Dit is een onderdeel van VondelPalamedes1736g.html. Klik hier voor het hele document.

#146;t aldergrootste beest van ’t landt,
        ’t Welk zoo beslobt, beslikt gaet stryken,
        Dat het geen mensch meer mag gelyken.

            Nu leit Bont
            Als een hondt
            (25) Kort in ’t kot gebonden,
            Kleyn en groot
            Doopt hem, doodt-
            Graver van de honden.

                        Saxo Grammaticus.

    Gedrukt by Joseph van der Nave,
    Verlooren drukker van Schouts Hondt,
    Die geen goe muts en heeft op Bont,
    Om dat hy niet moght gaen te grave,

    (5) En zetten ’t kruiksken aen de mond,
    En drinken mee zyn buiksken rondt.


            MDCXXXIV.

*  Spier en Bout zyn oom en neef, en naeste Bloedthonden
    van Tyterken, het uitverkooren troetelhondeken* van
    Schout Bont.


[p. 135]

MORGENWEKKER

        der

SABBATISTEN.

a O SABBATISTEN, Oproers rotten,
Gy haelt het Troische paert der Schotten
    Met pyp en trommel in het Ryk:
Gy trekt die laeg der Grieken binnen,
(5) En zult dit stuk te spâ bezinnen.
    Hoe trapt gy zelfs u Roos in ’t slyk!
Gy offert Edenburg uw’ zegen:
Gy brengt het bly de sleutels tegen,
    Onthaelt dien schraelen nagebuur,
(10) Gelyk de Slang den Scherpen Egel,
Verstyft van koude en ys en kegel;
    Maer dat onthael bequaem haer zuur:
Want d’egel, zonder deugt te kennen,
Begon te prik’len met zyn pennen
    (15) Het Slangevel, gemak gewent:
En wees zyn huiswaerdin met vloeken
Naer buiten, om gemak te zoeken.
    O dwaze wysheit van ’t Serpent!
Dit bulderen, dit Parlementen
(20) Verslint de hooftsom met de renten
    Van al uw erf en have en schat.
Hoe wort uw gout in rook verblazen!
Hoe laet gy u met dampen azen!
    Hoe draeit gy, u ten val, dit radt!

a  De Dichter hekelt in deze klagte de wederspannelingen
    van groot Brittanje, die hy Sabbatisten noemt, en in
    ’t Rad van Avonturen, zuivere broeders.

[p. 136]
(25) b Met Gravekoppen af te houwen,
Een gruwelstuk u onberouwen,
    Wort meer getergt, en min gesmoort
Dees Hydre van ’t inwendig woeden.
Dees diepe wonde is eerst aen ’t bloeden.
    (30) Gy stookte ’t vier: nu slaet het voort.
Uw yver schrei in ’t endt vry verder,
c Verworg de stem van uwen Herder,
    En stopt die Engelsche trompet:
d Akteon zit toch binnen Londen,
(35) Gebeten van zyn zwarte honden,
    Gelyk een hart, in ’t bosch bezet.
Gy, lang gewoon uw dertle dagen,
Vielt swak om weelde en rust te dragen:
    Uw onervarentheit was blint
(40) In kryg en vrede te onderscheien,
En hoe dit lagchen gaet voor ’t schreien
    Dat uit uw vesten eerst begint.
Met ’s Konings out gezag te knakken
Geraekt uw welvaert aen het zakken,
    (45) En aen ’t verdorren, als een boom,
Van zynen wortel afgesneden.
Men ziet, van boven tot beneden,
    Een treurigheit op uwen stroom.
Gy volgt Jerusalem in ’t wryten;
(50) Daer die Zeloters d’Edomyten
    Met schreeuwen kruiden in de stadt,
Beschoten hof, en huis, en drempel,
Ontheiligden den zuivren tempel,
    Misbruikt gelyk een storremkat.

b  Dit slaet op ’t onthoofden van den Graaf van Strafford.
c  De Aartsbisschop van Kantelberg, Willem Laud.
d  De dichter wil zeggen, dat d’ Aertsbisschop gelyk Acteon
    van zyn eigen honden (de Presbyteriaensche of Puritein-
    sche Predikanten) gebeten, te Londen in den Tour zat.

[p. 137]
(55) Uw predikstoelen zelfs gedyen
U tot zoo vele batteryen,
    Waer uit men vier geeft op den Vorst,
En ’t heilig Recht der Majesteiten.*
Helaes! dit valt een kostlyk pleiten.
    (60) Gy wondt hem door uw eigen borst.
Uw scepter-stormen, geen hervormen,
Volgt Lucifers banier in ’t stormen,
    Die naer zyn Scheppers scepter stont,
En, flux noch goddelyk verengelt,
(65) Zag zyn gestalt terstont gemengelt,
    Van yslykheên, geploft te gront.
Gy waert gewyt tot ’s Konings zetel,
En bloem: nu steekt gy, als een netel,
    En krielt van onkruit, wilt en woest.
(70) Uw akkers, die eerst airen droegen,
Vergeten met gemak hun ploegen:
    Uw degen blinkt: de ploeg verroest.
Apostolyke Orakels leeren
Godt vreezen, en den Koning eeren:
    (75) Zoo klinkt dit nimmer faelbaer woort,
Het welk u opeischt en gevangen:
Gy gaet nochtans zoo schelmsche gangen,
    En opent u bederf de poort,
Om ryksverraders te verryken,
(80) Die schatten uit uw schatting stryken.
    Zoo rabraekt gy uw welstant doot.
Nu broeders, yvert stout, als Leeuwen,
En erft die winst van zoo veel Weeuwen
    En Weezen, als gy laet in noot.
(85) Gy handelt braef geweer en wapen
En scheert het Zwyn, de Schot uw Schapen:
    Zoo zeilt de lakenhandel voort.
’t Is fyn berokt, maer grof gesponnen,
En Jork, en Nieukasteel miswonnen.
    (90) Gy legt den Admirael aen boort:
[p. 138]
Gy spaert geen kruit om hem te dwingen:
Maer wacht uw kiel: zy dreigt te springen:
    Gy geeft geen vonk dan met gevaer
Van u, en alle uw uitgepuurden,
(95) Die ’t schip van ’t Ryk naer Scylle stuurden.*
    Viel ’s Konings vlag uw’ mast te zwaer?

                1 Petr. 2. Eert den Koning.


a HET RADT

        van

AVONTUREN.

    Hoe lacht de Schotse bedelbrok,
    Die met zyn knapzak en zyn stok
    In Londens beste kamer
    Gebergt wort, uit zyn arremoê,
    (5) En krygt noch ponden steerlinx toe,
    b Gemunt met Pymbroers hamer,
        Hoe valt nu met een veltgeschrei
    Schots Isrel in die vette wei
    Der milde Londenaren,
    (10) Met al die kale bedeltros,
    Met kint en kalf en magren os,
    Om reuzel te vergaren.

a  In dit gedicht schempt Vondel op de Engelsche Parlamen-
    tarissen, die met hunnen Koning in oorlog geraekt, de
    Schotten te hulp riepen tot hunne schade.
b  Mr. Johan Pym was lidt van ’t lagerhuis, en een stout
    voorvechter der yveraren tegens den Koning.

[p. 139]
        ’k Geloof, d’Apostels tyd verscheen;
    Want ’s werelts goet word weêr gemeen.
    (15) De spitsbroêrs staen als muren
    Malkandren by. Het arme lant*
    Bied om ’t genot het ryk de hant:
    Kan slechts dit krouwen duren.
        Men schenkt hun Jork en Nieukasteel
    (20) En slot en hof en lustprieel
    Ten buit tot een belooning.
    Heel Engelant wort Schotlants slaef,
    En elke Schot een Engelsch Graef.
    Het lage huis speelt Koning.
        (25) Al zyn de Konings Jonkers boos,
    De Schotze Distel moet de Roos
    Van Engelant behoeden,
    Heel net en puur en klaer en rein:
    Dies houdt het volk den Adel klein
    (30) Met Schotse distelroeden.
        Trek aen, die mager zyt en hol.
    Men dekt broêr naektebil met wol,
    Men mest met schapebouten
    Den hongerigen prachersbuik.
    (35) Het Londens bier valt goet en puik.
    Men zuipt nu heele brouten.
        Ook word geen Schotsman yvrens moe,
    c Hy stiert Zeloter Kolen toe,
    Om ’t vier zoo helsch te stooken,
    (40) Waer by zig Schotlant warmen mag.
    O heilig vier, brant nagt en dag,
    Zoo mag hy braên en kooken.
        Al vangt broêr zuiver vloo of luis
    Van Schotbroêr, wel zoo fyn als pluis,

c  Dit slaet op de Zeloten, d’oproerigste Joden in ’t beleg van
    Jerusalem, toen Titus Vespasianus de stadt bestreedt. Zie
    den Morgenwekker der Sabbatisten pag. 135.

[p. 140]
    (45) ’t Zyn luizen van zyn broeder.
    Wat schaet een luisdrek of een vloo.
    De zuivre broeders kyven noô,
    Al zoons van eene moeder.
        Indien nu hier een schaepshooft vraegt,
    (50) Wat reformeersel my behaegt,
    Uit twee zoo zuivre schreiers:
        ’k Geloof zy yvren bey om ’t best,
    Want Londen broet het ledig nest,
    Maer Schotlant zit op d’eiers.


MUNDUS VULT DECIPI.

    Schrikkelieke tant piene onder d’Ingelsche natie
    Staende voets geolpene deur een Schotse curatie.


a Sir Thomas van Norwitse huulne van biestre groote evele.
Hie adde schelen ooftsweere, of krampe, of krevele,
Of pipse, of conscientie, of boose colieke.
Wat em deerde of niete, hie was eel sieke:
(5) Mogelieke van vliegende gichte, en vlage op vlage,
Of dulle tantpiene, wel eene miserable plage.
Men liep om Meester Schotte, die vraegde vast waere?
Waer schortet, Sir Thomas? och dan iere, dan daere.
Ik weet niet, ai elpt mie, wapene, wapene.
(10) De patiente gink sittene, en begost te gapene:
Meestere Schotte nam de nieptange met gien vies overleg,
En trok Sir het eele kaekebeen eweg.
Ay, kriet Thomas, ghie trekt miene conscientie te mortele.*
Ba siet geruste, zegt de Meestere, daer es de baektant met de wortele;

a  In dit Vlaemsch gedicht verhaelt de Poëet schimpsgewyze,
    hoe de Schotten van de Engelsche tegens den Koning in ’t
    ryk gehaelt, hem bedrogen, of zich zelven zochten tot
    hun nadeel.

[p. 141]
(15) En al angt et rechtere oogen op de slienke kaeke,
Dat sal van selve betere, ’t es eene lichte sake.
Laet slichts uutbloedene, leght u een lettele nedere,
En bekomt u dit welle, soo aelt mie vrie wedere:
Want Meestere Schotte geneest den armen uut gonste,
(20) Maer den Ingelschen Koopman betaelt siene konste.

    Dese Meestere aut in Niekasteele sien logement.
Sien konste es et eele Ingelant deure bekent.
Hie set aelle Ingelsche leden fiene uut malkandere:
Smiet aelle de stikken by d’andere:
(25) Weet raet tot roode oogen, klapooren, en asemonden:
Geneest wulf en kankere deur dootlieke wonden,
En eel experte in scheursuchte aen aelle siedene,
Neemt de blaese van Londen den steen af sonder sniedene.

            Geprent te Norwitse.

Bachtent de Duutsche Kerke, in Leviatan,
Dat de Eere em sterke tegen Prins Robbrecht en Satan.


De Pinksterbloem

        van

Schotland.

Dit gedicht slaat op ’t verkoopen en overleveren van
    Koning Karel den eersten, door de Schotten
        aen ’t Engelsch Parlement. &c.


De Schotsche Judas, en verraader,
Hoe langer hoe veraert en quader,
Verkocht en leverde den Vader.
[p. 142]
    Hy kroonde met de distelkroon
    (5) En kruiste den onnooslen Zoon.
    Wat dunkt u van ons fyne Joôn!
De Geest van al dit Reformeeren,
Om niet te laaten van zyn veeren,
Door al dit schrobben en schofferen,
    (10) In dezen zuivren modderkuil,
    Ging eerst in eenen nevel schuil,
    En daelde in schyn van eenen Uil
Op ’t hooft der a uitgepuurde Schotten,
Zoo zwart Bruinist als waterrotten.
(15) Toen profeteerden al de zotten,
    Doch elk met zonderling geluit.
    Zoo werdt de Kerk en Kroon verbruit,
    En daer meê was het gekspel uit.

a  De Dichter meint Puriteinen en Bruinisten, het fynste
    slag der Onroomschen, die in Engelant den meester
    speelden.


KAREL STUART,

                Of

GEMARTELDE MAJESTEIT,

    In Withal den 10. van Sprokkelm. des jaers

            MDCXXXIX.

Ay my: hoe ryzen my de hairen
Zo steil om hoog? wie komt hier waeren
Terwyl de gantsche werelt rust?

[p. 143]
    Zyt gy ’t Denys? ô zon der Vranken!
(5) Wat joeg u, uit de Wyngaertranken,
Met zulk een vracht, aen deze Kust?
    Zit neer; uw mondt zou garen spreken:
Maer, laes! heur krachten zyn geweken,
Toen ’t vinnig stael de strot doorsnee.

    (10) Och: kon uw hand de Veder voeren,
Ik zouw ’er zwier wel nauw beloeren,
Toen ik den grondt zag van uw wee.
    Helaes! ik ben, ik ben bedrogen:
’t Is
Karels geest, die uit myn oogen
(15) De vaek verdreef, ô Roode Roos,
    ô Martelaer! ô Hooft der Schotten;
Dorst Londens Byl uw Distel knotten?
Dat ’s immers al te goddeloos
    Kon
Strafforts bloedt de Teems niet stillen;
(20) Hadt Kantelberg heur schorre killen;
Op ’t Moordtschavot noch niet voldaen;
    Moest uw gekroonde kruin haer paeien,
Eer deze weerhaen om wou draeien?
Zoo zal ’er zee haest holler gaen.

    (25) Die slag (ô Fairfax! duik vry onder:)
Klonk aen de Sein gelyk een Donder,
En daverde op de fiere Belt.
    De Donauw scheen te schuddebollen:
De blaekende Iber raekt aen ’t hollen,

(30) En Maes en Wel is heel ontstelt.
    De Stroomgoôn zullen met ’er kielen
Haest aen de witte stranden krielen
En storen ’t Britse Wolvenest:
    Men zal de Londze brug, met Koppen,

(35) En been, en Armen haest verkroppen,
    En zuiv’ren ’t Landt zoo van de Pest.

[p. 144]
    Dus zal de Zoon zyn lusten boeten;
Ja verven zyne ontschoeide voeten,
En band, en dolk, en ’t wreeken, root.

    (40) Rust Stuart, rust. Hoe dus zorgvuldig,
Ga, leg uw hooft, gy zy onschuldig,
Vry zachtjes in
Mariaes schoot.


Op den Vadermoordt in

GROOT BRITTANJE.

                Quae causa indigna serenos
            Faedavit vultus.


Vermomde Lucifer had door zyn Parlement,
Den Heer het zwaert ontrukt, de Kerk en ’t Hof geschent,
En dat gezalfde Hooft, nae ’t bloedig t’zamen rotten,
* Gekocht van Judas bloet, den droessem van de Schotten,
(5) Als hy de moordbyl klonk door ’s Konings hals en kroon.
Zoo bout het helsche heir in ’t Engelsch ryk zyn troon.

        Tristius haud illis monstrum, nec saevior ulla
        Pestis, & ira Deum stygys sese extulit undis.


*  Men houdt dat de Schotten, Koning Karel den eersten,
    die in zynen uittersten noot tot hen zyn toevlugt nam,
    om gelt verkochten en aen d’Engelschen overleverden in
    den jare 1646.



[p. 145]

PROTEKTEUR WEERWOLF.

b Milord Isegrim, van den boozen Geest beseten a,
Had den goeden Herder de keel afgebeten;
Nu word hem de Kudde, die dus lang ging dolen,
En den stal met schapen, en bokken bevolen,
(5) Hy bewaert de Vleischhal en Byl met zyn Vleischhouwers Honden,
En hun Hoofden met Halsbanden als rekels gebonden,
Hy mag de schapen scheeren, villen en stroopen,
Lardeeren, braden, en met hun eigen vet bedroopen.
Hy ontfangt, in spyt van blinden en zienden,
(10) Kostuimen, en schipgelt, vrybuitgelt, en tienden.
Maer als hy uit zyn Bybel begint te spreken,
Dan hoort men de Duivel de Passie preken:
Dan kan hy quylen, en verkenstranen huilen,
By heele plassen, daer Krokodillen in schuilen.
(15) Och arme Gentelmans, beschreit uw’ oude zonden:
Nu wort u de staert eerst te deeg opgebonden.
Gy bruide Koning Karel, zo na, als veur:
Nu bruit u een schrobber, een Protekteur.

In dit gedicht beschryft de Poëet den Protektor Krom-
    wel, en toont hoe d’Engelschen, die wel eer hunnen Ko-
    ning plagten te quellen, nu onder Kromwels juk en Ti-
    ranny moesten zuchten.


    * De Noordsche

    NACHTEGAEL.

    Op de wyze van Arent Pieter Gyzen &c.

        Het keelgat was gevangen.
            De hangman met de bast

*  Dit gezang is omtrent het jaer 1659. geduurende den
[Zie verder onder p. 146.]

[p. 146]
    Stont reê de keel te hangen.
        Zy had te veel gebrast.
    (5) Meester hengker maekte vast
        Den strop gereet.
        Toen brak haer ’t zweet,
    Dootzweet uit, van angst en last.

    De hangman sprak: nu prevel
        (10) Voor ’t leste nog een woordt.
    Het keelgat kreet gans krevel
        Och meester, spaer uw koort:
    Meester, vaer zoo ras niet voort.
        Och, schel my quyt
        (15) Een luttel tydt,
    Eer de strop den aessem smoort.

    De keel riep ’t lichaam t’zaemen,
        Beval het woort de maeg,
    Die riet haer, zeg geen amen,
        (20) Eer ik het ommevraeg.

    Is de scherreprechter graeg,
        Hy wachte een wyl:
        Dat ’s hier de styl,
    Eer men hem voor recht beklaeg.

    (25) De maeg om rouw te stelpen,
        Beriet zich met de leên,

Noordsen oorlog gedicht, en men meent dat de dichter on-
der de gelykenisse van ’t gevangen keelgat dat men hangen
wilde, wou toonen dat den Staet der Vereenigde Nederlan-
den aen den Zont en Denemarken gelegen was. Ter dier
tydt hadden de Zweden de Zont en een groot deel van De-
nemarken bemachtigt en Koppenhage belegert, en door het
sluiten vande Zont, het afkomen der granen uit Polen en
Pruisen konnen beletten, ’t welk het middel was om Hol-
lant de keel toe te binden, en niet te lyden stondt.


[p. 147]
    Of ’t lyf de keel zou helpen,
        En spaaren voor ’t gemeen?
    Want haer docht het was wel reên,
        (30) Dat lyf en ziel
        De keel behiel,
    Zoo gedienstig voor elk een.

    Laet gy de keel op hangen,
        Wat zal de maeg, uw kok
    (35) En keukenmaegt ontfangen,
        Wanneer de hongerklok
    Brant en moort klept even drok?
        Och, spaer de keel:
        Zy schaft u meel,
    (40) Als gy bedelt om den brok.

    Waar blyven d’ingewanden,
        De buik, wanneer ik vast?
    Al maelen kies en tanden
        Wat op den akker wast,
    (450 Zoo de beul de keel verrast,
        En ’t keelgat sluit,
        Al ’t lyf heeft uit,
    Long noch lever gaen te gast.

    Waer toe brengt u de duivel?
        (50) Zyn al de leden dwaes?
    De maeg hoeft meer dan zuivel,
        En boter, melk, en kaes.
    Kaes en broodt is ’t edel aes,

        Daer jonk en out
        (55) Het lyf by houdt.
    Scheit dan vry uit dit geraes.

    Elk merkt dat hier gevaer is.
        Men hoordt elks stem in ’t ront,

[p. 148]
    En gaf een Pensenaris
        (60) Van ’t lyf, den vryen mont,
    Last dat hy de keel terstont
        Van strop en tou
        Verlossen zou,
    Eer zich ’t lyf verlegen vont;

    (65) aDat by gebrek van handen,
        Verboden weêr te biên,
    De mont zyn kopre tanden
        Eens fel zou laten zien,
    Eer hy ’t halsrecht liet geschiên:
        (70) Want vint de beul
        By ’t recht geen heul,
    Hy zal de galg ontvliên.

    Dit wert voor ’s Konings kroegjes
        Gezongen in de Zont,
    (75) Toen ’t nachtegaeltje vroegjes,
        En in den morgenstont,
    b Al den voglezang in ’t ront,
        Voor dag voor douw,
        Ontvouwen wou
    (800 Waer het leven by bestont.

a  Dit slaat op de oorlogsvloot van den Staet, die ter dier
    tydt onder ’t beleidt van den Onder Admirael de Ruiter
    in Denemarken was, en eindelyk te Funen, en elders
    zyn kopere tanden liet zien, om ’t keelgat, dat men be-
    naeude, te ontzetten.
b  Dit meent men speelt op den naam van den Heer Pieter
    Vogelsang’, Pensionaris der stadt Amsterdam, een der ge-
    zanten die toen in Denemarken het belang van den Staet
    waernam, en des zelfs nut bevorderden.



[p. 149]

KRAGHTELOOZE PAPENBLIXEM

            Toegeëigend aen

LAMOTIUS en WALAEUS,

Biegtvaders van den Heer Johan van Olden-
                barnevelt.

De Goden hadden Bogerman den Blixem betrouwt,
    Om die tegen de ontugt heilig te gebruiken:
Die schynheiligen engel wierd hier op stout,
    En schon al de edelste vruchten, en vroomste struiken,
(5) Ja dreigden de Zeegoden zelf te doen duiken:
    Dies zy hem ontwapenden door een wettig besluit.
Toen behiel hy geen heiligdom als leêge kannen en kruiken,
    Hy stofte op zyn Banblixem: maer de kracht was ’er uit,
En hoogst wanende te vliegen bezweken zyn vleugelen.
    (10) Nu strekt hy maer een moolyk voor slechte veuglen.


Op de diepzinnige Puntdichten van den
        Engelschen Poëet.

JOHN. DONNE, vertaelt door C.
            HUIGENS.

        *De Britse DONN
        Die duistre zon,

*  In dit Gedicht lagt Vondel met Huigens, den Drost Hooft
    Tesselschade, en den Secretaris Daniël Mostaert, om dat-
    ze, van zulke puntdichten, die zyn’s oordeels door hunne
    duistere diepzinnigheden, onverstaenbaar waren, zoo
    veel werks maekten.

[p. 150]
    Schynt niet voor ieders oogen,
    Ziet Huigens, ongeloogen.
        (5) Die taelgeleerde Haegenaer,
        Die watertant naer Kavejaer,
    Naer snoftobak, en smooken,
    Die raeuwe harssens kooken;
        Maer dit is ongemeene kost,
        (10) ’t Is een banketje voor den Drost,
    En voor ons kameraetje,
    Het zoete Tesselschaedtje.
        O lieve Nimfje Tesselschae,
        Verstaeje ’t niet, soo slaet’er nae,
    (15) Of laet het u bedieden:
    Want dit zyn hooger lieden,
        Dan ’t Hoogelied van Salomon,
        Dat geen vernuft oit vatten kon,
    Dan hooghgeleerde b Smouten,
    (20) Van langer handt gezouten.
        Maer waerom of myn oordeel laekt,
        Het geen myn saus, myn c Mostaert smaekt,
    Die zich niet kan verzaden
    Met zulleke saladen.

b  Den Predikant Adriaen Smout, had over ’t Hooglied van
    Salomon eenige liederen gedicht, en aen Tesschelschade gege-
    ven; maer zy vond er* den geestelyken zin, met zulke
    vleeschelyke woorden uitgedrukt, dat se zig schaemden
    zulke zangen voor eerlyke ooren te zingen.
c  De dichter noemt Daniel Mostaert, Sekretaris der
    stad Amsterdam, schrander van geest, en vrolyk van
    aert zyn saus. Ook plagt P.C. Hooft hem den saus van ’t
    gezelschap te heten: want daar hy zig liet vinden, ont-
    brak het noit aen vreugd (ziet P.C. Hoofts leven pag. 32.)
    desen telde Vondel onder zyn Mecenaten, die hem in ’t
    vertalen en dichten met hun oordeel ten dienste stonden,
    (zie Vondels leven. pag. 52.)

[p. 151]
        (25) Nu, mannen, eet u zelve moe:
        Gebruikt ’er eek en peper toe:
        Want wy dees lekkernyen
        U geenszins en benyen.


RAETSEL.

Een a Schaep in ’t b Schapelandt gezonde door de golven,
Herschiep het c Leeuwenest, en broedde al ’t landt vol wolven,
    Die beeten ’s middernachts den d Koestal na de strot:
    En sleepten by de keel de c wachters in hun f kot,
(5) De g waterhonden los geborsten van hun keten
Besprongen ’t wreet gebroedt, en schuimden als bezeeten.
    Toen droop de h wollefskudde, in ’t velt rondom vergaêrt
    Met hangende ooren af, en ingetrokken staert.
Zy dreigden echter noch den Koestal met hun wrokken:

(10) Maar i Izegrim ging t’huis, gezuivert door de pokken.
a  Dit duiden sommige op den heer Gerart Schaep Pieters-
    zoon, voor gezant in den jaere 1650, den 12. Mey, aen
    ’t Parlement van Engelant gesonden.
b  Is Engelandt.
c  Hollandt.
d  Amsterdam.
e  De Wachters meent men, syn de zes Heeren, leden der
    Staten van Hollandt, in den jare 1650. in den Hage ge-
    vangen.
f  Te weten Loevestein.
g  Dit syn de sluizen t’Amsterdam, die in den jaare 1650.
    toen de Prins van Oranje met eenig krygsvolk voor de stad
    lag, werden geopent, om ’t lant onder water te zetten.
h  De Zoldaten.
i  Hier schynt de dichter te zien op zekeren Prins, in dat zel-
    ve jaar aan de kinderpoksken overleeden.

[p. 152]
    De k herders togen uit, en stelden beter wagt.
    Zoo werdt al ’t landt geveegt met eene wolvejacht.

k  Hier Verstaet de Dichter deHeeren Staten van Holland,
    die ordre stelden op de regeeringe t’hunner verzekeringe.


                    DE

            MONSTERS

            Onzer Eeuwe.

    Men hoeft om Monsters niet te reizen
        Naer Afrika:
    Europa broetze in haer paleizen,
        Vol ongena.*
    (5) De groote Moeder van Europe
        Vint schut noch scherm,
    En sterreft balling, zonder hope,
        Verdrukt en arm.
    Der Engelandren tongen lekken
        (10) Hun vaders strot,
    En toonen ’s Konings hooft in ’t bekken,
        Om ’t snoot genot.
    De wraek wil Ottoman niet borgen:
        De moeder laet
    (15) Den Keizer, haren zoon, verworgen,
        Uit blinden haet.
    Oranje, in ’t harnas opgezeten,
        Rukt Hollant in,
    Op Amsterdam te helsch gebeten,
        (20) ’s Lants nootvrindin.
    Hy wenscht zyn dol rappier te stooten
        Door ’t hart des landts.
    Hoe heeft de deugt haer verf verschoten!
        Waer is haer glans?

[p. 153]
    (25) Verbeet oit wolf een lam verwoeder?
        Waer baert de tydt
    Een zoon, zoo boos, die zyne moeder
        De borst afsnyt!
    En Kandie, om zyn hondert steden
        (30) Van outs befaemt,
    Verzinkt door ’s Kristens trouloosheden,
        Al t’onbeschaemt.
    Het schreit, op ’t uiterst strant geronnen:
        O Kristendom,
    (35) Gy hebt den Turk op my geschonnen
        Met bus en trom.
    ’t En zy een Engel my versterke,
        Ik zyg ter neêr.
    Gy brogt uw eer en schaemt ter kerke.
        (40) Wat rest ’er meer?


AAN DE BLOKHUIZEN

    VAN AMSTERDAM.

        Duo Fulmina Belli.

Gebroeders, op den stroom’, in ’t Gulden Jaer geboren
    Toen dat Trojaensche paert de Vecht afdryven quam;
Toen ons een dageraet belooft was en gezworen,
    Godt zelf, geen sterflyk mensch, ons Recht ter herte nam,
(5) Als uit- en inlantsch schuim gereet slont uit te spatten,
    En steden, huis en hof te zepen in een meer
Van brant en jammeren; te schenden, en te schatten,
    En wat naer vroomheit aert te stooten uit hun eer;
O Tweelingen des vliets, hoe zal men u begroeten,
    (10) En zegenen, naerdien gy eeuwig voor ons waekt?
Gy staet in ’t harrenas, als Reuzen op hun voeten,
    Op dat uw kopre mont tot noodtweer donders braekt,
[p. 154]
Salpeter, vier en vlam, al d’ elementen t zamen,
    En stryk’ van wederzy de kanten; en den stroom,
(15) Om grauw zaem nachtgebroet, vrybuiters, te beschamen,
    En goddeloos geweldt te sluiten voor den boom.
De Burger mag, naest Godt, op uw getrouwheit slapen,
    En steeken heel gerust het slagzwaert in de scheê.
Verweerders van ons Kroon, beschermers van ons Wapen,
    (20) Ronddassen teffens van de Vryheit en den Vreê,
Met welk een naem zal stadt en volk u anders noemen,
    Als Vreêman, naer uw’ aert, en Vryman, naer uw ampt?
Gy Amstellanders komt, bekranst dit Paer met bloemen,
    Dat, buiten onzen wal, voor Hollandts welvaert kampt.
(25) Hoe zal de Schuttery op uwen welstandt drinken,
    Den berkemeier dan bekranssen met een krans,
Daer paerlen en gesteente en diamant in blinken,
    En glinstren op den Doel met Keizerlyken glans!
De wyn verwekt den Geest, en opent al onze aders:
    (30) Dan maelt men op den disch, waer ’t heilloos leger lag,
Hoe ’t water bruisde op ’t velt, wat burgertrouwe Vaders
    Zich queten in den raet, zich troosten eenen slag
Te wagen op de zee, te graven op de wallen:
    Wat Helden, nacht en dag, hun schildwacht, stonden uit;
(35) Wat Hopman, als een Leeuw, nu brulde om uit te vallen,
    En zegenryk in stee te keeren met den buit.
Beschutters van de Bank, behoeders onzer have,
    En huizen, landt, en erf, gy lyt het nimmermeer,
Dat Amstel, een tiran ten dienste, zweete, en slave,
    (40) En voor een vryen Staet, verkieze een wulpsen Heer,
Gelyk Rehabeam, die ons met scorpioenen,
    En niet met roeden plaeg’: de stramen zyn noch versch.
Men wiss’le geen gemak, om in benaeude schoenen
    Te krimpen van verdriet, te treên die zuure pers.
(45) Bewakers van den stroom, gy zult de Koei bewaren,
    Die goudt, als boter, geeft, waerby al ’t lant gedyt,
Wanneer de koopman melkt, en poogt den room te garen,
    Hoe blindt het onverstandt hem aengrimt, en benyt.
[p. 155]
Geen schalke vleiers tong beguichle met schoon fluiten
    (50) En kouten uw gezicht, en zinnen, op dat hy
U in den slaep onthoofde, en dan gezwint aen ’t ruiten
    En rooven valle, en dryf den handel weg van ’t Y.
Deez Koei wordt u betrout, dies vatze by den horen:
    Dat is de Horen, daer al d’ oude tydt af tuigt,
(55) Gevult met gouden ooft, en muskadel, en koren:
    Dat is onze Uyer, daer de Stadt haer weelde uit zuigt;
Geen Adel, maer een schelm, heeft lust de Kroon der steden
    Te trappen met den hoef: zy wordt te zuur gehaelt
Met hondert jaren krygs: men heeft te lang gestreden:
    (60) Bewaert dit Lantjuweel, dat over ’t aerdryk straelt.
Bevryt het kapitool der vrygevochten Staten.
    Als pylers, op wiens wacht zich d’ Amstelaers verlaten.

                    DE

    BIKKERS IN MARMER.

                Vincet Amor Patriae.

    Waer op vergaert de breede Raet,
    De Wysheit en de toeverlaet
    Der grootste Koopstadt van Euroop?
    Ontwart men een’ verwarden knoop
    (5) Van zaken, daer de Staet aen hangt,
    Of wort ’er ’t geen de Stadt belangt,
    In haer byzonder overleit,
    Met rypheit en voorzichtigheit,
    Tot nut van al de Burgery,
    (10) Gezeten aen het zeilryk Y?
    De Faem heeft over ’t landt verbreit,
    Hoe trots vyf Steên met achtbaerheit
    Haer korts ontvoerde Vaders weêr
    Herstelden in hun ampt en eer;
[p. 156]
    (15) En dit manhaftig AMSTERDAM,
    ’t Welk door beleidt aen wasdom quam
    Gedoogt het, dat een dol gedruisch
    De pylers, onder zyn Stadhuis,
    Dus ongestuimig wegruk? wie
    (20) Ontvouwtme al ’t geen ik hoor en zie?
    Zoo spreekt de vreemde, en staet verbaest.
    Een Roederdrager, in der haest
    Gestegen van de trappen, zeit:
    Verlangt hier iemandt naer bescheit;
    (25) De wyze Raet, de gantsche Wet
    Verdedigt BIKKERS zaek, en zet
    Die helden, om hun deugt gehaet,
    Op ’t kussen, in den eersten staet
    Van hun regeering, dieze lest,
    (30) Ten dienst van ’s Lands gemeene best,
    Van zelf verlieten, zonder dwang;
    Een spiegel om zich eeuwen lang*
    Te spiegelen in dit geslacht,
    Dat meer der Burgren welvaert acht
    (35) Dan eigene eer, en staet, en baet;
    En ’t Burgemeesterlyk gewaet
    Dan aen- dan uittrekt, op geen lucht
    En wispelturig straetgerucht
    Van ’t blinde graeuw, maer met verstandt
    (40) Tot heil van Stadt en Vaderlandt.
    Toen riep de vreemdeling: gewis,
    Te Roome noch t’Athenen is
    Dees deugt te vinden. Cicero
    Noch Aristides keeren zoo
    (45) Verheerlykt uit hun ballingschap,
    Als dees Gebroeders op den trap.
    Van hun geweigerde ampten. Wat!
    Wie voerde oit heirkracht voor een stadt,
    Om zulke mannen, zeker waerdt
    (50) Gedreigt met spiets, geschut en zwaert?

Continue


[p. 157]
    Waer triomfeerde oit Veltheers ziel
    Om twee, die hy van ’t kussen hiel,
    En schatteze eere waerdig? Wat!
    Men kroon die Vaders van de Stadt
    (55) Met haer sieraet, de Wapenkroon,
    En zetze op Beurs of Dam ten toon
    In marmer, dat voor niemant schrikt.
    Soo lang de nyt op BIKKERS bikt.


                    Op den

GEDENKPENNING

                    Van den

OVERVAL EN AFVAL.

OVERVAL.

De Hoimaent schreef haer derde kruis,
In ’t Gulde Jaer, toen met gedruis
Het Oorlogspaert quam aengestooten
    Door ’t Goy, spoorbyster in der nacht,
    (5) En, van de morgenzon belacht,
De poort des Amstels vondt gesloten.
    Wie Eenigheit en Godtsdienst mint,
    Zie dat geen dekkleet hem verblind’,
Door schoonen schyn, en veinzeryen:
    (10) De drift van heerschzucht valt te boos,
    Het vrye zegelwasch te broos,
’t Bedrog bezet ons van ter zyen.
    Wie noit verraet vernam,
    Ga leeren t’ Amsterdam.

            CRIMINE* AB UNO DISCE OMNEIS,
                    P. VIRGILUS MARO.

[p. 158]
AFVAL.

In Slachtmaend van het Gulden Jaer
Werd d’ ondergaende zon gewaer,
Hoe ’t zesde daglicht sloot de dagen
    Des tweeden Willems, die ons Lant,
    (5) Daer Vrede en Vryheit was geplant,
Met oorlogslasten zocht te plagen.
    Dus stort Oranje, als Faëton,
    Die ’s vaders spoor niet volgen kon,
En met geen reden was te houden.
    (10) Hoe schrikte ’t aerdryk van dien tocht;
    Hoe trof de blixem uit de logt
Die op dat stout bestaen betrouden!
Als ’t spel verkeeren zal,
Komt hoogmoedt voor den val.

MAGNIS EXIDIT AUSIS.
P. OVIDIUS NASO.


Byschrift op den HEER

ANDRIES BIKKER,

Heere van Engelenburg, Raet en oudt
Burgemeester t’Amsterdam. De stralen van de Kroon, die op stadts wapen flikkeren,
Verworven door het gout van ’t eerlyk bloet der Bikkeren,
    Getuigen d’ oude en deught en staet van dit geslacht.
De doordrift van den Vrede, ons toegevoert uit Spanje
(5) Door ENGLEBURGS beleit, was waerdig dat Oranje
    Hem opeischte, en van zelf voor ’t volk tot afstant bragt.
[p. 159]
Zoo stut hy stadt en lant een ry van dertig jaren.
Zoo maelt men ANDRIES best, noch gryzer dan zyn hairen.

MDCL.


Op Den HEER

KORNELIS BIKKER,

Heer van Zwieten, Regeerendt Burgermeester
t’AMSTERDAM.

ZOo draeght het kussen weer der stede en Burgren hoeder,
Van ZWIETEN, die een lot wouw deelen met zyn broeder.
    Wat had Oranje op hem? of was het om met glimp
    Zyn heirkracht van de Stadt te voeren zonder schimp?
(5) Men eischt hem uit zyn’ staat. Wat stuk heeft hy bedreven?
Hier staat het oproer stom en kan geen reden geven.
    Dat zwygen is een schilt, daer ’t laster schut op stuit.
    Zoo beelt onnoselheit dien Helt naer ’t leven uit.

        M D C L.


Op den zelven HEERE.

Dus droeg het kussen weer der stede en burgren hoeder,
    Heer ZWIETEN, in zyn staet en waerdigheit herstelt,
Na dat hy ’t zelve lot gedeelt had met zyn broeder,
    Toen ’t heir den Aemstel dorst belegren met gewelt,
(5) Hem eischen uit zyn staet, die stadt en volk verdedigt,
    En willig afstont, tot een eer van zynen stam:
Hoewel hy ’t Vaderlant noch iemant had beledigt.
    Dus raekte Oranje met een’ glimp van Amsterdam,
Dat poort en boomen hielt gesloten voor zyn vendels.
    (10) Een Burgemeesters moed was sterker dan veel grendels.



[p. 160]

Op de Marmerbeelden van de

HEEREN BIKKERS.

Wat helden zet men hier ten toon in Marmersteen?
De BICKERS, die hun staet verlieten voor ’t Gemeen.


ANDERS.

Wat helden pralen hier? Is ’t ENGLENBURG en ZWIETEN?
Gebroeders, die hun staet voor ’t Vaderlant verlieten.


Grafschrift op een MUSCH.

Hier leit de a Hofmusch nu en rot,
Zy broeide slangen in haer pot,
Leicesters en Ducdalfs gebroet,
Zy scheet de Vryheit op den Hoet,
(5) De grootste b steden op het hooft:
Zy schon en at het lekkerst ooft,
En pikte, zonder schrik en schroom,
De rypste karssen op den boom:
Zy vreesde kluitboog, spat, noch knip:
(10) Den molik kendense op een trip:

a  De Griffier Musch, die kort na de doot van syn Hoogheit
    is gestorven, niet sonder presomptie, tot zyn eige doodt
    ietwes gecontribueert te hebben.
b  Amsterdam voornamelyk, daer de Musch tegens de Heere
    Bikkers valsche beschuldigingen hadde verzonnen en ge-
    dicteert, welke Prins Willem besloten aen de Staeten
    overgaf, en na zyn doot eerst geopent zyn.

[p. 161]
Zy vloog den c Baes van zyne hant,
En speelde met de macht van ’t lant.
Zy borste aen eene spinnekop,
Terwylze dronk en sprak: dit sop
(15) Bekomt* my zeker niets te wel:
De rest geeft d Aertsen en Capel.

c  Prins Willem de II.
d  De Heer Kapelle van Aertsbergen, na de doot van
    zyn Hoogheit, by de regenten van Zutphen (waer van
    daen hy gedeputeerde was ter vergaderinge van de Sta-
    ten Generael) in ongenade geraekt, en kort daer na schie-
    lyk komen te sterven.


Op N.N. een Akenaer,

Die ’t spelen van Lucifers Treurspel belette.

Wie wroet des Amstels Schouburg om?
Een Akerverken bot en dom.


Engelenburg in den Rouw, over den E.E. Heer

ANDRIES BIKKER,

Heer van Engelenberg,

Integer vita, scelerisque purus.

Wat tyding komt de Stadt bezwaren,
In ’t midden van de droeve maren.
    En rampen, uit der zee gehoort?
O Lantverrykende Amsterdammers,
(5) Wat baert een jammer u al jammers,
    Hoe leit de Doot den Staet aen boort?
[p. 162]
De dappre Bikker, helsch besprongen
Van Weifelende lastertongen,
    Wort al te vroeg ter neer gevelt.
(10) ô Bataviers, ô Kroon der Steden,
Uw rechterhant leit afgesneden.
    Wat lydge al schipbreuk in dien Helt?
Wat lydge in eenen man al schade!
Hoe dryft uw kiel op Godts genade,
    (15) In ’t stranden van dien Admirael,
Die Lant en Zeeraet steef en stichte,
En braef voor uit, vol wysheit, lichte,
    Gelyk de Noortstar met haer strael.
Men wapen heir, noch onderdaenen,
(20) Noch koom’ hem op met busse en vaenen:
    Hy leit gerust den Tabbert af,
En neemt verlof van Ampt, en Staten.
De Nyt heeft Andries nu verlaten;
    Zy triomfeer’ vry op zyn graf.
(25) Als ’t Hof verleit wort door de boosten,
Dan moet de vroomheit zich getroosten,
    ’t Bevlakken van haer eerlyk Wit;
Het heil der trouwe Burgeryen,
Geplant door vreê, na bloedig stryen,
    (30) Op dat de Vryheit veilig zit:
Al ’s Burgermeesters lust en leven
Was rustig recht door zee te streven,
    Aen last en eere en eedt verknocht,
Zyn kloek beleid in hooge zaken,
(35) Zyn doordrift en omzichtig waken
    Hielt eene streek op dezen tocht.
Vergunt ons dan, nae lange slaven,
Dat wy dit wapen by de braven
    Ophangen, ter gedachtenis
(40) Van Eng’leberg, die afgesleten,
Den prys genoot in zyn geweten.
    Dus blonk hy in ons duisternis.



[p. 163]

Ter Begraefenisse van den Hooggeleerden Heer

PETER SCHRYVER.

Hoc virtutis opus.

Nu rust de blintgeleerde SCHRYVER,
Wiens onuitbluschb’re letteryver
    Ons naliet maetloos schrift, en dicht,
    Daer ’s mans vernuft en geest uit licht.
(5) Nu rust de vader, die de Muizen,
De Zanggodinnen, aen ’t verhuizen
    Uit Grieken, in verlaten schyn,
    Ontfing te Leiden aen den Ryn,
En welkomde op zyne eige kosten.
(10) Dat schryf met gout vry op de posten
    Van zyne poorte. Wat noch meer?
    Nu rust de ronde oprechte heer,
Die Hoogerbeetsen, Barnevelden,
En Grooten, Hollants grootste helden,
    (15) Toen al de werelt hen verliet,
    Vervloekte en met de voeten stiet
In hunne Kerker dorst bezoeken,
En spreeken; onder schyn van boeken,
    Waerin zy lazen, versch gedrukt,
    (20) Wat valsche rechters, helsch verrukt
Van gout en staetzucht; daeglykx brouden,
Om ’t leeushof by den toom te houden,
    In een ondraegb’re slaverny.
    Wat postschrift past hier nu nog by?
(25) Hier leefde, die, in scherpe tyden,
Helt Hogerbeets in plaet durf snyden,
    En kraeien op zyn boete en ban:
    Waer blyft de kroon van zulk een’ man?
Dat klonk by heeren en gezanten.
(30) Nu sny ’s helts lof met diamanten*
[p. 164]
    Op Kristallyn, waer uit elk frisch,
    Het hart, tot zyn gedachtenis,
Noch rustig; hem ten prys, mag laven,
Die ’s Gravenhage met zyn graven
    (35) Vereerde, en toonde, wie zoo vroeg
    Den nacht des Heidendoms verjoeg.*
Zoo werde ’t lyk des mans gezonken.
De zerk mag met dit wapen pronken.*

Overleden 1660. den 30. van grasmaend.


Op den HEER en
Mr. JOHAN DE WIT,
Raetpensionaris van Hollant, Vader des Vaderlandts.

Vincet Amor Patriae.

Zoo leeft de WIT in ’t hart van alle oprechte harten,
    De mont der Vryheit, en der Staten trouwste Raet,
Zyn doot, al t’onverdient, zal Hollandt eeuwig smarten,
    Hy storf voor ’t Vaderlant een martelaer van staet.


Op den zelven HEER

Zoo leefde Heer de WIT, der Staten trouwste raet,
    Gezwigt om geen gevaar, daer donderslagen ruischten,
    En vadermoordenaers hem leverden en kruisten.
Hy storf voor ’t Vaderlant een Martelaar van Staet.


Op den HEER
KORNELIS DE WIT.

Dus leeft de Ruart Wit, zoo zwart als een Moorjaen
Misverft,* en met de schroef gepynigt op de schenen,
Om valsche logentael, in damp en rook verdweenen.
Van zyne trouw gewaegt de Teems en Oceaen.

Continue


Continue


[p. 165]

Ter eeuwige Gedachtenisse van den Heere
JOHAN DE WIT,
Raetpensionaris van Hollant, &c.

ILLE VELUT RUPES, VASTUM QUAE PRODIT IN AEQUOR,
OBVIA VENTORUM FURIIS.

Zoo beelt de tekenkunst De Wit af, naar het leven,
    Den mont der Staeten, die voor ’t recht van Hollant sprak;
Hy best zich zelven, door veel wonderdaên bedreven,
    Een’ Atlas, opgegroeit tot zulk een lastig pak.
(5) Eneas monsterde de daeden van zyn neven,
    En al ’t Romeinsch geslacht, volvoert met zulk een’ lof,
Door Godt Vulkaen in ’t velt des beukelaers gedreven:
    De Wit bestelde alleen de pennen ryker stof;
Het zy de man zich queet te water en te lande,
    (10) En ’t leven niet ontzag te waegen op de zee;
Of RUWART, die de kroon der Waterhelden spande,
    Met Britsche standaerden onthaelde op onze ree;
Of zette in lichten brant de Koninklyke vlooten;
    Of door het vrêverbont ’t gewelt van Vrankryk sluit.
(15) Maer burgerschutters, leit dit hart van u doorschooten,
    Met zyn’ heer broeder, waert al ’t aerdryk door beluit?
Verloren Zoonen, och, vergeltge dus uw vaders,
    En voesterheeren, die u voeden met hun bloet?
Verdient hun trou en deugt den naem van lantverraders,
    (20) Noit wort met naberou dit zwaer verlies geboet.

MDCLXXII.

                EINDE.



[p. 166]

VERTROOSTING
                Voor de
Onnozele en bedroefde Ingezetenen
                    Van
            HOLLANDT,
over de doodt van zyn Hoogheit
PRINS WILLEM DEN II.
Stadhouder en Kapitein Generael der
        Vereenigde Nederlanden.

[Door Pieter de Groot]

    Wat zugt gy onbedachte mensch?
        Wat reden port uw hert tot klachten?
    De Hemel handelt u naer wensch,
        En gy en kont zyn gunst niet achten.

    (5) Den loon van tagtig jaren strydt,
        Den roem van uw’ verslage knechten,
    De vrucht des vredes waert gy quyt,
        Zoo deeze slag die niet en rechte.

    Toen treurde Romen, en had reên
        (10) Toen haer ’t meinedig zwaert bestreefde.

a  De oorlog voor de vryheit van de Nederlanden tegen ’t
    gewelt van den Koning van Spanjen heeft omtrent tach-
    tig jaren geduurt.
b  De diergekochte vryheit.
c  De schielyke doot van zyne Hoogheit.
d  Van haer eigen Veltoversten Marius, Sylla, Julius Caesar,
[Zie verder onder p. 167.]

[p. 167]
    Toen e Cicers nek wiert doorgesnêen,
        En d’een of d’andre f Brutus sneefde.

    Om dat zy zonder baet of nut
        Zoo jammerlyk zag gaan verloren
    (15) Het g herte bloedt, dat tot een stut
        Van hare vryheit was geboren.

    Maer toen van h drie gebroeders, twee
        Het ryk met hunnen val bevesten,
    Toen i Decius zyn offer deê
        (20) En k Curtius de brandtpoel leste.

    Augustus en Antonius, die tegens hun eer en eed ’s lands
    Krygsvolk hun toebetrout misbruikt hebben, tot verkrach-
    tinge van de vryheit van haer Vaderlant.
e  Cicero de welsprekenste voorspraek van Romen, wert om
    dat hy wat yverig voor de vryheit had gesproken, door
    last van Antonius omgebracht en ’t hooft afgesneden.
f  Brutus beneffens Cassius omgebracht hebbende Julius Ce-
    sar, den geweldigen verdrukker van de Roomsche vryheit,
    bracht om die staende te houden, een groot heirleger op de
    been, maer het zelve door het leger van Augustus en An-
    tonius verslagen ziende, liet zich door een van zyn volk
    dootsteken.
g  ’t Bloet van Cicero en Brutus &c.
h  De Horatii zynde drie gebroeders, tegens de drie Curatii
    voor het oppergesag en de vryheit van Romen vechtende,
    werden twee der zelven van de Curatii in ’t eerst versla-
    gen, maer de derde verwon daer na de drie Curatii en
    versekerde zoo de vryheit van Romen.
i  Decius Burgemeester van Romen in den veltslag tegen de
    Latynen ziende dat het de Romeinen quaest hadden, offer-
    de zich zelven tot diens van ’t Vaderlant op, drong midden
    in de vyanden, liet hem dootslaen, en deede daar door de
    Romeinen de overwinnige bekomen.
k  Wanneer een sekere brantpoel te Romen opgeborsten, die
    de geheele stadt vergiftigde, en het Orakel raet gevraegt

[p. 168]
    Toen roemde zy in haer gemoed
        De dappre daden van haer helden
    En trooste zich ’t gestorte boed
        Dat zyne schâ l zoo wel vergelde.

    (25) Gy meê getrouwe Batavier
        Gevoelde in uw hert de wonden
    Der genen, die het zwaert en ’t vier
        Van uwe dwinglandy verslonden.

    Toen een m bloeddorstige Tyran
        (30) U tot in ’t hert toe wou n verheeren
    Of toen een trotsen o Engelsman
        U op een schotste kam wou scheeren.

    Of toen uw eigen p medebroêrs
        Door q vierentwintig valse tuigen*

    zynde geantwoordt hadde, dat die niet te dempen was als
    door een Romeins Edelman, zoo klom Q. Curtius te paert
    en sprong tot dienst van zyn Vaderlant levend in de poel,
    waer na de zelve zich sluitende, de pestilentie tot Ro-
    men ophiel.
l  Met het beschermen der vryheit van ’t Vaderlant.
m  De Hartog van Alba uit last van den Koning van Hispa-
    nien.
n  Door de verdrukkinge der privilegien, invoeringe van
    Inquisitie, en oplegginge van ondragelyke lasten.
o  Robbert Dudley Grave van Leicester zocht de gronden
    van de Hollandtsche regeeringe om ver te werpen en te
    veranderen, onder schyn van in te willen voeren een
    Schotse Purietinse religie, waer door hy veel Predikan-
    ten op zyn zyde kreeg.
p  De gedeputeerden van de andere vereenigde Provintien
    in den jare 1618. op aenporringe van Prins Maurits.
q  Vier en twintig gekoore rechters by den Ambassadeur
    van Vrankryk in dien tydt beuls genoemt.

[p. 169]
    (35) Den r trouwen stierman uwes roers
        Voor s ’t onrechtveerdig zwaerd dêen buigen

    Maer toen uw burgers in het veld
        Om lyf en goedt en vryheit vochten,
    En stuiten het t uitheems geweld,
        (40) Schoon dat zy ’t met de dood bekochten.

    Die dood was in zich zelfs zoo schoon,
        En zoo volkomen in zyn deugden;
    Dat gy u trooste in den v loon,
        En neit een traan leit als van vreugde.

r  Johan van Oldenbarnevelt Advokaet of Raetpensionaris
    van Holland, die veertig jaren ’t land getrouwelyk hadde
    gedient, en siende de ongunst van Prins Maurits, wilde
    sich van zyn dienst onstlaen, doch op ernstige instantie van
    de H. Staten van Hollandt, bleef hy continueren, mits
    dat hem de Staten in hunne speciale protectie ende sauve-
    garde namen, gelyk sy deden op den 22 Juni 1618. en
    wert des niets tegenstaende door last van Prins Maurits
    op den 19 Augustus des zelven jaers gevangen.
s  Tegen alle rechten en privilegien van Hollandt, waer van
    hy een geboren ingezeten was, en tegen de voornoemde
    speciale protectie, van incompetente rechters, ten deele zyn
    geslage vyanden, en voorts op hope van groote avance-
    menten te bekoomen dien last op zich genomen hebbende,
    op harde aenhoudinge van Prins Marusts, die onder pre-
    text van in te voeren den gezuiverden Godsdienst, Ol-
    denbarnevelt, wients gezag en autoriteit door getrouwe
    diensten en lange ervarentheit ontrent de Staten van
    Hollant verkregen, hem die der zelver vryheit zocht te
    onderdrukken, in de weg was, van kant wilde hebben,
    verwezen ende onthalst in ’s Gravenhage op ’t Binnen-
    hof den 13 Mey 1619.
t  Van Hispanjen.
v  De bescherminge uwer vryheit.

[p. 170]
    (45) Nochtans en heeft ons al haer w kracht
        Niet al van Meester doen veranderen,
    Al wat zy heeft te weeg gebracht,
        Is d’eene slaverny voor d’andere.

    z Uw dood alleen, doorlugte Heer,
        (50) Heeft alle a heerschappy verdreeven
    Den vroomen zyn b ontrokken eer

w  Zoo van ’t gestorte bloet als goet.
y  Tyranni mutatio non est tyrannidis ablatio.
y  De slaverny onder de Princen van Orangien als Stadt-
    houders in plaets van de slaverny onder de Koningen van
    Hispanjen als Graven van Hollandt.
z  Aenspraek aen Prins Willem den tweeden.
a  Die gy en uwe voorouders onbehoorlyk over ’t vrye land
    van Holland hebben geusurpeert.
b  Zoo wel die van Oldenbarnevelt, Hoogerbeets, Grotius en
    andere vroome regenten in den jare 1618. door Prins
    Maurits onthooft, gebannen, of tegens de privilegien van
    de respective steden gezet uit de Vroedschappen der zel-
    ven, wier last zy volgens haren eed getrouwelyk hadden
    achtervolt en uitgevoert, waer van men nu ter tyd de
    waerheit veilig mag zeggen, als wel van de Bikkers en an-
    dere Heeren, die in den jare 1650. gelyke trouwheit had-
    den betoont, in ’t voorstaen van de arme gemeente hun toe-
    betrout, om dezelve van de zware lasten in tyden van oor-
    log gedragen te ontlasten, en het onnodig krygsvolk in tyd
    van Vreede, volgens het gebruik van alle landen af schaf-
    fen, en uit die oorzaeke van hare eer en eed door het gezag
    ende magt van hunnen gewapende Stadhouder Prins
    Willem den IIden, (die het onnodig krygsvolk, volgens de
    intentie en ’t voordeel van de Staten van Hollandt, niet
    wilde gereduceert hebben,) niet konden afgetrokken wor-
    dden, waer door Amsterdam belegert en zes Leden uit de
[Zie verder onder p. 171.]

[p. 171]
        En ’t land zyn c vryheit weer gegeeven.

    Door die komt d recht en e reên weer op.

    vergadering van de Staten van Hollandt, wierden aen-
    getast naer Loevestein gevankelyk weggevoert, en wilde
    gedachte Prins Willem,* na dat hem de verrassinge van
    Amsterdam door Gods wonderlyke directie was belet, des-
    zelfs belegeringe niet quiteren, noch de voornoemde zes
    Heeren uit hunne gevankenis ontslaen, voor aleer zy hun-
    ne ampten en staten, die zy zoo getrouwelyk en waerdig-
    lyk hadden bedient, verlieten, en als private persoonen
    gingen in hunne steden wonen, waer door de geene die
    Prins en quaet Hollands gezind waren, nevens welke zich
    voegden verscheide Predikanten, die ’t minste betaemde,
    occasie namen, om de gezeide Heeren hunnen goeden
    naem en faem by de onnozele gemeente te bekladden, gelyk
    als of dezelve met groote reden van den Prins uit hunne
    ampten en digniteiten waren gezet, waer door de steden,
    welkers last de voornoemde Heeren hadden uitgevoert, na
    de dood van zyne Hoogheit goet vonden yder aen de zyne
    een ample acte van justificatie te geven dat zy al wat zy
    gedaen hadden volgens haren last ende eed gehouden had-
    den geweest te doen: welke ter vergaderinge van de Sta-
    ten van Holandt ingebracht zyn, veroorzaekt hebben,
    dat dezelve met hunne verklaringe en groote zegel aenge-
    hangen, hebben gelieven te bekrachtige ende alzoo der-
    zelver eer ende reputatie te herstellen op den 23 Augusti
    1651. Ziet Aitsema in zyn zevende vol. in ’t 31. boek
    pag. 426.
c  Die zoo schandelyk van uwe voorzaten en in den jare
    1650. was verdrukt.
d  Dat aen de Staten van Hollandt als wettige hooge over-
    heit en naest God eenige Souverein van hunne vrye, inge-
    zetenen toequam.
e  Dat men in tyde van vrede het onnoodig krygsvolk moet
    afschaffen om de lasten der inwoonderen te verminderen.

[p. 172]
        Door die raekt weer de f deugt op ’t kussen,*
    (55) Door die krygt g list en h dwang de schop,
        Door die en durft geen i schelm meer mussen.

    k Gy andere die om gelt en goedt
        Tot grootermaking van uw erven,
    Gestort hebt uw l staetzugtig bloed

f  De Heeren Bikkers en andere, die als gezeit is hunne ampten
    hadden moeten quiteren, wierden na de doot van zyn
    Hoogheit, om dat zy zich deugdelyk en trouwelyk hadden
    gedragen, by hunne respective Vroedschappen, weder in
    hunne ampten en digniteiten herstelt.
g  De listige aenradingen van de oorblasers van Prins Wil-
    lem, die hem zoo verre tegen de vrome en oprechte regen-
    ten aenhitsten, dat hy gelyk gezeit is eenige derzelver hel-
    pende representeren den Souverein van ’t landt, tegen zyn
    eer en eedt, die hy aen de Staten van Hollandt als stadt-
    houder gedaen hadde, by de kop liet vatten, en ongehoort
    met ’s lands krygsvolk naer Loevestein liet weg voeren,
    noch dezelve wilde dimitteren, voor dat zy hunne ampten
    effective gequiteerd hadden, en daer van ontslagen waren.
h  Die Prins Willem in ’t vangen van de voornoemde Heeren
    en de belegering van Amsterdam gebruikte.
i  De Griffier Musch hadde verscheide valsch beschuldigingen
    tegen de voornoemde Heeren verzonnen en gedicteert, de
    welke Prins Willem besloten aen de Staten overgaf en na
    zyn doot zyn geopent, ziet Aitzema in zyn herstelde
    Leeuw, het welke de voornoemde Griffier vreezende dat
    het ruchtbaer zoude worden, is korts na de doodt van zyne
    Hoogheit gestorven, niet zonder groote presumptie, tot
    zyn eigen doot, die zoo wel ten tyde quam, ietswets ge-
    contribueert te hebben.
k  Gelyk Prins Willem de eerste en andere.
l  Prins Willem de eerste heeft gezocht Graef van Hollant
    te worden, Ziet Bor en andere historischryvers.*

[p. 173]
    (60) Zwyg, m dit is voor de vryheit sterven.

    Dit is in eenen n oogenblik
        Het land o meer nuts en voordeels baren
    Als door zoo meenig duizent lyk
        Is bygebracht in tachtig jaren,

    (65) p O groote ziel, ô dappre heldt,
        Die noit als q t’onzen voordeel stryde,
    En leverd’ ons van Spaens geweldt
        Die stervende van r ’t uw’ bevryde.

    Uw roem verwelke nimmermeer,
        (70) En wil u s ’t landt recht dankbaer wezen,
    * Het trouwe noit weêr zulk een Heer
        Den stam daer gy zyt uitgerezen,

    t Gy vaders van het vaderlandt
        Die nu bevrydt van v juk en w boejen,
    (75) Het groote stuur hebt in de hand

m  Gelyk Prins Willem de tweede gestorven is.
n  Het laetste stondtje van ’t leven van zyn Hoogheit,
    toen de ziel van ’t lichaem scheide.
o  Door dien dat wy hier door de vryheit ende het volle
    gebruik van dien verkrygen, ’t welk altyd van de Prin-
    cen van Oranjen is besnoeit en onderdrukt geweest.
p  Nader aenspraek aen den dooden Prins.
q  Namelyk der ingezetene van Hollandt.
r  Daer gy ons in den jare 1650. mede gedwongen hadt.
s  Het Land van Holland en Westvrieslandt.
*  Neme noit weder om een anderen Stadhouder of Kapitein
    Generael, die het, gelyk als gy gedaen hebt, wederom
    zouden plagen.
t  Aenspraek aen hunne Edele Gr. Mogende, de Heeren Staten
    van Hollant en West-Vrieslandt, Vaders des Vaderlandts.
v  Juk van Hispanien.
w  Boejen van Orangien.

[p. 174]
        Van ’t schip daer w’ allegaer aen roeijen,

    Ontfangt met dankbaerheit x de gunst
        Die u de y hemel doet onluiken,
    En voegt de liefde by de kunst,
        (80) Om die met eendracht te gebruiken.

    Gy weet z waer dat de schoen u wringt,
        En hoe gy ’t quaet kunt a van uw weeren,
    En neemt geen b hulp meer die u dwingt,
        En laet u van geen c knegt verheeren.

    (85) Al maekt het Zeelandt wat d te Bout,
        Al laet zich Utrecht e overreden,

x  De gunst van de dood van Prins Willem den tweeden.
y  Godt Almachtig heeft buiten alle menschen verwachtin-
    ge, Prins Willem den tweeden, midden in den fleur van
    zyn leven, en in ’t woelenste van zyn hoogdravende ge-
    dachten om Hollandts vryheit te onderdrukken, schielyk
    weggerukt.
z  Wat quaet u het aenstellen van eenen Stadthouder heeft
    veroorzaekt.
a  Met geenen nieuwen Stadhouder of Kapitein Generael
    te maken.
b  De Prins was quansuis tot hulp van de Staten aengeno-
    men, maer in plaets van helpen, dwong hy hen, en ver-
    crachte Hollandts vryheit.
c  De stadthouders waren aengenomen om dienaers van
    den stet te zyn, maer droegne zich in der daet als sou-
    veraine Heeren en Tirannen.
d  Tybout, in den jare 1650. een groot yveraer voor der
    Prinsen, grootheit, tot verdrukking van ’s lands vryheit
    in Zeelandt, maer is zedert wyzer geworden.
e  Rhede, Heer van Renswoude, diergelyk yveraer voor
    zyne Hoogheit van wegen Utrecht.

[p. 175]
    Wy hebben onzen f Os in ’t zout,
        Daer gelt geen g hooft meer, maer h de leden.*

    Ten waer ’er eenig i zulthooft quam,
        (90) Die* volgende zyn blinde k leitsman,

f  Een out Hollands spreekwoort, willende zeggen, onze
    Stadthouder, die ons zoo veel spels gemaekt heeft, is al
    doodt.
g  Het gemeen onnoozel en onervaren volk, qualyk onder-
    recht zynde van zommige Prinsgezinde Predikanten
    meent, dat de Prins van Orange het hoofdt was van de
    Hollandsche regering, en dat wy, door de doot van den
    laetsten Prins Willem den tweeden, gelyk zyn geworden
    een lichaem zonder hooft, en dienvolgende, och arme! zon-
    der Stadthouder niet bestaen konnen, en wenschen dat de
    tegenwoordige Prins Willem de III. groot ware, en dat hem
    de Staten wederom tot een hooft, gelyk zyn voorouders ge-
    weest zyn, aennamen, in welk gevoelen het volk noch da-
    gelyks voor sommige vleiers van zyne Hoogheit, en qualyk
    tot den Staet gezinde Predikanten, die hun byzonder
    voordeel en grootsheit door de opkomst van zyn Hoogheit
    hopen te bekomen, gestyft word, ’t geen op ’t hoogste te be-
    klagen is, en waer in hunne Ed. Groot mog. (dat zy gezeit
    onder behoorlyke reverentie die wy hunne Ed Groot Mog.
    als onze hooge Overigheit schuldig zyn) vaerdige ordre
    behooren te stellen.
h  De Ridderschap, Edelen en Steden van Holland en West-
    Vrieslant verbeelden als leden van een lichaem de wettige
    hooge Overigheit, en naest Gode, het eenig Opperhooft en
    Souverein van ons vry Land.
i  Een Burgemeester van de eene stad of d’andere, noch on-
    ervaren of qualyk onderrecht van de rechte gronden van
    Hollandts regering.
k  Volgende het advys van zynen Pensionaris, die gelyk de
    Pensionaris van Leiden 1650. verblind door eenig byson-
    der voordeel ’t geen hy hoopt van het avancement van zyn

[p. 176]
    Den l dwaelweg in wou slaen, en nam
        En m twistverwekker tot een scheitsman.
    Die volge n ’t sporeloos geval,
        En zoo hy dat o te veel wil vergen,
    (95) Zie hoe het hem p bekomen zal

    Hoogheit, het zelve tot verdrukking van ’t landt zocht
    voort te setten en uit te voeren, en tot dien einde zyne Hee-
    ren en Meesters qualyk onderrecht, gelyk als of ’s lands re-
    gering tegenwoordig niet wel gestelt was, en zonder ’t
    avancement van zyn Hoogheit niet konde bestaen, maer
    door oneenigheit t’eenemael in duigen moest vallen.
l  Die weg van onder eenen Stadhouder in slavernye te le-
    ven, in plaets van onder de tegenwoordige regering syn
    eigen en ’s lands vryheit te helpen bewaren.
m  Een Stadhouder wilde gemaekt hebben, om de oneenighe-
    den die daer tusschen leden gelyk in macht, zoude konnen
    ontstaen, weg te nemen, daer in tegendeel de ervarentheit
    geleerd heeft, dat de Stadhouders hun eige voordeel en
    grootsheit, en niet ’s lants welvaren bevorderen, en weten-
    de dat het in troebel water goet vissen is, doorgaens onee-
    nigheden tusschen de steden en leden zaeien en aenquee-
    ken, in plaets van die te dempen en de slissen, maer dat de
    voorschreeve oneenigheden by ongeluk onstaen zynde best
    door ervaren ongeintresserde Staetspersoonen weder
    ter neer geleidt, daer van heeft de tegenwoordige rege-
    ringe zedert de doot van zyn Hoogheit, loffelyk proeven
    gegeven.
n  De sporeloze en ongestadige gunst van den toekomenden
    Stadhouder, waer door hy zyn bysonder voordeel beoogt,
    want zoo het rympje zeit; de gunst van ’t Hof is zoet
    met honing ingeleit.
o  Die op die gunst te veel wil steunen, en daar zyn heele
    fortuin aenhangen, en de vryheit van syn Vaderland daer
    voor verkoopen.
p  Als dat rad eens draeit, en een andere slaef van des Stadt-

[p. 177]
    En waer hy dan zyn q aers zal bergen.

    Wy hebben lang genoeg r geslooft
        En s ’t juk geleent an lyf en zielen:
    Slaet eens de t spyker op zyn hooft,
        (1000 En vrydt het landt van Aertsche fielen.

    houders heerschzucht hem door vleieryen een slaefse ge-
    dienstigheden van de bank stoot, of wel de Prins schielyk,
    gelyk in ’t jaer 1650. wierd weggerukt.
q  Dan zie hy toe, dat hy niet vare, gelyk de Heer van Ka-
    pelle van Aersbergen, die in den 1650. voor de groot-
    heit te veel gevoelt hebbende, en de doodt van zyne Hoog-
    heit, by de regenten van Zutphen, waer van daen hy ge-
    deputeerde was ter vergaderinge van de Staten Generael
    (alwaer hy die voor de vryheit van Hollant zoo schadely-
    ke resolutie; waer op zulke dangereuse effecten zyn ge-
    volgt, heeft helpen nemen op den 5 Juni 1650) in ongena-
    de geraekt, en korts daer na schielyk is komen te sterven.
r  Ons goed en bloedt tot vermeerdering van de grootheit
    van ’t huis van Oranjen, tot verschaffinge van wapenen,
    daer wy zelfs mee geplaegt worden, lang genoeg verspilt.
s  ’t Juk van Oranjen zoo dat men ter vergaderinge van de
    Staten tot bescherming van onze vryheit, en ontlastinge
    van de zware lasten (die wy om conquesten, daer de Stadt-
    houder het meeste voordeel van trok, te doen, hadden moe-
    ten dragen) naulyks iets voorstellen dorst, als ’t geen den
    Stadhouder en zyn uitheemsche Hovelingen wel geviel.
t  François Aersen, een Brabander van geboorte, was door
    den Heer van Oldenbarnevelt, om zyn bequaemheit, tot
    een honorable en profitable charge gevordert, maer is
    daer na een van de voornaemste werktuigen geweest van
    Prins Maurits in ’t ombrengen van den Advokaet, waer
    voor hy tot loon van zyne getrouwe diensten van zyn Ex-
    cellentie is genaturaliseert geworden, en Ridder geslagen

[p. 178]
    Gy hebt den v teugel in de handt,
        Van voor’ge w leemte wel genezen.
    Bewaer de x vryheit van het landt,
        En houdt de y wetten in haer wezen.

    zynde onder de Ridderschap en Edelen van Holand is
    gestelt geweest tegen de wetten en Privilegien van den
    zelven lande. Zyn zoon de Heer van Spyk heeft zig dap-
    per met het werk van zyn Hoogheit in ’t jaer 1650. be-
    moeit. ja zelfs is hy beschuldigt geweest van zig al verspie-
    der binnen Amsterdam te hebben laten gebruiken, om des-
    zelfs verrasschinge te faciliteren, waer door hy genoodt-
    zaekt geweest is in den jare 1651. zyn plaets in de verga-
    deringe van Hollandt te quiteren, om in de generale am-
    nestie begrepen te zijn, op dat, op zyne gedane actie geen
    vorder onderzoek zoude gedaen worden.
v  De kragt van de regering en het krygsvolk om alle quaet-
    willige, ’t zy Predikanten of andere, in hunne schuldige
    pligten, en binnen de palen, die hun van u alreede voor-
    gestelt zyn, of nog moeten worden, te houden en te be-
    dwingen.
w  Die, de teugel aengewreven was door onbehoorlyk han-
    delen der Stadthouders, die sommige Predikanten aen-
    hielden en gageerden om ’t gemeene volk te blindhokken
    en tegen hunne wettige overheit tot voordeel van der
    Stadthouders grootsheit op te rokkenen.
x  Zoo wel tegen ’t maken van eenen nieuwen Stadthouder,
    al inzonderheit tegen de Predikanten die gy kost en loon
    geeft, en die door het gezag, dat zy by ’t gemeene volk
    hebben, u met gewelt een Stadthouder tot krenkinge van
    uwe vryheit zoeken op te dringen.
y  De wetten en Ordonnantie zoo in politique als kerkelyke
    zaken voor den jare 1618.tot voorstand van de vryheit
    en uwe souveraine magt gemaekt, die in den jare 1618.
    en 1619. een krak gekregen en tot noch toe naeulyks in
    haer vorige kragt hebben konnen herstelt worden.

[p. 179]
    (105) De Hemel brengt ’er z alles toe
        Dat gy tot bystand kont verwachten,
    Maer Godt a wil volgers, en word moê
        Te helpen die zyn gunst b verachten.

    Hy helpt, houd gy ons uit den c nood,
        (110) Ten komt hem altyd niet gelegen
    Door zulken d kostelyken dood
        Te staven ’s Lands verkregen e zegen.

z  Overvloet van rykdom en inwoonders, als blykt by de ver-
    grooting der stad Amsterdam, Leiden en Dordrecht, mid-
    delen en machtige vlooten en tot bevryding van de koopman-
    schap te onderhouden, vrede met alle uwe naburen &c.
a  Die dien weg, die hy hun gewezen heeft, en waer toe hy
    hun buiten verwachting middelen verschaft heeft, inslaen
    willen.
b  Verzuimen te gebruiken de kragt van hunne wettelyke
    regering, hun van Godt aenbevolen.
c  Van weder ons door een Stadhouder te laten ringelooren.
d  Als die van Prins Willem den tweeden.
e  Bestaande in ’t vry gebruik van hunne Wetten, Privi-
    legien, van de Religie naer Gods Woord, en vryheit van
    conscientien voor allerlei gezintheden.

                                    EINDE.

NB. Daer zyn ook eenige weinige Exemplaren in Quar-
    to gedrukt, voor de liefhebbers die J. V. Vondels Poë-
    zy en werken hebben, om het zelve daer achter te
    kunnen voegen.



[p. 180]

        BLADWYZER

                    DER

    HEKELDICHTEN.

Geneesdrank der Geestdryveren.Pag. 1
Op de weegschael van Hollandt.4
Geuse Vesper, of geneesdrank voor de vierentwintig.5
Jaergetyde van wylen H. Joan van Oldenbarnevelt.7
Gesprek tusschen den Wandelaer en den galm der Hofkerke.8
HAEC LIBERTATIS ERGO.9
Drukfout in ’t Papiere gelt aldus te verbeteren.16
Uitroep der verlore Vryheit te Leiden.22
DECRETUM HORRIBILE.
Bede aen de oppervyanden van de Voorstanderen der Vry-
    heit tot Leiden.
28
Roskam aen den Heer Hooft, Drost van Muiden.29
Harpoen aen Jonkheer Landeslot, Heer van Vryburg.35
Op de Afbeelding van den Hr. J. van Oldenbarnevelt.41
Op desselfs Stokje.41
T’ SAMENSPRAEK.42
Op de dood van Koenraet Vorstius.43
Op een Moort Pasquil.43
Een vlaems gebraei peerken jent.44
Medaeillie voor de Gommaristen Kettermeester.46
Rommelpot van ’t Hanekot.49
De Boeren Catechismus.65
Vondel werd gevraegt, waerom hy Barnevelt in een print
    in den Hemel had doen zitten.
65
Op Jacobus Arminius.65
Op Simon Episcopius.66
Op Johan Uitenboogaert.66
Hugo de GROOTS verlossing.66
Opdragt van HIPPOLYTUS.68
Op den Heer H. de Groot in zyn ballingschap.69
Wellekomst van den Heere H. de Groot t’Amsterdam.70
[p. 181].
Op den zelven Heer H. de Groot.70