Den wijzen Kato, die door zijne uytsteeckentheden, een driedubbelde lof verkregen hadde, van te zijn den kloeckmoedighste veltheer, den voorzichtighste Raetsheer, als oock mede den alderwelspreeckenste Orateur, wert t’allen tijden gezeydt, de zijne ingeprent te hebben, datze reeckenschap van hare leedigheydt mosten geven. Hierom konde hy den grooten Scipio, die d’eerste met den doorluchtigen naem van Africaner verciert is geweest, met de alderuytgezochtste woorden niet genoegh prijzen. Om dat hy zeyde, noyt minder leedigh te wezen, als wanneer hy leedigh, en noyt minder alleen, dan dat hy alleen was. een heerlijcke getuygenisse, en inder daet een groot en wijs man waerdigh, welcke te kennen geeft dat hy in leedigheydt zijne gedachten met voortreffelijcke dingen beezigh te houden, ende in eenigheydt met zich zelven of van oorlogh, of van vrede gewent was te spreecken; op dat hy nimmer zoude stil wezen, ende den aenspraeck van [fol. *2v] and’ren niet van nooden te hebben. En zeecker zoo men de waerheydt niet zoeckt te bemompelen, zoo moet men ront uyt bekennen dat ter weerelt niet schadelijcker kan bedacht werden, waer door de menschen eerder ten val en verderf geraecken als door de leedigheyt, die een wijde poorte oopent tot alle boosheydt. Zoo dat eene der Ouden wel te recht gezeydt heeft, dat de leedigheydt is een baermoeder van beuzelingen, ende een stiefmoeder van alle deughden. de welcke de wijste en sterckste ter needer ruckt in een staet der beschuldigden, hem dwingende de deucht by de keel grijpende te versticken, om zoo een wegh te baenen naer het hol der altijtduurende pijnen: dit was het gene waerom Demetrius veel liever in de tenten van het Romeynsche leeger, dan in een kamer van dartelheden en wellusten wilde beslooten zijn. houdende een stil en leedigh leven, niet geoeffent zijnde door de worstelingen van ’t geval, voor een doode zee; want, zeyde hy, in leedigheydt te leven, is niet minder als veyligheydt, ja dat meer is boosheydt.
Om dan het schip mijner ziele zorgvuldighlijck te bewaeren voor ’t stranden aen die zoo vervaerlijcke, als aenstootelijcke klip, heb ick mijne leedige uuren niet bequamer weeten te besteeden als in het leezen der loffelijcke en altijt hooghgeachte Dichtkonst; ’k zegh leedige uuren, wel weetende als dat het zwaerste het zwaerste moet wegen; ’t is mijns oordeels een groot gewin nut in leedigheydt te vinden. alhoewel datter neuswijze krijters, ’k wil zeggen muggen-ziftende menschen gevonden werden, wiens oordeel is met de splinter zienders van het pat der gezonde reden afgedwaelt, poogende door ydele waendriften de [fol. *3r] eedelheyd der Poëzye, die in voorgaende eeuwen voor heyligh gehouden wiert, uyt te royen ende te verdelgen, niet eens lettende op de heerlijcke stoffe daer zy is af handelende. Hierom port my uwe bescheydentheydt, die UE. deze loffelijcke weetenschap toedraeght, aen, om ombeschroomder t’uwaerts te naderen, en offere U E. mijne eersteling Den Trotzen Dwinger, zijnde uyt het Spaens vertaelt door d’E. J. Barokus; beschermt het zelvige onder de vleugelen van uw goede genegentheydt voor het razen der hollende; niet aenziende de onnozelheydt der letteren, maer de neederslachtige onderdanigheydt die ick U E. ben gehoorzaemende. ontfangt het met zoodanigen gemoede als het aen U E. wert opgeoffert, hier mede eyndigende wensche ick te blijven, |
