Dit is een onderdeel van IliasDroste1721.html. Klik hier voor het hele document.

niet, Sy foeken nimmer sich t’onttrekken myn gebiet. Maer mits de Grieken syn geraekt in groot benouwen, Mach men op niemant recht dan op sich selfs vertrouwen. ’t Gevaer is dringende, waer in ons Leger is, En ’t uer naekt van de dood of ons behoudenis. Doch gy syt jong, en siet met deernis my vermoeijen, Wilt u tot Ajax dan en Phyleus Soon gaen spoeijen, Wekt die twee Helden op, op dat gy my verlicht j En Diomedes heeft dat werk voor hem verricht. Na dat sy syn omtrent d’affnydingen gekomen, Wiert alles in een staet van tegenweêr vernomen. Daer Nestor om verheugt dus tot de wachters sprak: Tot noch toe gaet het wel, soek doch niet uw gemak, Noch laet uw sinnen door de slaeplust overhecren, Het geen de vreugde sou der Vyanden vermeeren. Hy ging ter poorten in, als hy dat hadt geseitj De Vorsten volgden hem, daer hy hen heeft geleidt. Sy sochten na een plaets, waer op geen lyken lagen, En daer sy van het bloet geen overblyfself sagen:
Juist was ’t de feifde plaets daer Hcétor, voor den nacht, Hadt met syn felle kling veel Grieken omgebracht: En die de duisternis hem ’s avonds deedt verlaten,. Op dat hy mocht wat rust toestaen aen syn Soldaten. Hier setten sy sich neêr, terwyl Meriones Verscheen ook in den raedt, met helt Thrasymedes. Aen de vergadering heeft Nestor voorgedragen, Of iemant dorst een tocht in ’s Vyands Leger wagen:
Die in de duisterheit daer cen gevangen focht,
Door wiens bekentenis men kondschap krygen mocht..
Dan wist men, soo hy kon dien in ons Leger stepen,
Of Hector wilde ons heir aentasten en de Schepen,
Dan of hy vergenoegt met’t voordeel dat hy hadt,
Sou sich weer met syn Volk begeven in de Stat.
Die dat uitvoeren kan, sal grooten lof verwerven,
En, voer hy voort, syn naem en glory sal noit sterven.
Behalven dat hy sal noch werden wel beloont.
Maer ieder sweeg, en heeft geen lust daer toe getoont,
Des Diomedes heeft syn felven aengeboden,
Doch, sei hy, ’k heb daer toe een metgefel van nooden:
Dan soude ik stouter syn, die met syn beiden gaet,
Vcrtrouwt sich op de hulp, en op syn makkers raet.
Want twee sien meer als een. Hoe moedig men mach wefen
Wanneer men is alleen, sal men te lichter vreesen.
d’Ajaxen boden sich en Vorst Ulysses aen,
Ook heeft Meriones versocht om mee te gaen,
En Menelaus selfs, elk wouw sich doen verkiefen:
Maer Agamemnon wouw syn Broeder niet verlicsen.
Daerom heeft hy de keur aen Tydeus Soon gestelt.
En heeft tot hem gesegt, ik houde u voor een Helt.
Kiest dien, waer op gy kunt u lelven best vertrouwen:
Doch laet noch wacrdigheit noch afkomst u weerhouwen.
Terwyl ik na myn sin een makker nemen kan,
Sei Diomedes weer, kies ik Ulysses dan.
Wiens schranderheit en moedt de Goden evenaren,
En dien Minerva wil beschermen en bewaren.
Hy volg my: geen gevaer ter weerelt is soo groot,
Of hy kan door verstant sich redden uit den noot.
Ulysses sei daer op, aibrekende syn reden,
Tydides, prys noch laek niet myn hoedanigheden,
De Grieken kennen my: wy moeten aenstonts gaen,
De nacht is half voorby, de morgenstont komt aen.
Daer op nam elk geweer: een aengesetten degen,
Heeft van Thrasymedes Vorst Tydeus Soon gekregen:
Om dat hy in de tent syn swacrt gelaten hadt, ’
Ulysses heeft een boog en pylen aengevat.
Meriones heeft hen gegeven twee helmetten,
Van dubbelt leer, die sy op hunne hoofden ietten.
Op dac sy by de nacht niet souden syn bekent.
En hebben sich aenstonts na’t Troische heir gewendt.
Minerva heeft aen hen een reiger toegesonden,
Dien, om de duisternis, sy niet sien vliegen konden,
Ma?r hoorden syn geichreeuw aen hunne rechterhant,
Dat een goet teeken is, als’t komt van dese kant.
Ulysses heett daer op Minerva aengebeden,
En leide, ’k hadt uw gunst, soo noodig noit, als heden:
Godinne ftaet ons by, laet ons dit heldenstuk,
Hoe hagehelyk het is, uitvoeren met geluk,
En ons naer delen tocht met voordeel wederkeeren,
Op dat men onfen naem in Griekenlant mach eeren.
Als hy geeindigt hadt, riep Tydeus Soon haer aen,
En seide, ik bidt dat gy my nu soo by wilt staen,
Als gy myn Vader deedt, toen gy hem gingt versellen,
Om een verbintenis tot Theben voor te stellen,
Aen Cadmus sier geslacht, daer’t Grieksche heir hem sondt,
Terwyl het op de kant van den Asopus stondt.
Wat heeft hy uitgevoert gevarelyke tochten!
Nadien gy onderweeg hebt voor den Helt gevochten.
En hebt hem overdekt met uw verschriklyk schilt,
Nu bidt ik dat gy my ook soo bewaren wilt.
Dan sal ik u een vaers tot offerhande geven,
Die nimmermeer het juk gevoelt heeft in haer leven.
Waer van de horenen eerst sullen syn vergult,
Op dat gy haer mecr waerdt uw outer vinden fuit.
Minerva heeft verhooort genadig hun gebeden:
Des die twee Helden syn, alsleeuwen, voort getreden,
Langs wegen daer geweêr en meenig lyk op lag,
En door’t vergoten bloet in de voorgaende slag. De dappre Hector liet niet rusten de Troijanen, Maer riep al d’Overstens van’s Vadcrs onderdanen, Die hy een voorslag heeft, dus sprekend’, voorgestelt:
Wie durft, sich tot de daedt aenbieden van cen Hclt?
Gaen in de duisternis der Grieken heir verspieden,
Sien of sy syn gesint van onfe kust te vlieden,
Door arbeit en verlies in slechten staet gebracht;
En of sy overal noch houden goede wacht?
Die dat volbrengen kan, en sich daer toe wil wagen,
Sal krygen tot syn loon den besten legerwagen,
En’t alderschoonst gespan, het geen de Vyant heeft,
En een roemryken naem, daer by, soo lang hy leeft. Die voorslag kon het hert der Vorsten niet bewegen, Die, met verwondering bevangen, allefwegen.
Daer onder was een Man, die Dolon was genaemt,
Mifmaekt maer lyk, en was door’t loopen seer befaemt.
Die heeft sich tot dat werk vrypostig aengegeven,
En sprak dqs Hector aen: of men sal my doen sneven,
Of ik sill dringen door, waer henen gy my fendt,
En hooren wat men segt selfs in Atrides tent.
Doch heft uw schepter op en wilt uw woorden staven,.
Dat ik genieten sal al de beloofde gaven.
Dat Hector heeft gedaen, en swoer hem desen eedt,
’k Wit dat my Jupiter de Dondergodt vergeet, Soo gy nist op de kar fuit van Achilles ryden, Indien dat gy u kunt voor ’s Vyands lagen myden. ’
Hy swoer, maer swoer vergeefs, en sondt hem dus van kant,
En Dolon’ nam een boog en pylen in de hant,
Ging met een wollefs hint syn lchouders overtrekken,
En’t hooft met een helmet van bunssems leer bedek ken.
Dus trat hy na het heir gewapent, met een speer,
( Waer uit hy naer den tocht sou keeren nimmer weêr) Om’t een of ’ir ander nieuws aen Hector te verkonden: DoOr yver heeft hy sich op ’t rechte pat gevonden:
Daer hem,Ulysses sag, en sei my dunkt ik sie, Uit’s Vyands legeringaennaderen een spie. Of iemant dle by.nacht de dooden wil ontkleeden: Maer, Diomedes, lsaec hem m de vlakte tredeni1’’ -. 1
X 1 Voor
Voorby ons heen, en dryf hem zeewaerts van de Stat,
Hoewel hy loopen kan hy werdl door ons gevat.
Dit seggend’, hebben sy sich langs den weg verborgen,
En lieten Dolon gaen voorby hen sonder sorgen,
Doch volgden hem, als hy was wat voor uitgeraekt!
Stil staende op het geraes, dat door hen wiert gemaekt,
Dacht hy in ’t eerst dat sy van syne makkers waren:
Doch korten tyt daer na liet hy die meening varen,
Sag dat het Vyant was, door’t naderend’ gerucht,
Ennam, door vluggen loop, soo ras hy kon, de vlucht.
Sy deden ook haer beft om hem snel na te setten,
En om den toegang fleets na Troijen te beletten.
Dies fneden sy den weg aen hem gedurig af,
Tot dat hy sich aen hen ten laetsten over gaf.
Gelyk een hart gejaegt door brakken en door winden,
Die’t volgen op den voet, tot dat iy het verslinden,
Door toomeloofe loop foekt syn behoudenis,
En eindelyk befwykt, als het aemmechtig is.
Soo ging.het Dolon ook. Diesprak, houdt my gevangen,
Myn Vadersal veel gout tot losgelt voor my langen.
Ik bidt om lyfsgena, neemt my het leven niet.
Wat voordeel geeft het u, dat gy wat bloet vergiet?
Schep moedt, heeft hem gesegt Ulysses, wilt niet schroomen,
Verklaer ons, soo gy wilt uit onfe handen komen,
Wat Hector onderneemt, soo veel u is bekent,
En waerom dat hy u na’t Grieksche Leger fendt?
Voorts in wat flaet hy is: maer wacht u van te liegen.
Ik liet, antwoorde hy, door Hector my bedriegen,
(Dat met een flaeuwe stem hem Dolon heeft gesegt)
Achilles Legerkoets hadt hy my toegelegt,
Beneffens het gefpan van syn twee schoone paerden:
Op die beloften ging ik desen tocht aenvaerden.,
Ik sie, sei lagehend’ weer, Ulysses, datuwhert,
Door geen geringe gift tot iets bewogen wevdt.
Gelooft gy dat gy soudt die paerden konnen mennen?
Die Thetis Soon alleen tot voerman willen kennen.
Macr seg of Hector nu tot vechteri sich bereidt, En op wat plaets hy heeft syn wapenen geleit? Waer syne pacrJen staen? wie dat de wacht besetten? En ot hy op dat Volk nauwkeurig selfs gaet letten? Waer is de Legering der Princen in het Velt? Is die dicht by het heir, of ver daer afgestelt. Ik sal u, sprak de Soon van Eumedes dan seggen, Dat Hector in den Raet was besich t’overleggen, Wat hy uitvoeren soude, ontrent Vorst llu& graft, Wanneer ik hem verliet. De wacht is afgeschast. Die sorg is opgelcit alleen aen de Troijanen, Die daer toe onderling malkanderen vermanen: Om dat hen het gevaer meer als de vremden raekt, En dat elk voor lyn huis, syn Vrouw en Kindrea waekt. De Bontgenoten syn daer opgerust, en slapen: Doch waerom vraegt gy my hoe het daer is geschapen?’ Soo gy in ’t Leger wilt van de Troijanen gaen, Het Volk van Thracien legt hier niet ver van daen. Gelegert achter af, als synde laetst gekomen, Hun’ Koning Rhefus heeft daer syn verWyfgenomen. Syn paerden syn soo schoon, als iemant ergens vindt, Spierwit gelyk de fneeuw, en snel gelyk de wint. Niets kan soo heerlyk syn, dis is syn Legerwagen, Die rondom is met gout en silverwerk beslagen. Syn schoone wapenen, gemaekt van louter gout, Doen schemeren’t gesicht, als men daer’t oog op houdt. Nu syt gy ondenecht, wilt my nu nacr uw Schepen, Tot dat gy wederkomt, in hechtenis doen flepen. Op dat men wel geboeit my daer soo lang bewaert, Tot dat u blykt, dat ik de waerheit heb verklaert. Maer Diomedes sag hem aen met grimmige oogen, E,n seide, vleituniet, dat gy fuit vluchten mogen: Scfyoon ons is opening gedaen door uw verstant, Gy (yt tot uw verderf geraekt in onse hant. Al liet men het gevaer u rechtevoort ontvlieden, Gy soudt weer onderstaen ons Leger tc verspieden.
De Grieken sullen u niet setten op rantfoen:
Wanneer gy dood sult syn sult gy geen quaet meer doen.
Dit seggende heeft hy het hooft hem afgeslagen,
Nam lyn geweêr, en heeft het Pallas opgedragen.
En’t (elve hemelwaerts verheven uit het fant,
En sprak, Beschermgodin ontfang defc offerhant.
Wy sullen u altyt voor andre Goden eeren,
Laet ons u bystant noit in het gevaer ontberen:
En leidt ons heimelyk in Rhefus Legeroort,
Vergun ons dese bê, hebt gy ons oit verhoort.
Toen heeft hy aen een boom die wapens opgehangen:
En op dat sy te rug weer wendende hun gangen,
Niet misten dese plaets, in ’t duister van de nacht,
Heeft hy een arm vol rys en biesen daer gebracht.
Niet lang daer na syn sy in ’t Legeroort gekomen
Der Thraciers met list, die fliepen sonder schroomen:
Door arbeit afgemat, ’t heir lag by lyn geweer,
Dat in drie rijen sich geslagen hadt ter neer.
De Koning Rhefus lag in ’t midden, by syn paerden:
Doch wachters hadt hy niet, die hem by nacht bewaerden.
Ulysses sag hem eerst, en seide, die daer legt,
Tydides, is’t daer ons heeft Dolon van gesegt.
Trek uw geweer, en wilt infpannen al uw krachten,
En dood dit slapent Volk: wy moeten hier niet wach ten,
Dat, soo het wakker wiert ons selfs ombrengen sou.
En ik sal het gefpan los binden uit het touw.
Minerva onderwyl heeft nieuwe kracht gegeven
Aen Tydeus Soon, die straks heeft rechts en flings doen fheven,
Van dese Thraciers oneindeloos getal,
Die in hun bloet gefmoort verwekten geen geschal.
Gelyk een felle leeuw verslindt een kudde schapen:
Terwyl dat sorgeloos de moede Harders slapen:
Soo heeft Tydides ook, geleidt door sterkte en moedt,
Op die rampsaligen medoogeloos gewoedt.
Ulysses fleepte weg de dooden by de voeten,
Op dat het.schuw gefpan geen lyken soude ontmoeten,
Daer
Daer voor het mogelyk verschrikt sou blyven staen,
Noch synde niet gewoon daer over heen te gaen.
Als Diomedes was by Rhefus bedt gekomen,
Heest hy hem met syn swaert het leven fluks benomen.
Gevallen op het lyf, terwyl hy hem doorstiet,
En sondt hem met syn Volk na Plutos naer gebiet.
Het was of hem een droom Minerva hadt gesonden.
Ulysses heeft terwyl de paerden los gebonden,
Die waren vast gemaekt niet ver van’s Konings tent,
En heeft die met syn boog na’t Grieksche heir gement:
Om dat hy hadt de iweep, aen’t rytuig laten liangen,
Dit hebbende verricht verhaeste hy syn gangen.
En wenkte aen Tydeus Soon, dat hy hem volgen sou, Die stouter heldendaet noch ondernemen wouw. Hy overleide of hy voortrekken kon den wagen, "VVaer op de wapenen van Koning Rhefus lagen. Maer synde in dat gepeins, Minerva hem geboodt, Dat hy sich sou te rug begeven na de Vloot. Op dat de Troijers u de weerkomst niet beletten, Daer toe, sprak sy, een Godt hen aen sou konnen setten. De Helden deden dat, en raekten samen voort, Tot by den selfden boom daer Dolon was vennoort. Hier hielt Ulysses op de paerden, en liet springen, Tydides op den tak, daer Dolons wapens hingen, Die hy heeft afgerukt, en aen Ulysses bracht, En weer te paert geraekt, heeft daer niet lang gewacht. Apollo onderwyl begon de gunst te merken, \Vaer door Minerva quam Tydides te versterken, En dat sy sich tot hulp hadt aen syn sy geset, En hem behouden hadt uit dat gevaer geredt. Dies hy na Troijen vloog, waer voor hy placht te waken, En ging Hippocoön in ’t Leger wakker maken, De broederlyke Neef van Rhefus, als die sag, Dat Rhefus met syn Volk op ’t Velt verslagen lag: En dat hy heeft de plaets, waer op syn paerden stonden, Aen’t rytuig vast gemaekt noch onlangs, leeg gevonden:
Heeft hy luitkecls geschreeuwt, en jammerlyk gefucht:
De Troijers schoten toe onstelt op dat gerucht.
Die door verwondering niet wisten, schoon sy’t sigen,
Hoe dat men ongemerkt uitvoeren kon die lagen.
De Helden syn in ’t heir der Grieken weer geraekt,
En hebben wat geraes voortrydende gemaekt,
Dat Nestor aldereerst opmerkend’ quam te hooren,
En heeft gesegt, soo my bedriegen niet myne ooren,
Dunkt my, dat ik getrap van paerden werdt gewaer;
Syn de verspieders weer gekecrt uit het gevacr!
Maer’t was soo groot, waer in sy hebben sich begeyqn,
Dat ik bekommert ben veel eerder voor hun leven.
Sy quamen evenwel, als hy dat hadt verklaert,
En voor des Konings tent sprong ieder van syn paert. De Prineen hebben hen met groote vreugt ontfangen, En bleven aen den hals der overwinnaers hangen:
Elk wenste hen geluk, en trachte te verstaen,
Hoe dat,op desen tocht was alles toegegaen.
En Nestor heeft aldus Ulysses aengesproken;
Het heeft u noit aen moedt noch wys belcit ontbroken,
Maer dese uitvoering gaet ver boven myn verstant:
Seg hoe dees paerden syn gevallen in uw hant? Hebt gy die in het heir der Vyanden gevonden? Of heeft u eenig Godt die tot een gift gesonden?
De paerden van de kar der Zon syn niet soo schoon.
Wat hebt gy grooten lof yerdient Laertes Soon! Ik heb my meenigmael gevonden in veel slagen j Hoe out ik ben ik durf myn leven noch wel wagen.
Ik blyf niet op de Vloot wanneer men yechten moet,
Doch fulke paerden syn my nimmermeer ontmoet.
Daer heeft uw’ dapperheit een Godt door willen loonen,
En Pallas in gevaer bescherming aen u toonen.
6 Wyfe Neleus Soon, antwoorde Ulysses weer,
Gy slie waerachtig syt dcr Grieken roem en eer,
De Goden konnen licht noch schoonder paerden geven.
Nadien oneindig is hun macht gelyk hun leven.
Maer Maer dese rechtevoort, die gy verwondert siet,
Hecft onlangs Rhefus hier gevoert uit syn gebiet.
Sy waren afgericht te trekken’s Konings wagen.
De dappre Tydeus Soon heeft desen Vorst verllagen,
Eh twalef Overstens der Thraciers met hem.
Wy kregen Hectors spie te voren in de klem,
Dien dwongen wy den ffaet des Vyands te verhalen:
En hebben hem toen voort na d’Acheron doen dalen.
Ulysses sweegy en heeft getoont der paerden kracht,
Die setten met een sprong het over wal en gracht. Toen is in zegeprael hy’t Leger ingetreden, En voor Tydides tent, door’t Volk gevolgt, gereden; Alwaer de paerden syn op’s Princen stal geset. Die was soo wel als hy met sweet en stof befmet, Derhalven hebben sy sich in de zee gewassen, En reinigden hun lyf in Thetis frisse plassen. Terwyl een offer wiert voor Pallas ree gemaekt, Door welkers bystant sy syn uit gevaer geraekt. Ulysses, opsynSchip, liet Dolons wapens hangen, Waer na hy met syn maet wat voedfel heeft ontfangen. En als men hen den wyn in schalen hadt gemengt, Heeft, tot Minervas eer, den voorloop elk geplengt.


Einde van het tiende Boek.
<#ilias12>Continue
[p. 170]

DE ILIAS

VAN

HOMERUS.
__________________

ELFDE BOEK.

Urora quam het licht aen Mensch en Vee verkonden,
Als Jupiter in ’t heir deTweedracht heeft gesonden,
Die’t teekenin de bant van kryg hadten gewelt,.
En op Ulysses Schip sich neder heeft gestclt.
Van waer sy J,cst baer "stem de Grieken kon doen hooren.
Die hebben’t Vaderlant straksuit baer sin verloren,
Soo ras sy nieuwen moed hen ingeblasen hadt,
En hebben bet gewcer tot vechteu aengevat.
Na dat Atrides hen daer last toe hadt gegeven,
Die door den selfderi wint tot stryden wiert gedreven,
En stak derhalven Uchin ’t kostelyk geweer,
Het geen hem Cyniras geschonken hadt wel eer.
Als met hem een verbont die Koning focht te maken,
En in de gastvryschap daer door met hem te raken.
Nadien men door de Faem in Cyprus hadt verstaen,
Dat hy aen Ilium den Oorlog hadt gedaen,
En duifent Schepen hadt tot vracht van syn Soldaten.
Als hy gewapent was, heeft Juno hooren laten
De klank van haer geweer, en Pallas van haer schilt,
Het geen d’ontsteltenis der Grieken heeft gestilt.
Die gingen tot den stryt vol yver sich bereiden,
En lieten na de kant der gracht hun rytuig leiden.
Het

Het gantsche Leger trok vol moed de werken uit,
En maekte door de vreugt een schrikkelyk geluit.
Men sag in ordening voor aen het Voetvolk trekken,
Het geen de ruitery quam op de vleugels dekken,
De groote Jupiter die dese schikking sag,
Tot teeken van den stryt gaf straks een Donderstag:
En goot een dauw van bloet op d’oevers en de Velden,
Waer door in Plutos ryk geraekt syn dappre Helden.
De Troijers llrekten uit hun heir aen d’andre kant,
Op’t heuveltjen dat was gelegen by het strant.
Al waer aen ieder een syn post wieit aengewefen,
Door Hector, Acamas, Eneas hoog gepresen,
En door Polydamas, door wys beleit vermaert,
Polybius, en door Agenor, noit vervaert,
Waer onder syn geweest drie van Antenors Soonen,
Die men veel dapperheit hadt over al sien toonen.
De siere Hector tradt door al syn benden heên,
Wiens helder wapentuig gelyk de blixem scheen.
Dan wiert hy by die voor, dan by die achter stonden,
Om ieder syn bevel te geven, steeds gevonden.
Als’t brandende gestarnt, dat Vee en Menschen deert,
Somtyds verschynt, somtyds weêr in de wolken keert.
Toen wierden hantgemeen de Troijers met de Grieken,
En stieten op malkaer met lanssen en met pieken,
Het aerdryk wiert bedekt met dooden over al,
Waer van men wedersyds verloor een groot getal.
Gelyk een Akkerman gaet met syn metgefellen,
Van Ceres, in den oegst, de rype gaven vellen:
En door de sikkel’t graen op ’t Velt neervallen doet, Soo wiert de gront bedekt met lyken en met bloet.
Sy vielen aen op een, door grimmigheit verbolgen.
Als wolven die hun proi seer hongerig vervolgen.
En weken niet te rug, maer elk bleef op het Velt,
Waer op hy in ’t gelit door Hector was gestelt.
En niemant hadt in lt sin uit het gevaer te vluchten.
De Moeder van’elead van tranen en van fuchten,

De Tweedracht liet allcen sich vinden in den stryt,
Om dat haer het gesicht van moort en bloet verblydt.
De Godensyn bedroeft op den Olymp gebleven,
Mits Jupiter’t geluk aen Hector wilde geven,
Die sittende op syn throon vol glans en heerlykheit,
Niet wiert verset door’t geen van ieder wiert geseit.
Dan sag hy na de Stat van Troijen met behagen,
Dan heeft hy na de Vloot der Grieken’t oog geslagen.
Het scheen dat hy vermaek uit dat gesicht genoot,
Als soo veel duisenden van menschen syn gedood.
Soo ras de dageraet den Hemel quam verlichten,
Sag men van wederkant de lucht vervult met schichtenr
Vermoeit syn middagmael in ’t dal reemaken kan, Begon het Gvieksche heir, door nieuwen moed ontsteken In de gelederen der Troijers in te breken.
Den Koning Bienor dood vallen in het iant.
Diens schiltknacp Oileus sprong aenstonts van syn wagen,
Om een verwoedt gevecht met Atreus Soon te wagen:
Uit wraek dat die syn Prins door’t swaert hadt neergevelt
Doch hy wiert soo onthaelt, dat hy’t noit hecft vertelt.
Als Agamemnon hadt de lyken doen ontkleeden,
En dat sy waren naekt, bleek aen de blanke leden,
Dat het jong Krygsvolk was, in schaduw opgevoedt,.
En dat tot desen dag noit Vyant hadt ontmoet.
Tocn heeft hy Antiphus en Ilus, Priams Soonen,
(Die waren in ’t gevecht om daer hun moed te toonen)
Kloekmoedig aengerandt, d’een heeft de kar gement,.
En d’ander het geweer op Atreus Soon gewendt.
Achilles hadt voorheên die weten te bespringen,
Daer sy op Idas top de Schapen weiden gingen.
Doch hadt op’s Vaders bede in vryheit hen gestelt,.
Die daer voor hadt veel gout tot losgelt hem getelt.
Die Princen hebben toen een harder lot geledcn,
Want na dat hen een wyl At rides hadt beitreden

Atrides tradt voor aen, en deedt


Stak hy door Ilus borst syn pick: en heeft het hooft,
Met syn verheven swaert, van Antiphus geklooft.
Hy smeet van boven neer de Prineen van hun wagen. En loopend’ na hen toe, daer sy zieltogent lagen, Nam hunne wapenen, en fondt die na syn tent: Toen quam hem wee’s in ’t sin dat hy hen hadt gekent, Wanneer Achilles hen hielt op syn Vloot gevangen. Na die manhafte daedt wende Atreus Soon syn gangen, Voort na Pifander heen en na Hippolochus, Twee Soonen voortgebracht door Helt Antimachus, Die oorfaek was geweest, door eigenbaet gedreven, Dat Helena niet wiert de Grieken weergegeven. Mits Paris in den raet syn stem hadt omgekocht. De Koning heeft uit wrok diens Soonen opgesocht, En viel daer sel op aen, gesint hen aen te randen. Dat siende beefden sy, de toom viel uit hun handen, De paerden luisterden na hunne stem niet meer j Dies knielden sy verbaest op ’t rytuig voor hem neer. En riepen, Atreus Soon, wy geven ons gevangen, Myn Vader sal aen u veel losgelt voor ons langen. Antimachus besit veel schatten, dood ons nietj Wat baet het u, dat gy een hant vol bloets vergiet? Sy meenden hem hier door met tranen te bewegen, Maer hebben uit syn mont dit stuers bescheit gekregen: Nadien Antimachusj sprak hy, u Vader is j Verwacht gy te vergeefs van my vergiffenis. Wanneer Laertes Soon en Menelaus quamen, Om middelen van peis met Priam te beramen, Was hy’t, die gaf den raet dat men die dood sou slaen. En laten noit te rug hen na de Grieken gaen. Defe onrechtvaerdigheit sal ik u nu doen boeten. En fmeet toen van de kar Pifander voor syn voeten, Naer dat hy hem de piek eesteken hadt door’t hart, -"m Waer door Hippolochus foodanig wiert benart, Dat hy neer sprong, en heeft syn handen opgeheven, Den Koning biddende met tranen om het kven.
y i Mae Maer Agamemnon hieuw hem hooft en handen af, S©o dat hy ook den geest gelyk syn Breeder gaf. De beide lyken heeft Atrides daer gelaten, En vloog in het gedrang der vechtende Soldaten. De Grieken volgden hem, en boden hem de hant, Het Voetvolk deedt syn best: de Vyant hicl t geen stant. En wiert van d’eene plaets na d’andere gedreven: De Koning vocht te voet, en deedt veel Troijers iheven. Gelyk als in een bosch ontstaet een felle brant, Die meenig boom vernielt op het omleggend’ Lant, Soo heeft hy op malkaer de Vyanden doen vallen, En dreef hen met de kling na de Troijaenschen wallen. Veel wagens stonden leeg, ’t gefpan raekte op de vlucht Een donkre wolk van stof verhief sich in de lucht. Soo dat te nauwer noot de Legers langer sagen, En hebben meenigmael in ’t duister mis geslagen. Door sorg van Jupiter wiert Hector in den flrydt, Van het verheven stof, en’t schietgeweer bevrydt. Doch Agamemnon focht dien Vyant t’achterhalen, Om, soo hy hem versloeg, te mogen zegepralen. Met voorbeelt en syn stem gaf hy de Grieken moed, En volgde’t vluchtend heir der Troijers op den voet: Dat in wanorderen by Ilus graft gekomen, Heeft overhoop de wyk op Ilium genomen. Als tot de Scesche poort hy het hadt nageset, Hielt hy daer stant, en heeft den ingank hen belet. Gelyk men siet een leeuw verstroide schapen dooden, Wiens klaeuwen door de vrees de Hai ders syn ontvloden, Soo heeft hy d’achtersten der vluchtelings vermoort, Eer dat sy in de Stat geraekt syn door de poort. Maer Jupiter, als die hem nadren sag de mueren, Ging Iris syn Bodin, aenstonts tot Hector stueren: Waer door hy seggen liet, soo lang Atrides woedt, Dat Hector voor’t gewelt der Grieken wyken moet. Doch stutten, soo hy kan, hem door syn beste bendeu, Tot Agamemnon sich uit het gevecht furl wenden;

[p. ]
Soo ras als die gewont weer na syn Schepen rydt,
Seg, dat de kans dan sol verandren van den strydt:
En dat 1k hem daer na sal d’overwinning geven,
Als hy tot aen de Vloot de Grieken heeft gedreven:
Sy sullen op hun beurt syn macht niet tegen staen.
Als Iris aen dien Helt die boodschap hadt gedaen,
Is sy weer na den top van Idas berg gevlogen,
En als een dunne damp verdwenen uit syne oogen.
Hy sprong van ’t rytuig af, dat by de mueren stont,
Waer op hem de Godin gewapent sitten vondt.
Toen focht hy tot den strydt syn benden te vergaren,
Die, siende syn gelaet, begonden te bedaren:
Sy kregen nieuwen moedt, en boden tegenstant,
Afwassende, in het bloet des Vyands, hunne schandt.
De Grieken, die’t gewelt der Troijers tegen stonden,
Die hebben onderstant hun makkers toegeionden,
Door de langwyligheit des arbeks afgemat,
Dies het bloetstorten wiert van alle kant hervat.
Atrides, die syn moed wilde overal doen blyken,
Gaf’t voorbeelt aen syn Volk van niet te rug te wyken:
En stelde sich voor aen in ’t heetste van ’t gevecht,
Daer meenig stoute daedt wiert door hem uitgereclrp.
Godinnen van Parnas uit Jupiter geboren,
Ik bidt u dat gy my wilt uit uw mont doen hooren,
Wat dppre bontgenoot of moedige Troijaen,
Dorst Agamemnons kracht en aenval wederstaen?
Het was Iphidamas een van Antenors Soonen,
Die daer toe quam syn wil en strytbaerheit vertoonen.
Theano hadt dien Helt in Thracien gebaert,
Daer hy wiert opgevoet aen syn Grootvaders haert.
Cysseus hadt hem soo lief, in ’t bloeijen van syn jaren,
Dat hy den jongeling liet met syn Dochter paren.
Na dat hy was getrouwt, heeft hy eerlang verstaen,
Dat Griekenlant den kryg hadt Troijen aengedaen:
Dies hy syn Vaderlant syn bystant aen quam bieden.
En siende’t Troische Volk voor Agamemnon vlieden,
[p. ] Heeft hy in het gedrang hem overal gesocht,
Op dat by met syn hant den Koning dooden mocht.
Die siende dat op hem een stout Helt aen quam rukken,
Dacht in de voorbaet hem syn spies door’t lyf te drukken;
Doch vruchteloos, nadien’t Iphidamas ontweek,
Die op het harnas bracht van Atreus Soon cen steek.
Maer kbnde met de punt niet door het yser dringen,
En deedt door het gewelt syn lans in stukken springen.
Atrides heeft verwoedt syn Vyant aengevaert,
En hieuw hem in het hooft soo vinnig met syn swaert,
Dat d’ongelukkige begon te fuifebollen,
En quam niet lang daer na doodjvoor syn voeten rollen. Na dat de Koning hadt Iphidamas gedood, Heeft hy’t mishandelt lyk Yan wapenen ontbloot: En die in fcegeprael de benden door gedragen. Soo ras dat Coon sag, de Broer van den verslagen, Die’t schoone wapentuig ten eersten heeft gekent, Heeft hy sich tot de wraek na Atreus Soon gewendt, En met syn scherpe schicht hem door den arm gesteken: Atrides wiert verwoedt, als hy syn bloet sag leken. Hoewel hy was gewont, hy week niet uit den slag, Maer sette Coon na, dien hy wegloopen sag. En heeft hem met syn swaert het hooft van ’t lyf geslagen, Terwyl hy besich was syn Broeder weg te dragen. Waer door Antenor heeft verloren te gelyk, Twee Soonen, op een dag gedaelt in Plutos ryk. Defe ontvertfaegde Helt deedt alles voor hem wyken, En maeide met syn kling een meenigte van lyken: Die hy na d’Acheron met piek of steenen fondt, Schoon dat syn rookent bloet vloodt uit de versche wont. Doch als het wat verkoelt daer na begon te stremmen, Verhefte sich de pyn, en quam syn hert beklemmen: Die soo onlydlyk was, gelyk in barensnoot, Een Vrouw raekt door de fmert op d’oever van de dood. Dus kon hy langer niet de groote pyn verdragen, En stygende weerom op synen Lcgerwagen,

Begaf sich uit den slag, hoe seer het hem verdroot,
En liet syn Voerman hem wegvoeren na de Vloot. Maer heeft al d’Overstens aldus eerst aengesproken, Nadien dat door de pyn werdt myn besluit gebroken,
Soo laet ik op u staen den voortgang van den strydt,
Mits d’overwinning my Saturnus Soon benydt. Gy Prineen doet uw best om ’t voordeel voort te setten, ’t Geen ik verkregen heb j ten minsten te beletten,
Dat tot de Grieksche Vloot de strydt niet nadren mach,
Op dat gy niet verliest de glory van den slag. Soo ras als aen het oog van Hector was gebleken, Dat Agamemnon was uit het gevecht geweken,
Sprak hy syn benden aen, en seide schep weer moed,
Troijanen, Lyciers en gy van Dafdaens bloet:
De felste Vyant wykt, wilt weêr op nieuw beginnen,
Saturnus Soon belooft dat ik sal overwinnen.
Bedient u rechtevoort van de gelegentheit,
Waer door onsterflyke eer aen u werdt toegeseit. Tast nu de Grieken aen, sy killen haest vertragen, Door arbeit afgeflooft, en doet hen weêr verdragen,
Dat gy geleden hebt. Als hy dit hadt gesegt,
De fabel in de hant, hervatte hy ’t gevecht.
Soo geeft een jager moed aen de vermoeide honden,
Wanneer hy heeft een leeuw of everswyn gevonden:.
Op dat sy ’t vreeslyk dier, door hun vernieuwde kracht,
Met tanden vol van bloet aengrypen in de vacht. Wie waren in ’t begin soo onvertfaegde Helden, Die tegen het gewelt van Priams Soon sich stelden?
Agesilaus was ’t, Orus, Opheltius,
Eiumnus, Opitus, Clytus, Antonous, Die met Hipponous en Asseus ’t dorsten wagen, Maer wierden een voor een door Hectors kling verslagen.
Met meenig stout Soldaet, die woedend’ hy doorstak, Als door de Vyanden hy moedig henen brak. Gelyk als Zephyrus de wolken kan verdryven, Die ’t onweer in de lucht doet by malkandren blyven’,
Wanneer de zuidewint daer met gewelt op blaest: Soo wiert het Grieksche heir door Hectors stael verbaest, Dat het sou door de vlucht syn op de Vloot geweken. Toen hoorde Tydeus Soon dus door Ulysses spreken:
Heeft niemant dan mecr moed wat lafheit komt ons aen! Dat wy, die d’overhant al hadden, loopen gaen! Soo Hector meester werdt, sal hy de Vloot verbranden. En moeten wy dat sien! wat grouwelyke schanden! Daer Diomedes op antwoorde, wat my raekt, Ik sal verhinderen dat hy sich meester maekt. Staet my kloekmoedjg by, en het ons hem bevechten: Doch onse poging sal niets goeds uit konnen rechten, Nadien dat Jupiter de Troijers gunst toe draegt, En dat de nederlaeg der Grieken hem behaegt. Dit hebbende gesegt, heeft hy Tymbreus verslagen, En hem met syne piek gestooten van den wagen. Moliones syn knaep het selfdc lot genoot, Die door Ulysses hant wiert by syn Prins gedood. Voldaen dat defc twee niet meer te vreelen waren, Soo drongen sy in ’t digst der Troische heijerscharen: En fmeten overhoop al wat hen is ontmoet, Gelyk een rnfend swyn op de bloedhonden doet. Waer heen Ulysses sich en Diomedes wenden, Verwoesten sy door’t swaert de Phrigiaensche benden. Herstellende den stryt in ’t aensien van de Son, Terwyl het Grieksche heir weer adem scheppen kon. Toen setten op hen aen twee dappere Soldaten, Die by malkanderen op ’t selfde rytuig saten. Hun Vader Merops was een wyfe wigehelaei", Die hen verboden hadt, voorsiende het gevaer, Dat sy niet na den kryg van Troijensouden treklcenr Waer toe de glory scheen hun herten op te wekken. Soo dat, verachtende het Vaderlyk verbot, Sy volgden het besluit van hun rampsalig lot: En hebben uit de Stat Percote sich begeven, En uit hun Vaders huis, ten koste van hun leven,
Want Diomedes heeft hen beiden neêVgevelt. En trok hen van het lyf de wapens met gewelt. Ulysses onderwyl door dapperheit gedreven, Heeft voor syn woedent swaert de Vyanden doen beven: Waer mee hy heeft geslacht den Helt Hippodamus, En fondt na d’Acheron daer na Hyperochus. Van boven Idas top, sag Jupiter hen vechten, Die weer begon den moed der Grieken op te rechten. Hy stuite’t vluehtent heir, dat hy aenvallen deedt, Soo dat het dapperder als van te voren streedt. Het voordeel was gelyk, dat bei de Legers kregen, Die maekten heuvelen van dooden op de wegen. Agastrophus bleef dood door Diomedes hant, Die vechtende te voet door hem wiert aengerandt: En heeft hem met syn piek in felle moed doorsteken. Hadt hy syn kar gehadt, hy was’t gevaer ontweken. Daer achter het gedrang syn schiltknaep meê bleef stacH, Dies hy die missende syn lot niet kon ontgaen. Als Hector van dien Helt het lyk den gront sag dekken, Quam hy met groot gcschreeuw, op Diomedes trekken, Syn benden volgden hem, gemoedigt tot den slag. Soo ras als Tydeus Soon de Troijers nadren sag: Sprak hy Ulysses aen, en seide seer verbolgen, Op dese donkre wolk sal licht een onweer volgen. Wy moeten evenwel niet swichten, dapper Helt, Maer wederstaen’t gewelt van Hector met gewelt. Als hy dit hadt gesegt, heeft hy syn speer gedreven, Op Hectors stalen helm; doch die is heel gebleven: ( Een gift die aen dien Prins Apollo voormaels gaf:) Dies stuite van ’t helmet Tydides werpschicht af. En evenwel de slag heeft duiseling gegeven, Daer Hector door bedwelmt is niet voor aen gebleven, Maer week wat achterwaerts, daer hy op d’aerde viel, Mits dikke duisterheit benevelde oog en ziel. Doch hy bequam weer haest, en niet bequaem tot stryden, Reedt hy uit het gerecht, om verder ramp te myden.
[p. ]
Tydides volgde hem den degen in de hant,
En riep hem na, ontvlucht gy dus uw dood en schant?
Het heeft niet veel gescheelt of ik hadt u doen sneven,
Indien Apollo u geen bystant hadt gegeven.
Maer ik verzeker u, als gy my weer ontmoet,
Dat ik in dat geval niet sparen sal u bloet:
Nu sal ik voor u vlucht de Troijers doen betalerr,
En die in plaets van u, na d’Acheron doen dalen.
Syt gy myn hant ontfnapt het is niet sonder hoon.
Om van syn wapenen het doode lyk t’ontblooten:
Maer ecr dat hy de gefp van ’t harnas hadt ontiloten,
Heeft Paris met een pyl hem door den voet gewondt,
Van achter Ilus graft daer hy verborgen stont.
En riep hem lagehend’ toe, ik heb niet mis geschoten:
Doch ik hadt grooter vreugt, door uw quetfuer, genotert,
Indien ik hadt myn pyl u door het hert gejaegt,
Soo hadt gy naderhant de Troijers niet geplaegt.
Die hadden onderwyl weêr adem konnen halcn,
En door uw dood een eind gekregen hunner qualen.
Want gy geeft soo veel schrik aen hun vertfaegt gemoed,
Gclyk een felle leeuw aen bloode schapen doet.
Daer Diomedes op antwoorde sonder schroomen;
Boogschutter, soo gy dorst wat nader by my komen,
En meten voor de vuist uw krachten met de myn,
Dan soude uw pyl en boog u niet voordeejig syn.
Gy pocht als of gy hadt een groote daedt bedreven,
Dat gy my door het vel een schampscheut hebt gegeven:
En’t is of my een wyf hadt krabbende gewont,
Lashartige gy syt macr dapper met den mont.
’t Hairkrullen is uw werk, en Vrouwen te bekoren:
Macr gy syt tot de kryg, verwyfde, niet geboren.
Men aebt van uws gelyk den Iteek noch scheuten niet,
Die doodelyker syn, als ik op iemant schiet.
De Vrouw, van dien ik raek, siet men haer aensicht scheuren
Syn Kinderen bedroeft in rouw syn dood betreuren.

Daer komen om syn lyk meer gieren uit de lucht,
Als weeuw of wees, wier hert om syn afsterven sucht.
Ulysses naderde, daer op, en wat gebogen, Heeft d’ingeschoten pyl weer uit den voet getogen. De pyn was niet heel groot in ’t eerste, maer begon Onlydelyk te syn, dies hy niet dueren kon: Dit dwong hem in der yl te klimmen op syn wagen, Endoen, door het gefpan, sich na de tenten dragen. Toen deinfde’t Grieksche heir, dat uit malkandren week: Ulysses bleef noch staen aswachtent houw en steek. En sprak dit in syn hert: wat sal ik gaen beginnen! Ik heb geen leans alleen een Leger t’overwinnen. Sal ik met d’anderen my geven op de vlucht! Dat lydtjnyne achting niet, ik ben voor schandt beducht. Indien ik onvertfaegt in ’t vechten wil volherden, Van alle kant omringt, sal ik gevangen werden. Want Jupiter vervolgt de Grieken met syn haet, Die hy, door angst en vrees bevangen, wyken laet. Maer dat is evenveel. Ik moet my reeds verwyten, Dat ik getwyffelt heb: moet sieh een Helt niet quyten? EenBloodaert neemtde vlucht, eenManvan moed blyftstaen. En, wat hem overkomt, siet geen gevaren aen. Terwyl hy overweegt in syn gemoed die dingen, Siet hy de Troische macht hem nadren en omringen. Doch tot hun bngelukj hyflaet, hy houwt, hy stoot, Terwyl een meenigte werdt door syn swaert gedood. Gelyk een everswyn van alle kant bestoten, j Met houwers in de muil komt op de bloedjacht stooten, Soo weerde Ulysses sich, hy velt Dejopitus, En offerde aen Godt Mars Thoon en Ennomus. Toen is Chersidamas van ’t rytuig afgesprongen, En op Laertes Soon in ’t harnas aengedrongen. Die heeft hem met syn swaert doen byten in het fant, En Charops storte neêr, verslagen door syn hant. Als Socus’t droevig lot syns Broeders hadt vernomen, Xshy tot Charops hulp kloekmoedig aengekomen,
En rande Ulysses aen, terwyl hy heeft geseit,
Gy,. welkers dapperheit men roemt en wys bcleit:
d’Eer van ons beider dood sult gy van daeg verwerven,
Met onfe wapenen, of door myn handen sterven.
Hy schoot op hem syn schicht, als hy dat hadt gesegt,
En heeft die tot in ’t vlees door’t harnas heen gehegt.
Doch Pallas hadt de slag een weinig afgewefen,
Dies niet was voor’t gevolg van de quetfuer te vreesen.
Ulysses voelende geen doodelyke wont,
Is wat te rug gegaen, van den bebloeden gront:
En sei, rampfaelge Soon van Hippafus de strikken
Des doods omringen u, waer in gy haeli sult stikken,
Waerom hielt gy my op, Çn hebt op u gehaelt,
Den slag die op den kop der andren was gedaclt.
Gy sult van uw besluit de reukeloosheit boeten,
Als Lachesis u sal neervellen voor myn voeten.
En Pluto tot syn deel verkrygen sal uw ziel,
En ik u wapentuig, soo ras ik u verniel.
Als hy dit hadt gesegt, is Socus hem ontweken,
Door dien aen hem de moed door’t dreigen quam ontbreken:
Maer hy wiert achterhaelt door d’onvermoeiden Griek,
t)ie hem van achteren doorboorde met syn piek.
Hy viel op ’t aengesicht en heeft de spraek verloren,
En moest noch voor syn dood Ulysses schimpen hooren.
Gy.hebt, sei die, gedacht dat gy waert rap te voet,
Uw loopen was vergeefs, de dood maekt rasser spoet.
Uw Ouders sullen nu den troost niet hebben mogen,
Te fluiten met hun bant de schelen van uwe oogen.
De gieren sullen u bier vinden in het flyk,
En vechten om het aes op uw verslagen lyk.
Daer prachtig’t Grieksche Volk myne uitvaert sal doen houwen
En laten’t myner eer een marmre graftstee bouwen.
Toen trok hy uit syn wont de schicht die Socus schoot,
Die noch in ’t harnas stak, daer aenstonts bloet uit vloodt
En heeft een pyn gevoelt, die hy niet kon verdragen,
De Troijers schepten moed, soo ras als sy dat lagen:
En vielen op hem aen, hy week op dese vloet,
Die hem heeft overstort, doch langsaem voet voor voet.
Driemael riep hy om hulp, en seide ik ben verloren:
Driemael quam dat geroep in Menelaus ooren.
Die sich heeft tot den Soon van Telamon gewendt,
En seide Ulysses moet geraekt syn in elendt.
Hy moet verlaten syn: wy moeten hem ontfetten, En soo het mooglyk is, laet ons syn dood beletten. Hoe dapper dat hy is, ik vrees dat het getal, Van soo veel Vyanden, hem doen befwyken sal. Dit seggend’ schoot hy toe, en Ajax ging hem volgen, Fier als de Wapengodt wanneer hy is verbolgen. Ulysses was omringt door Troijers j als een hcrt, Dat door cen pyl gequetst, vervolgt door jagers werdt. Hy kecrde van sich af de slagen en de sieken, En door’t verlies van bloet was hy byna befweken: Wanneer hy wiert bedekt door Ajax beukelaer, Die sich voor hem geftelt heeft midden in ’t gevaer. Dat gaf de Troijers schrik, die over noop sich llieten, En onder’t groote schilt Ulysses schuilen lieten. Tot Menelaus hem heeft op syn kar geleidt, Dies hy door hun ontsct geraekte in veiligheit. De Soon van Telamon, door dapperheit gedreven, Viel op de Troijers in, en bracht’er veel om ’t leven. Hy heeft terstont gedood den dnppren Dolyclus, Natuerelyke Soon van Koning Priamus. Schoon hy wiert bygestaen door veel voorname Helden, Die sich rondom syn lyf gelyk een bolwerk stelden: Waer van hy heeft gequetst Lyfander, Pandocus, Pylartes, en daer na den braven Pyrafus. Gelyk als een rivier komt van de bergen stroomen, Breekt door de dyken heên, rukt uit den gront de boomen, Als de gesinolte fneeuw het water swcllen doet, Soo kon niets tegenstaen aen Ajax felle moed. ’., De tyding onderwyl hadt Hector niet vernomen, Van’t geen dat aen lyn Volk reeds over was overkomen:

Om dat hy sich aen’t hooft der flinker vleugel vondt, Die in slagordening aen Xanctus oever stondt. Daer hy met stervenden hadt opgehoopt de wegen, Of dooden, neergemaekt door scherpte van syn degen. En hadt veivult met bloet de velden, en de lucht Met weerklank van geschreeuw, of pynelyk gefucht. Hy hadt Idomeneus en Nestor daer bestreden, En hadt te voren noit getoont die dapperheden. De Grieken evenwel weerstonden syn gewelt, En weken niet een voet voor’t woeden van dien Hclt, Die hy niet breken kon, te vast in een gefloten. Als Paris met een pyl Machaon heeft geschoten, En pynelyk gewondt aen’t rechter schouderblat, Waer op Idomeneus het woort heeft opgevat: En seide, Neleus Soon, klim haestig op uw wagen. Ryd met Machaon weg uit het gevacr der slage-n. Of anders krygen hem de Troijers in hun macht, Soo hy alvorens niet door hen wcrdt omgebracht. Een Arts gelyk als hy kan’t Leger meerder baten. Dan groote meenigte van dappere Soldaten.
Hy weet hoe men een pyl moet trekken uit een wont, "En wat heilfame drank de sieken maekt gefont. Den Soon van Esoulaep wilt na uw rytuig flepen, En voert hem op uw schoot na Agamemnons Schepen. Dat Nestor heeft gedaen. Cebriones die Gig, Dat Hectors heir begon te wyken uit den slag, Is sulks in alleryl aen Hector gaen verkonden, En sprak dus A jax heeft veel van uw Volk verslonden, Terwyl dat gy het heir der Grieken hier verslaet, Begeef u derwaerts dan, alwaer het qualyk gaet. Dit seggende heeft hy syn paerden voortgedreven,
Die staende noch voor lyk noch wapens syn gebleven:
Tot Hector midden in de Grieken sich begaf, Maer hicl t sich evenwel van Ajax altyd af. Die groote dapperheit hadt op die dag bewefen, Tot dat hem Jupiter heeft eindelyk doen vreesen.
[p. ]
’t Gesicht van Hector heeft, schrik in syn hert verwekt. En met syn beukelaer heeft hy syn rug bedekt. Doch hy bleef vechtende sich na den Vyant wenden, En stuite meenigmael de naderende benden.
Hy week gelyk een leeuw, dien ’t rot der boeren dryft, Die somtyts daer voor vlucht, somtyts weêr staende blyft. Met honger siet de leeuw de runderen daer weiden, Doch hy moet van syn proi, door vrees van wonden scheiden. Soo ging het Ajax ook, d’eer deedt hem tegenstaen, De vrees bewoog syn hert, om het gevaer t’ontgaen. Dus laet een efel sich niet uit het koren jagen, Schoon dat de jongens hem vervolgen met veel slagen, Daer de bewaring aen was van ’t gewas gestek, Eer dat hy is verfaedt, verlaet hy niet het Velt. De Soon van Telamon wachtte af een vlucht van schichten. Eer dat syn groots gemoet voor het gewelt wil swichten: Schoon dat hy aerfelde, blyft syn gedrag soo stout, Dat hy het Troisch gewelt ver van de Schepen houdt., Hy doet syn best om ’t heir der Grielcen te beschutten, En d’aenval met syn schilt der Vyanden te stutten: Daer bleef soo meenig pyl vast in syn beukelaer, Dat die wiert door ’t gewicht voor hem by na te swaer: Behalven d’anderen die men in d’aerdt sag steken, Die vlogen tot hem niet, of die hy hadt ontweken. De dappre Erypylus, de Soon van Evemon, Liep hem te hulp, en mikte op Vorst Apifaon, Terwyl die met syn swaert op Ajax aen quam stooten. Dien hy heeft met een pyl door ’t ingewant geschoten, En hebbend’ hem gedood, trok hy hem ’t wapen uit: Doch Paris spande een boog en trof hem door dc huit. Soo dat hy door de pyn het Leger moest verlaten, Doch lprak alvorens aen de Princen en Soldaten. En seide, soo gy niet redt Ajax uit den noot, Soo blyft de dapperste van al de Grieken dood. Die schepten daer op moedt, en gingen sich herstellen,.Als op de Troijers sag de pieken Ajax vellen,
A a Be
Begaf hy sich by hen, door bystant opgerecht, En heeft weêr heviger ontsteken het gevecht. Terwyl de Vyanden malkanderen verflonden, Heeft Nestor met syn kar in ’t Leger sich gevonden, Daer hy Machaon bracht, Achilles voor syn tent, Dat siende, heeft het woordt tot Patroclus gewendt: Enleide, gfl myn Vrient, aen Nestor aenstonts vragen, Wien dat hy uit den slag heeft na de Vloot gedragen? Het moet daer qualyk gaen. Nu sal ik sien den dag, Dat men my smeken sal om bystant met ontsag. Het rytuig quam soo ras voor by myne oogen rennen, Dat ik van ver niet kon, wie dat het was, bekennen. Sou het Maochaon syn! ’t scheen of hy hem geleek: Waer op Helt Patroclus aenstonts tot Nestor week. Die met Machaon fat op d’oever om te rusten, Daer scheppende de lucht en koclte van die kusten. Maer syn niet lang daer naer in Nestors tent gegaen. Daer Hecamede heeft hen goet onthael gedaenj Uit Vorst Arsinous van Tenedos gesproten, Die hy van ’t Grieksche Volk hadt tot een gift genoten, Dat voor syn wysheit hadt hem die slavin vereert, Als door Achilles wiert dat eilant overheert. Sy heeft in Nestors kroes een lekkren drank geschonken, Toen ieder hadt daer uit cen braven teug gedronken, Set sy hen honing voor, dienieuwwas, in een vat, Waer in sy uye en bloem van meel gemengelt hadt: Het geen den dorst verwekt. Waer nevens men sag blinken Op tafel, Nestors kelk, waer uit hy placht te drinken: Die vier hantvatten hadt, en op vier pooten stont, Met goude nagelen vereiert en dubblen gront. Hy kon hem maer alleen oplichten, vol gegoten. Hun onderhout begon, als elk hadt wyn genoten. Daer op is Patroclus verschenen voor de deur, Dien Nestor wiert gewaer, hem siende door een scheur: En ging hem by de hant na binnen fclver leiden, Daer hy voor hem een stoel uit eerbiedt liet bereiden.
Doclvdefc weigerde te nemen syn gemak, Om dat, uit grooten haest, hy liever staende sprak: Enseide Thetis Soon, ô Nestor, soekt te weten, Wie dat gequetst by u heeft op uw kar geseten? Ik sie nu selfs dat het Machaon is geweest. Die my gesonden heeft is yverig van geest, Hy sal met ongedult myn wederkomst verbeiden, Laet my dan toe dat ik aenstonts van u mach scheiden. Gy ként de hevigheit en gramschap van dien Helt, En weet ook dat by hem d’ontschulding weinig gelt, De wyfe Nestor gaf tot antwoortj hoe kan ’t wesen, Dat derenis met ons Achilles heeft bewesen? En wie dat is gewondt sich onderrechten laet: Hy weet niet dat ons heir is in soo slechten staet. De dapperste Overstens syn na hun tent gesonden, Ulysses en de Soon van Tydeus hebben wonden. Atrides is gequetst, Erypylus gewondt, En Arts Machaon ook, dat gy getuigen kont. Achilles evenwel werdt daer door niet bewogen: Die soude ons alle sien ombrengen voor syne oogen. Wacht hy dan tot de vlam de Schepen heeft verbrandt En dat wy neêrgevelt zieltogen in het fant? Is het syn wil dat wy hier alle sullen sneven? Want myne kracht begint myn ligehaem te begeven. Ach! dat het rechtevoott behaegde aen ’t Godendom, Dat ik de sterkte kreeg van myne jeugt weêrom! Als ik het ongelyk ging op d’Eleërs wreken, Die waren uit ons Lant met grooten buit geweken. Ik heb hun ryk verwoest, hun kudden weg gerooft, En heb Itymoneus doen fneuvelen, hun Hooft, Soon van Hyperochus, die ’t Elis toen regeerde, En van de runderen den aenval moedig keerde. Ik heb hem aengerandt daer hy voor ’t Leger stont, En met myn felle kling doen byten in den gront. De vrees beving daer op het hert van syn Soldaten, Meest Harders, die de! schrik het Slagvelt deedt verlaten.
A a z
Wv hebben grooten buit tot Pylos aengebracht, Daer zegepralende wy raekten in by nacht. Myn Vader kon syn vreugt, my siende niet uitdrukken, Dat my myn eerste tocht loo wel quam te gelukken; Soo ras dc morgenstont het licht doen schynen hadt, Wiert door Herauten stem ycrkondigt door de Stat. Dat wie van Elis Volk hadt plondering verdragen, Kon voor’t verloren goet vergoedingkomen vragen. Elk gaf sich na de mavkt, alwaer door d’Ovrigheit, Het ingedreven Vee verdeelt wiert met bescheit.?t Is ongelooffelyk, wat Volk daer is gekomen, Dat door d’Epeers stroop hun have was ontnomen. Maer ik moet d’oorfaek u verhalen en’t begin Van d’aengevangen kryg: befef dan in uw sin. Dat Hereules al lang, eer dit is voorgevallen, Tot Pylos was geweest, en overwon.de wallen, Verwoestende de Statj daer meenig jongeling, Die sich kloekmoedig queet, gevelt wiert door de kling. Van twalef Kinderen die. Vader hadt in ’t leven, Was ik maer d’eenigste, die over is gebleven. d’Epeers namen toe door Pylos ongeluk, En deden pns niets aen als overlast en druk. Door die bejegening wiert Vaders toorn ontsteken, Hy liep hunn’ Landen af, om schade en schand te wreeken: Wegnemende hun Vee, gedurende’t krakeel, En’t belle van den buit verkreeg hy tot syn deel. ’t Is waer, hy hadt van hen groot ongelyk geleden: Daer hebbend’ heen geschikt vier paerden schoon van leden, Hartdravers voor syn kar om in de wedloopsbaen, Na den beloofden prys der spelen te doen staen: Een drievoets vat van gout, dat Vader socht te winnen: Maer d’onrechtvaerdigheit beving Augeas sinnen, Soo dat hy het gefpan aen den koetsier ontnam, Die droevig weer te voet tot synen Meester quam. Myn Vader kon dien hoon niet ongevoelig lyden, Dies hy daerom begon den Koning te bestryden.
d’Eleers brachten haest een machtig heir in ’t Velt, En hebben aan het hoost de Molions gestelt, Die toen ter tyt noch jong en onbedreven waren, En in Mars oeffening maer tamelyk ervaren.
Aen ’t eind van Pylos Lant, digt aen Alpheus vliet, Legt op een klip een Stat, die Thryoessa hiet: Pe Vyant meende die aennadrend t’overvallen, Maer hy was naeuwelyks gelegert om de wallen, Als ons Minerva heeft daer kondschap van gedaen, En rade dat men moest gewapent hen weerstaen. Wacr toe de Pyliers niet lchenen ongenegen. Ik voelde myn gemoedt tot dapperheit bewegen:
MynVader, tot dien tocht, vondt my te jong en teer En floot myn rytuig op beneffens myn geweer. Doch te vergeefsj want ik ben uit de Stat geweken, En hebbe my te voet by’t Paerdevolk versteken. Mits my Minerva leide en aengemoedigt hadt. Half weg van Thryoefla en Pylos onse Stat, Vindt men den Minyas, wiens waterryke stroomen, Men langs Aretas muer in Thetis schoot siet komen. Ons’ ruitery bleef staen aen diens bemosten kant, Tot dat het Voetvolk was daer neffens aengelandt. Men raekte aen d’oversyde, als het begon te dagen, En langs Alpheus stroom heeft men sich neergeslagen., Daer men geoffert heeft aen Jupiter een stier, Een aen Neptunus ook, en een aen de Rivier. Een ongetemde vaers is Pallas opgedragen. En’t Leger heeft geschaft, als honger het quam plagen: Doch heeft in het geweer gerust den gantschen nacht. De Vyant onderwyl gekomen tot de gracht, Dacht Thryoessas wal in d’eersten storm te winnen, Als hy uit’t buitenwerk’t Volk hadt gejaegt na binnen. Maer Mars bereide hen een doodelyk verdriet, Dat de belegering verdwynen deedt tot niet: Want’s morgens, als men hadt de Goden aengebeden, Wiert in hun nadering de Vyant selfs bestreden:
A a ;
[p. ]
’ In d’eersten aenval wicrt ’t hooft hunner ruitery’,
De brave Mulius ter neêrgevel t door my. Verkrygend’ syn gefpan, doode ik syn wapendrager, Door Agamedaes trouw was hy Augeas swager.
Sy kende d’eigengenschap der kruiden van het Veldt.
En wat kracht de Natuer in ieder hadt gestelt. Na dat ik Mulius hadt met myn swaert verslagen, Ben ik lichtvaerdiglyk gesprongen op syn wagen.
’En heb soo grooten’.schrik in ’s Vyants heir gemaekt,
Dat het is op de vlucht uit het gevecht,geraekt. Gelyk een dwarrelwint vervolgde ik ’t sonder marren, En heb tot buit gemaekt wel vyftig Legerkarren:
Op ieder hadden sich twee Mannen neêrgeset,
Die ’k door myn felle kling ’t ontvluchten heb belet.
Soo dat ons Jupiter gaf een volkomen zegen.
Ik hadt de Molions in myn gewel t gekregen,
Soo die Neptunus niet bedekt hadt met een wolk,
Wier Vader hy te syn gelooft wiert door het Volk Hoewel dat Actor was te boek daer voor gebleven. Wy hebben uit het Velt de Vyanden gedreven,
En grooten buit gemaekt, vervolgende hen trots
Vóór by Buprasium en d’Oliansche rots,
Tot sy genadert syn aen d’Alesiche heuvlen,
Daer ik noch voor het laetst een Vyant heb doen fneuvlen.
Wanneer Minerva ons den aftocht heeft belast,
Belettend’ dat ik hen heb verder aengetast.
Waer meê die groote dag een einde heelt genomen,
Dies zegepralend’ ik tot Pylos ben gekomen:
Daer Jupiter bedankt voor d’Overwinning is,
En Nestors dapperheit bleef in gehetigehenis.
Sie daer het geen ik was, en hoe ’k jong heb gewandelt,
Als ik kryg heb gevoert, en het geweêr gehandelt.
Soo doet Achilles niet, syn dapperheit alleen,
Is voor syn eigen nut en niet voor het gemeen.
Die sal syn Vaderlant niet tot genot verstrekken,
Dat door syn hartheit kan geen voordeel daer uit trekken.
Wat Wat wroeging sal ontstaen in syn verstokt gemoedt,
Als Hector ’t Grieksche heir verfmoort heeft in syn bloet, ó Patroclus herdenk wat u uw Vader seide, Als gy vertrekkende van Phthia van bem Jcheide:;,.
En hy u na den kryg tot Agamemnon sondt,.:
Daer ik my by geval toen met Ulysses vondt,
Om voor het Grieksche heir hulpbenden te vergaren.
Daer Peleus met syn Soon ook tegenwoordig waren.
Hou, sei Menetius, in uw geheugchenis, ’i
Myn Soon, dat boven d’uwe, Achilles afkomst is. Maer mits gy ouder syt, denk om hem raet te geven, r i ".Wanneer die goet sal syn, sal daer de Prins na leven..’:
En stier hem in het geen hy ondernemen sal,
Op dat hy reukeloos niet raek in ongeval. Achjlles haelde ons in: dies wy dit konden hooren. -, Gebleven voor het Hof, om ’t offer niet te storen, -\.. I
Het geen de Koning hadt voor ’t Godendom bereidt,
En heeft ons aen den dilch van ’t offerfeest geleidt: Daer ’t lekkerst van het beest aen ons wiert voorgeineden, Soo van het ingewant als onverbrande leden.
Dies syn wy weêr na huis vertrokken seer voldaen,
Mits Peleus ons versoek hadt gunstig toegestaen. Kreeg gy niet fulk bericht van dien cerwaerden Ouden?.,’.. Het blykt, dat gy niet hebt uws Vaders les onthouden.
’t Is tyt dan dat men u die weerom heugen doet,
Op dat gy door w raet Achilles toorn versoet.
Wie weet of eenig Godt niet door syn gunst sal maken,
Dat gy sult syn gemoedt door overtuiging raken.
De reden van een Vriendt syn van gewicht en kracht.
Soo een voorsegging wiert tot uitvlucht voortgebracht,
Daer hem syn Moeder hadt van willen onderrechten:
Hy fende u met syn Volk, om in syn phets te vechten.
Siet of gy niet wat hulp ons makkers geven kondt. i.
Soo Hector u aen ’t hooft der Grieksche benden vondt.
Tnsonderheit indien Achilles wouw gedoogen,
Dat gy syn wapenen daer soudt gebruiken mogen.
De De Troijers souden u licht nemen voor dien Hclt, Verflauwen door de vrees, en wyken uit het Velt. De Grieken souden dan weer adem halen konnen: Een weinig uitstel geeft weer moedt aen d’overwonnen. Door versche hulp soudt gy die redden uit den noot, En bergen voor de vlam ons tenten en de Vloot. Nestor socht Patroclus, dussprekent, op te wekken, Die asscheit van hem nam, om aenstonts te vertrekken. Toen ging hy langs een plaets daer marketenters staen, Daer recht gevordert werdt, en Godsdienst werdt gedaen, Om’t geen hy hadt gehoort Achilles te verkonden, En wat gequetsten hy by Nestor hadt gevonden. Alwaer hy heeft ontmoet den Soon van Evemon, Wiens doorgeschoten dy hem qualyk dragen kon. Die quam uit het gevecht, het sweet droop Jangs syn wangen En men kon door het bloet nafpeuren syne gangen. Maer noch’t verstant noch moedt begaf Eurypylus, Die met seer groote pyn dus sprak tot Patroclus. Het is met ons gedaen, onse afgematte benden, Vrees ik dat haest den rug aen Hector sullen wendeny Die’t heir, door ons verlies gemoedigt, volgen sal, En overweldigen onfe opgeworpen wal. Ik bidt u dat gy my wilt na de Schepen leiden, Op dat men een verbant mach voor myn wondt bereiden. Gy weet wat heilfaem is, en daer op dient gefmeert, Nadien Achilles u de heelkunst heeft gelcert. Waer in hy selver was door Chiron onderwesen: Machaon is gequetst, die my niet kan genesen, En Podalirius is noch in het gevecht. Hoe grooten haest ik heb, heeft Patroclus gesegt, Ik sal in desen staet, myn Vriendt, u niet begeven: Hy heeft Jiem ondersteunt, en is by hem gebleven, Tot hy hem in syn tent verbonden hadt geleit, Op vellen, die een flaef hadt op den gront gelpreidt.

Einde van het elfde Boek.
<#ilias13>Continue
[p. 193]

DE ILIAS

VAN

HOMERUS.
__________________

TWAALFDE BOEK.

|Et vechten duerde noch hoe wel de Grieken weken, En Hestor deedt syn best, om in hun werk te breken. Dat tot bescherming was van hunne Vloot gemaekt, En van den grooten buit in hunne hant geraekt. Terwyl het was gesticht in weêrwil van de Goden, En dat de Grieken hen geen offerhanden boden,
Kon het niet duersaem synj schoon ’t stant gehouden heeft, Soo lang de Stat sich weerde, en Hestor heeft gekeft: En sich Achilles liet door gramschap overheeren, En hy het Grieksche heir syn bystant liet onberen. Maer als de dappersten der Troijers naderhant, Meest waren door het swaert gefneuvelt in het fant: En naer een fellen kryg van tien volkomen jaren, Van Troijen eindelyk de Grieken meesters waren: En hadden Iliam geplundert en verbrant, Weg synde met den buit gevaren na hun Lant. Toen hebben Godt Neptuin en Phebus goet gevonden. Te slechten desen muer tot aen de diepste gronden. En hebben dacr op aen de wateren gewendt, Die Ida na de zee van het gebergte lendt-. i’ Waer door het metfelwerk, den tyt van negen dagen, Wicvt onophoudelyk door dat gewelt geslagdn: L.
B b " ~ " Soa

Soo dat de grontslag selfs soodanig wicrt vernielt,
Dat de nakomeling geen blyk daer van behielt.
Doch dit sou naer het endt des Oorlogs eerst gelehieden.
Nu, wanneer Hector sag de Grieken voor hem vlieden,
Heeft hy die achtervolgt, en hen daer ingejaegt,
Voor’t woeden van dien Helt tot in de ziel vertfaegt.
Gelyk een fclle lceuw met vlammen in syne oogen,
Op de bloethonden komt en jagers aengevlogen,
Die steunende op syn kracht, geeft nergens blyk van vrees
Maer een verwoede klaeuw of tant flaet in hun vlees.
Soo moedigt Hector aen syn dappre metgesellen,
Om d’epgeworpen wal en mueren neer te vellen:
SVÇ paerden oleven staen verwondert voor de gracht,
Soo dat hy te vergeefs den storm heeft aengebracht.
Het was onmogelyk daer in te konnen dalen,
Om kt die was beset rondom met scherpe palen.
Vol water, en te dkp om door te konnen gaen:
Dies Sprak Polydamas aldus de Troijers aen.
6 Hector gy begint ondoenelyke dingen:
De paerden kunnen niet die grachteo overspringen.
En of men op den gront al takkebossen droeg,
Is voor de rultery die plaets niet ruim genoeg.
Al raekte die daer in, sy sou met naded stryden,
En’t Voetvolk sou daer ook de neerlaeg moeten lyden.
Doch schoon dat Jupiter de Grieken bracht in noot,
En dat sy door de vrees wegliepen na de Vloot.
Wy moeten evenwel niet reukeloos ons wagen
En altyt syn bedacht voor onverwachte lagen.
Hoe quamen wy te rug soo ons de Vyant floeg,
En scheppende weer moedt, ons uit de werken joeg?
Wy souden door de gracht befwaerlyk konnen raken,
En hy soude onder ons een groote flachting maken.
Soo dat’er qualyk een in Troijen brengen sal,
Dc tyding van ’t verlies, en van ora bngeval.
Indien men my gelooft, wy sullen best beklyven:
Soo wy de paerden hier en wagens laten blyyen,
[p. ]
En doen den llorm te voet, soo Hector voor wil gaen, Dc Grieken sullen daa den aenval niet weês staea. Soo sprak hy, en dien raet Hit Hector sich behagtn, En sprong ter felver tyt gewapent van syn wagen. De Troijers volgden na het voorbeelt van dien Helt, Soo dat de wagens syn omtrent de gracht gestelt. Het Voetvolk wiert verdeelt in vyf strydbare hoopen, En in slagordening geset om storm te loopen. Het grootst’ getal dat braef en ongeduldig was, Is Hectors last gevolgt en van Polydamas. Die heeft Cebriones syn knaep by sich gehouwen, Om dat hy best op hem syn felven dorst vertrouwen. Paris, Alcathous, Agenor, voerdenaen, Het tweede deel van ’t heir, om ’t eerste by te staea, Indien door tegenstant het wiert te rug gedreven. Aen’t derde wiert bevel door Asius gegeven, Die van Arisba quam, en door Deiphobus, Beneffens Helenas, twee Soons van Priamus. Het vierde heeft geleidt Eneas hoog geboren, Die tot plaetshoudars badt van syn gebiedt verkoren, Archilochus en ook syn Broeder Acamas, Wier dapperheit voorheen aen hem gebleken was. Het vyfde, dat bestont uit toegesonden benden, Liet na de Vyanden sich door Sarpedon wenden: Asteropcus was beneffens hem gestclt, Met Glaucus, wier gedrag uitmuntent was in ’i Velt. Dat Volk bedekte sich met schilden, in gedachten, Dat het door storm op storm de werken sou verkrachten. En heeft de wapenen, voort trekkent, opgevat, Gelyk Polydamas, aen hen geraden hadt i Doch Asius alleen -lictfioh niet ovanreden, En wihlc ctyf van sin nler vast: syn rytulg treden. ’ Waer op hy heeft gedacht te nadren tot de Vloot, Maer eer d’onsinnige, soo ver quam, was hy dood. Hy meende door depoort, waer van de Grieken weken, Die aen de flinkerhant was open, in te breken:
Bb; /
Alwaer hy onverwachtPolypqetes vondt,- r
Die met Leonteus daer tot bescherming stont.
(Die beiden van het bloet van de Lapiten waren)
0m den verlaten post voor inval te bewaren.
Een eik blyft niet soo vast op het gebergt gehecht,
Wanneet de noordewint met onweer dien bevecht
Als die twee Helden syn pal aendc poort gebleven,
En hebben Afms daer van te rug gedreven.
Die stootende syn hooft’t ontsag der.Goden brak, En stampent met den voet tot Jupiter dus sprak: Gy syt een leugenaer, het geen gy ons doet blyken, Wie dacht, dat niet voor ons twee Mannen louden wyken! Sy blyven evenwel omtrent den ingang staen, Als byen, die den roof van wefpen tegen gaen. Hoe sterk wy syn geweest, ’t getal kon ons niet baten, Wy konden hen daerom den post niet doen verlaten. Sy vreesden noch voor dood, noch voor gevangenis, Soo dat dese oneer ons door u beschoren is..’. De trotsheit van die tael kon Jupiter niet raken, Die Hector op dien dag gelukkig wilde maken. Gelyken yver wiert getoont aen ieder poort, Daer wiert een moortgeschrei der vechtende gehoort: De Troijcrs syn met swaert en fakkels aengevallen, De Gricken keerden die van Schepen en van wallen. De Goden, die voorheen hen hitlpen, leden spyt, Niet durVende haer gunst hen toonen in de stryt. Het is onmogelyk de daden te beschryven, Die men heeft dese twee Lapithen sien bedryven. Polypoetes heeft, Pylon en Ormenus, Met syn gevelde lans gedood, en Damafus. Hippomachus gequetst door Leonteus degen, Dwars door syn draegbant heen, is dood ter aerd gesegen. Die naderhant noch heeft doen vallen op het gras, Orestes, Jamenus, Menon, enAntiphas. Terwyl dat hy’t geweer de dooden heeft ontnomen, Is met Polydamas, Prins Hector daer gekomen,
Met d’alderbraefste jeugt, vol yver, moedt en kracht,
Doch syn door een gesicht weêrhouden voor de gracht.
Het geen heeft schrik verwekt in het gemoedt der Volken
Men sag ter slinkerhant een Arent in de wolken,
Die uit syn klaeuw een flang liet vallen op den gront,
Door dien hem aen de keel hadt het ferpent gewondt.
Waer op Polydamas aen Hector quam te leggen,
Hoewel gy myn bericht placht qualyk uit te leggen,
Soo moet ik evenWel, met myn gering verstant,
Voortbrengen, ’t geen my dunkt voordeelig voor uw Lant.
En wil door mynen raet voorkomen onse schanden:
Laet ons niet op de Vloot de Grieken aen gaen randen.
Gy siet dat Jupiter een quaet voorteeken geeft,
Het geen het hert vertfaegt van de Troijanen heeft.
Gelyk als d’Adelaer syn proi niet weg kon slepen,
Soo sullen wy, geraekt tot voor de Grieksche Schepen,
Door de bolwerken heên, de fakkel in de hant,
Daer vinden mogelyk soo grooten tegenstant,
Dat wy niet weêr te mg met glory sullen trekken,
Maer met ons dooden romp den oever overdekken.
Dat is ’t geen Jupiter aen ons voorseggen laet,
Indien een wigehelaer voorteekenen verstaet.
Toen wiert Polydamas door Hector aengekeken,
Door wederwaerdigheit was syn gesicht ontsteken,
Die aldus tot hem sprak , ik ben gantsch niet voldaen,
Door de vermaningen, die ’k heb van u verstaen.
Het is of gy niet dacht op ’t geen ik u hoor spreken,
Of dat u het verstant quam rechtevoort t’ontbreken.
Hoe! raedt gy dat men stelt uit de geheugchenis,
Het geen aen ons belooft door ’t Hooft der Goden is?
Beloften die men moet voor onweêrroeplyk houwen,
En die onfeilbaer synj daer wil ik op vertrouwen,
Meer als op het geschrei der vogels of hun vlucht,
Het sy dat men die rechts of flings siet in de lucht.
Ik #et door wigehelaers my des niet onderrechten,
Het best voorteeken is voor ’t Vaderlant te vechten.
[p. ]
Voor ons, laet ons dan doen dat Jupiter begeert,
En hem gehoorsaem syn, die het Heelal regeert.
Wat doet, Polydamas, u voor den uitslag duchten?
Gy set geen voet by stek, maer syt gewoon te vluchten.
Al bleven al te mael wy op de Schepen dood,
Gy wacht de Vyanden noit afj gy hebt geen noot.
Doch ik verzeker u, soo gy, door vrees gedreven, Uit den aenstaenden slag u selven mocht begeven, Of dat gy anderen daer toe ook hadt verleidt, Dat ik u straffen sal voor die las hartigheit. Als hy dit hadt gesegt, is hy eerst aengevalleo, Aen’t hooft van syn gevolg, kloekmoedig op de wallen, En Jupiter deedt stof opryfen door den wint, Waer door toen het gesicht der Grieken wiert verblint. Wien hy den moedt benam, en hadt dien dag besloten, Dat hy de dapperheit der Troijers sou vergrooten: Die steunende op het geen, dat hy hen hadt belooft, Aenvielen op het werk met neergebogen hooft. Hun ramshooft deedt het puin der mueren nederdalen, Sy trokken uit den gront een menigte van palen: En hoopten dat hen haest de weg soude open staen, Waer door tot aen de Vloot sy louden konnen gaen. De Grieken onderwyl syn niet te rug geweken, Maer hebben hun gestuit met houwen en met steken. d’Ajaxen hebben sich in d’opening gestelt, Afkecrend’ van de breuk’t Vyandelylcgewelt. Sy moedigden meer aen die geen, die d.ipper streden, En noopten door verwyt die hunnen plicht niet deden. Spitsbroeders seiden sy, wier kloekheit is vermaert. En gy, wjer dapperheit hun deugt niet evenaert. (Want in de kryg werdt elk niet even hoog geprefen.) Door u kan grooten dienfl; gelyklyk syn bewefen. Soo gy malkanderen kloekmoedig ondersteunt, En’s Vyants Veltgeschrei noch dreigen u niet kreunt. Soo lang, tot Jupiter wil uwen arbcit kroonen, En Agamemnon u sal voor u\v daden loonen.
Het seggen van die twee gaf leven aen den slag,
Waer op men in de lucht een vlucht met pylen sag:
Gelyk als ’s winterdaegs de wolken syn betrokken,
"Waer uit de fneeuw bedekt de heuvelen met vlokken:
Als Jupiter syn schat van onweêr open doet,
Soo heeft men op malkaer met pyl en steen gewoedt.
De Troijers hadden noit geen opening gevonden,
Hadt Jupiter syn Soon Sarpedon niet gelonden:
Die heeft met fellen moedt de Grieken aengetast,
Gelyk een siere leeuw, die heeft te lang gevast,
Om dat hy op de jacht geen proi hadt k0nnen vinden,
En dacrom uit de kudde een lam foekt te verflinden.
Soo trat die jongen Helt in ’t blinkende geweer,
Met een rondas bedekt, in ieder hant een speer,
Om in d’assnydingen der Grieken in te dringen,
En hen, soo ’t mooglyk was, tot d’overgaef te dwingen.
Voortgaende na het werk, sprak hy dus Glaucus aen:
Hoe werdt in Lycien ons soo yeel eer gedaen?
Waerom werdt d’eerste plaets op feesten ons gegeven?
En onfen lof alom aen Xanthus stroom verheven?
Waerom verkrygen wy het lekkerst van den dis?
Daer altyt onse kroes de grootste beker is.
Wy moeten ons daerom dat voorrecht waerdig toonen,
En niet in het gevaer noch d’arbeit ons verschoonen.
Op dat men’ seggen mach, de Vorst van het gebiet,
Van ’t vruchtbaer Lycien, heerst sonder glory niet.
’t Is recht dan dat hy sal de vetste lammers eten,
En door den besten wyn syn sorgen fleets vergeten.
Siet met wat dapperheit syn yvrig Volk sich quyt,
Hoe dat het sich voor aen komt stellen in den stryt.
Soo men ontrekkende sich aen de krygsgevaren,
Kon leven, sonder out te worden, lange jaren,
En sonder ongemak van d’ouderdom en pyn:
Welvarende en gesont onsterffelyk kon syn:
In dat geval soude ik niet wagen hier myn leven,
Noch u, om sulks te doen, myn raet met willen geven,
[p. ]
Wat glory dat aen u hier door te wachten staet.
Doch mits ons tot de dood’t lot duisent wegen laet.
En dat geen sterveling sich daer van kan bevryden,
Laer ons om glory dan den Vyant gaen bestryden.
Dus sprak hy: en hy vondt daer Glaucus toe bereidt,
Die met hem heeft na’t werk de Lyciers geleidt.
Menestheus, Petus Soon, begon daer voor te schroomen,
Als hy hen na den post, hem toevertrouwt, sag komen,
En keek de benden door, toen hy wiert aengerandt,
Of hem geen Overste sou bieden onderstant,
En sag dat na hem toe d’Ajaxen quamen dringen,
Met Teucer uit syn tent, om hem braef by te springen.
Maer ’t roepen van syn stem wiert naeuwelyks gehoort,
Door het geraes, dat wiert gemaekt omtrent de poort.
Het klikklak van ’t geweêr, het schreeuwen van de Volken,
Het rammen op den muer, verhief sich tot de wolken.
Want Priams Soon voerde aen de Troijers over al,
Om te bemachtigen de werken van den wal.
Dies heeft hy den Heraut Thootes heen gesonden,
Om’t nakende gevaer d’Ajaxen te verkonden,
Seg, sprak hy, dat de noot geen uitstel langer lydt,
Mits herwaerts is gewendt het heetste van den stryt:
’t Geen ik aen het gedrag der Lyciers kan merken,
Dat sy voornemens syn te stormen op myn werken:
En dat, indatgeval, veel bloet lal syn gestort,
Dies het hoognoodig is, dat ik geholpen wordt.
Maer soo sy beide niet hun post verlaten konden,
Om dat sy werks genoeg aen hun’ besetting vonden:
Laet Telamonius met Teucer herwaerts gaen,
Om aen de swakste poort myn benden by te staen.
Thootes heeft verricht het geen hy uit moest leggen,
En Ajax, die’t verstont, ging aen den andren ieggen:
Oileus Soon, doet met Lycomedes uw best,
Om te verdedigen aen dese kant de vest.
’k Moet na Menestheus my, voor korten tyt, begeven,
En kom weer, als ik daer den storm heb afgedreven.
Dit seggend’ vloog hy voort dacer het gevaer hem riep, Met Teucer, die daer heên met Pandion ook liep. Sy quamen op den post, daer men begon te wyken, En daer Menestheus Volk hadt moeten haest befwyken Nadien de Lyciers geklommen op den wal, Al waren hantgemeen, en maekten groot geschal. De moedige Ajax heeft een swaren steen gekregen, Die onder aen den voet der borstweer was gelegen, (Dien nu de sterkste Man hadt naeuwelyks verset.) En heeft daer meê het hooft van Epicles verpletj Sarpedons metgesel, die neder is gezegen, En door de duiseling den doodslaep heeft gekregen Teucer hielt Glaucus op, die al op ’t bolwerk stont, En heeft hem met een pyl den blooten arm doorwondt. Hy voelend’ sich gequetst, is van de wal geweken, Op dat men niet met hem de spot sou konnen steken. Als dit Sarpedon sag, wiert hy daer door ontset, Doch sulks heeft evenwel den aenval niet belet. Hy deedt syn best, noch mecr, om synen Vrient te wreeken, Soo dat hy met syn piek Alemaon heeft doorsteken. En als hy uit de wont gerukt heeft syn geweêr, Viel op syn aengesicht die Helt van boven neêr. Sarpedon socht dacr op het muerwerk om te halen, Waer van hy door syn kracht een stuk deedt nederdalen: Het geen soo grooten breuk heeft in den wal gemaekt, Dat daer een gantsch gelit waer teffens door geraekt, Soo Ajax en syn Broer niet waren toegetreden, Die door hun tegenstant Sarpedon wyken dedew. Schoon hy niet t’eenemael den aenval heeft gestaekt, Om dat syn moedig hart na glory heeft gehaekt. Doch mits de Lyciers voor’t hooft gestooten waren, Eer dat hy weer begon, sprak hy dus tot de scharen: Spitsbroeders moet ik sien dat u de moedt begeeft, Om dat u poging straks geen goeden voortgang heeft? Ik heb alreets een stuk van ’t bolwerk neêr doen vallen, Maer ik kan niet alleen vermeesteren de wallen:
C c Volgt Volgt my gesamentiyk,. door die vereende macht, Sal haest dc wgenstant syn op de vlucht gebrachtDe Lyciers, beschaemt door ’s Koning? bits verwytean Syn voor de tweedemaal sich in de bres gaen quyten, Sy vielen met hem aen. De Grieken gaven moedtã Aen hun vermoeide Volk, en spaerden niet hmblaet. Men focht aen d’eene kant d’affnyding te verweren, Aen d’andre wouw men niet dan winnaers daer van keeren. Als bueren die door twist geraakt syn in krakeel, En elk vergrooten wil te veel syn eigen deel: De maetroede in de hant de grenfen af gaen metenn En door hartnekkigheit de reedlykheit vergeten. Soo bleef het Griekiche heir verdedigen den gront, Dacr, op ’t gedoopte puin, het tot bescherming stont. En daer de Lyciers het sochten van te jagen, Door steenen, swaert en pyl verdubblend’ hunne slagen. Die vluchten waren niet meer voor de dood bevrydt, Als die pal bleven staen in ’t heetste van den stryt. Het bloet is langs den gront van alle kant gevloden, En ’t aerdryk wiert bedekt met meenigte van dooden. d’Aenvallers evenwel die wonnen niet een voet, Mits elk hartnekkig Volk syn voordeel heeft behoedt. Gelyk een Vrouw die moet van haren arbeit leven, Pin foekt haer kinderen daer door den kost te geven, Hare afgefponnen wol te wegen is gewoon, Op dat sy niet te veel sou trekken voor het loon: Soo evenwichtig is verlies en winst gebleven, Tot Hector heeft op ’t werk de Troijers aengedreven: En seide tot syn Volk Troijanen volgt my naer, Daer ik u na de Vloot sal voor gaen in ’t gevaer. Wy sullen van den muer den kruin haest winnen kunnen, Mits Jupiter aen my wil d’overwinning gunnen. Sy vielen daer op aen, den degen in de hant, En trokken meenig stuk van ’t muerwerk in het fant. Hy sag een lwaren steen, (de sterk sten onfer dagen, Die souden fulken fark niet leggen op een wagen,)
[p. 203]
Dien heeft hy van den gront, in d’armen opgelicht,
Mits Jupiter hadt eerst vermindert het gewicht.
Alsoo gemakkelyk als kan een Harder tillen,
De wolge vacht, die hy komt van een schaep te villen;
Soo licht wiert dese rots door Hèctor opgevat;
Als hy dien met syn arm om ’t hooft geslingert hadt,
Heeft hy dien op de poort met fuik gewelt gesmeten,
Dat daer de planken door aen stukken syn gefpleten:
De grendels schoten los, de schotbalk heeft gedreunt?
En alles viel om ver, wat die hadt ondersteunt;
De twee hameyen syn ten laetsten opgesprongen,
En Hector met syn Volk is daer door ingedrongen.
Syn wapen gaf een glans gelyk een blixemstrael,
Hy hadt in d’eene hant de toors, in d’ander ’t stael.
En viel de Grieken aen, verfloeg hun bloode benden,
En dwong die met de vlucht sich na de Vloot te wenden.
De Goden hadden hem, verhit op bloet en buit,
Door hunne macht alleen, in het vervolg gestuit.

Einde van het eerste Deel, en twaalfde Boek.
[p. 204: blanco]
<"#ilias13">Continue

[p. 205]

DE ILIAS

VAN

HOMERUS,

In Neêrduits gerymt door den Heer

KOENRAET DROSTE.

TWEEDE DEEL.

[Vignet: Altydt Vriest het]

TE ROTTERDAM,
__________________________
Gedrukt by PIETER DE VRIES, Boekdrukker en
Boekverkooper op de Kipstraet over de Convoysteeg 1721.


[p. 206: blanco]
<#ilias14>Continue
[p. 207]

DE ILIAS

VAN

HOMERUS.
__________________

DERTIENDE BOEK.

NA dat Saturnus Soon geopent hadt de wegen,
Voor Hector na deVloot, dien hy seer was genegen,
Liet hy hem naderhant selfs met syn Volk begaen,
Om ’t nakende gevaer en arbeit uit te staen.
Hy wende syn gesicht na Thracien, en Steden,
Waer van d’Inwoonders syn gemeenlyk welbereden:
Soo dat daer komt van daen de beste ruitery ;
En na de Misters die vechten van naby.
De Hippomolgers ook, die maer van fuivel leven,
En die van Abien, die elk het syne geven.
Hy sag van Troijen af, geloovend’ dat geen Godt,
De Troijers helpen sou, noch Grieken, naer’t verbodt.
Neptuin, die op een berg van Samos was geseten,
Quam de verandering van Jupiter te weten:
Hy sag den gantschen berg van Ida, daer hy sot,
De Grieksche watermacht, en de Troijaensche Stat.
Vol van bekommering hadt hy syn grot verlaten,
Op dat hy aen mocht sien het vechten der Soldaten.
Als hy syn Grieken sag gefmeten overhoop,
Is hy haest neergedaelt met een gefwinden loop.
De bergen daverden, waer langs hy quam getreden,
En is in Egues Stat, geraekt in drie vier schreden.
.. Daer

Daer heeft hy een Paleis vol gout en kostlykheit,
Dat midden in de zee op harde klippen leit.
Hier ging hy tot den kryg de wapenen aenvaerden,
En spande felver in syne uitgeruste paerden:
Die snelder als de wint, hem rukken door de zee,
Wanneer hy weidt omringt door Amphitrites vee.
By’t eilant Tenedos is een spelonk te vinden,
Daer binnen in Neptuin syn paerden vast ging binden:
Waer voor hy in een krip onsterflyk voeder fmeet,
Op dat hy die daer vondt, weêrkeerende, gereet.
Toen heeft hy na het heir der Grieken sich begeven,
Dat na de Schepen wiert door Hectors Volk gedreven.
Maer hy, in Calchas schyn, gaf hen weer nieuwen moedt
En sprak d’Ajaxen aen, verfadigt noit van bloet.
Gy, sei hy, moet de Vloot bevryde’n voor ’t verbranden,
Die Hector met de toors sal foeken aen te randen:
’t Is de behoudenis der Grieken, houdt daer stant,
Herstelt de vluchtenden, en biedt-daer aen de hanr.
Schoon dat de Vyant heeft ons werken ingenomen,
Voor d’andre aenvallen is soo veel noch niet te schroomen.
De Grieken sullen daer wel stuiten het gewelt,
Als gy u in ’t gevaer voor onsc Schepen stelt.
Van die kant hebben wy de grootste scha te wachten:
De Goden willen u verleenen moedt en krachten.
Op dat gy Hectors drift tot ons verderf belet,
Die wert door Jupiter tot woeden aengeset:
Waer van hy heeft de hulp in het gevecht genoten,
En stoffen durftj dat hy is uit syn bloet gesproten.
Dit seggend’ raekte hy hen beiden met syn staf,
Daer hy een kleine slag mede op diens schouders gaf.
Waer door hun ligchaem wiert versterkt door al de leden,
Of sy dien gantschen dag noch hadden niet gestreden.
Toen heest hy sich soo snel gegeven op de vlucht,
Gelyk de sperwer volgt een vogel door de lucht.
Ajax Oileus Soon heeft d’eerste het vernomen,
En scide tot syn Neef, een Godt is hier gekomen,
Die sich verwaerdigt heeft, om onder Calchas schyn,
Ons aen te moedigen om dapperder te syn. -
Het was de wichlaer niet: myne achterdocht vermeerde,
Als hy soo schierlyk weêr aen ons den rug toekeerde.
Men kent de Goden licht: daer by heb ik gemerkt,
Dat my de handen syn en ’t gantsche lyf versterkt.
Bchalven dat ik voel meer yver om te vechten,
En hoop, om door het stael ons onheil op te rechten.
Dat werdt ik ook gewaer, ’t is of myn kracht en hert,
Sei Telamonius, op nieuws ontsteken werdt.
Terwyl dat dese twee dus met malkandren spraken,
Ging d’achtersten van ’t Volk Neptunus kloeker maken:
Dat by de Schepen hadt verfriste lucht gefocht,
Op dat het wat verpoost weêr adem scheppen mocht.
Hy in den schyn hervormt van een der Overheden ;
Sprak dus de Grieken aen, en voerde dese reden:,
Teucer, Mcriones, Thoas, Deïpyrus,
Peneleus, Leïtus en gy Antilochus. -
(Die alle (eer vermaert door brave daden waren). |
Hoe! sult gy rechtevoort uw glory niet bewaren!,
Argyvers, daer op ik heb al myn hoop geset,
Dat door u uit gevaer de Vloot sou syn geredt.
Soo gy ’t gevecht verlaet, dan werden wy gestagenS,
De beenen sullen ons niet van den oever dragen.
ó Goden! moetiksien, het geen noit is geschiedt,
Dat gy, der Grieken bloem, voor de Troijanen vliedt!
Daer sy eertyts voor u als bloode harten weken,
Die door de wolf vervolgt sich in het bosch versteken.
Sy, die de Grieksche macht niet konden wederstaen,
Die tasten rechtevoort u voor de Schepen aen!
Door d’ongehoorsaemheit van onfe bloode benden,
En Agamemnons sout, die dorst Achilles schenden.
Laet ons verbeteren door dapperheit die schult,
’k Hoop dat gy tot uw plicht haest wederkeeren fuit.,
Men sou van anderen de laf heit eer verschoonen,
Als van u, die men heeft soo moedig sich sien tooncn..
È D d WcsJc
[p. ]
Werdt een gemeen Soldaet door my verhassebast, Om dat hy loopen gaet, of op den dienst niet past? Voorwaer niet. Maer ik moet my over u beklagen, Om dat ik dacht, dat gy u dapperder soudt dragen. Rampsaligen gy sult ons brengen in ’t verderf,
Keert tot u selven’weeV, eh wilt-u wel’bedenken,
Dat gy uw achtbaerheit door dese schandt sult krenken.
Nu de verschanssingen meest open syn gemaekt,
Is Hector met syn Volk voor onse Vloot geraekt.
Daer is niet overig, dat4iem sou konnen keeren,
Wy moetenmet ons lyf hem van de Schepen weren.
Door die vermaningen, hen door Nepttf in gedaen,
Is in het Grieksche heir weêr nieuwe moedt ontstaen.
Het ging in orden sich rondom dWjaxen setten,
Om het aennaderen de Troijers te beletten:
Als of het door Godt Mars of Pallas was herstelt,
En wachte moedig af het nakende gewelt.
De Grieken hidden sich Too vast in een gefloten,
Dat sy de Vyanden met pieken konden stooten.
De Troijers hebben schilt op schilden aengeset,
En swierden door de luscht de pluimen van ’t helmet:
Gelyk de wintbeweegt de toppeh van de bobmen.
De Grieken hadden lust om aen deft Man te komen,
Dat tot den aenval wiert door Hector selfs geleidt. Hy drong foodanig aen, gelyk als waterbeken, NeeVdalen van ’t gebergt, en door de dyken breken. Al wat hem tegenstont wiert door syn swaert gedood, Op dat hy nad’ren mocht tot aen de Grieksche Vloot. Doch als hy was geraekt tot aen d’Argosse benden, Hoe seer hy heeft gepoogt, hy kon die niet doen wenden: Hy wiert daer door gestuit, wat slagen dat hy gaf, Sy bleven onbeweegt, en wefen hem fleets af. Als Hector sag, dat hy hen niet uit een kon breken, Is fuchtende van spyt hy achterwaerts geweken:
Indien ik



En schreeuwde luitskeels uit, Troijahen houdc macr stant,
Gy die voor desch hebt verkregeh d’overhant,
Ik sal de Grieken haest doen wyken voor myn slagctf,
Sy sullen myn gewelt niet konnen lang verdragen,
Schoon sy soo vast in een, gelyk een toren, staen.
Is’t waer dat Jupiter my set tot vechten aen.
Als hy dit hadt gesegt, door’t ernstige vermaneh,
Heeft Hector nieuwen moedt gestort in de Troijanen.
De Prins Deiphobus door yver opgewekt,
Tradt met syn schilt voor aen waer door hy was bedekt,
Om van syn dapperhelt blykteekenen te geven:
Meriones die’t sag, heeft fluks syn piek gedreveli,
In’t midden van het schilt 3, daer hy soo fel op stak,
Dat daer van punt en hout gelyk in stukken brak.
De Soon van Priamus Wiert door de vrees bevangen,
Als hy soo harden stoot hadt op syn schilt ontfangen.
Meriones mifnoegt om ’t breken van syn speer,
Liep na syn tent te rug, en focht een andre weer.
Menhoordeinhetgevecht, sterkschreeuwen, fuchten, klagen,
Terwyl dat Imbrius door Teuccr wiert verslagen:
Die met de Dochter was van Priamus getrouwt,
En hadt in Pedasus een groot Paleis gebouwi,
Waer in hy met syn Vrouw Medesicaste woonde,
Eer Paris door syn roof Vorst Mfcnelaus hoonde.
Maer sints door dat krakeel een Oorlog was ontstaen,
Is, in syn Schoonvaers Hof, hy met de woon gegaen:
Die hem heeft lief gehadt gelyk syne eigen Soonen,
En liet hem door syn Volk ook soo veel Cer betoonen.
De Soon van Telamon heeft hem door’t oir gewondt,
En deedt hem met syn piek neervallen op den groiit.
Gelyk als men omver een Efseboom siet hakken,
En met syn groene kruin op d’aerde neder fakken.
Syn wapenrusting gaf neêrvallent groot geluit,
Die d’edle Teucer focht te krygen tot syn buit.
Doch Hector naderde, dat willende beletten,
En meende hem syn pick dwars door het lyf te setten.
D d 2 Tea
Teucer ontweek de slag, diequetste Amphimachus,
Soo dat viel overhoop, den Soon van Cte’atus.
Als Hector socht diens hooft van het helmet t’ontblooten,
h Tclamonius, die’t merkte, toegeschoten,
Doch hy drong door het stael van ’t schilt niet met syn steek,
Al hadt die soo vcelkracht, dat Hector daer voor week:
Dies hy verlaten moest de dooden die daer lagen,
Die door de Grieken syn ten eersten weggedragen.,
Menesth’eus onvertlaegt nam op met Stichius,
Athenes Overstens, ’t lyk van Amphimachus.
d’Ajaxen hebben dat van Imbrius gevonden,
Als leeuwen die een hert ontsetten aen de honden,
En fleepten’t weg, als’t was van het geweer berooft,
Oileus Soonfneedt af Amphimachus het hooft,
En heeft het als een steen de Troijers toegefmeten.
Neptunus quam terwyl syn klein Soons dood te weten,
En was door dat verlies soo seer aen ’t hert geraekt,
Dat hy de Grieken heeft weer woedende gemaekt.
Als hy Idomeneus was in ’t gemoedt gekomen,
Heeft hy ’t gebet en stem van Thoas aengenomen,
En heeft hem voor de Vloot en tenten ingewacht,
Daer een gequetsten Griek door hem was ingebracht,
Op dat die op syn wondt heelmiddels mocht ontfangen:
Van waer hy na ’t gevecht weer spoedigde syn gangen..
Daer sprak Neptuin hem aen, en heeft tot hem gefcit
Waer blyft het dreigen nu der Grieksche dapperheit,
Waer mede sy voorheen beschimpten de Troi janen?
Vergeet Idomeneus hen daer toe aen te manen?
’t Is niet door onfe schult, antwoorde die, geschiedt
Door laf heit van het hert begeeft de moedt ons niet.
Noch luiheit is het ook, dat wy de Troijers vrecsen,
Het moet door Jupiter ons ingeblasen wesen.
Maer Thoas, gy die hebt u altyt kloek getoont,
Laet blyken dat in u de dapperheit noch woont:
Gy weet hoe men een heir, het geen begint te beven,
Herstellen kan, wilt ons een voorbeelt daer van geven.
Bewys het rechtevoort door woorden en de daet,
(Het komt’cr nu op aen) dat gy die kunst verstaet. Ik ben bereidt, sprak weer Neptunus, dat te toonen, Wy moeten niemant dan, die ons niet volgt, verschoonen.
Niet lyden dat die oit raek in syn Vaderlans,
Maer laten hier syn lyk verrotten op het strant.
Op dat het mach tot aes aen hondt of gier verstrekken.
De tyt dringt: wilt aenstonts de wapens aen gaen trekken.
Laet ons, Idomeneus, vereenigen de macht,
En sien wie wyken durft of ons te helpen tracht. Selfs de larhartigste kan tot syn plicht wel keerenj ’ Om, als hv sich bedenkt, met d’andren sich te weren, i,
Veel meer dan kan door ons iets werden uitgerecht,
Die voor de dappersten niet vreesen in ’t gevecht. Dit seggend’, heeft de Godt den degen uitgetogen,...
En midden in den stryt is hy verwoet gevlogen,
Terwyl Idomeneus is na syn tent gegaen,
Alwaer hy syn geweer heeft haestig aengedaen: j Dat schitterde van glans, gelyk de blixemstralen, -- Die Jupiter op d’aerdt laet uit den Hemel dalen. ’,
Soo tradt hy uit syn tent vol van ontsteken bloet,
Als hy heeft daer omtrent Meriones ontmoet:
Die focht een piek, om dat de syne was gebroken,
Hem siende, heeft aldus de Helt hem aengesproken.
Waer gaet gy dappre Soon van Molus goede Vrint?
Hoe komt het dat ik u omtrent de hutten vindt?
Syt gy gequetst?. dat gy syt uit den slag geweken,
Of boodschapt gy iets nieuws, waer over gy komt spreken?
Of hebt gy hulp van doen, die gy van my verwacht?
Voor ’t minst weet, dat ik hier niet lang te blyven dacht.
Mcriones daer op antwoorde sonder schroomen,
Ik ben maer om een piek te soeken hier gekomen.
Ik heb de myne omstuk gestooten op een schilt,
En bidt ux dat gy my een andre geven wilt.
Ik, seide Idomeneus, kan meer als eene u langen,
Die gy kunt in myn tent by het geweer sien hangen,
D d i " Dae

Daer ik de Vyanden heb onlangs van ontbloot,
Als ik die door de kling heb in ’t gevecht gedood:
En roem my dat ik heb sulks meenig Heldt doen lyden;
Men siet van dichteby gemeenelyk my stryden.
Van verre ben ik my te houden niet gewent.
En dacrom is voorsien met wapentuig myn tent.
Ik heb ook in myn Schip geweer en buit genomen,
Sprak weêr Mcriones, mae’r eet ik daer kan komenr...
Verloor ik te veel tyt, het leit hier ver van daen,
En ik soek na den stryt ten eersten weêr te gaen-
Wanneer men vechten moet laet ik my niet lang wachten.
Veel Grieken kennen niet myn yver noch myn krachten. Doch het is my genoeg, dat gy myn handel weet, ’ Gy kunt getuige syn, of ik myn plicht vergeet.
Voorzeker seide weêr Idomeneus, üw leven,
Is onberifpelyk, Meriones, gebleven,
Het sal niet noodig syn, dat gy uw daden meldt,
Gy hebt u overal gequeten als een Heldt.
Indien wy met malkaer gelegt in hinderlagen,
Den Vyant naderen op onse Schepen sagen,
Gewis die sou door u soo werden aengetast,
Dat niemant sou met recht iets seggen tot uw last.
En soo gy wiert gequetst, ’t soude in den rug niet wescn,
Maer midden in de borst, terwyl gy u doet vreesen.
In fulke tochten is ’t dat men best werdt gewaer,
Wie dat kloekmoedig is of angstig in ’t gevaer.
Die bloode is werdt straks bleek, syn hart begint te beven,
De beenen wankelen, en willen hem begeven.
Doch aen een dapper Man speurt men die swakheit niet, In welkers aengesicht men geen verandring siet:
Syn geest is altyt vry, gerust en vol vertrouwen.
Terwyl hy besich is met steken en met houwen,
Werdt syn gemoedt door vrees van wonden niet ontset, Mits hy min op ’t gevaer dan eer en voordeel let. Doch laet op onse deugt en kloekheit ons niet roemen, Opdat, die’t hadt gehoort, ons niet mach fnorkers noemen
[p. ]
Om dat wy in gesprek verflyten hier den tyt, Terwyl men onfe hulp van doen heeft in den stryt. Loop in myn tent, en soek het geen gy hebt van nooden. Meriones deedt straks het geen hem wiert geboden: En volgde Idomeneus, in sierheit van gelaet, Den Wapengodt gelyk, wanneer hy vechten gaet. Daer hem de Schrik en Vlucht, syn lievelings, verfellen, Die dan na d’eene kant’dan weer na d’andre hellen. Als sy syn in ’t gesicht der Vyanden gegaen, Sprak dus Meriones den Creetschen Veltheer aen. Soon van Deucalion waer he£n sult gy u wenden? Is’t na de flinkerhant of na de rechter benden? Oft midden van ons heir? gy fuit behalen eer, Daer men net flikkeren uw harnas en geweer. ’k Sal, seide Idomeneus, de flinker vleugel soeken, Die meest geleden heeft, door bystant te verkloeken. Het midden heeft geen noot, daer stuiten het gewelt, d’Ajaxen, die daer voor met Teucer syn gestelt. Die Helden sullen werk aen Hector konnen geven, ’t Sal wonder syn, soo hy niet werdt te rug gedreven, Hoe fel hy woedt, eer hy de Schepen steekt in brant, Ten sy dat Jupiter hem leenen wil de hant). Want in de weerelt werdt geen sterveling gevonden, Ten sy syn ligehaem is verhart voor steek of wonden, Dien Ajax niet sou doen neêrvallen in het flykj Hy is aen Peleus Soon in kracht niet ongelyk. In rapheit macr alleen I on die hem overwinnen, Die lichter is te voet. Maer laet ons werk beginnen. Daer op begaven sy sich samen in den slag: Als het Troijaensche heir die helden nadren sag, Viel’t moedig daer op aen: ’t gevecht wiert meer ontsteken, Men focht aen wederkant in’s Yyants drom te breken. Als’t onweer, dat op een doet stooten in de lucht, De wolken, die daer door verwekken groot gerucht, En door een donderbui het aerdryk kan doen beven, Dus wierden tegen een de Legers aengedreven.
Door
Door hoop, vrees, raferny en wraek op een verwoet, Soo diit het slagvelt swom in het vergoten bloct. Men kon daer naeuw een voet als op een dooden setten: Dc klank der wapenen, en’t schittren der helmetten, Vermeerderde de schrik. Hy hade cen hart van fleer, Die niet bewogen wiert door’t kermen en’t geween: Dc siere Mavors kon geen wreeder schouwfpel toonen, Als, door belang verdeelt, wiert door Saturnus Soonen. Waer door medogeloos veel Helden wiert bereidt, Oneindelyke fmert, en veel rampsaligheit. Nadien dat Jupiter hadt in syn raet besloten, (Op dat hy mocht den roem van Pelcus Soon vergrooten,) Aen Hector van den slag den zegen toe te staen, Hoewel hy ’tGrieksche heir niet gantsch wouw doenverslaen: Maer syn voornemen was, aen Thetis te doen merken, Dat hy om haren t’ wil dat voordeel uit sou werken, Neptuin van syne kant, gerefen uit den vloet, Ging door de reiien heen, en gaf de Grieken moedt, Hy was in ’t heimelyk op Jupiter verbolgen. Om dat hy sag, dat die de Grieken ging vervolgen. ’t Recht van geboorte gaf hen op malkaer geen macht, Mits Godt Saturnus hadt die beiden voortgebracht. Doch Jupiter was d’outste en daerom meer ervaren, Dies flch Neptuin niet dorst der Grieken Vrient verklaren. Sy jammerden hem seer. Hy nam een Vremt gelaet, Op dat hy onbekent hen dienen mocht met raet. Elk aen syn gunstelings wouw d’overwinning gonnen, Waer door het stryden is weer heviger begonnen. Dat aen de Grieken heeft veel sweet en bloet gekost, Die echter van ’t gevaer fich vonden niet verlo A. Idomencus, hoewel hy ouder wiert van jaren, Soo dat men op sy hooft al sien kon gryse haren, Viel op de Troijers in, gelyk een jeugdig Hclt, Dies hy hen wyken decdt, voor syn verwoet gewelt. Hy doode Othryone