gy staeg logenachtich sijt.

Paulus koopt verssen, en hy bromtse voor de fijn,
Want ’tgene dat ik koop noem ik met recht het mijn.

Op Posthumus.

Met mond en rechterhand wilt gy ons vriendschap toonen
Maer vraegt gy wat ik eys? Veel liverhand als koonen.

Op Posthumus.

Wanneer gy Posthume my ergens komt ontmoeten
[p. 262]
Al was het tien mael in een nerditisuwgroeten,
Wat doet gy segt gy, en dat geeft mt groot vermoen
Dat gy o Posthume selfs weynig hebt te doen.

Sijn vyand vluchtende sich Fannius vermoort,
Sterft om niet dood te sijn! Wie heeft oit sulx gehoort?

Men seyt dat Cinna niet en doet als op mijn schrijft,
Maer wat baet schryven, als het dicht verholen blijft?

Al wat dat Cinna eyst hy niet met allen hiet,
Wel eyst gy nimendal soo weyger ik u niet.

Als wy een wijl geleen tot Varus savonts aten
Daer was schoon tafel goed, maer spijs niet alte veel,
Van silver blonk den dis, en van vergulde vaten, -
Daer was meer spijs voor’t oog als voor een grage keel.
Brengt al dees kostlijkheyd, en al dees gouwe pullen
Vry aen een kant sey ik, en geeft ons bet te smullen.

Datter geen goden sijn die inden hemel woonen
Ontsiet sich Selius daer uyt te lappen niet,
En meent de waerheyd van fijn seggen te betoonen,
Mits hy dit seggende sich onbeschadicht siet.

Als Galla haren man beschreyt sy haer verschuylt,
Uyt schaemte loof ik dat sy soo een vent behuylt.

Aen Fabulla van Bassa.

Alwaer men Bassa siet Fabulle s’ heeft een kind
Ontrent haer, t’is quanksuys om daer wat me te speelen,
En niet te min goed kinds en is s’in geenen deelen.
Wat sout dan sijn? Somtijds ontsnapt haer wel een wind.

Gy sult o Marce schoon voor seven dage wesen
Dat segt gy Gellia als gy een haesser stiert;
Soo ’t waer is dat gy segt, daer is licht uyt te lesen
Dat gy ô Gellia noit aet van sulk gediert.

Van Thais en Lecania.

Lecania heeft wit
En Thais heel swert gebit,
Maer ’t eerste dat kost duur,
En ’t ander geeft natuur.

’K eet noit seyt Philon tuys, en ’t geen hy seyt gaet wis.
Hy eet niet, als hy niet te gast genodigt is.

Tot Posthumus.

De deugd die gy my deed en sal ik noit vergeten,
Maer daerom swijg ik die om dat gy daer van roemt,
En alsser imand die wat breet wil uyt gaen meten,
Dan seg ik hy heeft my die selver al genoemt.
Wy konnen Posthume die alle bey niet prijsen,
Swijgt gy, indien gy wilt dat ik die self verhael,
Want al sout gy my noch al meerder deugd bewijsen,
Als gy u daer van roemt verkleyntse altemael.

Gysijt voorspoedig, en daer sijt gy droevig by,
Maer wacht u dat fortuyn sulx niet en komt te weten,
Want soo sy’t eens vernam hoe wiert o Lupe gy
Met groote reden een ondankbaer mens geheeten!

Gy wert begift van een die wrek is buyte maten
Dat weet gy Mariaen, waerom, dat weet gy mee,
En nogtans hebt gy hem uw erfgenaem gelaten
Op dat# naer uw dood in uwe schoenentree,
Let gy op d’angels niet die in dit lokaes schuylen,
O meer als arme prooy bemint g’uw eygen val?
Meent gy dat soo een vent souuwe dood behuylen?
Neen. Wilt gy dat hy schreyt, soo laet hem nimmendal,

Schoon Fabius al ’t sijn aen Labienus laet,
Soo komt hem noch veel meer nadat de kerel praet.

Van Eutrapelus.*

Terwijl Eutrapelus met sijne trage scheer
Lupercus hoofd halfscheert wast d’andre helft* al weer.

Dat Castor dus koopt goed met hoopen
Dat sal ’t hem alles doen verkoopen.

Die veel geschenken geeft u Gaure rijk, en oud
Indien gy ’t vat, hy u haest voor gestorven houd.

Van een quade Man en Vrou.

Dewijl gy beyde sijt van een en ’tselve leven,
De vrousoo boos als al de furien mer een,
De man tot alle quaed hem over heeft gegeven.
Hoe seg ik komt gy dan niet beter overeen.

Paula had Priscum geern voorwaer s’en is niet sot
Maer hy begeert haer niet, Is hyje ook te sot,

Tot Catullus.

Catullus segt dat ik sijn erfgenaem sal wesen,
Maer ik geloof het niet voor dat ik ’t heb gelesen.

Diaulus die noch korts een doctor placht te wesen,
Begraeft de doode nu het geen hy dee voor desen
Dat doet hy noch is dat niet wonder!
Wat doet hy dan? hy helpt s’er onder.

Tot den Kaiser Domitianus.

Schoon gy mildadig sijt in giften te vereeren,
En dat gy die belooft, daer naer mochte vermeeren,
O vorst die koningen en ook uw selfs verwint
Gy wert niet om de gift maer sy om u bemint.

Paula begeert my maer s is oud dat’s vanden bras
En nochtans nam ik haer indien sy ouwer was.

op Sophronius

Sophroon uw wesen voorsoo statig is bekent,
Dat ’k my verwonder hoe gy vaer geworden bent.

Een rooy bol, swart van mond, kort voetig, daerby scheel,
Indien gy eerlyk sijt ’k seg Zoile’t is veel.

Continue

Tekstkritiek:

p. 253 toegesonden er staat: toesonden
p. 264 Van er staat: Vau
ibid. helft er staat: heeft

Voorkeurenpagina Opleiding Nederlands