hat it is secretly being planned
To deliver us to the enemy. Make up your mind and decide quickly,
Before the treason of the night breaks into the west gates before the break of day.
(1135) The sun draws near to the horizon, and prances to the east.
I shall go to comfort mother inside with my return.
Us. Zungchin. Kolaus.
WIe durf vermoeden dat het dus geschapen staet?
Zun. Hier gelt geen veinzen meer dit eischt een kort beraet.
Ko. Laet elk zijn inzicht op dees tijding vry ontdekken.
Zun. (1140) Het allerraetzaemste is dat wy terstont vertrekken
Met onze gemaelinne en erfgenaemen. voort
Kolaüs: baen den wegh ten oosten naer de poort.
Us. De keizer is te vast verplicht aen d’onderzaeten.
De kinders kunnen zoo den vader niet verlaeten.
Ko. (1145) De tegenwoordigheit des keizers gelt hier meer
Dan hondertduizenden, gestelt tot tegenweer.
Zun. Wy vinden ongeraên te duiken in dees hoven.
Waer ’t hooft geborgen wort, staen alle leden boven.
Us. Gy kunt niet vlughten dan door ’t uiterste gevaer.
Ko. (1150) De dubble muur van ’t hof verweldigen valt zwaer
[p. 39]
Voor dit inheemsch gewelt. al waer de stadt gewonnen,
Zoo ’t hof volhardt is ’t werk gerokkent, niet gesponnen.
Us. Indien omstemmen gelt, men reekne het getal.
Gy vint in duizenden niet een’ die stemmen zal
(1155) Tot uw vertrek. och, zijt u zelven eerst genadigh.
Zun. Dit hof, vol huichelaers, is wuft en ongestadigh.
Ko. Waer vlughtge zeker, in zoo groot een dwarreling?
Zun. Het zekerste is Peking te ruimen om Nanking,
Den outsten stoel, waer op een ry van keisren zaten;
(1160) Een’ vryburgh, op wiens trou de keizers zich verlaeten.
Daer stroomt Kiang voorby. in dien rijxboezem zal
Een onverwinbre maght van vlooten, zonder tal,
Verzaemen, om ’t gewelt des roovers ’t hooft te bieden.
Ko. Indien dees roofgriffoen den vlughtling, onder ’t vlieden,
(1165) Inhaelende met kracht, een’ klaeu van achter gaf,
Nanking verstrekte u dan geen vryburgh, maer een graf.
Us. Met ’s keizers ondergangk lagh ’t gansche rijk begraeven,
En uw verlaeten volk aen ’s roovers knien, als slaven,
Geketent om den hals, ter aerde in bloedigh stof.
Zun. (1170) Wie van u allen schrijft ons wetten voor in ’t hof?
Us. Het voeght den dienaer voor zijn meesters heil te zorgen.
Ko. Men rekent hof en stadt in u alleen geborgen.
Zun. Om ons te bergen schijnt het wijken eerst geraên.
Us. De krijghskans, trecktge heen, zal daetlijk ommeslaen.
Zun. (1175) Gy kunt ten minste een maent de stadt en ’t hof beschutten.
Us. De stadt, bezwijktge ons, steunt op al te kranke stutten.
Al wat noch weifelt koos terstont de sterkste zy.
Ko. Dan stortenwe overhoop: dan lagenwe alle in ly.
Zun. Gy zijt met ’s keizers val niet veiligh noch gehulpen.
Us. (1180) Neen zeker: storte ’t hof ’t zou duizenden bestulpen,
Begraven onder puin van gevel muur en dak,
Het gansche Sine alom gevoelen zulk een’ smak,
En davren dreunen met zijn praeltriomfgewelven.
Gy kunt veel duizenden verschoonen in u zelven.
[p. 40]
Zun. (1185) Wat wederstaetge ons dan in ’t wijken van dit erf?
Ko. Gy kunt niet wijken dan met algemeen bederf.
Zun. Het schijnt heel Sina brant beneden onze zoolen.
Ko. De hemel heeft u ’t heil des onderdaens bevolen.
Zun. Wy wouden op dien voet verlaeten dezen gront.
Ko. (1190) Waer woudtge vliên? gy vlooght dien vyant in den mont.
Us. Hoe stillen wy de stadt, en hof en hovelingen?
Zy hingen aen den tak der hemelsche Taimingen,
Gelijk een dichte zwarm van byen vast en hecht,
Dryhondert jaeren lang gehanthaeft, en berecht
(1195) Van hunnen koning, daerze om hengelen en zwarmen.
Zy kunnen zonder hem zich redden noch beschermen:
Want missenze het hooft, zoo dwaelenze van een.
Een lichaem zonder hooft, wat’s ’t lichaem dan? alleen
Een hoofdelooze romp, berooft van brein en zinnen.
(1200) Volhardt dan in het hof, en stel een wijs hier binnen.
Wy zetten ’t leven by u op. wat eischtge meer?
Zun. Staffiers, naer binnen toe. brengt wapens brengt geweer,
En paerden: het is tijt, hoogh tijt te paert te stijgen.
Hier staen een deel verstomt. de hofbesneênen zwijgen,
(1205) Of momplen binnen ’s monts, uit een geveinst gemoedt.
Hoe aengegaen met dit veraert dit snoot gebroet?
Het is geen suffens tijt, ’t is noodigh zich te reppen.
Men steeke een bloetvaen uit. men moet de hofklok kleppen.
Te wapen, mannen: voort te wapen: mannen voort.
(1210) Ontgrendel flux het hof, en volghtme door de poort
Ter stede in, eer het zeil van ’t rijk begin’ te gijpen.
’t Is tijt te sabelen, en by den hals te grijpen.
Al lang genoegh gemart. men ruk ’t momaenzicht af:
Men sable hooft voor hooft, een welverdiende straf.
|
Us. Chongzhen. Guolao.
WHo would have anticipated the circumstances that have now arisen?
Cho. This demands no more pretence but a short deliberation.
Guo. Let everyone reveal his views about this news.
Cho. (1140) The most expedient solution is that we depart immediately
With our queen and heirs. Let’s go,
Guolao, prepare the way eastwards to the gate.
Us. The emperor is too duty-bound to his subjects.
The children cannot be abandoned in this manner by the father.
Guo. (1145) The presence of the emperor is of greater value here
Than a hundred thousand men, ready to defend.
Cho. We find it inadvisable to take shelter in the court.
Where the head is secure, so are all the limbs.
Us. You cannot flee unless you put yourself in the utmost danger.
Guo. (1150) To conquer the inner walls of the court will be difficult
[p. 39]
For this native threat; even if the city is lost,
Their work is under way, but will not be completed, as long as the courtiers perservere.
Us. If we can take a vote, we can count the number.
Amongst a thousand, you will not find one who will vote
(1155) That you leave. Oh, be merciful first of all to yourself.
Cho. This court, teeming with hypocrites, is frivolous and unstable.
Guo. Where can you flee safely, in such great confusion?
Cho. The safest course of action is to leave Beijing for Nanjing,
The oldest seat, on which a line of emperors sat.
(1160) A refuge, in whose faithfulness the emperors used to put their trust.
There the Changjiang flows by. In that imperial river
An invincible innumerable fleet will
Assemble, in order to resist the violence of the robbers.
Guo. If this robber griffin, catching up with the fugitive,
(1165) Were to pluck him from behind with his claw,
Then Nanjing would provide you with no refuge, but a grave.
Us. With the emperor’s ruin, the entire kingdom would be buried,
And your abandoned subjects would lie on the earth in blood-soaked dust,
At the feet of the robber, as slaves, with chains around their necks.
Cho. (1170) Who, from amongst all of you, lays down the laws for the court?
Us. It is up to the servant to protect the welfare of his master.
Guo. We consider the court and city to be safe, only when you are safe.
Cho. In order to keep us safe, retreating appears advisable first of all.
Us. The fortunes of war will turn around as soon as you leave.
Cho. (1175) You can protect the city and the court for at least a month.
Us. If you leave, the city will rest on supports which are too weak.
All those who still vacillate would quickly choose the stronger side. Guo. Then we would get into trouble: and be at the mercy of the enemy.
Cho. If the emperor falls, you will neither be safe nor helped.
Us. (1180) Surely not: if the court collapses, thousands will be crushed,
Buried under the rubble of the façade, wall and roof.
All parts of China would feel such a blow,
And rumble and thunder with its beautiful triumphal arches.
If you spare yourself, you can spare thousands of others.
[p. 40]
Cho. (1185) Why do you oppose us when we want to flee from this place?
Guo. You cannot flee without causing general decay.
Cho. It appears that all of China is burning beneath our feet.
Guo. Heaven has entrusted you with the salvation of your subjects.
Cho. For that reason, we would leave this place.
Guo. (1190) Where would you flee to, but into the jaws of the enemy?
Us. How do we appease the city, the court and the courtiers?
They were loyal to the family of the heavenly Tai-Ming dynasty,
Like a thick swarm of bees tightly knit,
Maintained for three hundred years, and given justice
(1195) By their king, whom they hang around and swarm about.
Without him, they can neither save nor protect themselves:
Because if they lack the head, they will stray away from one another.
If a body is without a head, then what is the body? Only
A headless torso, lacking mind and brain.
(1200) Persist then in the court, and make plans for defence here inside.
We put our lives at your disposal. What more do you desire?
Cho. Guards, come inside. Bring weapons, bring arms,
And horses: it is time, it is high time to mount the horses.
Here stands a group which does not say a word. The court eunuchs are silent,
(1205) Or mumble inaudibly, with false feelings.
How should one deal with this degenerated, this wicked rabble?
This is no time for day-dreaming, it’s necessary to hurry.
Let’s unfurl the red standard. The court bell must be rung.
To arms, men: Arm yourselves: march forward, men.
(1210) Unlock the court gates quickly, and follow me through them
Into the city, before the sail of the empire begins to jibe.
It is time to use your sabres and kill people.
We have tarried long enough. Let us take off the mask:
Let us chop off head after head, a well-deserved punishment.
|
Jasmijn. Fungiang. Zungchin.
(1215) GEtrouwe bedtgenoot, gy mooght ons niet begeven
In dees gelegenheit. verschoon verschoon uw leven.
[p. 41]
Bewaer het hof: of wilt gy enkel heene in stê,
Zoo neem uw keizerin en lieve dochter me,
En zoons. och vader, zie uw dootsche dochter schreien.
Fun. (1220) Heer vader, geef gehoor. Zun. de tijt verbiet te beien.
Wat baet dit jammeren? de noot eischt spoet, en kracht.
Waer blijven lijfstaffiers, hofschutten, binnewacht?
Waer blijven oversten, de ridders, en de knaepen?
Men moet zich uiteren: het is geen tijt te slaepen.
Fun. (1225) Heer vader, geef gehoor. Zun. waertoe dit ongeluit?
Men recht met jammeren en kermen hier niet uit.
Wy moeten door den drang, door vrient en vyant streven,
Een eerelijke doot voor een oneerlijk leven
Verkiezen. laet ons los. wie houdt onze armen vast?
Jas. (1230) Getrouwe bedtgenoot, wiltge ongeharrenast
U mengen in gevaer van sabelen, en bijlen,
Heirhamer, en musket, en kogelen, en pijlen,
Zoo neem ons t’zamen mede, en gunme aen uwe zy
Te sterven? ik bezweere u by de kroon, en by
(1235) Den gouden rijxstaf, en dees geele rijxgewaeden,
Bewaer den stoel, het rijk ten beste. laet u raeden.
Alle oogen zien op u. Zun. laet los: wy moeten voort.
Wy troosten ons dien storm te schutten in de poort,
In ’t midden van ’t gedruisch en brieschen van de paerden,
(1240) Of vroom te sterven, daer getrouwen en veraerden
Zich kanten tegens een, en strijden hant aen hant.
Jas. Och allerliefste, hou ten minste een luttel stant,
Tot dat uw bedtgenoote, uwe eenige getrouwe,
U haer gemoedt voor ’t leste, in ’t uiterste, eerst ontvouwe,
(1245) Dan ruk vry heene, dat de hemel u geley.
Zun. Welaen dan: maek het kort. waertoe dit hofgeschrey?
Het is verweerens tijt: de vyanden genaeken.
Wat eischtge? Jas. stel een wijs en orde op uwe zaeken.
Zun. Vertrekt, gy heeren: flux vertrekt: laet ons alleen.
Jas. (1250) Vermagh ik iet op u met traenen en gebeên,
[p. 42]
Zoo bergh, eer gy vertrekt, de hoop van onze kroonen,
De panden van ons trou, dit drytal, uwe zoonen.
Zoo lang van deze dry een rijxoir overschiet,
Berooft geen vyant my, uw weduw, vol verdriet,
(1255) Dien nagelaeten troost, indienge komt te sneven.
Zun. Waer met uw dochter en haer moeder dan gebleven,
Indien de nachtstorm ons in deze barrening
Bestulpende, de hulk van ’t oude rijk verging,
En eeuwigh schipbreuk leedt? wat winst vergoet die schade?
(1260) Dan stont gy beide bloot, de wraeke ter genade.
Ias. Dat ga zoo ’t wil, zoo ’t kan, ’t gedy tot schande of lof:
Wy scheiden nimmermeer vrywilligh van dit hof.
Zun. Hoort toe, mijn zoonen. past u daetelijk te bergen.
Den oudren weerstaen, heet in ’t rijk den hemel tergen.
(1265) Konfutius heeft elk dees hooftles ingescherpt.
Godt zelf verwerpt hem, die zijn ouders raet verwerpt.
Wy kunnen, Fungiang, van uwen aert getuigen,
Grootmoedigh als een leeu, te breeken noch te buigen.
Nu buigh u onder ons gehoorzaemheit al stil.
Fun. (1270) Heer vader, spreek een woort: wy volgen vaders wil.
Zun. Gy zult ter stroompoorte uit met eene gondel ylen
Naer vader Changus, den Konfutiaen, vijf mijlen
Van stadt, in ’t eensaem bosch: daer duikt dees woestijnier.
Versteek u daer verkleet en stil een dagh of vier,
(1275) En zie den uitgang van Peking aen by dien heiligh.
Gy kunt, mislukt het hier, dan vlugten snel en veiligh
Te water naer Nanking, het outste keizershof,
Met deze uw broedren. voort. Fun. wy neemen dan verlof.
Heer vader, zegen ons. Zun. de hemel zy uw hoeder.
Fun. (1280) Het ga u beter dan wy dachten. och vrou moeder,
Och lieve zuster, och, wy kussen u voor ’t lest.
Misschien kan ’t beter gaen. Zun. voort voort, de nootweer prest.
Wy willen zelf tot aen den hofstroom u geleiden.
Wie ’t huis wil bergen moet de zoons en vader scheiden.
[p. 43]
Jas. (1285) Och bitter scheiden! och wy zienze nu niet meer,
Of hachelijk. wat neemt het weereltsdom een’ keer!
Met hoe veel juichens, met hoe groote zegeningen
Onthaelde ons ’t hof! geluk, ô voester der Taimingen!
Toen d’oude sluierkroon, naer d’ingewijde wet,
(1290) Ons in de hofkerk, vol triomf, wiert opgezet,
Waerna wy door den drang der vorsten gingen brommen
Met vier erfkinderen, vier vaste rijxkolommen
Om op te steunen. och hoe wankelt nu de staet!
Tre binnen, dochter: ’k hoor een stadtgerucht op straet.
|
Jasmine. Fungiang. Chongzhen.
(1215) TRusted bedfellow, you must not abandon us
In these circumstances. Spare, spare your life.
[p. 41]
Protect the court: or if all you want to do is go into the city,
Then take your queen and dear daughter with you,
And sons. Oh father, see your pale daughter weep.
Fun. (1220) My Lord, please listen. Cho. Time forbids delay.
What use is this lament? The situation calls for speed and force.
I need sentinels, royal guards, house-guards?
Where are the officers, the knights and their shield bearers?
They must reveal themselves as fighters: It is no time to sleep.
Fun. (1225) My Lord, please listen. Cho. What is this awful noise for?
You can accomplish nothing with wails and whimpers.
We must drive on, through the throng of friend and foe,
And we must choose an honourable death instead of a dishonourable life.
Let us go. Who is holding us back?
Jas. (1230) Trusted bedfellow, will you want to get involved, unarmoured,
In the danger of sables, and axes,
And hammers, and muskets, and bullets and arrows?
Then take both of us with you, and permit me
To die by your side! I beseech you by the crown,
(1235) The golden imperial staff, and this yellow imperial robe,
To protect the throne and the kingdom as best you can. Take advice.
All eyes are watching you.
Cho. Let me go: we must go forth.
We will without fail stop the attack at the gates,
Amidst the neighing and snorting of horses,
(1240) Or die nobly, where faithful men and traitors
Join battle and fight hand to hand.
Jas. Oh beloved, stay for a short time here at,
Until your bedfellow, your only trusted one,
Unfolds her feelings for the last time to the utmost.
(1245) And depart freely; may heaven guide you.
Cho. Very well then: make it quick. Why this courtly weeping?
It is time to defend the court: the enemies approach.
What do you desire?
Ja. Organize and arrange your affairs.
Cho. Depart, you lords: Depart quickly: leave us alone.
Jas. (1250) If I have any power of you with tears and prayers,
[p. 42]
Then hide , before you depart, the hope of our crowns,
The pledges of our fidelity, this group of three, your sons.
As long as one successor remains from the three,
No enemy can rob me, your widow, full of grief,
(1255) The consolation left behind, if you are slain.
Cho. Where can I leave your daughter and her mother then,
If the ship of the old empire were to perish,
And suffer eternal ship wreck, whilst the nightstorm crushes us in this turmoil.
What profit can compensate this damage?
(1260) Then you would both be exposed, at the mercy of revenge.
Jas. What will be will be, whether it be to you disgrace or glory:
We shall never leave the court voluntarily.
Cho. Listen, my sons. You have to take care to shelter at once.
Opposing your parents is called in the Empire provoking heaven.
(1265) Confucius has impressed upon everyone this cardinal lesson.
God himself rejects those who reject the advice of their parents.
We can, Funjiang, bear witness to your nature,
Courageous as a lion, who will neither break nor bow.
Bow yourself now silently to our authority.
Fun. (1270) Dear Father, speak: we shall follow your will.
Cho. You will hasten out of the river gates with a small boat.
To father Changus, the Confucian, five miles away from the city
In the isolated forest: there a hermit is hiding.
Hide there in disguise and quietly for three or four days,
(1275) And watch the fate of Beijing with the holy man.
If it is unsuccessful here, then you can flee quickly and safely
By water to Nanjing, the oldest imperial capital,
With these your brothers. Go forth. Fun. We then take our leave
My Lord, bless us. Cho. May heaven be your guardian.
Fun. (1280) May the future be better for you than we thought. O dear mother,
Oh dear sister, oh, we kiss you for the last time.
Perhaps things will be better than expected.
Cho. Hury, Hurry, the storm presses in.
We shall lead you to the imperial canal.
He who wants to preserve the house must split up the father from the sons.
[p. 43]
Jas. (1285) Oh bitter parting! Oh now we shall see them no more,
Or in great danger. What a pivotal moment for the world.
With how many shouts of joy, with how many blessings,
Did the court welcome us! Fortune, the wet nurse of Tai-Ming!
When the old veiled crown, according to the instituted law,
(1290) Adorned us triumphantly in the court chapel,
We through the urging of kings walked proudly
With four heirs, four strong pillars of the empire
On which to rely. Oh, how the state now totters!
Come inside, my daughter: I hear a rumour about the city on the streets.
|
Kolaus. Us. Zungchin.
(1295) WAt raet? wy staen ten doel der opperste ongenade.
Wy waerschuwen, helaes, de majesteit te spade
t’Ontvlughten; aengezien het onheil met den dagh
Haer plotsling overvalt, en waerschuwt met den slagh.
Us. Hoe staet het dan? men moet niet zonder reden schroomen.
Ko. (1300) Hy borst ter westpoorte in. het krijgsheir bruischt, als stroomen,
Ter stede in naer het hof. Us. wie openden de poort?
Ko. De krijghsraet, schelmen, rijxverraders. dat de moort
Hen sla, de donder schende. ô heilooze onverlaeten!
De trou heeft teffens uit by burgers en soldaeten,
(1305) En oversten. wy zijn gelevert en verraên.
Wat raet? wat raet? geen raet. daar stapt de keizer aen.
Zun. Onze afkomste is geberght, behouden buiten zorgen.
Ko. Genadighste, wat raet? och waertge zelf geborgen.
Zun. Wat’s dat te zeggen? drijft het hof op avontuur?
Ko. (1310) Lykungzus is in stadt. hy heeft den dubblen muur
Van ’t hof verweldight. Zun. hoe? Ko. alle elefanten dronken,
In hunnen slaep gesmoort, in ste van waeken, ronken
Op hunnen breeden rugh. dat heet op schiltwacht staen.
Noit keizer wert zoo schalk van hof en stadt verraên.
Zun. (1315) Het is dan vlughtens tijt met alle onze eedtgenooten.
Ko. Te spa, helaes, te spa: de toegang is gesloten,
[p. 44]
Aen alle kanten. och, de jongste dagh verscheen.
Zun. Meineedigen, is dat voor ’s keizers recht gestreên?
Heeft u de keizer, in den top der heerschappye,
(1320) Vergeefs miltdaedigh, met verheffing van soldye
En eere en ampten, aen de glori van zijn kroon
Verbonden, om hem dus te bonzen uit den troon?
Lykungzus niet, maer gy zijt schuldigh, zijt hantdaedigh
Aen dit verwaeten stuk. wie valt ons nu genadigh?
(1325) Kolaüs, toon uw trou aen uwen trousten vorst.
Tre herwaert. stoot dien dolk in onze oprechte borst.
Tre herwaert. deinstge nu, en is uw trou te zoeken?
Lijfschutten, hofstaffiers, gy hofbesneênen, vloeken
En pesten van het rijk, genaekt op ’t ongezienst.
(1330) Treet rustigh toe: stoot toe, en boet met dezen dienst
Uw’ vadermoort. ’t is tijt dit edel bloet vergooten.
Nu redt ons door den doot: gy hebt ons doodt beslooten.
Valt teffens aen: stoot toe: wij staen u schoon en bloot.
Daer leght uw keizers hart: dat zoektge. snijt, of stoot,
(1335) Dat geen Lykungzus ons aen duizent stukken scherve.
Ontfangt den lesten snik, terwijl ik tijdigh sterve.
Dan och zy weigren ons dien jongsten dienst. welaen,
Men moet zich redden. ’k zal een poos naer binnen gaen.
Us. Waer streeft de keizer? och hoe barnen die gedachten!
Ko. (1340) Daer steekt een hofgalm op van rouwe en jammerklaghten.
De hofklok klept vast brant, en moort, en slaet geluit.
De torenwachter blaest verraet ten toren uit,
Van zeven transsen. welk een blixem! welk een donder!
De hooftstadt en ’t palais, al ’t bovenste raekt onder.
(1345) Het gansche Sina smilt in eenen mengelklomp.
Peking verlaeten, schijnt een hoofdelooze romp,
Een lichaem zonder hooft. maer treênwe spoedigh binnen.
Hier valt met jammeren en klaegen niet te winnen.
Us. Ik volge u flux. helaes, men heeft dit lang gespelt.
(1350) Het laghme al op de leên. geen reden, och ik smelt!
[p. 45]
Kon dien inheemschen brant van snoode hofgebreken,
Allengs aen ’t smeulen, en gelijk een pest ontsteeken,
Uitblusschen. hemel, help uwe ondermajesteit.
Hier koomen keizerin en dochter, root beschreit.
|
Kolaus. Us. Zungchin.
(1295) What shall we do? We are the object of extreme disfavour.
We now advise his majesty to flee, but it is, alas, too late,
As calamity will suddenly strike him at dawn,
And warning will be the same thing as the final battle.
Us. What is the situation, then? We must not fear without reason.
Guo. (1300) He is bursting into the western gates. The army seethes like streams
Into the city towards the court. Us. Who opened the gates?
Guo. The war council, the rogues, imperial traitors. Let death take them,
Let them be damned. O damned reprobates.
Trust has left all at once the citizens and soldiers,
(1305) And officers. We have been handed over and betrayed.
What shall we do? What shall we do? We don’t know. Here comes the emperor.
Cho. Our descendants are safe, beyond the reach of worry.
Guo. Most merciful, what shall we do? Oh, if only you had also taken refuge.
Cho. What do you mean? Is the court already at risk?
Guo. (1310) Li Zicheng is in the city, he has overcome the twin wall
Of the court. Cho. How? Guo. All the elephants are drunk,
Are in a deep sleep, instead of guarding, and they snore
On their broad backs. That’s what they call being on your guard.
Never has an emperor been betrayed by his court and city so cunningly.
Cho. (1315) It is then time to flee with all our confederates.
Guo. Too late, alas, too late: the entrance is closed,
[p. 44]
On all sides. Oh, the day of judgment is coming
Cho. Oath breakers! Is that what you call fighting for the emperor’s law?
Has the emperor, at the top of the dominion,
(1320) Bound you in vain to the glory of his crown,
Being generous by increasing your salary,
Your honour and office,
So that you then remove him from the throne?
It is not Li Zicheng, but you who are guilty, you have orchestrated
These circumstances. At whose mercy are we now?
(1325) Guolao, show your faithfulness to your trusted ruler.
Come hither. And thrust this dagger into my upright chest.
Come hither. Do you now shrink back and is your faithfulness to be questioned?
Guards, body-guards, you eunuchs, plague
And pestilence of this empire, approach as imperceptibly as possible.
(1330) Approach courageously; stab me to make good your high treason with this service.
It is time to spill this noble blood.
Now save us with my death: you have determined our death.
Attack immediately: stab: we stand before you openly and willingly.
Here is your emperor’s heart: that’s what you’re looking for. Cut, or stab,
(1335) So that no Li Zicheng can cut me into a thousand pieces.
Receive this last gasp, as I die at the appointed hour.
But, oh, they refuse us this final service. Very well then,
I must save myself. I shall go inside for a while.
Us. Where does the Emperor go? Oh how these thoughts burn!
Guo. (1340) There rises the noise of mourning and lamentation at the court.
The palace bell rings continuously announcing fire, murder, making a din.
The towerwatch trumpets treason from the tower,
From seven ramparts. What lightning! What thunder!
The capital and the palace all collapse.
(1345) The whole of China is in meltdown.
Beijing has been abandoned and looks like a headless torso,
A body without the head. But we must hurry inside.
We cannot win with mourning and lamentations here.
Us. I will follow you shortly. Alas, they have predicted this for so long.
(1350) I felt it in my limbs. I don’t know what to say, oh, I’m in tears.
[p. 45]
I wish we could extinguish this native fire of heinous crimes against the court,
Which is gradually smouldering, and now flaring up like a plague,
Heaven, help your majestic son.
Here come the queen and her daughter, red with tears.
|
Pao. Zungchin. Us.
(1355) VRou moeder, ’t is gedaen. wy scheiden uit dit leven.
Wie traenen stort kan noch dien rou te kennen geven
Door traenen, tekens van verzetbren rou en druk:
Maer geene traenzee kan ons uiterste ongeluk
Uitbeelden, neen, och neen, noch zulk een bloetvlak wassen
(1360) Uit vaders stamboek. och wat ramp komt ons verrassen!
Zun. Aertskantsler Us, hoor toe. aenvaert dit leste pant,
Dien brief, geschreven met ons eigen bloet en hant,
En zweerme by uw hooft, na’et korten van ons leven,
Lykungzus dezen brief met uwe hant te geven.
Us. (1365) Ik zweere by mijn hooft: de hemel hoor’ het aen.
Zun. Volhardt, mijn dochter: blijf heer vader onderdaen.
Lykungzus nadert vast om u en ons t’onterven.
Gy moet van vyants of van vaders handen sterven.
Die schender zal u, na uw vaders rype doot,
(1370) Den scherreprechter eerst toedoemen, die u bloot
En naekt voor ’t hofgezin durf schenden en schoffeeren,
Dan u de blanke borst met gloênde tang en scheeren
Afrukken, scheuren, en, in ’t barnen van ’t geraes,
Zijn dolle hondejaght, gelijk een lekker aes,
(1375) Toesmakken op den vloer, van vaders bloet noch dronken,
En laeu en rookende, om met zulk een daet te pronken.
Wy gunnen u den keur van beide: kies en deel.
Ons rol heeft uitgedient op ’t bloedigh hoftooneel.
Pao. Heer vader, ’k geef aen u mijn lichaem zuiver over.
(1380) Beschutme voor gewelt van dien verwaten roover.
Ik kusse u voor het leste. ô vader, ’k neem verlof.
Zun. Nu dochter, volghme naer uw kamer in het hof.
[p. 46]
Us. O heerlijke aengename en hemelsche uitgekoren!
O eenige erfprinces, wat ende is u beschoren!
(1385) Gy schoonste fenixbloem in ’t heiligh kroonendal,
Helaes, my schrikt alree, voor ’t opgaen van ’t geschal,
Dat uit de tralien van uw bebloede kamer,
Door hof en hofgewelf, noch luider dan de hamer
Der hofklok klinkt, als zy de daken overbromt.
(1390) Ik zie hoe stroom en stadt en heel Peking verstomt,
Verbaest van schrik en angst, en zelf uit mededoogen
De wraek der vyanden verzet staen en bewogen.
O bloem van veertien jaer! ô vreught van moeders trou!
Wat was ’er een gejuich, toen d’eerste morgendou,
(1395) Uw’ levens dageraet besproeiende, op zagh luiken!
Al ’t joffrentimmer riep: wie zal dees maybloem pluiken!
Wat koning waerdigh zijn den ring, den diamant,
Het puik van Indien, aen haer gewijde hant
Te steeken! och zy stort. daer leght, daer leghtze neder.
(1400) Hoe schudden hof en stadt: gelijk wanneer een ceder
Ten berge af rolt. ay hoor dat schriklijk hofgedruisch,
Dat huilen, dat geschrey, gebalk door ’t keizershuis.
Het schijnt de hemel giet, afgrijsselijk verbolgen,
Zijn’ viergloet teffens uit. nu wil het zwaerste volgen.
(1405) De zwaerste droefheit is op ’t uiterste gespaert.
Hoe dreunt dees hofkolom! De stroom schiet achterwaert,
Die met zijn watervat den boomgaert quam besproeien.
De dolle donder wil dien stamboom, onder ’t bloeien,
Na drywerf hondert jaer, neêrploffen slagh op slagh.
(1410) Hoor toe. hy ploft. hij stort. ô wee, ô wee, ô wach!
Al wat ’er vast hangt aen den diep geschoten wortel
Valt met hem, en verplet het al aen gruis en mortel.
Nu valt dit ruime hof mijn’ ouderdom te naeu,
Gy dienaers, stutme. ik ga: ik zwijm: mijn hart wort flaeu.
|
Bao. Zungchin. Us.
(1355) DEar mother. It is done. We depart from this life.
Whoever weeps tears can still express mourning
Through tears, signs of mourning and pressure which can be forgotten:
But no flood of tears can represent our utmost misfortune.
No, oh no, nor wash such a bloodstain from the father’s lineage.
(1360) Oh, what disaster takes us unawares!
Cho. High Chancellor, Us, listen. Accept this last pledge,
This letter, written with my own blood and hand,
And swear on your head, that after our demise,
You will give Li Zicheng this letter by your own hand.
Us. I swear on my head: Let the heavens bear witness to it.
Cho. Persist, my daughter, remain your father’s subject.
Li Zicheng fast approaches to disinherit you and us.
You must die from the enemy’s or your father’s hand.
That violator will, after your father’s timely death,
(1370) First condemn you to the executioner, who will dare insult
And violate you naked and bare before the royal family,
Then rip your fair breast out with burning tongs and shears,
Rip it, tear it, and, in a burning rage,
Give it to eat on the floor to his mad hunting pack, like tasty carrion,
(1375) Drunk on your father’s blood,
Which is warm and steaming, in order to boast about such a deed.
We grant you the choice of both: choose one of them.
Our role has finished in this bloodly court drama.
Bao. My Lord, I submit my body, which is still pure, to you.
(1380) Protect me from the violence of the arrogant robber.
I kiss you for the last time. O father, I take my leave.
Cho. Now daughter, follow me to your room in the palace
[p. 46]
Us. O glorious, agreeable one chosen by heaven!
O only crown princess, what fate has befallen you!
(1385) You, most beautiful phoenix-flower in the holy valley of crowns,
Alas, I am frightened already, with the increase in the blast of trumpets,
Which sounds from the windows of your bloodied chamber,
Through the court and vaults of the court, and louder than the hammer
Of the court bell, when it resounds over the roofs.
(1390) I see how the canal, and the city and all of Beijing fall silent,
Startled with dread and fear, and I see it startled
Even with compassion by the revenge of the enemy.
O flower of fourteen years! O joy of your mother’s fidelity!
What rejoicing there was, when the first morning dew,
(1395) Sprinkling the dawn of your life, saw it rise up!
All the damsels cried: who shall pluck this mayflower!
Which king is worthy of placing the ring, the diamond,
The pick of the Indies, on her consecrated hand!
Oh, she falls, there she lies, there she lies on the floor.
(1400) How the court and city shake: like when a cedar
Rolls off the mountain. You hear that frightful sound in the court,
That howling, that scream, mourning through the emperor’s house.
It appears that the heavens, dreadfully enraged,
Pour out their glowing fire. Now the darkest things will follow.
(1405) The darkest things are saved until last.
How this palace pillar trembles! The canal,
Which its watercask used to come and spray the orchard, now runs backwards.
The mad thunder will make the dynastic tree, in bloom, topple over
After three hundred years, bolt after bolt.
(1410) Listen. It falls; it crashes. O woe, o woe, o woe!
All that clings to the root which has burrowed deeply,
Falls with it, and smashes everything into mortar and dust.
Now this large court seems too narrow for my old body.
You, servants, hold me. I am going: I am swooning: I am fainting; my heart is weak.
|
[p. 47]
REY VAN PRIESTEREN.
I. ZANG.
(1415) Helaes, waer schuilen wy voortaen?
’t Is met den keizer omgekomen,
De majesteit met hem vergaen.
O lustpriëel! o pruimeboomen!
Getuigen van zijnen weeligen stant.
(1420) O koussebant!
Hy drijft ’er by de keizerin,
Met hem gestikt in eenen aessem.
De trouwe min en wedermin
Verdweenen, als een rook en waessem.
(1425) Zoo zinkt de zonneschijn onder de kim.
Dan rijst de schim.
I. TEGENZANG.
Nu dreight een helsche en blinde nacht
Van dwaelinge en afgoderyen
Het licht van ’t kruisaltaer met kracht,
(1430) Door ’t ommeslaen der heerschappyen,
Te blusschen, den heidendommen ten spot.
O bitter lot!
Nu staen de kruisgezanten bloot,
Ten doele der godtslasteraeren.
(1435) De kerkgewelven lijden noot,
En onbebloede Christaltaeren.
Het zielverhuizen gaet sneller zijn’ gang.
Wie smoort dees slang!
II. ZANG.
Men vreesde lang, van tijt tot tijt,
(1440) Den inbreuk uit des Tarters landen:
Maer Uzangueius, die zich quijt,
Bewaekt den rijxmuur, breekt de tanden
Der gruwzaeme tygren, en houdtze in tucht.
Wy scheppen lucht.
(1445) Ontsloot hy ’t rijk voor ’s Tarters stam,
Wie zou dan eerst de bloetvlagh strijken,
Lykungzus, of de groote Cham?
Wie zou een’ voet den andren wijken?
Wy zaten hier tusschen beide beknelt.
(1450) Hoe waer ’t gestelt!
II. TEGENZANG.
Zoo lang d’aertskantzler Us den zoon
Gebiet, en blijft in staet en eere,
Strekt hy een waerborgh voor dees kroon,
En nieuwen aengenomen heere.
(1455) De liefde van vader en zoon verwint.
De bloetbant bint.
Laet ons in ’t hof ten outer treên,
In zulk een’ ommezwaey van staeten,
Den hemel offren met gebeên,
(1460) Den wil des oppersten gelaeten.
’t Is Godt die den rijken hun paelen zet.
Dit ’s d’opperwet.
| [p. 47]
CHORUS OF PRIESTS.
I. STROPHE.
(1415) Alas, where shall we seek shelter henceforth?
The emperor is dead,
With him, and the empire perishes.
O pleasure garden! O plum trees!
Witnesses of his opulent state.
(1420) O garter!
He swings there next to the queen,
Choked with him in a single breath.
The trusted love and reciprocated love
Disappear like smoke and steam.
(1425) In the same way, the sun sinks below the horizon;
After that the ghost rises.
I. ANTI-STROPHE.
Now the blind and infernal night
Of errors and idolatory threatens
To extinguish the light of the altar of the cross with force,
(1430) By the change of regimes,
To mock the heathens.
O bitter fate!
The bearers of the cross now stand exposed,
At the mercy of the slanderers of God.
(1435) The vaults of the church are in distress
And Christian altars untainted by blood.
The transmigration of the souls goes more quickly about its business.
Who will strangle this snake!
II. STROPHE.
We have long feared, from time to time,
(1440) The invasion from the Tartar lands,
But Wu Sangui, who performs his duties,
Guards the imperial walls, and breaks the teeth
Of these dreadful tigers, and keeps a hold on them.
We draw our breath.
(1445) If he were to unlock the empire for the Tartar race,
Who would first suffer defeat?
Li Zicheng or the great Khan?
Who would give an inch to the other?
We would sit here stuck between both of them.
(1450) How could it be imagined?
II. ANTI-STROPHE.
As long as the high chancellor Us is in charge of the son
And remains with status and honour,
He is a guarantee for this crown
And newly-installed lord.
(1455) The love of the father and son will conquer.
The blood-ties bind.
Let us go up to the court altar,
In such revolutionary times,
And sacrifice to heaven with prayers,
(1460) And submit ourselves to the will of the Almighty.
It is God who sets the limits of empires.
This is the highest law.
|
|
HET VYFDE BEDRYF. |
ACT FIVE. |
Us. Lykungzus. Xaianga. Rey.
NU rept u in der yl, staffiers en hoftrouwanten,
En past op ’t voorhof hier den gouden troon te planten.
(1465) De nieuwe keizer stapt door juichend hofgewoel,
Op trommel en trompet, naer ’s voorzaets hoogen stoel.
O zegenrijkste vorst en veltheer, aengebeden
Van koningkrijken, en een ry verwonne steden,
Genaek ter goeder uure, en schut der volken scha.
(1470) Ontferm u over ’t volk, en open uw gena
[p. 48]
Voor allen, die in ’t stof, aen ’t outer van uw voeten,
Zich werpende, u verheught inhaelen en begroeten.
Ly. Rijs op, aertskantzelier. gy waert den voorzaet trou.
Dat een van allen nu den nazaet klaer ontvou’
(1475) Hoe deze treurrol van Zungchin is afgeloopen.
Us. Trouwanten, zet de poort van hof en boomgaert open.
Genadighste, daer zien uwe oogen in ’t verschiet
Den droeven uitgang van Taimingaes out gebiet.
Zy drijven beide stil op hunne koussebanden.
(1480) Flus dreef heel Sina noch en vijftien groote landen
Alleen op ’t erfgezagh van hunne majesteit.
Daer komt de rijxvorstin Xaiange, om u bescheit
Te brengen, en het lot t’ontvouwen van dees beide:
Want, als staetjoffer, zy onze erfprinces geleide
(1485) In haer slaepkamer, en de dootsche keizerin
Naer ’s keizers lusthof, op het bloetspoor van Zungchin.
Zy heeft de dootverf al gezet, van rou bezweeken.
Ly. Schep moedt, mevrou. bedaer: verhaest u niet in ’t spreeken.
Xai. Genadighste, och wat heb ik heden niet beleeft!
(1490) De geest der dochter en haer moeder waert en zweeft,
Gelijk ook ’s keizers geest, voor mijne scheemrende oogen:
En naulijx kan ik nu d’opgaende zon gedoogen,
Die levenden verquikt, en mijn gemoedt bedroeft.
De droefheit houdt mijn hart beknelt en toegeschroeft.
(1495) De dochter nam zoo dra geen oorlof van den vader
Op ’t voorhof met een’ kus, of zy en hy te gader
Met een’ de moeder treên, gevolght van hofgezin
En my, verbaest en bleek en dootsch ter kamer in.
De dochter zet zich, met geen tranen op de wangen
(1500) Van dootschrik, nu getroost den hartesteek t’ontfangen,
Voor haer’ heer vader schrap, die stijf staet en bedrukt:
Als zy den boezem met haer handen openrukt.
Wat was ’er een geschrey! wat hoortmen al getrappels?
Hy zagh geen borsten, neen, maer een paer hangende appels,
[p. 49]
(1505) Van koningshanden waert, uit gloet en bruiloftslust,
Eerbiedighlijk gestreelt, gekust en dan herkust.
Hy kent zijn eigen kroost aen aengezicht en oogen,
De spiegels van haer ziel, met ’s vaders rou bewogen.
Hy ziet de versche roos van weêrzijde op de wang
(1510) Bestorven, ook den mont. wat staet de vader bang
Met eenen blooten dolk! hy smijt den ponjaert neder,
En stampte langs den vloer wel drywerf heene en weder.
Toen toegetreden keert het aenzicht van haer af,
Ontveinzende den steek, dien hy de dochter gaf,
(1515) Als door zijn eigen hart. de bloetbron, niet te schatten
Op ’t fijnste kroonegout, aen ’t springen stroomen spatten,
Besprengt het keizerlijk het vaderlijk gewaet.
Zoo zijghtze neêr. de doot misverft dat schoon gelaet.
De moeder staet stokstijf. de vader raest verbolgen,
(1520) En vatze by de hant, die naulijx hem kan volgen.
Ik ondervangze, en breng heur naer het lustprieel,
In ’s pruimbooms schaduwe, een elendigh treurtooneel.
De keizer kustze, en spoet te scheiden uit dit leven,
Verhangt zich aen den boom, van wanhoop aengedreven,
(1525) Met zijnen koussebant. zy volght den keizer na,
Gejaeght van ’t hofgeschal: vertoef niet: rep u, dra.
Lykungzus komt, gesterkt van duizent hofbesneênen.
Uw jongste dag is om: uw zon heeft uitgescheenen.
Ly. Ons jammert hunne elende, en ’t hooren van dien toon.
Us. (1530) Genadighste, beklee dien ingeruimden troon.
Geen vroom Sinees kan u deze erfnazaetschap weigeren.
Ly. Hoe dus? bezwijken nu de beenen, onder ’t steigeren
Ten ingeruimden troon, tot drywerf achtereen.
Wat spelt dit voorspook heil of onheil? neen ô neen:
(1535) Wy willen onversuft ons in dien zetel zetten,
En ’t rijk hanthaven by zijn recht en oude wetten.
Us. Geluk, heer keizer: heil, lang leven, rust en spoet.
Ontfang dien gulden brief. Zungchin heeft met zijn bloet,
[p. 50]
Als zijnen jongsten wil, dit bladt aen u geschreven,
(1540) En op den eedt belast den nazaet dien te geven.
Ly. Heer kantzler, lees den brief voor allen overluit.
Us. Geluk, heer nazaet: ons regeering heeft nu uit.
Geene onderdaenen ons van deze kroon beroofden,
Maer hofbesneênen, krijghskornels, en opperhoofden.
(1545) Zy meldden godtloos ons het hofverraet te spa.
De hemel schenkt u ’t rijk. acht schelmen uw gena
Onwaerdigh. strafze streng, ten spiegel van de boozen.
Neem wraek, in onzen naem, van schelmen en godtloozen.
Ly. Waer blijft Kolaüs? Us. hy verhing zich aen een’ boom.
(1550) De wanhoop, los van bant, gaf eenen vryen toom
Aen hofbesneênen, trou by eer en eedt gebleven,
Om, op hun meesters spoor, te scheiden uit het leven.
Ly. Aertskantzelier, volhardt. uw trou blijve ongewraekt.
Schrijf Uzangueius, die den grooten muur bewaekt,
(1555) Tienhondertduizenden gebieden kan met wenken,
Dat hy ten hoof verschijn’. wy willen hem beschenken,
En hooger heffen op een’ koningklijken troon.
Uit kracht van ’t recht, dat gy hebt over uwen zoon,
Beveel hem op den hals, dat hy zich in koom’ stellen,
(1560) Met alle hoofden en manhafte krijghskornellen.
Men zalze altzamen van den ouden eedt ontslaen,
Om door den nieuwen eedt, getrou en onderdaen,
Lykungzus op den troon, hem toegekeurt, t’ontfangen.
Rey. Wy kruisgenooten uit Europe om strijt verlangen,
(1565) Doorluchtste majesteit, te hooren uit uw’ mont,
Of wy Peking en ’t hof, dat voor ons open stont,
Verlaeten moeten, en terstont te lande uit trekken.
Ly. Volhardt: wy willen in ons schaduwe u bedekken
Voor oproer en gewelt. Lykungzus blijft uw vrient.
(1570) Gy hebt dees kroon getrou gehanthaeft en gedient.
Bewaert de hantvest van uw vryheit onbezweken.
|
Us. Li Zicheng. Xaianga. Chorus.
NOw hasten quickly, halberd-bearers and guards,
And be sure to place the golden throne here in the forecourt.
(1465) Amidst jubilation and the sound of drums and trumpets,
The new emperor moves towards his predecessor’s throne.
O most blessed ruler and general, worshipped
By kingdoms, and a row of vanquished cities,
Approach us at this auspicious hour, and protect the people.
(1470) Have mercy on the people, and show mercy to all,
[p. 48]
Who, hurling themselves into the dust, at the altar of your feet,
Hail and receive you with delight.
Li. Arise, high chancellor. You were loyal to the predecessor.
And let one of you now reveal to the successor
(1475) How this tragic part of Chongzhen was concluded.
Us. Guards, open the gates of the garden and orchard.
Most merciful lord, your eyes see there in the distance
The sorrowful ending of Tai-Ming’s old rule.
They both swing quietly on their garters.
(1480) Not so long ago, all China and her fifteen great provinces
Were ruled only by the inherited authority of their majesties.
Here comes the imperial lady-in-waiting Xaiange, to give you a report
And to reveal the fate of these two:
For, as a lady of the court, she led our crownprincess
(1485) To her bedchamber, and the deathly pale empress
To the emperor’s pleasure garden, following the trail of Chongzhen’s blood.
She had already turned deathly pale, having fainted in mourning.
Li. Take courage, Madam. Calm down: do not speak in haste.
Xai. Merciful lord, oh, what have I not experienced today!
(1490) The ghost of the daughter and her mother haunt and hover,
As does the emperor’s ghost, before my eyes, which are swimming:
And I can hardly bear the rising sun,
Which quickens the living, and grieves my heart.
Sorrow traps and tightens my heart.
(1495) As soon af the daughter had taken her leave from the father
In the forecourt with a kiss, she and he together
Entered the room at once with the mother, followed by the royal train and myself,
And we were completely at a loss and pale and deathly.
The daughter braces herself, with no tears of mortal fear
(1500) Running down her cheeks, now prepared to be stabbed
In front of her father, who stood stiff and dejected,
As she wrenched open her clothes revealing her bosom.
What a scream there was! What trampling of feet was heard?
He saw no breasts, no, but a pair of hanging apples
[p. 49]
(1505) Worthy of being caressed deserentially by regal hands,
And of being kissed and kissed again, out of the burning passion of marriage.
He recognizes his own offspring in her face and eyes,
The mirrors of her soul, moved by her father’s grief.
He sees the fresh rose deadly pale on either cheek,
(1510) And the mouth. How fearfully does the father stand there
With a naked dagger! He hurls the dagger down
And stamped along the floor three times back and forth.
He then approached her turning his face from her,
Pretending not to notice the stab he gave his daughter
(1515) As if he had stabbed his own heart. The source of blood, inestimably
More precious than the finest royal gold, springing, streaming, splattering,
Sprinkles the royal, fatherly robe.
So, she collapses. Death discoloured that pretty face.
The mother stands dead still. The father screams full of rage,
(1520) And grabs her by the hand, who can hardly follow him.
I catch her, and take her to the pleasure garden,
Into the shadow of the plumtree, a sorrowful tragic scene.
The emperor kisses her, and hurries to depart this life af quickly af possible,
Hangs himself from the tree, driven to despair,
(1525) With his garter. She follows the emperor
Pursued by cries from the court: Don’t wait: be quick.
Li Zicheng comes, with an army of a thousand court eunuchs.
Your last day is over: your sun will shine no more.
Li. We lament their sorrow, and hearing this sad story.
Us. (1530) Most merciful lord, ascend this vacant throne.
No true Chinese person can deny you this legitimate succession.
Li. How can this be? Why do I feel my legs collapsing
As I attempt to ascend the throne three times in succession.
What does the premonition suggest, good or ill? No, oh no:
(1535) We shall place ourselves on this throne without fear,
And uphold the kingdom according to its old and true laws.
Us. May fortune be with you, Lord Emperor: Hail, long may you live in peace
And prosperity. Receive this golden letter.
Chonzheng has written this page to you with his blood
[p. 50]
As his last will,
(1540) And entrusted me upon oath to deliver it to his successor.
Li. Lord Chancellor, read this letter aloud for us all.
Us. May fortune be with you, Lord Successor: Our rule has come to an end.
No subjects have robbed us of this crown,
Other than eunuchs, commanders and governors.
(1545) They wickedly reported the treachery in the court to us too late.
Heaven grants you the kingdom. Consider the rogues unworthy of your mercy.
Punish them severely, as a mirror for the wicked.
Take revenge, in our name, against the scoundrels and godless.
Li. Where’s Guolao? Us. He hanged himself from a tree.
(1550) Despair, unbridled, gave free rein to the court eunuchs,
Who remained loyal by their honour and oath,
To depart from life in the wake of their master.
Li. High Chancellor, take courage. May your loyalty remain beyond question.
Write to Wu Sangui, who guards the great wall,
(1555) And can command ten hundred thousand men with a simple gesture,
Ordering him to appear at court. We want to reward him,
And raise him to a royal throne.
By the power of the law that you have over your son,
Order him on pain of death to present himself here
(1560) With all the captains and brave colonels.
We shall free them all from the previous oath,
In order to receive, with a new oath, faithful and obedient,
Li Zicheng on the throne, granted to him.
Chor. We brothers of the cross, from Europe, long
(1565) To hear from your mouth, most esteemed majesty,
Whether we should leave Beijing and the court,
Which welcomed us, and leave the land immediately.
Li. Take courage: we shall protect you in our shadow
From tumult and violence. Li Zicheng remains your friend.
(1570) You have served this crown loyally.
Preserve the charter of your liberty intact. |
[p. 51]
Rey. De geest van Xaverius.
GElooft zy Godt. nu laet ons hem eendraghtigh smeeken
Dat hy een teken van genade ons openbaer’.
Hier daelt een heldre wolk, men ziet eene engleschaer
(1575) Aenheffen eenen dans, op hemelsche gezangen.
Men kniele om zulk een’ groete, uit ’s hemels schoot ontfangen,
Geluk en zegen, ons van boven toegeleit.
De wolk gaet open. welk een glans en heerlijkheit
Verschijnt hier in ’t verschiet, uit ’s hemels goude boogen!
(1580) Een heiligh, rijk van glans, verquikt de schreiende oogen,
En opent zijnen mont tot ’s allerhoogstens eer.
Men luistre aendachtigh toe, en valle op ’t aenzicht neêr.
Xa. Altaergenooten, mijn gebroeders, wilt niet vreezen
In dezen overgangk van ’t rijxhof der Sinezen:
(1585) Lykungzus hangt te los aen ’t wankele avontuur:
Want Uzangueius zelf, de wachter, wil den muur
Ontsluiten voor het heir des Tarters. dees, aen ’t bruizen,
Zal, als een waterval door opgezette sluizen
Inberstende, al het lant zet in een bare zee,
(1590) Velt winnen; de tyran Lykungzus deze ste
Verbaest verlaeten, vliên met zijn geroofde schatten,
Omkomen, en Peking het nieu gezagh zien spatten,
Twee zoonen van Zungchin onthoofden voor de stadt,
Den derden in een’ poel, van wanhoop afgemat,
(1595) Gesprongen, over hals en hooft gedompelt, smooren,
En al ’t Sineesche rijk, na slagh op slagh, verloren.
Dan wil de groote Cham, in dezen ommezway
Van staeten, Tartarye, en Sina, en Kathay,
In eene heerschappy gesmolten, trots regeeren.
(1600) Hy zal uw vryheit niet besnoeien maer vermeeren,
Terwijlge ’t Heidendom herbaert door Christus wet,
Tot dat zich d’afgront, dol van nijt, hier tegens zett’,
[p. 52]
De nazaet opgeroit, en zonder reên verbolgen,
Besta den godsdienst straf te dreigen en vervolgen,
(1605) Den Bonsien ter gunste, en hun vervloekt altaer.
Zoo ging het in Japon, getreden vijftigh jaer.
Het wettigh strijden gaet voor ’t heerlijk triomfeeren.
Wie kan Godts oordeel en voorzienigheit grondeeren!
Want krachtigh treftze ’t wit en oogmerk daerze op mikt,
(1610) Terwijlze lieflijk ’t voorgeziene in orde schikt.
Rey. Al zienwe boven ’t hooft veel donkre wolken hangen;
Wy geven ons aen Godts voorzienigheit gevangen,
Met onvermoeit gedult, uit ootmoedt en ontzagh.
Het licht komt, na den nacht, veel schooner voor den dagh.
EYNDE.
|
[p. 51]
Chorus. The spirit of Xavier.
God be praised. Now let us beseech him in unison
To reveal to us a sign of mercy.
Here a bright cloud descends. We see a host of angels
(1575) Break into a dance to heavenly songs.
Let us kneel to receive such a greeting from heaven’s lap,
Fortune and blessing, sent to us from above.
The clouds part. What a brilliant glow
Appears here in the distance from heaven’s golden bows!
(1580) A Saint, glowing richly, quickens the weeping eyes,
And opens his mouth to the honour of the almighty.
Let us listen attentively and throw ourselves to the ground.
Xa. Fellow altar companions, my brothers, you need not fear
This change in the imperial court of China:
(1585) Li Zicheng hangs in vain onto uncertain Fortune:
Because Wu Sangue himself, the guard, will open the wall
To the army of the Tartars. He will win the day,
Just as a waterfall, bursting through open sluice-gates,
Transforms land into an open sea;
(1590) For the tyrant Li Zicheng will abandon the city in panic,
Flee with his stolen treasures,
Die, and Beijing shall see the new dynasty collapse,
And see two sons of Chonzheng beheaded in front of the city,
The third smothered, having jumped into a pool
(1595) And submerged himself completely, exhausted with despair,
And all the Chinese empire, lost, after so many battles.
Then the great Khan, in this revolution
Of states, having moulded Tartary, China and Cathay
Into a dominion, will proudly rule.
(1600) He will not curtail your freedom, but enhance it,
While you let heathendom be reborn through Christian law,
Until hell, gripped by jealousy, challenges this.
[p. 52]
Let the successor, furious and angry without reason,
Gravely threaten and persecute the faith,
(1605) To the benefit of the Buddhists and their cursed altar.
That is what happened in Japan, oppressed for fifty years.
The just battle precedes the glorious triumph.
Who can fathom God’s judgement and providence!
For God’s providence will steadily achieve the objective it sets its eyes on
(1610) Whilst it lovingly puts what is preordained in its place.
Cho. Although we see dark clouds hanging over our heads;
We submit ourselves as prisoners of God’s providence
With infinite patience, out of humility and respect.
The light emerges, after the night, more brilliant.
THE END. |
|