Dit is een onderdeel van HoratiusNederlands.html. Klik hier voor het hele document.

t="new">Aen ’t SCHIP.                Sic te diva potens Cypri. SOo neem u Venus in behoed,
Soo moeten u van ree gescheyen,
    En aengerand van wind en vloed,
Die klare tweeling-sterren leyen,
    (5) Gebroeders eertijds van Heleen;
Soo, bid ick, moet de voogd der winden
    (Noord wester uitgeseyt alleen)
Alle andren trachten in te binden;
[p. 115]
    Dat ghy, ô Scheepken, teeder hout
(10) Gesond, welvarend en behouwen
    Virgilius, u toevertrout
Meugt levren d’Attische landouwen,
    En dat ghy doch op hechte kiel
Bedroefde sand- en zee-gevaren
    (15) Mijn’ vriend de weêrhelft van myn’ siel,
Geluckelijck meugt doen ontvaren.
    Hy had voorwaer de borst wel styf
En met drydobbel stael beslagen,
    Die eerst met brosse plancken ’t lyf
(20) Op felle zee bestond te wagen;
    En zag noch ’t buld’ren noch het slaen
Van wester tegens noorderbuyen,
    Noch droeve * regen-sterren aen, [* Tristes Hyades]
Noch dulle stormen uit den zuyen,
    (25) Die op den Adriaschen vloed
Alleen den meester spelen willen,
    ’t Sy datt’et hun sijn’ grammen moed
Lust op te ruyen of te stillen.
    Wat stervens wijse of slach van dood
(30) Vermogt dien stoutaerd te verbazen,
    Die ’t zeegedrocht soo wreed als groot
En ’t meir door stormen opgeblasen,
    En die steenrotsen onbeducht
En sonder tranen dorst aenschouwen,
    (35) Die langs Epyrschen boord berucht
Door ramp, den kielen staen te schouwen?
    Vergeefs vergeefs heeft God bestaen
Des aerdrijcks schoot aen alle sijên
    Te schiften met den Oceaen,
(40) En wijsselijck van een te snyên;
    Nadien de volcken, niet te vreên
Met eyge palen, andre hoecken
[p. 116]
    Als Godverachters over zeen
En sorgelijcke sanden soecken.
    (45) ’t Stoutaerdig menschelijk gebroed,
All watt’er dreigt getroost te lijen,
    Streeft staêg met reukeloozen moed
Door dier verbode schelmeryen.
    ’t Geslacht van Japhet stout en sier
(50) Ging zweven boven alle wolken,
    En stal met quade listen ’t vier,
En brocht ’et neder tot de volken.
    Als ’t vier den Hemel was ontschaekt,
Strax overquamen nieuwe ellenden,
    (55) Strax vielen koortzen schrael gekaekt
Op ’t aerdryk neêr met heele benden:
    ’t Noodwendig sterven, traeg van gang
En’voormaels langzaem in ’t vernielen,
    Vermelde zynen tred eerlang,
(60) En volgde korter op ons’ hielen.
    Dedael heeft wind en lucht doorsneên.
Met vlerken, noit aen menseh gegeven:
    Ja door verdoemden helstroom heen,
Dorst d’Herculynschen arbeid streven.
    (65) Daer is voor ’t stersselyk geslacht
Nset hoogs,.niet wigtigs asgeschoten.
    Ons’ stoute dwaesheid droomt en tracht
Wel zelfs den Hemel te bestooten:
    En onze boosheên onbesuist,
(70) Die noch om heil noch plagen zwichten,
    En dulden niet dat Jovis vuist
Neêrleg haer’ gramme blixemschichten.


<"Horatius.html#ode206" target="new">Aen SEPTIMIUS.
                Septimi Gades aditure mecum.
SEptimi vriend, ghy die op mijnen eysch
U troosten soud een Gaditaensche reis
                Met my te wagen,
Die, soo de nood my na de grenzen trock
(5) Des Cantabers, wiens stijve neck ons jock
                Ontseyt te dragen,
Getrouwelijck en nimmer dolens moe
Met my tot daer, ja tot de Syrtes toe
                Soud durven varen,
(10) Dat wild gewest daer d’Africaensche vloed
Gedurig bruist, en tegens d’oevers woed
                Met felle baren:
’t Soet Tibur van ’t Argivisch volck gebout,
Och of wy daer ten lesten mat en oud
                (15) Eens smaken mogten
Gewenschte rust, en vollen stillestand
Van krijgs-gewoel, van soo veel sware land-
                En water-tochten.
Soo evenwel der Parken bitterheyd
(20) Myn’ ouden dag dat lustig oord ontseyt,
                De versche randen,
Waer langs de stroom Galesus speelt en swiert
Vermakelijck om ’t sneewit wol-gediert,
                En d’ackerlanden,
(25) Waer van Phalant wel eer is heer geweest,
Sal ick gerust en wel getroost van geest
                Dan gaen besoecken:
Dat hoecxken lands dat lacht my vrolijck an,
Dat lockt, dat treckt, dat dunckt my ’t soetste van
                (30) All ’s weerelds hoecken:
[p. 118]
Daer groeyt en vloeyt den honig overal,
Honig vol geurs, die geen’ Hymetschen sal
                Hoe lecker, wijcken:
Daer derf d’olijf soo frisch en groen als gras
(35) In goedheid by ’t Venafersche gewas
                Sich vergelijcken:
Daer stort de lucht schier staege lentens neer,
En levert laeu en matig winterweer:
                Daer siet men snijën
(40) Op Aulons kruin en wijngerdrijcken top
Wijnen, die ’t mild Falernsche druivensop
                Geensins benijên.
Die plaetse, vriend, dat salige gewest
Roept ons tot sich: daer zult ghy voor het lest
                (45) Na ’t bitter scheyen,
Op d’assche van uw’ eertijds lieven vriend,
Gelijck sijn’ trouw en vriendschap heeft verdient,
                Uw’ tranen spreien.



<"Horatius.html#ode214" target="new">Aen POSTHUMUS.
                Eheu fugaces, Posthume, Posthume,
                Labuntur anni.
ACh! Posthume, ah! wy sien de jaren
Ons met gezwinder vaert ontvaren,
En schoon men tot den autaer vlied,
De rimpelen en silvre hairen
(5) En komen dies te spader niet.

    d’Aenstaenden ouder vol van qualen
Sal u niet trager achterhalen,
Ook sal d’onmijdelijcke slag
Der ongetemde dood niet dralen,
(10) O vrind, al gingt ghy dag aen dag
[p. 119]
    Dryhonderd offer-stieren slachten,
En mengelde gebeên met klachten
Soo vierig als oyt iemand kon,
Om Plutoos strengheid te versachten,
(15) Die den drylijfden Geryon

    En Titius, hoe grof sy waren
Omringelt met de droeve baren;
Die ’t all wat sich op aerdrijck voed,
Die Koningen, die bedelaren,
(20) Die elck voor hoofd bevaren moet.

    ’t Is al om niet dat wy voor ’t woeden
Van den bloed-dronken Mars ons hoeden.,
’t Is al om niet het schor geschal
Geschuwt der Adriasche vloeden,
(25) De dood betrapt ons overal:

    ’t Is al om niet gevreest de plagen
Der ongesonde suydervlagen
By herrebsttijd: ’t is al om niet
Voor ’t teeder lichaem sorg gedragen:
(30) Cocytus met sijn’ tragen vliet

    Dient eens gezien, gekent, geweten.
En all’ den arbeid ongemeten
De Belides niet waerd genoemt,
En Sisyphus tot eeuwig sweeten
(35) En steenomwentelen gedoemt.

    Ghy moet, ghy moet u eens bereyen,
Van aerde en huis en hof te scheyen.
Ia van uw’ Eegae frisch van leên
En van die lommermilde meyen,
(40) Die ghy hier viert, en sald’er geen

    Syns Heeren treurig lijck geleyen
En hem de laetste schaduw spreyen,
[p. 120]
Behalven ’t droef Cypressen groen.
Dan sal uw erfgenaem gaen weyen
(45) Op ’t breedste, en ruiterlyk verdoen

    Den wyn, bewaert met honderd sloten:
Dan word het vloer-albast begoten
En met veel bet’ren drank besmet,
Als oit van monden wierd genoten
(50) Op prachtig priesterlyk banket.


<"Horatius.html#ode325" target="new">Aen BACCHUS.
                Quo me, Bacche, rapis tui
                Plenum?
WAer ruckt ghy my, ô Bacche, vol
Van uwe Godheyd hoog verheven?
    In wat voor schemerachtig hol,
Of schaeurijck bos word ick gedreven
    (5) Door nieuwe geesten vlug en licht?
In wat spelonk of achterpaden,
    Sal ick met helder heldendicht
Den lof van Caesars hooge daden,
    En d’eeuwige eer van sijn’ tropheen
(10) En nimmer dorre segepalmen,
    Doen klinken door de wolken heen,
En tot in ’t sterredak doen galmen,
    Ja zelfs tot in den raed der Goón?
’k Sal eenmael vry en onbedwongen
    (15) Gaen singen vaersen hoog van toon,
En noyt van and’ren mond gesongen,
    Soo schiet op hogen heugel-top
Ook Evias uit haere droomen
    En diepen staep verwondert op,
(20) Wanneerse versch ontwaekt de stroomen
[p. 121]
    Van Hebrus siet dien kouden vloed,
En Thrace wit van winter-vlagen,
    En Rhodope van woesten voet
Alom betrappelt en geslagen.
    (25) Hoe lust ’et myn nieus-gierig oog
Ver buytens weegs ontlast van kommer,
    Hier rotsen steyl en hemel hoog,
Daer eensaem’ bosschen mild van lommer
    Met veel verwondrens aen te sien!
(30) O ghy die voogd aen alle kanten
    En vliet-goddinnen meugt gebiên,
En teug’len dulle nacht-bacchanten,
    Die magtig sijn van u geraeckt
Hoog essche-stammen om te wringen:
    (35) ’k En zal niet dat na leegheid smaeckt,
Niet kleens, niet sterffelijcx gaen singen.
    ’t Is sorglijck, ó Lenaee, en soet
Dien God te volgen groot van daden
    Die ’t hoofd beslaet met eenen hoed
(40) Van altyd groene wyngerd bladen.


<"Horatius.html#ode407" target="new">Aen TORQUATUS.
                Diffugere nives.
DE grijse sneeu heeft nu de wijck genomen,
            Het sachter lente-weêr
Kleed alle veld in ’t groen, geeft alle boomen
            Hunn’ blader-vlechten weer.
(5) ’T aerdrijck vernieut, d’ontswolle beken stroomen
            Weer tusschen d’oevers heen.
Geen’ Charites, geen’ teere Nymphen schroomen
            Nu naeckt ten rey te treên.
[p. 122]
De dag, die flux in uren is verstoven,
            (10) De snelle jaer-loop seyt,
Sich onder maen iet eeuwigs te beloven
            Is wind en ydelheyd.
Zephyr temt eerst de koude noordervlagen:
            Dan komt de somer-gloed
(15) Vermeesteren de lauwe lente-dagen,
            Tot dat hy wijcken moet
Den appel-rijcken herrebst met sijn’ vruchten,
            Die oock ten lesten sal
Voor ’t snuyven van den tragen winter vluchten:
            (20) Dan rijst, dus daelt’et all.
Doch ’t Mane-rond met rollen op en neder
            Door ’s Hemels Teecken-ry
Vergoed die schade, en roept de tijên weder:
            Maer wy, och arme! wy,
(25) Wy, als wy eens gaen glippen na beneden,
            Waer Tullus groot en rijck,
Waer Ancus, waer Aeneas is gegleden,
            Stracx smelten wy tot slijck.
Men wordt’er noyt in ’s werelds licht herropen.
            (30) En, och! wat weten wy,
Of ’s Hemels Goôn den morgen sullen knoopen
            Aen onser dagen ry?
All wat ghy dan genut hebt na betamen,
            Of met een’ milden sin
(35) Hebt uytgedeelt, daer slaen geen’ erfgenamen
            Hunn’ grage klaeuwen in.
Wanneer ghy ligt van ’s levens licht versteken
            En van de dood verkracht,
En Minos eens het vonnis heeft gestreken,
    (40) U sal noch hoog geslacht,
Noch milde tong, noch deugd in ’t licht herstellen,
            Torquate; want gewis
[p. 123]
Diane en kan van onder uyt der hellen
            Bedroefde duysternis,
(45) Dien Hippolijt hoe kuysch en vry van schanden
        Niet weder op doen staen:
En Theseus is niet magtig van doods banden
            Pirithöus t’ontslaen
<"Heinsius.html">Continue
 Goddaeus: Ode 2, 10:
Rustiger sal zyn Licius, uw’ bedryven,
Soo gy uw’ schuit neit te ver op de diept brengt,
[...]
Goddaeus: Ode 3, 30:
’K hebb’ een werk nu voleindt, duiriger als metal,
Als d’ hoog-spitsige toorns hoger en heerliker,
UB Gent
<"Heinsius.html">Continue
Jacob Westerbaen.
Gedichten p. 485-491
books.google
<"Heinsius.html">Continue
P. Rabus en D. van Hoogstraten: Rijmoeffeningen, bestaende in verscheide stijl en stoffe van vaerzen. Amsterdam, Jan Claesz. ten Hoorn, 1678.

Pieter Rabus vertaalde Carmina I, 4, 21, 22 en 26; II, 11; Epode 3
David van Hoogstraten vertaalde Carmina I, 1, 3, 6, 19, 26, 30 en 31; Ode II, 8

Gebruikt exemplaar: KBH 8 C 27

P. RABUS
EN
D. VAN HOOGSTRAATENS
Rijmoeffeningen,
Bestaende in verscheide stijl en stoffe van
VAERZEN
Gepast op allerhande gelegentheden
en voorvallen.

[Typografisch ornament]

TOT AMSTERDAM,
____________________
By JAN CLAESZ ten HOORN, Boeck-
verkooper over het oude Heerelogement. 1678.


PIETER RABUS:
[p. 10]

HORATIUS

<"Horatius.html#epode03" target="new">Lookvervloeking, zijnde het derde van
zijne Toezangen.

Parentis olim si quis impia manu senile guttur fregerit, &c.

Aldus by ons nagevolgt.

WIe eertyds goddeloos, en vals,
Brak zijn stokoude vaders hals,
Laet die vervloekte knoplook eten.
Hoe heeft me dat vergift gebeten,
(5) En in mijn ingewand gewoed!
Wat is ’t? of is het add’ren bloed,
Gekookt in groene kruyderijen;
Dat my die rampen heeft doen lijen?
Of heeft Kanidia de spijs
(10) Mishandeld op haer tooverwijs?
Gelijk Medea afgestreden
[p. 11]
Van liefde, op Jazons minzaemheden,
Den held met dit venijn verwon:
Nooyt heeft de brand der zomerzon,
(15) Al was ze in ’t heetste van haer gloeijen,
Het droote Apulie zoo doen broeijen;
Noch ’t barre hemd van Dianier,
Heeft Herkules, zoo fel, door ’t vier
De sterke schouderen verslonden,
(20) Als my dit lookvenijn gechonden
En deerelijk gepynicht heeft;
    Daerom Meceen, die altijd leeft,
En zweeft in dart’le boerteryen,
Ey wilt het booze kruyd vermyen.
(25) Of anders, als g’een meysken kust;
Laet die, (voor alle minnelust
Te plegen) uwen mond toe stoppen,
Om van die lookdamp niet te kroppen.


[p. 35]

HORATIUS

<"Horatius.html#ode122" target="new">Twee en twintigste Gezang van’t I. boek.

Integer vitae, scelerisque purus non eget Mauri jaculis &c.

Aldus nagevolght.

Zang: O Kerstnacht!

AL wie op aerde, oprecht van handel,
Getrouw, en vroom in al zijn wandel,
Den eysch van zijn gemoed voldoet:
Behoeft geen schicht, of boog van Mooren,
(5) Om zijnen vyand te doorbooren;
En vreest niet schoon de boosheyd woed.

                            2.
    ’t Zy hy alle onrust stelt ter zij’en,
En reist door dorre woestinijen
Van Libyen; of’t vreeslijk pad
(10) Van Kaukazus, of daer beneden.
Langs den Hydaspes derft betreden:
Hy word hier door niet afgemat.

                            3.
    Want als ik, vry van slaefsche dingen,
Van mijne Lalage mach zingen,
(15) En buiten mijnen hoefslag, derf
Spansseren: heb ik niet te schroomen,
Van door gedrochten om te komen:
Daer ik nochtans als weêrloos zwerf.

[p. 36]
                            4.
    Dan heb ik geen gevaer te duchten,
De leeuw en wolf zal van my vluchten,
(20) In Jubaas droog gewest gevoed.
Komt zet me vry op nare* streeken,
Van alle zomerlucht versteeken,
Noch blijve ick echter wel gemoed.

                            5.
    (25) Komt zetme op onbewoonde wegen,
Omtrent den Middellijn gelegen,
Noch staet het praetstertjen altijd
Dat lachebekjen in mijn zinnen,
Noch zal ik Lalage beminnen,
(30) Met onvermoeide zorg en vlijt.


[p. 36]

<"Horatius.html#ode126" target="new">HORATIUS
Zes en twintigste Gezang van ’t I. boek.

Musis amicus, tristitiam & metus
Tradam protervis in Mare Creticum
Portare ventis &c.
Aldus nagevolgt.

Zang: O Kerstnacht!
’K Wil langer geen verdriet beminnen,
Maer, als een Vriend der Zanggodinnen,
De vreez’ en droefheyd, schrik, en smart
Bevelen aen de felle winden,
[p. 37]
(5) Om door haer woeden te verslinden,
Ick wilze bannen uyt mijn hart.

                            2.
    Ik wil de zorgen laten vaeren,
In ’t midden der Kretenzer baeren,
’k Bekreun my niet het Vorstendom
(10) Van ’t kille noorden, en haer machten:
’K wil niet als vroolijkheyd betrachten,
By ’t zoete Zanggodinnendom.

                            3.
    O Zangnimf! die in frisse beken,
By altijd groene en koele streken,
(15) Vermaek schept; vlecht ons eenen krans
Van riekende onverlepte bloemen,
Ik wil mijn’ LAMIA gaen roemen,
Deze is mijn troost, en lust althans.

<"Horatius.html#ode104" target="new">HORATIUS
Vierde Gezang van ’t eerste boek.

Solvitur acris hyems, grata vice Veris & favoni:
Trahuntque siccas machinae carinas: &c.

Aldus nagevolgt.

Zang: O Kersnacht!

Nu komt de lente weêr verschijnen,
En doet de winterkou verdwijnen;
Men hijst de kielen van de ree,
Het vee jookt uyt het stal te wezen,
[p. 38]
(5) De Boer in ’t veld, gelijk voor dezen,
De weyde is niet meer wit van snee’.

                            2.
    Vrouw Venus wil alree met reyen,
Zich in de nieuwe maen vermeyen,
De nimfen tripp’len hand aen hand,
(10) En willen zich ten dans begeven,
Men springt dat d’aerde schijnt te beven,
Op zulk’ een aengenaemen trant.

                            3.
    Terwyl Vulkaen de smis doet gloeijen,
En ’t Reuzenrot al ’t land doet loeijen,
(15) Met hu vernvaerelijk geklop;
Nu is het tijd om eens te danssen,
Het hoofd met groene myrt te kranssen,
Het bloempje zwelt reeds uit de knop.

                            4.
    Nu moet men Pan een Lam vereeren,
(20) ’t Zy hy een bokjen zou begeeren;
Wel aen, de vroolijkheid gaet los,
Laet ons zoo lang ons ’t lieve leven,
Tot ons bezitting is gegeven,
Hem offeren in ’t lomm’righ bos.

                            5.
    (25) De dood ontziet geen trotze koppen,
Maar komt zoo wel aan hoven kloppen
Der Koningen: als aen de deur
Van lage en ongeachte menschen,
De dood doet alle glans verslenssen,
(30) En haelt den Vorst uyt ’s levens fleur.

[p. 39]
                            6.*
    Het oogenblik van ’t korte leven,
Kan ons geen uurtje zeker geven.
Daer hangt u ’t noodlot over ’t hoofd,
Men word na Plutoos rijk gezonden,
(35) Het aerdsch vermaek is gantsch verslonden,
En alle lusten uytgedooft.

<"Horatius.html#ode121" target="new">HORATIUS
Een en twintigste Gezang van ’t I. boek.

Dianam tenerae dicite virgines, &c.

Aldus nagevolgt.

Zang: O Kersnacht!

KOmt Juffertjes, en Jongelingen,
Ter eeren van Diane zingen,
Van Cinthius, en van Latoon,
Die zelfs Jupijn van min doet blaeken:
(5) Komt, wilt dit Godendom vermaeken,
De vreugd word u althans geboôn.

                            2.
    Ghy Vrysters, wilt doch met gezangen
Haer glory aen uw’ snaren hangen:
Al wie in ’t bosch- en vlietendom
(10) Vermaeck schept; of in bruyne wouden,
Of bronnen: komt vry jong’ en ouden
Verbreyd, en zingt haer lof alom.
[p. 40]
                            3.
    Komt, roem Apol, en zingt ter eeren
Van Delos: wilt de glans vermeeren
(15) Van zijn geboorteplaets: kom vier’
Zijn feest. Komt frisse jongelingen,
Wilt van zijn boog en pijlen zingen,
Zingt van zijn broederlijcke Lier.
                            4.
    Zoo zal hy door ’t gebed bewogen,
De ramp der bloedige oorlogen,
Als stramen van zijn straffe roe,
En alle burgelijke ellenden
Van Cezar, en het volk afwenden,
En drijvenze den vijand toe.

<"Horatius.html#ode211" target="new">HORATIUS
Elfde gezang van ’t tweede boeck.

Quid bellicosus Cantaber, & Scythes
Hirpine Quinti, cogitet. &c.

Aldus nagevolgt.

Zang: O Kersnacht!

HERPYN, wilt niet uit vreemde hoeken,
De daên van and’ren ondersoeken,
Van styd’b’ren Kantaber, noch Schyt,
Wat machje doch zoo bezig wezen?
(5) Wat machje voor uw’ nooddruft vreezen?
Weest liever vroolijk en verblijd.
[p. 41]
                            2.
    De lichte jeugd is dra verdweenen,
De schoonheid vliegt als nevel heenen,
De grijze en barren ouderdom
(10) Genaekt, en brengt verdrietigheden,
Waer door ’t vermaek werd afgestreden;
En maekt den mensch van zorgen krom.
                            3.
    De lente kan niet altijd bloeyen,
Noch ’t bloempje even cierlijck groeyen,
(15) De maen blinkt niet gestaedig klaer:
Wat queltge u niet den raed der goden?*
Wat hebje hun geheim van nooden?
Haer Grootheid is voor u te zwaer.
                            4.
    Waerom niet liever eens gedronken,
(20) En lustig nektar omgeschonken,
Hier onder dezen masthoutboom
Of pijn: wat hebben wy te treuren?
Terwijl de Vreugd ons mag gebeuren,
Wy konnen leven zonder schroom.
                            5.
    (25) Kom laet ons eens den beker pooyen,
En ’t hair met roozen geur bestrooyen,
Of balzem: waer voor zorgen wy?
Laet ons zoo lang ’t ons is gegeven,
By ed’len vocht in vreugde leven,
(30) Wy zijn van alle kommer vry.
[p. 42]
                            6.
    De Wijn-God kan de last verjagen,
En ramp die ons gemoed komt knagen:
Wat jongen zal my dienstig zijn
In lout’re schaelen vol te schenken,
(35) Om my in Bachusnat te drenken?
Kom’ brengt me een kroes vol heete wijn.

Continue
DAVID VAN HOOGSTRATEN:
[p. 133]

Q. HORATIUS eerste Lierzang
van het eerste Boek.

Maecenus, atavis edite regibus &c.

Aldus nagevolght.

MECEEN, uit ouderen gesproten,
Het uitgeleze puik van Grooten,
    Den glans van Rijken; waerde bloem
Van Liefde, en zoete minlijkheden,
(5) Waer mede uwe harte word bestreden,
    In velen is de zucht, om roem
Door lauwertakken weg te dragen,
En yders oogen te behagen,
    Door ’t wijt beroemde Olimpsche stof
(10) Te wekken, en door keurlijk rijden
Den perkpael sierelijck te mijden
    Met heete wielen, tot hun lof:
Om door de glory van Lantsheeren
In aertsche Goden te verkeeren.
    (15) Een andren; zoo de lossigheid
Der borgers hem tot eere en staten,
En agtbaerheden boven maten,
    Hem ruim en vrolijk toegeleid,
Verheffen wil; dien, zoo hy ’t koren,
(20) Dat Lijbie uit haer rijken horen
    Hem toezend, op zijn’ zoldering
[p. 134]
Geladen heeft, vermaeckt in ’t bouwen*
Van ’s Vaders lant, kan niets weerhouwen
    (Baert u dat geen verwondering?)
(25) Om van die oeffening te scheiden.
Niets is bequaem hem af te leiden
    Van zulk een’ vreugd door goed of schat.
Niets kan hem eenigsins bewegen;
Dat hy in vreezen en verlegen
    (30) Voor schipbreuk, zich begeve in ’t nat
Der zee, en in de woeste baren
Zich onderwerpe die gevaren.
    De Koopman, vreezende den wint,
Die worstelt met de felle golven;
(35) In zuure kommering bedolven,
    Prijst ’t akkerleven, en bemint
De rust en wrange sukkelingen,
Die zijn ellendig hart omvingen,
    Niet lijden kunnende, begint
(40) Zijn’ lekke kielens te kalfateren,
Om weer met niewe moed de wateren
    Te treen, en wagt na weer en wind.
Ge vinder mee, die door de wijnen
De droefheid kunnen doen verdwijnen,
    (45) En koestren zig een goeden tijd.
In zulke malse zoetigheden,
En nu met uitgestrekte leden
    (Terwijl alle onlust word gemijd)
In schaduw van de lindeboomen,
(50) En dan aen koele waterstroomen,
    Ter neder leggen. Deze heeft
Met gordelen van moedt omtogen
Een’ zin in bloedige orelogen,
    Daer ’t hart van anderen voor beeft,
(55) En leeft in schelle Krijgstrompetten,
[p. 135]
Bequaem, om eene vrees te zeggen
    In ’s moeders ongeruste hart.
De wakkre Jager brengt zijn’ dagen
Met yver door, noit moede in ’t jagen
    (60) En denkt om hartverdriet, nog smart.
Misschien zijn’ huisvrou wedervaren,
Het zy zijn’ honden ’t Hart, in ’t garen
    Verwart, aenvallen met een’ kreet,
Het zy het Zwijn het net vermande
(65) Met volle kragten, dat hy spande,
    En zig verloste van het leet,
In ’t aenzien van de vlugge beesten.
Het Veil, een loon van fraje geesten
    Zet my in ’t Godendom. Het woud,
(70) En ’t huppelen der dartle reien
Van Saters ende Nimfen scheien
    My van het graeuw. Euterpe houd
My lessen voor, en leert my quelen.
’k zuig uit Polijmnie haer’ spelen
    (75) Op d’aengename en lichte luit.
Indienge nu, MECEEN! my rekent,
En onder Lierpoëten teekent,
    Beur ik het hooft ten wolken uit,
En wraek hoogmoedig hun gewemel.
(80) Ik stoot met mijne kruin den hemel.

HORATIUS derde Lierzang
van het eerste Boek.
Sic te diva potens Cypri,
Sic Fratres Helenae, lucida sydera;
Ventorumque regat Pater &c.
Aldus nagevolgt.

ZOo sture u venus met haer’ handen,
    Op mijne driftige gebeen,
[p. 136]
    In gunst der broeders van Heleen;
Zoo sture Eool u, door de banden
    (5) Der winden, die met groot geluit
    Opbulderen ten kerker uit,
Te dubblen. alleen het blazen
    Der Westen wind bestiere uw’ reis
    Met frisse koelten na den eisch,
(10) En brenge u veilig door het razen
    Der woeste golven, en gerust,
    O schip, aen uw’ gewenschten kust!
Gy, die de helft van my zult dragen
    Virgijl! Hy had een’ kloeke ziel,
    (15) Die allereerst de brosse kiel
Heeft op de baren durven wagen;
    En zag geen Zuiderstormen aen,
    Gewoon ten bittren strijt te gaen
Met uitgelate Noortsche buijen:
    (20) Nog beefde op ’t zien der regenstar,
    Hem droevig dreigende van verr’,
Of dolligheid, gewekt in ’t Zuijen,
    Die al het onweer overtreft,
    Wanneerze zich op zee verheft.
(25) Ze weet het grondzand om te roeren;
    En maekt op nieus het pekel stil,
    Met volle magt wanneerze wil.
Heeft hy dan ooit geschud voor ’t loeren,
    En ’t mikken van de wisse dood,
    (30) Of zig vervaert in bangen nood,
Die monsters zonder schreijende oogen
    Heeft aengezien, en ’t gramme zout,
    En heeft zig moedig toevertrout,
Door geen’ beletselen bewogen,
    (35) D’Albaensche rotsen aen te zien,
    En alles moedig ’t hooft te bien?
[p. 137]
’k Zie, dat de vader van de zielen
    Door Godlijcke voorzienigheid
    Vergeefs de zee van d’aerde scheid,
(40) Indien de reukelooze kielen
    Veragten durven al het leet,
    Daer ’t Zeegodinnendom van weet.
De stoute mensch durft alles wagen,
    Het geen’ hem kome in zijnen zin,
    (45) En slaet verkeerde wegen in.
Prometheus heeft het vier ontdragen
    Uit ’s Hemels wenschelijke zael,
    En meegedeelt aen altemael.
Toen wiert de werrelt overvallen
    (50) Van Tering, en geen kleenen hoop
    Van koortsen, pesten, nam een’ loop,
En overrompelde in dat brallen
    Den sterfelijken, en de dood
    Verwarde zig in zijnen schoot.
(55) De dood, te voren aengekomen
    Al slepende met tragen voet,
    Verhaeste zig met sneller spoet.
Dedael dorst, zonder iets te schroomen,
    Voor ramp nog ongval bedugt,
    (60) Met wieken vliegen door de lugt.
De noit gelijcke dapperheden
    Van Herkles, drongen fier en fel
    Tot in het diepste van de hel,
Vergeefs van Cerberus bestreden.
    (65) Niets valt de gaeuwe menschlijkheid
    Te zwaer, hoe vol van moeilijkheid.
We klimmen zelf uit zottigheden
    Ten Hemel vreugdig, vrolijk, bly,
    En dartel. Onze schelmery,
(70) Van d’oppervoogden werd bestreden,
[p. 138]
    Gedoogt niet, dat de blixems zijn
    Oit uit de handen van Jupijn.


HORATIUS zeste Lierzangh

Van het eerste boek.

    Scriberis Vario fortis, & hostium
Victor, Maeonii carminis alite &c.

            Dus nagevolgt.

DEn wijzen Varius, bequaem,
Om zuivre deugden af te drukken,
En af te beelden, zal ’t gelukken
    Te pronken met uw’ Heldennaem
(5) Daer hy den naneef mee zal deelen
    De glory, daer gy mede praelt,
    Op uwe vianden behaelt
In ’t woeden van de Staetkrakkeelen.
    Wy, ô Agrippa! derven niet,
(10) Te zwak, die dapperheen verhalen,
De toorn van Thetijs zoon ophalen,
    Zich wentelende in zijn verdriet,
Nog ’t zwerven over zee, en ’t dolen
    Van d’onbedriegbren Ithakees,
    (15) Nog Pelops wraeklust; want een’ vrees
Doet mijne zanggodin, verholen
    Door schaemte, daer zy afgericht,
Alleen op werelooze luiten,
En ongesierde boersche fluiten,
    (20) Langs d’aerde kruipt, voor ’t helder ligt
Van Cezars lof en uwen strijken.
[p. 139]
    Wie kan ons Mavors, daer hy fier,
    Al brandende in het oorlogsvier,
In ’t volle harnas staet te prijken,
    (25) Beschrijven? Wie kan Merion,
Van het Trojaensche stof bekrozen,
Afmalen? wie word uitgekozen,
    Om als een’ glinsterende zon
Tydides deugden te doen schijnen?
    (30) Wy zingen niet, dan van banket,
    Het Jongelingschap voorgezet,
Niet vreemd van heete minnepijnen.
    In ’t stoejen van het Vrijsterdom
Met hare Vrijers op te zingen,
(35) En diergelijke stof van dingen,
    Is onze tonge nimmer stom;
Het zywe koel zijn, ’t zy de zinnen
Een oogwit hebben, dat zy minnen.


[p. 142]

Navolging van het dertigste Lierzang
des eersten boeks

Van HORATIUS.

O Venus, regina Cnidi, Paphige. &c.

Not in Geerebaert?
KOm Venus, kom dan Knidus koningin,
Verlaet dan eenmaal Cyprus hofgezin,
En tre met lust den schoonen tempel in
            Van mijn’ Glicere,
(5) Die u veel wierookoffers heeft bereid.
Breng ’t Wichje mee, wiens lof ik heb verbreid,
Zoo menigmael, en magt, hem toegeleid
            Met roem en eere.
Bevalligheen, en Nimfen af en aen,
(10) Gewoon ten uitgelaten rei te gaen,
Daer Saters in verwondert blijven staen
            Met heete longen;
Merkuur, de Jeugtgodin, vol zoetigheen,
Begeven zig met onvermoeide schreen
(15) Mee hier. Dan worden die weldadigheen
            Eens opgezongen.


[p. 143]

Navolging van HORATIUS

Eenendertigste Lierzang des eersten boeks.

                Quid dedicatum poscit Apollinem
                    Vates? &c.

Wat eischt de Digter, gietende in de schalen
Den nieuwen wijn, van hem, die met zijn stralen
Beschijnt het rond des werrelts, door gebeen?
Wat smeekt hy van Apollo? niet het geen
(5) Sardinie aen ons geeft met ruime handen;
Noch ’t vette vee der vrugtbare akkerlanden;
Nog ’t landschap, dat van Liris word gelikt,
Wanneer hy vloeit met zagte en stille stroomen.


Continue
Tien andere Horatiusvertalingen van David van Hoogstraten in: Gedichten Amsterdam, J. van Hardenberg, 1696. UB Utrecht Z oct. 2592.
Titeluitgave Amsterdam, J. van Hardenberg, 1697, KBH 758 C 20; UBL 1072 G 25.

D. VAN HOOGSTRATENS

GEDICHTEN.

[Vignet: fleuron]

T’AMSTERDAM

Gedrukt by JACOBUS VAN HARDENBERG.

Boekverkoper, in de Stilsteeg. 1697.



[p. 324]

VERTALINGEN.
__________________________

Uit het I. boek der Liergezangen van
HORATIUS
<"Horatius.html#ode102" target="new">II. GEZANG.
Aen Keizer
AUGUSTUS.

AL sneeu genoeg gezonden naer om laeg,
En hagelsteen, en felle dondervlaeg.
De Godheid heeft de stad met plaeg op plaeg
        Genoeg doen schrikken.
(5) En, schietende met haer vergramde hant
De schichten neêr en heeten blixembrant,
Bracht zy het al in een benaeuden stant
        Alle oogenblikken.
Het volk ontstelt door zulk een zwaren slag
(10) Was weêr beducht, of die benaeude dag
Weêr komen mocht, dien Pyrrha eertyts zag
        In oude tyden:
Wanneer zy vont gedrochten, vremd voor ’t oog,
Toen Proteus al zyn vee dreef naer om hoog
(15) Ten berg op, en geen plaetsen bleven droog
        Aen alle zyden:
Toen d’olm ontfing de vissen uit het meer,
Waer op de duif haer nesten had weleer,
De das den vloet met zwemmen ging te keer,
        (20) Door noot gedwongen.
[p. 325]
Elk zag verbaest, en siddrende van schroom,
Den hollenden en dollen Tiberstroom,
Weêrom gerukt van d’oever zonder toom,
        En voortgesprongen,
(25) En voortgejaegt uit zyn bekende perk
Naer ’t Koningslot en Vestaes oude Kerk:
Terwyl hy stoft door zulk een driftig werk
        Het leet te wreken
Van Ilia, die om haer onheil klaegt,
(30) En dus verwoed en schielyk voortgejaegt,
Ter liefde van zyn vrou, die hem behaegt,
        De slinke streken
Der stad bevloeit, nu dus de Dondergod
Vertorent is. Het weinig overschot
(35) Der jeugt zal eens verstaen het droevig lot,
        En groote rampen
Der borgers, aengespannen tegen een,
En woedende door droeve oneenigheên
Met zwaerden in hun onderlinge leên
        (40) In ’t haetlyk kampen;
Met zwaerden, daer de wreede Perziaen
Door sneven moest. Het zal met een verstaen
Dat dit gevecht alleen is aengegaen
        Door schult der Vaderen.
(45) Wat God roept nu het volk om bystant aen?
Eer Jupiter het Ryk komt nederslaen?
Met wat gebed zal nu de Non voortaen
        Eens Vesta naderen?
Zy luistert naer geen zangen, heet op wraek.
(50) Wien zal Jupyn nu kiezen in dees zaek
Om ’t schelmstuk te verzoenen? O vermaek
        Der hemelingen,
O Febus, kom met uwe profecy,
Kom ons te hulp. sta ons medogent by,
[p. 326]
(55) Dael neder uit het hemelsch hof. of gy
        Verhoor ons zingen,
O Venus, o verheugde Mingodin,
O moeder van de dartelende Min,
Die alles voed, en blaest het paren in,
        (60) Om welke zweven
De Boertery, en kleene Minnegoôn;
Of zoo u ook, o Vader Mars, gewoon
Te groejen in het krygsgevecht en doôn,
        En ’t oorlogsleven,
(65) En steeds vermaekt door ’t onbevreest gezicht
Des Mauritaens, die voor geen vyand zwicht,
Nog uw geslacht, nu droef, aen ’t harte ligt,
        Gezint te blussen
Dit droevig spel, zoo langen tyd gespeelt.
(70) Of gy, o God, van Maja voortgeteelt,
Die u aen ons als wreker nu verbeelt,
        Om ’t leet te sussen
Van Cesar, en des jonglings wezen draegt.
Vaer spader heen, dewylge ons zoo behaegt,
(75) Ten hemel, daer het al van u gewaegt
        In deze streken;
En spoei niet heen op vleugels van den wint,
Op ons vergramt, om dat wy zoo verblint
Afdwaelden in de zonden, die gy vint
        (80) En snoode treken.
Vermaek u eer in schoone zegeprael,
Daer ’t volk u met een aengename tael
Voor Vader groet en Vorst, en altemael
        U wenscht veel zegen:
(85) En laet niet toe, o Cezar, noit vervaert,
Dat onder uw gebiet het Medisch paert
Kom draven op ons kusten, onbewaert
        En heel verlegen.


[p. 327]

<"Horatius.html#ode107" target="new">VII. GEZANG.
Uit het zelve boek.
Aen
MUNATIUS PLANKUS.

EEN ander zal l ’t beroemde Rhodus pryzen,
Of Mitylene doen door zang ten hemel ryzen,
    Of Ephesus verheffen met veel lof,
Of doen Korintens muur opklimmen uit het stof:
    (5) Of Thebe van den milden Bachus eeren,
Of d’eer van Delfis, daer Apol op roemt, vermeeren.
    Een ander heft met zeldzaem lofgerucht
De wydberoemde stad van Pallas aen de lucht,
    En stelt d’olyf ver boven alle boomen.
(10) Dees kan tot Junoos eer zyn driften niet betoomen,
    Pryst Argos, dat gezwinde paerden voed,
En ’t groot Mycenen, zulk een lant van overvloet.
    ’T Lakonisch lant kan my zoo niet verleiden,
En my bewegen niet zoo zeer Larisses weiden,
    (15) Als ’t ruischen van Albunea my trekt,
Of als de waterval van Anio my wekt,
    En sleept tot zig, gelyk Tiburnus wouden,
En als de boomgaerts, die de beken vochtig houden.
    De zuidewint vaegt menigmael de locht
(20) Van dikke nevels, en verdryft het dompig vocht;
    Zoo moet gy meê, gelyk de wyze mannen,
De nare droefheit en bekommering verbannen,
    O Plankus, door den lieffelyken wyn:
Het zyge in ’t leger, dat van wapens krielt, zult zyn,
    (25) Het zy gy in uw Tibur zacht zult rusten.
Toen Teucer Salamis ontweek langs vremde kusten,
[p. 328]
    En ’s Vaders toorne ontvluchtte in veel gevaer,
Bekranste hy nochtans met populier zyn haer,
    En sprak aldus tot zyne metgenooten:
(30) Waer ons een beter lot dan Vader heen zal stooten,
    Och makkers, och wy volgen uit verdriet.
Maer zoolang Teucer u zal leiden, wanhoopt niet.
    Apolloos mond met onverzierde woorden
Heeft ons een Salamis belooft op andre boorden.
    (35) O dapperen, die meer hebt uitgestaen
Met my, en volgt my nu met zwaren druk belaên,
    Spoelt af met wyn de nare zorgen.
Wy kiezen wederom de wilde zee op morgen.


<"Horatius.html#ode108" target="new">VIII. GEZANG.
Uit het zelve boek.
Aen
LYDIA.

O Lydia, waerom tracht gy door minneryen
Het hart van Sybaris te brengen in het lyen?
        Om Gods wil, zeg het my.
        Waerom, waerom schuwt hy,
(5) Die gansch niet teêr van aert de zure en gure vlagen
Van ’t winterweder en de winden kan verdragen,
        Het worstelperk? wat myd
        Hy d’arbeit? waerom ryd
Hy niet met zyns gelyk, en moedig opgezeten
(10) Betoomt het Fransche paert? Heeft hy zig zelf vergeten,
        En zynen dappren moet,
        Dat hy den Tibervloet
Ontvliet, en ’t worstelzant ontziet als bloet van slangen?
Waerom geen wapenen aen zynen arm gehangen,
[p. 329]
        (15) Daer hy zoo meesterlyk
        Zoo velerhande blyk
Gegeven heeft van met de schyf en piek te stryden?
Waerom verbergt hy zig, gelyk in oude tyden
        De jonge Achilles deed,
        (30) Voor Trojes droevig leet,
Opdat het mannelyk gewaed hem niet ontdekken,
En in den ondergang van Troje meê zou trekken?


<"Horatius.html#ode109" target="new">IX. GEZANG.
Uit het zelve boek.
Aen
TALIARCHUS.

Sorakte, ziet gy, legt geheel met sneeu bedekt,
Die aen de bosschen nu tot last en zwaerte strekt.
        De vorst bevloert de stroomen,
        Zoo hevig aengekomen.
(5) Verdryf de koude, en stook een houtmyt aen den haert,
En schenk een helder glas van uwen wyn, gespaert
        Nu twee paer volle jaren.
        Dat wil u vreugde baren.
Beveel het ovrige aen de Goden, die, wanneer
(10) De winden leggen op hun wenken op het meer,
        Flus hevig aen het bruisschen,
        Geen boomen meer doen ruisschen.
Bekommer u niet, wat op morgen beuren zal.
Maer reken elken dag, geschonken door ’t geval,
        (15) Voor winst. laet zorgen varen
        In ’t groenen van uw jaren.
Bemoei u vry met spel, en dans, en minnery,
O Taliarch, zoo lang uw hooft van grysheit vry,
[p. 330]
        U nood tot zoete werken.
        (20) Nu weêr de worstelperken
En oeffenplaetsen en de fluistering hervat
Van ’t lieve maegdeken, en zoete lacchen, dat
        Haer schuilplaets kan ontdekken.
        Begin weêr af te trekken
(25) Haer ring of armring tot een minlyk liefdepant,
Al veinst zy kunstig, en weêrhoud quansuis haer hant.


<"Horatius.html#ode111" target="new">XI. GEZANG.
Uit het zelve boek.
Aen
LEUKONOE.

LEUKONOE, laet af te vragen, wat geval
Aen u of my ’t besluit der goden geven zal.
        Dat staet geen mensch te weten.
Geen wichelaer voorspelle uw einde, los van gront.
(5) Dus zult gy beter, daer gy zwerft op ’t aertsche ront,
        Uw zorg en leet vergeten:
Het zy u Jupiter nog geeft een langen ry
Van winters naer zyn gunst: ’t zy dees de laetste zy,
        Waer in de woeste baren
(10) Op rotsen breken. Stort de lieffelyken wyn.
Laet af, Leukonoë, van lange hoop te zyn
        In ’t leven, kort van jaren,
Voortvluchtig als de wint. de tyd, de vlugge tyd,
Die ons de duurzaemheit op aerde hier benyt,
        (15) Verloopt, terwyl wy spreken.
De dag mocht licht, zoo gy dien niet gebruikt met vlyt,
        U morgen wel ontbreken.


[p. 331]

<"Horatius.html#ode119" target="new">XIX. GEZANG.
Uit het zelve boek.
Aen
GLYCERA.

DE Moeder van de teedre Minnegoden
Verlokt my: en de Zoon van Semele,
De dartelheit en wulpsche weelde meê,
        Komt my weêrom tot d’oude liefde nooden,
            (5) En zet myn ingewant,
            Gelyk voorheen, in brant.

        Nu smelt ik weg door ’t vier der wondende oogen
Van Glycera, zoo zuiver als albast.
En deze vlam, die alle dagen wast,
        (10) Heeft al myn hart en al myn ziel bewogen.
            My blaekt in dezen staet
            Dat dartele gelaet:

        Dat schoon gelaet, gevaerlyk om t’aenschouwen.
(15) De Mingodin, die Cyprus kust verlaet,
Bestookt my met haer krachten zonder maet,
        En dwingt my fors myn dichten in te houwen,
            Als ik het stout bedryf
            Van Scyt of Part beschryf:

        (20) Als ik iets melt, het welk geen minnestryen,
Geen woeden raekt van ’t hevig minnevier.
O knapen, brengt, brengt groene zoden hier.
        Brengt wierook aen, en offerkruideryen.
            Brengt offers aen en wyn.
            (25) Dan zalze zachter zyn.


[p. 332]

<"Horatius.html#ode123" target="new">CCIII. GEZANG.
Uit het zelve boek.
Aen
CHLOE.

GY vliet my als een hinde, die gevat
Van vrees haer moeder zoekt door afgelege dalen,
En bosch en berg en weide, en overal loopt dwalen,
En beeft, zoo dra de wint zig rept in telg of blat.

    (5) Want ’t zy de Lent de bladen trillen doet
Door hare komst, het zy de groene hagedissen
Heenboren door de hage in bosch en wildernissen,
Het harte klopt van vrees, en zy verliest den moet.

    Maer ik, o maegt, vervolg u niet nochtans,
(10) Gelyk een tiger of een bergleeu, die verbolgen
Het al verscheurt. Wat hoeftge uw moeder steeds te volgen?
Beantwoort eens (’t is tyt) den minnebrant eens mans.


<"Horatius.html#ode130" target="new">XXX. GEZANG.
Uit het zelve boek.
Aen
VENUS.

O Moeder van de dartelende min,
Laet Ciprus staen, O Paphos Koningin,
Myn Glycera noot u ten tempel in
    En biet u eere
[p. 333]
(5) En wierookgeur. Uw knaep kome aen uw zy,
De Nimfen en Bevaligheên daer by,
En God Merkuur, en Jonkheit, nimmer bly,
    Zo ze u ontbere.


<"Horatius.html#ode209" target="new">IX. GEZANG.
Uit het tweede boek.
Aen
VALGIUS.

GEEN regenbui bezwaert het velt in alle tyden.
En ’t Kaspisch meer word niet altyt door storm beroert.
Ook legt Armenie niet steeds met ys bevloert.
    Geen Noordewint komt steeds d’ Apulische eik bestryden,
            (5) Nog d’ esscheboomen schaden,
            En schudden al de bladen.

    Maer gy blyft eewig om uw’ lieven Mystes weenen,
U afgeplondert door het noodlot, al te wreed,
O Valgius, en gy herkaeut gedurig ’t leet,
    (10) Wanneer de zonne heeft al ’t aerdryk overschenen,
            En als zy met haer stralen
            In Thetis bron gaet dalen.

    Zoo deed niet Nestor, die drie eewen bleef in ’t leven.
Hy treurde niet altyt om zyn’ Antilochus.
(15) En d’Ouders schreiden niet altyt om Troïlus.
    Hou op van zuchten, en wil u tot vreugt begeven.
[p. 334]
            Al dat geween en klagen
            Zal minderen uw dagen.

    Kom laet ons eer den glans der krygstriomfen zingen
(20) Van Vorst Augustus, en hoe d’yzige Nifaet,
En stroom van Medie belemmert kruipen gaet,
    En hoe Gelonen, die de Veltheer wist te dwingen,
            En fors te rug te dryven,
            Nu op hun bodem blyven.


<"Horatius.html#epode13" target="new">XIII. GEZANG.
Uit het vijfde boek.
Aen zyne
VRIENDEN.

EEN yslyk onweêr heeft de gantsche lucht betrokken.
        Jupyn daelt neêr met zware vlokken
Van sneeu, en regen; daer het ysselyk gewelt
        Der winden al de zee en ’t bosch ontstelt.

(5) Laet ons, o vrienden, ons van dees gelegenheden
        Bedienen, en dees dag besteden,
Terwyl het ons nog past, in vrolykheit en spel,
        Eer d’ ouderdom ons rimpelt al het vel.

Laet ons den naren angst en kommer doen verdwynen.
        (10) Kom, jongen, schenk ons puik van wynen,
Geperst, wanneer Torquaet hier Burgermeester was.
        Spreek van geen zorg. Jupyn zal mooglyk ras,

[p. 335]
En rasser dan gy meent, deze onlust doen bedaren.
        Kom, giet my nardus in myn haren.
(15) ’T lust my een vreugdeliet te spelen op myn luit,
        En dryven dus de nare zorgen uit.

Aldus liet Chiron voor zyn Voesterkint zig hooren:
        O knaep, uit Thetis zelf geboren,
En noit van iemants hand verheert, of afgestreên,
        (20) Godinnezoon Achilles, ga vry heen.

’T lant van Assarakus, gescheiden door twee stroomen,
        Verwacht u aen zyn zoomen.
Van waer gy (nademael ’t de Schikgodin begeert,
        Daer ’t alles zig voor buigt) noit wederkeert;

(25) Al wilde uw Moeder zelve u helpen met haer krachten.
        Daer moet gy al uw rou verzachten
Door wyn en snarenspel, gestelt op zoeten trant,
        Dus schuift men best de zorgen aen een kant.

<"Heinsius.html">Continue
Antonides van der Goes: <"#antonidesode101">Ode 1.1, <"#antonidesode105">Ode 1.5, <"#antonidesode114">Ode 1.14, <"#antonidesode117">Ode 1.17, <"#antonidesode202">Ode 2.2, <"#antonidesode203">Ode 2.3, <"#antonidesode210">Ode 2.10, <"#antonidesode217">Ode 2.17, <"#antonidesode303">Ode 3.3, <"#antonidesode309">Ode 3.9, <"#antonidesode410">Ode 4.10, <"#antonidesepode03">Epode 3, <"#antonidesepode06">Epode 6 en <"#antonidesepode07">Epode 7, <"#antonidesepode10">Epode 10.
KBH 346 F 23; UBL 423 F 26 : 1 en 1205 B 11 : 1

GEDICHTEN

VAN

J. ANTONIDES,
vander GOES

[Vignet: Omnibus]

t’AMSTERDAM
_________________________
By JAN RIEUWERTSZ., PIETER ARENTSZ.,
en ALBERT MAGNUS, Boekverkoopers, 1685.


Tweede deel.
[p. 284]

<"Horatius.html#ode101" target="new">I. BOEK I. LIERZANG,

Van

HORATIUS FLAKKUS,

Aen

MECENAS.

Hy tracht na de naem van LIERDICHTER.

Mecenas atavis edite regibus.

MYn waerdste toeverlaet en lof
MECEEN, van hand tot hand uit Koningen gesproten,
    ’t Lust zommigen ’t Olimpysch stof,
Terwijl zy, om zich aen de renpael niet te stooten,
[p. 285]
    (5) Den wagen stuiten in haer vaert,
Met heete wielen aen haer lenden te doen kleven.
    De palm en stevenkroon bewaert,
En aen de vaderen van ’s weerelt magt gegeven,
    Voert haer omhoog in ’t godental,
(10) Indien het wufte rot der Roomsche burgeryen
    Met een driedubbel eergeschal,
Zijn lof uitschateren, ten trots van die ’t benyen.
    Of zoo hy in zijn schuuren tascht,
Het koren, uitgedorscht in Lybysche landsdouwen,
    (15) Geen mensch maekt hem door vrees vermast,
Zoo stout, dat hy de zee met hobblent hout zal bouwen.
    De koopman prijst de rust van ’t land,
Terwijl ’t Ionis nat vast worstelt met de winden,
    En heel den oever barnt en brant,
(20) Door ’t beuken van de zee, dan kan hy oorzaek vinden:
    Want hy ontziet het zeegevaer,
Om, nevens ’t stille land, de troeble stad te prijzen.
    Flux maekt hy tuich en takel klaer,
Kalfatert sloep en kiel om d’armoede af te wijzen.
    (25) Daer zijnder die geen ouden wijn,
Geen berkemeier tot de boorden vol geschonken,
    Te veel kan opgedragen zijn,
Terwijlze een lustig gat in d’achtermiddag ronken.
    Of, onder lommer van een boom,
(30) In ’t natbedauwde gras, of daer de beekjes spelen
    Aen een gewijden waterstroom.
Vele andren scheppen lust in orelogskrakkeelen,
    Van vrome moeders fel gevloekt.
Met schorre krijgsklaroen en steekende bazuinen
    (35) De Jager steets in ’t velt, verkloekt,
Niet denkende om zijn vrouw, het wild in bosch en duinen:
    Het zy zijn honden ’t vluchtig hart
Aenranden op de weg, ’t zy ’t boschzwijn net en banden,
[p. 286]
    Waerin ’t benart stont en verwart
(40) In stukken trekt. het veil van teere maegdehanden,
    Gevlochten van ’t gelettert volk
Mengt mijnen groten naem met tittels van de Goden.
    De minsten in haer waterkolk,
De Satyrs in ’t gebergte en hare dartle boden,
    (45) Verscheiden my van ’t burgerrot.
Geeft my Euterpe nu haer net besnede fluiten
    En Polyhymnie ’t genot
Van haer beroemde Lier, wie zou mijn eernaem stuiten?
    Indien gy my dan, ô MECEEN!
(50) Den naem van Lierpoëet niet wrevel komt te weigren,
    Zoo zal ik langs hoe hooger treen,
En eindlijk met mijn kruin aen ’t stargewelfzel steigren.
                                                                            1666.


LIERZANGEN,

<"Horatius.html#ode203" target="new">II. BOEK III. GEZANG.

Aen

DELIUS.

Hy vermaent hem tot gelijkmoedigheit.

Aequam memento rebus in arduis. &c.

DEwijlge ô DELIUS! toch eenmaal sterven zult,
            Verwin noit onheil uw gedult.
Geen matelooze vreugt doe u in voorspoet zwellen:
        Het zy ’t u luste uw zelven meest te quellen;
    (5) Het zy gy feestdaegs in het riekent lentegroen,
        Uw zelven goet wilt doen
Met frissche vernenwijn. daer witte popelboomen,
        Op ’t ruisschen van de stroomen
[p. 287]
    Haer bruine schaduwen vermengelen althans,
            (10) Met takken breet van trans.
Kom breng ons bloemen aen en spesery en wijnen,
        En frissche rozen die te dra verdwijnen.
    Terwijl de jeugt ons nood’t en uwe staet het lyd
            En zusters, die den tyd
(15) Des levens spinnen. het is eenmael afgesponnen.
        Gy zult toch eens uw aengename bronnen
    En vorstlijk huis en hof, waer langs den Tiber glyt,
            Verlaten op zijn tijd.
Uw erfgenaem zal toch uw schat, zoo hoog gestegen,
        (20) Bezitten, en braveren in zijn zegen.
    Het helpt niet of gy zijt van ouden Inachs bloet,
            Verzien met vorstlijk goed:
Of dat gy, naekt en bloot, van ongeachte volken,
        Sterft onder ’t dak der ongestuime wolken,
    (25) Een offerande van het noitverzade graf,
            Een algemeene straf.
Hier wordenwe altemael geroepen, en gedreven,
        Het zy wy kort of langer willen leven,
    De dood gaet haren gang. ons noodlot heeft eens uit:
            (30) Wy zullen Karons schuit.
Betreden, en niet vry met eene werf te sterven,*
        Als ballingen in eeuwigheit gaen zwerven.

                                                                    1666.


[p. 288]

<"Horatius.html#ode114" target="new">Veertiende Liergezang van HORATIUS

Op

BRUTUS,

Den burgerkrijg hervattende.

O Navis referent, &c.

O, Staethulk u drijft weer een nieuwe vloet in zee.
        Wat doet gy? lustig zoek een ree.
    Of ziet gy niet hoe d’overloopen zwieren,
        En mast en kabelen geknakt,
            (5) En over boort gesmakt,
    Op ’t juilen van de noordewinden gieren?
En hoe de kielen, bloot van touwerk, zich niet meer
        Betrouwen in ’t onstuimig weêr
    En dolle golven, meer dan oit verbolgen?
        (10) Gy vint geen goden schoon gy treurt:
            Uw zeilen zijn gescheurt,
    En weggewaeit. gy kunt den krijg niet volgen.
O Pijnboomschip, van dat zoo wijt vermaerde hout,
        Getimmert in het Pontisch wout,
    (15) Gy roemt vergeefsch op namen en geslachten,
        En trots kampanje, uit ydle gunst,
            Geschildert na de kunst,
    Waerop voortaen geen bloode Schippers achten.
Zie toe dat u niet eens, noch onlangs mijn verdriet,
        (20) En nu mijn kleenste kommer niet,
    De winden tot geen deerlik schouspel maken.
        Begeeft u uit den oceaen,
            Daer zoo veel rotzen staen,
    En barre zanden, zwaer om af te raken.


[p. 289]

<"Horatius.html#ode202" target="new">Tweede LIERGEZANG in het tweede BOEK, van HOR.

Aan

KRISPUS SALUSTIUS,

Nullus argento* color est, avaris &c.

SALUST die schatten haet,
    Van gierigaerts begraven onder d’aerde,
        Het zilver heeft geen waerde,
Indien ’t geen gloet ontfangt door een gebruik na maet.
        (5) De roem zal altijt staen
    Van Prokule, bekent om ’t eerlijk harte,
        In zijner broedren smarte
Bewezen, zulk een faem zal om den aertkloot gaen,
        Die gierigheit verwint,
    (10) Heerscht verder als de Lybiaensche stranden
        Hecht aen de Spaensche landen,
En bei de Peenen aen zijn dwinglandy verbint.
        Vervloekte waterzucht
    Vleit zich vergeefsch, verslaet geen dorst door drinken,
        (15) Voor ’t quaet begint te zinken,
En d’onlust tevens uit het bolle lichaem vlucht.
        De deugd erkent geen druk
    Van ’t graeuw, en sluit Fraäet ten troon verheven,
        Na Koning Cyrus leven
(20) Uit d’adelijken sleep der Vorsten, vol geluk.
        Zy leert het volk zijn waen,
    Dat kroon en staf hem opdraegt en laurieren;
        Die, zonder ’t oog te zwieren,
Met onverdraeit gezicht de schatten kan zien staen.


[p. 290]

<"Horatius.html#ode210" target="new">Q. HORATIUS, tiende LIERGEZANG,

Aan

LICINIUS,

Hy verheft de middelmaete, en bezadigtheit des
gemoets in spoet en onspoet.

Rectius vives Licini &c.

LIcyn gy zult gelukkig leven,
Met niet te reukeloos in bare zee te streven.
            Of, al te bang voor ongeval,
                Te zwerven om de wal.
        (5) Hy smoort niet onder vuile daken,
Noch kan zich met de pracht van ’t dartel hof vermaken,
            Die lust heeft in de middelmaet,
                Te vreden met zijn staet.
        Het groote schip heeft meest op zee te dragen.
(10) Een hooge toren stort met zware nederlagen.
            Het blixemen treft meest den kruin,
                Van een verheve duin.
        Een ziel, gehart aen alle zyden,
Vreest onspoet in geluk, hoopt beter staet in lijden;
            (15) Jupijn, die ’t onweer op doet staen,
                Doet ’t zelve ook overgaen.
        De druk is morgen licht verbannen.
Apollos taeie boge is niet altijd gespannen.
            Hy haelt zomwijl de zanglust op
                (20) Aen Pindus hoogen top.
    Zijt fier wanneer u rampen quellen;
En bint voorzichtelijk, wanneer uw zeilen zwellen,
            In voordewinden van gewin,
                Zomtijts een reefjen in.


[p. 291]

Q. HORATIUS FLAKKUS

Vijfde LIERGEZANG,

Aan

PYRRHA.

Datze rampalig zijn die op haer verlieven; en hy hare
valscheit als een schipbreukige ontzwommen is.

Quis multâ gracilis te puer in rosâ? &c.

WAt knaepje PYRRHA drukt in ’t groene dal uw zy
Daer hy in rozen legt en ruikt na specery?
        Voor wien knoopt gy, niet zeer gewoon te hoven
            De gele haerlok op na boven?
(5) Helaes! hoe menigmael zal hy, verkropt van rouw,
De goden schelden, en uw wankelbare trouw:
        En staen bedeest als ongewone stormen,
            De stille zee hervormen.
Die nu uw schoonte vleit, en steets u lieflijk hoopt
(10) Te vinden, onverdacht hoe drae dat weer verloopt.
        Rampzalige die zonder u te kennen,
            Tot uwe min gewennen!
Neptunus tempel zal getuigen, hoe ik pas
De doot ontslipt, in die gevarelijke plas,
        (15) Mijn nat gewaet, ontzommen uit het lijden,
            Den grooten zeevorst wijde.


[p. 292]

<"Horatius.html#epode03" target="new">Darde Liergezang van HORATIUS
in het boek der Toezangen

Hy vervloekt de KNOPLOOK

Parentes olim siquis impia manu?

MEn schaf nae dezen hem vergifte knoplook op,
    Die met een schelmsche hant zijn ’s grijzen vaders krop
        Heeft omgedraeit. ô yzere ingewanden
De maejers! hoe moet dat vergif de darmen branden!
    (5) Of eete ik slangenbloet met knoplook opgekookt?
    Of heeft een toveres mijn tafelen bespookt?
        Medé heeft Jazon met dit zap bestreken,
Die haer veel blanker dan zijn spitsbroers heeft geleken,
    Toen hy de Stieren sloech in ’t ongewoon gareel.
    (10) Haer doodelijke gifte aan Krëons kroost, was heel
        Bestreken met dit kruit, daer zy gewroken,
De wederwraek ontvloot met snelgewiekte spooken.
    Geen hontstar blakert Appuleie in zulk een gloet,
    Noch Herkles wiert zoo fel geroost van Nessus bloet.
        (15) En eet gy zelfs Meceen dit ondertussen;
Zoo wensche ik dat een maegt haer hant hou voor uw kussen:
    En, schuilende in een hoek van ’t Ledekant,
        U van haer zy weerhoude met de hant.


[p. 293]

<"Horatius.html#epode06" target="new">Zeste LIERGEZANG der TOEGEZANGEN.

Op

KASSIUS SEVEER,

Een quaetsprekende Poëet.

Quid immerenteis hospites vexas canis?

GY hont die in het wout den wolf ontziet,
        Wat blaft gy op onnoosle vreemdelingen?
        Kom hier: waerom begrimtge my doch niet
Die u met klaeu en tanden zal bespringen?
            (5) Want als een wolfshont groot van faem,
        En vlugge dog, den harders aengenaem,
Zal ik al ’t ongediert, met opgestekene ooren,
Vervolgen door de sneeuw, tot ik hen raek’ te vooren.
        Nu hangt gy op het toegeworpen aes,
    (10) Die flus al ’t bosch deed op uw blaffen spreken.
        Zie toe, zie toe, ik hate dit geraes,
    Mijn hoornen zijn gereet om toe te steken,
            Gelyk Lykambes schoonzoon de,
        En Bupal van zijn bitschen vyant le.
(15) Of zal ik schreien, en gelijk een kint de handen
In ’t haer slaen, alsmen my verwoet dreigt aan te randen?


[p. 294]

<"Horatius.html#epode07" target="new">Zevende LIERGEZANG.

Aen de

ROMEINEN.

Op de Burgeroorlog tegen
BRUTUS en KASSIUS.

Quo? quo, scelesti, ruitis?

WAer heen? waer heen, ô schelmen: waerom weer
De degens uitgehaelt met eervergeten handen?
                Of is het Roomsche bloet weleer
Niet reukeloos genoeg geplengt op zee en landen?
        (5) Niet om dat Rome zich zou warmen by het vuur,
                Geslingert in Kartage’s muur:
        Of dat de Brit, gewoon in vre te leven,
        Geketent worde in ’t kapitool gedreven:
        Maer om den wensch der Parthers te voldoen,
(10) Dat deze stad zichzelfs door eigen kracht verderve.
                Dus ziet men leeu noch wolven woên,
Als tegen ongediert ban andren aert en verve.
        Is ’t razernie en schult, of nootlot dat u schent?
                        Zy zwijgen: ’t is my nu bekent.
                (15) De wroeging van hun overtuigt gewisse,
                Kan ik uit hun bestorven aenzicht gissen.
Zoo is het ook: een zwaer en jammelyk gety
                Volgt Romen na, om broederslachtery.
Zoo dra ’t onschuldig bloet, uit Remus borst gebroken,
(20) Om wraek riep: dat nu op den neven wort gewroken.



[p. 295]

<"Horatius.html#epode10" target="new">Tiende LIERGEZANG,
Van Q. HOR:
In zijn TOEZANGEN,

Op

MEVIUS.

Hy wenscht hem onweer en schipbreuk.

Mala soluta Navis exit alite.

            Ter quader uur verlaet het schip de ree
            Dat MEVIUS, die schantvlek, voert op zee.
O Zuidewint, beroer weerzijts d’onstuime baren!
Het oosten breke riem en kabels onder ’t varen,
            (5) En rukkeze in de golven overboort.
            De Noordewint verhef zich op mijn woort,
Gelijk hy d’eiken schud op hoge heuveltransen.
Geen aengenaem gestarnt’ verleen hem ’s nachts haer glansen,
            Tot dolle Orion plompe in d’oceaen.
            (10) Zoo moet’ de zee voor hem niet stiller gaen
Als voor het overschot der zukkelende Greeken,
Toen Pallas razerny, van Trojen afgeweeken,
            Haer krachten spolde op godloze Ajax kiel.
            Wat angst volgt uw matroozen op de hiel!
Hoe dootsch en bleek zult gy besterven om de kaken,
En deerlijk kermen om Jupijn uw vrient te maken,
            Die gy te meer verbittert door uw be,
            Wanneer de boezem der ïoonsche zee
Afgrijslijk ruisschende op t gedruisch der westewinden,
Uw omgezolde kiel zal breken en ontbinden.
[p. 296]
            Indien dan uw verzopen ingewant,
            Den duiker kan verzaden op het strant,
Zal ik een geilen bok en lam met zwarte vachten
Aan ’t buldrende onweer en de zeeorkaenen slachten.


<"Horatius.html#ode410" target="new">Tiende LIERGEZANG, in ’t vierde BOEK.

Van

Q. HORATIUS.

Op

LIGURYN.

O Crudelis adhuc!

O Wreedaert, hoe zult gy, verwaent op Venus giften,
Als d’overwachte baert uw opgeblaze driften
    Zal toonen, en de lok die om uw schouwders zwiert
    Vervalt, en ’t roozebloet, dat uwe wangen siert,
(5) Haer gloeientheit herschept in borstelige kaeken,
            Van ongenoegen blaeken:
    En zeggen, als gy voor uw spiegel staet,
            En ziet dat ongedaen gelaet,
Ach! hadde ik in mijn jeugt dit wijs beleit ontfangen,
(10) Of was ik nu verzien met jeugdelijke wangen.


[p. 297]

<"Horatius.html#ode309" target="new">Negende LIERGEZANG

Van

Q. HORATIUS

Derde BOEK.

Donec* gratus* eram tibi.

                              HORATIUS.
ZOo lang ik u behaegde en niemand uwe borst
                    Omhelsde, en op uw wangen
                Geen liever jongeling bleef hangen,
Week ik in mijn geluk geen Perziaenschen Vorst.

                                  LYDIE.

(5) Zoo lang u niemant blaekte als ik, en Choöe niet
                    Mijn plaets had ingenomen,
                Moght LYDIE by alle menschen komen,
En Ilia was min vermaert in ’t roomsch gebiet.

                              HORATIUS.

Kretenzer Chlöe, door gezang en lier vermaert,
                    (10) Heerscht over my volkomen,
                Voor wie ik ’t sterven niet zal schromen
Indien het sterflot, na mijn doot, haer zieltje spaert.
[p. 298]
                                  LYDIE.

Turiner Ornitszoon heeft my zijn min betoont.
                    Ik mijne menigwerven:
                (15) Voor wien ik tweemael wensch te sterven,
Zoo ’t sterflot na mijn doot den jongeling verschoont.

                              HORATIUS.

Maar zoo ons Venus weer verknochte in een verbont,
                    Gelijk weleer genooten?
                Zoo gele Chöe wiert verstooten,
(20) En wederom de deur voor LIDIE openstont?

                                  LYDIE.

Als is hy schooner dan een ster: gy licht ontrust
                    Als pluimen die vervliegen,
                En minder als de zee in slaep te wiegen,
’K wil met u leven, met u sneuvelen, met lust.


[p. 299]

<"Horatius.html#ode217" target="new"> Zeventiende LIERGEZANG,

Van

HORATIUS,

Aen

MECEEN,

ziek zijnde.

Cur me querelis exanimas tuis?

WAarom vermoort gy my met uwe klachten?
        Het is den Goden, noch my aengenaem,
    Dat u het sterflot zou voor my verkrachten,
        MECEEN, mijn waertste stut en faem.
(5) Ach! zoo my vroeger doot mijn halve ziel ontrukt,
        Waarom wort me niet d’ander helft geplukt?
                Die hier, na uw ontlyven,
                        Niet wenscht te blijven.
    Een zelfde dagh zal alle beide smooren,
        (10) En storten my met u gelijk ten val.
    Ik heb dien dieren eed niet valsch gezworen,
        Waar hene gy my voorgaet, zal
Ik gaen, al waer ’t met u, mijn trouwe metgezel,
        In d’allerlaetste reize na de hel,
                (15) Geen vierige Chimere
                        Kan my doen keeren:
    Noch Gyas zal my met zijn hondert handen
        In eeuwigheit afrukken van uw zy:
    Al quam hy my uit d’afgront aen te randen.
        (20) Dit eischt gerechtigheit van my,
En ons geboortestont. want ’t zy den Evenaer,
        Of schorpioen verryze met gevaer,
[p. 300]
                En zee en schippers zarren
                        De felste starren:
    (25) Of dat de steenbok d’Italjaensche baeren
        Beroere, en storte een zee van regen neer:
    Hoe ’t zy: ons beider starren evenaren.
        G’ontvloot den kindereeter weer,
G’ontvloot door Jovis hulp, Saturn in zulk een noot,
        (30) Hy wederhielt de wieken van de doot:
                Daer ’t volk, door alle straten,
                        Als uitgelaeten,
    Den hoogen Schouwburgh driewerk weer deed galmen.
        Een boom had my de herssenen verplet,
    (35) Zo ’t Faunus niet gestut hadde op zijn palmen,
        Die schrandre geesen altijt red.
Volbouw den Goden nu ’t beloofde tempeldak.
        Slacht menige offerhande op uw gemak.
                ’K geven een’ der kleine rammen,
                        (40) Aen d’offervlammen.



<"Horatius.html#ode303" target="new">Derde LIERGEZANG des darden BOEKS,

Van

Q. HORATIUS FLAKKUS.

Een godvruchtig helt vreest niet.

Justum & Tenac. propositi virum.

EEn helt van inborst vroom en niet licht om te zetten,
    Ontziet geen dollen drift van ’t volk, noch moordende oog
Van dwingelanden dat hem schielijk dreigt te pletten,
        Noch zuidewint op ’t Adriatisch meer,
                (5) Dat hem erkent voor heer,
    Noch blixem van Jupijn geslingert van omhoog.
[p. 301]
Al viel het hemelhof uit spillen en gewrichten,
    ’t Zal d’onverzaegden maer vermorzelen tot drek.
Die moed bracht Pollux in ’t getal der hemellichten,
        (10) Met Herkules, waer by Augustus blinkt
                En zoeten Nektar drinkt.
    Dus bracht u ’t Tygerspan, met wreveligen nek,
Geslagen in ’t gareel, ô Vader Bachus, boven
    In ’t oppergodenhof, om uw verdienste en eer.
(15) Hier quam Quyrijn met Mars klinkvoeten aengestoven,
        Toen hy de hel ontvloot, daer ’t breede hof
                Der Goden, Juno stof
    Tot spreken gaf; out Troje, out Troje legt ter neer;
Gelijk ook ’t dertel huis van haer Laömedonen,
    (20) Van my en van Minerf met al haer volk gehaet:
Sint hy der Goden loon besnoeide al t’onbezonnen,
        Door Paris op zijn valschen rechterstoel,
                En zijn uitheemschen boel.
    Hy lecht’er toe, die wytvermaerden onverlaet.
Die groote gast der overspelige Helene;
    En Priaem zart den Griek niet meer door Hektors macht:
De krijg, door onzen twist zoo lang gesleept, is henen.
        Mijn tooren is gesust. dat Mars zijn zoon
                Vry breng by ons ter woon,
    Schoon hy van een priestrers uit Troje is voortgebracht.
Ik ly dat hy betree de lichte hemelzalen,
    Den nektar drinke, en zy een lit der godenraet,
Zoo lang de wiide zee de Roomsche en Troische palen
        Vaneen scheit, gunne ik hun den hoogsten trap
                Van weelde, in ballingschap.
    Zoo lang als Paris graf, dien ik afgrijslijk haet,
Van kudden wort verwoest, en duistere spelonken
    Het brullende ongediert verschuilen in hun hol,
Verryze ’t Kapitool uit marmersteen geklonken,
        En trede Rome, trou in dit besluit,
[p. 302]
                Den Meders op den huit,
    En make door haer roem de heele werrelt vol,
Tot daer de middelzee Euroop scheit van Afrijken,
    Tot daer de trotsche Nijl de dorstige akkers laeft;
Dat Rome, dat veel meer zijn moedigheit laet blijken,
        En op die lof, dat zy het gout veracht,
                En laet in ’s aertryks nacht,
    Noch handen slaet aen ’t goet der gôon, ten hemel draeft.
Zy breke met het stael door alle werreltsassen,
    Die ’t hooft verheffen, en haer wapens tegenstaen;
En zie waer vier en sneeu niet op haer wetten passen,
        Nu daer de kreeft het lant verbarnt tot as,
                Dan daer de zee in glas
    Herschept wort, zonder zonne of heldre wintermaen.
Dit noodlot spelle ik aen de stijtbare Italjaenen:
    Op dat zy Trojen noit herbouwen, daer het stont,
Al ’t opgeblazen op gelukkige* oorlogvanen;
        Of ik, de zuster van Jupijn en gemaelin,
                Vlieg ’t nieuwe Trojen in:
    En stort de stad, tot ramp getimmert, in den gront.
Al was de muur driemael, door Febus hulp, aen ’t wassen,
    Ik zalze driewerf met mijn Grieken nederslaen.
De Vrouw zal om haer Man driemael in tranen plassen.
        Maer stil, de spraek der Goden, hoog van zwier,
                Past geenzints aen mijn lier.
    Haer deftighet wort door mijn zang te kort gedaen.

                                                                                            1666.
<"Heinsius.html">Continue
Elisabeth Koolaart, geboren Hoofman (1664-1736).
In: Matthijs Siegenbeek: Museum: of Verzameling van stukken ter bevordering van fraaije kunsten en wetenschappen. Tweede deel. Haarlem 1812. UBL: 1169 E 20 : 2.

<"Horatius.html#ode407" target="new">De zevende Ode uit het IV boek der Lierzangen van Horatius.

[p. 169]
De sture winter vlugt, geboomte en velden roemen
    Op loof, en gras, en bloemen:
Nu ’t lenteluchtje de aard, na ’t uitgestane leed,
    Met nieuwen glans bekleedt.
(5) ’t Lust nu den zilvren stroom, bedaard van toomloos hollen,
    Langs’ d’ eigen zoom te rollen.
Nu durft de blonde Aglai blootsvoets het kladerveld
    Bewandlen, en, verzeld
Met beide Zusteren, der Veldgodinnen reijen
    (10) Ten luchten dans geleijen.
Deze ommezwaai van jaar en dag, die haastig keert,
    En weder draait, verleert
Den sterveling hier iets onsterfelijks te hopen.
    De noord-vorst is verloopen:
(15) Nu streelt de lentewind de lucht, in ’t kort beknelt
    De zomerhitte ’t veld;
Dan blaakt het dorre zand, de vette beemd wordt mager.
    Fluks volgt hem de appeldrager,
De milde herst; die schudt, zijn’ boezem naauwlijks uit,
    (20) Of de oude grijsaard fluit
Het hek. Dat tijdverlies kan ’t naaste jaar weêr boeten.
    Maar wij, als we eenmaal moeten
Verhuizen, werwaarts de godvruchtige Trojaan
    Ons lang is voorgegaan,
[p. 170]
(25) Waar rijke Tullus woont en Ancus, varen