Jan de Brune de Oude: Bijdragen aan de Zeeuwsche Nachtegael.
Middelburg, 1623.

Uitgegeven door dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden. Facsimile bij books.google In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk. De cijfers in de marge zijn weggelaten.

[p. 48]

GUnstighe Leser, ick werde schielick besprongen, om yets op te soucken, dat onse jeuchdighe Nachtegael, tot een lichte pluyme mochte verstrecken. Ende hoewel ick, naer mijn natuerlicke sucht, beter versien was van vaster schachten, hebb’ ick evenwel, met een tochtich besluyt, het selve in-ghewillicht. Over-siende dan, metter haest, mijn ghemengde papieren, zijn my ter hant ghevallen de luyren (om niet te seggen de leuren) van mijn nieu-geboren Muse: die geen meerder hooveerdy en heeft, als dat sy den Artsch-vader van onse Zeeusche Poëten, niet alleen tot een vader, maer een lieftallighe vriend heeft. Vaert wel, ende verwacht op een ander tijd wat beters.

I. de B.

---

Corte, Scherp-sinnighe beschrijvinghen, die voor gheraedsels connen ghebruyckt werden. Een Wieghe.

DEs mensches eerste huys, wanneer hy is gheboren;
Des mensches soete cruys, breeck-slaep, ghewenschten toren:
    Wanneer ick werd’ beweeght, mijn huys-heer is in rust;
    Wanneer ick stille stae, het schreeuwen hem ghelust.

[p. 44]

Een Peck-tonne.

Een cruys is mijn ghestoelt’, mijn traenen my verbranden;
Mijn vryheyt is mijn val, mijn leven zijn mijn banden;
    Elck een mijn smert verheught, mijn sterven elck behaeght,
    Nochtans mijn swarte doot elck een naer ’tbedde jaeght.

Een Ajuyn.

Heel vierich, heet en sterck, nochtans heel over-trocken,
Als koud en teer van lijf, met velerhande rocken:
[p. 49]
    Mijn sterven elck beweent, die dan ontrent my sweeft;
    Maer meest die my vermoort, off wel wonde gheeft.

Een Graf.

Een wit-ghekleeden hoop van bleeck’ en magher’ menschen
My daghelicx besouckt, die selden nae my wenschen:
    Platonis Republijck, daer alles is ghemeen;
    Daer vrouwen ende mans vermenghen onder een.

Een Quack-salver.

Een hatelicke simm’, een bastaerd van’t gheleerde
Hippocrates gheslacht; by lieden van onweerde
    In weerdigheyd en eer: mijn tongh’ is al mijn winst,
    Ick sweer’, ick lacch’, ick boert’, het lieghen is het minst.

Een Schole.

Een cleyne borghery, veel-tijds met vrees en beven,
Die nochtans sonder krijgh en sonder vyand leven:
    Een gantsch ghespleten leen, niet sonder recht van bloed,
    Daer elck, met jaloersy de selve neeringh’ doet.

Vlasch.

Ick liggh’ en muyck’ en wrott’, in vuyl’ morassche kreken,
Elck een mijn stanck verjaeght, en schijnt sijn hert te breken:
    Een dief, een groote sorgh’, nochtans heel weerd en lief,
    De mensche leef, of sterv’, ick ben hem groot gherief.

Een Boekwey koecke.

Een vel is al myn lijf, heel vol van blinde ooghen,
Versteven door het vier, met masschels overtoghen;
[p. 50]
    De winter brengt my voort, de somer is mijn dood,
    Rijck, arm, treckt my aen, maer d’arme meest, uyt nood.

Een Keerse.

Allenghskens crijgh’ ick lijf, in tranen heel verdroncken,
Ghedrooghet in de wind, en weder neer-ghesoncken:
    Mijn lichaem is deur-boort, mijn neus die is gheringht,
    Mijn leven is een dood, die vreuchd’ en leven bringht.

Een stock-oud man.

Myn eyghen vier is dood, een ander moet ick soecken,
Bouw-vallich is myn huys, en leck in alle hoecken:
    Myn glasen, eertijds claer, nu heel verdonckert zijn,
    Ick ben een romp en ramp, gheen lichaem, maer een schijn.

Een Wt-roep.

Een rinck van vele lien, die om een tafel dringhen,
Een tafel toe-gherust met velerhande dinghen,
    Een spreeckster staech alleen, de andere by beurt,
    En die meest swijght van al, die minst van al verbeurt.

Een Haven.

Het eynde van ghevaer, de ruste van het woelen,
De lang-ghewenschte vreughd’, die een-mael doet verkoelen
    De hitte van de vrees: een boomgaert swart ghelaen,
    Daer van de vrucht en vreught ontrent de wortel staen.

Brand-stocken, uyt het vier behouden, ende over eynde gherecht.

Wanneer ick sterv’ om leegh’, vergaen ick en verblijde;
Wanneer ick sterv’ om hoogh, bedroev’ ick en ghedijde:
[p. 51]
    Een mild man liever heeft, dat ick om leegh vergae,
    Een wrecke liever heeft, dat ick om hooghe stae.

Wijn.

Een vader van de vreuchd’, een meester van de reden,
Een stercke held, nochtans met voeten onder-treden:
    Myn cracht is altijds een, verscheyden is mijn werck,
    Die my te seere nijpt, verstom ick als een serck.

Een Schip.

Een swart gehuyde Ghier, doch onder wit van buycke;
Myn kevy wijst de wind, ghestreckt als een peruycke;
    Mijn dermen hanghen uyt, mijn steert is myn behoud;
    Mijn beenen staen om hoogh, in reghen en in koud.

Een Coop-man.

Een slavich, woelich dier, noch landsch, noch zeesch, maer beyde,
Ghelijck de Crocodil; ick gaen oock wegh, en scheyde
    Dan selfs, als ick betrap: en soo ick my vergaep,
    (Wat wilt ghy meerder straf?) van meester werd ick knaep.

Een Vier-pijle.

Soo langh myn inghewand, een swarte kuyt, verbrandet,
Soo lev’ ick; heel mijn lijf is aen het vier verpandet.
    Ick sterve als ick leef; en werd int sterven rood,
    En als ick niet en sterv’, dan ben ick even dood.

Een Saghe.

Ick bijt’ en scheur’ van een, dat t’samen is ghebonden;
Maer neen, dat maer een is, dat maeck’ ick, door myn wonden
[p. 52]
    Verscheyden en verdeelt: dat vast te vooren is,
    Mijn tanden maken dun, en splijten als een wis.

Een Blaes-balck.

Het doode hout ick weck’, de aerde gheef ick leven,
Den menschen veel ghenuechts, die stijf van koude beven:
    Myn ingewand is koud, nochtans soo maeckt het heet,
    Al is de buyck vol winds, van gheen colijck en weet.

Een sponcie.

Vol-oogigh is mijn lijf, in zee van zee ontfanghen;
De wateren, als quijl, my uyt haer boesem pranghen;
    Ick leve, als een gal, van alle weer-tuygh blood,
    De vuylicheyd ick haet’, al ben ick langhe dood.

Een Spieghel.

Ick ben heel glat, heel stijf, heel dicht, heel water-schoone,
Een yder ongheveynst sijn vlecken ick verthoone:
    De vryheyd hebb’ick lief, gheen hovelingh ick ben;
    Ick spreke, soo ick meen, ick oordeel, als ick ken.

Een Bedde.

Myn vel is constich wit, heel groen uyt swart ghecomen,
Myn in-ghewand is roof van licht’ ghediert’ ghenomen:
    De suster van de dood my, alle nacht, besoeckt,
    En die my matich bruyckt, lijf, ziel en gheest vercloeckt.

Een Lanteerne.

Een trotsich uyt-ghewas van stieren en van rinden,
Myn binnenst’ open stelt, en sluytet voor de winden:
[p. 53]
    Ghevenstert is myn huys, deur-reten is myn dack,
    In huys, maer buyten meer, soo doen ick groot ghemack.

Druckery.

Waer is het eel verstant van d’oude nu ghebleven?
Wat schelden wy Natuer? wat quellen wy ons leven?
    Een man can nu alleen veel meer int schrijven spoen,
    Als eertijds honderd deen, en noch in Oosten doen.

Het wapen van Zeeland.

Een groot en fel ghediert’, met langh-ghecrolde tuyten,
Ten halven in de zee, ten halven oock daer buyten:
    Een teecken van het volck, dat daer het woont te land,
    Meest ploeghet in de zee, meest bouwet aen de strand.

---

[p. 85]

TAFEREEL Van de LIEFDE.

DIe van u kennen wilt, de Liefd’ en haer ghebreken,
Haer boogh, haer vyer, en vlam, haer schichten en haer steken,
    Wat dat haer wezen zy, en wat dat zy begheert,
    Die lees dit, ’t wert hier kort in dit gedicht gheleert.
(5) ’t Is een ghenucht vervult met droefheyd en met lijden;
’t Is pijne geconfijt met zoetheyd en verblijden;
    Een wan-hoop, daer nochtans altijds gehopet wert;
    Een hope die nochtans deur hopeloosheyd smert.
’t Is een gezucht en rouw’ van ons verloren leven;
(10) ’t Is stof, dat in de lucht deur winden wert ghedreven,
    ’t Is schild’ren in de vloet; ’t is willen, dom en blind,
    Ont-swarten eenen Moor, en grijpen naer de wind.
’t Is een gheveynst ghelach, ’t is een bedrouft mishaghen;
’t Is ’t hebben ’t hert doorwond, en nochtans niet te klaghen;
    (15) ’t Is werden als een knecht, in plaetse van een Heer;
    ’t Is sterven allen dagh, en sterven nimmermeer.
’t Is sluyten aen zijn vriend de poorte van de reden,
Die dan by-nae heel dood van kranckte wert vertreden;
    De sleutel toe te staen aen zijne vyandin’,
    (20) Die licht’lick die ontfangt met schijn van een vriendin.
’t Is duysend qua’en te lijen, om een zoet’ oogh te stelen;
’t Is frisch zijn en gesond, den zieckaerd fijn te spelen;
[p. 86]
    ’t Is recht een ambacht doen van vleyen, met een kleed
    Van eyghen laeck en smaed, en lieghen met meyn-eed.
(25) ’t Is een deur-brandigh vyer, met weynigh ys om-toghen;
’t Is een schoon spel, vervult met valscheyd en met loghen;
    ’t Is oorlogh en bestand; ’t is een ghenucht en spijt;
    Een lang-ghedacht, een woord dat kort zijnd’ veel bedijt.
’t Is met een cleyn gelaet in vreughden breed te weyen,
(30) En decken dan een ziel, die niet en doet als schreyen;
    ’t Is een zulck ongheluck, daer in men wenscht, en hoopt,
    Te quelen zonder eynd, hoe diere datmen ’t koopt.
’t Is pays, een korte pays, die weynigh tijd zal blijven;
Een Oorlogh steeds bereyt tot vechten en tot kijven:
    (35) Daer hy die overwint, zich van gheen winst bedanckt,
    Die overwonnen is, de volle eer ontfanght.
’t Is een groot mis-verstand der jongheyd, die meer prijzen
’t Sy d’yzers steeds te zijn, als op de groene rijzen;
    Een ongherust ghedacht, dat twijffelachtigh beeft,
    (40) Dat maer een eenigh dingh veur al zijn stoff en heeft.
Kort ’t is een jeloerzy vol duchten, en vol wenschen;
’t Is koortsse, ’t is een brand van herssen-ziecke menschen.
    Wat kan daer meerder quaed zijn in dit aerdsch gebouw,
    Als datmen tot zijn Heer en meester neemt een vrouw?
(45) Op dat uw hert dan niet zich eenmael mochte zetten,
Vertwijffelt, onder ’t jock van zulcke dolle wetten;
    Zoo ghy my, vriend, ghelooft, ’t beginssel weder-staet:
    Leed-wezen is een dinck, dat veel-tijds komt te laet.

I.D.B.

---

[deel 2, p. 55]

DEUGHDS-LOF: TOE-GEEYGENT Aen mijn Heer Mr. IACOB CATS, Pensionaris der Stadt Middelburgh in Zeeland, ende nu tot Dordrecht.

DE dese wert gheroemt, dat hy en d’Hemels stroomen
    Van den gevlerckten Hengst sijn lippen heeft gheweyckt;
De ghene, dat hy heeft, ghehorselt, ligghen droomen,
    Op het twee-hoornigh spits, dat tot de Mane reyckt;
(5) Een ander, dat hy heeft met heyligh-dolle spronghen,
    In Phoebo susters licht, der Musen rey vermeert;
[p. 56]
Of wel oock dat hy heeft seer konstelick ghesongen,
    Om dat hy met een krans van boven was vereert:
Maer ick en het ghetal van d’alderminste Goden,
    (10) Betoovert door ’t ghesang van Catsy luyt en riet,
Ben, met een soet ghedrijf, ten Hemel-waert ghevloden,
    Alwaer ick zinghen leerd’, en ick en wist het niet.

__________________________________________

WEl aen dan, teere Maeghd, Goddinne, roer mijn snaren,
Geef dat mijn swanger breyn, in dit gedicht magh paren
    (15) De nuttigheyd met ’t soet, op dat ick vol van tocht,
    Mijn liefd’, en danckbaerheyd aen Catz bewijsen mocht,
Maer wat, ô groote vriend! wat sal ick best verhaelen,
Wat kan ick met meer re’en, van hoogher stof, bepaelen
    In d’engde van dit veers; als ’t geen roept breet en wijt,
    (20) Dat ghy niet van dees eeuw, maer van een ander sijt.
Ick seggh’ de lof des deughds, die ons van ’t graf bevrijdet,
En, met een krachtigh hand, in duysend stucken snijdet
    Den anghel van den tijd; die neder-velt ter aerd,
    Al wat ons dwingt en wringt, of eenich letsel baert.
(25) Gewis, de deughd alleen, met gheen blancket ghestreken,
Maer klaer van eyghen schoon, en suyver van gebreecken,
    De rechte ladder is, die ons daer boven leyt,
    Daer niet verganck’lick is, maer alles eeuwigheyt.
De deughd haer eyghen prijs, haer eyghen lof en eere,
(30) Ontjockt van al ’tgebied, als opper-vrouw en Heere,
    Van alle manschap vry, verheven op een rots
    Der baren spijt en nijd, der buyen spot en trots:
Die vol van eyghen macht de onbesuysde slaghen,
Van die steeck-blinde vrouw, die gantsch de aerd doet wagen
[p. 57]
    (35) Van haer onrecht ghewelt, met vast gesicht aenschouwt,
    Gerust van let of leet, wat dat sy maeckt of brouwt.
Niet anders, (om by groot wat kleens te vergelijcken)
Gelijck een groote dogh, die langhst de straet gaet strijcken
    Vol moeds en onbevreest, hy hout vast sijnen treed,
    (40) Al krijght hy hier of daer een zydelinghsche beet
Van eenigh kef-gesnor; die dan te samen vlieten,
Om soo met minder vrees, op dese beest te schieten
    Gemaeckt tot haer verwijt. Maer ô vergeefsche jacht,
    Al-waer het schoot-vry Wilt den Iagher niet en acht.
(45) Soo gaet dees groote Maeghd, ghevest op vaste leden
Van onheyl heel en vry, groot-moedigh henen treden,
    In alles onverset, en met een zoet gelagh,
    Verdrijft, en wederstaet al wat haer quetsen mach:
Van d’hayr-top tot den teen is zy in ’t stael gesloten,
(50) Haer hert is mildelick van boven overgoten
    Met stroomen van ghewelt; en drijft zoo tochtigh voort
    Al wat haer overdwerscht, of in haer loop verstoort.
Wat woelt ghy dan vergeefsch, ghy wreede dwinge-landen,
Die aen dit Hemelsch hoofd’ wilt slaen uw beulsche handen,
    (55) In menschen bloed gheroot? dit ongeschent ghemoet,
    Met al uw Helsch bedrijf, haer selven sterckt en voet.
De arbeyd, moeyt en pijn, het sweet, ghevaerlickheden,
Iae selfs de bleecke dood, met vrees en ootmoed treden
    Ten dienste van dees vrouw; de Son gheen dingh en siet
    (60) Dat haer gewelt ontgaet, of haer gewenck ontvliet.
Och oft wy, aerdsche lien, met sterffelicke ooghen,
Haer wesen mochten sien, met vlees en bloed om-tooghen!
    Hoe souden wy, gelijck door blixems vyer ghewond
    Haer eeren metter hart, en loven met den mond!
[p. 58]
(65) Daer souden wy dan sien, dat daer wy steeds naer graeghen,
En met een heete lust, op ander weghen jaeghen,
    By haer verborghen light: want wat verheven wort,
    Is met een quistigh hand in haeren schoot gestort.
Sie maer de herbergh aen, daer haere krans uyt-steket,
(70) Ick meyn een deughdsaem man, als onse Cats, die spreket
    Al wat ick seggh’ en meer: want so ghy rijckdom acht,
    De selv’ hier eeuwelick verdaghet en vernacht.
Niet Plutoos geel-rood slijck, ’t welck in de duyster kreken
Der aerden is verdoemt, als voedsel van ghebreken,
    (75) En allerley verdriet, dat in de wereld sweeft,
    End’ in ons lijf en ziel, als in sijn aerde leeft.
Maer een vernoeghde ziel, in allen deel te vreden,
Met ’t geen des Hemels hand tot ons hier sent beneden,
    Rijck in al overvloed, doch arm van begeert,
    (80) Die selfs het geen sy mist, als eygen goed beheert.
Soo dat Callimachus seer qualick heeft gesonghen,
En van der Goden gunst verkeerdelick bedonghen,
    Om t’hebben deughd en goed; want dees’ als vrouw en man,
    Noch leven, dood, noch hel, noch weereld scheyden kan.
(85) Soo yemand hoogher swelt, en pocht op langhe reken
Van edel-boortigh bloed, van ouden tijd gebleken;
    Des weerelds roem en bloem, en blaest met groot beslagh
    Al wat, de weereld roemt, den Adel stijven magh;
Waer vint ghy sulck een stam, waer vint ghy die quartieren
(90) Van ons vry-heersch gheslacht, die Deughs autaeren vieren
    Met reuck-werck van wel-doen? waer vint ghy sulck een zaed,
    Dat van sijn heerlickheyd noch eynd en weet noch maet?
Noemt vry het morghen-vier, daer Phoebus komt ontsteken
Den fackel van den dagh, noemt vry de roode beken
[p. 59]
    (95) Daer hy de self uyt-bluscht, noemt vry den kouden beer
    Noemt oock het Zuydsche kruys, noemt al des weerelts keer;
’t Is alles in het perck van deughds gewelt begrepen,
En sonder haer belet, de weereld waer geweken
    In d’eerste tafel-clomp, de Hemel en de Aerd
    (100) Die waeren nu al-langh in haer begin veraert.
Wegh dan, verslijmt ghemoet, bedompelt in de fluymen
Van laffe deughd-loosheyd, die met een bosch van pluymen
    Geplant op ’t edel breyn, den Hemel verght tot strijt,
    En met een moedigh sweert, de straet van achter smijt:
(105) Alleen op dese grond, om dat ghy sijt gekropen
Uyt eenigh edel stam, en ouden tijt geropen
    Tot hooghen staet en eer: daer van ghy in de Kerck
    Noch thoont een out gelas, of een versleten Serck.
Maer ô verdult ghepracht, ô gantsch ont-weghet drijven!
(110) O aerd, gheen mannen waerd, maer zinne-loose wijven!
    Wat ist, dat ghy u self in uwe lafheyd wieght,
    Als ghy, veraerd van bloed, uws Vaders lof belieght?
Al wat ghy zelfs niet zijt, maer elders moet gaen zoecken
In eenigh taffereel, of in vermufte boecken,
    (115) Aen-wijzers van ’t gheslacht, is beter een verwijt
    Dat ghy gheen rechte tack, maer water-scheute zijt.
De deughd vereert alleen: de deughd alleen kan gheven
Dat wy vol eer en lof, vol van vernoegingh leven,
    Vol Hemels, vol van God: dat is, gheseyt in ’t kort,
    (120) Dat, door de deughd alleen, de aerd verhemelt wort.
Dit ziet-men nu en dan, met volle kaecken melden:
Maer wie en ziet oock niet de oude waerheyd ghelden?
    De deughd wert van elck een ghepresen en ghelooft,
    Maer echter blijft zy koud, van alle treyn berooft.
[p. 60]
(125) Hier kond ick, waerde Cats, een langhe rolle stellen,
En, met een scherpe pen, by-zonderlick vertellen
    De feylen van dees eeuw, de vuyle guytery,
    Door welck de deughd ont-eert, staeghs ligghet in de ly.
Maer ’t is van meerder tijd, en van een ander drijven,
(130) Als ick te deser tijd ghewaer wert in mijn schrijven.
    Een ander soetigheyt, met meerder tocht bevaen,
    Sal eens, door ’sHemels gunst, dit kloecke werck bestaen.
Ontfangh des niet te min, ô groot deel van mijn leven,
Dat hier, met hoop’ en vrees’ aen u toe wert geschreven:
    (135) En zoo dees Nachtegael te zeer in ’t quincken beeft
    Denckt, dat hy jongh, en teer by mieren eyers leeft.

Spe et metu    I. DE BRUNE.

---

[deel 3, p. 48]

AEN MR. WILLEM TEELLINCK, Getrouwe man Gods, ende ware bedienaer van sijn Ghemeente; op dit selve Bouck.

HOe Jesu waerde Bruyd, hoe zijn dus all’ uw leden
Ont-zenuwt en ontvleescht, van boven tot beneden?
    O hemelsch Coningin, ô schoonste van der aerd,
    Wat heeft dees onghestalt dus binnen u ghebaert?
(5) Waer is nu het corael van u beroofde wanghen,
Die nu als grauw van asch dus leelick neder-hanghen?
    Waer is u goud-cieraed, waer is u swaenigh kleed?
    Ah, Moeder, ah-ah-ah-, hoe sien ick dus uw leed!
All’ uw zoet wonder-schoon, de hemel van der aerde,
(10) Ont-luystert van sijn glans, ont-kleed van alle waerde,
    Is nu, eylaes gheweest! Ick sien uw gantsch ghelaet
    Vergalt met bitter-gheel, dat uyt uw milte slaet.
De borst, dat schoon yvoor, die eertijts plach te gheven
Een Arabierschen oogst van zoeten reuck, ghedreven
[p. 49]
    (15) Door al des weerelds rond (het leven van het hert,
    Wanneer een bangh ghemoet by-naer ont-levent wert)
Blaest nu een stercke lucht, ghewrot in d’etter-buylen
Van vuyle longher-sucht, daer van ghy heen gaet druylen,
    Als een bloed-loose schim, van jeughd en cracht ont-merght,
    (20) Daer voor een yder mensch sijn aenghesicht verberght.
Wat raed, mijn teere zorgh, waer salmen yet wes vinden,
Dat dit voort-kruypend’ quaed mocht stremmen off verslinden?
    En isser voor dees smett’ nu nerghens eenigh kruyd,
    Int Oosten off in ’t West, in ’t Noorden off in ’t Zuyd?
(25) Can niet des Sihors loop, die pratte Phratsche vloeden
Van’t Aramiersche volck, u van de doot behoeden?
    Heeft nu gheen heylsaem kracht Bethesdas water-bad?
    Off isser oock gheen hulp in het Jordaensche nat?
Neen, Moeder, hola, neen! Gods gheest pitst u aen d’ooren,
(30) En gheeft wel ander raet, zoo ghy hem slechts wilt hooren,
    Verkoel, u sijne stem, uw kortsigh-heet ghemoed
    Int glinster-clare rood van Christi dierbaer bloed.
Dit is de zuyver-dranck, die alleen can ghenesen
Die hope-loose zieckt’, tot op het hooghst gheresen:
    (35) Steeckt maer uw handen uyt, en vat den beker aen,
    Ick zie, gheloof, ick zie, uw drouve zieckt’ vergaen.
Maer dit ist groote point, dat ghy met all’ vermoghen
U zelven eerst bereyt; niet met veel vreemde droghen,
    Off eenich vies julep; maer dat ghy God toe-brenght
    (40) Een reyne tranen-stroom, met rouw en boet ghemenght:
En zoeckt u zelven uyt, deur-grondet all uw weghen,
Verschrickt voor Godes straf, en biddet om zijn zeghen;
    Leght aff all’ haet en nijd; verdelghet in de grond
    De boose lust des vleeschs, de moeder van de zond.
[p. 50]
(45) Doch wilt ghy met bescheydt, en op het nauwste weten
De breed’ en diept’ van al, de schaeckel met de keten;
    Door-zouck dit hemelsch bouck, en segh dan t’elcken keer
    Wel-hem, die ’t heeft ghemaeckt: ô teelingh van de Heer!

I. DE BRUNE.

• Werken van Johan de Brune
• Voorkeurenpagina Opleiding Nederlands