Dit is een onderdeel van OdysseaDroste1719.html. Klik hier voor het hele document.

oet uw eerbiedigheit en werp u voor haer voeten.
    Op dat gy krygen moogt het geen u noodig is,
    Door myne Moeders hulp, tot uw behoudenis.
Gy kunt myn Vader ook in dat vertrek aenschouwen,
Soo deftig als een Godt in d’ormnering der Vrouwen.
    (375) Geseten voor een disch, doch moeit hem echter niet,
    Het is genoeg dat gy myn Moeders gunst geniet.
Sy sal, vindt sy het goet, wel door haer voorspraek maken,
Dat men u sal voorsien, om in uw landt te raken.
    Soo ras als de Princes dtt uitgesproken hadt,
    (380) Sloeg sy haer paerden voort, en koos het naeste padt.
Soodanig evenwel socht sy sich niet te spoeien,
Dat sy, die haer te voet navolgden, mocht vermoeien.
[p. 95]     Sy quamen, eer de Son noch onder was gegaen,
    Doer sy de Popeliers en Tempel segen staen.
(385) Ulysses wachtte daer, en storte syn gebeden,
Terwyl dat de Princes is na de stat gereden.
    ô Dochter Jupiters, sprak hy, hoort myn gebedt.
    Al hebt gy meenigmael daer weinig op gelet;
En dat ik in myn noot, vergeefs u quam te smeken;
(390) Laet rechtevoort daer in verlegen my niet steken.
    Geeft de Pheäciers een medelydend hert,
    Op dat ik gunstiglyk van hen ontfangen werdt.
Wilt in Antinous genegentheit verwekken
Op dat hy tot myn reis een vaertuig wil verstrekken,
    (395) En wat ik noodig heb. Hy heeft in overvloet,
    In ’t tuighuis opgeleit, al wat ik hebben moet.
Matrosen sullen hem niet tot myn dienst ontbreken,
En hy heeft meenig Schip gereet, om af te steken.
    Minerva heeft verhoort al wat hy heeft versocht,
    (400) Maer vreesend dat Neptuin het qualyk nemen mocht
Indien sy daer verscheen, ging sy sich niet vertoonen,
Om dat sy sich daer na kon aen haer Oom verschoonen.
    Wiens opgenomen haet als noch geen einde nam,
    Maer duerde tot de Prins tot Ithaca weêr quam.

                Einde van het sesde Boek.

<#odyssea08>Continue
[p. 96]

DE ODYSSEA

VAN

HOMERUS.

____________________________

SEVENDE BOEK.

ALs Nausicaä was voor het Paleis gereden,
En van het rytuig af, op ’t voorhof, was getreden,
    Is, door haer Broeders komst sy vriendelyk ontmoet,
    Die droegen weêr in huis het uitgewassen goet;
(5) En deden na den stal de moede paerden leiden.
Sy ging in haer vertrek niet willende verbeiden.
    Enrymedusa heeft aenstonts vuer aengestookt,
    En daer op ’t avontmael van de Princes gekookt.
Dit was haer Kamermaegt, seer tot haer dienst genegen,
(10) Die sy tot een geschenk hadt van het volk gekregen,
    Dat uit Epiren haer gevoert had in die stat,
    En die daer na de sorg voor hare opvoeding hadt.
Ulysses meende nu dat hy sou volgen mogen,
Mits de gesetten tyt was onderwyl vervlogen.
    (15) Minerva heeft aen hem haer onderstant verstrekt,
    En heeft hem met een wolk het ligchaem overdekt.
Dies hy niet sichtbaer was, en dus bevrydt voor ’t spotten
Van ’t volk, dat om hem heên inkomende mocht rotten.
    En vragen wie hy was, en waer hy quam van daen?
    (20) Wanneer hy door de stat na het Paleis sou gaen.
Toen heeft sy van een maegt het wesen aengenomen,
En is hem by de poort in het gemoet gekomen.
[p. 97]
    Dies hy haer heeft gesegt, schoon kint, met uw verlof,
    Wyst van Alcinous aen my het prachtig hof.
(25) Dat sal ik garen doen, heeft sy tot hem gesproken,
Soo de stilswygentheit door u niet wert gebroken.
    De weg, daer gy na vraegt, is my niet onbekent,
    Nadien myn Vader heeft syn woning daer omtrent.
Gy moet, voor alle ding, dit onderricht onthouwen,
(30) Dat gy d’Inwoonders moogt noch vragen noch aenschouwen
    Het is zeevarent Volk, wat ruw en onbeleeft;
    Het geen niet veel ontsag voor Vremdelingen heeft.
In de welleventheit syn sy niet seer geslepen,
Sy steunen maer alleen op welbezeilde Schepen.
    (35) Soo dat door hen een Vloot wert dikmael uitgerust,
    Waer op sy naderen een vergelegen kust.
De hoop van groote winst kan haer gemoedt verkloeken,
Om, selfs in lyfsgevaer, daer koopmanschap te soeken.
    Hun kielen vliegen voort soo snel gelyk de wint,
    (40) Dies geeft hen in syn ryk Neptunus het bewint.
Daer op is voor den Helt Minerva voort getreden,
Soo dat hy langs den weg geen aenstoot heeft geleden.
    Om dat hy was bedekt door schaduw van een wolk,
    Waerom hy niet gesien kon werden van het volk.
(45) Met wat verwondering begon hy daer t’aenschouwen,
De ruimte van de straet, de prachtige gebouwen,
    De havens wyt en diep, daer meenig Schip in lag,
    De groote markt, waer op hy veel Koopluiden sag,
Pakhuisen opgevült met kostelyke waren,
(50) De Tempelen verwulft op marmere pylaren,
    De torens hemelhoog, de sterkte van de wal,
    En van de borgery ’t oneindige getal!
Als sy voor het Paleis gelyk gekomen waren,
Laet bloode omsichtigheit, sprak de Godin, nu varen.
    (55) Hier siet gy rechtevoort waer dat de Koning is,
    Met Princen van syn hof geseten aen den dis.
Gaet by ’t geselschap in, doch geeft geen blyk van vreesen,
Een edle Vremdeling mach wel vrypostig wesen.
[p. 98]
    Want die flaeuw hartig eist, krygt selden dat hy vraegt;
    (60) En die raekt tot syn wensch, die ’t aldermeeste waegt.
Spreekt daer Areta aen; aldus is sy geheten,
Door haar sal uw versoek de Koning beter weten.
    Sy, sins sy syn getrouwt, is van hem soo bemint,
    Dat hy tot haer vermaek geduerig iets versint.
(65) Een Suster en een Broer syn aen een weinig nader,
Nadien Neptunus is hun beider Grootevader.
    Dien Peribea hadt Nausithoüs gebaert;
    De schoonste Vrouw die toen bekent was op der aert.
Waer uit is Rhexenor, haer Vader, weêr gesproten,
(70) En ’s Konings Vader ook het leven heeft genoten,
    Dies sy, voor ’t huwelyk geweest syn Neef en Nicht,
    En uit het selfde bloet gekomen in het licht.
Noit sag een Koningin sich van het Volk meer eeren,
Het geen gehoorsaem doet al wat sy mach begeren.
    (75) Gelyk Beschermgodin bitdt het haer plechtig aen,
    En zegent haer, wanneer sy langs de straet komt gaen,
Als d’Onderdanen sich in ’t recht betrekkcn willen,
Neemt sy door wysheit weg de swevende geschillen.
    Haer Soonen hebben ook voor haer gelyk ontsag,
    (80) En quetsen ’t selve noit door woorden noch gedrag.
Soo gy haer achting ktint, door uw verstant, verwecken,
Sult gy haest naer uw Lant, met wat gy vraegt, vertrecken.
    Daer op is de Godin verdwenen uit syn oog,
    Die Sceria verliet, en naer Athenen vloog,
(85) Vermaerde Erectheus stat, daer sy wert aengebeden.
Ulysses is daer op na het Paleis getreden:
    Doch vol gepeins bleef hy wat in de voorzael staen,
    Om dat daer alles blonk soo helder als de Maen.
Met kopre platen was de muer rontom beslagen,
(90) Daer op van hemelsblaeuw gesneden lysten lagen.
    De deuren syn van gout, van silver het portael,
    Met koper overdekt de vloeren van de zael.
Aen weêrkant van de poort sag hy twee grote honden,
Van silver en van gout, die daer als wachters stonden.
[p. 99]
    (95) Vulkanus hadt die selfs door syne kunst gevrocht,
    En ook d’ onsterflykheit aen het metael verknocht.
Hy sag de binnezael rontom beset met stoelen:
En om de hardigheit der selven niet te voelen,
    Soo waren tot gemak daer kussens opgeleit,
    (100) Waer van de stof in ’t Hof door Vrouwen was bereidt.
Daer de Pheäciers, daer toe versocht, op saten,
De machtigsten van ’t Volk, die met den Koning aten.
    Waer aen hy dag voor dag weêr gasterijen geeft,
    Soo dat elk hem soo lief, gelyk een Vader, heeft.
(105) Men kon, rontom de zael, op konstige schabellen,
Veel kindertjes van gout, aen een geschakelt tellen.
    Met toorssen in de hant, waer van het helder licht,
    Van de genoodigden deedt schemeren ’t gesicht.
Daer sweefden door ’t Paleis een menigte slavinnen,
(110) Die malen graen tot meel, sy weven of sy spinnen,
    Of voeren vlytig uit, het geen men haer gebiedt,
    Soo dat mert haer noit stil maer in beweging siet,
Gelyk de wint beweegt de, takken van de boomen.
De stoffen syn soo schoon, die uit haer handen komen,
    (115) En van soo grooten glans, dat men geen vlakken siet,
    Schoon dat men, by gcval, wat oly daer op giet.
Gelyk het manvolk hier munt uit om zee te bouwen,
Soo pryst men overal het hantwerk hunner Vrouwen.
    Minerva heeft haer selfs die wetenschap geleert,
    (120) Die door haer daerom ook wert plechtelyk geeert.
Een schoone Lusthof is aen het Paleis gelegen,
Die van vier morgen lants een omtrek heeft gekregen.
    Gelyks vloers kan men daer, uit het Paleis, in gaen;
    Men vindt, op hooge stam, vruchtboomen daer in staen.
(125) Van peren, appelen, granaten en van vygen,
Oranjes, daer ’t gesicht alleen doet lust toe krygen.
    Men heeft daer altyt fruit, dat men by winter dag,
    Nadien het daer noit vriest, als somers plukken mach.
De zuidewint verwert en doet de boomen bloeijen,
(130) Waer op men d’eene vrucht naer d’andere siet groeijen.
[p. 100]
    Soo ras men heeft geschudt een appel of een peer,
    Spruit aenstonts uit den tak een diergelyke weêr.
Als den Oranjenboom de bloesem heeft verlaten,
Groeit daer aen nieuwe vrucht, en dus ook aen granaten.
    (135) d’Olyven vallen af door een olyf gedrukt,
    En d’eene vyg wert voor, en d’andre na geplukt.
Hier heeft men overvloet van pruimen en van kerssen,
Van druiven, dien men droogt, of wyn daer uit laet perssen;
    Meer als het huisgesin tot drank van nooden heeft,
    (140) Of menig feest vereist, die steets de Koning geeft.
Dit staet aen d’eene kant, aen d’andre vindt men kruiden,
Voor de gesonden goet, goet voor de sieke luiden.
    Het sy dat sy tot spys op tafel syn geraekt,
    Of dat een wandelaer sich door ’t gesicht vermaekt.
(145) In ’t midden van den tuin siet men twee klare bronnen,
Die springent na de lucht veel water geven konnen.
    Door d’eene wert het kruit dat op de bedden groeit,
    En Floras bloemgewas in ’t heete weêr besproeit.
De tweede vult een vliet, die door bemoste wallen,
(150) Komt in een marmre kom, die voor het Hof staet, vallen:
    Ten dienste van ’t gemeen, dat daer uit water schept,
    En, als het dorstig is, de frissche koeldrank lept.
Dus heeft het Godendom, door heerelyke gaven,
Op Vorst Antinous syn zegen willen staven:
    (155) En heeft syn Hof verciert met Koninglyke pracht,
    By ’t geen dat de Natuer daer toe hadt voortgebracht.
Ulysses stont verstelt als hy het heeft bekeken,
En door verwondering is hy by na besweken.
    Hy tradt al evenwel na binnen, daer hy vondt,
    (160) ’t Geselschap, dat versaet weêr op van tafel stont
Terwyl het overschot de knechts weg gingen brengen;
Sag hy de Princen wyn op d’aerde neder plengen.
    Elk goot wat droppelen uit syn vergulde schael,
    Tot slapen nu geneigt, in ’t midden van de zael:
(165) Ter eeren van Mercuer, de leste van de Goden,
Daer dese plechtigheit, door hen, wiert aengeboden.
[p. 101]
    Ulysses naderde noch met de wolk bekleet,
    Tot by de Koningin, daer hy sich neder smeet.
Hy heeft met veel ontsag omarmt Aretâs beenen,
(170) En daer op is de wolk weêr van syn lyf verdweenen.
    Al de Pheäciers die waren seer verstelt,
    Als sy dus onverwacht daer sagen desen Heldt.
Die seide, met een glans van Pallas overgoten,
Doorluchtige Vorstin, uit Rhexenor gesproten,
    (175) Die Goden was gelyk in edelhartigheit,
    Toont nu dat uw gemoedt tot deernis is bereidt.
Gy hebt voor uw gesicht geen voorwerp ooit gekregen
Dat meer, als ik, uw hert behoorde te bewegen.
    Ik die van de Fortuin heb rampen uitgestaen;
    (180) Die ’s menschen lydsaemheit, helaes! te boven gaen.
’t Herdenken drukt alken de tranen uit myn oogen.
Ik ben het alles quyt, dat my sou helpen mogen:
    Soo dat ik nimmer weêr kan sien myn Vaderlant,
    Indien gy daer toe niet my reiken wilt de hant.
(185) Dit doende wensch ik dat u Jupiter wil geven,
Tot uwen ouden dag, een lang voorspoedig leven,
    Ook aen Antinous uw waerdige Gemael,
    En aen de Princen hier vergadert in de zael.
Dat sy hun goederen, hun schatten en hun staten,
(190) Aen hunne kinderen tot erf na mogen laten.
    Dit seggend sat hy neêr op ’t overschot der as,
    Van ’t vuer dat aen den haert vergaen, gebleven was
Dit heeft verwondering in ieder een ontsteken,
W aer op Echeneüs begonnen heeft te spreken.
    (195) Die van ’t geselschap was en d’oudste en wyste heldt
    Eln wiens welsprekentheit wiert door de Faem gemeldt.
Die door de jaren hadt ervarentheit bekomen,
En die vernedering soo qualyk heeft genomen,
    Dat aen Antinous hy daer op heeft verklaert,
    (200) Siet gy dien Vremdeling niet sitten op uw haert?
Is u de gastvryschap soodanig dan vergeten?
Dat gy door uw bevel hebt geen Heraut gehetea,
[p. 102]
    Dat die hem van de plaets, die niet betaemlyk is.
    Opheffen soude, en hem versoeken aen u dis.
(205) Belast dien dan, dat hy ga halen wyn van binnen,
Op dat wy wederom de plengingen beginnen:
    Tot eer van Jupiter, die ’t leven aen ans geeft,
    Die de behoeftigen in syn bescherming heeft,
En eer bewysen doet door mensohen en door Goden.
(210) Des heeft Antinous aen. hem de hant geboden,
    En aen den Vremdeling, in d’armen opgevat,
    Gaf hy de plaets waer op Leodamas eerst sat:
Dien hy het alderrmeest beminde van syn Soonen.
Toen, om tot een begin, syn gunst aen hem te toonen,
    (215) Wiert in een gulde vat hant water aengebracht,
    En op de tafel spys, meer als hy hadt verwacht.
Na dat Ulysses hadt gegeten en gedronken,
En ieders beker was vol tot den boort geschonken,
    En dat de plengingen daer waren uitgedaen,
    (220) Soo liet Antinous de gasten van sich gaen.
Naer dat hy hadt gesegt ’t is tyt van een te scheiden,
De nacht begint de Son naer Thetis schoot te leiden.
    Op morgen sullen wy weêr komen by malkaer,
    Na dat een offerrundt verbrant is op ’t autaer.
(225) Dan sal men overslaen, om onsen, gast t’onthalen:
Gaet nu, dat Morpheus eist, elk in uw bedt betalen,
    Ik sal besorgen selfs al wat hy hebben moet,
    Op dat hy niet op nieuws verval in tegenspoet.
Maer dat hy komen mach op de gewenste kusten,
(230) Daer van syn Gemalin in d’armen weêr mach rusten.
    En in syn Vaderlant hem wedervaren mach,
    Dat hem beschoren is, op syn geboortendag.
Maer sou hy mogelyk niet een der Goden wesen?
Die d’eer van syn besoek heeft onbekent bewesen,
    (235) Aen de Pheäciers, het geen noit is geschiedt,
    Ten sy het Godendom een offerhant geniet.
Of het sou moeten syn om ongewone saken,
Als sy sich soo gemeen met menschen willen maken:
[p. 103]
    En die sich in gevaer bevinden op een tocht,
    (240) Waer in ootmoediglyk hun bystant wcrt versocht.
Dan willen sich somtyts d’onsterflyken vertoonen,
En onse plechtigheit ligchamelyk bywoonen.
    Want tusschen hen en ons is meer gelykenis,
    Als tusschen Reusen aert en de Cyclopen is.
(245) Voor dat gevoelen, seide Ulysses, wilt u wachten
Heer Koning, en daer op verandert van gedachten.
    Ik ben geen Godt, noch heb syn eigenschap noch aert,
    Noch ligchaem, noch ook iets het geen hem evenaert.
Maer sekerlyk een mensch, ’t geen door myn ramp kan blyken,
(250) En die in ongeluk voor niemant hoeft te wyken.
    Indien gy wist al ’t geen dat ik heb uitgestaen,
    Na dat ik heb gesien myn schip eh volk vergaen,
En selver op een wrak heb in de zee gedreven,
Dan soudt gy my den naem van ongdukkig geven.
    (255) Toen ben ik quyt geraekt myn makkers en myn schat,
    Die ’k door de wapenen tot buit verkregen hadt.
Maer om niet lang te syn, sal ik daer nu van swygen,
My dienent van den tyt om myn bekomst te krygen.
    Want hoe bedroeft men is, den hanger overwint,
    (260) ’t Gevoelen van den drak, daer men sich in bevindt.
Die wil gehoorsaemt syn, en somtyts doot het eten,
Kan ik myn ongeluk en myn verlies vergeten,
    Voort bid ik u met ernst, soo ras het morgen daegt
    Dat gy geven wilt al wat ik heb gevraegt.
(265) Op dat ik eindelyk eens mach myn Hof aenschouwen,
Myn Vader, Soon en Vrouw. Dan sal het my niet rouwen,
    Indien dat Lachesis van leven en elent
    Den draet breekt, en my daer genieten het my ent.
’t Genoegen is daer op van ieder ten gebleken,
(270) Na dat Ulysses quam syn reden af te breken.
    En door Echeneus is aen den Heldt geseit,
    Dat reets tot syn verttek een vaerturg wiert bereidt,
En wat hy verder noch hadt tot dt reis van nooden.
Waer op Antinous de gasten heeft geboden.
[p. 104]
    (275) Dat elk sich na syn huis tot rust begeven sou;
    Maer met Ulysses bleef hy selfs daer en syn Vrouw.
En onderwyl dat wiert de tafel weggedragen,
Begon Areta dus den Grieksen Prins te vragen,
    Wie heeft u doch beschikt dien mantel met het kleet,
    (280) Waer van ik ’t laken heb met myn gesin gereedt?
Hebt gy niet uit uw mont ons aenstonts laten hooren;
Dat gy door storm op zee hadt al uw goet verloren.
    En dat gy moedernaekt gedreven syt op ’t lant,
    Door wien is dan die gift gekomen in uw hant?
(285) Toen heeft hy haer vertelt, wat hem was wedervaren,
Eerst op Ogygia, daer naer weêr op de baren:
    En eindelyk hoe hy gesmeten op haer kust,
    Door Nausicaä was soodanig uitgerust.
De Koning sprak daer op, wilt haer des niet verschoonen,
(290) Sy heeft seer.wel gedaen barmhertigheit te toonen.
    Dien misslag maer alleen heeft de Princes gehadt
    Dat sy u selver niet geleidt heeft in de stat.
Ulysses sei daer op, ’t woort hebbend opgenomen,
Indien men haer met my hadt in het hof hen komen,
    (295) Soo hadt gy mogelyk vermoeden opgevat,
    Dat sy genegentheit voor onbekenden hadt.
Want wy syn uit den aert tot achterdocht genegen.
Die hertstocht heeft in my geen ingang ooit gekregen,
    Antwoorde Antinous, wat billyk is en goet,
    (300) Dat stem ik altyt toe, ’t vindt plaets in myn gemoet.
Ik wilde dat het mocht aen Jupiter behagen,
Dat ik u, wie gy syt, myn Dochter op mocht dragen.
    En gy genegentheit in uw gedachten vondt,
    Waer door gy trachten soudt, te sluiten dit verbont.
(305) Ik soude een schoon Paleis en rykdom aen u geven,
Soo gy goet vinden mocht by my te blyven leven.
    Denk niet, dat ik u wil ophouden met gewelt:
    Het vaertuig met het volk en voorraet is bestelt.
Soo ras als morgen vroeg de Son sal syn geresen,
(310) Sal alles tot uw reis soodanig vaerdig wesen,
[p. 105]
    Dat hy niet anders hoeft te doen, als scheep te gaen,
    Begeeft u nu tot rust, laet alles op my staen.
Uit het ervaren Volk, dat ik heb uitverkoren,
Sult gy, wanneer gy moet vertrekken, konnen hooren.
    (315) Die sullen gade slaen, het ty, het weêr en wint,
    Op dat gy, sonder ramp, uw Vaderlant haest vindt.
Schoon dat het verder als Eubea was gelegen,
Wy hebben daer alleen de kennis van gekregen,
    Door lootsen, die voorheên daer voerden Rhadamant,
    (320) Als hy ging Tytius besoeken in syn Lant.
Het geen sy gins en weêr in eenen dag volbrachten,
Schoon dat sy daer toe niet inspanden al hun krachten.
    Door d’ondervinding sult gy werden haest gewaer,
    De waerheit van het geen, dat ik aen u verklaer.
(325) Ulysses hadt voorheên noit soo veel vreugt genoten,
Als uit Alcinous beloften was gesproten,
    ’t Verquikte soo syn hert dat hy de Goden badt,
    Dat bloeijen mocht het Ryk dat dese Vorst besat.
En dat syn glory mocht tot aen den Hemel rysen,
(330) Indien hy door de daet syn woorden quam bewysen.
    Maek kort uw duisternis Godinne van den nacht,
    Op dat het licht verschyn, sprak hy, dat ik verwacht!
Areta heeft daer op gekregen in gedachten,
Dat soude in het Paleis Laërtes Soon vernachten.
    (335) Aen iemant van haer stoet heeft sy daer op belast,
    Dat men bereiden moest een bedt voor haren gast.
En ’t in een lucht vertrek, met goude stof behangen:
De Vrouwen hebben straks den arbeit aengevangen,
    En alles aengebracht, met fakkels in de hant,
    (340) Het geen gemakkelyk kon maken ’t ledekant.
Soo ras het was gereet, syn sy hem komen seggen,
Dat hy sich tot de rust, daer in kon nederleggen.
    Dies hy syn afscheit nam eerst van de Koningin,
    Toen van Alcinous, en van het Hofgesin.
[p. 106]
(345) En heeft sich na ’t vertrek doen door de Vrouwen leiden,
Om sich, soo ’t mooglyk was, tot slapen te bereiden,
    De Koning insgelyk is na zyn bedt gegaen,     Daer van de Koningin de koets stont neffens aen.

                Einde van het sevende Boek.

<#odyssea09>Continue
[p. 107]

DE ODYSSEA

VAN

HOMERUS.

____________________________

ACHTSTE BOEK.

SOo ras Aurora quam, met rosen op de kaken,
De flikkerende kar voor Phoebus vaerdig maken:
    En hy daer opgeraekt verdwynen deed de Maen,
    Is van het swanendons Ulysses opgestaen.
(5) Hy heeft al reets gekleet Antinous gevonden,
Die daer op een heraut heeft aen het volk gesonden,
    Op dat hy ’t in den raet aenstonts versamelt vondt,
    In de vergaderplaets die by de haven stont.
Al de Pheäciers daer, door syn last, verschenen,
(10) Die hebben sich geset op gladde marmre steenen.
    Minerva nam ’t gelaet van een staetsdienaer aen,
    En is de gantsche stat met yver doorgegaen,
Om de Pheäciers door voorspraek aen te setten,
Dat niemant het vertrek mocht van den Griek beletten.
    (15) Raetsluiden van het Lant verleent een gunstig oor,
    Aen desen Vremdeling, die van u vraegt gehoor.
Heeft hy tot hem gesegt; al wie hem komt ’t aenschouwen,
Sal hem eer voor een Godt als voor een stervling aenschouwen,
    En die, schoon hy syn vloot met schatten hadt bevracht,
    (20) Door schipbreuk rechtevoort tot armoede is gebracht.
Soodanig dat hy naekt is op dees kust gedreven,
En al syn goederen syn in de zee gebleven.
[p. 108]
    Toen overstorte sy met glory syn gelaet,
    Dat hy veel grooter scheen als hy was in der daet.
(25) Waer op Antinous aldus heeft aengevangen.
Gy die steets overlegt met my de Ryksbelangen,
    Wat dunkt u, sal ik hem, die bystant van ons eist,
    Niet helpen op dat hy voldaen van hier verreist?
Wy lieten nimmermeer elendigen verlegen,
(30) Die hebben altyt hulp in hunnen noot gekregen.
    Kiest dan een vaertuig uit, met wat daer toe behoort,
    En twee en vyftig maets, sendt van u volk aen boort.
En onderwyl dat gy dien toestel laet bereiden,
Op dat wy van malkaer met vreugde mogen scheiden,
    (35) Soo moeten wy met een eerst eten ’t afscheitmael,
    Gaet iemant na ’t Paleis, en maek daer reê de zael,
Op dat wy aengedist de tafel mogen vinden:’
En dat ik met gesang onthalen mach myn vrinden.
    Segt aen Demodocus dat hy daer komen moet,
    (40) Die door syn soete stem vervroilykt het gemoet.
Dit alles wiert volbracht, het zeil wiert aengeslagen
Op ’t toegetakelt schip, en voorraet in gedragen,
    Door ’t uitgekosen volk, dat wachtte na den Helt.
    In ’t Hof wiert insgelyks de maeltyt toegestelt.
(45) Veel schapen, runderen, en.biggens liet men braden,
Om groote menigte van gasten te versaden.
    En een Heraut heeft daer den Sanger ook geleidt,
    Voor wien een Sanggodin hadt veel genegentheit.
Sy deedt hem goet en quaet, door een gemengt, verdragen
(50) Nadien hy, tot syn leet, met blintheit was geslagen.
    Het geen vergolden wiert door soetheit van syn keel,
    Die lieffelyker was als orgel of als veel.
Pontonous heeft hem een zetelstoel gegeven,
Daer waren nagelen van silver in gedreven;
    (55) En hing aen een pylaer, daer syn stoel tegenstont, -
    Syn luit hem boven ’t hooft, op dat hy die licht vondt.
Voorts wiert hem voortgeset wyn en een disch met eten,
De gasten quamen in, en syn ook aengeseten.
[p. 109]
    En als door spys en drank den honger was belet,
    (60) Is door de Sanggodin de Sanger aengeset,
Om in een kunstig liet den lof der Griekse helden,
En Troijens ondergang, al singende te melden.
    Hy liet dan schateren syn Goddelyke keel,
    Aenvangende syn sang met het vermaert krakeel,
(65) Dat met Laërtes Soon Achilles hadt gekregen,
Die schier malkanderen uiteisten voor den degen.
    Soo hevig was ’t geschil, en dat noch op een feest,
    Daer tegenwoordig selfs Atrides was geweest.
Maer dese oneenigheit sag hy met vreugt verwekken,
(70) Om dat hy ’t antwoort scheen van Pythius t’ontdekken,*
    Waer in hem was voorsegt, als sulks sou syn geschiedt,
    Dat dan van Ilium sou naderen ’t verdriet.
Door ’t Hemelsche gesang was ieder opgetogen,
En op Ulysses selfs hadt het soo groot vermogen,
    (75) Dat het heeft uit syn oog gedrukt een tranenvloet,
    Doch hy weêrhielt door schaemt die swakheit van gemoet
Dit merkte Antinous, die naest hem was geseten,
En seide, nademael de gasten niet meer eten,
    En de gemoederen syn door gesang verheugt,
    (80) Laet ons gaen sien hoe dat sich oeffent hier de jeugt.
In loopen, worstelen, in danssen en in springen,
Of om malkanderen iets uit de hant te wringen.
    Op dat hy, t’huis geraekt, aldaer vertellen mach,
    Het geen, dat in die kunst, hy hen bedryven sag:
(85) En hun behendigheit, naer waerde, mach verheffen,
Waer in sy, door hun kracht alle andren overtreffen.
    De Princen syn daer op van tafel opgestaen,
    En met Antinous na ’t worstelperk gegaen.
Daer groote menigte van kykers hen verbeiden,
(90) Waer heên ook een Heraut Demodocus ging leiden.
    De sterksten van het volk verschenen op de baen,
    En boden heusselyk sich om te loopen aen,
Daer onder heeft gehadt Antinous, drie Soonen,
Die nevens d’anderen hun rapheit wilden toonen. [p. 110]
    (95) Clytoneus, Alius, en ook Leodamas,
    Die van de kinderen des Konings d’oudste was.
De gront van ’t renperk wiert de loopers aengewesen,
Daer uit een wolk van stof is tot de lucht geresen,
    Die door de voeten wiert der medemaets gemaekt,
    (100) Eer sy syn tot den pael, hen voorgestelt, geraekt.
Maer Clytoneus soo ver heeft d’andren overwonnen,
Of met het paert een os dien wedloop hadt begonnea.
    En daer op is gevolgt een kloeke worsteling,
    Waer van Euryalus de lauwerkrans ontfing.
(105) Amphialus die heeft verwondering gegeven,
In ’t springen, waer van hy verwinnaer is gebleven.
    Elatreus smeet soo ver de ronde schyf van loot,
    Dat hy daer van den prys met grooten lof genoot.
Leodamas begon een hart gevecht met vuisten,
(110) Waer in men beukt malkaer met omgewonden knuisten:
    Syn tegenstrever vondt hem soo vol kracht en moed,
    Dat hy hem afgemat gerallen is te voet.
Als ieder was voldaen door ’t spel der metgesellen,
Quam Prins Leodamas om aen hen voor te stellen,
    (115) Of men niet vragen moest den dapren Vremdeling,
    Of hy niet hadt geleert ook eenige oeffening?
Want hy, heeft hy gesegt, is van soo sterke leden,
Soo wel gemaekt, en heeft al de hoedanigheden,
    Die d’oeffening vereist. Maer mogelyk syn kracht
    (120) Is door de zee verswakt, die wegneemt ’s menschen macht.
Euryalus sei, Prins, gy kondt niets beter seggen,
Als onse schuldigheit voor oogen ons te leggen
    Wilt selfs dan dadelyk uitdagen uwen gast,
    Op dat hy blyken geeft, wat oeffening hem past.
(125) Waer op Leodamas is na hem toe getreden,
En seide, Vremdeling, gy wert van ons gebeden,
    Dat gy ook toonen wilt, tot korting van den tyt.
    In wat voor handeling gy meest ervaren syt.
Ik twyffel niet of gy sult daer in meester wesen,
(130) En uw behendigheit van ieder een doen vreesen.
[p. 111]
    Een Helt gelyk als gy, heeft in syn jeugt geleert,
    Het geen men kennen moet, als men aen ’t Hof verkeert.
Laet ons dan worstelen, of loop met een beginnen,
En sien wie dat malkaer sal konnen overwinnen:
    (135) Ten waer dat gy de kunst van danssen meer bemint.
    Uwvaertuig is gercet, en wacht maer na de wint,
Die gy van nooden hebt, om naer uw Lant te varen.
Waer op Ulysses ging syn meening dus verklaren.
    Waerom Prins set gy my tot oeffeningen aen?
    (140) Die nergens meer om denk, als om van hier te gaen.
Schoon ik door kracht en moed al mocht bewysen geven,
Dat ik in ’t een en ’t aer niet qualyk ben bedreven,
    En dat ik lof en eer van ’t Volk verkrygen mocht,
    Sou het my vorderen in ’t geen ik heb versocht?
(145) Ik heb door sukkeling soo veel op zee geleden,
Als ik de barrening in ’t swemmen heb bestreden,
    En heb schier in dien noot verloren myn gedult,
    Dat ik hoop, dat gy my verschooning gunnen sult.
De fiere Euryalus, die dit niet kon gehengen,
(150) Wiert driftig, en begon scheltwoorden voort te brengen.
    Ik heb u, sei hy, noit gehouden voor een man,
    Die van die wetenschap ietwes bedryven kan;
Daer alle volkeren, die meest in kennis raken,
Om hare nuttigheit, soo grooten werk van maken.
    (155) Een pikbroek lykent gy veel eerder als een Helt,
    Die Koopmanschappen soekt, of andre schepen quelt:
Die gy, ten roof gerust, komt op de zee t’ ontmoeten,
Om met hun plondering uw gierigheit te boeten.
    Of schryver van een schip, aen wiens sorg is vertrouwt,
    (160) De voorraet, en die daer d’aenteekening van houdt.
Ulysses heeft daer op die woorden afgebroken,
En seide, Jongeling gy hebt niet recht gesproken.
    Gy toont, dat gy niet wel syt met het hooft bewaert,
    Ten minsten dat gy syt van wrevelingen aert.
(165) De Goden schenken niet hun gaven aen de menschen,
Gclykkelyk aen elk, het geen sy souden wenschen.
[p. 112]
    Maer sy verdeelen die met een spaersame hant,
    d’Eene is seer wel gemaekt, doch heeft niet veel verstant.
Een ander waer aen kan een goede swier onbreken,
(170) Sal werden wyt vermaert, door syn bevallig spreken.
    Hy segt niets als het geen dat ieder een behaegt,
    Daer komt niets uit syn mondt dat hy daer na beklaegt,
Syn woorden syn gemengt met lieffelyke reden,
En werden voortgebracht met kracht en sedigheden.
    (175) Men eert hem als een Godt, als hy treedt langs de straet,
    En syn gevoelen is ’t orakel van den raet.
In tegendeel hoe wel* een man gemaekt mach wesen,
Gelyk als gy (wiens leest van ieder wert gepresen)
    Hoe seer dat hy behaegt door syn gestaltenis,
    (180) Men haet hem, als men merkt, dat het een loskop is.
Gelyk ik u nu haet, en sal myn gramschap toonen,
Aen u, die niet ontsiet een Vremdeling te hoonen:
    Dien alle volkeren onthalen als een vrient,
    En die bejegening van u niet heeft verdient.
(185) Ik ben niet, als gy meent, in ’t stryden onervaren,
Maer munte daer in uit in ’t bloeijen van myn jaren.
    Nu ben ik afgemat door al de swarigheit,
    Die my syn in de kryg, en reisen opgeleit.
Maer dat belet my niet, een kans met u te wagen,
(190) Mits ik u snorkery niet langer kan verdragen.
    Syn mantel noch om ’t lyf, greep hy daer op een steen,
    En slingerend syn arm rontom syn schouders heên,
Heeft boven d’anderen dien ver voor uit gesmeten.
Men hoeft het onderscheit, riep Pallas, niet te meten.
    (195) Die sich, als een van ’t volk vermomt, daer by bevont,
    En onder het getal van duisent kykers stont.
Euryalus, sprak sy, sult gy hem noch verachten?
Looft overwonnen eer syn ongehoorde krachten.
    Syn steen snorde in de lucht, soo ras die voorwaerts vloog,
    (200) Soodanig dat elk ’t hooft verwondert neder boog.
Geen der Pheaciers sal langer tegenstreven:
Heeft hy geen proef genoeg van dapperheit gegeven?
[p. 113]
    Quam iemants schyf by syne in swaerte wel te pas?
    Ulysses hoorende, dat dese voor hem was,
(205) Greep moedt, en heeft de maets dit verder toegesproken.
Gy hebt, sprak hy, door spyt myn ingewant ontstoken:
    Kiest uit uw oeffemng den stryt dien gy begeert,
    Ik sal u blyken doen, het geen ik heb geleert.
En sal hem tegen gaen die sich sal durven noemen,
(210) ’k Heb handling van ’t geweêr. En sonder my te roemen
    Schiet ik wel met den boog, myn pylen syn gewis,
    En missen ’t voorwerp niet, het geen myn doelwit is.
Daer in moest ik alleen voor Philoctetes wyken:
By Helden van voorheên wil ik my niet gelyken.
    (215) Als Euritus, die jong door Phebus wiert gedoodt,
    Die door hem uitgetart, vertorent hem doorschoot,
Om wien Oechalia bedroeft heeft rouw gedragen.
Noch Hercules, vervolgt door syn Styfmoeders plagen.
    Ik werp een piek soo ver als iemant doet een pyl,
    (220) En weet ook om te gaen met een geslepen byl.
Voor ’t loopen eenigsins soude ik nu moeten schroomen,
Mits door vermoeitheit my de krachten syn benomen.
    Komt alle niet te min, die d’oeffening bemint,
    Als maer Leodamas daer onder sich niet vindt.
(225) Want myne erkentenis sou het niet konnen lyden,
Dat ik sou tegens hem om glory mogen stryden.
    Ik ben door hem soo wel onthaelt in syn paleis,
    Dat ik hem wyten moet den voortgang van myn reis.
Als hy niet langer sprak heeft ieder stil geswegen,
(230) Alcinous alleen, die tot hem was genegen,
    Antwoordend heeft aen hem gegeven tot berecht,
    Wy syn seer wel voldaen van ’t geen gy hebt gesegt,
En dat gy niet ontsiet uw gaven ons te toonen.
Gy moet Euryalus syn jongheit wat verschoonen.
    (235) Geen mensch is soo verblint van geest, noch onbeleeft,
    Die geen eerbiedigheit voor uw verdiensten heeft.
Hoort my dan, op dat gy moogt in uw lant vertellen,
Aen Vrouw en kinderen, en die u daer versellen,
[p. 114]
    Als gy met hen weêrom sult sitten aen uw dis,
    (240) Door wat voor tytverdryf men hier gelukkig is.
Het is ons werk hier niet veel spelen aen te rechten,
Als wedloop maer alleen, geen worstelen noch vechten.
    De scheepsvaert trachten wy te leeren soo ’t behoort:
    En gastery is ’t geen, dat ons het meest bekoort,
(245) Wy konnen snarenspel, dans, kostelyke kleeren,
De badstoof, minnery, niet tot vermaek ontberen.
    Komt danssers toont uw kunst, sangmeesters maekt geluit
    Door stemmen, orgelen, door cyter of de luit.
Wy moeten met malkaer ons tot de vreugt bereiden,
(250) En laten herwaerts aen Demodocus geleiden.
    Toen heeft de menigte gekosen negen mans,
    Die souden rechters syn van den aenstaenden dans.
d’Opsienders marden niet hun sorgen te besteden,
Op al wat noodig was tot de vermaeklykheden.
    (255) Men effende voor eerst den hobbeligen gront,
    Op dat men met den voet geen aenstoot ergens vondt.
Men heeft een ruime plaets voor kykers vry gelaten,
En stoelen daer geset, op dat de Princen saten.
    De danssers vingen aen en maekten menig sprong,
    (260) Terwyl Demodocus een wondren voorval song.
Syn liet was, hoe dat Mars Vrouw Venus quam te minnen,
Wat gaven hy haer schonk, om hare gunst te winnen.
    Hoe sy dien eindelyk aen hem heeft toegestaen,
    En selver in ’t vertrek van haren man Vulkaen,
(265) De Son, die nydig was, en dit niet kon gehengen,
Reed ras’er door de lucht, om ’t schennis uit te brengen.
    Ging seggen aen den Man, dat Mars by Venus lag,
    Die sulks heeft aengehoort gelyk een donderslag.
En brandende van wraek, is na syn smis getreden,
(270) Daer hy van yserdraet een net bestont te smeden.
    Dit bracht hy na ’t vertrek, waer in hy was gehoont,
    Noit hadt hy van syn kunst een grooter proef getoont.
Aragne hadt geen draet oit fynder konnen spinnen.
Een list die noit bedacht was door de Wraekgodinnen.
[p. 115]
    (275) Schoon het onsichtbaer was, het was soo hegt geraaekt,
    Dat niemant ’t breken kon, die daer was ingeraekt.
Dit heeft hy rontom ’t bedt van de Godin gehangen,
Om het verliefde paer daer in te mogen vangen.
    Dat heeft gelegentheit tot nieuwe vreugt verwacht
    (280) En door de Min verblint, om lagen niet gedacht.
Hy om geen achterdocht in iemant te verwekken,
Hielt sich of hy van huis na Lemnos ging vertrekken,
    Het geen het lantschap is, daer hy het meest van houdt,
    Van die, hem toegewydt, syn aan syn sorg vertrouwt.
(285) Mars die hadt opgepast, wanneer hy weg sou wesen,
En meende dat hy nu geen onheil hadt te vreesen,
    Ging vinden syn Godin, die schoonder was als oit,
    En uit den Hemel quam, seer çierlyk opgetoit.
Hy greep haer by de hant, die hy begon te kussen,
(290) En seide, ’t is nu tyt, om onsen brant te blussen.
    Terwyl hier niemant is, die het beletten kan,
    Noch ons verhinderen, door ’t afsyn van u Man.
Die by de Sintiërs, in afgelegen hoeken,
Ver van syn schoone Vrouw, is nieuw vermaek gaen soeken.
    (295) Sy, die niet beter socht, heeft het haest toegestaen.
    En sonder schroom syn sy met een te bedt gegaen,
Het net sprong los, en quam de rainnaers soo bedekken,
Dat sy het van hun lyf daer na niet konden trekken:
    Noch roeren van de plaets, waer in het hen besloot,
    (300) En wierden dus betrapt, het geen hen ’t meest verdroot.
Vulkanus, die, niet ver, vertrekkent was geloopen,
Quam aenstonts op het slag, en deedt de kamer open.
    Nadien hy door de Son, die daer op schiltwacht stont,
    En alles hadt gesien, sich haest gewaerschouwt vondt.
(305) Aen d’ingang sag hy Mars in Venus armen leggen,
Waer door hy wiert soo dol, dat schreuwent hy ging seggen,
    ô Vader Jupiter! ai Goden wie gy syt:
    Komt hier getuigen syn, van myne schande en spyt.
Siet hoe myn Gemalin heeft d’eerbaerheit verloren
(310) Sy haet haer Man, om dat hy kreupel is.geboren.
[p. 116]
    En is verlieft op Mars, die my te boven gaet,
    In leden wel gemaekt, en aengenaem gelaet.
Maer ik ben d’oorsaek niet van myn verminkte beenen!
De Goden wilden my geen anderen verleenen.
    (315) Indien daer schult in is, het is myne Ouders schult,
    Hoewel ik leelyk ben, ik draeg sulks met gedult.
Heeft sy my niet gesien, eer dat wy samen trouwden?
Waerom heeft sy haer hant toen niet te rug gehouden?
    Sy slapen nu gerust selfs in myn Ledekant,
    (320) Wat gruwelyk gesicht voor een Gemael! wat schant!
Maer hoe verlieft sy syn, de stont sal haest genaken,
Als sullen uit de rust hunne oogen weêr ontwaken,
    Dat het hen rouwen sal, al wat hier is geschiet,
    En hunne vreugde sal verandren in verdriet.
(325) De Vader van myn wys die schantvlek van myn leven,
Sal my de morgengaef, die ’k aen haer heb gegeven,
    Met menig andre gift eerst stellen weêr ter hant,
    Eer dat ik slaken sal de strikken van dien bant.
Hoewel haer schoonheit wert van ieder aengebeden,
(330) Sy schent hare achtbaerheit door ongebonde zeden.
    De Goden naderden op ’t roepen van Vulkaen,
    En syn in syn vertrek verwondert ingegaen.
Neptunus wiens gewelt den aertboôm kan doen beven,
Mercuer geswinde boô, waerheen hy wert gedreven,
    (335) En onder andren meer Apollo, wyt vermaert,
    Die het toekomende door Godentael verklaert.
Godinnen syn daer niet uit eerbaerheit verschenen,
Die tot ontuchtigheit hun oog niet wilden leenen.
    Soo ras het Godendom omtrent den dorpel quam,
    (340) En ’t schouwspel, dat men sag, al spottende vernam
Het berste in lagchen uit, om de doortrapte streken,
Waer door Vulkanus socht syn ongenucht te wreken.
    En seiden tot malkaer al is de man gehoont,
    Men siet dat in het ent het quaet syn meester loont.
(345) De lichte linkers staen vaek bloot aen ongelukken,
En niemant is soo mank of slaet somtyts met krukken
[p. 117]
    Dat blykt in dit geval, Mars die rap is te voet,
    Is evenwel betrapt door desen kreuplen bloet.
’t Geen aen Natuer ontbreekt, dat kan de kunst versoeten.
(350) En Mars is onderwyl vervallen in de boeten:
    Die d’overspeelders is met reden opgeleit,
    Wanneer men hen betrapt op dat verboden feit.
Daer op is aen Mercuer Apollo komen seggen,
Soudt gy wel in de plaets van Mars daer willen leggen;
    (355) En wesen achterhaelt met Venus in dat net?
    Naer dat gy door haer waert ontfangen in haer bedt
Ik sou, sei die weêrom, my seer gelukkig houwen,
Een diergelyk geval sou nimmer my berouwen.
    Al waren noch soo sterk de strikken van metael,
    (360) En boerten met myn schant gy Goden al te mael.
De schoone Venus sou my troosten met haer gunsten;
En ik sou niet ontsien Vulkanus loose kunsten.
    De Goden lachten weêr als hy dat hadt geseit:
    Neptuin, die statig wiert, heeft voor God Mars gepleit:
(365) En badt met ernst den smit, dat hy hem los wouw laten,
Kan syn gevangenis, heeft hy gesegt, u baten?
    Voor ’t oog van ’t Godendom, beloof ik op myn woort,
    Dat hy betalen sal de boete, soo ’t behoort.
Het is niet wel gedaen, dat gy wilt borrig blyven,
(370) Antwoorde weêr Vulkaen, voor hen die quaet bedryven.
    Ik ben te seer verstoort. Vergt my dat verder niet.
    En of het al geviel, dat ik hem loopen liet,
En hy de schult dan was onwillig te betalen,
Kan ik dat wel op u, die woont in zee, verhalen?
    (375) Vreest daer niet voor, sei weêr Neptuin, tot onderpant,
    Stel ik het recht, dat ik heb op het Morenlant.
Dit synde, sei Vulkaen, wil ik niet tegenstreven,
En heeft daer op aen Mars syn vryheit weêr gegeven.
    Soo ras de goede man het net hadt los gemaekt,
    (380) Is Venus te gelyk uit hechtenis geraekt.
Bly dat sy haer Gemael hadt ongestraft bedrogen,
En schaemteloos is sy na Paphos heén gevlogen.
[p. 118]
    Een stat haer toegewydt, daer sy haer tempel heeft,’
    En ’t Volk, op haer autaer, steets geurge wierook geeft,
(385) Alwaer de Gracien haer quamen voort ontkleeden,
En reinigden in ’t bat haer Goddelyke leden.
    Toen trokken sy haer aen een kostelyk gewaet,
    Dat nieuwe luister gaf aen haer verfrist gelaet,
Mars is seer vergenoegt na Thraeien geweken,
(390) En heeft syn oorlogstoors daer wederom ontstéken.
    Dit is het eint geweest van ’t aengename liet,
    Het geen Demodocus d’omstanders hooren liet.
Ulysses luisterde daer na met open ooren,
En syn geheugchenis heeft niet een woort verloren,
    (395) Van ’t geen door het gesang soo geestig was vertelt:
    En de Pheäciers die stonden als verstelt.
Dit heeft Alcinous met groot vermaek vernomen,
En heeft Leödamas en Halius dpen komen:
    En sei, mits niemant u betwisten wil den prys,
    (400) Danst samen dan alleen op een bysondre wys:
Sy volgden syn gebot, en maekten wondre sprongen:
Als d’eene hadt syn lyf gebogen en gewrongen,
    Sloeg hy tot in de lucht een bal vol wint gevult,
    Die d’andre, toen hy daelde, afwachte met gedult;
(405) En heeft hem weêr te rug syn Broeder toegedreven.
Toen wiert door hen een proef van lager dans gegeven,
    Waer in wert op de maet met deftigheit gestapt,
    Soo dat d’omstaende jeugt heeft in de hant geklapt.
Ulysses heeft daer op den Koning aengesproken,
(410) En sei, doorluchtig Vorst, uw woort is niet gebroken,
    Ik smeer door vleyery geen honing om uw mont,
    Uw danssers syn soo goet als ik oit ergens vondt.
’k Heb met verwondering hun vaerdigheit bekeken,
Maer niets is hier aen my roemwaerdiger gebleken,
    (415) Als uw gestaltenis, die’t al te boven gaet,
    In leden wel gemaekt, en aengenaem gelaet.
Dit heeft den Vorst behaegt, die daer op quam te seggen,
Wy moeten een geschenk uit onse spaerkist leggen,
[p. 119]
    Voor desen Vremdeling, het geen hem heugen sal,
    (420) En syn verdiensten waert. Gy syt twaelf in getal.
Die men siet onder my het Koningryk regeren,
En recht doet aen het Volk, om ’t ongelyk te weren.
    Dat ieder hem dan geef een mantel en een kleet,
    Met een talent in gout, Eurialus die weet,
(425) Dat hy hem onverdient quaetsprekende dorst hoonen,
Moet nevens syne gift, leetwesen daer van toonen.
    Die sulks ook heeft gedaen, en seide Vremdeling,
    Indien ik tegens u my flus te buiten ging,
En myn bejegening met recht u heeft gespeten
(430) Laet uw eelhartigheit het ongelyk vergeten.
    ’t Is my van herten leet, neemt myn verschooning aen,
    En daer by het geschenk dat door my wert gedaen.
Het is, dat ik u geef, een kostelyke degen,
Die ’k selver tot een gift heb van een vrient gekregen.
    (435) De scheede is van yvoor, van gout is het gevest,
    Van ’t fynste stael de kling, uit een uitheems gewest.
Daer op Ulysses hem met d’armen heeft omvangen:
En heeft voldaen het swaert straks op syn heup gehangen,
    En seide, ’k hoop dat gy ’t noit noodig hebben sult,
    (440) Ik denk voortaen niet meer om uw begane schult.
Soo ras als Phebus ging in Thetis schoot vernachten,
Verschenen de Herauts, die de geschenken brachten:
    En voor de voeten synder Komngin gelegt,
    Waer aen Antinous, Areta heeft gesegt,
(445) Laet van de solder af uw beste koffer halen,
Of in de plaets daer van twee van de fraeiste malen,
    En pakt daer samen in al dit geschonken goet,
    Op dat het voor bederf of dieven sy behoedt.
Legt daer ook in het geen, dat gy hem wilt vereeren,
(450) Tot een gedachtenis, ’t sy silverwerk of kleeren.
    Ik doe daer by van gout een groot gedreven vat,
    Het schoonste dat ik sal verkiesen in myn schat.
Laet water onderwyl heet in de badstoof gieten,
Soo kan myn gast voor ’t mael verversing noch genieten.
[p. 120]
    (455) Dan sal in onse spys hy vinden beter smaek,
    En in het snarenspel of stemmen meer vermaek.
Dit alles wiert verricht. Laet Nausicaä komen,
Sei toen de Koningin. Soo ras die was vernomen,
    Is haer de Griekse Vorst getreden in ’t gemoet,
    (460) En heeft, sich buigende, haer heuschelyk gegroet.
Toen heeft hem de Princes verwondert aengekeken,
En met veel zedigheit begonnen aen te spreken.
    En heeft tot hem gesegt, ik wensch u soo veel goet,
    Beleefde Vremdeling, als was uw tegenspoet,
(465) En hoop, dat u voortaen geen ongeluk sal krenken.
Maer in uw Vaderlant wilt somtyts om myn denken.
    Die d’oorsaek ben geweest van u behoudenis.
    Ulysses sei daer op, Princes dat is gewis,
Ik weet wel, dat ik u myn leven dank moet weten.
(470) En sal myn selven eer, als uw persoon, vergeten,
    Ik heb de middelen verkregen uit uw hant,
    Waer door ik hoopen kan te raken in myn lant.
Des ik als een Godin sal myn behoutster eeren,
En tot u dagelyks met myn gebeden keeren.
    (475) Want gy hebt uit de doot my hoopeloos geredt.
    Daer op heeft aen den dis sich ieder weêr geset,
Waer aen Demodocus in ’t midden was geseten:
Aen wien Ulysses sondt het lekkerste van ’t eten,
    Dat hem was voorgedient. En seide waerde man,
    (480) Dien men noch dank noch eer genoeg bewysen kan,
Hoedanig dat myn hert door droefheit is bewogen,
Noch ben ik, door u sang, verquikt en opgetogen.
    ’t Is of een Sanggodin, door een bysondre gunst,
    U selver hadt geleert die Goddelyke kunst.
(485) In uwe liederen hoort men d’omstandigheden,
Van ’t geen de Grieksche macht voor Troijen heeft geleden.
    Of gy selfs hadt gesien, al wat daer is geschiet,
    Vervolg dan, en vergeet het houte Paert ook niet,
Daer Pallas van ’t ontwerp hadt selver voor geschreven,
(490) En de gedaente wiert door Epeus aen gegeven.
[p. 121]
    Hoe ’t door Ulysses list geraekt was in de stat,
    Na dat men het gevult met menig krygsman hadt.
Soo gy dat wel verhaelt sult gy my doen belyden,
Dat gy door Phebus krygt de kennis van die stryden.
    (495) De Sanger ving des aen: met de geschiedenis,
    Als onderrecht van ’t geen daer voorgevallen is.
Hoe de belegering wiert schierlyk opgebroken,
De hutten om den wal syn in den brant gestoken,
    En door de Grieksche vloot het anker wiert gelicht,
    (500) Die de belegerden verloren uit ’t gesicht.
En dachten dat sy nu sich vroilyk maken konden.
Sy gingen ’t Leger sien, en hebben ’t Paert gevonden,
    Het geen gelyk een Berg verhief sich uit den gront.
    Daer uit in ’t dwase Volk oneenigheit ontstont.
(505) d’Een meende, dat men fluks het in de zee moest stooten;
Een ander dat men moest den hollen buik ontblooten,
    En weten of daer niet een krygsbedrog in sat:
    Een derde dat men het moest trekken in de stat,
Mits het was tot een gift aen Pallas opgedragen.
(510) En dit gevoelen kon de Troijers meest behagen.
    Want Ilium was veeg. En ’t ingehaelde Paert
    Heeft, daer ’t van swanger was, gewapent Volk gebaert.
Waer mede Ulysses voort de Burgt heeft overvallen,
En heeft het Grieksche heir geroepen in de wallen.
    (515) Het geen, in de een het swaert, de toors in d’andre hant,
    De Troijers heeft gedoodt, en Ilium verbrant.
Terwyl Ulysses maets, met Menelaus samen,
’t Hof van Deïphobus bestormden en innamen:
    Daer scherp gevochten wiert, soo dat men lang niet sag,
    (520) Wie winnaers souden syn van den begonnen slag.
Maer echter d’overhant bleef aen de Grieksche Helden,
Die door Minervaes hulp hun tegenstrevers velden.
    Ulysses wiert beweegt door ’t aengenaem gesang:
    Soo dat men tranen sag op syn bedouwde wang.
(525) Hoe seer hy sich weêrhieldt, hy kon sich niet bedwingen,
En voelde uit syn gesicht, de silte druppels dringen.
[p. 122]
    Gelyk een Weduwvrouw haer lieven Man beweent,
    Die dootgeschoten is, daer over sucht en steent:
Schoon hy voor ’t Vaderlant roemruchtig is gebleven,
(530) En op het bedt van eer verloren heeft syn leven,
    Soo ging ’t Ulysses ook: ’t herdenken van de pyn
    Die hy geleden hadt, deedt hem weêr droevig syn.
Soo ras Antinous hem sag soo bitter schreijen,
Heeft hy Demodocus geboden uit te scheijen.
    (535) En seide ’t is genoeg: uw sang verwekt verdriet,
    In onsen Vremdeling. Dat is myn meening niet.
Men moet door goet onthael vervroilyken syn gasten,
Niet op voorgaende leet in hun gedachten tasten.
    Hy heeft belang, naer ’t schynt, in ’t geen gy hebt vertelt,
    (540) Dat syn ontroert gemoet weêr heeft op nieuw ontstelt.
Voort sprak hy, waerde gast, laet eindelyk ons weten,
Van waer gy komt, hoe dat uw Ouders syn geheten:
    Wat naem gy selver hebt, eu-ooknw Vaderlant:
    Segt alles oogeveinst, weêrhoudt met uw verstant.
(545) Wilt onse onwetenschap dan langer niet gehengen,
Op dat myn vaertuig mach u veilig derwaerts brengen.
    Want, eer dat gy vertrekt, moet ik u doen verstaen,
    Dat ieder schip van my weet waer het heên moet gaen,
En sonder roer of loots, of in syn vaert te seilen,:
(550) Kan het van selfs de kust, daer ’t wesen moet, bezeilen:
    Maer ’t heugt my, dat aen my myn Vader heeft gesegt,
    Dat het Neptnnus spyt, en op de lever legt,
Dat den Pheäciers dit voorrecht is gegeven,
En sy door syn gebiet alleen soo veilig dreven.
    (555) Doch dat daerom een schip, het geen een Vremdeling,
    Op die bysondre wys, na huis toe voeren ging,
Gelyk hy hadt gedreigt, daerom sou schipbreuk lyden,
Nadien het op de zee de klippen niet sou myden.
    Dit was Nausithous, die het my heeft vertelt,
    (560) Door Godspraek in die tyt door hem gehoort, gemelt.
Maer edelmoedig Vrient wilt ons noch laten hooren,
Hoe dat gy hebt uw weg op ’t woeste meir vedoren?
[p. 123]
    Waer dreef u ’t onweêr heên? wat Volk hebt gy ontmoet,
    Was het omenschelyk, of tegen Vremden goet?
(565) Seg ook wat u bedroeft kon in uw selven maken,
Soo ras men ’t ongeluk der Grieken aen quam raken.
    Dat overkomt den mensch door Goddelyke hant,
    Op dat de Dichtkunst sou doen blyken haer verstant,
En den nakomeling in preutsche vaersen leeren,
(570) Wat ons voordeelig is, of door gevolg kan deren.
    Heeft Trojen u gekost, eer dat het over ging,
    Een Vader, Broer of Neef, die daer de doot ontfing?
En neffens duisenden aldaer is overleden,
Of een getrouwe Vrient van aengename zeden?
    (575) Waer in gy wysheit vondt en ongemeen verstant:
    Dien mist men al soo noô dan eenig bloetverwant.

                Einde van het achtste Boek.

<#odyssea10>Continue
[p. 124]

DE ODYSSEA

VAN

HOMERUS.

____________________________

NEGENDE BOEK.

DE wyse Ulysses hadt nu langer geen verschooning,
Soo dat hy moest voldoen ’t verlangen van den Koning.
    Des hy ving aldus aen, gy die te boven gaet
    De Koningin in macht en wetenschap van staet.
(5) Vermaerde Alcinous, ’t syn aengename saken,
’t Aenhooren van een stem, die hert en ziel kan raken,
    Waer meê Demodocus ons straks begunstigt heeft,
    Van alle Sangeren d’uitstekenste die leeft.
Een Koning, na my dunkt, kan nergens mêer om wenschen,
(10) Als dat hy maken mach gelukkig alle menschen.
    Wat is het heerelyk dat men in syn gebiet,
    Door alle huisen vreugt en gasterijen siet!
De tafels wel gedekt, de schotelen geladen,
Met lekker vleis en vis, gesoden en gebraden.
    (15) De bekers opgevult met d’alderbesten wyn,
    En singende onder een de Burgers vroilyk syn.
Maer waerom hiet gy my, dat ik u sou verhalen?
Myn leven en bedryf, vol tegenspoet en qualen.
    Gy syt niet wel bedacht: mits gy nu syt verheugt,
    (20) En dese kennis sal verminderen uw vreugt.
Doch ik sal u voldoen. Voor eerst moet gy dan weten,
Dat ik, door die my kent, Ulysses wert geheten.
[p. 125]
    De Vorst Laërtes Soon, wiens ouderdom men eert.
    ’k Heb Ithaca voorheên als Koning geregeert:
(25) Maer seder dat ik my na Troijen heb begeven,
Daer ik veel saken heb door list en moedt bedreven,
    Is de Fortuin gedraeit. Nu vinde ik overal,
    Behalven hier alleen, geduerig ongeval:
’t Herinneren daer van berooft my schier van sinnen.
(30) Waer sal ik myn verhael voleinden! waer beginnen!
    Ik vang dan aen, op dat het wesen mach een bant,
    Van gastvryschap voortaen, van uw Ryk met myn Lant.
Hoe ver het uw van ’t myn is door de zee gescheiden,
Die kan al evenwel ons tot malkandren leiden.
    (35) ’t Gebergt van Neritus met boomen dicht geplant,
    Dekt voor de Noordewint de kusten van myn Lant.
Daer men veel klippen vindt, die het rontom bevryden;
Soo dat geen vyant ons met voordeel kan bestryden.
    ’t Heeft een gesonde lucht te heet noch ook te kout,
    (40) Die d’ingesetenen lang in gesontheit hout.
Zamos, Dulichium, Zacyntus vol van boomen,
Eilanden, daer de zee syn golven om doet stroomen,
    Syn bueren van het myn, dat ik vooral bemin,
    En noit, soo lang ik leef, sal setten uit myn sin.
(45) Calypso de Godin socht my by haer te houwen,
Door veel aenlokselen, en wilde met my trouwen.
    Circe de Toveres die soo veel kunsten kan,
    Heeft ook aen my gevraegt of ik wouw syn haer Man.
Maer vruchteloos, sy kon my daer toe niet bewegen:
(50) Myn Vaderlant heeft my soo seer aen ’t hert gelegen,
    Dat ik het hooger acht, wat voordeel men my biedt,
    Als eenig vremt gewest, daer men meer lust geniet,
’t Is tyt nu dat ik u myn rampen ga vertellen:
Als ik van Troijen week, met al myn metgesellen,
    (55) En naeuwelyks myn vloot het anker hadt gelicht,
    Soo dat ik Ilium verloor uit het gesicht,
Toen heeft ons Jupiter een onweêr toegesonden,
Of Eolus gelyk syn winden hadt ontbonden.
[p. 126]
    Waer door wy syn am ’t lant Ciconien gejaegt,
    (60) Daer ik den Oorlog heb kloekmoedig meê gewaegt.
’t Is over Ismarus een groote stat gelegea,
En heb het eindelyk in myn gewelt gekregen,
    Geplundert, en daer uit gedragen groote buit:
    Daer dikmael onder ’t Volk oneenigheit uit spruit.
(65) Maer ’k heb dien rechtelyk doen onder hen verdeelen,
En liet hen, dat elk weêr naer boort sou gaen, bevelen.
    Maer door ’t geluk verblint heeft men my niet gelooft,
    Myn last wiert niet volbracht, elk leefde na syn hooft:
Sy maekten goede çier, maer moesten ’t duer bekoopen,
(70) Als sy ver van het strant het velt syn ingeloopen.
    Want de Ciconiers, door vrienden bygestaen,
    Syn op ’t verstroide Volk eerlang gevallen aen,
En hebben het vervolgt met houwen en met steken,
Dat vluchtent na de Vloot is weêr te rug geweken.
    (75) Ik heb het soo ’k best kon, in ordening gestelt,
    En socht te wederstaen ’t vyandelyk gewelt.
’t Gevecht ging hevig aen, nadien de hullep benden
Sterk waren, en de kunst van Oorlog beter kenden.
    Sy dreven ons te rug den degen in.de hant,
    (80) Wy vochten dapperlyk, en boden tegenstant,
En hebben ons geweert, soo lang de Son bleef schynen:
Maer kregen het te quaet, als’t licht quam te vendwynen
    Ses maets van ieder schip syn in ’t geveeht gedoodt,
    De rest heb ik gebergt op d’overloop der Vloot.
(85) Ik heb der dooden naem. hoe* haestig dat wy waren,
Doen driemael roepen uit, eer ik ben afgevaren,
    Op dat het strekken mocht tot hunner zielen rust.
    Toen stak ik weêr in zee, verlatende de kust,
Daer op heeft Jupiter een onweêr op doen komen,
(90) Soo duister, dat het ons heeft het gesicht benomen:
    De Noordewint heeft ons in onsen loop gestoort,
    Het wandt viel, afgerukt met stengen, overboort.
Wy hebben van de mast de zeilen neêrgestreken,
Uit vrees dat die de wint aen stukken soude brekea.
[p. 127]
    (95) En raekten door de kracht der roeijers op een ree,
    Waer in wy syn ontvlucht het woeden van de zee.
Twee dagen liepen door met splitsen en met knoopen;
Als ’t onweêr was bedaert, syn wy weêr uitgeloopen.
    De lootsen stevenden recht na het Vaderlant,
    (100) En kregen Malea haest op de rechterhant.
Maer syn door Boreas gewelt te rug gedreven,
Ver van Cythera heên, waerom wy swerven bleven,
    Tien dagen, als myn Vloot de kust bevaren heeft,
    Der Lotophagiers, Volk dat van bloemen leeft.
(105) Waer op ik door myn maets heb water laten halen.
Doch ik had hen belast dat sy niet moesten dralen:
    Maer ondersoeken gaen, wat Volk dat lant bewoont,
    Het geen hun wel ontflng, en vriendschap heeft getoont.
Sy lieten aen myn maets van Lotos bloemen eten,
(110) Die hebben ’t Vaderlant en ons daer door vergeten.
    Sy wilden niet meer scheep, noch na hun makkers gaen,
    Soo wel stont hen die spys, en dese lantstreek aen.
Maer ik sondt sterke mans, die hen daer gingen vinden,
En dreven weêr na boort, daer ik hen vast deedt binden.
    (115) En op dat niemant mocht daer proeven van de vrucht,
    Soo ben ik weggeroeit, en ’t ongemak ontvlucht.
De winden dwongen ons daer naer weêr in te loopen,
Aen de Barbaersche kust der woedende Cyclopen.
    ’t Is een hovaerdig volk, dat na geen wetten leeft,
    (120) Maer aen de voorsorg sich der Goden overgeeft.
Sy planten nimmermeer, noch syn gewoon te saeijen,
Het koren wast van selfs, sy hoeven ’t maer te maeijen.
    De vruchten syn hun spys, die’t aertryk wassen doet,
    Al wert het niet gebouwt, het geeft in overvloet.
(125) Sy breken noit hun hooft met de gemeene saken,
Maer leven op ’t gebergt, daer sy voor inval waken.
    Spelonken syn hun huis, daer ieder in regeert,
    Syn Vrouw en Kinderen, gelyk hy selfs begeert.
Want d’eene heeft daer niets op d’anderen te seggen.
(130) Men vindt niet ver van daer een klein eilantje leggen,
[p. 128]
    Het geen ik in ’t gesicht der haven heb ontmoet,
    Dat niet als boomgewas en wilde geiten voedt.
De Reusen hebben daer noch niet in konnen raken,
Om dat dit lompe Volk geen Schepen weet te maken.
    (135) Als andre menschen doen, die voegen samen hout,
    Soo dat daer door een Vloot wert door de kunst gebouwt.
Schoon dat sy door de zee syn ver van een gescheiden,
Sy weten middelen vernuftig te bereiden,
    Om met malkanderen in vriendschap om te gaen:
    (140) En door de Koopmanschap d’een d’ander by te staen.
Dat ’t eene Lant ontbreekt, kan ’t dus van ’t andre trekken,
’t Geen onderlinge winst aen beide kan verstrekken.
    De Reusen hadden lang in ’t eilant post gevat,
    Soo geen Scheepstimmerman aen hen ontbroken hadt.
(145) Wy hebben ’t aengedaen, en vruchtbaer het gevonden,
De Nymphen hebben ons veel geiten toegesonden;
    Myn volk ging met den boog die schieten op de jacht,
    Waer van het negen stuks heeft voor elk schip geslacht.
En is de goede vangst na boort toe komen slepen,
(150) Myn welbemande Vloot bestont uit twalef schepen.
    Het wiltbraet wiert bereidt, wy hadden goeden wyn,
    Soo dat ons niets ontbrak om vroilyk meê te syn:
Waerom wy, tot den nacht, aen tafel syn gebleven,
En hebben welgevoedt tot slapen ons begeven.
    (155) Als ’t licht wiert heeft aen ons het eilant sich vertoont,
    Dat door de woedende Cyelopen wert bewoont.
Waer op ik by malkaer myn makkers liet vergaren,
En seide aen hen, ik wil met een schip derwaerts varen.
    Op dat ik weten mocht wat Lantaerd men daer vondt.
    (160) Gy, wacht my hier, en smyt het anker in den gront.
Soo ras ik was aen lant met twalef maets gekomen,
Vondt ik niet ver van daer een grot omringt met boomen,
    Waer uit gebleet van Veê straks in onse ooren klonk,
    Dies ik na binnen ben gegaen van de spelonk.
(165) ’k Heb met verwondering de ruime plaets doorkeken,
Daer in veel schiklykheit is overal gebleken.
[p. 129]
    Hier korven vol van kaes, daer lammers in een hok,
    De geiten daer van afgescheiden met een stok,
De melk en stremmelis in reingewassen vaten.
(170) Myn makkers baden my die woning te verlaten,
    Meêpakkend’ kaes en veê, te vlieden na myn schip,
    ’k Wouw Polyphemus sien, eer ik verliet de klip.
Dit was een monsterdier dat men geen mensch kan heten,
Soo hoog gelyk een berg, die niet is af te meten.
    (175) Hy was niet in het hol maer met syn veê na ’t velt,
    Dat hy weêrkomende heeft een voor een getelt.
Intredend heeft hy ’t hol met sarken toegesloten,
Die twintig sterke mans niet open konden stooten.
    En smeet een dracht droog hout ter neêr met sulk gedruis
    (180) Dat het deedt daveren het onderaertsche huis.
Wy waren in de knip, en syn by na besweken:
Myn makkers liepen weg en gingen sich versteken.
    Hy melkte selfs syn veê, dat volle spenen hadt,
    En ’t suivel wiert gedrukt in een rein aerde vat,
(185) Waer in het, met een schuim, uit d’uijers is gesprongen,
Als hy dat hadt gedaen, heeft hy weêr kaes gewrongen:
    De wei, die daer uit droop, heeft hy tot drank bewaert,
    En daer na vuer gemaekt. Toen wierden wy vervaert,
Om dat het lichter wiert: dies hy heeft ons sien leggen,
(190) In hoeken hier en daer. En hy begon te seggen,
    Wat Volk syt gy, dat ik hier onverwacht ontmoet?
    Van waer uw komst? wat is ’t dat u hier komen doet?
Is het de koopmanschap? of om myn goet te stelen?
Neen, heb ik hem gesegt: maer om u meê te deelen,
    (195) Van d’alderbesten wyn, dien gy hebt oit gesmaekt,
    Dies hoeft het niet, dat gy des u bekommert maekt.
’t Was van dien wyn, dien my door Maro was gegeven,
Als ik tot Ismarus geborgen hadt syn leven,
    Toen het geplundert wiert, waer van hy wiert verschoont
    (200) En heeft syn dankbaerheit door dese gift betoont.
Waer van hy vullen lier tot twalef lere sakken,
Die ’k in myn vaertuig deedt, met acht talenten pakken,
[p. 130]
    En een vergulde kop, aen my door hem vereert,
    Mits ik hadt van syn Vrouw en kroost ’t gewelt gekeert.
(205) Soo ras als de Cyclôp hadt van dien wyn gedronken,
Waer van ik hem een kroes hadt boordevol geschonken,
    Sprak ik hem aldus aen. ’t Syn Grieken die gy siet,
    Die d’overwinnaers syn van het Troijaens gebiet:
En ’t speeltuig syn geweest lang van de woeste baren,
(210) Als wy na ’t Vaderlant besochten weêr te varen.
    Maer ’t onweer heeft myn schip op dese kust gejaegt,
    Ik hoop dat onse komst niet aen uw oog mishaegt,
En dat gy gastvryschap als vrient ons sult bewysen,
En wy het goet onthael genoten sullen prysen.
    (215) Denk dat ’er Goden syn, die sien het geen gy doet.
    Maer ik heb niet beweegt dat onversaegt gemoedt.
In tegendeel, hy heeft twee maets van my gevonden,
Die hy heeft als een vraet onmenschelyk verslonden.
    En seide, Vremdeling hoe syt gy soo verkeert!
    (220) Meent gy dat een Cyclôp de Goden vreest of eert?
’k Geef niet om, Jupiter, noch ook om d’andre Goden,
Wy hebben in dit lant hun bystant niet van nooden:
    Die niet soo sterk ak wy, noch ook soo machtig syn.
    Des achten wy die niet. Maer geeft my noch eens wyn,
(225) Heeft hy daer op gesegt: en sonder sich t’erbermen,
Greep hy twee makkers weêr van myn gevolg, in d’ermen:
    Die tegens syne borst met sulke kracht hy wrong,
    Dat hen ’t geronne bloet uit neus en monden sprong.
Van hun gekneusde hooft ging hy de leden scheiden,
(230) En tot syn avondmael in stukken die bereiden.
    Daer hy syn holle maeg me vulde soo verwoet,
    Gelyk een grage leeuw met jonge geiten doet.
Hy liet niets overig van vlees noch ingewanden,
En ’t halfgebraden bloet droop van syn mont en tanden.
    (235) Ik schrikte als ik het sag. Vrees niet heeft hy gesegt,
    Het is uw beurt noch niet, ’k spaer u voor ’t laest gerecht.
Eer dat ik aen u kom, moet gy my kennis geven,
Waer dat uw ander Volk en vaertuig is gebleven.
[p. 131]
    Ik merkte, dat hy dit gevraegt hadt tot een list,
    (240) Dies ik niet seggen wouw het geen ik daer van wist.
Die my bedriegen wouw, dien heb ik weêr bedrogen,
Dies ik hem heb betaelt, antwoordend, met een logen.
    Neptunus, wiens gewelt het aertryk beven doet,
    En my vervolgt, sprak ik, met ramp en tegenspoet,
(245) Heeft eindelyk myn schip, verdubbelend, syn plagen,
Op klippen voor uw lant aen spaenderen geslagen.
    Het Volk, dat daer op was, is in de zee vergaen,
    Behalven die gy hier, benevens my siet staen.
Wy swommen na het lant, maer die niet swemmen konden,
(250) Syn vol van ’t siltig nat gesonken na de gronden.
    En soo ras als de Son gedroogt hadt ons gewaet,
    Ben ik in dit verblyf geraekt op hoop van baet.
En nademael dat gy myn naem begeert te weten,
’k Wert Niemant overal van ieder een geheten.
    (255) Een wondèrlyke naem, die ’k van myne Ouders kreeg,
    Op myn geboortendag: na welk verhael ik sweeg.
Nadien ik aen den Reus syn oogen konde merken,
Dat de gedronke wyn in hem begon te werken.
    Die suisebollende viel op den gront ter neer,
    (260) En snorkte als het geluit van een benarde Beer.
Syn leden uitgestrekt, in ’t midden van syn schapen,
Sag ik hem, door den drank, verwonnen, hartig slapen.
    Ik hadt hem door myn swaert, dus leggent wel gedoodt,
    Maer dan hadt ik geen kans te raken uit den noot:
(265) Mits met een halve rots den ingang was gesloten,
Die het onmooglyk was, met myne maets, t’ontblooten.
    Minerva stont ons by in dese twyffeling,
    Waer van ik, in myn geest, weer goeden raet ootfing.
Ik heb een. lange spar sien staen omtrent de wanden,
(270) Die heb ik hart gemaekt in ’t vuer dat noch bleef branden:
    En als de punt daer van gescherpt was door myn swaert,
    Naer dat myn Volk en ik die hadden aengevaert,
Wiert met dat gloeijent hout het oog hem uitgesteken,
Soo dat hem door de pyn het hert begon te breken.
[p. 132]
    (275) Dies hy om bystant riep met ysselyk geluit.
    Wy weken van hem af, hy trok de spar daer uit:
Het bloet quam uit de wont, als uit een bron, geloopen,
En rontom de spelonk verschenen de Cyelopen,
    Genadert op ’t geschreeuw, en hebben hem gevraegt,
    (280) Wie heeft u quaet gedaen, dat gy soo droevig klaegt?
Helaes! heeft hy gesegt, ’t is Niemant. Sy bedrogen,
Door ’t dubbelsinning woort, syn weêr te rug getogen
    En seiden, is ’t een quael die Jupiter u sendt,
    Is ’t best, dat gy voortaen u tot Neptunus wendt:
(285) En roept uw Vader aen, wiens bystant gy moet wachten;
Wy konnen door ons hulp uw pynen niet versachten.
    Ik grimmelachte als ik hun dwaling hadt gehoort,
    Om dat sy niet den sin verstonden van dat woort.
De Reus is tastende na d’ingang toe geweken,
(290) Dien hy heeft opgemaekt, en d’armen uitgesteken,
    Op dat hy grypen mocht, die daer socht uit te gaen,
    Maer ik heb, ’t geen hy hadt versonnen, haest verstaen.
Des heb ik my bedacht om iets in ’t werk te stellen,
Dat hem beletten mocht myn maets of my te knellen.
    (295) Want die door ongeluk waer in syn hant geraekt,
    Gelyk als d’anderen, hadt haest syn ziel gebraekt.
Men krygt vernuft wanneer men ’t leven moet bewarenr.
Ik sag dat onder ’t vee veel sterke rammen waren,
    Waer van ik drie aen drie vast aen.malkandren bondt,
    (300) En onder aen den buik, van- die in ’t midden stont,
Hechte ik een van myn maets. En by gebrek van touwen,
Heb ik daer toe den bast van wilgenrys gevouwen.
    Dit deedt ik ook voor my; doch koos den sterksten ram,
    Die ’k om de middelen met bei myn armen nam,
(305) Waer van de wolge vacht myn handen kon bedekken.
Als Polyphemus liet syn veê na buiten trekken,
    Hoewel hy ’t op den rug, in ’t uitgaen had betast,
    Noch wiert hy niet gewaer wat onder ’t lyf was vast.
Myn ram was d’achterste, dien heeft hy aengesproken,
(310) En seide, myn lief beest wat heeft u doch ontbroken?
[p. 133]
    Dat gy de leste syt die nu de koi verlaet,
    Daer gy gemeenelyk voor uit te velde gaet.
En de gewoonte hebt myn kudde in ’t gras te leiden,
Nadien u is bekent waer syn de vetste weiden.
    (315) Die ’t eerst in ’t water springt, ais men de kudde wast,
    Hoe komt het dat gy nu niet wel hebt opgepast?
Is ’t om dat gy gelooft, dat ik u niet kan hoeden?
Die my soo jammerlyk hebt uit myn oog sien bloeden.
    Een afgerechte guit, helaes! die Niemant heet,
    (320) En syn ondeugent Volk, syn oorsaek van myn leet.
Die hebben my ’t gesicht verradelyk benomen:
Wee hen! soo sy daer naer oit in myn handen komen.
    De schelmen hadden my de sinnen dol gemaekt,
    Door lekkren wyn, waer door ik ben in ’t slaep geraekt.
(325) Ach hadt u de Natuer vergunt te konnen spreken!
En dat gy seggen kost waer dat sy sich versteken.
    Soo dat ik Niemant vondt, dien ik sou, met vermaek,
    Verscheuren van malkaer, en suipen ’t bloet tot wraek,
Tot troost van myn gemoedt, hoe seer het is verbolgen.
(330) Dit seggend liet hy ’t beest den hoop van d’andren volgen.
    Ik, die terwyl aen ’t lyf van den Belhamel hing,
    Dien hy soo lang hielt staen, was vol bekomniering.
Dus syn wy, door die list, uit de spelonk geslopen,
Het geen wy nauwelyks te voren dorsten hopen.
    (335) Soo ras wy daer van daen syn een stukweegs geraekt,
    Heb ik myn banden eerst, toen van myn maets geslaekt.
De vetste lammeren, die by de kudde waren,
Heb ik doen op een hoop uit d’anderen vergaren,
    En dreef die na myn schip, dat noch voor anker lag.
    (340) En ons behoudenis met groote vreugde sag.
Maer als ons medemaets het ongeluk verstonden,
Der genen, die de Reus moordadig hadt verslonden,
    Betreurden sy hun lot. Wy raekten weêr in zee
    Doch eer ik noch verliet die hatelyke ree,
(345) Riep ik dat monster toe, dien ik sag met verblyden,
Een gruwelyke pyn door syne blintheit lyden.
[p. 134]
    De Goden straffen u, die gy soo weinig acht,
    Omdat gy, tegens ’t recht, myn maets hebt omgebracht:
Die gy, na het gebruik, als gasten moest onthalen,
(350) En hebben, door myn hant, u laten dus betalen.
    Die woorden tergden hem, dies smeet hy na myn schip,
    Een afgehouwen sark van ’t bovenst van een klip.
Die vallend daer by neêr heeft het te rug gestooten,
Als of het nieuwen vloet had uit de zee genoten,
    (355) Die ’t na de klippen dreef. Ik kreeg iets in de hant,
    Waer door ik het met kracht afhieldt van ’t harde lant.
En heb myn maets vermaent, dat sy sich moesten spoeijen,
Om ras uit het bereik van dat gevaer te roeijen.
    Sy baden, dat ik hem niet meer beschimpen wouw,
    (360) Of dat hy andersints meer steenen werpen sou.
Uit vrees dat eenigen daer van in ’t vaertuig vielen,
Wier swaerte sou het schip doen sinken en vernielen,
    Maer te vergeefs: ik was op hem te seer verstoort,
    Dies voer ik evenwel in het verwyten voort:
(365) Barbaer heb ik gesegt, als iemant u sal vragen,
Wie dat tot blintheit heeft het oog u uitgeslagen?
    Segt dat Laërtes Soon Ulysses het u deedt,
    Die langer u niet vreest, schoon gy de schennis weet.
Hy schreeuwde weêr op nieuws soo ras als hy dit hoorde,
(370) Soodanig of ik hem het oog toen eerst doorboorde.
    ’t Is nu vervult, riep hy, het geen my was voorseit,
    Dat my de blintheit was, door ’t Nootlot, opgeleit:
En dat Ulysses my sou dat verdriet doen lyden,
Soo dat ik overal moest syne ontmoeting myden.
    (375) ô Soon van Eurymus! dat ik ’t Orakel weet.
    Is door u Telemus, gy syt een waer Profeet,
Maer myne inbeelding was, dat het een Helt sou wesen,
Die sich door syn gedrag en grootheit sou doen vreesen,
    Seer schoon van aengesicht, kloek, sterk, en wel gemaekt,
    (380) En het is maer een dwerg, wiens leelykheit men laekt.
Ik bidt u kom weêr hier Ulysses, wilt ontfangen
De gift van gastvryschap, die ’k u beloof te langen.
[p. 135]
    Voor u sal ik om gunst Neptunas roepen aen,
    Dat hy geduerende de reis u by wil staen.
(385) Hy, die myn Vader is, kan my, wil hy, genesen,
Hy heeft my teekenen van gunst altyt bewesen.
    Vleit u niet dat uw oog sal immer syn herstelt,
    Cyelôp, riep ik hem toe. Hadt ik u doch gevelt!
En ’t leven te gelyk met het gesicht benomen,
(390) Soo waert gy rechtevoort in Plutos ryk gekomen.
    Dit maekte hem soo boos, dat hy Neptunus badt,
    En seide, indien ik u tot Vader heb gehadt:
Wilt aen Ulysses dan de wederkomst beletten,
Of in syn weg na huis veel hinderpalen setten,
    (395) Soo ’t Nootlot heeft beraemt, dat hy daer komen moet,
    Vervolgt hem, op syn reis, met ramp en tegenspoet.
Soodanig dat hy noch veel jaren om moet swerven,
En van syn medemaets den laetsten eerst siet sterven.
    Dat op een uitheems schip tot Ithaca geraekt,
    (400) Hy vindt syn huis beroert, syn rykdom opgemaekt,
En als een bedelaer met slecht gewaet behangen,
Hern niemant van syn Volk wil kennen noch ontfangen.
    Toen heeft hy van een rots een halve klip geklooft,
    En heelt die twee driemael geslingert over ’t hooft,
(405) Gewurpen na myn schip, hadt hy het konnen raken,
Het waer gedaen geweest met ons verloopen saken.
    Waer achter met gedruis de rots in ’t water viel,
    Dat, daer door aengeset, gaf vaert aen onse kiel,
Na ’t eilant, daer de Vloot bleef op ons weêrkomst wachten:
(410) Wy gingen op het lant gesamentlyk vernachten.
    En trokken op het lant ons vaertuig uit de zee,
    Verdeelden onder een het meêgevoerde veê,
En maekten goede çier ten koste der Cyelopen.
De ram waer onder ik was uit het hol gekropen,
    (415) Wiert my gesamentlyk door al het Volk vereert,
    Het eenigste dat ik hadt van den buit begeert,
Om hem aen Jupiter dankseggende op te dragen.
Maer door dese offerhant kon ik hem. niet behagen:
[p. 136]
    Nadien hy middelen in syn vernuft besloot,
    (420) Waer door hy naderhant sou doen vergaen myn Vloot.
Des morgens als ik hadt het daglicht weêr vernomen,
Deedt ik weêr in het boort myn metgesellen komen.
    Die namen uitgerust de riemen in de hant,
    Dies wy daer door ’t gesicht verloren van dat lant:
(425) En sneden met de kiel door ’t schuim der holle baren.
Verheugt in ’t hert dat wy de doot ontkomen waren,
    Hoewel die vreugde was gemengt met het verdriet,
    Dat ik naer het gevaer veel makkers achter liet.

                Einde van het negende Boek.

<#odyssea11>Continue
[p. 137]

DE ODYSSEA

VAN

HOMERUS.

____________________________

TIENDE BOEK.

WY syn dus eindelyk t’Eolien gekomen,
Een eilant inde zee, doch dry vend op de stroomen:
    Daer Eolus regeert, der Goden gunsteling.
    ’tHeeft binnen om sig heen een kopre muer tot kring:
(5) Die buiten met een reeks van klippen is besloten,
Daer schepen menigmael sich op aen stukken stooten.
    De Soon van Hippotes hadt, by de Koningin,
    Ses Dochters en ses Soons, een talryk huisgesin.
Die met de Broeders heeft hun Susters laten trouwen,
(10) Om door dien dubblen bant de liefde t’onderhouwen.
    Die leefden met malkaer. in een gestage vreugt;
    Men rook jn het Paleis een lucht die ’t hert verheugt.
De dag wiert doorgebracht in sang en gasteryen,
In snarenspel en dans, die het gemoedt verblyen.
    (15) En ’s nachts ging ieder paer, gestrengelt hant aen hant,
    Sich leggen tot de rust op een sacht ledekant.
Wy quamen in het Hof, en wierden wel ontfangen:
De Koning liet aen ons aenstonts verversing langen.
    En heeft van my gevraegt, hoe dat men Troijen won?
    (20) Hoe de belegering van dese stat begon?
Hoe menigmael op ons de Vyant uit quam vallen?
Eer dat wy meesters syn geworden van de wallen,
[p. 138]
    Van waer men onderhoudt, tien jaren lang, genoot?
    En eindetak waar bleef, daer na, de Griekse Vloot?
(25) Als ik op alles hen genoegen had gegeven,
En dat ik was een maent in het Paleis gebleven,
    Versocht ik, dat ik mocht weêr vorderen myn reis.
    Hy heeft my toegestaen myn redelyken eis:
En seide, op dat gy moogt geen ongelukken vinden,
(30) Geef ik u desen sak gevult met al de winden,
    Die te geweldig syn. Want hy heeft in syn macht,
    Van dese onstuimigen te matigen de kracht,
Een gift door Jupiter aen Eolus geschonken.
En als ik met hen hadt den afscheitswyn gedronken,
    (35) Heeft hy selfs in myn schip den leren sak gebracht,
    En heeft het, boven dien, met onderhoudt bevracht.
Aen Zephyrus alleen, die my sou konnen baten,
Heeft hy den vryen toom, tot blasen, toegelaten.
    Onse eige: dwaesheit heeft het hem daer na belet.
    (40) Want als die hadt ons reis tien dagen voortgeset,
En dat wy ’t Vaderlant al kregen in onse oogen,
Door moeiheit afgemat wiert ik tot slaep bewogen.
    Want ik hadt selfs het roer gehouden in de hant,
    Op dat ik eerder mocht geraken in myn lant.
(45) Myn makkers, toen ik sliep, die hebben raet gehouwen,
Door sotheit aengeset, en kregen het vertrouwen,
    Dat in dese ossenhuit veel gout of silver stak,
    En dat het dienstig was, dat men hem open brak.
Ulysses, seiden sy, moet wel staen by de Goden,
(50) Nadien hy schatten krygt, die hy niet heeft van nooden.
    Hy was van Ilium gegaen met grooten buit,
    Nu geeft hem Eolas weêr rykdom in dees huit.
Soo dat hy met meer goet tot Ithaca sal komen,
Als hy tot desen tocht van daer hadt meê genomen.
    (55) En echter wy syn arm, die met hem syn gegaen,
    Schoon dat wy ’t selfde lot steets hebben uitgestaen,
En hebben nevens hem gelyk gevaer geleden.
Toen hebben sy den sak moetwillig opgsneden.
[p. 139]
    De winden syn daer uit met sulk gewelt geraekt,
    (60) Dat alles op de Vloot geschudt heeft en gekraekt.
Die setten ons te rug van de gewenste haven,
Nadien sy niets als storm en vreeslyk onweer gaven.
    ’k Wiert wakker door ’t geraes en ’t schreeuwen van het Volk,
    Dat meende te vergaen door ’t bersten van een wolk.
(65) Ik hoorde niet rontom als kermen en als kryten,
En twyffelde, of ik my niet in de zee sou smyten.
    Dan of ik met gedult verdragen sou dat leet:
    Het geen ik eindelyk, naer veel versinning, deedt.
Niet luistrend na het geen de wanhoop my mocht seggen,
(70) Ben ik op d’overloop van ’t vaertuig blyven leggen:
    De mantel over ’t hooft, en wachtte daer in af,
    Of ’t onweêr wat bedaert ons eenige uitkomst gaf.
Naer dat wy langen tyt in dootsnoot syn gebleven,
Syn wy ’t Eolien weêr op de kust gedreven.
    (75) Myn makkers konden sich niet troosten in ’t verdriet,
    Dat door hun gierigheit en sotheit was geschiedt.
Wy setten voet aen lant, ik liet de spys bereiden,
En naer het middagmael, ben ik van hen gescheiden,
    Ik ben na ’t Hof gegaen, door een der maets verselt,
    (80) Beneffens een Heraut, die my heeft aengemelt,
Terwyl ik op den voet was van de poort geseten.-
Gekomen in de zael, sag ik den Koning eten;
    Aen syne linkerhant hadt hy de Koningin,
    En voorts sat om den dis het gantsche huisgesin.
(85) Die met verwondering begonden my te vragen,
Wat reden dat ik hadt, dat sy my daer weêr.sagen?
    Heb ik, sprak Eolus u niet ter hant ghestelt,
    Het geen gy tot de reis hadt noodig, droevig Helt?
Daer aen, heb ik gesegt, heeft het my niet ontbroken:
(90) ’t Is Morpheus die door slaep my d’oogen heeft geloken,
    En van myn eigen Volk het schandelyk verraet,
    Die d’oorsaek syn geweest van ’t onverwachte quaet.
Dies keer ik my weerom tot u myn trouwe Vrinden,
Op hoop dat ik van u sal nieuwe bystant vinden,
[p. 140]
    (95) In myn verlegentheit, dat ik noit hadt gedacht.
    Ik bidt u staet my by, gy hebt het in uw macht.
De Goden sullen u voor dese weldaet loonen;
En wilt myn moeilykheit, door gastvryschap, verschoonen.
    Sy swegen alle stil, en spraken niet een woort:
    (100) De Koning toonde my, dat dit hem hadt verstoort;
En seide, ’k wil dat gy myn eilant sult verlaten,
Mits het gebleken is, dat u de Goden haten.
    Gy moet een booswicht syn, die staeg door ongeval,
    Waer dat gy henen gaet, vervolgt wert over al.
(105) Ik sou, stont ik u by, voor ’5 Hemels straffen duchten,
Soo dat ik u beveel uit myn Paleis te vluchten.
    Wy hebben dit gedaen, hoe qualyk ’t ons beviel,
    Verlatende die kust bedroeft tot in de ziel.
Myn volk wiert moedeloos, mits het hadt veel geleden,
(110) En na wy tot de reis een gantsche week, besteden,
    Syn wy by Lamus stat gekomen voor het strant,
    In Lestrigonien, een groot en vruchtbaer lant.
Daer groote menigte van klippen rontom stonden,
Dies wy de haven eng, en ontoeganklyk vonden.
    (115) Myn makkers evenwel syn aen de wal geraekt,
    Maer ik heb aen een rots myn vaertuig vast gemaekt.
Daer boven op ik klom, op dat ik mocht ontdekken,
Of ik uit dat gewest kon eenig voordeel trekken.
    ’k Sag akkers wel gebouwt, en rook heeft sich vertoont,
    (120) Waer door ik sag dat het door menschen wiert bewoont.
Dies ik met een Heraut twee makkers heb gesonden,
Die, naer hun wederkomst, my kennis geven konden,
    Van ’t geen hun van het Volk was onderweeg ontmoet.
    Sy volgden langs den weg twee karren op de voet,
(125) Die hadden eenig hout op het gebergt geladen,
En na de stat te rug, met weinig voortgang, traden.
    Sy sagen daer omtrent een jonge dochter staen,
    Die water hadt gehaelt, en spraken ’t meisjen aen.
En seiden, schoone maegt, wy wilden gaerne weeten,
(130) Hoe dat de Koning wert van dit gewest geheten?
[p. 141]
    En wat hy in syn Ryk voor Onderdanen heeft,
    Van wat voor ommegang, en hoe het Volk hier leeft?
Hy hiet Antiphates, sprak sy, het is myn Vader,
Daer siet gy het Paleis. Des traden sy wat nader,
    (135) En vonden aen de poort van ’t Hof de Koningin:
    Sy schrikten van te sien een wyf als een Reusin.
Sy riep haer Man, die sich ging op de markt vertreden,
Soo ras hy quam ging hy een van myn maets ontleden:
    En met hun bloedent vleis deedt hy syn middagmael.
    (140) De makkers vreesende voor diergelyk onthael,
Syn ieder na syn schip tot veiligheit geloopen,
De Lestrigoniers vervolgden hen met hoopen.
    Door ’t ysselyk geschreeuw des Konings aengeset,
    Die syne tanden hadt op ’t lekker aes gewet.
(145) Sy schenen aen ons Volk onmenschelyke Reusen,
En quamen onse Vloot met groote steenen kneusen,
    Van boven het gebergt, soo dat die gantsch verging.
    Ik kapte van myn schip het touw los met myn kling,
Dat buiten lag, terwyl wy binnen hoorden karmen,
(150) Het geen myn roeijers deedt kloek rukken, met hun armen,
    De riemen door de zee: de vrees van te vergaen,
    Deedt hen, tot schuimens toe, daer meê de golven slaen.
Wy raekten eindelyk uit het bereik der steenen,
Maer het verlies der Vloot en makkers deedt ons weenen.
    (155) Die dat boosaerdig Volk gelyk als vissen vong,
    Als iemant over boort, in ’t water vluchtend, sprong.
En nademael de lucht begon wat op te klaren,
Syn wy, na Circes lant Aëta, heên gevaren.
    Vermaert door toovery, de Dochter van de Son,
    (160) Van stem en aensicht schoon, die hy by Persa won:
Een aengename Nymph uit d’Oceae