Petrus Burmannus: Poematum libri quatuor. Ed. P. Burmannus Jr. Amsterdam, Henricus Boussiere, 1745.
Uitgegeven door dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Gebruikt exemplaar: UBL 575 D 10
Een herdruk verscheen in 1746 bij Meinardus Uytwerf: UBA OG 63-2026; Bayerische Staatsbibliothek 4° P.p. lat. 800 : h; zie books.google.

Continue

PETRI BURMANNI
POËMATUM
LIBRI QUATUOR.

Nunc primum in lucem editi.
CURANTE
PETRO BURMANNO

JUNIORE.

[Vignet: typografisch ornament]

AMSTELAEDAMI,
Apud HENRICUM BOUSSIERE,
MDCCXLV.


[fol. **1r]

LECTORI AEQUO

AC MUSARUM STUDIOSO

S. P. D.

P. BURMANNUS JUN.

NOn exiguam à peritis elegantiorum literarum ac Poëtices cultoribus initurum me gratiam confido, collectis hisce & luci publicae expositis Venerandi Patrui mei Poëmatibus, diu sane ab ejusmodi deliciarum cupidis amatoribus, sed frustra hactenus, expetitis ac desideratis; quorum nisi majorem, quam ipse auctor, dum superesset, curam & rationem habuissem, sparsa forsan errassent semper ac delituissent, nec singulari, ut merebantur, volumine digesta in publicum prodiis- [fol. **1v] sent. In his autem colligendis ac disponendis hunc, quem vides, ordinem secutus sum, ut primo libro prolixiora exhiberem carmina, quae vel in Ultrajectina vel in Leidensi Academia, quibus, fatente ipsa Invidia, haud incelebre aut inglorium, dum Literas illic professus est, nomen fuit, publice pro concione dicta erant; altero libro conspicerentur Epithalamia non uni ex amicis ejus cantata; tum Epicedia in obitus Virorum vel meritis in patriam vel eruditione illustrium scripta in tertium conjicerentur librum; denique miscellanea ac diversi argumenti carmina librum sibi vindicarent ultimum: in quibus digerendis ubique adcuratum ordinem chronicum observare non potui, partim cum de singulis non satis mihi constaret, quo tempore ab auctore essent conposita, partim quia, ut de suarum Epistolarum Sylloge monet Plinius, ea collegi, non servato temporis ordine, (neque enim historiam conponebam) sed ut quaeque in manus venerant. Nonnulla quoque Patruus ipse omitti forsan maluisset, quae provectiori aetate ipsi minus, ut fit, adridebant, sed tantum juris mihi adrogare non ausus fui, quia hujusmodi foetus tollere vel abjicere soli parenti, si hoc ipso agere voluisset, licere arbitror, tum ne carmina quaedam omnibus nota atque exposita, quaeque sub suo nomine prodire passus fuerat, hic desiderari lectores quererentur. Alia enim, quae vel ficto vel nullo nomine emisisse dicitur, si unum alterumve excipias, sciens praetermisi, ne crabrones irritarem. Theatrum quoque [fol. **2r] Amstelaedamense, carmen sane elegantissimum & quod ceteris minime cedere debeat, cur his non adjungerem, caussam videbam nullam; itaque id vero auctori, ut certis mihi constitit indiciis, adserere malui, quam indulgere vagae & incertae famae aliis id perperam tunc, cum ederetur, adscribenti. Si forte alia nonnulla meam effugerint diligentiam, quae non visa aut lecta ad manus nostras non pervenerint, ea ut benigne nobiscum communicare velint. illorum possessores, per sacra Musarum precamur; gratias interim maximas, ut par est, agentes consanguineis amicisque, qui tam benevolum in modum vel inedita nonnulla & typis ante non descripta, aut a nobis praeterita, largiti fuerunt, suasque ad hanc editionem contulerunt symbolas. Paucula etiam, quod tamen omittere poteram, hic & illic mutata atque emendata reperientur, quae vel operarum incuriae tribuenda erant, vel festinanti & versus feliciter effundenti potius quam moleste parturienti exciderant auctori, quodque in tanta carminum varietate ac numero, atque in viro tot aliis laboribus occupato fieri vix aliter potuit; minime autem quod nasutulis & simul malignis censoribus (ut nec ipsi Homero sui defuerunt Zoili, aut a Virgilio manus abstinuerunt vitio creati Aeneidomastyges & obstrepentes Anseres ) aliquid in Burmanni versiculis carpendum, aut paedagogicae ferulae castigandum relinqui, ne frustra sibi blandiantur, valde extimescerem: qui si aliquem verae Poëseos gustum umquam se habuisse, [fol. **2v] aut unum saltem tolerabile neque averso Apolline aut invita Minerva conpositum ex cerebro suo extudisse carmen probare possint, tum demum eos justos & idoneos, qui in re poëtica, cui litare numquam potuerunt ipsi, suffragia ferant, judices admittemus. Tu Lector, qui meliori omine sacris his operari, atque ex aequo de poëticae facultatis dotibus aestimare soles, his interim fruere ac Vale. Dabam Amstelaedami d. 5. Julii MDCCXLV.
Continue
[p. 86]

LAUS POËTICES

HUc ades, o nostris, ades, o divina Poësis,
    Cantibus, & faciles ad mea vota Deae.
Adspirate meis, felicia Numina, caeptis,
    Et regite ambiguam, sidera certa, ratem.
(5) Et Tu, Phoebe pater, facundi carminis auctor,
    Accedas sacris, rite vocate, tuis.
Phoebus adest, sentitque Deas mens icta faventes,
    Et cupit in laudes, ut decet, ire pias.
Prima feros aetas, hominesque aspexit agrestes,
    (10) Et tenuit durum squallida rura genus.
Horrida gens passim, solis errabat in agris,
    Praebebant silvae lustraque furva domos.
Jus sibi quisque dabat, nullo sub vindice mundus,
    Nec lex afflictis ulla ferebat opem.
(15) Turpe latrocinium totum pervaserat orbem,
    Et titulos, & jus omne, rapina dabat.
Fortior imbellem possessis pellit ab arvis,
    Hic quoque finitimo sub meliore cadit.
[p. 87]
Demetit hic segetes, hic, quod non severat, aufert,
    (20) Depositique sui foenore fraudat herum.
Nil nisi bella valent, armis ferroque geruntur
    Omnia, & indomitus Mars sibi cuncta rapit.
Non blandae voces, non hostem verba morantur
    Lenia, sed cunctis durus in ore sonus.
(25) Ars nulla eloquii, nullas facundia leges,
    Noverat, & linguae gratia nulla fuit.
Primus, Apollineo cretus de sanguine, vates
    Dicitur incultum detinuisse genus.
Saxa ferasque novis qui duxit cantibus, Orpheus
    (30) Eloquio gentes mulsit & arte feras.
Ipse Pater Nato, queis pectora dura moveret,
    Carmina dictavit blanda, Lyramque dedit.
Hunc saepe in coelum, terris vexisse relictis
    Creditur; huic mensas conciliasse Deûm.
(35) Ut Superûm voces, divinaque verba notaret,
    Et memori grandes conderet aure modos.
Nectare divinum Genitor pavisse Poëtam
    Fertur, & ambrosias saepe dedisse dapes.
Pocula Castaliae, puraeque Aganippidos undae
    (40) Saepe dedit nato Calliopea suo.
Ad genus hinc hominum fluxerunt carmina, & omnis
    Coelesti dono terra beata fuit.
[p. 88]
Affulsit melior facies, per carmina, rebus,
    Et solito vultus blandior orbis erat.
(45) Jam rigidae coëunt in mutua foedera gentes,
    Candida pax firmâ pectora lege ligat.
Jam pietas, jam sanctus amor, sine crimine mores,
    Simplicitas, Superis tunc quoque grata, venit.
Carmina tunc homines Superos docuere vereri,
    (50) Et sacra, & ritus, & docuere preces.
Carmine Coelicolùm placantur numina, caesa
    Victima, per numeros, & pia tura placent.
Oppida tunc primum caeperunt cingere fossis,
    Praestitit & tutos murus ab hoste lares.
(55) Carmina tunc Populis aequalia jura dederunt,
    Judicia & leges prima Thalia tulit.
Finitimum nullus metuit, jam terminus arva
    Distinet, & proprium quisque tuetur agrum.
Quod curvo toties tellus renovatur aratro,
    (60) Quod tenerum rumpit seminis herba solum.
Mollis in apricis quod turget collibus uva,
    Quod curvata suum vix gerit arbor onus.
Omnia quod florent, quod foeta est messibus aestas;
    Munere mortales carminis omne ferunt.
(65) Quod tener herboso vitulus lascivit in arvo,
    Quod salit in pratis luxuriatque pecus.
[p. 89]
Lilia quod violis albentia mista leguntur,
    Quod Zephyri flores aura benigna fovet;
Omnia carminibus debentur, & omnia Musis,
    (70) Commoda quae populos haec docuere rudes.
Per mare diversis merces quod portat ab Indis
    Navita, & alterius comparat orbis opes,
Musa facit: dedit haec fulvum mortalibus aurum
    Splendet & argentum munere, Diva, tuo.
(75) Tu quoque jucundae, tu caussa, Poëtica, flammae,
    Per te legitimo foemina juncta viro est.
Dura puellarum demulsit pectora carmen,
    Musa dedit casto mollia jura toro.
Corpora creduntur primum sociasse Puellae
    (80) Vatibus, & doctis succubuisse modis.
Saepe, legens propriae virgo praeconia formae,
    Concidit, & merces carminis ipsa fuit.
Versibus, infelix heu ante! receptus amator
    Acceptum, Dominae se placuisse, refert.
(85) Est quoque carminibus totum celebrata per orbem
       Gloria, & aeternum dat pia Musa decus.
Divinos prohibet leto succumbere vates;
    Sed vitam Clariis dat, sine fine, viris.
Et cum tempus edax Reges, Regumque triumphos
    (90) Abstulerit, spernunt carmina sola rogos.
[p. 90]
Vivit Maeonides, periit Neptunia Troja,
    Et cinis innumeras obtegit urbis opes.
Maxima jam cecidit Romana potentia, Magni
    Nunc quoque Virgilii nobile restat Epos.
(95) Exul ob injustam, scelus heu! qui Caesaris iram,
       Pertulit ad saevos verba Latina Getas,
Vivet, amatorem dum blanda puella tenebit,
    Dumque amor in terris, Naso legetur, erit.
Splendor, honos, & opum furiosa cupido, valete,
    (100) Non apta est animo gratia vestra meo.
Me mea sustineat, nullo turbante, Poësis,
    Ad nostras veniat Musa, benigna, preces.
Me mea tranquillae traducant carmina vitae,
    Otiaque aetatem dulcia semper alant.
(105) Quae juvenem tenuit, teneat quoque Musa senectam,
    Haec mihi si vitae tempora fata dabunt,
Cumque meos cineres obscura incluserit urna,
    Pars ego Piërii sim, precor, una chori.

Ex Orat. Inaug. pro Eloq.
    et Poët. habita Ultraj,
        an.
MDCXCVI.

Continue
[p. 91]
[p. 92]
[p. 116]

WILHELMO CRUCIO,

ET

ALIDAE GRONOVIAE,

FELICITER.

HEINSIACI manes, GRONOVIAQUE umbra, perennis
    Tam bene quos vitae tempore junxit amor;
Ecquid, ut accessit vestras Hymenaeus ad aures,
    Qui canit ad priscas, Matre jubente, fores,
(5) Protinus in memores rediit concordia mentes,
    Quae vinxit geminos intemerata lares?
Ecce novo coeunt vestro de sanguine nati
    Foedere, & in sero semine durat amor.
Cingit io! CRUCIUS victricia tempora myrto,
    (10) Implicat en festas Idalis herba comas.
Votaque, quod precibus cessit GRONOVIA castis,
    Reddit, & imponit tura merumque focis.
Plaudite de campis, si quid sentitis, amoenis,
    Murmur ab Elysiis vallibus astra petat.
(15) Fataque veridico jam laeta nepotibus ore
    Dicite, quae pulchri temporis omen habent.
[p. 117]
Crescat ad augurium, qui nunc incepit, avitum,
    Flagret & in nuptis tempore major amor.
Summa tamen voti, genibus statuendus avorum
    (20) Sit puer, Aonii fama futura jugi.
ô Ita Diva velis! genialem Pronuba lectum
    Quae struis, & sponsam ducis ad ora viri.
Solve, bonis avibus, zonam Lucina ligatam,
    Et titulum per te virgo parentis amet.


      XXVI. OCTOB. MDCCVI.

[Ook in: Faces Nuptiales accensae Nobilissimi Juveni Wilhelmo Crucio J.C. & Lectissimae Virgini Alidae Gronoviae Sponso Sponsaeque. 26 oktober 1706.
Fol. A3r. Ex: UBL 1197 B 38 : 20. Bevat ook gedichten van Jacobus Gronovius, Henricus Snaakenburg, Johannes Jacobus Mauritius, Govert Bidloo, Adriaan Pars, Siward Haverkamp, Jan Frederik Gronovius en Isaac de Visscher.]
Continue
[p. 364]

IN MEDICUM PLAGIARIUM.

MIraris Medicum: proprio qui nomine scripta
    Edidit alterius; nec tamen erubuit.
Desine mirari. multos impune necare
    Qui solet, huc furtum non putat esse scelus.

Continue