Dit is een onderdeel van DvHoogstraten.html. Klik hier voor het hele document.

Ut tandem rerum saturo fessoque Parente
Floreat in natis non moritura domus.

ELEGIA III.
In funere
Illustrissimi atque Excellentissimi Viri
JACOBI BORELII,
Urbis Amstelaedamensis Consulis, & ad nuperam
Pacificationem Oratoris cum summa potestate.

QUi modo praeclaris titulis & honoribus auctus
Gaudebat patriae fidus adesse suae,
Borelius laus magna virûm, quos purpura sacra,
Quos ornant fasces, imperiique notae:
(5) Majorum par virtuti, par dotibus altis,
Quas memori tellus menta Batava colit;
Ecce jacet, telis mortis confossus amarae,
Et longus nobis nascitur inde dolor.
Ecce jacet, cujus res Belgica voce sonabat,
(10) Cui spem crediderat Pax revocanda suam.
[p. 58]
Eloquio quam Suada suo ditaverat, illa
Illa fluens largò nectare lingua tacet.
Illius ad bustum multis exercita Virtus
Casibus, & meritis Gloria parta sedet.
(15) Abjecta plorat cithara turbatus Apollo,
Plorat in Aonio Turba novena jugo.
Triste caput mediis condit pater Amstela in undis,
Illius & moeror viscera dirus edit.
Ulla nec admittit duri solatia luctus,
(20) Nec sibi tractari vulnera cruda sinit.
At vos, o nati, patriae renovare dolorem
Ingentem, & moesta parcite voce queri.
Parcite dilectum nimium lugere parentem,
Tantaque de vestra commoda rapta domo.
(25) Defuncto post tot curas tantosque labores
Impensos Batavae nocte dieque rei,
Aurea quo fessis tandem daret otia terris,
Jam datur aeterna pace poloque frui.

ELEGIA IV.
AD
JANUM BROUKHUSIUM,
Cum horum carminum editionem urgeret.

BRoukhusi, Clariae quem nutrivere Sorores,
Quem fovit caro Pallas amica sinu,
Quo raperis, vir magne? tuus quo te impulit ardor,
Verbaque qui dictat plena favoris amor?
(5) Quid tibi mentis erat, cum me mea, maxime vatum,
In medium cuperes carmina ferre diem?
[p. 59]
Parce, precor, nimium tenues laudare libellos.
Sunt parvae vires invalidaeque mihi.
Et mea sollicito suffusa pudora Thalia
(10) Haeret, & ancipitem pernegat ire viam.
Et scopulos prudens horrescit, & aspera saxa,
Tam formidati quae tegit unda maris,
Et syrtes, in quas tot jam impegere carinae,
Ludibrium Boreae, ludibriumque Noto.
(15) Ergo ego sustineam magnis comes ire poëtis,
Quos canit aeterna fama benigna tuba?
Ergo ego securus patiar, positoque timore,
Inculta à media carmina plebe legi?
Nec me terrebit virtus morosa Catonum,
(20) Quae sub judicium singula verba vocet,
Quae virga instituat limaque severius uti,
Et rigido in versus saeviat ungue meos?
Ah metuo, mihi ne properati audacia coepti
Sit fraudi, & longe spem ferat aura meam.
(25) Icarus & Phaëton, priscorum fabula vatum,
Nomina sunt animo non imitanda meo.
Sunt mihi terrori nimium sublimia semper,
Conveniunt votis nec nisi parva meis.
Haec te scena manet: dudum tellure relicta
(30) Ad celsum vexit te tua musa polum.
Implevitque tuum coelesti nectare pectus,
Et docuit cedro carmina digna loqui,
Victurumque dedit nullo non tempore nomen,
Et cinxit meritas fronde virente comas.
(35) Sic antiquorum servans vestigia vatum
Vicisti numeris tempora nostra tuis.
Taenariis sese referat si Pindarus umbris,
Si Flaccus, Latiae gloria prima lyrae,
Te celebrent dulci modulantem carmina plectro;
[p. 60]
(40) Et quatiat pennas Cygnus uterque suas.
Non ficto se commendans Elegeïa cultu,
Per te nativo pulcra decore nitet.
Qualem Callimachus, tenerique Propertius oris,
Fundentem roseo nectar ab ore dedit.
(45) Illo nec minor es, viridi qui valle capellas,
Et placidas Siculo carmine mulsit oves.
Nec minus atroci quid possis sensit Iambo
Tentator famae degener ille tuae.
Tu facis ut redeat nobis illa aurea quondam
(50) Aetas, munditie nobilitata sua,
Quam non barbariae pestis foedavit acerba,
Quae rapuit gentes exitioque dedit.
Tu facis ut redeant haec qui vestigia passu
Presserunt aequo, nec minus artis habent:
(55) Ut redeat nostras iterum delatus in oras
Grotiades, Batavi gloria rara soli,
Heinsiadesque parens, & non minor arte paterna
Filius, aeternum cum patre nomen habens,
Et Dousa, & non fucati candoris imago
(60) Baudius, Aonii lucida gemma chori,
Et quo se jactat tellus Hagana, Secundus,
Ille tui consors nominis, ille lyrae.
Atque alii plures, quos coelo Musa beavit,
Carmine viventes tempus in omne suo.
(65) Quid toties quaeris tanta inter nomina nomen
O Phoebi, O Charitum cura, referre meum?
Mî sat erit populi voces audire faventis,
Quosque dabit plausus continuare meis,
Quamque habitas urbem felicem jure vocare,
(70) Quae stupet ingenii flumina vasta tui,
Me quoque felicem, tibi quem concordia junxit,
Et non rumpendae foedus amicitiae.
[p. 61]
O quoties, mihi dum vires in carmina quaero,
Carmina lustravi Pieridasque tuas!
(75) Cum bene lustravi, defixus lumine in illo,
Labitur ingenti spes mihi victa metu.
Protinus in vanos manus acriter ipsa labores
Saevit, & inceptum damnat & odit opus,
Crudaque detrectat committere carmina luci.
(80) Claudentur pluteo tutius illa meo.
Hoc cupit & Livor, quamvis vix ille timendus,
Vilia cum spernat, nec nisi magna petat.
Barbaries certe densissima temporis hujus
Ipsa meum jubeat me retulisse pedem.
(85) Haec parcit nullis: haec miscens sacra profanis
Judicio gestit quaeque notare suo.
Quae si forte aliquo me sit dignata favore,
Meque putet dignum laude, quid inde feram?
Scilicet haec nostram tangent praeconia mentem,
(90) Quod similem statuat me sibi, seque mihi?
Rusticus est, tali qui vult notescere fama,
Et nectit capiti serta caduca suo.
Paucorum potius nobis meruisse favorem
Cura sit, & vani nominis absit amor.
(95) Sed quid ego haec frustra, si me tamen ista voluptas
Detinet, & spontis non sinit esse meae?
Nos stimulis agitat cantandi blanda libido,
Nescio quis nobis & Deus ora movet.
Quid contra obnitar? res est dulcissima carmen,
(100) Illecebrasque suas, quîs capiamur, habet.
Admonitu nec nulla tuo fiducia nobis
Additur, injectos imminuitque metus.
Francius ipse tuus, quo nil sincerius usquam est,
Laudat conatus exstimulatque meos.
(105) Hoc ego praesidio fretus novus ales in altum
[p. 62]
Tollar, & ignava non cohibebor humo.
Nec mihi jam livor, nec barbara turba nocebit:
Jamque mihi vires Cyntius ipse dabit.
Quin etiam monitis jam nunc paremus amicis,
(110) Effugiunt latebras & mea scripta suas.
Tu modo, Broukhusi, consueto respice vultu
Carmina judicio tuta futura tuo.

ELEGIA V.
AD
JOANNEM GEORGIUM GRAEVIUM,
Cum vernaculis suis poëmatis.

ACcipe Romanae, Graevi, facundia linguae,
Castalii ductor praesidiumque chori,
Accipe, materno quae priedem lusimus ore,
Admitte & tenues aure favente modos.
(5) Invenies illic varii monumenta laboris,
Invenies vario carmina structa pede.
Jam duras fati leges, jam canto benignas,
Laetaque flebilibus mista libellus habet.
Sunt quoque doctorum capitum praeconia justa:
(10) Nec tu laude cares, magne Vir, ipse tuae.
Haec ut erant nostrae conamina prima juventae,
Sic studium illud idem, quid fuit ante, manet.
Quin etiam numeris mihi nunc libet ire Latinis,
Romuleasque Deas carminis arte sequi.
(15) O utinam pontum liceat dare vela per illum
Auspice te, cursus & moderante meos!
O utinam per te, Graevi, mihi dexter Apollo
Annuat, & tutas ipse det ire vias!
Tunc animi venient nobis, tunc nostra Thalia
(20) Plena spei certae, plena vigoris erit.

[p. 63]

ELEGIA VI.
MANIBUS
JOANNIS MENSINGAE
S.

TE quoque, sancte senex, rapiunt immitia fata,
Et tua perpetua lumina nocte premunt.
Occumbis, cursuque tuo sine labe peracto
Tendis ad aethereae lucida regna plagae:
(5) Quo tibi Religio, placidoque Modestia vultu,
Quo pietas dudum candida fecit iter.
Jamque tua frustra exequitur praeconia laudis
Groninga, effusas pulvere sparsa comas.
Tectaque funerea circum sua tempora fronde
(10) Asiiduis frustra fletibus ora rigat.
Te melius Pallas, melius te Suada celebrat,
Pieriusque Pater, Pieriaeque Deae.
Et tibi carpentes Pindi de vertice lauros
Accumulant busto debita dona tuo.
(15) Quicuid habet corpus, subita perit omne ruina.
Effugiunt avidos haec momumenta rogos.

[p. 64]

ELEGIA VII.
AD
JOANNEM TEXELIUM.
De studiis suis.

GLoria sacratae non inficiande catervae,
Texeli, Aonio maxima cura choro,
Cujus ad argutas attendit Rotta camoenas,
Cum tua culta manus nobile condit opus;
(5) Cum genus humanum coelesti nectare pascis,
Et magni pandis jussa verenda Dei;
Si quid agam quaeris, vivo, valeoque, nec ulla
Damna meae domui sors inimica tulit.
Invenio in studiis, ut quondam, dulce levamen,
(10) Non satis ex voto si mihi vita fluit.
Nec minus evolvo veterum monumenta virorum,
Immensi semper quae stupor orbis erunt.
Miratorque vetustatis vestigia lustro
Magnarum, tempus quas abolevit, opum.
(15) Inde vel in celeres currit mihi carmen Iambos,
Inde vel in lyricos bucolicosque modos.
Et dum Nasonem stupeo, dum pagina Flacci
Delectat mentem nectare foeta meam,
Compono priscis nostrorum tempora vatum,
(20) Et quantum distent utraque, scire juvat.
Jam paro, ut alterno decertet epistula cursu,
Qua mihi dilectos osculer articulos,
Qua caros liceat mihi compellare sodales,
Et genio illorum colloquioque frui.
(25) Non aliter fecere viri, quos Fama benigna
Vexit in excelsis sidera ad alta rotis.
[p. 65]
Illorum exemplo, fervente cupidine ductus
Aptavi nervis Musica sacra meis.
Addebat stimulos titulis clarescere honestis,
(30) Et mea raptabat pectora laudis amor.
Ergo bonas artes teneris edoctus ab annis
Me totum studiis mollibus usque dedi.
Inque suos Musae me pertraxere labores,
Et quod me posset tangere, carmen erat.
(35) Hinc modo Dordrechti, modo Leidae dulce canebam,
Rhenus ubi placido murmure volvit aquas.
Hinc pastorales modulabar arundine versus
Ad ripas Rottae, seu, vage Mosa, tuas.
Et nunc in Batavis cupiebam ludere pratis,
(40) Et nunc in campo, Roma diserta, tuo.
Urbs patriae hos lusus attentis auribus hausit,
Quae Desiderio jure superba suo est.
Illic heroum, sibi quos sapientia sacrat,
Dum memori dotes factaque menta colo,
(45) Tu quoque, Texeli, numero reperiris in illo,
Estque tuum crebro nomen in ore mihi.
Nempe tuum agnoscit mens non ingrata favorem,
Quo me fecisti tempus in omne tuum.
Dî faciant, ut fortuna felice fruaris,
(50) Nec tibi det tristes tarda senecta dies.

[p. 66]

ELEGIA VIII.
AD
JOANNEM GORISIUM.
Ut in novi anni initio laetitae indulgeat.

HIc quoque temporibus nostris est additus annus,
Qui venit, & secum prospera verba vehit.
Gratia magna tibi, summi Moderator Olympi,
Qui cumulas larga munera tanta manu:
(5) Auspiciis cujus tot jam superavimus annos,
Et non infausto tempora lapsa pede:
Auspiciis cujus vitare pericula mille
Fas fuit, & fato candidiore frui:
Quo dante, & sese morbi vis saeva remisit,
(10) Et mors cum telis atra repulsa suis.
At tu, noster amor, Musarum maxima cura,
Concipe felici jam bona verba die.
Excutiantque tibi tristes nova gaudia curas,
Et minuant vitae taedia multa tuae.
(15) Et si quid tetrico contractum insuave labore,
Hic tibi substituat prosperiora dies.
En ego, mole mei non impediente laboris,
Nunc iterum ad Musas & mea sacra feror.
Ad jucunda voco, nihil est hac luce dolendum.
(20) Quid dubitas, Gorisi, publica vota sequi?
Quod tribuit coelum, lucto apponamus uterque.
Nec coelum vultus explicuisse vetat.
Blandaque laetitiae nihil obstat prodere signa
Innocuisque jocis, innocuoque mero.
(25) Sic redeant nobis Jani, velut ante, Kalendae.
Sic multi superent, & sine nube, dies.
[p. 67]
Aetatisque tuae, quae multum crescit eundo,
Adsit temporibus semper amica quies.
Quodque geris munus perpes concordia firmet,
(30) Vinculaque haud ulla dissolvenda manu.
Sic mihi sit tibi ferre meam de more salutem,
Et te carminibus demeruisse meis:
Quae non invito recitem: Constantis amoris
Sunt ea, & illaesae pignus amicitiae.

ELEGIA IX.
AD
EUNDEM.
A morbo nondum confirmatus Natalem ejus
sexagesimum celebrat.

OPtatum laetis dum ver caput extulit arvis,
Omniaque hybernis elicit è latebris,
Natalemque Viri, cui me junxere Camoenae,
Et quem jam toties dicere jussit amor,
(5) Inter amicorum plausus & gaudia profert,
Datque piis votis ominibusque locum,
Quid furibunda meos febris depasceris artus?
Quid laceras saevis pectora nostra modis?
Quid tibi nobiscum est dira anxietate nocenti?
(10) Quid mihi cum flammis torminibusque tuis?
Nunc me tempus erat diverso ardescere ab igne,
Nunc mihi Phoebeo numine corda rapi.
Nunc ad jucundo surgentia gaudia sensu,
Et laeta ad festas mente venire dapes.
(15) Da veniam, Vir docte, tibi si carmina mitto
E morbo domini languida facta sui.
[p. 68]
Da veniam, si quae superant in carmina vires
Quamlibet exiguas exerit ista dies.
Nam meritis devincta tuis non Musa silere,
(20) Nec valet officii non memor esse sui.
Nec valet in medio non prodere gaudia morbo,
Pressa diu saevis sit licet illa malis.
Salve laeta dies, animo gratissima nostro!
Digna dies plausu, carmina digna meo!
(25) Laeta dies, modo quae bis sex post lustra reversa
Cingis honoratum fronde virente caput!
Quidve moror frondes? albentia tempora canis
Non addunt levius, quam folia ipsa, decus,
Et de multiplici contextae flore coronae,
(30) Et serta, adventus dextera signa tui.
Exoptata dies, & nulla squallida nube,
Quot bona, quot tecum splendida dona vehis!
Quod vivat valeatque, cui mea carmina libo,
Nec veniat tristi dura senecta pede:
(35) Quod nondum subeant aegrae fastidia vitae,
Ingenii & valeat robore, ut ante, fui:
Mens quoque sit constans tantarum in pondere rerum,
Nec defessa labet, muneris omne tui est.
Tu facis ut nondum spolium sit mortis avarae:
(40) Tu facis, ex votis ut bona cuncta fluant.
Tu facis ut purus vitae, & sibi conscius aequi
Perpetua mentis vivere pace queat:
Quam non conturbat mundi fallentis imago
Infida, externis & speciosa bonis,
(45) Foeta neque exemplis variae inconstantia sortis,
Et quae Mors saeva subruit atra manu:
Sed quam confirmat virtus sibi plurima merces
[p. 69]
Sola, & divitiis conspicienda suis:
Et studii constantis amor, doctique labores,
(50) Unde illi ex aequo gloria multa venit:
Erutaque ex tritis sapientia plurima chartis,
Quas nobis Hellas Romave clara dedit.
Haec quoque cum ratio possit linquenda videri,
Otiaque aetati non minus apta forent,
(55) Jamque sit ut positis deberet vivere curis,
Fessaque quae recreat corda quiete frui:
Non ferat hoc ardor notus spectataque virtus,
Et quae non parvum gloria calcar habet.
Non hoc Ya neget, qui te sibi gaudet adeptum,
(60) Non neget hoc curae credita turba tuae:
Musarum non ipsa cohors, comitesque severae
Militiae, cujus pars quoque dicor ego.
Sed quid ego ulterius laudum argumenta tuarum
Exequar? ah prohibet me pudor ille tuus,
(65) Quaeque tuos ornat laudata modestia mores
Obstitit promti vocibus officii.
Exoptata dies, animo gratissima nostro!
O lux, o largo lumine plena dies!
Nos te festivo laeti veneramur honore,
(70) Pieriaque damus vincula nexa manu.
Quae me invisa tenet tandem mora? Limine noto
Sistite me sacrae, turba novena, Deae.
Fallor? an indomitae incipiunt vanescere flammae,
Et subito morbi frangitur ira mei?
(75) En ego jam praesens praesentia gaudia specto,
Et sedeo caris junctus amicitiis.
Atque inter calices & dulcis dona Lyaei
Depono curas abjicioque meas.
O formosa dies, per nos tua gloria crescit.
(80) Te colimus votis laetitiamque tuam:
[p. 70]
Candidaque ut redeas iterumque iterumque precamur,
Et maneas ritu tota serena tuo.
Sic te rite canam solita pietate quotannis,
Et solitos plausus, & bona verba dabo;
(85) Si modo Diva Salus longo languore levari
Me sinat, & sacris semper adesse tuis.

ELEGIA X.
AD
JANUM BROUKHUSIUM,
in secessu suburbano viventem.

DUm Fortuna tibi post tot discrimina rerum,
Post tantos casus otia laeta facit,
Dum studiis animum intendis, dum liber ab omni
Munere, Musarum dulcia sacra colis,
(5) Me tetrici cruciant, Broukhusi care, labores,
Et languentem animum cura maligna vorat.
Nec te justa latet repetitae causa querelae
Quamvis humana plus valet arte malum.
O quoties dirum volui depellere luctum,
(10) O quoties curas attenuare meas!
Interdum placuit fidos adiisse sodales,
Ut fieret gravibus parva medela malis.
Interdum libuit secessus quaerere solos,
Si possem mentem forte levare meam.
(15) Omnia nequicquam. nequii reperire quietem,
Et densae curae quae sequerentur erant.
[p. 71]
Hae tergo instabant fugientis, & impete multo
Vexabant animum nocte dieque meum.
Nec mihi non subiit Pindum doctasque sorores
(20) Visere, & Aonii limen adire Dei.
Quod tamen hoc potuit nobis adferre levamen?
Quod mihi lenimen, quae mihi nata quies?
Dum me nempe tenet scribendi carminis ardor,
Et memorem fati non sinit esse mei,
(25) Dum fugiunt partim curae, languorque senescit,
Et nova spes pectus firmat, ut ante, mihi,
Rideor, & vulgi petulantis fabula fio,
Quod male Pierium damnat & odit opus:
Carmina quod steriles nugas, & mentis inertis
(30) (Stultitiam specta) dictitat esse notas.
Ergo hae deliciae, quondam memoranda voluptas,
Contemtae sordent, & sine honore jacent?
Ergo nihil sanctum est, & frustra Numine plena
Edit divinos Musica turba sonos?
(35) Ergo nec illa, tibi peperit quae nobile nomen,
Barbitos, immanes apta movere feras,
Barbitos excellens, & non imitabilis ulli,
Aut laudem, aut meritis praemia digna refert?
Quid quod judiciis contra patet illa severis,
(40) Censores etiam ferre coacta suos,
Qui lacerent illam, morsuque nocente lacessant,
Intempestivas injiciantque manus?
Me quoque (si fas est parvis componere magna,
Et sum Pierii pars quotacunque chori)
(45) Me quoque livor iners, & stulti pagina Codri
Laesit, furtivis impetiitque modis.
Et tamen innocui certe, nec multa petentes
Vivimus, & pacis nos tenet unus amor.
[p. 72]
O felix, quamvis obstant insuavia multa,
(50) Nec te curarum nullus amaror habet,
Qui frueris jam pace data, placidusque quiescis,
Intentus libris tempus in omne tuis.
Illic incerti stultissima somnia vulgi
Despicis, & fluxas, quas habet orbis, opes.
(55) Illic invidiae labem dirumque venenum
Spernis, & ignava spicula missa manu.
O iterum felix, opibus qui duceris istis,
E quibus est solis vera petenda quies!

<"#Onderaan">

[p. 73]

DAVIDIS HOOGSTRATANI
ELEGIARUM
LIBER IV.
_________________

ELEGIA I.
AD
PAULUM EDINGIUM,
De parum felici patriae statu.

EDingi, Phoebi studiis exculte medentis,
Juncte mihi longae foedere amicitiae:
Accepi nuper missam, dilecte, salutem:
Cumque tuis verbis lecta querela tua est.
(5) Jure vices Patriae miserandaque fata dolentis
Questibus accedo, nec minus ipse queror.
Languentis vultum agnosco, & miserabile vulnus,
Eliciunt lacrimas & mala tanta meas.
Agnosco navem, tumidis quae fluctuat undis,
(10) Saevaque ab aëria fulmina missa domo:
Spem quoque dejectam, sensim crescente periclo,
Dum mare, dum venti, dum fera saevit hyems.
Jure cies lacrimas, & tristia tempora luges,
Et quod sit nobis mortua poena salus.
[p. 74]
(15) Jure dolent tecum moerentque hoc nomine cives,
Quos sua, quos patriae publica damna premunt.
Moerent agricolae, moerent matresque nurusque,
Aetatem cruciat quamlibet ille dolor.
Sed tamen in rebus, quas sors turbavit acerba,
(20) Mens mea stat firmo, quo stetit ante, gradu.
Spes sit rapta licet, nostra tamen illa resurgit
Corde, & sollicitum cogit abire metum.
Haec facit, ut coelo ventura levamina credam,
Et certam, nobis quam negat orbis, opem.
(25) Ille Deus, bene quo Batavûm res publica nixa est,
Non sinet expertes ponderis esse preces,
Quas moestus fundis, quas fundit Belgica tecum,
Non intermissis Belgica fracta malis.
Ille Deus, toties hostes structasque moratus
(30) Insidas tuto tramite sternet iter:
Cuî, modo res poscat, rerum natura novatur,
Cuî tellus, vastae cuî famulantur aquae.
Inspice majorum, Edingi, monumenta: videbis
Auxilium summo saepe venire polo.
(35) Hostili è terra multae solvere carinae.
Nec mora: vi magna litora nostra petunt.
It mare mutato cursu, fluxuque stupendo
Disjicit, id coelo praecpiente, rates.
Divinae agnoscunt hostes miracula dextrae,
(40) Et repetit patrium vis stupefacta solum.
Gallus adest alias signo victrice superbus,
Adstricistque gelu pergere coepit aquis.
Rumpit iter Pater omnipotens glaciale per imbres,
Consiliisque feris injicit ipse moram.
(45) Surgunt aestiva rursum caligine nubes.
Tardatur properans decipiturque manus.
Conjurant gemini Batavorum in robora Reges,
[p. 75]
Sed desiderio falsus uterque suo est.
Exigua, at coeli semper defensa favore,
(50) Viribus unitis ferra Batava stetit.
Hoc formidatus late quoque sensit Iberus,
In Batavos cujus nil valuere doli.
Hoc sensere alii quondam, quos dira libido
Impulsit in nostrae tristia damna rei.
(55) Coeli cura sumus, coeli clementia saepe
Admisit nostras aure favente preces.
Sed juvat exemplis quid te lassare vetustis?
In nova, quaeso, mihi tempora mente redi.
Nonne tibi subeunt discrimina nupera? nonne
(60) Quîs poene oppressa est patria tota malis?
Ecce duo infando sociati foedere reges
In nos conjunctis viribus arma parant.
Et modo per fraudem, per vim modo multa cruentam
Tentant, & nostras aggrediuntur opes.
(65) Nec satis est lacerasse manu sa viscera dira
In socios rabies ista parata fuit.
Et nunc vidisses suprema, Britannia, fata,
Et nunc ictu isto, patria, lapsa fores,
Ni Deus aetherea nos respexisset ab arce,
(70) Et gratam nobis inde tulisset opem.
Auriacus subito patriis eluxit in armis,
Ille manu fortis, consilioque potens.
Religio rediit, Libertasque alma Britannis,
Nostraque sunt omni corda levata metu.
(75) Fugerunt longe gemitus, fugere pericla,
Coepit & optata luce nitere dies.
Principe sub tanto noxas superavimus omnes,
Et rediit nobis, qui fuit ante, vigor.
Aequora victrices Batavûm videre carinas.
(80) Fregimus hostiles contudimusque minas.
[p. 76]
Stat mediis dux iste malis, quo vindice tuta
Omnia suspensos deposuere metus.
Ille pater patriae (quid enim est animosius illo?
Pro caris Belgis cuncta pericla subit.
(85) Nec deerit nobis umquam (constantia tanta est!)
Dum sequitur proavos, non minor ipse, suos.
Quod si nec bello credas nos posse juvari,
Nec sit ab insano Marte petenda salus,
Effulget mediis certae spes pacis in armis,
(90) Aurea qua rursus saecula dante fluent.
Quando erit, ô Dea, cum Batavas remeabis ad oras?
Quando ego te dulci pectine, Diva, canam?
O quam te cuperem numeris efferre canoris!
Quam mihi materies carminis ampla fores?
(95) Et cum formoso nova lux enascitur ore,
Et cum nox atris furva venitf tenebris!
Alma veni, & tecum felicia tempora ferto.
Sola decus nostrum, sola levamen eris.
Omnis te votis exposcit Belgica justis.
(100) Hei mihi, quid cessas, Pax bona? Diva veni.

ELEGIA II.
AD
JOACHIMUM TARGERIUM.
Poësin commendat.

AT non his Helicon pateat, non cantor Apollo
Castalias sacro fonte ministret aquas,
Non Musae faveant umquam: sed laudis egeni
Traducant vitam tempus in omne suam,
(5) Qui divinorum dementes otia vatum
Culpant, & studium carmen inane vocant.
[p. 77]
Non sic Roma vetus sensit, non nobilis Hellas,
Ingeniis genetrix utraque clara suis.
Carmina demsisses, expers jacuisset honoris
(10) Utraque, & illarum gloria nulla foret.
Carmina demsisses, non nosset serior aetas
Moeonides nobis quae documenta dedit,
Ille Pater vatum, magni cantator Achillei,
Nec senis Ascraei nobile nosset opus.
(15) Et quos majestas nobis Romana legendos
Obtulit, obscura contegerentur humo.
Te melius, Joachime; sacrasque per avia Divas
Quaeris inoffenso persequerisque gradu.
Inque choro vatum velatus tempora lauro
(20) Thespiaco pasci nectare saepe soles.
O quoties tuus audivit nos Merva canentes,
Et nostros facili combibit aure modos!
O quoties mecum Aonidum spatiatus in hortis
Movisti argutae fila canora lyrae!
(25) Cynthius hoc vidit, ponto qua surgit Eoo,
Et qua defessos in mare mergit equos.
Carmina fecerunt, fluerent ut tempora nobis
Mollius, & fueret sors inimica minus.
Carmina fallebant invisas suaviter horas.
(30) Carmina erant animo multa medela meo.
Saepe ubi tristis eram, minuebant illa dolorem.
Saepe novas vires auxiliumque dabant.
Mordaces inter curas durosque labores
Saepe mihi est fessa sumpta tabella manu.
(35) Nec tamen haud illinc sensi solatia nota,
Nec mihi quaesitam Musa negavit opem.
Et quisquam ingratas audens mihi dicere leges
Invitam cogat me cohibere manum?
Aut qui felle madens depascitur omnia Livor
[p. 78]
(40) Me petat, ut sileat lingua retenta metu,
Ne lacerent illi nostros carpantque libellos,
Quorum judicio rustica Musa mea est?
Non ita sacratis invisus vivo Camoenis,
Ut timeam imbelli spicula jacta manu,
(45) Utque meas artes atque haec mea sacra relinquam
Impius, à doctis saepe probata viris.
Si quis, ut in populo, non sanos esse poëtas,
Et tantum nugis incubuisse putet,
Ignorat, doctas ornent quae praemia frontes,
(50) Ingeniique decus, quod sine fine manet.
Commodaque ignorat studiis manantia ab istis,
Unde usus habeat publica vita suos.
In numeris talis judex male providus haeret.
Et censet solis cuncta notanda modis.
(55) Tu vero sacros vates vitae esse magistros
Crede, & de celso munera ferre polo.
Illorum monitis Chrysippi dogmata cedunt,
Et quae de prisco Crantore nomen habent.
Illorum monitis sibi postera consulit aetas,
(60) Nec parvos fructus colligit inde sibi.
Discimus ex illis, nobis adferre medelam,
Atque ope Phoebea grande levare malum.
Discimus ex illis & nos aliosque docere,
Et profectura promere multa manu.
(65) Vulgus abi, cultu Sapientia tecta decoro
Obvia (nos ultra quid remoraris?) adest.
Quali Simplicitas pridem comes haesit eunti,
Cum largas aetas aurea fudit opes:
Cum nondum fastus, cum nondum dira libido
(70) Concuterent hominum pectora mille modis.
Hac duce carpentes iter irrisere poëtae
Quod mentes hominum stultaque vota ferunt,
[p. 79]
Quicquid & ambitio, vel amor sceleratus habendi
Sudoris pretium credidit esse sui,
(75) Et bene quod vulgus quaeri per funera fratrum
Credit, & audaci mista venena manu.
Enthea gens melius, stolidos exosa labores,
Sustinuit fictis abstinuisse bonis.
Naturae contenta opibus nil quaesiit ultra.
(80) Ambitio in toto pectore nulla fuit.
Quod si nos, dilecte, viam calcamus eandem,
Et nostrum pravo pectus amore vacat,
Quis judex, nisi mentis inops, haec otia damnans
Nos falsis ludi dicat imaginibus?
(85) Quis censor, nisi perversus vitioque creatus
Arguere hos lusus deliciasque velit?
O nobis modo sit communia sacra tueri
Cura, & dilectas demeruisse Deas.
Atque utinam propius detur sic vivere nobis,
(90) Targeri, antiquis deliciisque frui!
Si nostras uno jungenti foedere mentes
Ejusdem studii cultor uterque sumus,
Hei mihi, cur tanto disjungimur intervallo,
Corpore distantes, caetera mente pares?
(95) Quicquid id est, quo nos traxerunt fata secutis,
Dulce sit in studiis vivere, dulce mori.

[p. 80]

ELEGIA III.
IN
MEDICINAM COMPENDIARIAM,
ab EODEM conscriptam.

TArgerius dudum studiis operatus amatae
Palladis, Aonii curaque spesque chori.
Dilectus Phoebo ante alios, artemque medendi
Doctus, & aegrorum triste levare malum;
(5) Quo dante horrendus tenebrosi portitor orci
A sibi commisso saepe labore vacat;
Post tot prostratas Hydras, tot monstra subacta,
Post tot victrici fixa tropaea manu,
Depromit cultos populo plaudente libellos,
(10) Frugiferumque suis civibus edit opus:
Quod nec Romani damnent Grajique Medentes,
Totaque quod merito terra Batava probet:
Quod non invidia, quod non delebile saeclis
Postgenitis etiam causa salutis erit.
(15) Et jam Phoebeo praecinctus tempora ramo
Doctrinae pretium, quale meretur, habet.
Usque adeo multum est pectus coluisse sacratis
Artibus, & patriae consuluisse suae.

[p. 81]

ELEGIA IV.
AD
ENGELBERTUM EDINGIUM.

HUmanum tua dum rimatur dextera corpus,
Et rara coecas detegit arte vias,
Et sese partes vertens non segnis ad omnes
Ostendit, qua se noscere possit homo;
(5) Te poluli plausus celebrant laudesque faventis,
Et statuis famae clara tropaea tuae.
Tota salutiferum agnoscit patria, ecce, laborem.
Ecce tuas curas patria tota probat.
Quin miseri per te longo languore levati
(10) Enarrant titulos ad tua facta tuos.
Plus aliquid, quam nos prisci docuere Medentes,
Plus aliquid certe nos tua lingua docet.
Te narrante reclusarum miracula rerum,
Docta cohors omnis pendet ab ore tuo.
(15) Gaude sorte tua. scena sublimis in alta
Virtutis cernis praemia justa tuae.
At mihi Pieriae non donant aera puellae,
Nec mihi de sterili nascitur arte favor.
Tu similesque tui tenuem laudatis avenam,
(20) Carmina mirati, Pieridasque meas.
Caetera turba palam studii infelicis amorem
Ridet, nec cantu tangitur ulla meo.
Et tamen ista subire jubet fastidia saecli
Cynthius. in pectus jus habet ille meum.
(25) Haec mihi nascenti neverunt fata sorores,
Ducentes triplici stamina certa manu.
Quid superest nobis? sequimur mandata Dearum
Vibrantum ardentes in mea corda faces.
Da veniam, Edingi, morbumque ignosce fatenti.
(30) Quippe mihi juris non datur esse mei.

[p. 82]

ELEGIA V.
AD
JACOBUM BODANIUM,
Cum summis in utroque Jure honoribus
insigniretur.

AUrea lux oritur rapidis advecta quadrigis,
Aurea lux, votis saepe petita tuis.
Hac tua, Bodani, aethereas solertia sedes
Cogitat, & vilem gnava relinquit humum.
(5) Hac, tibi nectendae viridi de fronde coronae,
Hac, danda ingenio praemia digna tuo.
Haec post tot curas, post tot molimina rerum,
Non intermissi meta laboris erit.
Tanta dedere tibi vigilatae commoda noctes,
(10) Et multa exacti sedulitate dies.
Te studium constans vastum dare vela per aequor,
Nec nimium faciles jussit inire vias.
Et jam sperata tandem tellure potitum
Ardet honoratis addere Leida viris.
(15) Et tibi sanctarum reserat sacraria legum,
O amor, ô Themidos mysta togate tuae!
Eia age, sume decus longo sudore paratum,
Eia age, virtutis praemia sume tuae.
Et qua te fervens genii rapit impetus, aude
(20) Tendere iter, proavis nec minor esse tuis.
Sic quae te emisit dias in luminis oras
Conveniens stirpi nomen in orbe feras.

[p. 83]

ELEGIA VI.
In Nuptias
HUBERTI HOPII,
ET
MARIAE MOLLIAE.

EN lacrimas tibi jam siccat Fortuna benigna,
Et tua jucundus coepta secundat Amor.
Fugerunt gemitus, fugerunt mille dolores,
Et quicquid Veneris primus amaror habet.
(5) Mollem se praebens jam Mollia, basia jungit
Mollia, virtutis praemia multa tuae.
Mollis adest, & sperato concedit amori
Illa, sub amplexus nec negat ire tuos:
Cui virtus dedit & regina Modestia morum
(10) Nobile virgineo nomen habere choro.
Applaudit Citherea tibi, laetusque Cupido:
Applaudunt Charites, plaudit & ipsa Themis,
Deliciae Themis alma tuae, cui mysta fidelis
Multa soles larga tura cremare manu.
(15) Exultat quoque Merva Pater, mea gaudia quondam,
Dum non parva tibi commoda spondet Hymen.
Ecce offert Majus nitidos, sua munera, flores,
Impediens sponsae fronde virente caput.
Tu laetus dominae passurus regna puellae
(20) Non renuis caro subdere colla jugo.
Edoctusque leves gemitus & fundere fletus
Laberis, & constas vix, velut ante, tibi.
Dilectos natos, Veneris pia praemia castae,
Deliciasque tibi sors dabit ista novas,
[p. 84]
(25) Dilectos natos, curarum suave levamen,
O Hopi, & socii pignora grata tori.
Sic Lucina tibi det nomen habere Parentis,
Et desideriis aequa sit usque tuis.
I quo te vocat almus Hymen, parvusque Cupido,
(30) Quo roseae Charites, quo Cytherea vocat.
Sic tibi stet nullo temerata dolore voluptas,
Sic tibi stet nullis commaculata malis.
Sic liceat multos cum conjuge molliter annos
Vivere, & in patrio consenuisse solo.
(35) Sed quid vos moror? atratis nox ingruit alis,
Condidit & dudum Cynthius ora mari.
Lectulus exspectat: vos lectulus urget ad arma.
Bellate, & multa prole beate domum.

ELEGIA VII.
AD
JOACHIMUM TARGERIUM
CUM
IDAM VERDUVIAM
Domum duceret.

ADvenit sperata dies. junguntur amantes,
Votaque successu non caruere suo.
Sic relevas vatis duros, Hymenaee, labores,
Jamque dies illi mollius ire facis.
(5) Et merito: ille tuum late celebravit honorem,
Et cecinit laudes ad tua festa tuas.
Ille tuas turbam teneram perduxit ad aras
Nexuit & numeris vincula sacra suis.
[p. 85]
En nunc ipse suo stimulos sub pectore versat,
(10) Seque Cupidineo sentit amore rapi,
Nec curat Musas ultra: Parnasia linquit
Culmina, nec plectro dulce sonante canit.
Nec curat Phoebum, ut quondam. Phoebique medelam,
Vulneraque artifici restituenda manu.
(15) Ignibus Idaliis agitatus cogitat Idam,
Idalios campos, Idaliamque Deam.
Nec, nisi dura suis quae laesit corda sagittis,
Virgo levat certa vulnera facta manu.
Idam poscit opem; sola spes omnis in Ida.
(20) Ida quies tanti est & medicina mali.
Ida illi nunc est longe formosior ipsa
Cypride, non tacta candidiorque nive:
Quae nunc persimili tandem percussa furore
Vatis amatoris cor juvenile fovet.
(25) Dumque columbino jungit nova basia more
Coeleste adspirat nectar & ambrosiam.
Quem tibi nunc animum sentis, dulcissime rerum?
Quis tibi nunc repit tota per ossa calor?
Felix sorte sua, felicibus utere donis,
(30) Utere deliciis, quas habet alma Venus.
Quae precor ut totidem tibi sint, quot litora conchas,
Quot coelum stellas, quot gerit Hybla favos.
Sic incrementum capia, flammasque potentes
Excitet, & vires tempore sumat amor.
(35) Sic quae vos junxit semper concordia jungat,
Nec rumpat vestros mors, nisi sera, dies.

[p. 86]

ELEGIA VIII.
PETRO COLARTIO,
ET
ELISAE HOFMANNAE.

HActenus innuptae studiis devota Minervae,
Castalidumque sacris dedita Elisa fuit.
Hic illi labor, haec illi fuit unica cura
In sua dilectas vota vocare Deas.
(5) Res quoque successit. Clariae favere sorores,
Et facta est sexu fortior ipsa suo.
Exemploque novo cunctis praelata puellis
Coepit in Aonio nomen habere choro.
Inde Aganippaeos animosior illa liquores
(10) Hausit, & in versus ingeniosa fuit.
Perspexit, celebres quo cursum egere poëtae,
Capta lyra Flacci, Pindaricisque modis.
Duxit inoffensae sic mollia tempora vitae,
Laeta libros inter Pieridasque suas.
(15) Nec notus fuit ullus amor, taedasque perosa
Decrevit studiis invigilare suis.
Haec illi primam firmârunt arma juventam,
Nec depulsa gradu mens generosa suo est.
Vidit, & insano Colartius arsit amore,
(20) Atque alimenta suis ignibus ipse dedit.
Quod non ingenium, quid non facundia posset?
Quid non, qui toto pectore regnat, amor?
Vincitur insolito populante calore medullas,
Et nuper spreto servit Elisa Deo.
(25) Exultat victor Paphia cum matre Cupido,
Pallas & accensas comprobat ipsa faces.
Scilicet hanc legem rerum studiosa tuarum,
Sponse, tibi cecinit voce favente Dea:
Atque illa te luctantem constanter arena
[p. 87]
(30) Victorem fecit laeta referre pedem.
Namque inter vitae strepitus vitaeque labores
Diceris illius tu quoque castra sequi.
Ut stupuit te narrantem primordia mundi,
Et quas Naturae lingua reclusit opes!
(35) Ut cuncta haec salibus Grajis salibusque Latinis
Sparsa tibi vario sponsa lepore dabit!
Et suaves addet cantus, & carmina dicet,
Par quibus ingenio, Lesbi puella, tuo.
Felices animae, parili quas igne calentes
(40) Aeterno junxit foedere mitis Hymen!
Attollunt voces haec ad connubia vates,
Et celebrant plausu gaudia vestra suo.
Ecce Heliconiades descendunt aethere Divae,
Et celebrat festum Delius ipse diem.
(45) His sese adjungunt Charites, Risusque, Jocique,
Et Lepor, & molles undique Blanditiae.
Ipsaque odoratis Hofmannae tempora sertis
Innectit nivea Flora venusta manu.
Sylvaque vicina, & ludentes frondibus aurae,
(50) Invitant querulas ad leve carmen aves.
Inde canunt illae, & formosae nomen Elisae
Per juga, per valles, deviaque antra ferunt.
Audiit, & mediis nitidum caput extulit undis
Spara, & limpidulis laetior ivit aquis,
(55) Spara per ingenium doctae celebratus Elisae,
Qui nunc ex illo nomine nomen habet.
Ergo age jam parto victor laetare tiumpho,
Et cape militia praemia digna tua.
Inque tuae amplexus dominae (quid vota moraris?)
(60) I sponse, in liciti deliciasque tori.
Unde tibi exsurgat lepidorum turba nepotum,
Qui sint felicis gloria certa domus.

[p. 88]

ELEGIA IX.
In Nuptias
CASPARIS COSTERI,
ET
JACOBAE WATINIAE.

DUlces Watiniae ardebat Costerus ocellos,
Et puram frontem purpureasque genas,
Et pulcri illecebras oris, mellitaque verba;
Et ferus illius pectus habebat amor.
(5) Nec spes multa fuit: virgo aversata precantem
Ignoti sprevit jura superba Dei:
Nec multum solamen erat. Jam scrinia docti
Versabat frustra nocte dieque chori.
Nec jam Musarum auxilio Phoebique faventis,
(10) Nec jam Palladio numine tutus erat.
Vidit, & indignas cupiens depellere curas
Descendit summi Cypris ab axe poli.
Quid longas, ait, infelix, per taedia noctes
Ducis, & ingratum pectore vulnus alis?
(15) Ipsa ego virgineos fastus animumque movebo,
Lenimen luctus grande futura tui.
Dixerat: experta est virgo, quod riserat, ignes:
Experta est telis vulnera facta novis.
Nec mora: contemto pectus succensa calore
(20) Admisit blandas aure favente preces.
Protinus unitas stringit concordia mentes,
Et Paphiae foedus pacis inire facit.
Jungere & amplexus molles atque oscula grata,
Deliciisque frui, quas Hymenaeus habet.
[p. 89]
(25) Certatim adspirant accensis Numina taedis,
Et sacrata sua vincula voce probant.
Ecce suos edit laetus pater Amstela plausus,
Plaudit & è mediis Ya sonorus aquis.
Sentit Schalbruchius, doctae laus magna cohortis,
(30) Auspicium felix nec minus ipse dedit.
Exultant pariter juvenes pariterque puellae,
Et cuncti laeta voce Triumphe sonant.
Vivite felices sponsi, quos una voluntas
Unaque conjunxit copula & unus amor.
(35) Vivite felices, venturorumque nepotum
Et pulchrae sobolis semina prima date.
Quae vos delectent, quae vos virtutibus aequent,
Quae sint florentis spes manifesta domus.

ELEGIA X.
In adventum Veris.

JAm redeunt iterum jucundi tempora veris,
Et laeta exornant floribus arva novis.
Jamque suas tellus vires frondesque resumit
Arbor, & in gravido palmite gemma tumet.
(5) Exultant volucres, & cantibus aethera mulcent,
Et matutino carmine sylva sonat.
Ecce iterum stabulis exit pecus omne relictis,
Ecce iterum campos & nova rura petit.
Pascuntur late virides armenta per herbas,
(10) Primaque, clausa diu, gramina tondet ovis.
O mihi si liceat vacuo curisque soluto
Innocuos laeto ducere rure dies,
Et procul à populi strepitu insanosque tumultu
Aspectu coeli liberiore frui!
[p. 90]
(15) Haec certe nobis hilararent gaudia mentem,
Haec esset nobis saepe petita quies.
Tunc mihi dictarent non durae carmina Musae,
Et de fonte sacro pocula plena darent.
Ipsi etiam gratus Phaebo tunc dicerer inter
(20) Non fastidos nomen habere viros.
At nunc perpetuo mihi mens distracta labore est,
Et sub non justo pondere fessa gemit.
Et quis adhuc quaerat, mihi cur nullo igne calenti
Assiduo tactum frigore carmen eat?

ELEGIA XI.
Manibus
PAULI EDINGII.

AFflictus dudum morbis Edingius orbem
Deserit, & pronam tendit ad astra viam.
Jamque sui desiderio vehemente relicto
Assiduo luctu pectora nostra coquit.
(5) Questibus indulget Groninga, & luget ademtum,
Cumque illo raptam, quam modo sensit, opem.
Sed mihi quid superest, rerum suavissime Paule,
Dum tanta cogor parte carere mei;
Dum te perpetua oppressit mors ferrea nocte,
(10) O Pylii vitam vivere digne senis!
Occumbens tecum rapuisti gaudia nostra,
Et quaecunque mihi grata fuere prius.
Res me nulla juvat, lacrimas nisi fundere crebras,
Et frustra nomen saepe vocare tuum.
(15) Jam mihi spectatae ante oculos virtutis imago
Errat, & irruptae nodus amicitiae,
[p. 91]
Et lepor, argutique sales, candorque, fidesque
Sincera, & nullo tempore laesus amor.
Tot bona nunc uno tecum sunt clausa sepulcro.
(20) Quam gravis est nobis, qui tegit illa, lapis!
Interea te clara vehit super aethera Fama,
Et celebrat dotes commemoratque tuas.
Grataque Poeoniis te dudum Heroïbus addit
Edoctum morbos arte levare malos.
(25) Ecce adventantem fratrum excipit umbra tuorum,
Quos parili fato mors inimica tulit.
Illic tranquillas duces per saecula luces,
Et vitam meritis convenienter ages.
Edingi, care Edingi, si quis tibi sensus
(30) Restat, & es nostri post tua fata memor,
Dilecte Edingi, monumentum hoc vatis amici
Accipe, supremum qui tibi dicit AVE.

ELEGIA XII.
AD
GULIELMUM MOLERIUM.
Cum ei poëmata sua mitteret.

ECce liber prodit, populique in luce videri
Gestit, & è latebris prosiluisse suis.
Quem toties votis, tota quem mente petisti,
Jam desideriis annuit, ecce, tuis.
(5) Nec mora, quam petimus, nobis conceditur ultra.
Urget amicorum turba, gravisque mihi est.
Urget & Aonidum ductor Cyrrhaeus Apollo.
Urget, & audaces nos facit ire vias.
[p. 92]
Et nunc audemus Livoris spernere morsus,
(10) Cujus ab assiduo pectora felle virent.
Quid faciam, Guilielme? Deo parere necesse est.
Libertas abiit, nec super ulla mihi est.
Sic, modo quae nostram capiebant otia mentem,
Accipies, animo pabula grata tuo.
(15) Forsan & haec, fidibus quamvis modulata pusillis,
Qui legat & laudet, unus & alter erit,
Forsitan & patriam, cui tu vicinus es, urbem
His dabitur numeris demeruisse mihi:
Et Mosa, ut quondam, veteri gavisus alumno
(20) Laudabit foetus suscipietque meos.
Quicquid id est certe, te notra incepta probante
Vela damus, quo nos aura secunda vocat.

ELEGIA XIII.
IN OBITUM
PETRI BERNAGII.

EReptus mundi tenebris Bernagius altas
Coelicolûm sedes lucidaque astra petit,
Ille Machaonia dudum clarissimus arte,
Et multa herbarum cognitione potens.
(5) Ornatus toties querna de fronte coronis
Non exorandae crimine mortis obit.
Nil tamen efficies: frustra tua spicula mittis,
Nec totus fiet, Mors fera, praeda tibi.
Reddunt vivacem ingenuae, quas calluit, artes,
(10) Dantiaque aeternum Musica sacra decus,
Et labor occasus rerum scrutatus & ortus,
Et nivei mores, nec violata fides:
[p. 93]
Et quod pacis amans pacis quoque jura colebat;
Quo titulo nullus dulcior esse potest.
(15) At tu, quem moesti raptum lugemus amici
Ad superas dignum serius ire plagas,
Humanis fessus rebus jam pace potire,
Quam tibi perpetam donet habere Deus.

ELEGIA XIV.
AD
HUBERTUM HOPIUM,
In Gallias abeuntem.

ERgo paras, Hopi, peregrinas tendere ad oras,
Dux ubi Borbonius sceptra superba tenet.
Ire paras, firmae sedet & sententia menti,
Teque retardantis fers male damna morae.
(5) I, precor, alitibus (nec jam tua vota moramur)
I, precor, alitibus, sed rediture, tuis.
I precor, & nullo te Phoebus torreat aestu,
Nec te deciduis obruat Auster aquis.
Et tibi sit nullis temeratus nubibus aether,
(10) Et semper puro luceat axe dies.
Interea dum tu clarae miracula terrae
Aspicis, & pedibus Celtica rura teris,
Formosus dum te Ligeris magnusque Garumna
Detinet, & memorem vix sinit esse mei,
(15) Te prece, te votis, expotatissime rerum,
Et desideriis prosequar usque meis.
[p. 94]
Speque tui reditus curas solatus amaras,
Pars animae, dicam, jam venit ille meae.
Meque parans in complexus redeuntis amici
(20) E dulci promam vina vetusa cado.
Mox ubi non dubius nostras pervenit ad aures,
Nuncius, atque animo cura fugata meo est,
Tanta laetitiae tactus dulcedine mentem
Exsolvam Reduci munera vota Jovi.
(25) Et titulum adjiciam, SALVO HOOGSTRATANUS AMICO.
O utinam nobis fulgeat ista dies!

<"#ElegiaeII"> Continue

[p. 95]