Dit is een onderdeel van IliasDroste1721.html. Klik hier voor het hele document.

eus, die was in ’t heir gekomen, Als hy van het beleg de tyding hadt vernomen.
Syn Syn leven hadt hy daer door eer en min gewaegt, Nadien dat hy ten echt Cassandra hadt gevraegt. Hy hadt haer niet gevrydt door giften op te dragen, Maer socht de schoone Maegt met diensten te behagen. Derhalven hadt hy sich aen Priamus verpandt, Dat hy verjagen sou de Grieken uit syn Lant. Die daerom hadt belooft syn Dochter hem te geven, Dies ging hy overal de braefsten tegenstreven.
Tot dat hy eindelyk den Creetschen Vcldheer vondt, Die hem met syn geweêV na d’andre weerelt fondt. En sprak hem aldus aen, als hy hem hadt verwonnen: Othryoneus, soo gy uw woort sult houden konnen, En doen het geen gy hebt aen Priamus belooft, Verdient gy dat gy krygt een lauwerkrans om ’t hooft. Die Koning wilde u des aen syne Dochter trouwen, Doch wy syn meer in staet om u dat woort te houwen. Mits Agamemnon ook veel schoone Dochters heeft, Dien men versoeken sal, dat hy u d’eene geeft. Komt op de Vloot, en wilt daer soo lang by ons blyven, Dat men van het verbont kan de voorwaerden schryven. Gy syt het waert, dat gy soo grooten huwlyk doet: Dus schimpend’ trok hy weg den dooden by den voet. Maer Asius socht hem te krygen uit de handen, Op dat hy mocht syn Vrient bevryden voor die schanden. Hy ging voor ’t rytuig heen, ’t geen hy verlaten hadt, Dat volgde hem, nadien syn schiltknaep daer op fat. En is Idomeneus kloekmoedig aengevlogen, Op dat hy desen Helt soude overwinnen mogen: Die wachte hem ook af, voorkomende’t gewelt, En heeft hem met syn piek in ’t voetfant neêrgevelt. Gelyk een eykeboom, tot aen de luchr. verheven, Daer, door de timmerlui de byl werdt ingedreven,
Valt naer een groot gedruis, met slag op slag, ter neer, Soo viel ook Asius op d’aerd’ met syn geweêV. Men kon de klank daer van door’t gantsche Leger hooren: Wiens voerman door de schrik het oordeel heeft verloren,
£ e
En heeft niet van de kar de paerden omgewendt,
Waer door hy het gevaer te lichter hadt omtrent.
Antilochus, die sag hoe seer hy was verlegen,
Heeft hem-ter neer gevelt en’t rytuig ook gekregen.
Daer hy den voerman af op d’aerde noder fmeet,
En selfs in zegeprael daer op na’t Leger reedt.
Deiphobus om ’t lot van Asius verslagen,
Socht met Idomeneus een scherp gevecht te wagen,
En schoot op hem syn schicht, doch die wiert afgekeert,.
Waerom Idomeneus daer door niet is bescert.
Descheut was niet gantsch mis. Want langsdiensichiltgedreven
Heeft Koning Hypsenor die door het hert gekregen.
Waer door Deiphobus foodanig wiert verheugt,
Dat hy met luider stem dus schaterde van vreugt:
Voor’t minst sal Asius niet ongewroken sterven,
Maer sal een metgesel na d’Acheron verwerven.
Dit bitter schimpen heeft de Grieken seer bedroeft,
Voor al Antilochus, die des niet heeft vertoeft,
Om’t lyk van Hypfenor met syn rondas te dekken,
Op dat men’t onderwyl uit’s Vyants hant mpcht trekken,
’t Geen door Mecistheus is en Achius geschiedt,
Die’t droegen op de Vloot met hartseer en verdriet.
Idomeneus om voort syn yver aen te wenden,
Socht iemant dien hy mocht na d’andre weerelt fenden.
Den Helt Alcathous heeft hy eerst aengevaert,
Dien met syn Dochters hant Anchifes hadt gepaert:
Met Hippodamia, die in haer jonge jaren:
Toen noch veel anderen Princessen kindren waren,
Haer speelnoots overtrof in schoonheit en verstant,
En aerdigheit om iets te werken met de hant.
Dies quamen haer ten echt veel Troische Princen vragen.
Nu heeft Idomeneus Alcathous verslagen:
Door dien Neptunus hem met blintheit hadt geraekt,
En onbeweegehelyk syn gantsche lyf gemaekt.
Wanneer Idomeneus hem krachtensag ontbreken,
Heeft hy hem met de piek dwars door het hert gesteken.
Dc borstplaêt die hem hadt vaek voor de dood bevrydt,
Week doenmaels voor het stael, synde ontrouw op die tyt. Door ’t kloppen van syn hart sag men de piek bewegen, Tot, door’t verlies van bloet, hy heeft den geest gegeven:
Hy viel met groot gedruis, verslagen op den gront;
Idomeneus die trots sich door dat voordeel vondt, Riep tot Deïphobus, dunkt u niet dat drie Helden, Die ’k heb geslacht, de dood van Asius vergelden?
Waer over gy soo roemt. Maer ’t is noch niet genoeg,
Ten sy dat ik u selfs by dese drie ook voeg.
Kom nader: op dat ik uw achting mach verkrygen,
De Kleinfoon van een Godt sal u dan haest doen swygen.
Want op dat gy niet lang die faek in twyffel trekt,
Weet dan, dat Jupiter Vorst Minos heeft verwekt:
En die Deucalion, waer uit ik ben geresen,
Op dat ik uw verderf, in dit gewest, souwesen,
En van uw Vaderlant. Als hy dit hadt gefcit,
Heeft Prins Deïphobus voorsichtig overleidt: Of hy tot onderstant een braven Helt sou soeken, Of dat hy daer toe sou syn selfs alleen verkloeken.
Het eerste vondt hy best, dat hem het zekerst docht,
Soo dat hy tot syn hulp Eneas heeft versocht.
Die niet aen ’t hooft van ’t heir maer achter was gebleven,
Om dat hem Priamus mifnoegen hadt gegeven.
Die met ondankbaerheit syn diensten hadt beloont,
En voor syn dapperheit geen onderscheit getoont. Hy sprak hem aldus aen, toen hy hem hadt gevonden, Was niet Alcathous door echt met uw verbonden?
Was hy uw Schoonbroer niet? die u heeft opgevoedt?
En door Idomeneus verfmoort is in syn bloet 5
Hoe! laet gy dan syn lyk tot proi der Grieken leggen?
Eneas opgewekt, door ’t geen hy hoorde seggen,
Viel op Idomeneus, die hom heeft afgewacht,
Niet als een jong Soldaet die licht te vluchten tracht.
Maer als een everfwyn, dat men vol moedt verbolgen,
In ’t diepste van het bosch, de jagers selfs durft volgen.
E c 1 Wat
[p. ]
Het steekt de borstels op, heeft vucr in syn gesicht,
En maekt dat meenig hont voor syne houwers swicht.
Soo stont Idomeus vertrouwende op syne ermen,
En riep met luider stem komt makkers my beschermen:
Aphareus, Deipures, en brave Antilochus,
Meriones, en gy vermaerde Ascalaphus,
Myn Vrienden staet my by, ’k moet met Eneas vechten,
Dien gy hebt sien verslaen soo veel van onse knechten.
Die dapper is en jong: was ik soo jong als hy,
Ik hadt geen hulp van doen, en hielt al d’eer voor my.
Dan soude ik u geen deel aen d’overwinning geven,
Als ik hem sonder u benomen hadt het leven.
Hy sprak: sy naderden den degen in de hant.
Soo ras Anchises Soon vernam dese onderstant,
Die met een heldenmoedt Idomeneus quam vinden,
Riep hy Deiphobus, Paris, en andre Vrinden,
Die waren aen het hooft der Troijers: op syn stem,
Schoot ieder spoedig toe, die’thoorde, en volgden hem
Gelyk men schapen siet die komen uit de weiden,
Sich laten na de koi door den belhamel leiden:
Dat op den avontstont des Haiders hart verheugt ;
Soo schepte Eneas ook door hunne bystant vreugt.
Men sag van wederkant de siere benden nadren,
En om Alcathous, die daer noch lag, vergadren.
Sy staken op malkaer met gruwelyk gewelt:
De klank der wapenen weergalmde door het Velt.
Eneas, en op hem Idomeneus gebeten,
Die hebben tegen een het felste sich gequeten.
Door onverduldigheit brande ieder eens gemoedt,
Op dat elk verwen mocht syn stael met’s Vyants bloet:
Eneas heeft syn schicht eerst uit de hant gedreven,
En meende Idomeneus een wont daer mee te geven:
Maer die ontweek de schicht, schoon die hadt fulken vaert, Dat sy is neêrgedaelt twee voeten diep in d’aerd.
De dappre Idomeneus was onderwyl verlegen,
Om dat Oenomaus hem dreigde mec syn degen:
Doch Doch hy verloor geen tyt, en nam die soo wel waer, Dat hy hem met de piek stak door den beukelaerj Dwars dringende door’t lyf, soo dat syn ingewanden, Door d’opening der wont, neervielen op de stranden. Idomeneus terstont trok weer te rug de speer, Doch kon den dooden niet ontnemen syn geweer. Schoon dat hy deedt syn best om hem daer van t’ontblooten, Door dien op hem gestaeg wiert meenig pyl geschoten: En dat door ouderom de kracht in hem verging, Dies hy niet volgen kon den Vyant met de kling. Derhalven vondt hy best sich wykende te weren, En langfaem uit den drang weer na syn Volk te keeren. Deiphobus die’t sag, heeft sich gereet gemaekt, En schoot op hem een schicht, doch heeft hem niet geraekt. Die van Afcalaphus de schouder ging doorboren, Waer door Godt Mavors Soon het leven heeft verloren. De Vader wist noch niet wat droevig lot hy hadt, Mits die op Idas top met andre Goden fat. Daer, uit voorsichtigheit, hem Jupiter deedt blyven, Op dat hy in ’t gevecht geen moedtwil sou bedryven. De stryt wiert onderwyl weêr hevig voortgeset, Rondom Afcalaphus, ontbloot van syn helmet: Toen dat Deiphobus socht uit het Velt te dragen, I Heeft hem Meriones den arm aen tween geslagenj Hy liet het met de pluim neervallen op den gront, Alwaer Meriones toeschietende het vondt, En is, gelyk een gier, weer na syn Volk geweken: Deiphobus waer licht door syn quetfuer befweken, Soo Polites syn Broer hem niet geholpen hadt, Die op syn wagen deedt hem voeren na de Stat. ’t Gevecht hielt noch niet op, den oever klonk door’t schreeuwen: Sy vielen op malkaer gelyk verwoede leeuwen. Eneas door den strot heeft Aphareus gewondt, En dus Calestors Soon, na d’andre weerelt sondt. Antilochus die sag dat Thoön was geweken, Vervolgde hem, en heeft diens Hartaer afgesteken.
E e } Soq Soo dat hy door de wont op ’t aensicht neder viel, En braekte met syn bloet ter felver tyt de ziel. Antilochus die hem van wapens wilde octkleeden, Wiert, of het regende, met pyl en schicht bestreden. Waer van hy op syn schilt een groot getal ontsing, Doch geene quam in ’t lyf, dies hy ’t gevaer ontging. Nadien Neptunus sorg wouw voor syn leven dragen, En minder als een Godt hadt niet verlengt diens dagen. Soo was Antilochus omringt van alle kant, Doch die hem quam te na viel met de neus in ’t fant. De Soon van Asius, hem hebbende vernomen, De speer in syne hant, is op hem afgekomen, En wierp op hem de schicht tot in den beukelaer, Die fnedig aengeset daer door gedrongen waer, Soo niet Neptuin daer aen hadt minder kracht gegeven, Om dat hy van den Griek behouden wouw het leven. De schicht brak midden door, en bleef in ’t schilt gehecht Daer op een tuinstaek hadt meer nadeel uitgerecht. Des Adamas bedroeft, dat hy die eer moest derven, Week midden in syn Volk, op dat hy niet sou sterven. Meriones, die hem gevolgt was, dreef een speer, Hem midden door het lyf, en velde hem ter neêr. Hy viel gelyk een stier, die werdt voor ’t hooft geslagen, Wanneer de beenen hem niet langer konnen dragen,
En spartelde op de gront, doch ’t wiert hem haest belet, Meriones heeft hem den voet op ’r. hart geset. De dappre Helenus, om Adamas te wreeken, Is op Deïpurus wraekgierig toegeweken:
En gaf hem met het swaert soo feilen slag op ’t hooft, Dat hy syn harfenpan heeft, door den helm, geklooft. Soo dat de duisternis syne oogen heeft gefloten. Dat Menelaus heeft, met sinert in ’t hart, verdroten: Die straks op Helenus verwoet een werpschicht fondt, Doch te vergeefs, nadien syn Harnas die weêrstont. Maer hy heeft door de hant, van hem een pyl gekregen, Soo dat hy daer door niet gebruiken kon den degen.
Als dat Agenor sag, die sich omtrent hem vondt,
Trok die den pyl daer uit, en bondt wat om de wont.
Pifander onderwyl, wiert door syn lot gedreven,
Om Gch met Atreus Soon in een gevecht te geven.
Die d’eerste na hem schoot, doch te vergeefs, syn piek.
Pifander hechte in ’t schilt de syne van den Griek,
En meende, dat hy toen hadt d’overhant gekregen,
Doch d’uitkomst, als die brak op ’t schilt, liet hem verlegen.
Mits Menelaus nam den degen in de hant,
En heeft daer vinnig mee1 Pifander aengerandt.
Die heeft sich met syn schilt bedekt, en toen gekregen,
Een scherp geilepen byl, hem gaende daer mee tegen.
En heeft den vederbos gehakt van het helmet;
Maer cer de tweedemael hy die hadt aengeset,
Heeft Menelaus hem soo swaren houw gegeven,
Dat hem syne oogen niet in ’t voorhooft syn gebleven,
Waer in hy was gequetstj soo dat hy neder viel,
In d’ermen van de dood, uitblafende de ziel.
Na dat Atrides hadt Pifander dus verslagen,
Heeft hy den dooden Hel t syn wapentuig ontdragen:
Soo is’t, sei hy tot schimp door ongedult verwoet,
Dat men van onfe Vloot u Troijers diyven moet.
Trouwloofen, die noit syt verfaet van bloet en stryden,
.Mits gy geen recht wilt doen, fuit gy die straiten lyden.
Gy vrecfde daer niet voor, als gy my hebt gehoont,
Waer over Jupiter nu syn mifnoegen toont:
Die’t gastvryrecht beschermt, het geen gy hebt geschonden,
En sal eerlang uw Stat verdelgen om die sonden.
Eer ik u hadt mifdaen, hebt gy, myne eer geraekt,
Myn goederen gerooft, en Gemalin geschaekt.
En als ik heb versocht, dat gy die weer soudt geven,
Heeft het niet veel gescheelt, of gy benaemt my’t leven I
Nu komt gy rechtevoort verbranden onfe Vloot,
En die u nevens my recht eyschen, flaet gy dood.
Maer ik verzeker u dat gy niets uit sult rechten,
Wat bloetdorst dat u port en aenset om te vechten.
6 Grooô Groote Jupiter! wiens wysheit men verheft, Die ’X gantsche Godendom en menschen overtreft, Is’t mooglyk dat gy lydt d’onheilen die ons drukken! En dat gy sonder straf cen schelmstuk laet gelukken! Dacr gy het ongelyk van d’overtreders net, Gy syt daer d’oorfaek van, doodt gy de roovers niet. De mensch werdt alles moe, het geen vermaekt de sinnen, Sang, nachtrust, goede cier, het danflen en beminnen: De Troijers maer alleen syn noit van kryg verfaedt, En gaen gedurig voort in alderhande quaet. Als hy dit hadt gelegt, is op hem aengetreden: De Prins Harpalion, en heeft den Hel t bestreden. Maer als die te vergeefs schoot op syn beukelaer, Socht die syn benden weêr, en vluchtte voor’t gevaer. Syn Vader hadt hem mee1 na desen kryg genomen, Van waer hy noit te rug in ’t Vaderlant sou komen. Mits hem Meriones heeft met een pyl geraekt, Het geen hem onbequaem tot loopen heeft gemaekt: Die schoot hem door de heup, en deedt hem nedervallen, Dies wiert hy doodt gevoert na de Troijaensche wallen. Na dat hy op syn kar door Vrienden was geleit, En door Pylemenes syn Vader seer beschreit. Prins Paris wilde alleen wraek nemen voor den dooden, Mits niemant tot dat werk syn arm hadt aengeboden. Die met hem hadt gemaekt voor desen een verbont, Van gastvryschap, wanneer hy in diens Hof sich vondt. Dies hy dien laetsten dienst heeft aen syn Vrient bewesen. Een zekere Euchenor wiert om syn deugt gepresen, Soon van Polyidus de wigehelaer, die hadt, Meer deugden noch als gelt, schoon hy veel goet befat. Syn woonplaets was Corinthe, eer hy sich hadt begeven. Na de belegering. Hy wist dat hy sou sneven: Het geen syn Vader hem te voren hadt voorfeit, Soo hy door’t Noodlot wiert voor Ilium geleidt. Of bleef hy t’ huis, hem soude een siekte uit’t leven rukken Dies voelend’ syn gemoedt door die twee qualen drukken,
[p. ]
Verkoos hy desen tochtj op dat hy mocht ontgaen, De boete waer in hem de Grieken souden slaen, Indien hy weigerde met d’andren scheep te komen, Terwyl hy echter moest voor pyn en sterven schroomen. En raken aen syn end met fmerten en met schant, Die vrees heeft hem gevoert in het Troijaensche Lant. Daer Paris hem een pyl heeft door het hooft geschoten, En maekte dat de dood syne oogen heeft gefloten.
Dus vocht men aen die kant: maer Hector wist noch niet Wat aen de flinkerhant de Troijers was geschiedt: Die, voor de Griekfqhe macht, begonden daer te wyken, Sints dat Neptuin syn hulp aen hen hadt laten blyken: Dies na de Grieken scheen te hellen d’overhant. Hy vocht noch voor het werk, dat hy hadt aengerandt, En de verweerders meest te rug daer uit gedreven: Mits Ajax daer, noch ook Protesilaus bleven,
Die men hadt voor de muer, gebroken door’t gewelt,
Daer die het laegste was, tot tegenweêr gestelt.
Daer de Beotiers en de Locrensers stonden,
En sy d’Iöniers, en’t Volk van Phthia vonden.
Die Hectors pogingen niet konden wederstaen,
Want hy schoon eens gestuit, viel echter staeg weer aen.
Gelyk somtyds een brant, nu minder schynt te werden,
Dan weerom heviger de vlammen doet volherden.
d’Atheners gaven sich aen’t hooft het meeste bloot,
Die Bias, Stichius en Menestheus daer geboodt.
d’Epeers die hun last van Amphion verbeiden,
En sich door Dracius en Meges lieten leiden,
Beschermden onvermoeit de Schepen voor de vlam:
Waer by tot onderstant het Volk van Phthia quam.
Dat Meneptolemus voor Opperheer erkende,
En Medon, en met hen sich na den Vyant wende:
Die van Oileus was de bastaert, Ajax Broer,
En na Phylacien voorheen als balling voer.
Om dat door hem vermooi t was Eriopis Broeder,
Oileus Gemalin, derhalven syn Stiefmoeder.
Oileus Soon verliet noit dien van Telamon,
Die, als hy afgemat niet langer vechten kon,
Als d’arbeit en,het sweet.syn krachten quam vertragen,
Liet hy syn beukelaer door syne benden dragen,
Waer door,hy wiert gevolgt, Volk dat den kryg verflont.
Dies altyt in ’t gevaer syn Neef sich by hem vondt.
Als stieren die het jok komt nevens een te voegen,
En met gelyke moedt en krachten d’akkers ploegen.
Soo volgden sy malkaer: maer de Locrensers niet,
Die wel Oileus Soon hadt onder syn gebiedt,
Doch waren niet gewoon om voet aen voet, te houden,
En op hun pyl en boog en flingers sich vertrouden.
Sy hadden helm noch schilt, geen degen, spies noch speer,
Hun handeling van ver verstrekte tot geweêr.
Daer in wanorde quam de Vyandt door te raken,
Wiens yver door een vlucht van pylen scheen te staken:
Als of hy weêr te rug wouw trekken na de Stat.
Wanneer Polydamas het woordt heeft opgevat,
En sprak tot Hector dus: meent gy noch door te dringen,
Daer u van alle kant de Vyanden omringen?
Men soekt u vruchteloos te geven goeden raet;
Om dat gy op uw moedt en krachten u verlaet, Denkt gy, dat gy elk een in wysheit gaet te boven? Doch, dat gy alles niet kunt hebben, wilt gelooven.
De Hemel is wel milt, maer hy verdeelt syn goet:
Dien maekt-hy onvenfaegt en dapper van gemoedt, En desen, daer hy meest syn gunst wil aen bewyfen, Doet hy om syn verstant, beleit en wysheit prysen.
Die de behoudenis van ’t Volk is en den staet.
Het sal u dienstig syn, dat gy u raden laet.
Gy siet, al heeft uw Volk de werken ingenomen,
Dat het kan evenwel niet by de Schepen komen:
Door arbeit en verlies vermindert en verlwakt,
Vecht het met minder moedt, en is uit een gefakt.
Wyk dan wat achterwaerts met de verblufte scharen,
En wilt al d’Overstens van ’t heir by een vergaren:
[p. ]
Op dat men overleg, wat best sal syn gedaen,
Of men, na weinig rust, in ’t stormen voort sal gaen,
En vechten tot men kan de Schepen overheeren,
Dan of aftrekkende men in de Stat sal keeren.
De Vyandt die eerst week, en veel geleden hadt,
Heeft weer met nieuwen moedt uw benden aengevat.
Ik vrees, dat hy syn scha sal soeken in te halen,
En ons syn swaer verlies van gistren doen betalen.
De onsagehelyke Helt die nu niet vechten wil,
Om dat met Atreus Soon hy noch blyft in verschil,
Sal dat vermaek niet lang, geloof ik, sieh onttrekken,
Maer hem de dapperheit tot stryden op sal wekken.
Soo sprak Polydamas: en Hector vondt het goet,
Sprong van syn rytuig af, begevend’ sich te voet:
En sei, Polydamas wilt hier de Veltheers houwen.
Terwyl ik gins en weer d’aenvallen gi aenschouwen,
En daer myn last beveel. Als hy dit hadt gesegt,
Heeft hy sich selfs vertoont in ’t midden van ’t gevecht,
Gelyk als men een berg van verre kan ontdekken.
Sag men hem onvermoeit door de Troijanen trekken.
Hy focht Dei’phobus, den Koning Helenus,
Den braven Adamas, en dappren Asius.
Die altemael gequetst of omgekomen waren,
Terwyl sy aen het hooft aenmoedigden de scharen.
Na dat hy aen de kant der linker vleugel quam,
En Paris, die syn maets verkloekte, daer vernam,
Sprak hy hem aldus aen. Men werdt door schyn bedrogen,
Wanneer gy dapperheit laet blyken voor onse oogen.
Rampsalige die u op ’t schaken maer verstaet,
En aen een Vrouw behaegt door opgepronkt gelaet.
Waer syn Othryoneus en Helenus gebleven,
En d’andren die om u geraekt syn om het leven?
Is het van daeg de tydt dat Troijen sal vergaen?
En dat gy voor uw schult de straffen uit sult staen!
De schoone Paris gaf tot antwoordt onbewogen,
Is het gebeurt dat gy my soudt berifpen mogen,
[p. 228]
Myn Broeder, rechtevoort doet gy my ongelyk,
Terwyl ik uit myn plicht niet als een bloodaert wyk.
Sints gy d’asfnydingen den Vyant hebt ontnomen,
Heeft men aen dese kant gevochten sonder schroomen.
De Prineen die gy soekt syn voor dit werk gedoodt,
De Soon van Pryam is gequetst omtrent de Vloot:
Beneffens Helenus, die sy genadert waren,
En Jupiter heeft hen het leven willen sparen.
Wy sullen, gaet ons voor, u volgen overal,
Soo lang, tot ons de kracht en bloet begeven sal.
Waer gy ons leiden wilt, sal ik myn leven wagen,
Van d’alderdappersten kunt gy niet anders vragen.
Hier door is het gemoedt van Hector weer versacht,
Die hem heeft in het heetst van het gevecht gebracht,
En toonde, dat hy nu niet langer was verbolgen,
Hen ging Cebriones, Phalces en Ortheus volgen,
Polyphoetes ook en Helt Polydamas,
Die noit, daer men hem hadt van doen, de laetste was
Palmys, Ascanius, Morys, drie brave Soonen.
Hippotions., syn sich by d’andren komen toonen:
Die daegs voor het gevecht eerst waren aengelandt,
Om af te lossen ’t Volk gestuert tot onderstant.
Die Helden traden toe gelyk de dondervlagen,
Die dringen door de lucht, om aerde en zee te plagen.
Hun’ wapens glinsterden gelyk de heldre maen,
Sy volgden achter een, en Hector trok voor aen.
Een groote beukelaer bedekte syne leden,
Hy quam gelyk Godt Mars met sierheit aengetreden:
En focht de Vyanden te dcyven op de vlucht,
Terwyl een veltgeschrei weergalmde door de lucht.
Syn vreeschelyk gelaet gaf hoop in syn gedachten,
Dat hem het Grieksche heir niet af sou durven wachten:
Maer de vervaertheit vondt geen ingang in hun hart.
Ajax quam moedig aen, en heeft hem uitgetart,
En seide, gy sultons, ô Hector, niet doen vreesen:
[p. 229]
Wy syn soo qualyk niet door Mavors onderwesen.
Soo gy voorheên op ons wat voordeel hebt behaelt,
Door d’arm van Jupiter hebt gy gezegenpraelt.
Gy vleit u te vergeefs de Vloot in brant te setten.
Die gy hier voor u siet, die sullen ’t u beletten.
Eer gy die nadren sult, sal Troijen overgaen,
En d’overwinnaer sal haest op uw wallen staen.
’k Voorseg u, dat gy selfs voor ons sult moeten vluchten
En gy tot Jupiter hulp biddende sult suchten,
Dat hy uw paerden wil snel maken als de wint,
Op dat gy veiligheit in Troijens mueren vindt.
Een Arent onderwyl quam vliegen door de wolken,
Aen Ajax rechterhant, in ’t oog der Grieksche volken:
Die wierden door ’t gesicht van ’t voorfsook soo verheug
Dat sy met luider stem uitschreeuwden hunne vreugt.
Doch door dat teeken liet sich Hector niet vertsagen,
Hy heeft het trots veracht, en in de wint geslagen.
Ylvaerdige sprak hy, wat hebt gy daer voorsegt?
Gy Ajax die meer waen als moedt hebt in ’t gevecht.
Mocht ik van Jupiter de Soon en Juno wesen,
Soo wis, en als Minerve en Phebus syn gepresen,
Als heden naken sal der Grieken ongeval,
En ik hun heir en u gelyk verdelgen sal.
’k Sal dan u lyk op ’t strant verlaten voor de honden.
Op dat het daer door hen en gieren werdt verslonden.
Als hy dat hadt gesegt, valt hy aen als een leeuw,
De Hoofden volgen na syn voorbeclt met geschreeuw.
Op ’t schaterent geluit weêrgalmen al de benden,
Waer van den klank te rug de dappre Grieken senden.
En ondersteunend’ sich door krachten en door moedt,
Staen pal in het gevaer, en vechten voet aen voet.

Einde van het dertiende boek.

<#ilias15>

[p. 230]

DE ILIAS VAN HOMERUS. __________________ VEERTIENDE BOEK.

ALs Nestor dat gerucht aen tafel quam te hooren,
(Dat selfs aen Jupiter geklonken hadt in d’ooren)
Sprak hy Machaon aen, en seide dit geluit
Wat meentgy, goede Vrient, dat het aen onsbeduit?
Het naderdt: maer gy hoert daerom niet op te rysen,
Herstel uw krachten eerst door’t nuttigen van spyfen.
Tot Hecamede een badt voor u bereiden doet,
En van uw ligehaem heeft geveegt het stof en bloet.
Ik sal terwyl gaen sien wat onfe benden maken,. v 1 ..
En sal in korten tyt tot kennis daer van raken.
Toen van Thrasymedes nam hy den beukelaer,
Die van den synen sich bediende in het gevaer.
Daer me£ hy heeft bedekt syn afgefloofde leden,
En is voort uit de tent met swaert en piek getreden.
Hoe oudt de Grysaert was, hoeiwaer de gang hem vie!,
Syn ligehaem wiert versterkt door kloekheit van de ziel.
Het eerste dat hy sag was dat de Grieken weken,
Waer door in syn gemoedt’t mifnoegen wiert ontsteken.
Wasgruwel, voor syn oog! dat niemant hielt meer stant,
En Hector naderde de fabel in de hant: t
Als hy het puin der muer van boven neer sag trek ken,
Het laetste buitewerk het geen de Vloot kon dekken.
[p. 231]
Onzeker wat hy doen, of wat hy laten wil,
In syn bedeest gemoedt raedplegend’, stont hy stil.
Gelyk de zee, wanneer een onweêr is aenstaende,
Blyft onbeweegehelyk tot die door storm werdt gaende.
Hy twyffelde of hy ’t Volk, dat vluchtte, sou doen staen,
Dan of hy sou te rug tot Agamemnon gaen.
Dat scheen hem best te syn: des ging hy heen om reden,
Terwyl de Grieken noch, hoewel met nadeel, streden,
’t Gekerm van-die gequetst daer wierden of vermoort,
En der zieltogende, heeft hy van ver gehoort.
De Koning, Tydeus Soon, Ulysses, die sich vonden,
Niet tot den stryt bequaem, door de verkregen wonden,
Verlieten elk hun Schip, en quamen voor den dag,
Dat achter d’anderen ver van den oever lag.
Om dat die was te naeuw van plaets, om te verdragen,
Dat op de seifde ry al d’Oorlogschepen lagen.
Die waren ’t alderlaetst gekomen op de ree,
En dies was hunne Vloot gebleven verst in zee.
Sy quamen om te sien hoe ’t afliep met de Grieken,
Op ’t naderent geraes, en leunden op hun pieken.
En traden langfaem aen, met quelling in ’t gemoedt:
In die bedroefde staet heeft Nestor hen gegroet.
d’Ontmoeting van dien Man deedt Agamemnon vreesen:
En seggen, gy die placht der Grieken eer te wesen,
Komt gy hier rechtevoort ons soeken voor elks tent,
En hebt het Volk niet weêr tot vechten aengewendt?
Ik vrees dat Hector sal de legering en kielen,
Indien men hem niet stuit, door swaert eri vlam vernielen.
Het geen hy heeft belooft in den Troijaenschen Raet,
En op het dreigement sal volgen haest de daedt.
Ach! kan Achilles toorn het gantsche heir befmetten!
En hen de dapperheit tot tegenstant beletten.
Gy siet antwoorde weêr hem Nestor ons verdriet,
En Jupiter kan niet herdoen ’t geen is geschiedt.
De mueren syn gefloopt, die onfe Vloot bevryden,
Soo dat aen alle kant de Grieken nadeel lyden,
[p. 232]
Laet ons dan overslaen wat middel dat’er is, Dien de voorsichtigheit wyst tot behoudenis. Want de gequetsten weêr in het gevecht te lenden, Sou eer vermeerderen dan stuiten onse elenden. Atridessei daer op, ô Nestor, nademael, De Vyant heeft den weg geopent door het stael, Soo dat hy met de toors aen onfe Vloot kan komen, En dat ons alle hoop tot voorfpoet werdt benomen, Wil Jupiter, foo’t schynt, dat voor de Troische wal, Ons Leger sonder roem op ’t laetst omkomen sal. Ik heb den tydt gesien dat wy sy gunst verkregen, Hy moet verandert syn: want hy is ons nu tegen:
Hy bindt onfe armen vast, benemende ons den moedt, Daer hy de Vyanden veel glory winnen doet. Laet ons dan wysselyk de faken overleggen,
De Schepen die men heeft voor aen gehaelt op ’t strant. Moet men weêr in de zee arbeiden van het Lant: En laten tot den nacht die voor hunne ankers dry ven. Indien de Vyanden den aenval laten blyven, Genegen tot de rust, sal men het overschot Aftrekken in den vloet, en maken het ook vlot. Men sal van ons vertrek geen schande konnen spreken, Om dat wy het beleg by nacht op moeten breken. ’t Is beter door de vlucht een wis gevaer t’ontgaen, Als door des Vyands hant den neêrlaeg uit te staen. De wyse Ulysses kon die woorden niet verdragen, Heeft een vergramt gesicht op Atreus Soon geslagen, En sprak, rampsalig Prins, wat hebt gy daer gesegt! Wat schadelyken raet hebt gy ons voor gelegt? Gaf Jupiter dat gy een Leger mocht gebieden, Het geen u waerdig was, en nevens u wouw vlieden! En dat gy ons verliet, die meer eerlievent syn, En die syn opgevoedt tot arbeit, sweet, enpyn: Die ’t Noodlot heeft geredt uit loo veel swarigheden,
Die wy van kintsbeen af tot nu stantvastig leden.
[p. 233]
En stellen in het werk, het

ik u sal seggen.
Wie dacht, dat voor een Stat, die sich verloren houdt, Gy, daegs voor d’overgaef, ’t beleg opbreken soudt, Naer d’arbeit, bloet en dood, vansoo veel dappre Helden! Laet dese schantvlek noit de nafaet van u melden. Daer gy een schepter draegt, en over ons gebiedt, Een talryk Oorlogsvolk: raekt u de glory niet? "Wilt gy, dat ik aen u met reden sal bewyfen, Dat niemant, ’t geen gy ons hebt voorgestelt, kan prysen? Dat het ondoenlyk is. Hoe! meent gy dat by nacht, Daer de aenval duert, men niet van doen heeft alle macht Is het wel mogelyk de Schepen vlot te maken, Terwyl dat naeuwelyks men kan aen aemtocht raken? Hoe soudt gy konnen doen aen Hector meerder baet, Als dat gy door de vlucht hem d’overwinning laet? De Schepen sullen niet soo ras in ’t water dryven, Of hy sal langer niet op ons aenvallen blyven:.Maer loopen na dc Vloot, en steken die in brant, Hoe raken wy dan oit weêr in het Vaderlant? Dies, groot Veltoverste, soo men u wil gelooven, Sal Hector ons van eer en ’t leven selfs berooven. Daer Agamemnon op antwoorde tot bescheit, Gy hebt met soo veel kracht myn opset wederleit, Dat ik verandert ben van vorige gedachten: En wil van ieder een noch beter raet verwachten. Daer Diomedes heeft ten eersten op gescit, Soek hem niet ver die sich tot onderrecht bereidt. Laet door verborgen spyt myn raet u niet mishagen, Om dat een jongman heeft aen u dien voor gedragen.
Door Tydeus voortgeteelt, wiens roem noch huiden leeft Schoon hy voor Thebes muer syn graft gevonden heeft, Na dat hy hadt verricht veel treffelyke daden, Soo dat ik Kortingen en Princen wel mach raden. Portheus vermeerderend’ lyn wydberoemt geslacht, Hadt Melas, Agius en Oeneus voortgebracht: En stelde groote hoop op drie manhafte Soonen, Dien toen tot Calydon en Pleuron bleven wonen.
[p. 234]
Oeneus myn Bestevaer, heeft dat Lant geregeert,
Alwaer hy door het Volk bemint was en geéeit.
Myn Vader moest daer na tot Argos sich begeven,
Door Jupiters bestuit was hem dat voorgeschreven:
Adrastus heeft aen hem lyn Dochter uitgetrouwt:
Die hem ten huwelyk gegpven heeft veel gout.,.,
Hy hadt veel Lant en Vee. Geen Helden syn gevonden., r
Die sich in dapperheit by hem gelyken konden.
Doch waerom opgehaelt het geen u is bekent,
Verfmaedt den raet dan niet, schoon door my voorgewendt.
Wy moeten, dus gequetst verkloeken gaen de bendenă
En doen ’t vertfacgde Volk weer na den Vyant wenden.
Al stellen wy ons niet in het gevecht voor aen,
De krachten lyden niet, dat wy dat onderstaen.
Maer achter d’anderen ons, buiten scheuts, gaen setten.
Om de lafhartigen ’t wegloopen te beletten:
Soo hunne dapperheit werdt door de vrees verdooft,
En dwingen hen dat sy den Vyant bieden ’t hooft.
Die raet wiert goetgekeurt: Atrides ging eerst henen,
By wien Neptunus is, als een out Man, verschenen;
Hem nemend’ by de hant, heeft hy tot hem gesegt,
Wat schept Achilles vreugt door ’t sien van dit gevecht!
Wat is hy bly, wanneer de Grieken vluchten moeten!
Ach! deedt hem Jupiter eens vallen voor uw voeten:
En maekte, dat hy wiert van ieder een veracht,
Terwyl men van hem heil noch wysheit immer wacht.
Doch ’s Hemels hulp heeft u niet t’eenemael verlaten,
Denk Agamemnon niet, dat u de Goden haten.
Eer dat de Vyant u sel dryven op de vlucht,
Sal meenig wolk van stof noch ryfen in de lucht.
Gy sult hem van de Vloot weêr haest te rug sien trekken,
En sich voor uw vervolg met Troijens mueren dekken.
Dit seggend’ brak hy los met vreeschelyk gerucht,
Gelyk een Leger doet, als ’t aentrekt osals ’t vlucht.
Soo was Neptunus stem, die weêr heeft moedt gegeven,
Den Grieken, om den stryt te winnen of te siieven.
[p. 235]
Geseten op een Throon van gout sag Juno’t aen,
En merkte, dat dit werk wiert door Neptuin gedaen.
Het geen een groote vreugt heeft in haer hert ontsteken,
Die noch vermeerderde wanneer de Troijers weken.
Maer in de selfde tyt wiert sy gewaer van ver,
Op Idas hoogsten top geseten Jupiter.
Die iets soo het haer scheen, befloot in syn gedachten,
Het geen dat de Godin onwillig af sou wachten.
Toen heeft haer geest terstont na middelen gefocht,
Waer door sy haer Gemael met list betrekken mocht.
Doch vondt, dat sy daer toe niets beter kon besteden,
Na langen overleg, als haer bekoorlykheden.
Sy heeft sich opgeschikt met allerlei cieraet,
Het geen een schoon gelaet verheft, en geestig staet.
Op dat sy haer Gemael mocht teergevoelig maken,
En sonder achterdocht in liefde hem doen blaken.
Des sy in haer vertrek is heimelyk gegaen,
Dat met syne eigen hant verheven hadt Vulcaen.
Waer van de deur soo vast wiert met een flot gefloten,
Dat noit een Godt daer van den ingang heeft genoten.
Soo ras sy in ’t vertrek sich opgefloten hadt.
Wies sy haer ligehaem af met helder Hemels nat,
En ging het boven dat met riekende oly fmeren.
Sy heeft haer hair gekemt, trok aen haer beste kleeren,
Die selfs Minerva hadt met gout en sy gestikt,
En met bysondere gedaentens opgeschikt.
Daer voor aen op de borst veel goude gefpen stonden,
En’t kleet wiert met een riem om ’t ligehaem vast gebonden.
Daer meenig goude quast fcer cierelyk aen hing,
Gelyk aen ieder oir een diamante ring.
Als sy de laetste hant aen’t toifel hadt geslagen,
Tradt sy na Venus toe, waer aen sy dit ging vragen:
Myn Dochter, soudt gy my een dienst toe willen staen,
Of weigren, om dat gy begunstigt den Troijaen?
En ik de Grieksche syde als helpster heb verkoren?
Daer Venus tot bescheit dit antwoort op liet hooren;
[p. 236]
’t Gebieden staet aen u eerwaerdige Godin, Die uit Saturnus trekt als Dochter uw begin. Ik sal gehoorsaem syn, gy hebt alleen te spreken: Soo ’t is in myne macht, aen my sal’t niet ontbreken. Om die goedwilligheit was Juno scer verblyt, Die wende tot bedrog en listen aen haer vlyt. Om door vertrouwlykheit haer gunst te mogen winnen, En sci, wat moet ik doen om my te doen beminnen? Seg wat betoovering, of wat bekoorlykheit, Gebruikt gy, daer gy Godt en menschen door verleidt Ik ga het Hemelryk verlaten en de wolken, En dael in d’afgront neêr van d’onderaerdsche kolken: In ’t Hof van d’Ocean en Tethys, die ’t geslacht, Van ’t gantsche Godendom eerst hebben voortgebracht Daer in myn kintschen tyt ik voedfel heb genoten, Wanneer Saturnus wiert ten Hemel uitgestooten, En onder d’aerdt gejaegt door Jupiters gewelt, Toen hadt my Rhea daer tot zekerheit bestelt. Sy syn van een vervremt door twist en huis verschillen: ’k Wil de gemoederen van Man en Vrouw gaen stillen, En die vereenigen door middel van de Min. Gy hebt, sei Venus weer, een goet werk in den sin: Ik sal, om dat te doen, myn gordel aen u langen, Daer alle kunsten aen van minneryen hangen. ’t Aenlokkende gesicht, bekorelyke praet, De foete vleijery, het lodderlyk gelaet, Verholen onderhoudt, betooverende kusjes, Gevolgt van hantgebaer, en trek tot minnelusjes. En daer op gaf sy haer den gordel in de hant, En sei, steek by uw borst dat onwaerdeerlyk pant, Waer in besloten is de kracht om te doen minnen: Wat kan men weigeren aen d’cerste der Godinnen? De Suster van Jupyn en waerde Bedgenoot, Die meenigmael vermaek en rust neemt in uw schoot. De schoone Juno heeft daer afscheit op genomen, En is grimlagchcnde, tot Lemaos aengekomen,
[p. 237]
Daer Koning Thoas heerst, maef sy sprak hem niet aen,
En is in ’t hol der Slaep, Doots Broeder, ingegaen.
Als sy hem hadt omhelst, begon sy dese reden:
Indien gy oit voorheen verhoorde myn gebeden,
Gy die van ’t Godendom en ’t menschdom Koning syt,
Myn noodige versoek verwerp niet nu ter tyt.
Na dat gy Jupiter door min siet opgetogen,.. ’
Sluit voor een oogenblik door duifeling syne oogen.
Ik sal voor desen dienst u eeuwig syn verplicht,
En geven u een throon, als gy dat hebt verricht.
Dien ik van gout voor u Vulkanus sal doen fmeden.
Die daer aen syne kunst en yver sal besteden: i
Daer by een voetebank, op dat gy aen den dis,;.
Moogt sitten met gemak, wanneer men vroilyk is.
"Waer op de soete Slaep dit antwoort heeft doen hooren:
Godin die uit den Godt Saturnus syt geboren,
\Yzt achting dat ik heb voor ’t geen gy my gebiedt,
Ik fluit van Jupiter, uit vrees, d’oogschelen niet.
Ten sy dat hy aen my het felver hadt geboden:
Dat soude ik eer bestaen aen alle d’andre Goden,
’k Ontsie de golven niet van Vader Oceaen.
Ik heb ’t eens om syn Soon aen Jupiter gedaen,
Die weer van Troijen quam, dat hy hadt overwonnen,
’t Geen ik op uw versoek hadt onbedacht begonnen,
’k Beving van Jupiter de kennis en ’t gesicht,
En gy bediende u toen van ’t geen ik hadt verricht.
Vervolgende den Helt met onweer op de baren,
Dies hy ter naeuwer noot kon ’t Eylant Cos bevaren:
Naer dat syn gantsche Vloot verstroit was van malkaer,
Als Jupiter ontwaekte, en wiert de list gewaer,
Is syn ontstelt gemoedt door gramschap soo verbolgen,
Dat hy in syn Paleis de Goden ging vervolgen:
En my, die d’oorfaek was, heeft overal gesocht,
Op dat hy my daer voor met slagen straffen mocht.
Het was met my gedaenj soo hy my hadt gevonden,
Hadt hy my na den gront van d’Ocean gesonden.
[p. 236]
De Nacht behoede my, tot wien ik toevlucht nam, En hy bedacrde weêr, eer ik te voorschyn quam, Mits hy door ongenucht de Nacht niet wouw mishagen. En nu eiil gy dat ik sal datgevaer weêr wagen. Dc schoone Juno was door die vrees niet voldaen, Slaep, seide sy, waerom schroomt gy voor ydlen waen? Meefit gy dat Jupiter mach Troijen soo wel lyden, Als Hereules syn Soon? ik sal u wel bevryden, En u Paflthea toestaen in d’echten staet, Die d’andre Gracien in jeugt te boven gaet, Waer op gy, schoon uw Vrouw, ahyc verlieft sult wefen. Door die beloften liet de Slaepgodt sich belefen.: En seide, ik sal het doen, soo gy verbindt uw hooft, Dat gy nakomen sult, het geen gy my belooft. Neem d’aerde in eene hant, die voortbrengt alle laken, En sweer by Styx, doch wilt de zee met d’andre raken: Op daï het Godendom, dat by Saturnus is, Getuige namaals sy, van die verbintenis. Sy riep de Goden aen van Tartaers diepe kolken, Die Titans syn genoemt by d’onderaerdsche Volken. Swoer by den helschen poel, voldoende alfoo syn cis, En gaf sich met den Slaep, uit Lemnos, op de reis. Met nevel beide omdekt, syn sy haest aengekomen, Op Ida, waer van af neêrdalen hondert stroomen. En wiens verheven top met boomen is beplant j" Sy vlogen op de punt van Lectus naderhant. En na dat sy de zee niet hoefden meer t’ ontmoeten, Voltrokken sy de rest der wegen op hun voeten: Waer onder daverden de bossen en het velt. De slaep heeft de Godin toen verder niet verfelt. Hy bleef wat achter uit om op een eik te stygen, Op dat hem Jupiter niet in het oog sou krygen. Na dat hy sich herschept hadt in een vogels schyn, Die Chalcis werdt genaemt, om.niet bekent te iyn. En sy was op den top van Gargarus gestegen, Alwaer haer Jupiter heeft in ’t gesicht gekregen;
[p. 239]
Hy wiert weer soo verlieft als op syn bruilofts dag,
Toen sy in ’l huwlyksbet eerst in syne armen lag.
En heeft tot haer gesegt, wat heeft uw geest gedreven,
Om u van den Olymp na Ida te begeven,
Wat hadt gy doch in ’t sin, als gy dien berg verliet?
Ik sie uw rytuig hier.aoch uwe paeffteqiciu niet.
Sy, die socht haer Gemael arglistig te bedriegen,
En hem, door vals verhacl, in ’t slaep,te konnen wiegen,
Sei, dat sy wilde in Zee den ouden Oceaen,
En Tethys, die haer hadt gevoedt, besoeken gaen:
Wier min door huiskrakeel was onderling verdwenen,
En sien, of sy die kon weer met malkaer vereenen.
Myn paerden, voer sy voort, ftaen aen’t gebergt op stal,
Die, als lk van u schei daer weerom vinden sal.
Des quam ik hier na toe om myn belluit t’ontdekken,
Want sonder uw verlof dorit ik niet derwaei ts trekken.
De Dondergodt bekoort door hare aenminnigheit,
Dat heeft geen grooten haest, heeft hy tot haer geseit.
Wilt op eon ander tyt u tot die reis bereiden,
Gy syt soo schoon dat ik nu van u niet kan scheiden.
Geen sterffelyke Vrouw noch Hemelsche Godin,
Gaf my, gelyk als gy, soo grooten lust tot min.
De Vrouw van Ixion ontstak noit dat verlangen,
Schoon sy Pirithous heeft uit myn bloet ontfangen.
Noch Danae braeht oit’t veriaogen in myn hert,
Gelyk het rechtevoort tot u getrokken werdt:
Die Perseus Moeder was, een Helt soo hoog verheven,
Dat hy heeft aen ’t Heelal verwondering gegeven.
Met sulken hevigheit wiert Koning Phoenix Kint,
Hoe aengenaem sy was, voorheen door my bemint,
Daer Rhadamantus is en Minos uitgeboren.
De schoone Alemene kon myn hert soo niet bekoren,
Die den grootmoedigen Alcides Heeft gebaert,
Door arbeit en gevaer de weerelt door vermaert.
Noch Semele die my Godt Bacchus heeft gegeven,
Wiens kracht de swarigheit versacht van ’s menschen leven.
[p. 240]
De blonde Ceres heeft my noit soo seer vervoert,
Noch soo heeft oit myn ziel Latonas oog ontroert.
Gy felver hebt soo schoon voorheen my niet geleken,
En hebt noit in myn hert soo soeten brant ontsteken.
Hier brak syn reden af d’arglistige Godin,
En sprak Satumus Soon, wat krygt gy in uw sin?
Wilt gy dat ik u hier sal myne omhelsing gunnen,
Daer ’t gantsche Godendom het soude aenschouwen kunnen?
Meent gy dat ik my niet sou schamen naderhant,
Als ik in ’t openbaer begaen hadt desc schant?
Maer soo gy wilt dat ik voldoen sal uw begeren,
Laet ons in uw vertrek op den Olympus keeren:
Het geen met sorg voor u Vulcanus heeft gemaekt,
Daer, sonder uw bevel, noit Godt is in geraekt.
Ik sal, soo gy ’t gebiedt, daer binnen met u treden,
En sonder tegenstant aswachten uw gebeden.
Vreest niet sci Jupiter, dat iemant van ons Volk,
Het sien sal, ik sal u bedekken met een wolk:
Daer het doordringent oog der Son niet door sal komen.
En heeft op staendevoet in d’armen haer genomen.
Terstont heeft lieflyk groen d’aerdbodem voortgebracht,
De bloemen spruiten uit door invloet van die kracht:
Een aengename douw is uit de lucht gedropen,
Terwyl dat door den Slaep wiert Jupiter bekropen.
Wiens zuisebollent hooft op Junós boefem viel,
Die door ’t volbracht bedrog verheugt was in de ziel.
Die tyding ging de Slaep straks aen Neptuin verkonden,
Dien hy op d’oever heeft omtrent de Vloot gevonden.
En heest tot hem gesegt ’t is, Zeegodt, nu de tyt,
Dat gyde Grieken toont, dat gy hen gunstig syt.
Haest u in dien gy wilt hen d’overwinning geven,
Terwyl dat Jupiter is vast in ’t Slaep gebleven,
Dien Juno heeft verlokt door hare aenminnigheir,
En door de duifeling nu ongevoelig leit.
Als hy dat hadt gesegt, verdween hy uit diens oogen,
Eo is na ’t stil verblvf van Lemnos weêr gevlogen.
[p. 241]
Neptunus brandende om de Grieken by te staen,
Is yverig aen ’t hooft van ’t voorste Volk gegaen,
En sprak hen aldus aen: manhaftige Soldaten,
Sult gy aen Priams Soon dus d’overwinning laten?
En geven onfe Vloot hem over in de hant?
Wat eer voor hem! voor ons in tegendeel wat schant l
Hy siet ons aen of wy ai overwonnen waren,
Om dat Achilles niet wil vechten noch bedaren.
Wy hebben, soo sich elk quyt dapper in de noot,
De bystant niet van doen, daer die ons van ontbloot.
Houdt moedt, en volgt den raet dien ik sal openbaren,
Soek Vrienden door het heir de grootste beukelaren,
Om u te wapenen, en ’t handigste geweêr,
En gaet dus uitgerust de Vyanden te keer.
Ik sal uw leitsman syn. ’k Heb niet in myn gedachten,
Dat Hector, hoe verwoedt, ons af sal durven wachten.
Gy die dan dapper syt, en die my volgen wilt,
Soo gy een kleinder hebt, verkiest een grooter schilt:
Ruilt tegen die met ons de kans niet durven wagen,
De sterksten konnen best de swaerste wapens dragen.
Die dienen in ’t gevecht de braven tot beschut,
En syn aen d’anderen steeds lastig en onnut.
Dat die verwisseling moet onderling geschieden.
Als elk gewapent was, na dat dit was gedaen,
Beroerde stch het heir, Neptunus tradt voor aen.
Wiens degen glinsterde gelyk de blixem stralen,
Die uit een bruine wolk op ’t aerdryk nederdalen.
Door ’t dondren van syn stem, en ’t vuer in syn gesicht,
Heeft ieder, die hem sag, voor desen Godt gefwicht.
De Soon van Priamus deedt ook syn Volk bewegen.
Als hy die hadt herstelt, en trok den Zeegodt tegen.
Beginnend’ onderling een gruwelyk gevecht,
Mits d’overwinning heeft sich ieder toegelegt.
Die voor de Grieken soekt Neptunus te verwerven,
En Hector, om aen d’eer te blyven, niet wil derven.
[p. 242]
De zee quam aen haer Godt aenvoeren onderstant,
En overstroomde, omtrent de Schepen, ’t gantsche strant.
De Legers syn op een, met groot geschreeuw, gevallen,
Het geen men hooren kou van de Troijaensche wallen.
Soo schrikkelyk gerucht heeft noit de zee gemaekt,
Als die door lioreas aen ’t brullen is geraekt.
Syn schicht heeft Hector eerst op Ajax aengedreven,
Doch heeft hem op de borst een kneulïng maer gegeven,
Wiens riem, die dubbelt lag, het doorgaen heeft belet,
Dies de gemiste scheut heeft Hector soo ontlet,
Dat hy sich in den drom heelt van syn Volk begeven,
Uit vrees dat Ajax hem sou met syn swaert doen ineven.
Die heeft een swaren steen genomen in de hant,
(Waer van een meenigte lag aen de waterkant,
En diende om daer een touw somtyts aen vast te maken.)
Daer meê quam hy den hals van Priams Soon te raken,
En smeet hem overhoop, soo dat hy nederseeg,
Of hy een donderslag op syne leden, kreeg.
Soo sakt een eikeboom op d’aerde met de takken,
Na dat een scherpe byl dien komt om ver te hakken.
Dies storte Hector neer, van kennis gantsch berooft,
De piek viel uit syn hant, en syn helmet van ’t hooft.
De Grieken naderden, verhaestend’ hunne gangen,
Om, was het mogelyk, hem levende te vangen.
Syn Vrienden schoten toe, Glaucus, Polydamas,
Sarpedon, die het hooft der Lyciers toen was,
Agenor en de Soon van Venus, die hem dekken,
Met hunne beukelaers, om hem van daer te trekken.
Sy hebben eindelyk hem op syn kar gebracht,
Die achter het gevecht hadt op syn komst gewacht.
Waer op syn Volk hem heeft aen Xanthus kant gereden,
En droeg hem op den gront van ’t rytuig na beneden:
Besprengende uit den vloet met water ’t aengesicht,
Waer van de koelte heeft hem eenigsins verlicht.
Soo dat hy wat bequam, en opende syne oogen,
Sat op syn knijen neer, en heeft veel bloet gespogen
[p. 243]
Macr korten tyt daer na hy weer befweken is,
En syngesicht bedwelmt door dikke duisternis.
Als’t Grieksche Leger lag, dat Hector was geweken,
Socht het om in den drom der Vyanden te breken.
Ajax Oileus Soon heeft Satnius gewondt,
Die achterover viel verslagen op den gront.
De Harder Enops hadt Nymph Neopis beslapen,
Aen d’oever Satnions, daer weidende de schapen:
Waer uit hy was geteelt. Men vocht van beide kant,
Wie sou den dooden romp weg dragen uit het font.
Polydamas liep toe, om ’t zielloos lyk t’ontsetten,
En aen de Vyanden’t wegnemen te beletten.
Den dappren Prothenor, die het hadt opgelicht,
Heeft hy by’t schouderblat doorschoten met i’yn schicht:
Soo dat die in syn bloet bleef by den dooden leggen.
Waer aen hy, sier op ’t geen hy hadt gedaen, ging seggen,
De schicht van Panthus Soon heeft wis een Griek geraekt,
Die syn hoogmoedig bloet heeft door den hals gebraekt,
Neerdalend’ na de Hel kan die hem ondersteunen,
En hy kan, op die reis, syn ligehaem daer op leunen.
Dat schimpen, ’t geen geen Griek bedaert verdragen kon,
Verbitterde voor al den Soon van Telamon:
Die hadde Prothenor sien vallen voor syn voeten:
Dies hy Polydamas wraekgierig ging ontmoeten,
En schoot een felle schicht op hem met al syn kracht,
Waer door Archilocus, toenveeg, wiert omgebracht.
Om dat Polydamas ter syde was geweken.
Dien hy ook op syn beurt dus spottende aen ging spreken:
Seg my Polydamas heb ik niet wel betaelt,
De glory die gy hebt op Prothenor behaelt?
’t Is van de minste niet, die gy daer hebt verloren,
En uit Agenors stam schynt hy te syn geboren;
Soo hadt hy sich’t gebruik van dat huis aengewendt.
Dit sprak hy, schoon hy hem te voren hadt gekent.
De geest des Troijers wiert, door dit verlies, verslagenr
En Acamas, die’t lyk syns Broeders weg sag dragen,
[p. 244]
Door Promachus, vloog toe, en heeft syn piek geplant,
Dwars door syn borst, en stiet hem over hoop in ’t sant.
Toen moedig om dat hy syn Broeder hadt gewroken,
Heeft hy dit juigchende de Grieken toegesproken:
Rampsaligen, die syt moetwillig in ’t geluk!
Wy sullen niet alleen gevoelen fmert en druk.
Gaet kyken Promachus, dien heeft dit stael doorsteken,
Ik heb niet lang gewacht, myn Broeders dood te wreeken
Elk een laet t’ huis, als ik, soo dappren Broeder niet,
Waer door in tyt van noot hy hulp, of wraek geniet,
De Grieken sidderden, als sy dit moesten hooren,
En Peneleus voor al heeft syn gedult verloren:
Soo dat hy Acamas vervolgde met syn speer,
Maer die ontweek den scheut van ’t vliegende geweer.
Waer door Ilioneus geraekt wiert boven d’oogen,
Soo dat door ’t bekkeneel de werpschicht is gevlogen.
Dien ryken Phorbas Soon hadt soo Mereuer beïint,
Dat hy hem boven al de Troijers heeft bemint,
En hem door koopmanschap hadt schatten doen vergaren,
Die maekte Peneleus, dat hem niet nut meer waren:
Mits hy soo feilen houw hem met syn fabel gaf,
Dat hy ’t gequetste hooft floeg van de schouders af. (Na dat hy met het lyf hem hadt den gront doen meten.)
En heeft het met syn hant de Troijers toe gesmeten:
Waer aen hy heeft gesegt, gaet maken nu bekent:
Aen d’Ouders, van haer Soon Ilioneus het endt.
Die sullen door hun rouw de tranen nu betalen,
Die laet om Promachus syn Vrouw uit d’oogen dalen.
Sy sal hem nu niet weer ontfangen in haer schoot,
Als ons heeft voort na huis gevoert de Grieksche Vloot
Hy sweeg. Waer op de vrees de Troijers heeft bevangen,
Die om de doodt t’ontgaen, afwenden hunne gangen.
Godinnen van den fang, die op Parnassus woont,
Ik bidt u dat gy my weêr levendig vertoont,
Wat Griek syn Vyandt eerst heeft het geweer ontnomen?
De Soon van Telamon heest eerst dese eer bekomen.
[p. 245]
Na dat hy Hyrtius van ’t leven hadt berooft,
Die van de Mysiers de leitsman was en’t Hooft,
Phalces en Mermerus heeft Nestors Soon verslagen,
En Helt Meriones deedt eindigen de dagen,
Van Hippopotion en Morys. Teucers swaert,
Naer Periphetes, hielp Prothoon onder d’aerdt.
De Soon van Atreus heeft Hyperenor doorstoken,
Dies d’eindeloofe slaep syn oogen heeft geloken:
Soo dat die Koning is geraekt in Charons boot,
Noch heeft Oileus Soon meer Vyanden gedoodt.
Om dat hy was soo snel en vaerdig in het loopen,
Kon niemant veiligheit door het ontvluchten hopen,
Toen Jupiter vergramt de Troijers wyken deedt,
En schierlyk overhoop hun kloekste Helden smeet.
                Einde van het veertiende boek.

<#ilias16>

[p. 246]

DE ILIAS VAN HOMERUS. __________________ VYFTIENDE BOEK.

DE Troijers door de gracht en paelwerk weêr gedreven,
Na dat hun beste Volk op ’t Velt was doodt gebleven,
    Dat door het Grieksche stael gevelt lag op den gront,
    Vergaerden op de plaets daer ieders rytuig stont:
(5) Met blooheit in het hert, en doodverf op de kaken.
Wanneer op Idas top quam Jupiter t’ontwaken.
    Hy stont van Juno op, en sag der Troijers vlucht,
    Door Grieken achtervolgt met schaterent gerucht.
En merkte dat Neptuin aen hen hadt hulp gegeven:
(10) Maer als hy Hector sag genoegsaem sonder leven,
    Op d’oever uitgestrekt verflaeuwt aen Xanthus vloet,
    Uitbrakend’ door de keel veel swart geronnen bloet,
En dat syn droevig Volk, met water uit de stroomen,
Besprengend’ syn gesicht, hem socht te doen bekomen:
    (15) Heeft hy een gram gesicht op de Godin gewendt,
    En seide, op dese wys werdt uw bedrog bekent.
Daer hebt gy door gemaekt, dat Hector niet kan stryden,
En dat syn Leger heeft de neêrlaeg moeten lyden.
    ’k Weet niet of gy de vrucht niet smaken sult van ’t quaet,
    (20) En of ik u nu niet sal straffen voor die daedt.
Heugt u niet hoe voorheên gy moest uw listen boeten?
Als ik aenbeelden heb gehangen.aen uw voeten,
[p. 247]
    En bondt met ketenen van gout uw handen vast,
    Soo sterk, dat gy niet kost daer werden van ontlast.
(25) En dat ik in die staet u in de lucht liet hangen,
Schoon dat het Godendom met deernis was bevangen:
    ’t Geen u niet helpen kon, noch redden uit dat leedt,
    Denk om Vulcaen, dien ik toen uit den Hemel smeet;
Die ademloos op d’aerdt neerviel en sonder krachten.
(30) Doch dese wraek kon noch myn droefheit niet versachten,
    Die ’k voelde om Hercules, dien gy steeds hebt geplaegt
    En hem door onweêr hebt aen ’t Eylant Cos gejaegt:
Op dat gy hem daer noch meer rampen soudt doen vinden,
Terwyl gy hadt verstroit diens Schepen door de winden.
    (35) ’k Heb hem daer uit verlost, en bracht hem t’ Argos aen,
    Na dat uw haet hem hadt veel arbeit uit doen staen.
En ik heb eindelyk u weder vry gelaten,
En smeet in Ilium d’aenbeelden op de straten:
    Op dat men daer sou sien, wat gruwelyke straf,
    (40) Wanneer men my niet vreest, ik selfs aen Goden gaf.
Ik sal u rechtevoort een nieuwe straf doen lyden.
Op dat gy denken soudt op ’t vorige kastyden:
    En maken, dat gy my noit meer bedriegen sult,
    Als u te binne komt ’t herdenken van uw schult.
(45) Hoe lief dat ik u kryg, gy hebt geen hulp te wachten,
Van uw bekoringen: houdt dat in uw gedachten.
    Door sulken dreigement wiert Junôs hart vervaert,
    Die hem met soet gelaet dit antwoort heeft verklaert:
By Hemel, Aerde, en Styx, ben ik bereidt te sweren,
(50) By uw geheiligt hooft, dat al de Goden eeren,
    En tot verzekering noch by ons huwlyks bedt,
    Dat ik Neptuin niet heb tot vechten aengeset,
Dat hy niet op myn beê de Troijers heeft verdreven,
Noch d’overwinning heeft aen ’t Grieksche heir gegeven.
    (55) Maer dat uit eigen wil hy ’t alles heeft gedaen,
    Wyl hy met derenis was voor dat Volk begaen:
Het geen hy vluchten sag gestaeg voor de Troijanen.
’k Verzeker u, soo hy wouw doen na myn vermanen,
[p. 248]
    Dat hy u toonen sou syne onderdanigheit,
    (60) Volbrengend’ het bevel dat hem werdt opgeleit.
Waer door de Dondergodt tot lagchen wiert bewogen,
Mits sy sich onderwierp geheel aen syn vermogen:
    En heeft tot haer gesegt, met vriendelyk gelaet.
    Indien gy neffens my wilt sitten in den raet,
(65) En over een met my wilt uw gevoelen uitten,
Kan tegen onsen sin Neptunus niets besluiten,
    Hoe veel genegentheit hy voor de Grieken heeft.
    En op dat gy een proef van uwe oprechtheit geeft,
Wilt aenstonts na ’t verblyf vertrekken van de Goden:
(70) En seg aen Iris daer dat ik haer heb van nooden,
    En aen Apollo ook, dat ik hem hebben moet.
    Ik wil dat die Godin sich na Neptunus spoedt,
Om hem in ’t Grieksche heir, uit mynen naem, te seggen,
Dat hy de wapenen moet aenstonts neder leggen:
    (75) En keeren na syn ryk, den woesten Oceaen.
    Apollo onderwyl moet Hector helpen gaen,
Om door heelmiddelen syn pynen te versachten,
En geven ’t leven weer aen syn besweken krachten.
    Op dat hy van syn quael mach wesen haest herstelt
    (80) Verjagen andermael de Grieken uit het Velt,
En dryven die te rug tot voor Achilles oogen,
Op dat door deerenis, om hun elend, bewogen,
    Hy stuere Patroclus syn Vrient tot onderstant,
    Die dan veel Troijers sal neêrvellen in het sant.
(85) En na dat hy myn Soon Sarpedon heeft doen sneven,
Sal hy door Hectors swaert verliesen ook het leven.
    Achilles hopeloos door’t sterven van syn Vrint,
    Dien hy van kindsbeen af soo teeder heeft bemint
Sal langer dan syn lust tot stryden niet bedwingen,
(90) En onder Troijens muer diens moordenaer bespringen,
    En hem aen Patroclus opoffren. Na die tyt,
    Sal ik de Troijers noit meer helpen in den stryt:
En d’eene nederlaeg na d’andre laten krygen,
Tot dat het Grieksche heir sal op hun wallen stygen,
[p. 249]
    (95) En door Minervâs raet vermeesteren de Stat.
    Die veel hoogmoedigheit op hare rykdom hadt.
Ik sal tot die tyt toe de Grieken blyven haten,
En hen geen onderstant door Goden geven laten.
    Voor ik met glory heb gekroont Achilles hooft,
    (100) Gelyk als ik voorheên, aen Thetys heb belooft.
Toen my de Moeder badt, omhelsende myn beenen,
Dat ik wilde aen haer Soon oneindige eer verleenen,
    Door ’t knikken van myn hooft heb ik dat toegestaen,
    En tot bevestiging een eedt daer op gedaen.
(105) Hy sweeg. Als Juno hadt haer Mans bevel vernomen,
Is sy van Idâs top op den Olymp gekomen:
    Soo schierlyk, als een mensch doorloopt in syn verstant,
    De wytte van ’t Heelal van d’eene aen d’andre kant.
In ’t Hof van Jupiter, als sy was ingelaten,
(110) Sag sy de Goden daer, die noch aen tafel saten:
    Doch uit eerbiedigheit stont ieder voor haer op,
    En boodt haer Nectar aen in een vergulde kop.
Dien sy maer uit de hant van Themis heeft ontfangen,
Die ’t eerst haer tegen quam, om haer dien drank te langen.
    (115) En sprak haer aldus aen. Eerwaerdige Godin,
    Gy schynt ontstelt te syn, wat hebt gy in uw sin?
Heeft door een dreigement u Jupiter doen vreesen,
Als tusschen hem en u was huiskrakeel geresen?
    Ik bidt, sei Juno weêr, dat gy die vraeg niet doet,
    (120) Mits gy d’onreklykheit selfs kent van syn gemoet.
Maer Themis gâ voor aen u weer aen’t gastmael setten,
En wilt op myn verhael met al de Goden letten.
    Hoor aen het wreet besluit dat hy genomen heeft:
    Wat vrolykheit de disch aen de genooden geeft,
(125) Ik denk niet dat daer na sal iemant vreugt bedryven.
Doch set u neêr, en wilt noch wat aendachtig blyven.
    Door dit begin is vrees in ’t Godendom ontstaen,
    En Juno lagchende is, in ’t spreken, voort gegaen.
Schoon op haer voorhooft is een stuers gelaet gebleven,
(130) Van wederwaerdigheit, waer door sy wiert gedreven.
[p. 250]
    Wat syn wy sinneloos en qualyk onderrecht!
    De Goden altemael, heeft de Godin gesegt.
Dat tegens Jupiter.wy willen gramschap toonen,
Het geen hem niet weerhoudt geduerig ons te hoonen.
    (135) Dat hy besloten heeft werdt nimmermeer belet,
    Door ons vereende macht, noch smekende gebedt.
De wederspannigheit verset niet syn gedachten,
Die hy al lagchende gewoon is te verachten.
    Hy beeldt sich in, dat hy meer krachten heeft alleen,
    (140) Als ’t gantsche Godendom van den Olymp by een.
Laet ieder dan van ons d’onwaerdigheit en slagen,
Die Jupiter ons sendt, met lydsaemheit verdragen.
    Terwyl ik tot u spreek, bedriegt myn geest my niet,
    Heeft Mars van nu of aen veel reden tot verdriet.
(145) De brave Ascalaphus is vechtend’ doodt gebleven,.
Dien hy uit liefde heeft den naem van Soon gegeven.
    Als Mars dat hadt gehoort, sloeg hy sich voor het hert,
    En riep van droefheit uit, verschoont myn rouw en smert:
ô Goden! ’k sal de doodt myns Soons in ’t Leger wreeken,
(150) Al sou my Jupiter den hals en beenen breken.
    Hy liet syn Legerkoets, na dat hy hadt gesucht,
    Inspannen door syn stoet de Dolheit en de Vlucht.
En heeft syn Wapenrok en Harnas aengetogen,
Door Mulciber gemaekt, die schitterden in d’oogen.
    (155) Toen ging het Godendom ontsteken het gemoedt,
    Van Jupiter door toorn, terwyl hy wiert verwoet:
En dat uit syn gelaet meer onheil was te schroomen,
Het geen Minerva heeft door wysheit voorgekomen.
    Sy liep den Krygsgodt na, en heeft den tocht belet,
    (160) Trok ’t Harnas van syn lyf, en van syn hooft ’t Helmet.
En heeft tot hem gesegt; wat dwaesheit dryft uw sinnen?
Wilt gy iets tegens dank van Jupiter beginnen?
    Is hy uw Vader niet, en ’s Hemels Oppervoogt?
    Die nimmer, sonder straf, weerspannigheit gedoogt.
(165) Indien gy na den raet van Juno niet wilt hooren,
(Die spruit uit haer Gemael) soo syt gy wis verloren.
[p. 251]
    En sult op den Olymp weêrkeeren vol van spyt,
    Met meerder droefheit noch dan daer gy nu in syt.
Vlei u niet, Jupiter sal Grieken en Troijanen,
(170) Daer laten, soo gy niet u draegt na myn vermanen,
    En dat gy hem vergramt, hy sal ons altemael,
    Vervolgen, die hier syn vergadert in de sael:
Sal den onschuldigen met schuldigen doen lyden.
Derhalven rade ik u syn toornigheit te myden:
    (175) Vergeet de doodt uws Soons, die u soo woedent maekt,
    Veel braver als hy was syn in het stof geraekt.
Of sullen na het Ryk eerlang van Pluto varen.
De Doodt kan in ’t gevecht niet alle menschen sparen.
    Dit heeft afbrekende Minerva hem geseit,
    (180) En hoe hy was verstoort, aen tafel weêr geleidt.
Daer Juno heeft by haer Apollo toen ontboden,
Door Iris uit de zael, Bodinne van de Goden.
    Waer aen sy heeft den last van Jupiter verklaert,
    Dies ieder in der yl de reis heeft aengevaert.
(185) Als Iris in het heir Neptunus hadt gevonden,
En seide, dat sy was door Jupiter gesonden,
    Die seggen liet, soo hy niet straks vertrekken wouw,
    Dat hy op d’oever dan hem selfs bevechten sou.
Waer op de Watergodt dit antwoort heeft gegeven:
(190) Meent Jupiter dat ik na syn bevel wil leven?
    Ik sie wel dat hy heeft meer trotsheit noch als macht:
    Seg hem dat ik geen last als Onderdaen verwacht.
Wat oppermacht heeft hy, die hy sou konnen toonen?
Ik ben soo wel als* hy een van Saturnus Soonen.
    (195) Wy hebben door het lot het Kooingryk verdeelt,
    Wat reden heeft hy dan, dat hy de meester speelt;
Door d’eerstgeboorte heeft geen voorrecht hy gekregen;
Heeft hy het Hemelryk, ik heb de Zee daer tegen,
    En Pluto heeft de Hel. d’Aerde is noch in ’t gemeen,
    (200) Die wy gesamentlyk gebruiken onder een.
Dies hy daer op niet meer, als ik, heeft te gebieden:
Door dit trots dreigement sal hy my niet doen vlieden.
[p. 252]
    Laet hy syn kinderen voorhouden sulk bescheit,
    Die aen hem schuldig syn meer onderdanigheit.
(205) Sal ik dit antwoort dan, aen Jupiter gaen brengen?
Daer gy veel hardigheit en trotsheit in wilt mengen.
    Heeft Iris weêr hervat: hebt gy u wel bedacht?
    ’t Herroepen van ’t bescheit, hebt gy noch in uw macht.
De grootheit van gemoedt is meenigmael gebleken,
(210) Door het veranderen van fouten en gebreken.
    De Furien syn ree te plagen met verdriet,
    Wanneer een jonger Broer syn ouder niet ontsiet.
Neptunus wat bedaert door Iris wyse reden,
Quam eindelyk weêrom van syne oploopentheden:
    (215) En sprak, gy hebt gelyk Vriendinne, het is goet,
    Dat iemant kennis heeft, die ons een boodschap doet.
Doch ’t is gevoelig ook, moet ieder een bekennen,
Dat sich de Dondergodt ’t gebieden aen wil wennen:
    En dat hy syns gelyk soo trots en sier ontmoet,
    (220) Die in gelyke macht met hem syn opgevoedt.
Wat tegenstrydigheit ik vindt in myn gedachten,
Ik sal al evenwel die ’t overwinnen trachten,
    En doen dat hy begeert. Maer seg hem te gelyk,
    Dat soo hy by wil staen ’t hoovaerdig Troische Ryk,
(225) En d’overwinning aen de Grieken wil beletten,
Dat ik dan tegens hem my overal sal setten,
    Met Juno en Mercuer, Minerva en Vulkaen,
    Die syn soo wel als ik de Grieken toegedaen.
Hy scheide uit ’t Grieksche heir, als hy dat hadt gesproken,
(230) En is van stonden aen weêr in de Zee gedoken.
    Terwyl dat Jupiter aen Phebus heeft gesegt,
    Spoeit u na Xanthus kant, myn Soon, daer Hector legt.
Neptunus heeft sich weêr begeven in de Stroomen,
Op dat hy van myn toorn ’t uitwerksel voor sou komen.
    (235) Dat hy gehoorsaemt heeft myn last, maekt my verblydt,
    Want anders tusschen ons ontstont een felle stryt:
Waer van men in de Hel ’t gerucht hadt konnen hooren,
Het geen sich hadt verspreidt tot in Saturnus ooren.
[p. 253]
    Doch gy, versuim geen tydt, en neem myn beukelaer,
    (240) Breng in der Grieken hert vertsaegtheit voor ’t gevaer.
Draeg sorg voor Priams Soon, en wilt diens kracht herstellen,
Op dat hy ’t Grieksche heir vervolgen mach en vellen.
    En dryven hen verbaest van de Troijaenschen gront,
    Met de verswakte Vloot weêr na den Hellespont.
(245) Dan sal ik middelen gebruiken om te maken,
Dat sy niet t’eenemael in het verderf geraken,
    Hy sweeg: en als syn last Apollo hadt gehoort,
    Vloog die van Idâs top tot Xanthus killen boort.
(Soo vaerdig als een valk vervolgende patrysen.)
(250) Daer Hector, die hy vondt, begon wat op te rysen:
    En wat bekomen was, en heeft syn maets gekent,
    Die vol bekommering sich hielden daer ontrent.
Het klamme sweet hielt op, hy kon weêr adem halen,
Soo ras op hem een oog hadt Jupiter doen dalen.
    (255) Apollo, die hem sag neêrsitten op den gront,
    Sei tot hem, Priams Soon hoe is ’t? syt gy gewont?
Daer Hector, die met pyn syn hooft hadt opgeheven,
Heeft met een flaeuwe stem dit antwoordt opgegeven:
    Wie syt gy hulpsaem Godt? het schynt dat gy niet weet,
    (260) Hoe Ajax met een steen my in het voetsant smeet.
Om syne makkers doodt, door my vermoort, te wreeken.
Soo dat ik half verplet aemachtig ben besweken:
    Ik heb gemeent dat my verlaten sou de siel,
    En dat myn sterfdag naekte, als ik in onmacht viel.
(265) Schep moet, sei Phebus, Prins, gy hebt gena gevonden,
Voor ’t oog van Jupiter die my heeft hier gesonden,
    Ik ben Apollo selfs, van Ilium de Vrient,
    Dat ik bescherm, en heb met raet en daet gedient.
Sta op, en geef weêr moedt aen Ruiters en Soldaten,
(270) Val op de Grieken in; ik sal u niet verlaten,
    Maer stellen my aen ’t hooft selfs van uw Volk voor aen,
    En openen den weg om ’s Vyants heir te slaen.
Dit seggende blies hy in Hector nieuwe krachten,
Die voelde dese hulp, en bleef niet langer wachten.
[p. 254]
    (275) Maer als een moedig paert, dat afgereden was,
    Syn adem weêr herschept en uitrust in het gras,
En werdt weêrom bequaem den arbeit aen te vangen:
Soo sag men na den stryt ook Hector weêr verlangen.
    De Grieken smeten ’t heir der Troijers overhoop,
    (280) Die ’t nakende gevaer ontweken door de loop.
Gelyk een wilde geit voor jagers vliedt en honden,
Tot dat die veiligheit heeft op een rots gevonden.
    Doch als door het gebas een leeuw komt op ’t gerucht,
    Die selver hen vervolgt, soo nemen sy de vlucht.
(285) Soo gingt de Grieken ook, soo ras sy Hector sagen,
In staet om weêr de kans met hen te komen wagen.
    En als die naderde de sabel in de hant,
    Ontsakte hen de moedt en niemant hielt meer stant.
Thoas Andremons Soon, wiens kloekheit was gebleken,
(290) Gelykelyk bequaem tot vechten en tot spreken.
    Riep uit, wat wonderwerk! ô Goden kan het syn,
    Is Hector opgewekt, is Hector sonder pyn!
Heeft Ajax met een steen hem ’t leven niet benomen?
Hoe kan hy dan aen ’t hooft weêr van syn Leger komen.
    (295) Dit wonder is door hulp van Jupiter geschiedt,
    Die hem heeft van de doodt verlost tot ons verdriet,
Op dat hy, als voorheên, soude in ons benden woeden.
Maer hoort hoe dat men sal dat ongeluk verhoeden:
    Laet ons vermoeide Volk gaen rusten op de Vloot,
    (300) En wy, die braver syn, ons stellen in den noot,
Gesloten in een drom, om d’ aftocht te bedekken,
Op dat men niet vervolg die na de Schepen trekken.
    Ik twyffel of hy dan ons wel te keer sal gaen,
    Wanneer hy in een trop siet soo veel Helden staen.
(305) Elk een vondt goet dien raet, en wierde seer gepresen,
Daer ongemeene vlyt straks hebben toe bewesen,
    Ajax, Idomeneus, Teucer, Meriones,
    En onder anderen Veltoverstens Meges.
Die tot een bende sich gesamentlyk verbonden,
(310) Met d’alderdappersten, die sy in ’t Leger vonden:
[p. 255]
    En stelden in ’t gevaer sich in slagordening,
    Terwyl ’t vermoeide Volk weêr na de Schepen ging.
Op hen stort Hector toe aen ’t Hooft van syn Soldaten,
Doch heeft aen Phebus d’ eer van voor te gaen gelaten:
    (315) Die aen den Vyant heeft gevoert het Troische Volk,
    Gewapent met een schilt, en schuilende in een wolk.
Dit schilt was door Vulcaen aen Jupiter gegeven,
Om in een slag het hert des Vyants te doen beven.
    De Grieken, wachtend’ af de Troijers, stonden pal,
    (320) Men maekte aen wederkant een schrikkelyk geschal,
Het licht des Hemels wiert verduistert door de pylen,
En ’t oir vervult door klank van sabelen en bylen.
    Daer wiert veel bloet gestort van Vyant en van Vrient,
    Soo lang sich Phebus niet heeft van syn schilt bedient:
(325) Maer toen hy met een schreeuw ’t opheffende liet blinken,
Begon den Grieken ’t hart en dapperheit t’ ontsinken.
    Gelyk by nacht een leeuw de runders vreesen doet,
    Terwyl de Harder slaept, die hy in ’t Velt ontmoet:
De kudde loopt van een, verlatende de weiden.
(330) Soo syn de Grieken ook vertsaegt van een gescheiden.
    Daer d’ overwinning door aen Hectors syde bleef,
    Die door Apollos hulp hen uit het Slagvelt dreef.
Hy doode Stichius, daer moedig onderstonden,
Al de Beötiers, die sich in ’t Leger vonden:
    (335) Arcesylaus ook, Menestheus metgesel,
    Eneas met syn swaert sondt Medon na de Hel,
Met Jasus, Ajax neef, die uit syn Lant moest swerven,
Om dat hy hadt voorheên syn Stiefmoers Broer doen sterven.
    Polydamas bracht om Mecistheus, Echius
    (340) Viel door Polites hant in ’t stof, en Clonius
Wiert door Agenors kling by d’ anderen verslagen,
Door Paris eindigde Deïochus syn dagen:
    Die hem in ’t schouderblat gegeven hadt een houw,
    Soo als hy door de vlucht’t gevaer ontloopen wouw.
(345) Terwyl het Troische Volk ontwapende de dooden,
Syn in d’ afsnydingen de Grieken hen ontvloden,
[p. 256]
    En in hun werk geraekt door palen en de gracht.
    Soo ras sulks Hector sag, riep hy uit al syn macht,
Dat niemant verder buit sou trachten weg te slepen,
(350) Maer alle met gewelt aenvallen op de Schepen.
    Al wien ik vinden sal afwykend’ van de Vloot,
    Sal werden door myn hant op staendevoet gedoodt.
Syn Susters en syn Broers sal ik geensints gedogen,
Dat door den laetsten dienst hun hert vertroosten mogen,
    (355) En leggen op de myt syn ligchaem met hun hant,
    Op dat het plechtelyk door’t lykvuer werdt verbrant:
Maer laten ’t op het Velt voor onse mueren blyven,
Om daer van hont of gier den honger te verdryven.
    Soo ras dat dreigement was door het heir gehoort,
    (360) Keerde ieder tot syn plicht. Hy sloeg syn paerden voort,
En wiert aenstonts gevolgt door al de Legerkarren,
Op dat men voor de gracht niet hoeven sou te marren,
    Heeft Phebus die met aerd, daer leggent, vol gemaekt,
    Dies Hector met syn Volk daer over is geraekt.
(365) Hy slechte verder noch de mueren en de wallen,
Die hy soo licht om ver van boven neêr deedt vallen,
    Gelyk een klein gebouw werdt door een kint geslecht,
    Dat het hadt spelende van keitjes opgerecht.
Soo sloopte hy een werk, dat, toen het wiert verheven,
(370) Soo swaren arbeit hadt aen ’t Grieksche Volk gegeven.
    Dat de vergramde Godt tot voor de Schepen dreef,
    Alwaer het hoopeloos ten laetsten staende bleef.
Toen hebben sy malkaer vermanende aengesproken,
En siende Hemelwaerts de handen opgestoken,
    (375) En ieder heeft gedaen een hartelyk Gebedt:
    Dat Nestor overluit aldus heeft aengeset.
Ach! groote Jupiter soo wy oit offer slachten,
Het geen wy plechtelyk op uwen autaer brachten,
    Waer van de reuk aen u is aengenaem geweest,
    (380) Die na den Hemel klom van ’t brandende offerbeest:
Op dat wy in ons Lant gelukkig mochten keeren,
Wilt, nu de noodt ons perst, verhooren ons begeren,
[p. 257]
    Ly niet dat doodelyk ons werde dese dag,
    En geef de Troijers niet den zegen van den slag.
(385) Tot blyk dat het Gebedt quam Jupiter in d’ ooren,
Liet die daer op de stem van synen donder hooren.
    Dat door de Troijers wiert als gunstig uitgeleit,
    Die tot een nieuwen storm sich hebben weêr bereidt.
Gelyk als op een Schip de bulderende winden,
(390) De golven van de Zee aendryven, daer sy ’t vinden,
    Alsoo dreef Hector aen syn Krygsvolk op den muer,
    Om tot de Grieksche Vloot te nadren met syn vuer.
De Troijers vielen aen met lancen en met pieken,
Doch wierden afgeweert met haken door de Grieken.
    (395) Eer dit noch was geschiedt, vermaekte Patroclus,
    Met onderhout den geest van Helt Eurypylus:
En heeft hulpmiddelen met swachtelen gebonden,
Tot stilling van de pyn, op syne ontfangen wonden.
    Doch siende dat de muer gesloopt was, en de wal,
    (400) En daer door was syn Volk geraekt in ongeval:
Riep hy al suchtende uit; ik kan niet by u blyven,
Nu ’k Hector sie ons heir tot voor de Schepen dryven.
    Ik sal myn best gaen doen, dat ik bewegen mach,
    Achilles, dat hy sich wil voegen by den slag.
(405) Wie weet of het geluk my niet sal gunstig wesen,
En dat ik syn gemoedt van wraeksucht sal genesen:
    ’t Vermanen van een Vrient heeft somtyts groote kracht.
    Gy houdt hier Volks genoeg, dat uw bevelen wacht.
Als hy dit hadt gesegt, heeft hy de tent verlaten.
(410) De Grieken onderwyl weerstonden als Soldaten,
    En hebben van de Vloot de Troijers afgekeert.
    Elk heeft aen syne kant sich als een Helt, geweert.
Gelyk een Arbeitsman, door Pallas onderwesen,
Wanneer hy tot een Schip syn hout heeft uitgelesen,
    (415) Noit uit den regel werkt, als hy het samen hecht;
    Soo is op eene lyn gebleven het gevecht.
Schoon Hector met syn kling socht Ajax te doen wyken,
Die gaf van dapperheit gedurig nieuwe blyken:
[p. 258]
    En heeft hem tot de Vloot den toegang staeg belet,
    (420) Soo dat met weinig winst den strydt wiert voortgeset:
Doch hy kon Hector ook tot d’ aftocht niet bewegen,
Om dat die van een Godt hadt onderstant gekregen.
    Maer siende met de toors Caletor in de hant,
    Om naderend’ syn Schip te steken in den brant,
(425) Heeft hy hem met syn piek soo fellen stoot gegeven,
Dat die is op de plaets ten eersten doodt gebleven.
    Als Hector in het sant syn neef neêrvallen sag,
    En dat hy uitgestrekt voor ’t Schip van Ajax lag,
Sprak hy de Troijers aen, en seide dappre knechten,
(430) Die placht van dichte by den Vyant te bevechten,
    Nu geeft u het geval daer toe gelegentheit,
    Op dat gy uw gemoedt tot nieuw gevaer bereidt.
Belet de Vyanden, dat sy niet op hun Schepen,
Den Soon van Clytius, noch syne wapens slepen.
    (435) Dit seggende stak hy op Ajax met syn piek,
    Doch d’ aengedrongen stoot ontweek de rappe Griek.
Boos, om dat hy niet hadt dien Vyant konnen raken,
(Wiens doodt den zegen licht voor hem hadt konnen maken:)
    Wrook hy op Lycophron aenstonts dat ongenucht,
    (440) Die uit syn Vaderlant was om een moordt gevlucht:
En sich als balling hadt by Ajax opgehouwen,
Die in ’t gevaer op hem syn selven dorst vertrouwen.
    Hector hadt boven ’t oir hem door het hooft gewondt.
    En stiet hem van het Schip voor over op den gront.
(445) Ajax hier door bedroeft, heeft Teucer aengesproken,
En seide, Broeder, sal dit blyven ongewroken?
    Wat scheelt ’er aen dat gy uw pylen nu onbeert?
    Waer is de boog dien u Apollo heeft vereert?
Als Teucer dit verstont, is hy tot hem getreden,
(450) En heeft met pyl en boog de Vyanden bestreden.
    Schoot Clitus door den hals, die van syn wagen viel,
    En braekte met syn bloet syne afgematte siel.
De paerden voelende den voerman neder rollen,
De toomen op den hals, begaven sich tot hollen.
[p. 259]
    (455) Polydamas, die vocht te voet, liep daer op aen,
    Greep met de hant de leits, en hielt het rytuig staen.
Waer op Astynous is door diens last gestegen.
Teucer heeft op syn boog een tweeden pyl gekregen,
    Waer meê de schutter heeft gemikt op Hectors borst,
    (460) Om ’t leven t’ eindigen en daden van dien Vorst.
Maer als hy hadt de.pees tot aen syn hals getogen,
Brak die, terwyl de pyl is sonder kracht gevlogen.
    Om dat hem Jupiter die glory hadt benydt,
    Die sorg droeg voor dien Helt. Teucer sprong op van spyt.
(465) De boog viel uit syn hant. Het geen hem heeft doen seggen:
Ach ongelukkig mensch! ik meende neêr te leggen,
    Den Vyant van ons Volk. Een Godt heeft dat belet,
    Al hadt ik op myn boog een nieuwe pees geset,
Op dat den gantschen dag die niet sou mogen breken,
(470) Als ik die na my trok, is die van een geweken:
    Soo dat de scherpe flits niet tot by Hector vloog.
    Myn Broer, seide Ajax weêr, laet daer uw pyl en boog:
Neem in de plaets een piek en beukelaer in handen,
En wilt de Vyanden met dat geweêr aenranden.
    (475) Beveel uw Volk dat elk sich na uw voorbeelt weert,
    Op dat men van de Vloot der Troijers aenval keert.
Of soo sy over ons ten laetsten zegepralen,
Soo moeten wy hen duer den zegen doen betalen.
    Dies Teucer bracht daer op het schiettuig in syn tent,
    (480) En heeft met schilt en piek tot Ajax sich gewendt.
Soo ras van Teucers boog de pees sag Hector breken,
Begon hy met gejuig de Troijers aen te spreken,
    Spitsbroeders schep weêr moedt, heeft hy tot hen gesegt,
    De beste schutter heeft syn schiettuig neêrgelegt.
(485) Het geen ik Jupiter selfs sag onbruikbaer maken.
Syn kracht is kennelyk, men kan die niet versaken.
    Soo wel door die waer aen hy d’ overwinning geeft,
    Als door die, wien hy hulp ontseit, en tegenstreeft.
Wy sien nu dat hy ons voortaen wil gunstig wesen,
(490) Laet ons dan op de Vloot aenvallen sonder vreesen.
[p. 260]
    Soo iemant dan gequetst of doodt geschoten werdt,
    Die sterve sonder dat hy voel berouw in ’t hert.
Het is beroemmelyk voor ’t Vaderlant te stryden,
En het voor overlast des Vyands te bevryden.
    (495) Syn Vrouw en Kinderen te redden uit den noot;
    Als men dat heeft gedaen, troost men sich in de doodt.
Hier door heeft Hector moedt weêr in syn Volk ontstoken.
En Ajax heeft aldus syn makkers aengesproken.
    Manhafte* Grieken sult gy lyden dese schandt,
    (500) Dat men voor uw gesicht ons’ watermacht verbrant!
Hoe sult gy naderhant in ’t Vaderlant dan komen?
Of meent gy weêr na huis te swemmen door de stroomen?
    Wy moeten rechtevoort of winnen of vergaen.
    Hebt gy ’t aenmoedigen van Hector niet verstaen?
(505) ’t Is om te danssen niet, dat hy dus de Troijanen,
Maer om u op het lyf te vallen, komt vermanen.
    Daer is geen uitkomst meer tot uw behoudenis,
    Als dat sich niemant spaert, en dat elk dapper is.
Dit oogenblik sal ons een uitspraek konnen geven,
(510) Van eene aenstaende doodt, of van een verder leven.
    Is ’t loffelyker niet te sterven in de stryt,
    Als dat men by de Vloot syn dagen laf verslyt?
De Grieken schepten hoop door Ajax moedig spreken.
En ’t bloedige gevecht is heviger ontsteken.
    (515) Door Ajax wiert gedoodt aenstonts Laodamas,
    Antenors Soon, die ’t Hooft van ’t Troische Voetvolk was.
Door Hector Schedius, dien de Phocensche benden,
Voor hunnen Oversten, soo lang hy leefde, erkenden;
    Polydamas bracht om Otus, de Metgesel,
    (520) Van Meges, hebbende op d’Epeërs het bevel.
Die siende dat syn Vrient verloren hadt het leven,
Heeft na Polydamas een vlugge schicht gedreven.
    Maer die ontweek het stael. Apollo wilde niet,
    Dat hy van Panthus Soon, dien dag, het hert doorstiet.
(525) Doch die was niet gantsch mis, mits hy Croïsmus raekte,
Wiens wapen groot gerucht, op d’ aerde vallend’, maekte.
[p. 361]
    Dat Meges hem van ’t lyf wouw trekken: maer de Griek,
    Kreeg selfs een fellen steek door Dolops met de piek.
Doch die wiert afgekeert door Meges scheutvry wapen,
(530) Die het nadragen liet door iemant van syn knapen,
    Tot dat hy vechten moest. Het was aen hem vereert,
    Na dat syn Vader was uit Ephyra gekeert:
Daer ’t Koning Euphetes, aen Phyleus hadt gegeven,
Het geen hem meenigmael behouden hadt het leven:
    (535) En nu hadt het syn Soon voor sterven ook bevrydt:
    Dien Dolops op sich siende aennadren in den stryt,
Heeft met soo groote kracht hem op het hooft geslagen,
Dat syn Helmet gekneust den slag niet kon verdragen,
    En met den Vederbos viel voor syn voeten neêr.
    (540) Doch Dolops niet te min ging hem op nieuws te keer,
En meende dat hy hem kon echter noch doen sneven.
Maer Menelaus heeft aen Meges hulp gegeven:
    En gaf van achteren, eer dat het Dolops sag,
    Hem met syn lans een steek, en met syn swaert een slag,
(545) Waer door syn geest vertrok na ’t ryk van alle zielen:
Als Meges, en op hem ook Menelaus vielen,
    Om hem t’ ontwapenen, quam Hector op hen aen,
    Die ’t sterven van syn Neef met droefheit hadt verstaen.
En socht tot dapperheit syn makkers aen te setten,
(550) Om ’t plundren van het lyk den Vyant te beletten.
    Waer toe voornamentlyk hy Menalippus badt,
    Die, eer de Kryg ontstont, en Troije Vreden hadt,
Syn kudden om de Stat Percote placht te weiden.
Doch als het Oorlog wiert, is hy van daer gescheiden.
    (555) En quam tot Troijen weêr, alwaer hy seer bekent,
    In ’t Hof van Priamus te wonen was gewent.
Dien sprak dus Hector aen. Myn Vriendt sult gy gedogen,
Dat men uw bloetverwant ontwapen voor uwe oogen?
    Laet ons die schande ontgaen: wy moeten van naby,
    (560) Den Vyant tasten aen. Volg Menalippus my.
Indien hy meester wordt is Ilium verloren,
En al de Burgery sal in hun bloet versmooren.
[p. 262]
    Als hy dit hadt gesegt, trok hy kloekmoedig voort,
    En Menalippus ook, hem volgende op syn woort.
(565) De Soon van Telamon is ook niet stil gebleven,
Maer heeft van syne kant de benden moedt gegeven.
    En heeft tot hen gesegt myn Vrienden nu is ’t tyt,
    Te toonen dat gy kloek, en dappre Mannen syt.
Gedenkt wat schande volgt op lafheit: elk moet vreesen,
(570) Dat van syn blooheit sal het heir getuigen wesen.
    Meer braven in een slag ontkomen het gevaer,
    Als bloodaerts, welkers doodt niets volgt als oneer naer.
Van sulken indruk was ’t geen Ajax quam verklaren,
Dat men sag voor de Vloot een kopre wal vergaren.
    (575) Als dit aenmoedigen hadt Jupiter gemerkt,
    Heeft hy aen d’ andre kant der Troijers hart versterkt.
Dies tot Antilochus sich Menelaus wende,
En seide, Nestors Soon, de jongste van uw bende,
    Geen Krygsman is in ’t heir soo rap als gy te voet,
    (580) Noch die soo wel houdt stant, wanneer men vechten moet.
Sal geen Troijaen van daeg beproeven uwe krachten?
Als die sulks hadt gehoort, bleef hy niet langer wachten,
    Maer viel den voorsten drom des Vyants moedig aen,
    En sag rondom wien hy het eerste sou verslaen.
(585) Vondt Menalippus daer, vermits de Troijers weken,
Dien hy met syne piek heeft door de borst gesteken:
    En als hy sag den Helt neêrstorten op den gront,
    Greep hy het lyk, op dat hy ’t Harnas hem ontbondt.
Gelyk als op een reê een bloethont aen komt stooten,
(590) Het geen dat met een pyl een jager heeft doorschoten.
    Maer Hector heeft belet, dat hy het niet bequam:
    Nadien hy selfs de wyk na syne benden nam:
Hoe dapper dat hy was, hy dorst hem niet verwachten,
Hy kende Hectors moedt en diens gevreesde krachten.
    (595) Gelyk een wilt gediert, ’t geen is verhit op bloet,
    Naer dat het op een kud’ van schapen heeft gewoedt,
En hondt of harder heeft door syn gebit doen sneven,
Vlucht, eer meer Volk op hem sou werden aengedreven,
[p. 263]
    Dat door ’t omleggent Lant daer op wiert aengeset.
    (600) Soo heeft sich Nestors Soon uit het gevaer geredt,
Terwyl hy wiert vervolgt door pylen der Troijanen.
Dies Hector sich den weg ging na de Schepen banen,
    En heeft met nieuwen moedt de zeemacht aengetast,
    Om uit te voeren ’t geen hadt Jupiter belast.
(605) Die staeg de dapperheit der Grieken heeft vermindert,
En van de Troijers heeft den aenval niet verhindert.
    Verlangende te sien een vaertuig in den brant;
    Op dat hy die de vlucht deedt nemen naderhant,
Als hy aen ’t Grieksche heir wouw d’ overwinning gunnen,
(610) En syn beloften dan soude achtervolgen kunnen,
    Die hy, op haer gebedt, aen Thetis hadt gedaen.
    Dies dreef hy op de Vloot den Soon van Priam aen;
Die door syn eigen moedt was selfs genoeg ontsteken.
Hy schuimbekte, en het vuer quam uit syn oogen breken,
    (615) Syn vederbos gaf vrees aen ieder die hem sag:
    Gelyk men Mavors siet in ’t midden van een slag.
Terwyl hem Jupiter selfs leende syne krachten,
Tot troost om dat hy niet veel dagen hadt te wachten.
    Waer van Minerva hadt het einde al vastgestelt,
    (620) Als hy door Peleus Soon sou werden neêrgevelt.
Doch Hector onvermoeit ging ’t Grieksche heir bespringen,
En waer men meest weêrstont, daer socht hy in te dringen.
    Doch wat gewelt hy deedt, de Grieken weken niet.
    Gelyk een rots in zee de baren weêrstant biedt,
(625) Alsoo wiert over al syn aenval afgeslagen.
Maer hy ging eindelyk de laetste poging wagen:
    En viel de Grieken aen, gelyk op zee de vloet,
    Wiens golven hemelhoog het onweêr rysen doet,
Valt op een Schip, en laet het in den afgront sinken.
(630) De stuerman hopeloos uit vrees van te verdrinken,
    Vergeet syn kunst, het roer verlatende in de noot,
    En waer hy d’ oogen wendt, hy siet niets als de doodt.
Door diergelyke schrik was ’t Grieksche heir bewogen,
Toen Hector als een Leeuw daer op is aengevlogen,
[p. 264]
    (635) En Periphetes heeft alleen maer omgebracht:
    Die om syn deugden was van ieder soo geacht,
Gelyk sich Copreas syn Vader hadt doen haten,
Als door Eurystheus hy sich hadt gebruiken laten,
    Om te verkondigen aen Hercules ’t bevel,
    (640) Dat die moest Cerberus gaen halen uit de Hel.
Hy viel, om dat hy sich hadt aen syn schilt gestooten,
En Hector is op hem ten eersten toegeschoten,
    En heeft hem met syn piek gestoken in de borst,
    In ’t midden van syn Volk, dat hem niet helpen kost.
(645) Om dat het door de vrees was achterwaerts geweken,
En was sich achter ’t boordt der Schepen gaen versteken:
    Die lagen op een ry getrokken op het strant,
    Daer ’t sich vergaderde, weêrbiedend’ tegenstant,
En hun lafhartigheit malkanderen verweten.
(650) Toen sprak hen Nestor aen, en sei, hebt gy vergeten,
    Myn Vrienden, rechtevoort uw schuldigheit en moedt?
    Ik bidt u dat gy nu ons ondergang verhoedt.
’k Besweer u by al ’t geen de menschen meest beminnen,
By ’t lieve Vaderlant, en ieders huisgesinnen,
    (655) By Vrouw en Kinderen, by Ouders en geslacht,
    Die smeken, door myn mont, dat gy uw plicht betracht.
Wat sou de volgende eeuw niet tot uwe oneer seggen!
Soo Hector onse Vloot in d’assche quam te leggen.
    Dese aenspraek heeft in hen weêr dapperheit verwekt,
    (660) En door Minervas kracht wiert hun gesicht ontdekt,
Waer op een duistre wolk, tot die tyt, hadt gelegen.
Toen hebben sy in ’t oog der Troijers heir gekregen:
    En sagen die, waer door den storm wiert aengeset,
    En d’ andren daer het aen, door wonden, wiert belet.
(665) De Soon van Telamon dacht dat hy niet sou hoeven,
Te blyven op die post, noch langer te vertoeven:
    Dies ging hy door de Vloot van ’t eene op ’t andre boort,
    Daer syn aenmoediging van ieder wiert gehoort.
Verdedigt riep hy uit, uw Schepen en uw Hutten,
(670) En wilt die voor den brant van Hectors toors beschutten.
[p. 265]
    Dit heeft hy uitgevoert met soo geswinde vaert,
    Als een beryder springt van ’t eene op ’t andre paert.
De Soon van Priamus is ook niet stil gebleven,
En sette aen op de Vloot, door Jupiter gedreven.
    (675) Gelyk een Adelaer op vlugge swanen doet,
    Die weiden sonder vrees aen d’ oever van een vloet.
Toen wiert weêr heviger van wederkant gestreden,
Of ’t een en ’t ander heir geen arbeit hadt geleden.
    Wel met de selfde moedt, niet met de selfde sin:
    (680) De Troijers beelden reets sich d’overwinning in,
De Grieken hadden niet die moedige gedachten,
En sochten maer alleen sich voor de doodt te wachten.
    Den spiegel van een Schip heeft Hector aengevat,
    Dat in het heir gevoert Protesilaus hadt:
(685) Doch daer hy niet weêr op na ’t Vaderlant sou varen,
En een der schoonsten was, die in de zeemacht waren.
    Om dit Schip vocht men fel van d’ eene en d’ andre kant,
    Van dichte by, met byl of sabel in de hant:
En niet met schietgeweêr: d’ aerdt wiert bedekt met dooden,
(690) En langs den oever is ’t vergoten bloet gevloden.
    Het aengevatte Schip hielt Hector altydt vast,
    By ’t touwerk van het want, dat staende hielt de mast.
Hy schreeuwde tot syn Volk, blyft nu niet in gebreken,
Brengt toorssen, en helpt my den brant in ’t vaertuig steken.
    (695) ’t Is nu de blyde dag dien Jupiter vergunt,
    Dat gy de Grieksche Vloot tot asch verbranden kunt.
Die ons heeft aengevoert soo veelderhande qualen,
Waer op gy rechtevoort uw schaden kunt verhalen:
    Dat ik soo langen tydt stilsittend’ heb verlet,
    (700) ’t Is onse Grysaerts schult, waer door ik ben belet,
Wanneer ik vechten wouw, kloekmoedig uit te vallen,
Die hielden tegens dank myn benden in de wallen.
    Maer hebben wy soo dom tot de