Hendrik Snaakenburg (Henricus Snakenburg) 1674 - 1750

In: Faces Nuptiales accensae Nobilissimi Juveni Wilhelmo Crucio J.C. & Lectissimae Virgini Alidae Gronoviae Sponso Sponsaeque. 26 oktober 1706. Ex: UBL 1197 B 38 : 20. Bevat ook gedichten van Jacobus Gronovius, Petrus Burmannus, Johannes Jacobus Mauritius, Govert Bidloo, Adriaan Pars, Siward Haverkamp, Jan Frederik Gronovius en Isaac de Visscher.

---

[fol. A3v]

In Nuptiis Ornatissimi Juvenis WILHELMI CRUCII. J.C. ET Lectissimae Virginis ALIDAE GRONOVIAE, Sponsi, Sponsaeque, AD Viros Amplissimos, Spectatissimosque D. CAROLUM CRUCIUM, J.C. Urbis Lugduno Batavae Consulem &c. ET D. JACOBUM GRONOVIUM, Graecae Linguae, Historiarum, Eloquentiae Professorem, & Academiae Geographum. GRATULATIO.

QUae nunc Elysiis producitis otia campis,
    Felices Animae, turba beata loci.
Tuque HEIDANE Pater, prisci candoris imago,
    Cum CRUCIIS, GOESIS, HEINSADISQUE fave.
(5) Nec Tu detrecta placidis BURMANNE choreis
    Inter honoratos addere nomen Avos.
Tuque tuos inter GRONOVI magne Propinquos,
    Quem celebrat columen Musa latina suum.
[fol. A4r]
Si licet huc Animas revocare ad festa beatas,
    (10) Seu superest clarae Posteritatis amor.
Aut nova si Vobis adjungi gaudia possint,
    Hunc quoque Nos inter concelebrate diem.
Junxistis toties olim dextrasque fidemque,
    Nunc consanguinea nectite vincla manu.
(15) Continuant mistas illustria nomina ceras,
    Inque unam redeunt stemmata vestra Domum.
Ducitur, & CRUCII precibus GRONOVIA cedit,
    Innubens novis aedibus addit Avos.
Virginei laus magna chori GRONOVIA, nuper
    (20) Spes etiam multis invidiosa procis.
Hoc age, Tu nobis DIONYSI nuper ademte,
    Te tangat Fratris nunc quoque cura tui.
Ille dedit lacrymas a te divulsus acerbe,
    Gaudia nunc poscit laetitiaeque vicem.
(25) Te quoque non latuit gratae quae forma Puellae,
    Qui nitor, & roseo qui sedet ore decor.
Forsan & in medio vegetae fervore juventae,
    Te quoque cum reliquis hac face adussit Amor.
Ergo alacris nostris Anima huc allabere votis,
    (30) Consensumque Patrum testificata veni!
Sed quid ego his requiem coner turbare beatam,
    Aut manes bustis huc revocare suis?
Dilecti Manes sanctam proferte quietem,
    Hic tamen extendat gaudia vestra dies!
(35) Consentit genio tellus, consentit & aether,
    Solenni ingeminant publica verba choro.
Personuere domus, & compita laeta frequenti
    Applausu, festo murmure tura parant.
Hos inter nostrae media de plebe Camoenae
    (40) Prodire ad magnos sustinuere Patres.
Suppuduit celebri festo tacuisse, nec inter
    Publica vota meos exhibuisse sonos.
Dum toties lusus nostros, nugasque probastis,
    Et levibus Musis saepe tulistis opem.
(45) Quaque alii flectunt ab odora Choride sertum,
    Nostra manus horti pauperis addit olus.
[fol. A4v]
Extollunt Juvenes formamque, decusque juventae,
    Queis nulli Nymphae Virgo secunda nitet.
Respondent Nymphae, dignumque hac Virgine sponsum,
    (50) Et pulcro vegetum corpore voce probant.
Sed repetunt Juvenes festivo carmine dotes,
    Queis placet, & laudem rara Puella tulit.
Quaeque oculis flammae, quae viva corallia labris,
    Quaeque micent roseis lilia picta genis.
(55) Flexibus aptati per ebunea colla capilli,
    Et pectus vivo marmore lene tumens.
Hac forma, aut simili, Thisben formosus habebat
    Pyramus, hac Cephalum Procris amata suum;
Talis erat formâ victrix Atalanta, & eâdem
    (60) Hippomenes felix conjuge talis erat.
Nec desunt alii Vates, quos usus & aetas
    Ire docet magnis ad nova festa modis.
Hi dignam subolem, claris Majoribus ortam,
    Aequali gaudent subere colla jugo.
(65) Et laeti plaudunt, dum sic coalescit in unám
    Longa Patrum series intemerata domum.
Optantesque Patrum similes, dignosque Nepotes,
    Ut gentis longum floreat ordo, vovent.
Interea dum primus amor nova pectora tentat,
    (70) Et tenero sponsus basia ab ora legit.
Vixque moras patitur, dilataque gaudia captat,
    Amplectique suam jam sine teste cupit.
Dum Charites blandae, & populus genialis Amorum
    Advolat, & sponsos instruit ipsa Venus.
(75) Virgineum cestum dum solvit laeta Dione,
    Et justo thalamos omine pandit Hymen.
Musa, puellares gaudens duxisse choreas,
    Dum vult celari caetera Sponsus, abit.
Et mea ne teneros ingrata retardet amores,
    (80) Causaque sint nimiae carmina nostra morae.
Lusibus optatis Vos indulgete, morasque
    Rumpite; maturat tempora noctis Amor.
Excipient clari reliqua haec mea vota Parentes,
    Carmina nec spernent quantulacunque mea.
[fol. Br]
(85) Ille amor, a teneris qui Vos conjunxerat annis,
    Et fovit longo pectus utrumque die,
Usibus invaluit, dum Vobis Numen eâdem
    Urbe frui titulo nobliore dedit.
Quaeque vetustatis sancita est lege voluntas,
    (90) Alligat hinc animos nunc protiore jugo.
Felices iterum! Vobis viventibus illa
    Quod licet optato nectere vincla gradu.
Pronuba diva favet, decimo jam caetera mense
    Implebit charo pignore vota Nepos.
(95) In quem Majorum vigor & doctrina redundent,
    Quique suos Proavum proroget arte lares.
Sic vigeat clarum CRUCII nomenque domusque,
    Et maneat longa posteritate ferax.
Et licet enubens GRONOVI nata Marito
    (100) Submittat Gentis stemmata clara suo.
Sic quoque materna celebrari parte juvabit,
    Mascula dum surgit stirpe propago tuâ.
Unde tibi titulos speres, clarosque Nepotes,
    Qui referant meritis nomina digna tuis.
(105) Curia gratatur, gratatur Palladis Aedes,
    Et geminat plausu publica vota suo.
Quaeque sibi subolem poscit; sed crescat utrique
    Ex hoc conjugio gloria magna novo.
Et mea quae Patres celebrat nunc Musa beatos,
    (110) Post simili laetos voce salutet Avos.

                                        HENR: SNAAKENBURG.

VIRO CLARISSIMO JACOBO PHILIPPO D’ORVILLE J.C. PROFESSIONE PUBLICA MERCURII ET MUSARUM CONNUBIUM CELEBRANTI.

AUdite vastae Sicaniae plagae,
Quîs more raro contigit hospitem
    Videre desertis in oris
        Prisca soli decora eruentem.
Adsultet Echo Parthenopes jugis,
Doctosque fundat per Latium sonos,
    Narrentque rumores Batavos
        Aufidus Eridanusque Tibri.
Cantet feraci luxurians grege
Jucundioris Gallia gratiae,
    Sed Gallia edoctis nitescens
        Culta viris solido lepore.
Vel quae venustas Albionum decus
Inscribit astris, nominaque inclyta
    Commendat Orbi litterato,
        Praesidium melioris aevi.
Conferte latae fronids adoreas,
Et hospitales jungite gratias,
    Pulchroque concentu frequentes
    D;ORVILIUM celebrate gentes.
Musis amico captus ab otio
Lustrabat oras vestraque culmina,
    Non vile votivi secutus
        Officii pretium, forumve.
Suo beatum, nec meritis suis
Quidquam ambientem Castalides colunt;
    Sed mentis intactae latebras
        Nil nisi amor Patriae tenebat.
Accepit omen dotibus ingenI
Favens secundis AMSTELA, & hunc sibi
    Crescentis aevi conditorem
        D’ORVILIUM reperisse gaudet.
Mirantur omnes: quid potuit, rogant,
In vota pectus flectere liberum?
    Amor Penatum, quosque honores
        Sponte suâ retulere Patres.
Concurrit undis Naïadum Chorus,
Yamque plausu personat AMSTELA,
    Hermaeque Musarumque Nymphae
        Connubium celebrant frequentes.
Hic, hic choragus, qui genii rosas
Subinde cultis spargat odoribus,
    Comesque buxo tinniente
        Conciliet dapibus leporem.
Hoc vate vivet Musica gloria,
Quam nuc ad YAM restituit suis
    In publicos usus piorum
        Sedulitas generosa Patrum.
Qua parte Mundi Fama loquax vehit
Hermen, Batavi praesidium soli,
    Illac maritatae voluptas
        Palladis Amsteliae feratur.
Hanc Tu per oras undique nobiles,
Quas fama praesens attigit, & viris
    Hac arte doctis comprobatam
        Redde tuis meritis JACOBE.
Sic laus Batavae pristina gloriae,
Conviciis quae futilibus labat,
    Per te revivat; sospitator
        Tu patriis memorere Musis.

                                            HENR. SNAKENBURG.

[fol. A3r]

M.S. HERMANNI BOERHAVII.

O stupor! ô rigidi vis plusquam ferrea fati!
    O dira & flecti nescia Parca prece!
Falce tua, in cineres mortali lege fatiscens
    BOERHAVIUS, Batavûm gloria, raptus abit.
(5) Adtulit humanis damnum irreparabile rebus
    Atra dies, furvâ nocte premenda magis.
Invidiamque movent orco conjuncta bonorum
    Vota tot, unanimi continuata prece.
Absumtus vigili curâ, nimioque labore,
    (10) Quîs opifer miseris ad mala cuncta fuit;
Quîs Coâ doctam formavit ab arte juventam,
    Et celebres toto reddidit orbe scholas.
Sed vigor & cultus, solidoque in corpore robur
    Spondebant longos Nestoriosque dies.
(15) Dis aliter visum; multis qui sufficit unus,
    Ipse sibi in tantâ deficit arte minor.
Heu violenta lues: heu pestis tetra, furoris
    Plena, Machaoniam quaeque recuset opem!
Visa sibi felix, se major & ipsa, nec ulli
    (20) Aemula, BOERHAVIO LEIDA superba suo,
Nunc misero gemitu jacturae in imagine tota
    Obnubit furvo tegmine moesta caput.
[fol. A3v]
Et quasi desolata, adituque orbata frequenti
    Confundit querulis compita vasta sonis.
(25) Lamentique vices vicinas spargit in urbes,
    Qua Batavûm planctus sidere summa ferit.
Nec tantum Batavo surgunt lugubria coelo
    Murmura, sed toto personat orbe dolor.
Gallia, doctrinis, se judice, prima, benigno
    (30) BOERHAVIUM plausu devenerata suo est.
Et penitus toto celebres nunc orbe Britanni
    Hunc quasi praesentem percoluere deum.
Certatimque aegri spreto maris usque periclo
    Has sedes veluti Delphica templa petunt.
(35) Inde domum referunt miracla stupenda valentes,
    Inque vices alios ad sacra tecta vocant.
Quid juvat Italiam meminisse? quid Austria cultrix
    Contulerit magno per monumenta viro?
Ecquis inaccessas rupes, inscriptaque pulchris
    (40) BOERHAVII nescit nomine saxa notis?
Hanc memores famam scopuli servate, decusque
    Porrigat aeterno pignore summus apex!
Teutones & Cimbri, vel quos glacialis ad axem
    Oceanus toto subtrahit orbe poli,
(45) BOERHAVII nomen cultu venerantur, & ardent
    Ora salutiferi cernere docta viri.
O funus crudele, in quo communia damna
    Quum gemit Europae pars bona cum Batavis;
Nos, quibus est propius concessum cernere anheli
    (50) Pectoris angores letiferamque luem,
Inviti lacrimis precibusque optavimus, ipsi
    Ut cita mors ferret muneris instar opem.
Quot longum viles animae extenduntur ni aevum,
    Quos nihili faceret publica caussa mori!
(55) Dum preciosa cadunt tot iniquâ falce resecta
    Corpora, Nestorias vivere digna vices!
At Pylios lect expleret BOERHAVIUS annos;
    Inportuna tamen mors & acerba venis.
[fol. A4r]
Nec tantum miseranda venis, venis inproba, longâ
    (60) Anxia dum stagnant viscera tenta lue.
Phylliriden diro solvit lux nona veneno,
    Et subito absumsit vulnere virus edax.
At funestus hydrops, ceu quis conterminus illi
    Morbus, qui coeci proxima caussa mali,
(65) BOERHAVIUM tenuit decimo plus mense, sub ipsa
    Mole fatigatum, dissimilemque sui.
Donec mille neces certatim passus in una
    Morte, tamen placidâ par sibi mente jacet.
Nunc jacet, & culto per vitam Socrate major,
    (70) Tutius ad coeli pignora carpit iter.
Nec dubiis errat vaga mens suspens tenebris,
    Sed Sponsore fides fert meliora Deo.
At non perpetuo nitentem ad summa volatu
    Livor inoffenso sic tulit ire pede.
(75) Dum ludens Epicure tui laudaverat horti
    Commoda, sincerae simpicitatis amans.
Mox tetrum spargens monstrosa Calumnia virus
    Terruit a sacro distinuitque gradu.
Hinc merito sibi gratatur Medicina, Virumque
    (80) Admississe adytis gaudet Hygeia suis,
Inque suo posuit solio, famamque perennem,
    Quam frustra carpat Livor, habere dedit.
Erubuit tandem, fictoque pudore quievit,
    Aut sua corrosit viscera triste nefas.
(85) Nunc quantum solamen abest mortalibus aegris?
    Ingeminat miseris undique turba sonis.
Plangit amor populi, Phoebusque, chorusque togatus
    Grande sibi sensit laudis abesse decus.
Et desiderium renovat SCHULTENSIA Suada,
    (90) Dum solvit magno justa suprema viro.
Exagitans probri ludibria vana maligni,
    Quae, licet incassum missa, nocere solent.
Attonito defixa stetit pia turba dolore,
    Adspectuque gemit mutua damna suo.
[fol. A4v]
(95) Materiem luctus dum conspicit undique, signa
    Dum nova tristitiae pulpita nigra gerunt,
Solvitur in lacrimas orator, & ipsa corona
    Horret & obtuso murmure moesta silet.
Ecquae tanta tibi, SCHULTENSI, debita Phoebo
    (100) Cura fuit? quonam te pius ardor agit!
Officio chorus omnis adest, laudine paratus
    Eloquio primas detulit ordo tuo?
Non ita: nec partes dat sors jussusve senatus,
    Quae tibi Te legit vox morientis erat.
(105) Quaque pares alii fuerant, tibi sanguis amorque
    Jura voluntatis pro ratione dedit.
Sic neque detrectâs, licet intercepta dolore
    Privato pietas publica verba voret.
Os tamen oppletum lacrimis, dum tristia fati
    (110) Voce recognoscis stamina, grande sonat.
Et tibi, SCHULTENSI, tua dum facundia magno
    BOERHAVIO solvit justa, redundat honor.
Sic spectata tuo eloquio rarissima virtus
    Diffundet famam per nova regna tuam.

                                            HENR. SNAKENBURG

• Snakenburgs Nederlandse gedichten
  
• Terug naar de home page van de Heinsius-collectie
  
• Terug naar de Opleiding Nederlands