Continue

[CH1625:001]
AEN IOFFW. ISAB. DOUBLET, MET EEN GEDRAEJD DOOSKEN
Oude vriendin, schoon, idoon, ende klaer,
Waerdighe kroost van je Moer en je Vaer,
Seghje men gifjen en is niet een paer
Offet van goud of van parele waer?
(5) Sluyt me die roodere lippe te gaer,
Houd me die mongd toe, men nobele kaer,
Eer je de songde je sieltje beswaer,
Eerme men hangd of men backes ontvaer,
Raeckt’ ick en reys oppet gramme gebaer
(10) ’Ksou je doen lieghen in ’t soet niewe jaer:
Een doos en een decksel is emmers een paer.


[CH1625:002]
EPITAPHIUM NOMNAE A LINTELO
Tolle pedem saxo, meus est cinis iste, Viator,
    Tolle pedem, nunquam desiit esse meus,
Ut mea desieris aeternum, Nomna, videri,
    Ut procul orbato turture turtur agas;
(5) Nil viduo divina toro, nil imperat ira
    Saevius, hoc sibi dant vulnere fata satis,
Pacato lachrymis, placato funere Coelo,
    Quod superest misero vendico jure mihi.
Dulces relliquiae, tanti tantilla peculi
    (10) Portio, quas Livor dixerit esse meas,
Vos ego, vos fontes jubeo potare perennes,
    Vos hodie, vos cras parte madere mei:
Este mei cineres; donec qui gaudia nostra
    Semestri voluit limite septa Deus,
(15) Quâ Coeli statione levis ludibria Mundi
    Despicis, et nihili nomina, Nomna, vocas,
Congressus iterare dabit, quos limite nullo
    Terminet aeternâ Luce beata Dies.
Tum quoque credibile est communi membra sepulchro
    (20) Eruta diversum nil habitura sui,
Et cineres ego, chara, tuos discrimine caeco
    Vestiar, et cineres tu quoque, chara, meos.
Iam saxo demitte pedem, meus iste, Viator,
    Est cinis, et nunquam desinet esse meus.
11° Ian. Hag.


[CH1625:003]
NOBILISSIMAE
NOMNAE A LINTELO,
QUAM SUAVI
CORPORIS ANIMIQUE FOEDERE
CONIUGATAM SIBI,
VIIe. POST MENSE,
HEU!
FATO PRAECIPITI,
MORS ERIPUIT,
RUTGERUS HUYGHENS
UXORI INCOMPAR.
P. M.
OBIIT MIDELBURGI IN ZELANDIS
IV°. NON. NOVEMB.
MDCXXIV
  


[CH1625:004]
EPITAFIO DELLA SIGRA. NOMNA DE LINTELO,
MARITATA IN APRILE, MORTA IN NOVEMBRE MDCXXIV
    Giunsi novello Fior al fior novello
Della Stagion fiorita,
Quando il fior della vita
Mi giunse un Fior degno di Fior si bello.

    (5) Fiorimmo insiem’, portammo insiem’ l’ardore
Ch’ arder la State suole;
Ma freddo fosti, Sole,
Al vivo ardor de l’uno à l’altro Fiore.

    Autonno invido sol de’ fiori e foglia
(10) Con foglia e fior mi colse,
E Fior al Fior mi tolse
Ch’ in Inverno lasciò di pianto e doglia.

    Non resta poi per Legge eterna e vera
Del Ciel vero et eterno,
(15) Ch’altro segua l’Inverno
Ch’un rifiorir d’eterna Primavera.


[CH1625:005]
AEN I. VANDER BURGH, DOEMAELS TE LEIDEN
Vrind
In’t
Pest-
nest,
(5) Daer de
Waerde
Naer de
Aerde
Heen
(10) Tre’en,
Met
Het
Slechte,
Wech te
(15) Voeren
Boeren
Bloet;
Spoedt
Doch
(20) Noch
Buyten
Uijtten
Vuylen
Kuylen,
(25) En
Den
Grond,
Rond
Van den
(30) Handen,
Beenen
Teenen,
Leer,
Smeer,
(35) Speck,
Dreck,
Armen,
Darmen,
Nieren
(40) Pieren.
Leert
Eer’t
Spae
Gae,
(45) Straten
Laten,
Lijcken
Wijcken.
’Tis
(50) Wis,
Wie
Die
Plagen
Iagen,
(55) Vinden
Winden
Daer
’tHaer
Van
(60) Kan
Komen;
Tschroomen
Vatse
Datse
(65) Daer
Naer
Eer
Neer
Raken,
(70) Braken,
Naken
’tLaken;
Om,
Stomm
(75) Doodt,
Noot
Vrinden
Inden
Hage,
(80) Na ge-
meen
Re’ên,
Te
Be-
(85) soecken,
Boeck, en
Luyt, en
Fluyt, en
Ball
(90) All-
Tyd
Quijt,
Inde
Blinde
(95) Mollen
Hollen.
O
Soo
Dan,
(100) Van
Lange,
Banghe,
Sware,
Naere
(105) Lucht,
Vlucht
Dra
Na
’Toude,
(110) Koude,
Vrije,
Blije
Sand;
Want
(115) Heel
Veel
Menschen
Wenschen
Naer den
(120) Waerden
Vrind
In’t
Pest-
Nest.
22°. Ian.


SYNE ANTWOORD
    Onverwenschelijcke Vrint
    Schrickt doch niet voor desen int,
    Al de smettelijcke pest
    Treet vast nae sijn droeve nest.
(5) ’T schijnt dat sich het vuur bedaerde,
En den hemel ons bewaerde
Sint dat hem ons bidden nae’rde
Die ’t hier alles stiert op aerde,
    Al het treuren is meest heen.
    (10) T is hier nu weer veijlich treen.
    En was maer de sonde met
    Die dit spel gerockent het!
Yder moet sijn hoomoet slechte’
Sal den Hemel voor u vechte.
(15) Bet’ren kan de straf ontvoeren.
Arme, rijcke, borgers, boeren,
    Edel en onedel bloet
    Betert u begeerie spoet.
    Weerelt haet de weerelt doch;
    (20) Die zy liefst heeft haetse noch.
Doch wie kan dit niet van buiten;
En al kost ick ’t beter uijtten,
Praet en hout niets uijt het vuijlen,
Sonde maect te diepe kuijlen:
    (25) Maer wat schaet ’t erinneren?
    ’T baeten meer dan ’t hinderden,
    Soomen dick den drouven grondt,
    Die van lijcken staet zoo rondt,
Ging met sijn gedachten vanden,
(30) Daermen voeten, daermen handen,
Daermen borsten, daermen beenen,
Daermen vingers, daermen teenen,
    Daermen lever, long en leer,
    Daermen ’t diere mensche-smeer,
    (35) En het opgeleijde speck
    Siet veranderen in dreck,
Daermen schouders, daermen armen,
Daermen pensen, daermen darmen,
Daermen spieren, daermen nieren
(40) Siet vernielen vande pieren.
    Daer wert ieder afgeleert
    Wat de mensch hier t’onrecht eert,
    Hoe dat alles door de spae
    Tot der wormen voetsel gae,
(45) Hoe die ginder langs de straeten
In ons oog de kloeckste laeten,
Morgen zijn vergeten lijcken
Die een ieder soect te wijcken,
    Dat hier niets verseeckert is
    (50) Of sijn wisheijt is onwis,
    Dat de doot niet aensiet wie
    Maer zoo wel roept dees als die.
Lof zy u bescheijde plaegen
Die het groot als ’t kleijn gaet iaegen,
(55) En een prins zoo wel comt vinden
Als die haer niets onderwinden.
    Gaetmen hier, of gaetmen daer,
    Noch vat een de doot by ’t haer.
    Vluchten houd ick weijnich van,
    (60) Wijl ick nergens lopen kan
Daer de pest niet mee kan komen,
En onveijlich is het schromen.
Die haer ’t meeste vliet die vatse
Op haer onvoorsienste, datse
    (65) Nimmer raecken weer vandaer
    Daer ’t eerst scheen niet half zoo naer.
    Oock zoo sietmen dat veel eer
    Haere hoofden leggen neer,
Die verscheijden luchten raecken,
(70) Die haer doen haer zieltien braecken,
En haer leste uurtien naecken
Datse raecken in het laecken.
    Dan zijn alle vreuchden om,
    En de sangerichste stom.
    (75) Doch al vrees ick voor geen doot
    Noch voor smettelijcke noot:
’T langer derven vande vrinden
Die ick korts weer hoop te vinden,
(Daer ick sint ick lest den Haege
(80) Liet, gedurichlijck van knage,)
    Valt my swaerder als ick meen
    Dat ick uijtten zou met reen.
    En te raecken weer uijt ste
    Is mijn aldergrootste be.
(85) Als ick denck om u besoecken,
Om u kout en om u boecken,
Om u sang en om u luijten,
Om al ’t snaerenspel en fluijten
    Om het kloppen op den bal,
    (90) En het swaerste wel van al,
    Om de snelheijt vanden tijt
    Die ick zonder nut raeck quijt,
Dunckt my dat ick my al vinde
Niet veel beter als by blinde,
(95) Als by wormen als by mollen
Inde onderaertsche hollen.
    En gelooft vrij dat ick noo
    Noch gedect was met een zoo,
    Lichter zulie loven dan
    (100) Dat ick licht hier scheijde van,
Dat ick nae den Haeg verlange,
En het afzijn my valt bange.
Niet dat my de siect beswaere,
Of de sterfte valt te naere:
    (105) Maer dat ick de Leijdsche lucht
    Slechs om u geselschap vlucht;
    Hierom hoop ick dat ick drae
    Zal dees rijmpies volgen nae,
Hierom wil ick weer nae ’t oude,
(110) Naer het versche, naer het koude
Naer het open, naer het vrije
Naer het vrolijck, naer het blije,
    Naer ’t genuchelijcke sant,
    Daermen sorg uijt weelde want,
    (115) Daer de vreugt is altijt heel
    En de lusten even veel,
Daer ick ’t puickien vande menschen
Daer ick nu zoo vaeck om wensche’
En zoo dick ’t geselschap nae’rden
(120) Daer het singen is in waerden.
    Daer ick u, medoogendt vrint,
    Nu alleen besoeck met int,
    Uijt een plaetsien daer de pest
    Nooyt en maeckten eenich nest.
J. v. Burgh.
Leijd. 24°. Ian.


Wijckt kindsche godheijt, wijckt en wet uw al te teere krachten
    Op murruwer gedachten;
    Ick draecher een in mijn gemoet
    Daer ghij met al u poppegoet
    (5) Sijt geensints by te achten.

Wel eer genoot ghij van mijn rijm en cierelijcke woorden,
    Die steenen bet bekoorden,
    Als ’t onbeweechelijcke hert,
    Dat, hoe het meer gebeden werd’,
    (10) Hoe dat het minder hoorden.

Maer nu verander ick van toon, en gae mijn luijt versnaeren
    En laet dat mallen vaeren.
    Ick wil het ee’lst van sijn geluijt,
    Dat nu alleen op Huigens sluijt,
    (15) Voortaen voor hem bewaeren.

Of schoon sijn lof veel hooger stijcht als ’t mijn gesang kon haelen
    Soo wil ick liever daelen
    En buigen onder sulcke deucht,
    Als onder ’t iock daer ghy mijn vreucht
    (20) Te nau me gaet bepaelen.

Want, Huigens, of ick schoon den drang van uwe frayicheden
    Mijn rijm te hooch zie treden;
    Ten minsten ’t hoochst van mijn gedicht
    Geeft mij een swenckie van ’t gesicht
    (25) Van uw verheven zeden.

Dan tijdt mijn ziel strax op ter loop en worstelt hier uijt Leijen
    En luijstert naer geen vleijen.
    Ick ben gestaedich inden Haech,
    Al schijn ick u noch eens soo graech
    (30) Om langer hier te beijen.

Hoe dickmael zeg ick op een dach, Vaert wel bedroeft Athenen
    Vaert wel, daer tij ick heenen.
    Ick zie een open voor mijn vreucht,
    Ick kies’t vermaeck voor ongeneucht,
    (35) En ’t singen voor uw steenen.

En ofie schoon ’t getal van uw’ geleerde gaet verhaelen,
    En schat van vreemde taelen;
    Haer luijster is zoo wonder niet,
    Of als ie maer op Huigens ziet,
    (40) Hy machter wel by haelen.

Vaert wel mijn soete Rosemondt, indien ie my mooght lijen
    Soo laet my heenen tijen.
    Het best van uw bevallickheen
    Dat is my nu een stuursche Neen
    (45) En tegenspoet int vrijen.

Mijn Brosterhuisen, daer ick oyt zoo noo ben afgescheijen,
    Kom gaet my doch geleijen.
    En voerman maeckt de waegen klaer,
    Laet ons dien braeven Haegenaer
    Zien in sijn rijm gaen weijen.

Dus mijmer ick den heelen tijt, om dat ick zoo veel weecken
    Moet van u sijn versteecken:
    Doch hoe veel zoeter sal ’t weer syn,
    Wanneer ick weer met Constantijn
    (55) Sal dickmael moghen spreecken!

Beleefde ziel, dit wensch ick my. En u, dat aen uw wenssen
    Noyt tegenspoet mach grenssen,
    En dat ’t geluck u sett’ zoo hooch,
    Als oyt u geest te boven vlooch
    (60) Gemeene slach van menschen.
I. v. Burgh.
Lugd. Batt. 7. Mart.


[CH1625:006]
AEN I. VANDER BURCH. ANTWOORD. OLLA PODRIDA
Ie n’ aime pas
Het lang relaes
De vostre escrit:
’Ken kenn’ mij niet
(5) Digne du los
Die u soo los
Part de la main:
’T is all fenijn
A la Ieunesse,
(10) Soo soeten flesse
Luy faire boire,
In plaets van hoore’
Que luy messied,
Dat niemand weet,
(15) S’il ne l’apprend
Van vrienden hand.
    Changeons langage;
Verburgh, wat raesje
De nous venir
(20) Besoecken hier?
N’estoit la belle
Die u moet quelle’
Ie vous croirois
Nu als altoos:
(25) Mais la cher’ Ame
En lijf te same,
Qui vous detient
Te lang ontleent,
Ne peut entendre
(30) Tot uw verandre’
De là icij,
Na dat ick sie.
    Mauvaise Fille,
Waerom en will je,
(35) Que peu ni part
Van ’t knechjes hart
Nous accompagne?
Waerom en spann je
Pas si long temps
(40) Aen andre mans?
    Anzi, gentile,
Losst hem sijn’ hiele’,
Mandalo quà,
Die nu of nà
(45) Lasciarti deve,
En met ons leve,
Non sij à noi
Soo wreed als moy;
Basta per lui
(50) Soo fellen roey;
Sentala pure,
Sij magh hem roere’,
E far pensar
Om eens van daer
(55) Voler partire:
Laet hem dan tiere,
E lamentar
Het halve Iaer;
L’altra metade
(60) Magh hij sijn’ Gade
E rivedere,
En sonder kleere’
Far gambettar,
En werden Va’er.
    (65) Pues que se buelva,
Eer ’t hem soo wel ga;
Yo promettrè,
Dat hij weer ree
A tu llamalle
(70) Voor uwe traelje
Parecerà,
En noyt daer na
Querra dexarte,
Maer all’ uw, smarte
(75) De coraçon,
Gelijck de Sonn
Tinieblas hiere
Sal doen verteere’,
Y, puede ser,
(80) Sijn eigen zeer.
    Sed loquor ventis,
Daer sij gewent is
Te possidere,
En noyt t’onbeere’,
(85) Nec ipse tu,
Al wouw sij nu,
Redire velis.
Doch soo ’t te veel is
Geminâ peste
(90) Noch eens op ’t leste
Correptum esse,
Aenvaerdt mijn Lesse,
Et serva te
Van een’ van twee.
(95) Es sein kein sachen
Om met te lacchen;
Der weist was nach
Gebeuren magh?
Das leib verlieren
(100) Voor Vrouwe-Dieren
Ist schandt und schad’,
En weeldrigh quaed,
Ohn lohn und ehren,
Die’r vele geeren
(105) Durch g’winnen sollen.
Scheidt dan van ’thollen
Und wend euch herr,
En vrijdt van verr.
    Your loving pine
(110) Sal sachter zijn,
If that her eyes
Somtijds een’ reis
From farther of,
Door mist en stoff,
(115) Upon you looke,
Daer u een boeck,
A ball, a string,
En ons gesing
Shall make forgett
(120) Wat dat u lett;
Till both at Leiden,
Om noyt te scheiden,
One day shall meet,
En uw verdriet,
(125) Your sighs, your teares,
Voll vreugds, voll eers,
Kissing requite
Veel’ jaren tijd.
Ou faínei gàr
(130) Zoo grauw van haer,
Hooste se deîn
Zoo haestigh zijn
[Grieks-]Pròs tò gameîn[-Grieks]
Die lange pijn.
    (135) Vien donc, vien,
Of alleen,
O con ella
Dien zoo wel, na
El dezir
(140) ’Svolx alhier,
Scis placere,
Dat sij geere
Werd verstehn
Om eens een
(145) To make with her
Haren Bidder.
Errooso,
’Kwensch u zoo.
Hag. 11°. Mart.


[CH1625:007]
AEN I. VAN BROSTERHUYSEN,
OP SIJN VERLANG NAER ’T UYTKOMEN MIJNER DICHTEN
Waerom gaept ghij, Brosterhuysen,
Als de Waterlandsche Sluysen,
Naer een’ vingerhoed voll natts,
Offer vrij een’ Zee voll schatts
(5) Uyt mijn’ dorre penn sou storten?
Tis de drinckens vreugd verkorten
Die soo wijd sijn’ wangen reckt
Dat hij noyt verlang en leckt,
Maer de gall slickt sonder raken,
(10) En den Honigh sonder smaken,
Even als een’ Steuren-fuyck
’T Grondeling in heuren buyck.
    Wacht mij wat met engher lippen
Daer ick tuschen in mogh’ glippen,
(15) Als een paling door een’ kloof
Daer sijn jong door henen schoof,
En mijn’ anders doove netlen
Zullen uwe nauwte ketlen,
En mijn anders domm geluyt
(20) D’oore die ten naesten sluytt.
’Ksall mijn’ Zetter onder wijlen
Met sijn’ Letter wonder ijlen,
Ksall mijn’ Drucker slaven doen,
En van stappen draven doen,
(25) Ksall se beide met haer sweeten
’Twater warmen sparen heeten,
Ksall den Binder voor een blad
Rijgen heeten wat hij vatt,
’Ksall den Wagenaer na Leijen
(30) Dobble sweepen heeten breyen,
En doen rennen met de Meer
Als waer’ Phaethon op ’t veer.
Ksall het pack met Citos decken,
En den Brieven-drager recken,
(35) En doen rucken aen uw’ bell
Dat de Meid sall roepen, wel,
Wel wat gaet den Bengel over?
Daer op sal hij, soo wat grover,
Soo wat holler uyt die stroot,
(40) Die bebierde Mengel-goot,
Ripsen, voor de reedste antwoord,
Hier you varcke, reick je hand voort,
’Khebb eloope met dit pack
Teugens stoep en luyf en dack
(45) Offer heel Breda na vaste,
Helpme vanden brass ontlaste,
Haelme geld, stapp hene, drá,
Brosterhuysen wachter na.
Zoo ghij dan het Zegel-pluysen,
(50) En de vellen door te luysen,
Niet zoo haest en hebt begost
Off ghij klaeght, Wat laffer kost!
Foeij, de Bergen zijn verlost
Van belacchelicke Muysen;
(55) Khael mijn wenschen door den hals,
All mijn’ gissingen zijn vals:
    Ksall niet wederspreken, als
    Waerom gaept ghij, Brosterhuijsen?
13°. Mart.


Wijder gaept nu Brosterhuijsen,
Nu ’er hoop is dat u sluijsen
Sullen braecken soo veel nats,
Soo veel fraeijicheidts en schats
(5) Als de Heijnste-bron oijt storten.
Woudt ghij mijn verlangen korten
Eed’le dichter daer ghij ’t reckt
Mits het maer bij drupp’len leckt
’T lieve nat daer ’t bij kan raecken,
(10) (Even als ’t de vissjes smaecken
Soo ’t door d’horden van de fuijck
Reepelt in haer banghe buijck;)
Dan souw door mijn graeghe lippen
U ghedicht vol op in glippen,
(15) Niet becrompen door een cloof
Daer ’t wel eer lancks heenen schoof,
Dan souw d’anghel van u net’len
Mij en ijeder heijlsaem ket’len
Op de maet van ’t soet gheluijdt
(20) Dat een doofmans oor ontsluijt.
    Laet meer setters onderwijlen
Met haer letters wonder ijlen;
’T sal u drucker slaeven doen
En te radder draeven doen,
(25) Laetse door het nutte sweeten
Haer verkleumde leeden heeten;
Dat u binder menich bladt
Voor mij in te rijghen vatt’.
Laet de voerman dan van Ley’en
(30) Vrij sij(n) swiepje scherper breij’en,
Om te rennen met de meer
Of hij voer op ’t Sonne-veer,
Wilt hem met een pack bedecken
Dat een draegher souw verrecken;
(35) Als hij soo raeckt aen de bel,
’K wedd’ de meijdt die seijdt, ’t is wel:
Koom ick dan misschien daer oover
Dat hij staet en bruldt wat groover;
’K sal hem stracks die stiere-stroot
(40) Stoppen met een biere-goot,
En voor d’alderquaetste antwoordt
Segghen, maet, com steeck je handt voort,
Daer’s je gheldt voor ’t waerde pack
Dat je hier brengt onder ’t dack.
(45) En nae ’t breecken van mijn vasten
Sal ick hem weer gaen belasten,
Dat hij u behandicht dra,
Dit, of dierghelijck bijna.
    ’K heb gheweest aen ’t Veeghel-pluijsen
(50) En (soo ghij segt) aen ’t door-luijsen
Van de vellen; soo ’ck begost
Dacht ick stracks, wat vaster kost!
Iovis doch(t) ers sijn verlost
Van drije drijemael jonghe Musen:
(55) ’K hael mijn wensch niet door den hals,
Want mijn ghissen is niet vals,
    Meer sal ick niet segghen, als
Wijder gaept nu Brosterhuijsen.



[CH1625:008]
AEN MYNE VRINDEN IN ZEELAND
Nachtegalen, helle kelen,
Stercke Luyten, snelle velen,
Die de mijn, van schimmel-klamm,
Van verwesen tot de vlamm,
(5) Van versleten in de motten,
Van vergeten in ’t verrotten
Hebt verheven en verstelt,
Dats’er noch af wordt gemeldt
(Al mis-staet mij ’t eighen stuyten)
(10) Onder middelbare Luyten,
Luyten die men gaeren terght
En het niewe Liedgien vergt.
Vrinden die mij t’uwen luyster
Uyt het onbenijdde duyster
(15) Hebt getogen daer ick sta,
T’aller tongen ongena;
Daer ick, verre buijten ’tgrijpen
Van ’tmoedwillige begrijpen,
Van mijns meerders quaps verwijt,
(20) Van mijns minders quellick spijt,
Beide ’t Kostelicke mallen,
En ’tVoorhoutsche wandel-kallen,
Met de waerheid die ick daer
Hebb geslingert bij den haer,
(25) Binnens lipps kon overmommlen,
Sonder mij te laten trommlen
Bijder Straet, aen Kerck en Poort,
Als een’ niewe wan-geboort.
Vrinden, evenwel noch Vrinden,
(30) Die mij maer te wel besinden
Doe het smooren van mijn’ geest
Vrinden gonste waer’ geweest,
Noch aenvaerd ick ’twel-genegen
Overvrindelick bewegen
(35) Van ’trecht ronde Zeewsch gemoed:
Bij de meening acht ick ’t goed,
En de gunst-gemeende schade
Voor genadigh’ ongenade,
En de weldaed sonder daed
(40) Om ’twel-willen nemmer quaed.
Voor die daed en beter willen,
Daer ghij mijn’ misvallen grillen
Med’ gevroevrouwt, med’ geluert
Door de Wereld hebt gestuert,
(45) Kenn ick schuld van lange Iaren,
Zedert ick de Noorder baren
Uyt den Westen oversagh,
En verbonden balling lagh
Daer mij verr verscheiden kommer
(50) Van der Musen louwe lommer
Hadd vermoddert in den poel
Van ’tbesmoddert Hoofs gewoel.
Voor die schuld, soo heet om koelen
Dat mijn hert sengt aen ’tgevoelen,
(55) Vind ick na den langen dagh
Van uw minnelick verdragh
Onder mijn’ verdufte schatten
Geen’ betaling, of de Ratten
Klagen voor haer’ jongeren
(60) Over nood van hongeren,
En vervolgen mij voor dief
Van haer eigen tand-gerief.
’Kgae se niettemin ontrieven,
En haer avond-mael ontbrieven
(65) En ont-Inten haer’ onbijt:
Siet de brocken gaen sij quijt
Die ick uwe gunst moet vergen
In de schaduwen te bergen
Daer de rest van eener leest
(70) Zoo ter schaduw heeft geweest.
Vindt ghij dan de regel-tippen
Hier uw’ ademen t’ontslippen,
Daer te stuyten eer ghij docht
Dat de voet-maet waer’ vollbrocht,
(75) Vindt ghij onderbleven Rijmen
Dier men sess aen seven lijmen
En voor een doen gellen souw
Die ten nauwsten tellen wouw,
Vrydt mijn’ Penne van ’tverwijten,
(80) En verhaelt het op het bijten
Van mijn’ gasten die voortaen
Na den vasten-avond gaen.
Maer sal oock mijn spa betalen
Sijn’ vergeving bij u halen?
(85) Ia het, mijn vertrouwen leit
Op de Zeewsche soeticheid.
Schoon men wille mij verraden
En met woecker-loon beladen,
’Kstae den vrecksten maner schoon,
(90) ’Ksegg hem, Hier is woecker-loon;
Emmers, Vrinden, all’ de duijten
Die mijn’ rekening hier sluyten
Zijn all’ duyten uyt de Munt
Die ghij ’tgelden hebt gegunt,
(95) Maer die eerste stempels draen
Meest maer tweederhande slagen
Zoo wat vroeds, en zoo wat Mals,
Hier is beid, en noch Van Als
Hag. 26°. Mart.


[CH1625:009]
MEDELYDEN MET HEERE WILLEM VAN LYERE, HEERE VAN
OOSTERWIJCK ETC. OVER DE DOOD VAN SIJNEN OUDSTEN SONE
Gaet vernachten
Myn’ gedachten
En mijn’ klachten
In de Wijck
(5) Daer de Rijsen
Droevich rijsen
Om den wijsen
Oosterwyck:

Doet hem weten
(10) Dat de beten
Van ’tvergeten
In mijn hert
Niet en byten
Meer als ’tslijten
(15) Vanden tijd en
Slyt sijn’ smert;

Dat het ruchten
Van sijn suchten
Myn’ genuchten
(20) Soo verr af
Heeft verslagen,
En doen dragen
Half de plagen
Van sijn’ straff.

(25) Dat mijn’ oogen
Van medoogen
Noyt en droogen,
Maer gelijck
Losse kranen
(30) Stadich staen, en
Stadich tranen
Op sijn Lijck,

Lijck bij lijcken
Te verlijcken
(35) Die van kijcken
Lyden doen,
Doen de pijnen
Eighen schijnen
Elck van sijnen
(40) Naestens schoen:

Dat de schroomen
Van mijn’ droomen
Selden komen,
Ick en sie
(45) Sijnen gaeven,
Doe soo braven,
Nu begraven
Emmery;

Dat mijn’ dagen
(50) Noyt en dagen
Sij en dragen
Meer of min
Van de klachten
Die de nachten
(55) Niet en smachten
In mijn’ sinn;

Dat mijn’ pennen
Niet en rennen
Naer ’tgewennen
(60) Van mijn’ hand,
Dat mij ’t eten
Blijft geseten
Ongebeten
In den tand;

(65) Dat mijn’ Luyten
Haer’ geluyten
Niet en sluyten
Op mijn’ stroot,
Dat mijn’ Velen
(70) Niet en spelen,
Sij en quelen
Naer de dood:

All van dencken
Op het krencken
(75) En verdrencken
Van syn’ geest,
Sints sijn jongen
Lieven Iongen
Hem ontwrongen
(80) Is geweest.

Maer, Gedachten,
Wilt niet wachten
Na de klachten
Die hij weer
(85) Mochte baren
En vergaren
Tot verswaren
Van sijn Zeer;

Will hij neuren,
(90) Naer uw treuren,
Gaet ghij deur, en
Stuyt hem kort,
’Khoev het weenen
Niet te leenen
(95) Die ’t aen geenen
Traen en schort.

Maer met eenen
Voor de steenen
Daer de beenen
(100) Van het Wicht
Onder pletten
Zult ghij letten
Op te setten
Dit Gedicht;

(105) BUYGT U NAER DE
DROEVE WAERDE
DESER AERDE,
LESER-VRIND,
HIER IN WOONEN
(110) MOEDERS KOONEN,
VADERS KROON, EN
MAER EEN KIND.
Hag. 27°. Mart.


[CH1625:010]
IN PAETOLOGIAM DOCTISSIMI R. THORII D. M. AMICI INTIMI
Carmina sputantur fumi potoribus, audi
    Massiliae si quem fumea vina iuvant,
Thorius exemplo monuit spumantia multum
    Pocula, fumantes omnia posse tubos.
Hag. 1°. April.


[CH1625:011]
(IN EANDEM)
Quod jam summa procul villarum culmina fumant,
Quod fumos bibit omnis ager, bibit omnis ab Aulâ
Ad caulam fumosa domus, quod pascere fumos
Fumosos equitum cum Dictatore Magistros,
(5) Quod pueros fumare juvat, fumare puellas,
Mollius indignor; quin tecum ignosco puellis
Et pueris, aulis, caulis, equitumque magistris,
Prime pater Paeti, fumantum gloria Thori,
Non fumum ex fulgore sed ex fumo dare lucem
(10) Sedule: Te praeitore magis lippire decenter
Quam lachrymâ ridente putant; iucunda cuique
Te Medico tussis, cui nec pituita molesta est,
Creditur instantes membris emungere morbos.
    At mihi quod sacrâ latet in vertigine multo
(15) Praecipuum est; hos te calices fecisse disertum.
Haec aliquid certe fumo facundia debet.
Foecundi calices, felix vertigo, saliva
Nobilis, insignes lacrimae, gratissima tussis,
Me quoque si parce videor laudare merentes
(20) Insolitas calicumque super praeconia laudes,
Me quoque vicinis afflatum credite fumis,
Et sicco titubare mero; brevis iste futurus
Est furor, exierit sensim vesania primi
Turbinis, aggrediar stabilis de nare tepenti
(25) Fundere cum fumis quae vos per saecula vectent
Verba, vetentque mori, nolint Iovis ira vel ignes.
Pro fumi! sed et hic furor est; ignoscite vobis,
Fumosoque mihi; cessem fumare, tacebo
Sobrius, et sapiam; labris encomia, linguâ,
(30) Dentibus occludam: Quid enim, si Thorius unum
Arguit ipse sui reliquum fecisse stuporem?
Hag. 2°. Apr.


[CH1625:012]
IN HYEMEM EJUSDEM
Sic Medice decuit, sic se curasse Britanne;
Post fumos nidore frui, meliore culinâ
Post lachrimas avidaeque irritamenta salivae.
En ego me, Thori, convivam sisto vel umbram,
(5) Qualemcumque vocas: juvat in tot fercula fundi
Et speciem variare gulae, juvat esse lepores
Et lepores, juvat omne tuis condire meracis,
Brumalesque dies, niveas, te judice, noctes,
Noctibus, et dubias confundere solibus umbras.
(10) Tu modo Livor ades, nec prandia disce Galeni
Semper foetida, nec putâ Permesside semper
Pascier, aut solo vesci nidore Poetam.
Hem! tales nec aquae pariunt, nec [Grieks-]adeipnía[-Grieks] Brumas.
Hag. 3°. Apr.


[CH1625:013]
SERMO AD D. GASP. BARLAEUM, CUM ELEGANTISSIMO
NUPER CARMINE AMICOS A POËSI BELGICA AD LATINAM
ET GRAECAM AVOCARET
At mihi non uni calamum submittere Romae,
Quo Latio legar ore, libet: satis una superque
Quod fuit, una fuit, satis una oppleta Triumphis,
Non satiata, sui vidit nil Caesaris expers,
(5) Quando nec Urbs olim Orbe minor, nec Colle Quirini
Amplior hic, Mundi una domus fuit, una Quiritum,
Barbara quae linguae nesciret lingua Latinae
Barbariem, et patriae auderet non barbara dici.
At neque, si sacram contingat adire Corinthum,
(10) Pirene propiore fruar, fruiturus eâdem
Perpetuâ, ut solo semper loquar ore rotundo;
Graecia non Graeca est, evanuit Hellas et ingens
Gloria Tantalidum, cineri surdisque ruinis
Occinitur coeco sudatum Carmen Homero,
(15) Quo mihi quae fugiant Romam, quae nesciat Argos
Putida verba situ, nulli vernacula, nulli
Intellecta domi Batavis obtrudere Musis
Prosit, et in Patriâ ne non peregriner inepte
Exilio mulctare Deas? Ignosce Dearum
(20) In Latio, Barlaee, decus, decus inter Achivos,
Prima mei Belgis debetur portio, Celtis
Altera, quae sequitur Brittanno, quarta Latinis,
Sed quales hodierna novae das Roma loquelae,
Quinta vel Hesperiis (odium immanesque Tyrannos
(25) Hactenus ignoro, communes Lingua Camoenas
Conciliet, satis est armari in proelia dextras)
Sexta magis merito superest Germania Mater
Fontibus intemerata tuis, agnoscimus olim
Ambiguos ortus, patriae incunabula Linguae
(30) Deferimus tibi, tota tibi primordia nostri.
Ergo ego nunc Batavas inter vernacula Musas
Numina desideo; nunc Gallos opto rogoque
Ferre soloecismum peregrini vatis olores,
Et feror, et foveor; nunc in sua sacra Britannas
(35) Invoco, nec voto nimis infelice, puellas;
Nunc Italâ tellure vagor, primoque Quirite
Posthabito, quem tota novum parit altera Civem
Alloquor ore suo; nunc in juga Pyrenaei
Tollor, et hoc Musis etiam de culmine libo;
(40) Mox Rheno potiore lavor, nec pascier uno
Castaliae doceor, nec nasci fonte Poëtam.
Omne solum vati patria est, ille incola mundi,
Ille domi in patriâ, ille foris, ille omnibus idem:
Quo me nec veteres falso dubitâris Athenas
(45) Temnere; non sordent semper, non semper amantur;
Nec Latium vilere magis, totumque Maronem,
Quaeque fuit priscae Veneris facundia, felix
Eloquium, nulli inferior, me judice, sermo:
Dum loquimur laudare puta, cum saepe locuti
(50) Sic fuimus laudasse puta: Sed et unica rerum
Perpetuo facies, idem tenor, unica longum
Pulsa repulsa fides, cui mellitissima, cui non
Melle suo Batavae tandem gravis intonet auri?
Me varias, Barlaee, vices, me sideris ortum,
Aetheris ambages, Solis Lunaeque labores
Inconstans ambire docet constantia; nullis
Orbibus includi, nulli jurare magistro,
Undique [Grieks-]prôteúein,[-Grieks] solari taedia motu,
Res veteres miscere novis, quadrata rotundis,
(60) Digna, meo censu, res libertate Batavâ est.
Hag. 19°. April.


[CH1625:014]
Tollite me summas inter, mea Numina, nubes
    Deficit ad lachrimas Castalis una meas,
Una parum Permessis erit, quando aequora tota
    Poscimur, et quantas non bibat orbis aquas,
(5) Manibus immensis litandum est imbre perenni,
    Augustum cinerem nulla lacuna capit.
Totum gutta Mare est, parci sunt prodiga fontes
    Flumina, sub pluvio sicca stat urna Iove;
Tota Iovem totum tegat undique et undique nubes,
    (10) Nulla neget latices aura nec ora suas.



[CH1625:015]
La Rime que m’avez donnée,
Amij, que j ’ayme comme moy,
M’a desià prou donné de quoy
Me contenter de la courvée.

(5) I’ayme bien mieux cett’ Avantgarde,
Que celle d’un friand bouillij,
Si tant m’en reste à la perdrij
Ie vous promets qu’elle me tarde.

Passe la Pasque et Penteconste,
(10) Mon appetit est en saison,
Pour faire trouver le vin bon
Il ne me faut point d’autre crouste.

Car ni chere, ni bonne vie,
Ni son de chorde, ni de voix,
(15) Ni la sanuagerie des boix,
Mais vostre amour seul me convie.

C’est là l’Aymant qui seul me tire,
Sans qui le succre n’est pas doux.
    En fin vous nous verrez chez vous,
    (20) Faites qu’ij rencontrions de Lijere,
    Voyci de quoij le faire rire.
2°. Maij.

Ce 2°. de May 1625.
Emmi la Chasse du Heron,
Dedans les champs, hors de moy mesme,
En selle, en botte, en esperon,
(25) En parlant au Roy de Boheme.



[CH1625:016]
SNICKEN. DE MALIS MINIMUM
Siet
Niet
Na den
Quaden
(5) Sang-
Gang,
Leser
Deser
Sucht-
(10) Klucht.
    ’Kvouwse,
’Khouwse
Kort,
’Kschort
(15) Zeven
Teven,
Daer
Maer
Van der
(20) Ander’
Een
’Tbeen
Souwen
Vouwen.
    (25) ’Tzijn
Mijn’
Snicken:
Ick en
Kan
(30) Van
’Tquade,
Na de
Re’en,
Geen
(35) Minder
Hinder
Aen
Slaen.



[CH1625:017]
(DANIELI HEINSIO)
Unice flos vatum, cui me placuisse measque
    Prima fuit Pueri gloria quisquilias;
Proxima sit placuisse Viri, provectior aetas
    Quod bene, quod melius tertia speret erit;
(5) Otia nunc rerumque inopes fero Carmina nugas;
    Otia, si tanti est, paucula perde meis.
Forte tuas pridem versas in mascula Musas
    Numina ais Veneres non nisi nosse mares,
Caetera cum primi putruisse Cupidinis arcu,
    (10) Nec pia tam nihili seria ferre jocos?
Parcius obtundo. veteres agnosce tabellas:
    Quam videor cramben nunc dare saepe dedi:
Exue personam, mutato nomine, qualem
    Hic ago, de veteri est fabula facta recens,
(15) At spectatores bene speratura nepotes
    Heinsiacâ sospes non caruisset ope.
Annue, ne careat. quas nunc effaberis, olim
    Censurae de me Posteritatis erunt.
Quanquam ego nec metuo quos dant hodierna Catones
    (20) Saecula, nec si quos saecula sera dabunt;
Glorior in mediâ non delirasse juventâ,
    Et calidos tepido vix abiisse dies:
Unde nec amentes redolentem pagina flammas
    Arguet autoris noxia labe sui;
(25) Nec Puer, haec mea sunt, haec Divae vulnera Matris
    Dixerit in quaevis compita versus Amor:
Algeo, nec pudor est: quem charior occupat aestus,
    Discat ab invidiâ nil timuisse meâ:
Denique nec pudor est quod nos impune Puella,
    (30) Nos Puer illaesâ virginitate leget:
Si tamen iste vel illa legent; quae sola futura est,
    Heinsiadae rogo sit gratia sola mei.
Sin piget immeritae punctum tribuisse Thaliae,
    Et videor Theta dignior ire nigro,
(35) Parce, Deûm, si quae, soboles, clementia divûm est,
    Nec titulum justo detrahit illa Iovi:
Parce, tuo cum tecta volet ludibria nutu
    Quae ruet in plagas livida turba meas,
Sola crepet, tantique adeo, quâ turgeat unâ
    (40) Vindice, suffragii destituatur ope.
En caream plausu; jam nuda silentia sat sunt;
    Fecerit ad laudes, te tacuisse, meas.



[CH1625:018]
IN MANES AURIACOS C. BARLAEI
Risimus has inter lachrimas, ignoscite Cives,
    Gaudia nec vobis invidiosa loquor;
Risimus. hos nobis lugendi docta voluptas
    Exprimis, hos plausus ingeniose dolor.
(5) Quae mihi Barlaejo praeeat suspiria planctu
    Praefica, quae grandes effleat ore modos,
Ut veter arridere pius de Cive Poeta.
    Factus et in grandes mollis utrimque modos?
Non decet alba bonum facies in funere Civem,
    (10) Lectorem facies non decet atra tuum.
Hinc dolor, hinc lauti luctus et gratia flendi
    Afficit, ancipitem quo feriare magis.
Pace tuâ, Barlaee, subit gaudere gementi,
    Ut subit a gemitu gratior urna tuo:
(15) Qui me flere velis, fletu minus ora venusto
    Infice, tam compte qui jubet, ille vetat.
Vos tamen ut, magni Manes, flevisse libenter
    Arguar, in fletus invoco porro meos.
Sed Batavos fletus, patrii lamenta doloris
    (20) Conscia, de tali languida verba sinu.
Qui male plorantes sequitur pudor, esto Batavûm,
    Vix rubor humenteis afficit iste genas.
At bene lugendi sequitur quae gloria vatem,
    Hanc Barlaee tibi cedimus, una tua est.
26°. 7b. (Sept.) Hag.


[CH1625:019]
SCHEEPS-PRAET, TEN OVERLYDEN VAN PRINS MAURITZ
Mouring, die de vrije schepen
Van de Seven-landsche buert
Veertigh jaren, onbegrepen,
Onbeknepen heeft gestuert,
(5) Mouring, diese door de baren
Van soo menigh tegen-tij
Voor den wind heeft leeren varen
All en was ’t maer wind op zij,

Mouring, Schipper sonder weergae,
(10) Die sijn’ onverwinlickheit
Daer de Sonn op, waer sij neer gae
T’aller ooren heeft gespreit,
Mouring, die de Zee te naw hiel
Voor sijn’ zeilen en sijn wand,
(15) Die de voghelen te gau viel
All bezeilden hij maer ’t sand.

Mouring was te koy ekropen,
En den endeloose slaep
Hadd sijn wacker oogh beslopen
(20) En hem leew gemaeckt tot schaep,
Reeërs en Matroosen riepen,
Och! de groote Schipper och,
Wat sou ’t schaen of wij all sliepen,
Waeckte Schipper Mouring noch!

(25) Schipper Mouring, maer je leghter,
Maer je leghter platt evelt,
Stout verweerer, trotz bevechter
Beij te Zeeword en te veld,
Kijck de takels en de touwen
(30) En de vlaggen en het schutt
Staen en pruylen inden rouw, en
Altemalen inden dutt.

Dutten? sprack moy Heintie, dutten?
Stille maets, een toontje min,
(35) Dutten? wacht, dat most ick schutten,
Bin ick angders dien ick bin,
Khebb te langh om Noord en Suijen
Bijden baes te roer estaen,
’Khebb te veul gesnorr van buyen
(40) Over deuse mutz sien gaen.

Kselt him lichtelick soo klaren
Dat ick vlaggen, schutt en touw
En de maets die met me varen
Vrijen sel van dutt en rouw.
(45) Reeërs, (jouwerliefde mien ick
Die van vers op ’t kusse vicht)
Wiljer an? kedaer you dien ick,
You allienich by dit licht.

    Weeran, riepen de matroosen,
(50) ’Tis een man oft Mouring waer,
En de Reeërs die him kosen
Weeran, ’tis de jonge vaer.
Heintgie peurde straek an ’tstuer, en
Haelde ’t ancker uyt de grond,
(55) ’Tscheepje gingh deur ’t zee sopp schuren
Offer Mouring noch an stond.

Maer hij stond so dra an ’t stuer niet,
’Tscheepje vlootte niet so dra,
Off de doot die altyd suer siet
(60) Treften him mit niewe scha.
Goeije Ian die all syn heul was,
Die hem nergens en begaff
Die sijn weinich en sijn veul was
Viel van voor sijn voet in ’tgraff.

(65) Tquam hem wonder ongelegen
Ian te delven in een kerck
Iuyst in ’tdichtste vande regen
Van sijn ongewenne werck,
Ian kon schrijven, Ian kon lesen,
(70) Ian kon rekenen mit krijt,
Ian was minnelick van wesen,
Voll van trouw en sonder spijt:

Goeje Jan was alle dingen,
En now was hy nimmendall;
(75) All die Heintjes haert begingen
Treurden over ’t ongevall.
Heintje self uyt sijn beleeftheit
Voor sijn leste en beste loon
Tuygde dat hij vroom eleeft heit,
(80) Met een traentgien op syn koon.


[CH1625:020]
ITER PRINCIPIS A 21°. OCTOBRIS USQUE AD IX. NOVEMB: 1625
Sacra dies Marti vultus aestiva serenos
Extulit, ut patriâ impransi decessimus Hagâ:
Sic Martem decuit; cui non sua pocula plebes
Delphica, sed lachrimas, sed foemineos singultus
(5) Lymphatasque nurus, et totam supplice gestu
Obtulit incassum iusto pro sontibus urbem.
Proxima candidior Delphis stetit obvia magno
Rotterodama Duci; stetit, et civilia semper
Arma movere nefas armato cive negavit.
(10) Inter mille tubas, inter tot fausta precantûm
Vota virûm, et toto reflexos aethere plausus,
Aegra suo auratam solvit de littore classem;
Illam turgiduli, ac tanto vectore superbi,
Leniter antiquae fluctus ad moenia Dortae
(15) Deducunt, ubi nigra faces et sparsa per urbem
Lumina nox Phoebo docuit praestare diurno,
Et facere ad seros quaedam non visa triumphos;
Postera in adversos stringentem carbasa ventos
Vidit Eös pudibunda, ut dum fugit ipsa videri
(20) Pene Iovi pluvio totus succumberet aether;
Sed nocti confusa dies, confusa diei
Vespera mille jocis, quorum fuit alea princeps,
Et damnosa libri folia, et cum sorte fritilli
Multa sinistrorsum vagus in discrimina discus,
(25) Taedia longa viae fecit non longa videri.
Donec adoptati tardis progressibus Euri
Praecipites pepulere rates, quasi gnara futuri
Numina et instantis propedum praesaga procellae.
Iam Gulielmopoli a tergo, jam Goesia dextris,
(30) Iam vada praevectis longe Circaea sinistris
Vera truces caput inter aquas, turritaque prodit
Moenia, mox fidas pedibus substernit arenas,
Securoque procul tumidi de littore ponti
Exhibet horrores, dum sulphure tota nitroque
(35) Lucet, et emotas emotis ignibus undas
Temperat: Hinc multo convivas proluit auro,
Sesquipedesque scyphos, veterum servata per annos
Dona Ducum, Batavos inter despumat amicos,
[Et Middelburgi calidos ad moenia mittit.]
    (40) Mox Patrum te visa domus, aut ignosce silendo
Si cupiam laudasse, aut fer dignissima de te
Indignas non digna loqui praeconia Musas,
Siue caput Valachrûm, siue urbs antiqua Metelli
Diceris, aut mediae melius telluris ocellus.
(45) Plurima qui de te scivi potuisse referri,
Nunc quoque plura puto quam sint infirma ferendis
Numina, non durae Batavorum in vota Camoenae.
Ergo focis, ergo totam civilibus armis
Illustrem, tormenta, tubas, laetosque tumultus,
(50) Regalesque dapes et munera Principe digna
Sedulus omitto; superas encomia, dum te
Grandior exsuperas quam quae tibi credere possis.
    Nos propior Flissinga vocat: Cui cymba frequentem
Cum Duce devexit comitem. me turba pedestris
(50) Et mage jucundi rapuit congressus amici
In peditum praeeuntis iter: quo strata ruinis
Marmora, magni habitatoris, dum vita maneret,
Delicias, nunc relliquias, Souburga Philippi
Castra, sui cineres, avido pede pressimus: at me
(60) Magna viri virtus et quâ vixisse feruntur
Mortua saxa situ, memorem percussit, et illa
Illa sui dudum compos praesentia coeli
Visa vagos animare lares, ut vivere post se
Creditur et priscâ Genius tellure morari.
    (65) Flissingam pariter subeuntibus omnis in armis
Adstitit ad portam laetus pedes, omnis eâdem
Laetior augustae civis tulit oscula dextrae.
Mox festas de more dapes, et publica luxu
Pocula civili Patrum libamus in aula,
(70) Quâ nil Mattiaci, nil forte Batauia majus
Condidit, una pares praestas Antverpia turres.
Postera lux rubuit, facilem trajecimus Hontam
Sub Rectore suo, quem rustica littore Flandro
Turba sed armatis sequitur derisa maniplis.
(75) Sic Groedam, sic sollicitae non ultima Slusae
Moenia Catsantam pransi emetimur et ipsam
Vespere non sero fessi conscendimus arcem.
Ardenburga diem totum lustrata sequentem
Occupat: hinc Slusae retro de littore in ortum
(80) Avehimur currente rotâ, per pene quot urbes
Flandria major alis, totidem de cespite vivo
Oppida et aggestas in propugnacula glebas.
Isendica diem medium, Biervlitia serum
Vidit, et exceptis arrisit quaeque Batavis.
(85) Mane novo parvam magno de nomine molem
Ingentem magni magnus cognominis Haeres
Introit: hinc quam sit Romae fas dicere Nasam:
Proxima nocturnae lecta est Axella quieti,
Prima triumphorum Pueri, cui tota triumphus
(90) Vita fuit, totos explet victoria fastos.
Hanc quoque, cum Phoebo nondum cessisset Amorum
Alba parens, primo ripam fugientibus ortu,
Goesa sinistra voluptati fuit, Hulsta timori
Dextera, dum caecas nescit nauclerus arenas,
(95) Ignotique vadi maior formido propinquis
Incutit horrendum Batavis, sed inermibus, hostem.
Mox Deus et faciles favere volantibus Austri,
Ut nunquam certasse magis cum lampade Coeli
Visa sit in summum crescenti gurgite Scaldim
(100) Rapta ratis. Locus est quo non vicinior alter
Imminet ingenti Antverpae, stat pervigil illo
Miles et augustam spectat procul invidus Arcem.
Hactenus Auriacam portarunt lintea classem,
Ulterius cum Fata volent latura triumphos,
(105) Fata minus radio turres Antverpa sinistro
Despectura tuas. Restabat littore eodem
Area magna Ducum, furias frustrata facesque
Una ter Hesperias, et quam damnare ruinae
Ter voluisse Dei, ter non voluisse fatentur,
(110) Berga pudor totiesque pudor fugientis Iberi.
Haec adita est, hic prora stetit, haec tota per orbem
Visitur, et bene defensas ostentat arenas,
Et campos ubi rubra fuit, cum totus Ibero,
Rarior Hollando manaret sanguine cespes.
(115) Sed longe praedicta lues, et sparsa per urbem
Contages minuere moras: hinc Thola minori
Sede, pari affectu coenam non Principe, non se
Obtulit indignam: turbatum nocte soporem
Lenivit curata cutis tam vespere lauto.
(120) Mane diem doluit nimium sibi nacta serenum
Tarda freto languente ratis, quasi pondus amicum
Aegrius aveherent undae sibi et Aeolus undis.
Vespere praecipiti Patrium sic littus et urbem
Introiit, sic mane novo properantior Heros
(125) Per nebulas atrumque diem decessit eâdem,
Ut tua non alias, domitorum Regule Regum,
Celsior humanâ steterit virtute potestas.
Dorta nec inspecta est; eadem de Roterodamo
Cura fuit; Delphos quadrupes, mirantibus Euris,
(130) Advehit, ut remorae proram vis nulla stitisset.
Haga domus Venerum, votorum terminus Haga
Ameliis reducem Fredericum tradidit ulnis.
Cedite civiles epulae, tormenta, triumphi,
Nulla voluptatum thalami par nata voluptas.
(135) Amelii amplexus, iterata per oscula mille
Mille vices, iterum amplexus, iterum oscula mille,
Este quod amplexus tales decet, este quod optat
Belga, nec Auriacos ultra differte nepotes.
Hag. 11°. 9b. (Nov.)

Continue