|
IN UNDECIMAM |
| Macareus & Canace Aeoli regis ventorum filii, cùm turpiter se amarent, & consanguinatis praetextu culpam tegentes concumberent, Canace filium peperit: quem dum clam è regia per nutricem emetteret, ut aleretur, infelix infans suo vagitu se avo prodidit, qui filiorum incensus scelere innocuum infantem iussit canibus exponi, & per satellitem Canace gladium misit, quo illa pro meritis uteretur: ex quo se interfecisse creditur. Sed prius quàm moreretur, Macareo, qui iam in templum Apollinis Delphici aufugerat, hac epistola casum suum narravit, illum precando, ut expositi infantis ossa legat, & unà cum suis urna componat. |
CANACE MACAREO. |
|
IN DUODECIMAM EPISTO- |
| Cùm florida iuventute & formositate valeret Iason, quàm primùm Colchon attigit, à Medea Aeëtae Colchorum regis & Hecastes filia receptus est, & amatus, habitaque coniugii sponsione illum edocuit, quónam pacto in optatam deveniret praedam. Aureo igitur vellere rapto, clàm cum Medea fugam arripuit. Quos cùm insequeretur Aeëta, illa Absyrti fratris, quem secum ducebat, membra dispersit, ut ita patrem ossa filii legentem, remoraretur: & sic incolumes in Thessaliam tandem devenerunt. Ubi Aesonem Iasonis patrem annis iam decrepitum, in robustiorem aetatem reduxit. Medea praeterea in Peliae mortem suas filias armavit: fingens enim ei iuventutem restituere velle, quemadmodum Aesoni fecerat, filiabus persuasit, ut omnem sanguinem frigidum atque veterem cultris exhaurirent, ut novum atque floridum posset infundere. Quod cùm fecisset puellae, statim expiravit Pelias. Iason verò, seu criminis enormitate, seu ex alia caussa Medeam repudiavit, & Creusam Creontis regis Corinthiorum filiam in uxorem assumpsit. Furibunda igitur Medea ad Iasonem scripsit, ingratitudinem in eo expostulando, praesentemque ultionem, nisi recipiatur, minitando. |
MEDEA IASONI. |
|
IN XIII. EPISTOLAM |
| Protesaüs Iphicli filius ad Troiam quadraginta navibus, ut ait Homerus, navigans, cum caeteris Graecis Aulide portus Boeotiae ob tempestatem clausus est. Quod dum intellexisset Laodameia Acasti ex Laudothea filia, atque eius uxor syncerè maritum amans, multis somniis sollicitata, hanc epistolam ad eum scripsit: qua suadet, ut oraculi memor, à belli periculis abstineat. Datum enim Graecis fuerat responsum, eum, qui primus ex classe in terram Trojanorum descendisset, periturum. At Protesilaüs magnanimus primus exscendit, & ab Hectore occisus est. |
LAODAMEIA |
|
IN XIIII. EPIST. |
| Danaüs Beli prisci filius ex pluribus coniugibus quinqaginta filias suscepit, quas dum Aegyptus eius frater, cui totidem erant filii, postulasset in nurus, Danaüs oraculi responso comperto, se manibus generi moriturum, volens periculum evitare, onscensis navibus Argos venit. Indignatus autem Aegyptus, eo quòd spretus esset, filios cum exercitu ad illum oppugnandum misit, had lege, ut non nisi interempto Danao ad se redirent, aut filiarum connu- [p. 130] bia inissent. Ille autem obsidione coactus filias sedaturum spopondit. Sed puellae, accepto à patre gladio, ut iussum erat, prima nocte, cum vino laetitiaque calentes iuvenes in profundissimum soporem descendissent, unaquaeque suum iugulavit: sola Hypermneaestra excepta, quae Lino quem Eusebius Liceum appellat, marito suo miserta pepercit, suasitque ut ad patrem Aegyptum detecto facinore quamprimum fugeret. Sed cùm pater Danaus ab omnibus perfectum facinus intellixet, praeterquàm ab Hypermnaestra, eam crudelissimè vinctam in carcere servandam tradidit. Quare Linum patruelem, eundemque maritum, quem servaverat, hac epistola rogat, ut vel opem ferat, captivitateque liberet: vel si mori contingat, ut sepulturae honore non careat. A Lino tandem, Danao trucidato, fuit liberata. |
HYPERMNAESTRA LINO. |
|
IN XV. EPISTOLAM |
| Paris, qui alio nomine Alexander dictus est, ob Helenam sibi à Venere promissam Lacedaemona navigans, à Menelao honorificentissime susceptus est, & honoratus. Sed cùm per id tempus oportuisset Menelaum, omneisque Minois pronepotes ad dividendus Attei opes Cretam adire, Paridem domi dimittens, Helenae mandavit, ut non minorem hospitis quàm suiipsius curam gereret. Verum Paris dum datam sibi opportunitatem videret, Helenam in amorem sui, quantum potuit, solicitare conatus est. Haec autem artificiosa epistola detegit quanto amoris aesu ardeat, se ab omnibus commendando, quibus amatores lau- [p. 136] dari solent. Et quia noverat muliebrem sexum esse fragilem, & gloriae, & laudis, & forma, qtque genere cupidissimum, omnia affert Paris, quae sibi Helenes animum conciliare possunt, & quae odium mariti atque contemptum excitent. Fugam itaque suadet, quam Troianis viribus tueri posse asserit. |
PARIS HELENAE. |
|
| Multi hanc epistolam non esse Ovidii contendunt, asserentes Sabinum omnes responsales literas [p. 150] confinxisse. Quod ipsius Ovidii testimonio comprobare nituntur, cùm in secundo Elegiarum ita ad Marcum scribat: Quàm citò de toto rediit meus orbe Sabinus, Scriptaque diversis rettulit ille locis. Candida Penelope signum cognovit Ulissis: Legit ab Hippolyto scripta noverca suo. Iam pius Aeneas miserae rescripsit Elissae: Quodque legat Phyllis, si modò vivit habet. Tristis ad Hypsipylen ab Iasone littera venit: Dat notam Phoebo Lesbis amica lyram. Quod quidem nihil ad rem facere videtur, cum nullam interim de Helene mentionem faciat. Verum statim subiunxit hos duos versus: Et Paris est illic, & adultera nobile crimen, Et comes extincto Laodameia viro. Quibus facilè convincuntur, nisi ad Sabinum referre malint. |
HELENA PARIDI |
|
IN DECIMAM SEPTI- |
| Hellespontiacum mare septem tantùm stadiis, teste Plinio, Europam ab Asia dividens: Seston in Europa, Herus patriam, & Abydon in Asia, ex qua fuit Leanders, adversas urbes habet. Cùm autem Leander Abydenus Sestiam puellam Hero miserè deperiret, per Hellespontum noctu ad eam natare consueverat. Sed maris tempestate interclusus, iam praeteritis septem diebus, ad amicam Hero, per audacem nautam, ea tempestate Seston navigantem, hanc epistolam misit: in qua primùm amorem suum firmum & stabilem esse ostendit. Deinde queritur quòd natandi facultas, ob ferventissimum maris aestum, ei sit ablata. Demùm verò pollicetur se brevi iturum, & quanvis mare non fuerit tranquillum, se tamen periculis potiùs commissurum, quàm illius iucundissimo conspectu atque colloquio cariturum. Unde de eo sic cecinit Martialis: |
LEANDER HERONI. |
|
IN DECIMAM OCTAVAM EPISTOLAM |
| Non satis constat cuius sit haec epistola cum praecedente, duabusque sequentibus. Nam nec quae legitur Leanndri ad Heronem, nec quae Heronis ad Leandrum, nec quae Acontij ad Cydippen, nec quae Cydippes ad Acontium ab Ovidio unquam scriptas fuisse, aut à Sabino, ipsemet comprob |