Of sal hy ty genoech sich in het harnas steken?
EERST. (945) Of ist den yver niet die g’om u goden drijft?
Maer ist de rijcke Reen, (Meesterse vande vromen,
En drijfster tot de deucht,) waerom g’hebt voorgenomen
Te richten onder ons? O koning siet toe! Blijft
TWEE. Volstandich in u doen, gerechtich in u wercken,
(950) En heylich in u Eedt, waerachtich in u woort:
Soo sal ’tnatueren* recht, Tydts-Dochter brengen voort,
En d’Hemel sy u Borch, en sal u heyr bevlercken.
EERST. De reden is een vonck, die in ons herte ruert,
De reden is ’tgemerck, van al die die Waerheyt Minnen,
(955) De Reden teugelt staegh de reddeloose sinnen,
En wijst ons d’Hemel leer, so lang het leven duert.
TWEE. ’tIs dan de Reden niet, waer door g’u Monarchien,
Hier soeckt soo grondich diep te wort’len als de lucht:
[fol. D4v]
U Hel-gods rijck bedaeckt. En so hooch als ’tgerucht
(960) De snel-gewieckte-Faem, gaet s’Hemels wegh doorsnijen.
EERST. Wat ist: (O Ammon!) ’tgeen dat u op ons verhit?
Ist ongestadicheydt? Of ist bedreighlijck wanen,
Van’t ydel, ’tgeen gedroomt, u eygen wegh mocht banen?
Die nu gelijck ghy segt dat Israel besit.
TWEE. (965) Den Wollef vind wel yet, wil hy het Schaep verslinden,
Hy dicht een quaet en roept den neervallende stroom,
Begruyst u ruyge muyl. O Kauwer zijt so vroom,
En sondloos als ghy wilt, ick sal u toeft wel vinden.
EERST. Gelijck een Appel leyt aen ’tblick’rich vuyr en blaest,
(970) En niete min de hitt’ sijn vochte schellen bluystert:
So ist met d’Ammonyt, die na geen Reden luystert,
Maer blaest ’tvier sijns verderfs. TWE. O Mensch die u verdwaest!
Dat is het blint geluck, met voeteloose wiecken,
Die op haer Ronden kloot, u vriendelijck toelacht.
(975) Ghy denckt: Israel is u ongelijck in macht,
Sy g’lijcken met hun heyr, de half gesonden siecken.
EERST. Bedrieght u niet, siet toe, siet toe, wie dat ghy trotst.
By ons is voor u Zee, een Staelgevijlde grendel,
Die al u Baren schut. Ontrolt vry ’tbloedich Vendel,
(980) Wy zijn met Godes macht en ’shemels heyr berotst.
TWEE. De Son onttoomt sijn Iacht, ick sie de gulde stralen
Verand’ren in Saffraen, by Thetis graeuwe vest.
De Vogeltjens zijn heen gevlogen na hun nest,
EERST. Wie keert by tijts doet wel, weldoen bevrijt voor dwalen.
Tweede Handelinge. V. Uytcoemste. |
En kon Doots-Suster my de Oogen niet vervaken.
So haest de ronde Son de aerd’ met gloor bespraeyt,
O Israel soo siet m’een herder voor u waecken.
[fol. E1r]
So haest en sietmen niet de kronckelige Wolcken,
(990) Ontswaddert van het bruyn en swart bestickte zeyl,
Of ick ben van mijn Koets, ick d’yveraer der volcken,
Ick u vercoren Prins, en opgeworpen heyl.
Als al de Werelt schijnt door Lethes stroom bestroomt,
En d’onvernoechde wraeck mach Ammons geest ontrusten,
(995) Becommert sich u hooft, die sluymervallich droomt,
En troetelt sich door hoop, in sijn begeerde lusten.
De lusten daer mijn ziel so grondich graeg na yv’ren,
Met wil en reden zou: Dats dat ick Ammon sla,
Eer twee-maels-thien de Zon sich spieghelt in de vyv’ren,
(1000) Of dat hy my te recht, oft ick hem recht versta.
Ghy Vaders van het volck, ghy trou verbonden staet,
Regeert met rijcken raet de veel hoofdige Hoofden,
En soeckt u selfs niet, door vuyle eyghen baet,
Die laes! niet dan te veel het rechte recht verdoofde.
(1005) Soo g’yemant siet vercort, daer is noch hooger pleyten,
Daer is noch hooger recht, daer is noch hooger swaert,
En Vierschaer die verdoemt, en straf der booser feyten,
Daer yeder vrome Ziel eenvoudich sich verklaert.
En kreuckt de Gods-dienst niet, door eygen wijs vernuft,
(1010) Of buyght Gods-wetten niet, na u natuerlick wanen,
De Mensch is vleesch en bloet, ’tgeen licht in ’t Godlyck suft!
En wil vervreemd van God, verkiesen nieuwe banen.
Nu treet op d’ouden weg, en vraecht hoe dat u gangen,
Gerechtet mogen zijn na ’t richtsnoer des geloofs?
(1015) Vervloeckt d’Afgodery, ontslaet die zijn gevangen,
En reynicht d’handen, die (ick ducht) noch zijn vol roofs.
Ick heb mijn sonden, siet! Voor Israels Godt gebicht,
Ick heb hem toegewijd, de rest van al mijn dagen,
Ick heb hem Eed gedaen, so waerlijck als hy richt!
(1020) ’kEn wijck niet van zijn woordt, waer voor ’kmijn ziel wil wagen.
Treed aen verslagen volck, en nadert met gebeden:
By een gebroken hert, door waer berouw tot Hem,
[fol. E1v]
So sal u licht opgaen gelijck den Morgen heden
Vervrolickt voor den dagh, eer ick u nut bestem,
(1025) So in’t geen dat u raet en goede wille prijst,
In’t rechten van u saeck, als ’tgeen de ys’re lieden
Nootwendich schorten mocht, en ’tgeen de Reden wijst,
’tSy straffen van quaed, ’tgebieden, oft’ verbieden.
De Rechters zijn de geen die Godes beeld vertoonen,
(1030) En spelen op’t toneel des Werelds d’hooge Rol,
Die hun ziel bloedigh staet, so sy het quaet verschoonen,
En wroeten in het aertsch gelijck de blinde Mol.
Verschooninge. |
IEPHT. Gesegent sy u komst: En lieflijck zijn de voeten
(1035) Die nad’ren Israel om kondighen de vreed.
Wat seyt zijn Majesteyt? EER. Die ’tgroen geschildert kleet
Der aerden, noemt zijn Banck, en d’Hemel zijnen Zetel,
Die geeft mijn Heer geluck: TWE. De Koning is vermetel
Geswollen door de waen, van zijn gedichte réen!
(1040) Hy seyt: Als Israel trock door de Roode Zéen,
Uyt ’t slaefsch Egypten-lant, so hebben sy de Palen
Genaeckt van Arnon eerst, tot by de vlacke dalen
Van Iabok, en den vloet der glasiger Iordaen,
En dit zijn landt (door ’tswaert) dat tasten sy doen aen,
(1045) En nament met gewelt, en houden’t tegen Reden:
Maer soo men’t wederom hem ruymt, en geeft in vreden
Den Eygenaer die ’t hoort, so hout hy hem gerust,
Dits ’tgeen hy u ontbiedt, en niet meer. IEP. My lust
Noch andermael, noch eens zijn dwaling hem voor oogen
(1050) Te stellen: Want ick weet zijn seggen is gelogen!
Israel nam geen Landt self van den Moabijt,
Noch van den Ammonijt. Dies soeckt hy maer den strijt,
[fol. E2r]
’Tzijn redeloose Réen, zijn woorden zijn als winden,
Wiens ruysschen datmen hoort; maer wie kan ondervinden
(1055) Zijn Leger, plaets, en wegh, en waer hy henen blaest.
Also m’hoort Ammon oock, die door sijn wanen raest,
En terreght my tot Krijgh! Wel aen komt met ons binnen,
Wy sullen op dit stuck met rijpen raet versinnen.
CHOOREN. |
(1060) Komt,, sent u Boden dan met waerheyts toorts in d’handen.
Schande,, erft de Prins die by de réen gekromt
Somt,, zijn eygen Macht, en slaet ’tgerecht in banden.
Ammon so g’u verhard, en hoort geen waerheyts reden,
So sal u Konings Rol met d’eere zijn volspeelt,
(1065) En denckt g’hebt met ’tgeluck u aertsche rijck gedeelt,
Daer u voor-ganghers oyt soo bloedelijck om streden.
De Boden zijn op weg, die u de tweede maele
Verhalen,, hoe dat ghy onred’lijck hun beticht,
t’Licht,, der waerheyt self verlicht u herten zale,
(1070) Dwalen,, laet, gaet recht, want d’Opper Koning Richt.
Hy sit op zijnen troon, en wil met d’ysren staf
Vermorselen de geen, die hem niet willen eeren!
O mensch! sluyt niet u hart, wert wijser, en wilt leeren
Te luystren waerheyts Réen, en laet u wanen af.
(1075) Isra’el wilt door Réen, u Réen-schijnende-glans,
Gans,, door ’trecht verhael u onrecht tegen spreken,
’kReken,, ghy en soeckt niet ’twelvaert uwes lans,
Kans,, en isser noch om u na lust te wreken.
Den Pharao gedenckt: Laet die u spiegel wesen,
(1080) Hy hoorde Mosen niet, hy schimte met Aaron,
Maer als hy in het Meyr sach dat hy niet en kon
Ontcomen, most hy noch een hooger Koning vresen.
Hy riep grijse Neptun, siet! wie ghy wilt verslinden,
Winden,, wat is u dat dat ghy so woedich raest?
(1085) Haest,, ontsiet mijn Kroon! Ick ben Aeools beminde,
[fol. E2v]
Vrinden die op ’thoochsts nu d’hel zijn aldernaest.
Ten holp niet het Meyr, dat heeft zijn heyr verswelght,
Hy most, hy woud of niet, het Aes zijn vande Vissen!
O Coning! leert, gedenckt, het cond’ u mede missen,
(1090) De Vrou van ’theylich recht sich om u reden belght.
Ghy denckt veel licht, ick maeck mijn leger vast gerots,
Trots, vry d’Ammonyt hy comt zijn Zolen lichten,
Swichten, is u best, oft uwen val die plots.
Bots, niet aerden Pot op mijn gestaelde schichten.
(1095) Neen Koning! siet, het sweerd besturven in de vuysten,
Van ’thert genomen Volck, dat op hun Heylant bromt!
O luystert op ’tgerucht! hoort! hoort Israel comt
Met sulcken velt geschrey, als oyt de Winden ruysten.
Tweede Handelinge. VI. Uytcoomste. |
(1100) Met ’tkriecken vanden dach in Thetis Water-cruyk
En deed’ het lichte blaeu van ’sHemels koele tranen,
(Gestort op ’tgroene kleet, by ’tschijnsel vande Mane)
G’lijck als gedistileert, verdwijnen in de Locht.
Eer Israel u Boòn de Koning spreken mocht,
(1105) Eer dat zijn Majesteyt rechtvordrich socht de Reden
Te hooren na de last. K’hoor hy comt herwaerts treden,
Hy nadert na ons toe. O Prins! blijft niet verhart:
Op dat u Rechterstoel in waerheyts Reden wert
Gehanthaeft, en bevest, Pylarich vast in gronde,
(1110) Daer anders ’tgroot gebouw zijgt door den last der zonde.
AMMO. Wat wildy andermael? Rebellen segt vry aen!
K’sal u onnutte Reen genadelijck verstaen,
Wat’s ’tgeen u Heer onbiet? EER. Niet dan de heldre Waerheyd,
Die door u herten kolck licht met de Tourts der klaerheyt.
[fol. E3r]
TWEE. (1115) So ons mijn Heer verschoont, en neemt ons Reén in’t goe
Wy beginnen AMM. Dat sy verr’ dat ick u anders doe.
DERDE. So seyt Iephthah: (Heer) Israel heeft genomen
Geen landt soo’t herwaerts quam van Nilus groen blau stroomen,
Uyt ’tRijck ’tgeen wel besucht hun droeve ramp beschreyt
(1120) Dat een onsterflijck God sijn Volck heeft uytgeleyt,
Na ’tRoo-gul-zandich-Meyr, door t’wonder zijner handen,
O wonder! wert de Zee, tot Carmozijnen wanden!
Iae aerselt achterwaerts, op dat haer Thetis deckt,
So datse nau het stof van Israels Solen leckt!
(1125) Daer Pharao versoop met al d’Egyptse scharen,
Die riepen: Isis helpt! Neptunus wilt bedaren!
U soute Toomen grijpt, en kemt d’oneffen vloén,
Op dat wy aen het strant u d’Offeranden doen.
Siet Koning! als den GOD der aller goden gode,
(1130) Sijn Vollek door dit werk verschrickten, door het dooden
Van sulck ontsichlijck Heyr, ’tgheen d’afgront binnen slorpt.
Als hy de Zee beval, die flux de Wap’nen worpt
Aen d’Oever, die het Meyr d’Egypters hadt geplondert,
Het wapenloose Volck ten dienst. O die verwondert
(1135) Doen waren! Was het Heyr ’tgeen Godes liefd aensach,
En trou in wederspoet, so datmen roemen mach:
Dit Volck is ghelijck, den Appel in GODS Ooge!
Wie die aenraeckt, die raeckt den Heerscher, die om hooghe
Besit zijn’ gulde Troon, en swerelts doen betoomt.
(1140) Zijn Boden voor ons Heyr, was geen Mercur gedroomt!
Maer ’t waren daeghs en snachts Colommen, d’een als vierig
Die glinsterde des nachts, en ’sdaeghs wit-Wolkich cierig,
De andere voor ons ging, van ’troode Meyr (of Schelf,
Of Riet-Zee noch genoemt,) tot Kades. Waer dat self
(1145) Israels Hertoogh sant sijn Boòn, aen d’Edomiten,
Op dat hun Koning ons verhoorde. Maer s’en lieten
Vervreemt ’tuytheemsche volc niet trecken door hun lant,
En andermael hun Boòn by Moab ’tselfde vant.
[fol. E3v]
 |
(1150) In ’t woest Arabisch wout ’tgeen met sijn kromme ermen
Dees wree gebueren komt begrensen en bevanght,
Die niet en sien wat straf hun over d’hoofden hangt.
Dus sukkelt Israel om d’Edomiters palen,
Van daer de ronde Son, de Gloobe met zijn stralen
(1155) Vergult, wanneer hy stijght uyt Thetis marmer-vocht,
Als tegenvoetich volck zijn tourts beoogen mocht.
Van daer liet Pluym-gediert, ’tsaffranich licht comt groeten,
En d’Hemel gloreloos betaelt sijn nachtste boeten,
Sy krommen Moab om, maer s’hadden noyt gewenst,
(1160) Te leg’ren ’tArnon, d’wijl dat Arnon ’tlant begrenst
Tot d’Ammoriten Roem, Hesbons Koning spillen,
Sy tijt door hare Boòn, dewijl sy niet en willen
Wan-trouwende ons heyr te trekken door hun rijck,
En weygeren alleen geen vrientschap, maer gelijck
(1165) Bespieders, slim geboeft, (die trouwe oyt verstieten,)
So maecken tegen ons ten strijd de Amoriten,
En grimmich op geruyt, sy volghen Israel na,
En legerde hun volck geharnast tot Iahfa,
Daer ’twrevelmoedich heyr lustgierich wilde strijde,
(1170) Maer door ’tmost na hun val ons ’theele lant in wijde,
Sy vielen door het swaert, dewijl Israel won
Al d’Amoriters land, van Iabok tot Arnon,
Van daer de Wildernis aen dees sy de Iordane,
Beschaduwt daeghs haer vloet, en snachts de silv’re mane.
(1175) So heeft nu d’Heer de Godt Israels, voor ons heen
Verdreven d’Amorit, om dat zijn volck alleen
Met rust bewoonen sou, ’t geen hun den Hemel ionde.
Nu Koning, siet! ghy dwaelt, hebdy u onderwonden
In te nemen ’tland, ’tgeen God ons eygen gaf?
(1180) Ghy doolt O Prins! en graeft al blindeling u graf.
Hoort Reden, luystert ons, en wilt u niet vervremen,
Maer wildy crijghen? crijght, en wilt het lant innemen,
[fol. E4r]
 |
En laten Israel ’tgeen, waer in hy vredich leeft.
(1185) Oft meendy grootschen Prins, u recht is al veel beter,
Dan oyt was Zipors soon den Balak? Die d’AL-WETER
Vergrimde door een daedt, geraen en slim bedacht,
Als hy door geyle min ons tot d’Afgoden bracht,
En socht door hoeren loon ’tverkoren* volck t’ontwijen,
(1190) En huerde Bileam om te vermaledijen,
Ia oft hy oyt een quaet in Israel heeft gesticht,
En crijghden tegens hun. Wat heeft hy uytgericht?
Nu thien-mael drie-maels thien, in twalef maentsche iaren
Heeft Israel gewoont in Hesbon. Segt: hoe waren
(1195) Dijn knijen so verslapt, en d’handen so vertraeght,
Dat ghy niet dadelijck dit volck hebt veriaeght?
Of spruyt u goedicheyt (door ’tdralen van u toeven,)
Uyt een Orakel van u Camos? Wilt ontschroeven,
(So’t u gelieft Monarch) u knechten ’tg’heym hier van
(1200) Misseggen w’in een woort, ons bootschap die is an
Een Vorst, die waerdich is dat m’hem de waerheyt condicht,
En Israel (gelooft) heeft aen u niet gesondicht.
Zijn Maiesteyt vergrijpt sich nimmer aen het quaet,
Dat hy met d’ysre lien Israel teghen gaet,
(1205) Ia krijgh en strijd op ons de vrye Isra’liten,
God oordeelt tusschen ons, en tusschen d’Ammoniten.
AMMO. Help Iupijn! wat ick hoor, van dese trotse Ioòn,
En wat heylooser réen, op onse hooge goòn.
k’Sweer by ons Camos heyl! en by zijn groote godheyt,
(1210) So waerlijck als ick leef, ’kvergeef u dese sotheyt!
Maer soo ghy andermael voor my bevonden wort,
Denckt dat Atropos u den draed des levens cort.
Neemt, brengt u heyl dees gift: ’kberoep hem op zijn handen
Laet sien oft hem geluckt, gelijcket hem in schande
(1215) Geluckte, als hy sich beholp met roovery.
TWEE. Groot-Koning na u woort, siet! so aenveerden wy
[fol. E4v]
Dees gift. AM. so doet en spoeyt u flux mijn zael te ruymen
U woorden zijn als Wint! veel lichter als de Pluymen!
U uytgeputte borst is door u reén geleeght,
(1220) Dus gaet, ’kheb u verhoort, danckt God dat ghy verkreegt
Genade, (door mijn gunst,) u lanck Relaes te hooren,
Ick ben u Reen so wars, ia so dat ick’t te vooren
Geweten had, g’en soud dees hantschoen d’Hoeren soon
Niet brengen, opgeraept by d’Ammoniters Troon.
Verschooninge. |
Ghy kondt u selven niet, EER. Wat soudy dan verwinnen?
Een opgeworpen Volck, die u het Voorhooft bien?
So haest sy ’tstof en ’theyr van Ammons kinderen sien.
Tweede Handelinge. VII. Wtcomste. |
(1230) En spoelt ’tGeduynte weg: Als zijn bestierde hant
De soute Toomen grijpt, en met sijn Dry-tandt spitsich
Verschrickt den Oceaen! en maeckt sijn Zee-iacht hitsich,
’tGeen bruysende door ’tmeyr de Koets ten Hemel went,
En schielick weer den gront van Plutoos lucht berent.
(1235) So m’ongestadich siet, de voeteloose Vrouwe,
Haer opgeblasen Zeyl oprollen en weerhouwe,
Wanneer den lichten wint door een Boream raest,
En soetlijck over ’tlant weer met zijn adem blaest.
So ist met Israel oock, de haest verschrickte Ioden,
(1240) Hun suffen in de angst, en beven inde nooden,
In’t Iock zijnse gedweeg, en uytgeteert van macht,
Als ’tgeluckx gevouwen zeyl de Zee en wint versacht.
Doch wanneer maer de Son zijn gulde stralen schittert,
En lacht hun vriendlijck toe, so zijnse weer verbittert,
[fol. F1r]
(1245) En grimmich in het stael. Sy derren nad’ren Die-n,
Als ’thooft des heyrs sich roemt, en van de wapen-lien,
De lien die d’oorlogs godt half maeschap connen rek’nen,
En die in’t Zuyd en Noord oprechten door Mercktek’nen
Hun Zuylen, tot bewijs hoe wijt haer heersing’ romt,
(1250) En als haer Scepter reyckt, en als haer Kroone bromt.
De Ioden willen vaeck den grijsen Neptun formen,
Ia breken uyt haer wal, en op de Krijgers stormen.
En g’lijck de God des Wints de eycken boomen velt,
So schijnt dat Israel comt door’t onbestuyrt gewelt,
(1255) Op geen swack buygend riet hun stale boogh te spannen,
Maer op den Ammonijt, de Mans der brave mannen,
Wiens schichten yder vrucht en nieu geslepen stael.
Help Milcom so ick wijck, meer als een stijven Pael,
Die selfs ’tversoeck ontseyt voor Iupiter te deysen,
(1260) Dewijl hy mijlt den weg des wandelaers in het reysen.
Oft so ’khun hooft ontsie nu opgeworpen vars,
Die sich te onvertsaeght toe-rust in ’tHarrenas,
(Een Roover die onlangs noch vrient en vyand quelde.)
So moet mijn ziel voor u als in een slinger gelde,
(1265) En mijnen naem die moet so lang ’tLavender bloeyt,
Door Lethes zijn bedeckt, en eeuwich uytgeroeyt.
ZIZIP. Heer Hooftman so’t u b’haeght, en dat dijn rijpe vroetheyt
Versint ’tgeen ick betreck door ruw geslepen sin:
So bid ick dat ghy stilt de onbesnoeyde woetheyt.
(1270) Van ’tongereddert Heyr. SIN. My dunckt dat ick bevin
Verbijstert, so mijn geest onordentlijck verwildert:
Dat ick my selven sie te radeloos geschildert,
Gedoot-verft op’t Paneel, van ’tgroen gelovert velt,
Door dien ’kmijn onlust sie! ZIZI. Dat voor u immers gelt,
(1275) Mijn onvolbrachte raet: SIN. Wat? ZIZ. Datmen de Basuynen
Blaest, en wekkent Heyr van ’toosteynd tot het west,
Op dat het Ruyter-volck beschrij de gladde Ruynen,
En ’tradde Voet-volck sla de handen aen’t gevest,
[fol. F1v]
Die ’twrevlich Wapen-volck omringen op het lest,
(1280) Met ’tblickkerich gheweyr dat yder vreest te vluchten;
So wert den Israelijt gelockt, die dunct my best,
Eer hy zijn adem haelt. SINE. ’tverhaesten doet versuchten,
SISIP. ’Tverhaesten wracht veel goets, en ’tdralen wel veel quaets,
SINES. ’Tberoude menich Prins te luyst’ren na veel raets,
(1285) Abimelech verhaest sich al te haest in’t nad’ren
Aen Thebets toren. SISI. den roem der Iooden vad’ren
Sloech metter yl in vlucht den Kedor Laomor
Met zijn dry Coninghs-heyr, SIN. Nochtans de Zoon Zipor
Den Balac die won tijt op Israël met dralen,
SISIP. (1290) Wat holpet hy most noch met schand voor Israel dalen,
SINES. Wat waendy dat dit volck sijn Adem maer verschept?
SISIP. ’Kweet dat een yder man sijn gauwe handen rept,
Men set de wachten uyt dry dobbel op de wallen,
SINES. Onveylich ist voor ons, te meer hun t’overvallen,
SISIP. (1295) En hoe men langer wacht te meer men hun versterckt,
SINES. Ick wacht na ’sConincx raet, SI. ’kweet dat hy’t niet bemerkt
’Tgroot voordeel datter is, ’Tonord’lijc Heyr te scheuren,
SINES. Noeyt vollegden der heyl wt raed die van te veuren
Niet wel was overleyt, gewoghen en bedacht,
SISIP. (1300) De Raet bestaet int g’luck, ’Tvoornemen in de cracht,
Na schickkingh vande goon waer door dat wy vermogen,
SINES.* Den waen ons wel bedriegt. ZIZI. Ic sach ons heyl voor oogen
SINES. Streedmen, en ons hooft met Zeges crans gecroont,
Noeyt misded’ die geen die sich ghehoorsaem toond,
SISIP. (1305) Den Prins die luystert naeuw, en straft vermeten willen,
Mijn raet en is geen dwang.*
Verschooninge. |
Begunstight vande goon, en liefgetal de Prins,
[fol. F2r]
Ontfangt dees stomme Bood’. Den Hemel die na wins
Zijn Majesteyt beheylt, wenscht dat u cloecke handen,
(1310) Op ’theylige ghesteent doe smooken d’offerhanden
Aen Mars, op dat u g’luckt den seghe naer den slach.
SINES. Hoe vaert sijn Majesteyt? BO. seer wel. SIS. comt aengenamen dach
Komt nadert en vervarst, groot krijger inden Hemel
De krachten van u volc, op dat het Stael gewemel
(1315) Der Iooden, die ons licht verduyst’ren, sy vernielt
Die hun vergad’ren g’lijc den hemel is omwielt,
Ontelbaer (inde Nacht,) van tintelende Sterren.
SINES. Sisiphe, siet! ’kheb last om sonder lang te merren,
(Naer dat ons d’Hemel gunt zijn gunst te zijn bereet)
(1320) Dat d’aerde met ons bloet, oft t’Iootsche sy becleet,
Eer drymael Phoebus rijst en Vrouw Auroor verrast,
So werdt de seghe ons, oft Israel toeghepast.
Tweede Handelinge. VIII. Uytcomste. |
En heeft ’tbezande Stael aen d’Oever afgelobbert,
(1325) Hy weygert wederom de afgeeyste reén
Waerom hy Israel hout in dienstbaerheyt vertreén,
Waerom hy noch veel meer zijn sonde wil vergrooten,
En derr’ ’tgecroonde hooft weer op den prickkel stooten.
Hy terreght my tot crijgh, en lockt my tot den strijt,
(1330) Hy sent my d’Handtschoen. Maer o Prins! o Prins! belijt,
Sydy de oorsaeck niet dat soo veel duysent zielen,
U soecken door het Swaert ghewapent te vernielen?
Als d’Heerscher vanden Nijl, de Amrans soonen beyd,
De swaer verdruckt Hebrée zijn vrywordingh ontseyd,
(1335) En crijghden teghen hun met zijn godloose reden,
Ia dobbelt ’tdagwerck meer om ’tbouwen van zijn steeden
[fol. F2v]
Siet! Heeft d’Heer Zobaoth ’tverharde hart verhart,
Als hy den Hemel g’noegh tot strijden had getart?
Heeft Og den Basanyt de schrickelijcke Reuse,
(1340) Voor hem ’tSprinck-hanig heyr in’t minste connen kneusen?
Al was ’tgestalt so groot, dat scheen hy d’aerde dwang!
En ’tBedd’ was acht voet breet, en negen ellen lang!
Van yser, daer hy ’snachts de rouwe romp op ruste:
Noch viel hy voor d’Hebreé, op dat hy d’aerde kuste.
(1345) So d’Am’lechiten oock hun hoocht, of grove léen,
Of macht geholpen had, als sy op Israël stréen,
Gewis onnoodich wast, dat Moses zijn gebede
Storte, en m’hun holp na’t duyster rijck beneden,
Door’t moedeloose volck vervarst door ’shemels gunst.
(1350) O Ammoniters! denckt, ’tis meerder als een cunst,
’Tgeen Balak wel vernam, ’tgeheylichde t’ontwijen,
Met zijn heyloose gift om te vermaledijen.
Siet! Beliam doet zijn mont om zeg’nen voor ons op,
En condicht Israels heyl, van d’hooghst des berreghs top,
(1355) Hy wenste dat zijn ziel sich mocht voor God onweerdige
(Met ons) en dat hy storf de doot van de rechtveerdige.
Ist sake dat de Man die Godes bood weerstond,
De Waerheyt tuygh’nis geeft, en luystert Godes mont.
Hoe veel te meer ist quaet, ô Ammoniten kind’ren,
(1360) Dat ghy weerspannich zijt, ong’hoorsaem, om te hind’ren
Dat Waerheyts Fakkel licht, door ’tredelijck verhael,
In duysternis spelonck, uws herten boosen Zael,
De Zael daer onverstant u red’lijckheyt doet pijnen,
Behangen om en om met ongeloofs gardijnen,
(1365) Wel aen so’t u behaeght, en lust u na ’tgevecht,
So oordeelt God ons beyd, die eewich heerst en recht.
THOLA Heer Iephthah grijpt een Moet, en wakkert uwe handen,
En rust u in’t geweyr, en reddert ons. De schande
Die met de sonde lach, voor ’sherten eycken Deur,
(1370) Die staet en gaet van ons, en d’eere die comt veur,
[fol. F3r]
Met boete van berou, en quijtschelding der sonden,
En treed met Israel aen: ZAR. Gods gramschap is gebonden
Gelijck een ionghe Leeuw geketent en getemt,
Oock is de dienstbaerheyt in Godes raet bestemt.
(1375) Voorseyde Gode niet: Abrahams zaet te swerven,
Een-mael vier-hondert Iaer? Eer datse soude erven
Canaan, ’tvruchtbaer lant daer Melck en Honich vloeyt!
En daer de blaeu Iordaen uyt so veel beeckxkens groeyt,
Al eer s’in ’twijde Meyr krom-slangigh komt te losen,
(1380) Gelijck den Nyl in zee doet, by het slaefsche Gosen.
Hun veertich daeghse reys, in veertich iaer verkeert,
Eer Israel de Woestijn van Sinaï passeert!
De sonde stutten hun, de sonde die doet sneuv’len,
En maken inden wech veel opgeworpen heuv’len.
ISRAEL (1385) Maer als de vlugge tijt by Gode is beperckt;
Vergeeft hy onse sond’ en toont zijn groote sterckt.
De vyand die voor heen ons als in’t stof bedwell’mde,
Die ruckt hy uyt het rijck! ia die zijn hooft eerst hell’mde,
En paste zijn Pansier, en hing ’tbekleede scherp
(1390) Op d’Heup, en greep de Lans’, en met een wis gewerp,
Hy slingert d’herde Key, by duyst geveyrde schichten,
Op Israël, die moet voor Godes straffe swichten.
IEPHT. k’Besluyt dan, ô Hebréen! So wie God heeft vergramt;
Maer boete doet gegront, en op’t Geloof gekramt,
(1395) Ziel-yverich door de Liefd, by sterck onfeylbaer hopen,
Die heeft alree de mijn zijns vyands onderkropen,
Hy heeft zijn schem’rich ooch gevest in ’tlicht geblick,
Zijns vyands gladde stael, ’tsy hy de Wolcken dick
Wil scheuren, door ’tgekrijsch en kleuren van zijn wimp’len
(1400) En wil met Pharo ’tmeyr met golgen weer berimp’len,
Om volgen op het spoor de vliende Hebre,
Die in Gods gunste trock, en had den Hemel me.
Nu Ammoniten ’kg’loof dijn straf u is verborgen.
En God die met ons treckt sal u door ’tswaert verworgen.
[fol. F3v]
Tweede Handelinge. IX. Wtcomste. |
