Dit is een onderdeel van VondelPalamedes1736g.html. Klik hier voor het hele document.

red>b En toen uw hooft gedoemt, door ’t hooft van eigenbaet,

    Roskam en Harpoen in zynen 18. en 19. brief aen zy-
    nen broeder Justus Baak.
a  De tyd van de Leicesterse factie en burgertwist.
b  De Dichter wil zeggen dat de Heer Cornelis Pietersz. Hooft
    des Drossaerts vader, dien hy hier aenspreekt, door Leicester,
    het hooft der Eigenbaet, was gedoemt. Ziet P.C. Hoofts
    Histor. Pag. 1200. en 1201. daer hy verhaelt dat aen
[Zie verder onder p. 31.]

[p. 31]
Gy geen gedachten had van wyken of van wanken.
De wees en weduwen, de ballingen u danken;
Hoe welge noit om dank hebt zonder onderscheit,
Bescheenen met den glans van uw goetaerdigheit,
(35) Ondankbre, en dankbre, dienge kont ten oorbaer strekken.
O spiegel van de deugt! ô voorbeelt zonder vlekken!
Noit zooptge ’t bloet en merg der schamele gemeent.
Noch stopte d’oren voor haer rammelend gebeent.
Wat lietge u zonen na, toen ’s levens licht wou neigen?
(40) Indien ’t gemeen u roept, besorgt het als uw eigen
Zo was uw uiterste aêm slegs ware klare deugt,
Daer gy, vermaerde stadt, uw kroon meed sieren meugt.
    Zo ’t landt uw vaders deugt zo wel had erven mogen
Als zyn gedachtenis, s’ had zwaerder ruim gewogen
(45) Dan duizend tonnen schats, en duizend, en noch bet,
En ’k zag de zwaerigheên van onzen staet gered.
Indien de Spanjaerd zag het lant van Hoofden blinken,
Hoe zou zyn fiere moet hem in de schoenen zinken:
Hoe zou hy vader Ney opwekken door gebeên,
(50) Om met zyn tong dees scheur te neien hecht aen een
Geen Duinkerk zou de zee met vloten overheeren:
Matroos die rovers ras zou aersling klimmen leren,
En ’t lage Waterlant doen kyken door een koort
Hem, die nu blindeling ons slingert over boort,
(55) En visschers vangt en spant, verft zeelui doods van vrezen;
Zoo datter een geschrei van weduwen en wezen
Ten hogen hemel ryst, uit dorpen en uit steên.
Wat ’s d’oorzaek? vraegt men, wat? de gierigheit alleen.
Die ’t algemeen verzuimt, en vordert slechts haer eigen:
(60) En sprak ik klaerder spraek, ik zorg zy zou me dreigen,
Met breuk en boeten, of te leveren aen den beul.

    Leicester 14 van de vroomste voorstanderen der vryheit en
    getrouwste aenkleveren van ’t huis Nassau, onder welke ook
    de naem zyns Vaders gestelt stont, op een lyst gelevert wa-
    ren, en dat hy ze een smadige doodt meende aen te doen.

[p. 32]
Want waerheit (dat ’s al oud) vindt nergens heil nog heul;
Dies acht men hem voor wys, die vinger op de mont leit,
O kon ik ook die kunst: maer wat op ’s herten gront leit,
(65) Dat weltme naer de keel: ik wort te styf geparst,
En ’t werkt als nieuwe wyn, die tot de spon* uitbarst.
Zo ’t onvolmaektheit is, ’t mag tot volmaektheit dyen
Van dees rampzalige en beroerelyke tyen,
Waer in elk grabbelt, tot zyns naestens achterdeel,
(70) Schryft* andren toe, en schuift op hen de schult van ’t scheel.
Waer Kato levend, die gestrenge Kato, trouwen,
Hoe donker zou hy, met een donker paer winkbrouwen
Begrimmen overzyds de feilen onzer eeu,
En ringeloren den geringeloorden leeu,
(75) Die zich zo schendig nu van rekels laet verbaffen!
Hoe zou hy graeuwen! flux en past dit af te schaffen.
Dat weder ingezet. Hier stuurman, waer het roer,
En let op ’t out kompas. Voort voort met dezen loer,
Die noit te water ging; hy zal ons ’t spel verbrodden.
(80) En gy, hou oog in ’t zeil. Waer heen met deze vodden,
Gy lompe plompe dief, die ’t scheepvolk strekt tot last?
Thans gryp ik u by ’t oor, en spyker ’t aan den mast.
Waer Kato levent, wis, daer zou geen hair aan feilen,
Of ’t ging als ’t plach te gaen. Wat zou men lands bezeilen;
(85) Daer nu de norsse nyd ons slapend zeilt voorby,
De loef afsteekt, terwyl we leggen in de ly,
In g’vaer van schipbreuk, schier aen laeger wal vervallen
Het roer den meester mist, en daerom is ’t van ’t mallen:
En wilme op ’t dreigement niet letten van den noot,
(90) Zo berg aen ’t naeste land uw leven in den boot.
Doch ’k hoop een beter, van die gaerne ’t beste zagen;
Een zucht tot ’t vaderlant in vromen boezem dragen.
De zulke vindt men noch als parelen aen strant,
De schaersheit maektze dier. Indien maer ’t onverstant
(95) Zo weinige als ’er zyn erkende in hunne waerdye,
En wyzer heeren liet begaen met heerschappye,
[p. 33]
Men vond’er noch genoeg, die niet zo byster staen
Na heerschen, dan ze met ’s lands welstant zyn begaen,
En wenschen tyt en zorg en moeite hier in te schieten,
(100) En niet een penning voor hun diensten te genieten:
Dat zyn niet zulke, daer ik eerst van heb gezeit,
Wiens Godsdienst op de tong en op de lippen leit,
Maer in een vroom gemoet, waer uit die deugden groeien,
Die Hollands welvaert eer zo heerlyk deden bloeien,
(105) In spyt des dwingelants. Wel wilm’er noch niet aen?
Of rym ik, dat een boer dit Duitsch niet kan verstaen?
Neen zeker, ’t is dat niet, ’t Zyn kostelyke tyen
Het paert vreet nacht en dag. In een karos te ryen
Een Juffer met haer’ sleep: De kinders worden groot:
(110) Zy worden op banket en bruyloften genoot.
Een nieuwe snof komt op, met elke nieuwe maene.
De sluyers waeien weits, gelyk een kermisvane;
En eischt men meer bescheits, men vraeg het Huygenszoon
In ’t kostelyke mal: die weet van top tot toon
(115) De pracht en zotte prael tot op een hair t’ontleden.
Hier schort het. Overdaet stopt d’oren voor de reden,
En kromt des vromen recht, deelt ampten uit om loon,
En stiert den vyant ’t geen op halsstraf is verboôn,
Luikt ’t oog voor sluikerye, en onderkruypt de pachten,
(120) Besteelt het landt aen ware, aen scheepstuig, en aen vrachten,
Neemt giften voor oktroy, of maekt den geltzak t’zoek:
En eischt men rekening, men mist den zak en ’t boek:
Hoewel het menschlyk is, dat zulke zaken beuren:
’t Heeft dikmael ook zyn reên. Dik raekt ’er meê te veuren,
(125) Die verr’ ten agteren was. Kort om, dit ’s onze plaeg.
’t Is dryft den ezel voort: gemeenten-ezel draeg:
Het landt heeft meel gebrek? dus breng den zak ten molen.
Het dryven is ons ampt: het pak is u bevolen.
Vernoegt u dat* ge zyt een vrygevochten beest:
(130) Is ’t naer het lichaem niet, zo is het naer den geest.
[p. 34]
Tot ’s lichaems lasten heeft de hemel u beschoren.
Dit past u bet* dan ons. Gy zyt een slaef geboren.
Best doet gy ’t williglyk van zelven dan door dwang.
Dus raekt het slaefsche dier, al hygende, op den gang,
(135) En zweet, en zucht, en kucht. De beenen hem begeven,
Hy valt op beide knien, als badt hy: laet me leven;
En gigaegt heesch en schor. de dryvers stok is doof,
En tout des ezels huidt, en zwetst vast van ’t geloof.
Hoe kan een Kristen hart dees tiranny verkroppen!
(140) Ik raes van ongedult. En zyn ’er dan geen stroppen
Voor gelt te krygen, dat men ’t quaet niet af en schaft?
En dat landsdievery tot noch blyft ongestraft?
a Of is ’er niet een beul in ’t gansche landt te vinden?
Men vond’er eer wel drie. toen bittre beulsgezinden.
(145) En vraegt men wat ik zeg? dat zeg ik, en ’t is waer:
b Zyn twee noch niet genoeg, zo neem ’er twalef paer.*
Dus klaegt de galge, die lang ledig heeft staen pryken;*
Die lang geen kraeien ’t oog van groote dieven lyken*
Uitpikken zag, en fel van raven wert begraeut,
(150) Die heen en weêr om aes uitvlogen heel benaut.
    Of nu een snoo Harpy dit averechts wou duien,
Dat tegens d’Overheên ick ’t volleck op wil ruien,
Om tol en schot en lot te weigren aen den heer;
Zo lochen ik ’t* plat uit. Neen zeker, dat zy veer.
(155) Gehoorzaemheit, die past een oprecht ingezeten;
Den heer t’ontfangen weer rechtvaerdig uyt te meten:
Gelyk de Haegsche * Bie vereert is met dien lof,
Dat zy noit honig zoog uit andren lieden hof;
Maer naer haer eigen beemdt, op onbesproke bloemen,
(160) Om nektar vloog, wiens geur oprechte tongen roemen.

a  Ten tyde toen Oldenbrnevelt wierd onthooft, had men
    drie beulen by der handt.
b  De dichter steekt op de vier-en-twintig rechters des Avo-
    kaets.
*  Versta den Heer de Bie, die zyn ampt zonder smet van op-
    sprake, en met zeltzamen lof van getrouwigheit bediende.

[p. 35]
Waer yeder zoo van aert, wat zou men met ’er tyt
Het arm ezelken al lasten maeken quyt?
Hoe zou ’t aenwassend juk ontwassen met de jaren?
Wat wort ’er nu gespilt? wat zou men dan besparen?
(165) Men had, in tyt van noodt, een schatkist sonder tal.
Maer nu is ’t Muisevreugt: de kat zit in de val.
    ’k Heb, ô doorluchtig Hooft der Hollandsche poëten,
Een kneppel onder een’ hoop hoenderen gesmeten:
’k Heb weetens niemandt in ’t byzonder aengerant,
(170) Misschien wie ’k trof, tot nut van ons belegert lant:
’k Heb aen uw’ vaders krans al meê een bloem gevlochten,
En nog een ziel geroemt, wiens deugden elk verknochten.
Dit nam zyn oorsprong niet uit vleilusts ydelheên,
Der dichtren erfgebrek; maer uit een rype reên.
(175) Ick wenschte myn kopy niet scheelde van het leven.
Zoo zou als ’t aenschyn u de schilder heeft gegeven,
’s Mans deugdige ommetrek hier zweven in de ziel?
Die standt hiel ongebukt, toen ’t dor gebeente viel.

    MDCXXX.


        HARPOEN,

                Aen

JONKHEER LANDESLOT,

          Heer van Vryburg.

Ik heb, heer a Landeslot, doorreizend uw gebiet,
Daer menigmael vernacht, en veel van b Godefried,

a  Door Landeslot verstaet de dichter ’s lants overheen.
b  Onder den naem van Godefried, die goede vrede betekent,
    beschryft de dichter een volmaekt predikant, om onder dat
    voorbeelt den Leeraeren hunnen plicht voor te houden.

[p. 36]
Den preker van uw vlek, de boeren* hooren roemen,
,, Wiens lof zy met geen kunst behoefde te verbloemen.
(5) ,, Wie vondt in deeglykheit oit zyns gelyken meer?
,, Gode offerde hy zyn’ dienst, zyn trou aen zyn lantsheer,
,, En bragt dat woeste volk tot deugdige bekeering,
,, Door voorgang eer dan door zyn ongetoide leering.
,, Zyn woort was eveneens als een gezegent zaet.
(10) ,, Hy was der zielen zout. Noit moeid hy zich met staet
,, Of werelts heerschappy. Het licht blonk uit zyn leven.
,, Al wat de Bybel leert stont in zyn hart geschreven:
,, Ja zyn godtvruchtig hart was aller deugden kerk.*
,, Wat drempel hy betrat, daer bleef een heilig merk.
(15) ,, Zyn mont was troostelyk een aengevochten bedde.
,, Wat onlust rees’er, dien hy niet met wysheit redde?
,, Baldadigheit nam af, zo ras hy tradt op stoel,
,, Gerechtigheit die groeide, en pleiters werden koel.
,, De kroegen stonden leeg, geen mes werdt uitgetrokken,
(20) ,, d’Oprechtigheit des mans klonk luider als de klokken.
,, Hy was vernoegt in ’t kleen, gewilt by arm en ryk,
,, En stontze bei ten dienst: Zy golden hem gelyk.
,, Men zag hem zelden aen der ryke lieden disschen:
,, Wel mogt hy wit zien, maer vermyde d’argernissen.
(25) Zo lang zyn leven duurt hing ’s volleks hart aen Godt,
En ’t was gehoorzaem zynen vryheer Landeslot.
    Hoe wenschelyk zou ’t zyn voor landen en voor steden,
Indien men nu ’t geloof niet naer spitsvondigheden,
Die luttel stichten, ging waerdeeren al te bot,
(30) ,, (Verkeertheit is ’t van ’t minst te maken ’t hoogste lot)
Maer naer ’t beleven; daer zo veel is aen gelegen,
Dat niemant zonder dit kan erven Christus zegen.
,, Gewis had Godefried de waerheit zo gevat,
,, En hierom woekert hy met yver om dien schat.
(35) ’t Getal dat zogt hy min met bidden en met wenschen,
Als ’t pit en merreg van ter deugtgezinde menschen,
En drong op ’t weten niet zo vierig, als op ’t doen.
Dat was de rechte melk om heilgen op te voên.
[p. 37]
Waer zulke voesters zyn, daer bloeien d’onderzaten:
(40) a Daer heeft de grootste stadt geen wachthuis vol soldaten,
Om huisbraek, plondring, moort en stokebrandery
Te blusschen binnen muurs, of zielentyranny:
Daer wordt de Godsdienst niet gevordert met luid kryten,
En ’t arm eenvoudig volk in rotten te doen ryten:
(45) Daer waeken om een tong zo vele spiessen niet:
Maer ieder burger wacht op ’t geen zyn heer gebiedt,
En voor ’t gemeene best quyt zich een ieder Kristen:
Als in d’Apostel eeu, die lagen kent noch listen.
De Kerk is als een kooi vol lamren, als een korf
(50) Vol tortelduiven, daer d’onnozelheit om storf.
Maer zedert b Wolfaert sloeg zyn klaeu in d’oegst des Heeren,
Veraerden de gemoên in barelyke beeren:
Dat heugt heer Landeslot nog heden dezen dag.
Wat dag verliep ’er, dat hy niet zyn hartzeer zag?
(55) De lantlien maekten van hun heerschappen tyrannen,
,, En tegens ’t overhooft was ’t lighaem ingespannen,
De leden onderling te jammerlyk verdeelt,
En uitgewischt in ’t hart Godts heerlyk evenbeelt,
Dat Godefried met smart en arbeit daer in drukte.
(60) Elk riep: dat ’s uw: dat ’s myn: elk grabbelde en elk plukte:
Dies oude Karsten, die hierom zyn handen wrong,
Kreet: wat al boos vergif verspreit een paepetong!
En ’t was waerachtig waer. Wie kan de waerheit laeken?
,, Dat allerkleinste lidt beschikt wel groote zaken;
(65) ,, Gelyk de slimme slang in ’t heilig Paradys.
,, Wie ’t in den wind slaet, word het t’zyner schade wys:

a  Dit ziet op d’onlusten t’Amsterdam in den jaren 1628. en
    1629. toen de Regeerders, om de stadt tegen ’t oproerig
    muiten te verzekeren, soldaten innamen.
Zie de aantek. op ’t ontzet van Piet Hein. buit.
b  Gelyk by onder den naem van Godefried een’ goeden
    harder had afgemaalt, zo verbeelt hy onder de beschry-
    vinge van Wolfaert een’ ondeugende predikant.

[p. 38]
Dies loven wy met regt den wakkren heer van Schagen,
Die toomt den voerman, voor het hollen van den wagen,
En maekt hy ’t hem te grof, hy bezigt zelf de zweep,
(70) En graeuwt eens: bengel hou! flus krygje van de leep
Hy leert den leeraer uit een ceêl zyn schult bekennen,
Zo word hy handelbaer, en kan de paerden mennen
Op ’t Euangelisch spoor. Wat schiet den man te kort,
Die zoo demoedigh, en ten leste zalig wordt?
(75) Hy leert hem, na zyn staf is, springen, en niet verder:
Dus is de Schager heer zyn eigen prekers herder.
Regtschapen edelman, hoe edel is uw ziel!
Hoe luisterscharp uw oor, op ’t rollen van het wiel!
,, Al word men uitgeluit voor goddelozen schellem:
(80) a ,, Zo scholt Datheen wel eer den wyzen held prins Wilhem.
,, De lasterkunst valt ligt de botste kanze best.
Toen ’t weeldrig Vlaendren was bezeten van die pest,
Ontsteken door den stank van weinig’ boze pryen,
Verstorf de welvaert, en de staet geraekte aen ’t glyen,
(85) Tot dat de graflykheit zat deerelyk gestrant.
,, Dit strekt een heldre baek, gelyk een schip op ’t zant.
Dies laet, heer Landeslot, den breidel niet meer glippen:
Maer muilbandt Wolfaerts al te lasterlyke lippen.
,, Want zo hy u niet vreest, zo siddert gy voor hem.
(90) ,, Wanneer uw blixem suft, zo dondert zyne stem,
En wekt een onweer, eer het plompe zinnen merken,
Dat op het lant een zee gaet boven alle kerken.
En gy verlaten en vermeestert zit aen ’t roer.
b Dit wist de Stuurman, die met jonkheer Robbert voer,

a  Ziet E. van Reids Hist. pag. 28 en 31 P.C. Hooft pag.
    582 en 583. E. van Meteren pag. 155. en G. Brants
    Historie der Reformatie pag. 607.
b  Door den Stuurman verstaet de Dichter Heer J. van
    Oldenbarnevelt, en door Jonkheer Robbert, den Graef
    van Leicester, Robbert Dudley.

[p. 39]
(95) En met zyn mesteren toen waer over boordt gesprongen,
Had hy niet ree geweest voor putger en koks jongen.
,, Men berregt schip en goet, door oeffening van tucht:
Want d’ongebondenheit is wonder nau van lucht,
En scherp van snof en reuk, als sommig slag van dieren,
(100) En weet haar’ moedt hier na te strakken of te vieren.
Veel’ dingen zyn wel nut, maer al en is ’t niet fraei.
Een huis versiert is met een’ schoonen papegai,
    Maer snatert hy te veel, hy is gelyk een aexter,
En moeilyk voor ’t gezin, gelyk een vuile kaexter.
(105) ,, Een woord te zyner tyd geuit, in zuivre tael.
,, Een gulden appel is, in eenen zilvren schael.
,, De wyze weegtze als gout. Qua klap bederft goê zeden.
Dit treft voornaemlyk, die in ’t openbaer zal reden,
En rekent dat hy moet den rechter reekening doen
(110) Van elk ontuchtig woord. Nu braekt men ryp en groen,
Op wettige Overheen, ja zelfs op alle grooten,
Op nabuurkoningen, ’s landts trouwe bondgenooten,
,, Een lastering, zo dier den Kristen mont verboôn.
,, Hoe gortig ’t varken zy, men roept: al schoon, al schoon.
(115) ,, Al zuiver Kristendom, met heiligheit behangen:
,, En ’t hart een stinkpoel is, vol padden en vol slangen.
,, Men dringt zyn naesten van den oever, om een punt,
,, En elk zyn medekrist de zaligheit misgunt.
,, ’t Geschil word groot geschat, ’t is meenigmael een kleentje.
(120) ,, In ’t ydel bekkeneel daer rammelt steentje beentje,
,, En hierom sluit men voor een andren ’s hemels poort,
,, En die in eer wil staen moet trekken aen die koort.
,, De schemeringen zyn verlegen met de klaerheit.
,, Het minste stipken heet noodzakelyke* waerheit.
(125) ,, Geveinstheit speelt haer rol op ’t geestelyk tooneel.
,, Het weerlyk dooptmen met den naem van Gods krakkeel.
,, Wat kan de lamrenrok al huichelaers verschuilen!
,, Maar dat ’er wolven zyn, barst uit wanneer zy huilen,
En janken over kruis en misselyke pyn,
(130) Om dat tot ’s anderen rust zy wat geteugelt zyn,
[p. 40]
En volgens hunnen aert geen wreedheit kunnen plegen,
,, De naemen van party uit ’s levens boek te vegen
,, (Indien hun deeze magt van boven is vertrout)
,, Waer billyk hun genoeg. Nu maekt die waen hen stout,
(135) ,, Om zulk een balling van den aerdboôm noch te weeren.
Die ’t onvervalschte boek de voetbank noemt des Heeren.
,, Wie schreit niet die dit hoort, of lacht zig slap en moe?
a ’t Is zeker, roept ’er een, ’t behoort ons alles toe.
,, ’t Geloof is erfgenaem van weereltlyk en geestlyk,
(140) ,, En wie dit niet begrypt, leeft luttel min als beestelyk.
Ik ken de Pauzen wel, die Vrankryk deelen uit,
En schatten ’s Konings erf op predikanten buit:
Maer ’t is Rochel in ’t end vry bitter opgebroken.
,, Niet dat we met haer val de tanden willen stoken:
(145) ,, Maer toonen, hoe men door verblindheit steig’ren dar
,, In top, om best vermaert te zyn als Lucifar,
,, Die van des hemels trans tot in den afgront storte,
,, Toen Godt de dartelheit van zyne wieken korte.
Noch heeten ’t yveraers, en die ’t wel gade slaen,
(150) Zien vorstendommen door dien yver ondergaen,
Al hun betrouwen is een hollende gemeente,
Wiens oproer zit in ’t bloet, in ’t merreg van ’t gebeente.
Van haer was d’oirsprong, en van haer beducht men ’t end.
Ten zy een wys geval de zaek ten besten wendt:
(155) Ten zy dees barsse stof gemengt wert met iet smedigs,
Om die te vlyen tot wat dienstigs en wat vredigs.

MDCXXX.                                     O.M.P.

a  De dichter ziet met deze woorden op Petrus Molinaeus
    wel eer Predikant der Gereformeerden in Vrankryk, die
    in zyn boek genaemt Anatomia Arminianismi, dat is, ont-
    lediginge der Arminianen in ’t derde Capittel deze tael
    voert; die in Christus niet gelooft, is Gods zone niet,
    en derhalven kan hy geen erfgenaem, noch rechtveer-
    dit bezitter der aerdsche goederen zyn, hoe hy ook
    mogt uitmunten in burgerlyke deugden.
    Ziet verder P.C. Hoofts oordeel van den roskam en har-
    poen in zyne brieven pag. 45.



Continue




[p. 41]

    Op de Afbeeldinge van den Heer
JOHAN VAN OLDEN BARNEVELT.

Dit ’s Grootvaêr, van wiens deugt geen eeuwen zullen zwygen.
Hy deê zyn Rechters zelfs het hair te berge stygen,
Toen hy ter vierschaer quam al evenwel gemoet.
Zyn Vyant dronk de doot aen zyn onschuldig bloet.


            Op het stokje van

JOHAN VAN OLDEN BARNEVELT.

        Vader des Vaderlants.

[Dit gedicht is door Petrus Burmannus
Secundus
in het Latijn vertaald.]


Myn wensch behoede u onverrot,
    O stok en stut, die geen verrader,
    Maer ’s vrydoms stut en Hollands Vader
Gestut hebt, op dat wreed schavot:
(5) Toen hy voor ’t bloedig zwaert moest knielen,
    Veroordeelt als een Seneka,
    Door Neroos haet en ongena,
Tot droefenis der braefste zielen.
Gy zult noch jaren achtereen,
    (10) Den uitgang van dien Helt getuigen:
    En hoe gewelt het recht dorst buigen,
Tot smaet der onderdrukte Steên.
Hoe dikwils strekte ghy in ’t stappen
    Naer ’t hof der Staten stadig aen
    (15) Hem voor een derden voet in ’t gaen,
En klimmen op de hooge trappen;
Als hy belast van ouderdom,
    Papier en schriften overleende
    En onder ’t lastig landpak steende,
(20) Wie ging, zo krom gebukt, noit krom!
[p. 42]
Ghy ruste van uw trouwe plichten,
    Na ’t rusten van dien ouden Stok,
    Geknot door ’s Bloedraets bittren wrok;
Nu stut en styft gy noch myn dichten.


T’SAMENSPRAAK.

            PHOCION.

IK was de weêrga, die in oorlog en in vrede*
Myn goet, myn bloet, ten dienst van ’t Vaderland besteede,
Heb op my onverdient geladen al den haet,
Gelyk als gy nu doet, van ’t volk en van den Raet.
(5) Die my verdoemden, als verrader, en het leven
Benamen, belgt u niet dat u meê wort gegeven
Het zelfde loon, voor onbeloonelyke deucht?

    VADER DES VADERLANDS.

’t Is aller vromen tal, ô Phocion, een vreucht,
Te weten dat ik my heb eeuwig zo gequeten
(10) Dat myn benyders zelfs niet te bewyzen weten,
Dat na verradery of diergelyke lucht:
Al strooit de leugen by een yder dat gerucht.
Door nyt ben ik gedoot, in ’t einde van myn jaren,
Van hun dien ’t speet dat zy ’t geen ik was niet en waren.
(15) Dat ’s vroom; des eerloost my geen eerelooze doodt.

            SENEKA.

Hy doode u die gy had gekweekt in uwen schoot;
Des onzer zielen twee men qualyk onderscheiden
Zou kunnen, het en dee ’t verschil dat tussen beide
De Neroos is, en ’t waar ik twyfelde by my,
(20) Of gy mogt wezen ik, of ik mogt wezen gy,
Zo lyk zyn wy elkaer, in daden en in woorden:
Dan ’t onderscheit is dit, dat myne Nero moorden
De Moeder van zyn vleesch, uw Nero deê noch meer,
Want hy heeft u vermoordt, den Vader van zyn eer.



[p. 43]

Op de doot van KOENRAET VORSTIUS.

Nu rust hy, die versmaet in ballingschap most leven,
* En bonsde van ’t altaer den Afgodt van Geneven,
    Dien grouwel, die ’t vergift schenkt uit een gouden kroes,
    En Godes aengezicht afschildert als de droes;
(5) Als hy d’aflooting van zo meenig duizend stammen
Ter helle stuurt, en pynt met eindeloze vlammen,
    Na datze zyn tot quaet genootzaekt buiten schult,
    Op dat, quansuis, haer maet rechtvaerdig wort vervult.
Dit kon geleertheids roem niet hooren zonder straffen
(10) Als hy dien Cerberus driehoofdig hoorde blaffen;
    Dies smeed hy ketenen, op dat hy temmen mogt
    Den uitgelaten vloek van ’t lasterlyk gedrocht.
De helsche afgront woed, en staet geweldig tegen,
Braekt dampen uit zyn kolk, die hemelhoog gestegen,
    (15) Bezwalkt en dikt de lucht, op dat genadenryk
    Dees grootheit niet gemeen bestrale een yegelyk.
De Vorst, nu afgestreên, gedwongen te vertrekken,
Voor Broeder Esau vlugt, en kiest uitheemsche plekken,
    En volgt des waerheids spoor op ’t redelyke padt,
    (20) Geeft Godt zyn ziel, zyn lyf de Vrederyke stadt.


        Op een Moort Pasquil,

By een ander gedigt, en moetwillig op mynen naem
                        gedrukt.

Men durf op mynen naem uit haet in druk uitgeven,
Dat ik Mauritius beroven wil van ’t leven,
Ten dienst des Bataviers, om d’eere van een beelt.
’k Vergeef de schult den haet, die my dit heeft gespeelt.

*  De Dichter zinspeelt op zyn boekje genaemt dootsteek
    der Absolute Predestinatie.

Overleden den 9 van Wynmaendt 1622.


[p. 44]

Een Vlaems gebraey peerken jent,
Gezonden housen broeren tot een present.

    Ol is de meinsche, elatie,
    Gevollen in temtatie,
    Nochtans des Eeren gratie
    Staet open alle natie:
    (5) Die em vreest t’oller spatie,
    Ols Petrus sprak in zyn Predikatie,
    Die zegge ik met goede illatie
    Gomarus Predestinatie
    Es een snoode harguacie:
    (10) Se moekt erreur en desperatie:
    S’es een schrekelyke apostumatie,
    Die van doen eest een goe purgacie,
    Om te komen tot curatie,
    En te hontgaen de elsche inflamatie.
    (15) ’t Es gebleken in de Aaehsche Collacie
    Daer Broeder Festhuis, met ol zyn stacie,
    Uit vreeze van blamacie,
    Of schandelyke revocatie,
    Niet disputeren wilde van de reprobatie,
    (20) Om der Remonstranten replicatie,
    En welgegrondeerde censuracie;
    Maer gebruikte groote hopstinacie
    Tegens der Eeren declaracie
    Die begeerden informacie
    (25) Tot ’s Lands pacificacie.
    Synodus haprobatie,
    Door druk en proclamatie,
    Es maer ydele bravacie,
    Ge eel zonder fondatie;
    (30) Se iel aer reputacie
    Om aere deputacie
    Door Classicale legacie
[p. 45]
    En der Remonstrante citatie:
    Sy maekte interrogacie;
    (35) Als school examinatie;
    Met hantwoorts limitatie,
    Somtyts een sotte horacie
    Segens haer heige ombracie,
    Quansuis een refutatie.
    (40) Tot zuiverheids conformacie,
    Maer wilden niet ooren van disputacie
    Uppe der Remonstranten precentacie;
    Want zy zochten maer separatie,
    Eer der Romonstranten condemnatie,
    (45) Tot wredde exterpacie,
    Daer toe deet accusatie,
    Met looze attestatie,
    Die zelfs had judicatie
    Segens der Remonstranten protestacie,
    (50) Maer schouden konfontatie,
    Door foute van probatie,
    Dies seg ik noch zonder dissimulatie,
    Ol aer Canonisatie.
    Sonder goeje allegatie
    (55) Van Schriftuurs revelatie,
    Is een verkeerde imaginatie,
    Weerdig alle detestatie:
    Ol eeft sy dominatie,
    Door moort en plonderatie;
    (60) Met vrouwen schoffiratie,
    Out zy haer contumatie.
    Sy sal voelen desgracie,
    In des Eeren visitatie.

        Compeer ’t es nu ute,
        (65) Out dit secreet,
        Hof men slaet u hup de snute.


[p. 46]

MEDAEILLIE.

Voor de Gommaristen Kettermeester,
    en Inquisiteur te Dordrecht.

a Bytschaep in het geuze b Trenten,
    Moeit u met uw Sacramenten,
    Die geknaegt zyn van de c Muis,
    Grooten lantsdief, Hollants kruis.
    (5) Wilje wat van hangen kouten,
    Hangt de jonge en ouwe d Smouten
    Hangt haer aen u rechte leer,
    Datze rusten in den Heer.
    e Hangt een van u ledematen,
    (10) Die tot nadeel van de Staten,
    Voor den duivel heenen zeilt,
    En het lant aen Vrankryk veilt,
    Die veel schatten heeft verzwolgen,
    En staeg toeleit op vervolgen.
    (15) f Hang de Paep, die d’onderzaet,
    Eerloos van stadts eed ontslaet.

a  Zeker predikant te Dordrecht.
b  Dordrecht, daer een Synode was gehouden, die na ’t
    verstandt van den Dichter naer ’t Concilie van Trenten
    zweemde.
c  Hugo Muis van Holy.
d  Men zeide, daer ik geen zekerheit van heb, dat ’er een
    bastaert van A. Smout te Dordrecht was gehangen.
e  François van Aerssen, Heer van Sommeldyk, weleer ge-
    zant in Vrankryk, een wrek en gierig man, die zie zich
    tot alles met geschenken liet omkoopen, een bitter
    vyant van Barnevelt en de Remonstranten.
f  Zie de Aentekeningen op den boeren Catechismus.

[p. 47]
    Vraegje na de narrenstoelen,
    Zoekt die op de Dortsche doelen,
    Daer men van een Papeveest
    (20) g Maekt den wissen heil’gen geest
    Kan men beter kroegen vynen
    Als de stapel van de Wynen,
    In broer Gommers paradys,
    Om te leppen zonder cys?
    (25) Rynsche vocht in ’t lyf te slorpen
    Is verkiezen en verworpen.
    Gommer is ’t verkoren kint,
    Wy zyn negen dagen blint,
    Evenals de jonge honden.
    (30) Zyn ’t geen fraeje papevonden,
    Daer men dus om steent en zucht?
    ’k Stop myn neus voor deze lucht,
    h Die ons stont veel duizent gulden,
    Doen al Gommers priesters brulden,
    (35) Recht als Tigers in het wout:
    Doen men drek woeg tegen goudt;
    i Doen myn heer in ’t prekers net zat.
    ’k Nam geen paep voor een civetkat,
    Daer men noch wat hoofs van ruikt
    (40) t’ Elkens zy haer poort opluikt.
    Nu stinkt Gommer als een ander,
    Die ’t niet ruikt die is niet schrander.
    ’k Hoor nu, dat de Dortsche maegt
    Gommers drek van ’t raethuis vaegt.

g  Daer men de woorden en besluiten der Sinodale broe-
    ders zoo hoog waerdeert, als ofse van den Heiligen
    geest quamen.
h  ’t Synode koste de Staeten een groote zomme gelds.
i  Dat is, toen de Heren Staten als gedwongen waren
    om naer de pypen van heerschzuchtige prekers te
    danssen.

[p. 48]
    (45) Maar wat raet om hem te zussen,
    Want hy yvert weer om ’t kussen:
    Hy wil met een vuilen bek
    Treên zyn meester op de nek,
    En dit heet hy ’t werrek Godes;
    (50) Daerom jankt hy om ’t Sinodes.
    Maer gy vorsten van ons landt
    Houdt den rekel kort aen bandt,
    Of hy byt u in de hielen.
    Wacht u van de truggelfielen;
    (55) Want zy knorren staeg om meer,
    En verslinden hunnen heer.
    Zonder knorren, zonder klagen
    Kunnen zy een been niet knagen.
    Elk die hapt om ’t grootste deel,
    (60) d’Een ziet boven d’ander scheel.
    Drinken, plengen, swelgen, brassen,
    Op Synoden en in Klassen,
    Met een welgebakert lyf,
    Dat is al hun tytverdryf.
    (65) Veel van zuiverheit te roemen,
    Vrome luiden te verdoemen,
    Is by hun het reetste werk.
    Lykt dat ook een Kristen Kerk.

                Gedicht door een vyant van de
                    Loevesteinsche Inquisitie.



[p. 49]

ROMMELPOT

        VAN ’T

a HANEKOT,

    Om te kauwen veur begynekoek:
    En te neurien lyk Hangsje Hangebroek.

    OP, wel op, myn zoete Marten, b
    Help my neurien, zuiver knecht:
    Want jy kraekt de neutjes recht,
    En ik ken ongs c Haneparten;
    (5) Deunt met my, hoe haet en nyt
    d Koppens vromigheit verbyt.

a  Betekent de Consistorie, of kerkenraedt te Amsterdam.
b  Marten Janze Brandt, boekverkoper, en drukker der
    Contraremonstrantsche boeken, woonende aen den ingang
    van de nieuwe Kerk, daer nu de onvoltooide toren staet,
    naest de kerkdeur: ten welken opzicht hy in ’t volgende
    Heerooms veinster aep genaemt wort.
c  Dit slaet op de bejegeningen, die Kornelis Hanekop
    van zyn medebroeders ontmoette; Hy was voorheen pre-
    dikant te Sprang, daerna te Breda geweest, en wiert
    eindelyk te Amsterdam beroepen, daer hy genootzaekt
    wiert uit bitterheit van zyne amptgenooten, die zyne

[p. 50]
        Koppen korts quam uit de Kempen,
    Veur de Spanjers hier gevlucht,
    Toen hy dorpen en gehucht,
    (10) En het boerevolk zag dempen,
    Toen de kryg het langt liep af,
    En aen Koppen paspoort gaf.
        Alle Haenen die ontfingen
    Broeder Koppen in het veen
    (15) Broederlyk; en zoo het scheen
    Waren ’t wongder zoete dingen;
    Maer het zuurde haest in ’t vat:
    Duuren is een mooye stadt.
        ’t Was, laet Koppen mit ongs waeken,
    (20) En te boom gaen binnen ’t hek,
    Als een speulnoot zongder vlek,
    Koppen slangen kent en draeken:
    En hy kraaide vroeg en spa
    Op den tooren van Breda.
        (25) d Oogentroost had gien behagen
    In broer Koppens murgezank,
    Broeders, riep hy, ik wort krank;
    Ach! jy zelt het jou beklagen,
    Zoo broer Koppen mit zyn klok
    (30) Luyen blyft op ongse stok.

    rekkelykheit niet verdragen konden, zynen dienst neder
    te leggen; doch de Magistraet van Amsterdam liet hem
    zyn jaarlyksche wedde behouden.
d  Karel Leendertze, Doctor in de Medicyne, een yverig
    voorstander van ’t kerkelyke gezag, meuitmaker, en
    Hagelooper, door de Heeren van den Gerechte der Stadt
    Amsterdam op den 31. January van den jaere 1629.
    om* zyne oproerigheit voor zyn leven lang gebannen:
    Hy wiert in de wandeling Doctor Oogentroost geheten,
    zie Vondels* Poëzye II. deel p. 978. in 4to.

[p. 51]
        Oogentroost die huilde traenen;
    Was het niet een zoete gril
    e Van die malle Kokodril?
    Maer ten holp niet; alle hanen,
    (35) Alle boeren, met heur stem,
    Kroonden Koppen, en ’t hadt klem.
        Broeder Koppen, trouwe wachter,
    Kraeide, eer de zonne blonk,
    Dat het deur de veenen klonk:
    (40) Alle kraeyers lagen achter,
    Elk die scheen in ’t kraeien schor:
    Toen begon er een geknor,
        f ’t Haentje dikkop van de Maze,
    Lest estiert na ’s Gravezangt,
    (45) Huilebalk in Amsterlangt
    Schelde, ben ik dan een dwaeze
    Stoknar in het Hanevelt,
    Dat myn poortklok niet en gelt?
        Durf ik kraeyen op een g Keunink
    (50) Op den Haen, die zit in top,
    Mit een kroontjen op zen kop,
    In zyn groote Haneweuning:

e  Om dit te verstaan moet men weten, dat deze Karel
    Leendertze woonde in een huis, daer de Crokedil uit-
    hing.
f  Adrianus Smout predikant te Amsterdam, in den jaere
    1613 by besluit der Heeren Staeten van Hollant nae
    ’s Gravezande gebannen of verzonden. Brants Ref. II.
    deel. p. 215, 219. daer hy door bidden en smeeken zyne
    herstellinge te Amsterdam zocht te bewerken. Ziet dee-
    zen Smout beschreeven in den 49. brief van P.C.
    Hoofdt aan zynen broeder Justus Baek.
g  Smout predikte op eenen biddag in de nieuwe Kerk te
    Amsterdam, daer hy tegen den Koning van Vrankryk

[p. 52]
    Ba! wat meenje, goede lien,
    Dat ik Koppen zel ontzien?
        (55) Ik zel Koppen moeite brouwen,
    En zyn ongenaeide rok
    Scheuren in het hoenderhok;
    ’k Zel hem veur een ketter schouwen,
    h ’k Lydt niet by myn reuselsmout,
    (60) Dat zyn strongt verkeert in gout.

    over den oorlog tegen de Gereformeerden in Vrankryk
    uitvoer, zie de Amsterdamsche beroerte, p. 15.
    Wilt gy er een staeltje van hooren, zoo luister nae deze
    donderstem:
,, De oorzaek van der landen straffen is, dat men luiden
    ,, in de regering dringt, die voorstanders zyn van ’t
    ,, Pausdom: de exempelen en vruchten daer van ziet
    ,, men dagelyks in de Staeten, die hare schepen gezon-
    ,, den hebben voor Rochel, om de waere Gereformeer-
    ,, de Religie te verdrukken en te assisteren. Het kindt
    ,, des verderfs, het kindt der duivelen, den draek,
    ,, de eerste tak daer de Antichrist uit gesproten is,
    ,, daer de hoere van babel op het beest met zeven
    ,, hoofden zit: En dat gy moogt weten, van wien ik
    ,, spreek: ik meen den Koning van Vrankryk LOUIS
    ,, de XIII. zoone van Hendrik de IV. dien Apo-
    ,, staet. Wat macht heeft doch de Koning van Vrank-
    ,, ryk? wat kan hy doen? ’t is wat. Hy heeft ons op
    ,, ’t voorjaer laestleden een deel duivels gezonden. Wat
    ,, vrucht hebben die gedaen? niets, zy zyn al te zamen
    ,, voor den Duivel gevaren.’
Dat ’s op den trant van Broer Krelis, als hy van den
    Prins met zyn leere naersgaetje sermoende.
i  Hier speelt de Dichter op den naem van Smout voor-
    noemt.

[p. 53]
        Fiat riep k ’t kalkoense Haentje,
    Dat zoo bloost om zyne kam,
    En de jongens nae den Dam
    Op leert trekken met een vaentje,
    (65) Of nae l ’t brouwers Haentje, dat
    Hem bestoven zagh van ’t nat.
        Het geviel dat grauwe Geuzen m
    Wonnen ’t huis te n Monkelbaen,
    o Daer Heer Hopman Swart vooraen
    (70) Trok, met Sinte Stevens reuzen;

k  Jakobus Triglant, om zyn root en opdrachtig aengezicht
    zoo genaemt. Zie Vondels Hekeldicht op Haen Kal-
    koen.
l  Pieter Evertze Hulst, brouwer in ’t Haentje by de
    nieuwe markt, hadt nevens eenen zyner bekende den
    predikant Triglant dronken langs straet zien stootvoe-
    ten, ende tegen iemant gezegt, dat hy Triglant op stroo
    beenen hadt zien gaen: dit voortgepraet quam Triglant
    ter ooren, de eenige maelen op den predikstoel vele be-
    tuigingen daer tegen gedaen heeft, en t’evens het
    graeuw en de jongens tegen den brouwer aengehist en
    opgeruit.
m  Het graeuw en kanailje door de predikanten gaende ge-
    maekt.
n  Een huis op de oude schans by de boomsloot, omtrent de
    Monkelbaenstoren, den 13. April 1626 op Paesch-
    maendag door ’t opgehitst grauw, om dat men meen-
    de, dat de Remonstranten daer zouden prediken, over-
    weldigt en geplondert.
o  Door sinte stevens reuzen verstaet de Dichter het graeuw,
    dat met steenen wierp, omdat sinte Steven gesteenigt
    is. Dit graeuw of deze plonderaers hadden tot een
    stout aenvoerder eenen hopman Swart, geweze Capitein

[p. 54]
    p Toen de Damheer, wel emant,
    Schoot twee dieven in het zant.
        q Toen kreet Trompman by myn trompen,

    der Westindische maetschappy: Deze raekte nevens
    twee Oostindischvaerders, in hegtenis, en wiert te recht
    gestelt en veroordeelt om nevens een van die twee op ’t
    schavot te knielen, ’t zwaert over ’t hooft te laten gaen,
    en daer op gebannen en hunne goederen verbeurt ver-
    klaert: de derde wiert gegeesselt en gebannen.
p  De Damheer is Nicolaas Hasselaer, Major van ’t stads
    krygsvolk, die op ordre der Burgermeesters, om den moet-
    wil en ’t plonderen te steuiten de soldaten in de wape-
    nen bragt, en daer mede nae ’t huis by de Monkelbaens
    toren trok, daer hy eerst met zachte woorden ’t graeuw
    tot bedaeren zocht te brengen, doch men wierp hem en zyn
    volk met steenen, en een soldaet dagt met een degen, en
    een bootsgesel met een mes den Majoor de rest te geven,
    doch ’t mislukte. De Majoor, die eerst met los kruidt
    hadt laten schieten, kreeg ordre van Burgermeesters, om
    tweemalen met scharp onder den hoop los te branden:
    twee wierden ’er geschoten, die men daernae bevondt
    bekende gaeuwdieven te wezen, daer van de eene een
    dief kerkroover was, die vele booze stukken en straet-
    schenderyen hadt aengerecht; en de andere, die aen ’t
    lood gestorven was, al twee reizen te Amsterdam in de
    boeyens gezeten hadt.
q  Zimon Verdoes (zoon van Willem Verdoes wel eer Op-
    perschout te Amsterdam) een yverig Contraremonstrant,
    Trompman genaemt, om dat de vergulde Tromp tot
    zynent uithing. Ziet van hem in Vondels Ontzet van
    Piet Heins buit en de aentekening daer op in ’t ligt
    gegeven.

[p. 55]
    By myn fluiten, dat gaet wel,
    (75) Want! nu ist gewonnen spel,
    Nu de grauwe geuzen dompen,
    r En met giestig overleg
    Trekken over markt en breg.
        s Kortenhoef* die zat en lachten,
    (80) En hy hilt zyn buikje vast;
    Wel hoe dunkje van die quast?
    Kroont zyn muts mit haneschachten,
    Zet die moerplaegh, felle beul,
    Op een bok, of ezels veul.
        (85) Maer het werk en bleef niet steken,
    Met het afebrooken huis,
    Want kyk! Israels hokgespuis,
    Zocht Godts martelaers te wreken,
    t Sleepte ’t lyf veur Heerendeur,
    (90) En las hokplakkaten veur.

r  De dichter geeft hier mede te kennen, dat de oproer en
    huisplonderen niet zonder aenstoken en ’t beleit der gee-
    stelykheit of der predikanten geschiedt.
s  Dit en de volgende regels slaen op Boudewyn Korten-
    hoef Secretaris van Amsterveen, een groote wargeest,
    levende met zyne moeder zeer onheusch, haer dikma-
    len slaende en langs de vloer slepende, daerom zy hem
    ook in haer testament ten overstaen van twee Schepenen
    heeft onterft.
t  Het graauw sleepte het doode lichaem van eenen dief
    en plonderaer eerst voor de deur van den Burgermeester van
    Nek, willende den dooden daer in huis hebben; Deze
    verzogt, datze ’t zelve naer ’t Gasthuis wilden dra-
    gen: maer men bragt het lyk nae ’t huis van den Bur-
    germeester Vlaming, niet tegenstaende ’t Gasthuis wel
    de helft nader was; daer maekte men groot oproer met
[Zie verder onder p. 56.]

[p. 56]
        v Een gequetste wiert edragen
    In het Gasthuis van zyn broers,
    ’t Veen was vol gekoekeloers,
    ’t Hok niet anders dee als klagen,
    (95) Troost en wisse zaligheit,
    Was den kieke toe ezeit.
        Al de Haenen luide baerden,
    w Dat hy was een moordenaer,

    schreeuwen en dreigen, schoon ’er verzogt wiert, dat
    men zich stil zou houden, vermits de dochter van dien
    Burgerheer in de kraem lag: doch ’t holp niet: onder-
    wylen quam Burgermeester Oetgens daer ook, die bevel
    gaf om ’t lyk naer ’t Gasthuis te dragen, gevende haer
    een Stadsbode met die ordre mede.
v  De andere dief en plonderaer gequetst zynde wiert in
    ’t Gasthuis gebragt, en lag daer lang in groote pyn,
    wordende veelmaelen bezocht van zeker Predikant, en
    een Zieketrooster of pastorale beunhaes om hem wat
    goeds voor te dragen, hem onder andere vraegende:
    broeder hoe gaet het u? ben je ook wel gerust? daer
op de patient antwoorde, ja broeder. En vermits hy
    wegens de smerte der wonde geweldich steende en kerm-
    de, zoo vermaende hem de Predikant, dat hy vromelyk
    zou stryden, vertroostende hem daer mede, dat hy voor
    de pyn, die hy nu leedt, de eeuwige vreugde zekerlyk
    zou genieten.
Deze twee oproermakers en dieven wierden van D. Smout
    op den predikstoel onnozele luiden genaemt, die deerlyk
    waren omgebragt.
w  De Predikanten ontzagen zich niet in gedrukte boekjes
    den Majoor Hasselaer uit te kryten voor een moordenaer,
    die onschuldig bloet hadt vergoten, en daerom als een
    dootslager behoorde gestraft te worden.

[p. 57]
    Die hem teugen Christi schaer
    (100) Hadt estelt, mit roers en zwaerden,
    Die onnozel bloet vergoot,
    Dat het Hanekot verdroot.
        Ja zy kreeten, door ongs sporten,
    Steeken duizent heure kop,
    (105) En verzaên mit garst de krop;
    Wil nu iemant ongs verkorten,
    Wachtje veur ’t geloovig schuim,
    Die het hok heit op zyn duim.
        x Haentje Klopper kreet op Koppen,
    (110) Ook ebeeten als de rest,
    Klopt die Ketter uit het nest:
    Wie wil mit die morsvuil soppen?
    Hy mag pikken langs het velt,
    Die op ongse kryghtocht schelt.
        (115) y Koppen liet dat onbezegelt
    Niet alleen, maer kraeide styf,
    O onkristelyk bedryf!
    Boosheit, schelms en ongeregelt,
    Lyt men dat in deuze wyk?
    (120) Noit en zach ik diergelyk!
        Koppen* ’t graeu kreeg tot bedaren,
    Elk toehoorder merken mocht
    Dat huisplondren niet en docht,
    Waarom zy ehoorzaem waren

x  Johannes Kloppenburg, Predikant te Amsterdam, doch
    daer nae in den Briel. zie Vondels Boeren Catechis-
    mus.
y  De Predikant Hanekop ging yverig op stoel voort met
    het bestraffen van het huisplonderen, en maende met
    grooten ernst yder daer van af, als van een boos en
    onchristelyk werk, ’t gene voor de menschelyke en Goddely-
    ke vuurschaar ten hoogste strafbaer was.

[p. 58]
    (125) Koppen, zelden kraeiens moe,
    En zyn gunst nam daechlyks toe.
        z Haen Kalkoen die kreet vol tooren,
    ’k Zou jou met myn pennen slaen
    Datje deuzen vreemden Haen,
    (130) Deusen nuweling gaet hooren,
    En jou ouwe kraejers vliet,
    Laet ik ’t om jou zwakheit niet.
        Aa Malkus quaem ook an elopen,
    Lomberts haenen, kreet hy, waekt,
    (135) Ziet, wie ’t spul te grabbel maekt:
    Koppen wint zoo groote hopen,
    ’t Is edaen, zoo jy by gut
    Koppens toeloop niet en schut.
        Stoot die baziliskus buiten,
    (140) Smoort hem in zyn eigen gift,
    Maekt hem zwart by mont en schrift:
    Past het hok wel dicht te sluiten,
    Want hy maekt de vechters flaeuw,
    En het moedig geuzengraeuw.
        (145) Bb ’t Malle ventje dat zei amen,

Z  Jac. Triglant, die niet lyden kon, dat Hanekop, om
    zyne zachtzinnigheit by de voornaamste burgers bemint,
    zoo veel toeloop en gehoor hadt.
Aa  Warnar Ernst van Bassen, hier Malkus genaemt, om
    dat hy kruiken en kannen verkocht, die, gelyk Malchus
    slechts maer een oor hebben.
Bb  Jan Willemze Boogaert, oudt Schepen der Stadt Am-
    sterdam, in de wandeling malle Jan geheten, die wegens
    zyne oproerigheit in den jaere 1629. by den Gerechte van
    die stadt verwezen is in eene boete van 2000 guldens,
    en wyders dat hy om vergiffenis zou bidden, of by wei-
    gering de stadt ruimen en twee jaren daer uit blyven.
    Zie Vondel, II. deel p. 676.

[p. 59]
    Broeders, dat geschiê, ’t is tyt
    Dat men Koppens kam af byt.
    Rot en spant met kracht te zaemen,
    En elk Haen op Koppen pik,
    (150) Dat hy ’t kraeien laet van schrik.
        ’t Was: gae voort, geveinsde ketter!
    Pak jou voort, jy toovenaer
    Altyd tay, en zelden gaer:
    Kristen zongder giest en letter,
    (155) Wye deur, en ruime poort,
    Zielverleier, pakjou voort!
        Koppen kon niet lange duren
    In de bytebauwe kouw,
    Hier een steek, en daer een douw:
    (160) Koppen most het duur bezuuren:
    Arme Koppen die most gaen,
    Uitepikt van elke Haen!
        Nu zit Koppen uit esloten,
    En eschoffelt uit het kot:
    (165) Viertien Hanen tot een spot.
    Hanen, die met spooren stooten,
    Hanen, scherp van klau en bek,
    Werveldrayers binnen ’t hek.
        CcToorenwachters wilt doch paeien
    (170) Koppens broeders, meer en meer,
    Maek, dat, als zy Koppen weêr
    ’s Morgens lustig hooren kraejen,
    Elk een zingt met blyen toon:
    Keunink Koppen spant de kroon!
        (175) Toorenwachters liert de grepen
    Kennen van de Hanewrok,

Cc  Door de Torenwachters verstaet de Dichter de Burger-
    meesters, om dat hare kamer of vergaderplaats was in het
    torentje van ’t oude stadtshuis.

[p. 60]
    Dd Want een kryter graeit in ’t hok,
    Dat men jou wel licht zou schepen
    In een lichter algelyk,
    (180) En opzetten an den dyk.
        Ja, het moerhok, om te baenen
    Ruimer weg tot Hierarchy,
    Steekt bedekt na hokvoogdy
    Over vrye Frangse Hanen;
    (185) Maer die kraejen al op Wals:
    Bestemoer jou kaert is vals.
        Toorenwachters, keunje lubben
    Altemet een geile Haen,
    Zeper ’t zel dan beter gaen;
    (190) Slang vernuwt van zelf heur schobben,
    Maer een Haen vernuwt zyn zeên.
    Als hy fraeitjes wort besneên.
        Wangt het aertje van die schalken,
    Is te byster bits, en fel
    (195) In zyn vroome buurmans vel;
    Over hum te huilebalken,
    Die hy straf met spooren botst,
    Die hy martelt, nypt en trotst.
        Martebroer my dit holp zingen,
    (200) Ee Marten Heerooms veinster Aep,
    Die staegh ruikt aan ’t Haentje paep,
    En op Farheers trom kan springen,
    Marten die het al gelooft,
    En de spyker raekt op ’t hooft.

Dd  Smout dorst wel zeggen, dat men zulke slappe overhe-
    den met een schip nae de Volewyk behoorde te vaeren
    om ze door een hennepe venster te leeren starrekyken: en
    diergelyke ergerlyke tael sloegen ook zyn medebroeders zelfs
    op den predikstoel uit.
Ee  Zie b in ’t voorgaende.

[p. 61]
        (205) Wil elk Haen op Heeren kraejen,
    Lydt dan dat myn Rommelpot
    Deunt en speult van ’t Hanekot:
    Keun jy beitlen, ik kan draejen,
    Ben jy huppels, ik ben sprinks,
    (210) Zoo jy dwars dryft, ik dryf slinks.
        Ff Reintje betert ook jou wegen,
    Of, jy krygt al meê een beurt,
    Elk is op de schalk esteurt:
    Vos langt Koppen jouwen zegen,
    (215) Dat hy weeran gae te boom,
    En voor niemants pikken schroom.
        Gg Malle Vent ik quyt mag schellen,
    Want hy zel, van anxt bekakt,
    In een ziepton dicht epakt,
    (220) Zynen brootkurf scheep bestellen,
    En mit ’t ierste schip van hier,
    Lubbert hieten tot Algier.
        Hanen, kakel ik te woortryk?
    Is hier ergent wat emist?
    (225) Denkt dit malt een Kamerist,*
    In het Rederykers Noortwyk,

Ff  Reinier Paeuw. Ziet Vondels Poëzie* II. deel. pag.
    426.
Gg  Jan Willemze Bogaert was een zeepzieder, en de
    Dichter spreekt hier van een zeepton, vermits toen
    bekent was, hoe hy Bogaert, door zynen kuiper
    Roelof Roelofze genaemt, die een kerkuil en groote
    schynheilig was, zyne zeeptonnen tegen de keure te
    klein hadt laten maeken, die daerom door ordre der
    Schepenen op de balken van de nieuwe kerk om hoog
    geplaetst zyn, en eindelyk met ’t dak van de Kerk ver-
    brant.

[p. 62]
    Of de kamer van Schiedam,
    Om het hok te maken tam.
        Hh Veur een slot dan gasthuis Peter,
    (230) Zoo ik vraeg jou ouwen Haen,
    Als hy ziet dit gekspul aen,
        Ii Maken ’t jonge Hanen beter,
    Als het ouwe hok veur heen?
    ’k Wed hy ’t hooft schudt, en kraeit neen.

  In de mater Salem, door Irenaeus Plulalethius by Ade-
laert Waermont.

Hh  Dit slaet op het beelt van St. Pieter, dat boven op het
    pakhuis van St. Pieters Gasthuis, staende ane ’t water
    by de Grimmenisse sluis, met de sleutels in de handt was
    gestelt: dich om dat eenige yveraers daer tegen morden,
    zeggende, dat de turfschippers van ’t Roomsche geloof,
    die door de sluis voeren, zich daer voor bogen en ’t beelt
    eere bewezen, wier goet gevonden het beelt zyne sleutels
    te ontnemen, een lauwerkrans op ’t hoort zette’ en den
    Aposte in eet Poëet te veranderen, in dier voegen als
    men ’t daer noch ziet staen.

Ii  Maeken ’t de Gereformeerde Predikanten van Amster-
    dam in onzen tijdt beter, dan de Papen in voorgaande
    tyden?



[p. 63]

aDe Boeren
CATECHISMUS
Gesprek, tusschen een
Boer en Student.

B. Ik bid u onderwyst myn botheit.
    Wat is de faculteit der Godtheit?
S. Vier ezels zotter als de zotheit;
B. Wel zynze aen de blaeuwe steen
    (5) Niet van de leuterkaei gesneen?
S. Al die ze kennen zeggen neen.
B. Hoe maakt de muts dan geen doctooren?
S. Ja zomtyts wyzen, zomtyts dooren.
B. Hoe kent men ezels? S. Aen haer ooren.
(10) B. Wie ziet haer dan voor menschen aen?
S. Die waent, een beest voor mensch mag gaen,
    Als ’t kan op achterpooten staen.

a  Schempt met het Theologisch advys op de vier vragen
    by eenige Contraremonstrantsche burgers van Amster-
    dam te Leiden op den 6. December 1628. gegeven en
    onderteekent met den namen der vier Professoren, J. Po-
    liander, A. Rivetus*, A. Walaeus en A. Thysius, ook
    door de gedeputeerden, der Zuid en Noorthollandsche
    Synode. Dit advys meent de Dichter dat strekte om ’t
    volk te ontslaen van den eed aen de Magistraet gezwo-
    ren. Ziet de consideratie op het gemelde advys ge-
    drukt 1629.

[p. 64]
    B. Zyn dan ezels zonder reden?
    S. ’t Blykt als zy ’t volk ontslaen van eeden,
        (15) Gezworen aen haer Overheden.
    B. Dat dient als onkruit uitgewiedt.
        Ons Zaligmaker leerd dit niet,
        Die ’t volk gehoorzaemheit gebiedt.
        Wie port hem aen tot zulke ranken?
(20) b S. De boden van Synodus banken.
    B. ’t Is tyt die boeven af te danken,
        Zy grypen naer der Staeten staf.
        Best maekt m’er verkensdryvers af,
        Gemest met spoeling en met draf.
    (25) S. ’t Zou Kloppenburg te byster passen,
    c Stadsbeed’laer die nu opgewassen,
        Zyn voesterheeren wil verbassen.
    B. Al was ’t ondankbaer kreng gestroopt,
        Gebraden en met d Smout gedroopt,
        (30) ’k Wed zich geen hont om ’t aes verloopt.

Geapprobeert in de Consistorie van de poëetsche Faculteit.

b  De Gedeputeerden van beide Synoden Henricus Arnoldus
    van der Linde, Petrus Nyenrode, Hugo Beijerus, Hen-
    ricus Swalmius, J. Kloppenburg, en Gisbertus Voetius.
c  Kloppenburg, op dat die op kosten der stad Amsterdam
    had gestudeert, ’t geen hy zyn voedsterheeren slecht
    beloonde,
d  De Predikant Smoutius.




Continue




[p. 65]

Joost van den Vondel gevraegt waerom men den
    Advokaet Oldenbarnevelt in de print boven
        den Zegenzang van ’s Hertogenbosch, ne-
            vens de Helden, in den Hemel had
                gestelt, gaf op staende voet
                    dit antwoort.

    Vraegt men waerom Barnevelt
    In den hemel wert gestelt?
    ’t Is om dat de Predikanten,
    Die als heilige Gezanten
    (5) Voor hem baden op ’t schavot,
    Voerden zoo zyn ziel tot Godt:
    Toen hy, om ’t quaedt bloet te koelen,
    a Storf in ’t Gommarist gevoelen,
    In ’t gevoelen van een zwaert
    (10) Dat geen Patriotten spaert.

a  Sommige Contra Remonstranten gaven voor, dat Olden-
    Barnevelt in de belydenisse van hun gevoelen, ten aen-
    zien van ’t geschil der Predestinatie, was gestorven.


Op JACOBUS ARMINIUS.

Dit ’s ’t aenzicht van ARMYN, die ’t zy hy schreef of sprak,
Het heilloos nootlot van Kalvyn gaf zulk een’ krak,
Dat Lucifer noch beeft voor ’t dondren van syn lessen,
En d’afgrondt zwoegt en sweet om stoppen deze bressen.
(5) Sus kraemvrou, sprak hy, sus, schei vry gerust van hier:
Godt werpt geen zuigeling in ’t eeuwig helsche vier.



[p. 66]

Op SIMON EPISCOPIUS.

Bisschoppelyke prael, en pronk van Godgeleertheit,
Die Leiden vryen woud’ van twist en schoolverkeertheit,
Ghy wikt het al met reên, en zulk een leering wraekt,
Die God verschept, en tot den slimsten Duivel maekt.
(5) Uw tong den lastermond van Bogerman kon snoeren,
Die ’t Dorts besluit met magt geweldig uit most voeren.


Op JOHAN UYTENBOOGAERT.

Dit is de wyze mond die menig met verwond’ren
Hoorde onder ’t grof geschut van Nassouws leger dond’ren.
Een die voor ’t Vaderlant te sterven was bereit,
Wert hatelyk vervolgt en ’t vrye lant ontzeit.


HUGO DE GROOTS
Verlossing aen Mevrouw
MARIE VAN REIGERSBERGH.

Gewelt van wallen, dubble gracht,
Ontruste honden, wacht by wacht,
Beslage poorten, ysre boomen,
Geknars van slotwerk, brede stroomen,
    (5) En d’ onvermurwde kastelein.
Verzekerden op Loevestein
[p. 67]
Den Grooten Huigen, buiten duchten
Van in der eeuwigheit ’t ontvluchten:
    Ten waer zyn schrandre gemalin
(10) En drukgenoot en kruisheldin,
Een eerlyke uitkomst had gevonden,
En hem van lang verdriet ontbonden.
    Zy sprak: myn lief, myn levens licht,
(De tranen stonden in ’t gezicht)
(15) Zal dees spelonk uw glans versmooren,
En is uw deugd dit graf beschooren?
    Helaes! maer ’t is vergeefs gesuft.
Hier helpt geen kermen, maer vernuft.
Myn geest zal nu wat groots bezoeken.
(20) Terstont verandert hy in boeken:
    De schiltwacht draegt dien vetten buit
Op hare beê voor boeken uit.
Een vrou belacht al die haer persen,
En laet hen op de tanden knersen.
    (25) Een vrou is duizent mannen ’t erg.
O eeuwige eer van Reigersberg,
De volgende eeuwen zullen spreken,
Hoe ghy den haet hebt uitgestreken:
    Na datge op ’t droef gevangenhuis
(30) Gelyk Marye neffens ’t kruis,
Uw Bruigom, onder moordenaren
Gerekent, trooste heele jaren.
    Zoo liet de trouwe Michol eer
Haer’ liefsten schat met koorden neer;
(35) Toen Sauls zwaerden hem bezetten
Gelyk de jagers ’t hart met netten.
    Aldus werd Lynceus ook gered
In zyn belegert bruilofsbed,
Toen zoo veel ledekanten smoorden
(40) In ’t gruwlyk bloet der mannemoorden.
    Vergun myn luite, datze speel’
Het bergen van ons lantjuweel,
[p. 68]
In ’t onweêr, dat het roer vermande,
Toen ’t groote schip van Hollant strande.

Dit vers is gemaekt in den jare MDCXXXII. (als het de
    Heer de Groot in zyn Vaderlant niet kon houden, en
    twee duizent guldens op zyn lyf gezet waren,) op ’t
    vertrek van den zelven Heere naer Hamburg: ’t welk de
    poëet niet dorst te voorschyn brengen. Zie Vondels leven
    pag.
34.


Opdracht van HIPPOLYTUS, aen den
            getrouwe (a) Hollander

b Een kyfaes, en niet meer, dat baet u ’t lieve leven;
Sprak flauwelyk de tong der ongerechte schael,
Daer vrydom tegens bloet gewogen wiert, het stael
c Gestroopt en reê was om den tweeden slag te geven.

a  Hier wort de Heer Hugo de Groot (toen balling ’s lants)*
    meê gemeent.
b  Toen voorhene veel goudt in Hollant omging, was
    men gewoon de dukaten en andere speciën te wegen,
    om te weten ofze wichtig waren of niet, wanneer nu
    de evenaer wat door sloeg, of niet in ’t midden bleef
    stil staen, wierd dat leste aes, een Kyfaes genaemt,
    om dat men twiste, of ’t ’er by moest gerekent werden
    of niet.
Nu wil Vondel zeggen, dat het ook zoo wankel stont
    met de Rechtbank in Holland, dat het maer een kyfaes
    scheelde, zus of zoo stond of de heer Hugo de Groot
    zou ook voor ’t zwaert hebben moeten bukken; dat nu
    Gestroopt en reê was om den tweeden slag te geven.
c  Want Oldenbarnevelt, ’s lants Vader, was door den
    eersten gesneuvelt en versmoort.

[p. 69]
(5) g’Ontsloopt die nederlaeg, ’s lants (d) Vader was gebleven;
Gy bleeft gevangen, en verreest weer andermael,
Na datge een (e) levend lyk ontdookt de zonnestrael,
En tuigde wat het kost door deugt naer lof te streven.
    O die de werelt zyt herschenen, als een zon,
(10) Behaeglyk aen stam en telgen van (f) Bourbon,
En met uw wyze tong gantsch Kristenryk bevredigt;
    Ik bidde uw dapperheit beschut myn’ Hippolyt,
Zyn kuischeit heb ik u getrouheid toegewyt,
Die ’t Vaderlant en alle onnozelen verdedigt.

d  Johan van Oldenbarnevelt.
e  Toen hy door ’t beleid van zyn schrandere gemalin in
    een kist onder schyn van boeken uit het slot van Loe-
    vestein gedragen wiert.
f  De Koning van Vrankryk, die de Heer de Groot een jaer-
    gelt van duizend Ryksdaelders (uit aenmerking van zyn
    verdienste deedt geven.)


Op den HEERE
HUGO DE GROOT,
In zyn Ballingschap.

Hoe zou de duisternis dit Hollandsch licht gedogen,
Dat al te hemelsch scheen in aller blinden oogen?
Het ging een wyle schuil, om klaerder op te gaen.
Wy haten ’t groote licht, een ander bid het aen.



[p. 70]

Wellekomst van den HEERE
HUGO DE GROOT.
t’Amsterdam, na zyne langduurige ballingschap.

Wat zaelge wint is ’t, die van ’t Lelistrant,
Den stroom op, in ’t ondankbre Vaderlant
Hervoert* het Delfsche wetorakel, dat
Gekoffert, als een kostelyken schat,
(5) Weleer de bange Maes afdryven quam,
Tot dat de Sein het in haer armen nam,
En zette dat geberghde Godskleinoot
Met blyschap op den Koningklyken schoot
Des Allerkristelyksten Luidewyks,
(10) Die ’t herberg schonk tot glori zynes Ryks;
Op dat het, na ’t verstuiven van die wolk
Des druks, verscheen tot heil van ’t vrye volk,
En ’t misverstant aenziende ’s Helts gedult,
Hem weder eerde, en riep; het is myn schult.
    (15) De Vader der welsprekentheid herblonk
Zoo weêr te Rome, als d’ordenloosheit stonk
Van Klodius, die schadelyke pest
Voor ’t lichaem van het algemeene best.
Het treurig aenzicht van den Staet dat lacht.
(20) De zwakke wetten voelen nieuwe kracht.
Zelf d’ontucht wort beschaemt van ’t eerlyk licht,
Rechtvaerdigheit hout vreê door evenwicht.
De Rede stemt niets troebel, maer gezont.
Nu spreken zoo veel steên uit eenen mont.
(25) Men tast niet meer in blinde duisternis.
Der burg’ren oirbaer ’t eenig doelwit is;
En rept’er ergens een van dwinglandy.
Daer oogt men op als hiel hy Spanjes zy?
[p. 71]
    ô, Groote ziel, ô zon van myn gezangk,
(30) Die weer verryst, na uwen ondergangk,
En ons verheught met dezen gouden dag,
Dien Hollant wel met eere vieren mag;
Wat woorden zal de dankbare gemeent
Best vlyen, als de goutsmit dier gesteent,
(35) Om u t’onthalen op den hoogsten trap,
Na ’s kerkers ramp, na zuure ballingschap.
O stalen hart al gloeiend hart gesmeet!
O Groothart, met wat hemelsche magneet
Bestreek standvastigheid uw vast gemoedt,
(40) Dat het zoo heel van liefde t’onswaert woedt,
En wraekt de weelde van een aertspaleis,
En kust het lant zyn strenge stiefmoêr, peis.


Op den HEERE.
HUGO DE GROOT.

De zon des lants wert dus van Mierevelts penceel
Geschildert, toenze gaf haer schynsel op ’t panneel;
    Doch niet gelykze straelt op ’t heerlykst in ons oogen,
    Maer met een dunne wolk van sterflykheit betogen.
(5) Om Duitsch te spreken: dit ’s de Fenix, HUIG DE GROOT,
Wiens wyze Majesteit beschynt den Weereltkloot.
    Wie vraeght nu, wat Cefis of Delfos eertyts zeide?
    Een Delfsch Orakel melt meer wysheit dan die beide.


Dankdicht, aen Boreas

    die zyn Excellentie

    HUGO DE GROOT.

t’ Amsterdam een poos ophielt.

Noorden wint, die langs ons stroomen
[p. 72]
Knaegt den bloessem op de boomen;
    d’Opgeloken telgen schent;
    Wiltzang steurt, een lieve lent,
(5) En den Mai, die met zyn zonnen
Quam aanminnig aengeronnen;
    Wintervogel, guur en schrael,
    Steur den zoeten nachtegael;
Schen de bloemen in de hoven,
(10) Met een lucht van geur bestoven;
    Knaeg, en eet vry ongetoomt
    Zoo veel bloessems op ’t geboomt,
Dat vast jammert om genade:
’t Is geen noot, want al die schade
    (15) Moet nu uit voor d’overbaet,
    Die de wyze Magistraet
Rekent by uw schorre buien;
Die den adem van het zuien
    En den blaesbalg van het west
    (20) Stuiten, keeren al hun best;
Zonder dat, gewis wy zouden
Grooten Huigen hier niet houden,
    Noch feesteeren in ons stad,
    Nu verrykt door zulk een’ schat,
(25) Dien de verrezienste Heeren
En gekroonden recht waerdeeren.
    Och, hy had zyn reis gerekt,
    Derwaert hem zyn Noortstar trekt,
Vrou Kristine, wiens betrouwen
(30) Uitziet, om dit licht t’aenschouwen,
    Dat, al zestig jaer geleên,
    ’t Hart van Hollant eerst bescheen,
En nu hygt om winterklippen
Te bestralen met zyn lippen,
    (35) Met zyn oogen, met zyn mont,
    Die de ruwe tygers wont,
Woeste bosschen leert bedaren,
En betoomt de wilde baren,
[p. 73]
    Dat de zee heur aert vergeet.
    (40) Zweden, oorelogs magneet,
Die, te bloedig in het wrokken,
Zoo veel yzers hebt getrokken
    In uw’ boezem; gunt, dat wy
    Zommige uren aan het Y
(45) Ons verquikken met de gaven
Van de Helt, die aen uw staven
    Hangt verbonden, hoog en dier;
    Laet dien trouwsten Batavier
Hier zyn ongemak verzoeten,
(50) Eer hy neêrvall’ voor de voeten
    Van de trots gekroonde min,
    Uw gehelmde Koningin,
Die, gelukt myn wensch en bede,
Ons den langgewenschten vrede
    (55) Voort zal brengen uit haar schoot.
    Op dien zegen moet de Groot
Haer bejegenen, en vinden.
Hemel, span gewenschte winden
    Voor zyn jagt, en vlugge kiel,
    (60) Als de Stadt die groote ziel,
Met Gustavus lievereien,
Ziet van Aemstels oever scheien,
    En te water ondergaen,
    Om in ’t Noorden op te staen.

MDCXLV.


Op het vertrek zyner Excellentie

        HUGO DE GROOT

Van Amsterdam naer Zweden.

’s Avonts daelt het Hemels wonder
[p. 74]
    Met zyn straelende aengezicht:
    Maer de GROOT, ons Hollants licht,
Gaet, helaes! hier ’s morgens onder,
    (5) Hoe gelukkig is de nacht
    Die den dag uit hem verwacht,

MDCXLV.


In het stamboek van Christiaen Kas, Dienaer
        van zyne Excellentie
        HUGO DE GROOT.

Een Kristen Kas bewaert ter noot
Ons heilig lantjuweel, de Groot,
Toen ’t Vaderlant hem viel te kleen.
O blintheit! ô verkeerde zeên!


Op den HEERE
HUGO DE GROOT.

Twee kisten bergden Hugo de Groot,
d’Een levendig: maer d’ander doot.


Op den HEERE
ROMBOUT HOOGERBEETS.

Een vroome oprechte ziel, en vry van vuile smetten,
Stak in dees’ waerden man, den kenner van ’s Lants wetten,
Een kerker was de loon van zyn getrouwigheit.
Godts Zegen dauwe op ’t graf daer hy begraven leit.



[p. 75]

Op de boeten betaelt door den Heere
        PETER SCHRYVER
    Voor het Byschrift gestelt op
d’Afbeeldinge van den HEERE
    ROMBOUT HOOGERBEETS
        Pensionaris van Leiden.

    Wie zag meer leets aen HOOGERBEETS
Als SCHRYVER, Hollants Martiael,
Die, toen ’t schavot den ouden strot
    Zag sneven door ’t meineedig stael,
(5) Het edel bloet noch rookte,
En wraek de harten kookte,
    Tot roem van Rombout, Horens licht,
    De Vierschaer beet in ’t aengezicht:
Is dit de deugt vergelden?
(10) Is dit de loon der Helden?
    Wie vont oit man van grooter lof?
    Dat woort ontstelde ’t gantsche Hof:
Het klonk tot in den kerker,
De lyder wert veel sterker:
    (15) Naerdien, toen elk een tong ontbrak,
    Een Schryvers pen noch waerheit sprak.


            Op het beelt van
        Dr. KAREL LENERTS,
t’ Amsterdam, in den Jare 1529. uitgekomen.

Dit ’s Doktor Karels beelt, die zich troost met zyn oogen,
[p. 76]
Dien* ’t muiten is mislukt, dien ’t kussen is ontvlogen,
Die schaemt en eer en twist, en alles heeft ontlopen,
Waer voor de Kerkuil hem met rymen hangt te kopen,
(5) En geeft hem voor advys, mag Kerkuil domineren,
Zoo zalmen Kerks-legaet zien Amsterdam regeren.


Men verhaelt dat Vondel op nieuwe Jaersdag
    in de boekwinkel van Sr. de Wees, door
        Do. Smout, die daer in quam, verzogt
            wierd, om een Nieuwejaersdicht, en
                dat Vondel daer op voor de
                    vuist hem dit volgende
                        toeduwde

        Jonge Smout die sprong te kort
        Van de ladder binnen Dort,
        En hy smoorde in zyne longen:
        Had hy niet te kort gesprongen,
        (5) Hy zouw komen by zyn Vaêr
        Om een zalig Nieuwe Jaer.

Men moet weten, dat ’er (zoo ’t gerugt liep)
    korts te voren een bastaertzoon van deze Do.
    Smout, binnen Dordrecht was opgehangen.
    Zie blz. 46.



[p. 77]

Op het ontzet van
PIET HEINS BUIT.

* Het West Injeshuis spreekt.

Ik stak noch in een geks Kapproen
Doen ’k zai, ** waer toe dit Garnisoen?
Maar toen de moetwil opgeruit
Begon om sinte Pieters buit
(5) Een kangs te wagen driest en dom,
Mit vliegent Vaendel, slaende trom:
a Toen quam my ’t Krygsvolk wel te pas,
De steenen vlogen door het glas.
Ik docht, dees Geuzen bennen Spaens,
(10) Of is b sint Pieter Harmiaens?

* De Dichter voert het Westindische Huis spreekende
    in, omdat de meeste voornaemste deelgenooten van die
    Maetschappye vinnige Kontraremonstranten waren.
** Toe de regeerders der stad Amsterdam, om zich tegens de
    muitery van ettelyke Contraremonstrantsche ingezetenen
    te verzekeren, eenige vaendelen soldaten, hun van den
    H.P. van Oranjen, onder ’t bevel van den H. J. Wits op
    hun verzoek toegezonden, hadden in de Stad gelaten, rie-
    pen de Contraremonstranten,
Waer toe dit garnizoen?
a Eenig bootsvolk zegt onder dekzel van buitgelden te
    eisschen, het Westindische huis, daer de buit der zilvre
    vloote, door Piet Hein verovert, werd bewaert, te plonderen.

b Wylmen toen verscheide huisen der Remonstranten
    plonderden, zoo vraegt de dichter of het Huis, daer
    Piet Heins buit in bewaert wierd, ook Armiaens was.

[p. 78]
c Giert almanshoer, die stong mit smart;
En gleurde by de Varkens mart,
Mit al de lange Varkens dyk,
Op ’t opengaen van ’t hemelryk.
(15) Men lei een stik geschuts aen boort,
Om rammen sinte Pieters poort:
Die riep sint d Andries aen om hulp:
e Sint Japek kruip nou uit jou schulp.
f O sinte Klaes, kreet g Symen vaer,
(20) Trek an jy bent geen Moordenaer.
De sancten trokken op byget.
En hier door was de bruit ontzet:
En zoo bleef sinte Pieter baes:
Godt loont sint Japek en sint Klaes.

c De dichter wil te kennen geven, dat het kanailje meest
    uit hoeren en boeven bestaende, die toen in over-
    vloed op de Varkens of Haerlemmerdyk stonden, op
    de Varkemarkt achter ’t Westindisch Huis vast vlam-
    den, dat de deur mogt opgelopen worden, om den
    buit te plonderen.
d Andries Bikker, in dat jaer regeerende Burgermeester.
e J. Wyts, wachtmeester des legers der Vereenigde Neder-
    landen, en bevelhebber over de soldaten straks gemelt.

f Nikolaes Hasselaer Majoor van stads krygsvolk.
g Simon Verdoes, had hem nevens andere Contraremon-
    stranten, toen hy, door Burgemeesteren bevel op Paes-
    maendag in ’t jaer
1626. onder de plonderaers op de ou-
    de schans, by Monkelbaens toren liet schieten, daer
2
    dieven dood bleven, voor eenen moordenaer gescholden.

    zie het Hanekot.



[p. 79]

Op de vaerzen van
MORANDT,
Latyns Schoolmeester aen de oude zyde t’Amsterdam.

Morandt verstikte van de Veesten;
De jongens Veesten werden geesten;
Die geesten werden rym en vaers,
Die Vaersen ruiken naer den aers.
(5) De jongens geesten veesten rymen,
Is ’t tegengift, om niet te zwymen
In pestelentiale lucht,
Daer Besje Gommers staeg in zucht.
Die nu zyn lyf wil wezen zeker,
(10) Die haelt Morandt den Veestapteker.


    GRAF-SCHRIFT
            Voor
JAN GYSBRECHTSZ.

Hier leit Jan Gysbrechts zoon, treê zagt je zoud hem zeer doen.
Mogt hy met ’t recht begaen, Van Vondel zou ’t niet meer doen.

Toen Vondel zich verborgen hielt, om Palamedes, wierd
    in den Raedt geraedtpleegt wat men met hem doen zou.
    Toen ’t nu Scheepen
J.G. zyn beurt was om te spreken; zoo
    sprak hy: Men doe wat men wil; maer mogt ik met het
    recht begaen,
Van Vondel zou ’t niet meer doen.



[p. 80]

d’Amsterdamsche Akademie,
        Aen alle
POËTEN EN DICHTERS,
Der Vereenigde Nederlanden, liefheb-
        bers van de goude Vryheit.

Den zin en ’t oogmerk dezer Akademivragen kan men uit
de voorgaande dichten en aentekeningen genoeg afnemen.


Apol, op Helikon gezeten,
Vraegt al zyne heilige Poëten:
Wat beste en slimste tongen zyn?
Of waerheit zalig maekt of schyn?
(5) Of dwang van vrome Kristen zielen
Niet strekt om Hollandt te vernielen?
Of vryheit niet en was de schat
Waerom men eerst in oorlog tradt?
Of ook in welbestierde steden
(10) Een oproermae