[CH1619:001]
(AAN DOROTHEA VAN DORP)
Is’t quelling sonder vreucht, is’t claghen sonder endt,
Ist suchten sonder rust daermen de liefde aen kent,
Soo hebbe ick uwen naem, o liefde, noyt geweten,
Was hy my oyt bekent ick hebb’ hem schoon vergeten.
(5) Ist in vreucht sonder sorgh, in blyschap sonder pyn,
In genucht sonder rouw daer ghy gekent wilt zyn,
Comt wel beminde min. Ick derv’ my uwes roemen,
Ick derv’ my naer u’ naem een minnend’ minnaer noemen.
Laet clagen die ’t behaecht, laet suchten die het lust,
(10) Myn Doris myn geluck, myn vreucht, myn vre, myn rust,
Ick houw’ my aen u gunst, laet my die noyt ontbreken,
Noyt zalmen my van clacht oft suchten hooren spreken.
Wat zien ick ydelheyts ter werelt omme gaen,
Hoe menigh sot geschrey, hoe menich mallen traen
(15) Sie ick hier om een leur daer om een vryster storten,
D’een is syn leven moed’ al zoud’ hy ’t selver corten,
De tweede wil in ’t vier al staet hy self in brant
De derde roept om hulp aen water, lucht, en landt,
De vierde leyt en loopt met velen en met luyten
(20) Voorby een doove deur die niet en hoort syn fluyten,
Daer staet hy in de koud’, de meyt leyt wel en warm
Menichmael (wat een spyt!) een liever inden arm.
De vyfde sal syn pack tot in ’t graff droevich dragen,
(Dit ’s noch de grootste geck) eer hy ’t haer derve vragen,
(25) De Seste clapt het all, maeckt alle man syn raedt,
Van alle man bespot, bevinghert en bepraet.
De leste stelt syn hoop’ in giften en in gaven,
Al off der vrouwen dorst met drincken waer te laven,
Verschenckt syn gelt, verteert syn bloet, verslyt syn tydt,
(30) Soo raeckt hy goet en bloet, tydt en hop tsamen quyt.
Als ick dit apenspel met sorgeloose oogen,
Met een verborgen vreucht, met een gemaect medoogen
Stae somwyl aen en kyck, zoo comt my inden sin,
Hoe wonderlyck verscheelt de vruntschap vande min;
(35) Hier gae ick myn geluck by ’thaere overdencken,
Sy zyn haer leven moed’, ick soeck ’tmyn niet te crencken,
Zy roepen om genaed’ aen land, locht, water, vier,
Ick maeck die van myn vreucht getuyghen alle vier.
Zy leggen voor de deur en bommen end’ en fluyten,
(40) Dickmaels ben ick in ’thuys dat zy besien van buyten.
Zy draghen haer ellend’ verdrietich in het graff
Myn dagelycx geluck hout my daer verder aff.
Zy clappen ’thaer, ick ’t myn. Zy worden sot gewesen
By luyden van verstandt, ick benyt, maer gepresen.
(45) Zy schencken ’thare wech, ick spare geern het myn’,
Oock hoeft myn vruntschap zoo niet ondersteunt te zyn,
Ick hebbe noyt gelooft dat den knoop vast cost houwen
Die daer gebonden wordt met goud’ oft silvre touwen.
Dit ’s dan een groot verschil: Maer, segg’ ick wederom,
(50) Is ’t zoo, dat ’s niet genouch, daer hoort oick by waerom.
Wat reden isser dan van ’t onghelyck verdragen,
In twee die beyd’ den naem van minnend’ minnaer dragen?
Myn Oordeel is onryp, myn sinnen dom en groen,
Myn uytspraeck onbequaem om langh verhael te doen,
(55) In ’t corte derf ick ’t all op desen reghel keeren,
Ick vind’ my alder ryckxt in weynich te begheeren.
’Tvervolgh is ongelyck: Zy trachten naer een vreucht
Die selden wordt bepaelt met reden, eer of deucht.
Een vreucht (het echte bedd’ wil ick hier buyten houwen)
(60) Diens moeder is den Lust, diens dochter is ’tberouwen.
Een vreucht zoo verr’ en vreemt van reden en van geest
Alsmense siet gemeen den mensche met het beest.
Myn hert, myn lust, myn wensch wordt derwaerts niet gedragen,
Het goet dat ick bejaech besit ick in ’t bejagen,
(65) Een vruntschap sonder sorgh, een liefde sonder smert,
Twee herten in een siel, twee sielen in een hert,
Een twee-gemeynen wil, een eendracht van gepeynsen,
Een onbeduchte trouw, een vrede sonder veynsen,
Dat’s all dat ick besit, dats al dat ick bejaegh,
(70) Dats myn rust, dats myn lust, myn ooghmerck, myn behaegh.
Hier cont ghy, Doris, selfs getuychenisse gheven,
Dat ick noyt verder tradt, noyt hoogher vloogh myn leven.
Dit is den lieven knoop, den aengenamen bandt
Daer ghy U eerst aen my vrywillich met verbandt,
(75) (O soet-geheuchden tydt) als my myn jonghe jaren
Tot drymael ses bynaer niet aengetelt en waren,
Dit ’s d’aengename min, d’onbreeckelycke trouw
Daer ick om U den naem van minnaer noch af houw,
Dit’s de vreucht van myn Jeucht, daer by ick zal doen blycken
(80) Gheen blyschap, gheen genucht en is te vergelycken.
Dit’s ’tgeluck daer ick van zoo dickmael heb gedocht,
Wat waer ’t een groote saeck als ’t eewich dueren mocht!
Maer Doris, hier ’s crackeel, hier gheef ick myn gedachten
Meer vryheyt dan myn woordt, daer ick wel eer om lachten
(85) Dat sprinckt my voor de scheen, als ick gedencken moet
Dat den tydt al verslyt, en al verandren doet,
Als my comt inden sin dat d’ure gaet genaecken
Dat U een naerder min het herte zal geraecken
Dat U een echte trouw sal binden; en verbien
(90) Een out bekenden vriendt vriendelyck aen te sien.
Wat sal ’t van my dan zyn, als ick naer ’smoeders borsten
Twee kinderen oft drye zal moeyelyck sien dorsten,
Wat zal ’t zyn als mij hier den Vader, daer het kint
In twyffel stellen zal wien dat ghy meer bemindt?
(95) Och soete kindertgiens (dus zal ick ’t dan verdraeyen,)
Treckt ghy uw’s moeders melck, ick ben met ’thert te paeyen.
Maer dit’s wint, en niet meer, ’tis al te vroech gesucht
Voor ’tonbekent verdriet; keert weder myn genucht
En ghy myn oude vreucht; ghy hoeft gheen plaets te maecken
(100) Zoo lang ghy meerder man niet anders siet genaecken.
Zal ’t emmers eens in ’tlest nootsaeckelyck geschien
Dat ghy mij Doris als een vreemdlingh aen zult zien,
Noch sal U eygen mondt myn droefheyt connen helpen
Noch sult ghy met een woordt myn tranen connen stelpen;
(105) Wilt ghy my zien gepaeyt, zeght my niet meer als dat,
’Tis waer, en ick bekent ick heb u lief gehadt.
28 Januar.

• Continue
• Return to the home page of Huygens’s poetry
• Return to the home page of the Heinsius collection