Dit is een onderdeel van BrunePsalmen1644en1650.html. Klik hier voor het hele document.

O Heer, onder de Volcken
Loven: Ick zal u onder natien
Psalm-zingen: want uwe goedertierentheydt
Is over-groot, tot aen de Hemelen,
End’ u waerheydt tot aen de boven-wolcken.
                        8.
Verheft u, Godt, boven d’Hemelen;
Uw’ eere zy over de gantsche aerde.
_________________________________________________

                        Den lviij. Psalm.
Een gouden kleynoodt Davids, voor den Opper-
Zangh-meester, Altascheth.
SPreeckt ghy waerelick gerechticheyt,
Ghy vergaderingh? Oordeelt ghy
[fol. H2r, p. 115]
Billighe’en, ghy Adams kindren?
Jae ghy werckt on-ghereghtigheden
In ’t hert’; ghy weeght op der aerden,
Het gewelt van uwe handen.
                        2.
De goddelooze zijn vervremdet,
(Oock selfs) van de baer-moeder aen;
De leughen-sprekers dolen af
Van des moeders-buyck aen; zy hebben
Vergift, gelijck slanghen vergift,
Zy zijn als een doove adder,
                        3.
Die haer oor toe-stopt, op dat-ze niet
En hoor’ de stemm’ des belezers
Des ghenen die ervaren is,
Om met besweringhen om te gaen.
Breeckt, God! haer tanden in haer mondt,
Breeckt, Heer, der leeuwen Back-tanden;
                        4.
Laet-ze gelijck water versmelten;
Laetze daer henen wegh-drijven.
Zet hy zijn pijlen; datse zijn
Als of-ze af-gesneden waren.
Laet hen, als een smelt-sleck heen-gaen;
Als een misdraght de zonn’ niet zien.
[fol. H2v, p. 116]
                        5.
Eer u potten den doorn vernemen,
Zoo zal hy hen, als levendigh,
Als in heeten toorn wegh-stormen.
D’oprecht’ als hy de wraeck aen-schouwet,
Zal zijn verheught; zal zijn voeten,
In ’t bloedt der godloozen wasschen.
                        6.
Ende de mensche zal (dan) zegghen;
Daer is jae vrucht voor den rechten:
Immers zoo isser eenen Godt,
Die op der aerden recht is doende.
_________________________________________________

                        Den lix. Psalm.
Een gouden kleynoot Davids: voor den Opper-
Zangh-Meester Al-tascheth: doen Zaul geson-
den* hadde, die, zijn* huys bewa-
ren zouden om hem te dooden.
REdt my, van mijn vyanden, mijn Godt;
Stelt my op een burcht, voor de ghene,
Die teghen my op-staen: redt my
Van de werckers des onrechts: end’
Verlost my van de mannen des bloets.
[fol. H3r, p. 117]
Want ziet zy legghen mijn ziel laghen.
Stercke rotten haer, teghen my,
Zonder mijn mis-daedt, of mijn sond:
                        2.
Zy loopen end’ schicken zonder schult.
Waeckt op, my te ghemoedt, ende ziet.
Jae ghy, Heer Godt der heyrscharen,
O Godt Israels, ontwaecket;
Om all’ dees’ Heyd’nen te besoecken:
En zijt niemant van hen ghenadigh,
Die welcke trouweloozelick
Onrechtveerdigheydt bedrijven. Sela!
                        3.
Teghen den avondt keeren zij weer;
Zy keeren, als een hondt, end’ zy gaen,
Rondom de stadt. Ziet zy storten,
Met haer mondt overvloed’lick uyt:
Zweerden zijnder op hare lippen.
Want wie hoort’et? maer ghy, O Heere,
Zult-ze belacchen (end’) ghy sult
Alle Heydenen bespotten.
                        4.
(Teghen) zijn sterckte zal ick op u
Wachten: want Godt die is mijn hoogh-vertreck
De Godt mijns goedertierentheyts
Zal my voor komen: Godt zal my
Mijn spieders doen zien. En doodt-ze niet
Op dat’t mijn volck niet en vergete.
Doet-z’ om-sweven, door uwe macht,
[fol. H3v, p. 118]
End’ werpt-ze neer, Heer, onze schildt:
                        5.
Om haers monds schult, ’t woordt van haer lippen:
Ende laet-ze in haeren hoogh-moedt,
Gevanghen worden, om den vloeck,
End’ leughen, die zy vertellen.
Verteert-z’ in grimmigheydt, verteert-ze
Dat-zer niet zijn, end’ laet-ze weten,
Dat Godt is heerscher, in Jacob,
Tot aen de eynden der aerde. Sela!
                        6.
Laet-ze dan s’ avonts weder-keeren,
Laet-ze (dan) tieren, ghelijck een hondt,
End’ dat-ze gaen rontom de stadt.
Laet-z’ om-sweven, om spijze selfs:
End’ al en zijn-ze niet versadight,
Laet-ze vernachten-ende-huylen
Maer ick zal u sterckte zinghen,
End’ ’s morghens u gunste juyghen.
                        7.
Om dat ghy my Heere zijt gheweest
Een hoogh vertreck, end’ eene toe-vlucht,
Ten daghe, als my banghe was.
Van u, o ghy mijn sterckt, zal ick
Psalm-zinghen. Want Godt die is mijn burcht,
De Godt mijnder goedertierentheydt.
_________________________________________________
[fol. H4r, p. 119]
                        Den lx. Psalm.
Een gouden kleynoodt Davids, tot leeringhe:
voor den Opper-Zangh-Meester, op Schuschan E-
duth, als hy ghevochten hadde met de Syriers
van Mesopotamien, ende met de Syriers van
Soba: ende Joab weder quam, ende de Edo-
miten sloegh, in het Zout-dal, twaelf duysent.
O Godt ghy hadt ons verstooten,
Ghy hadt ons ghescheurt end’ verdeelt;
Ghy zijt toornigh gheweest, (O Heer.)
Keert weer tot ons. Ghy hebt het land
Gheschut, ghy hebt het ghespleten,
Heelt zijn breucken, want het wanckeldt.
Ghy hebt u volck hardicheydt doen zien:
Ghy hebt ons met swijmel-wijn ghedrenckt
                        2.
Ghy hebt die u vreezen vergunt
Een banier, om op te werpen,
[fol. H4v, p. 120]
Van weghen de waerheydt. Sela!
Op dat u beminde zouden
Bevrijdt worden. Behoedet doch
Met uw’ rechter-handt, end’ hoort ons.
Godt heeft in zijn heyl’ghdom gesproken,
Ick zal met vreughde Sichem deylen;
                        3.
End’ ’t dal Succoth zal ick meten.
Gilead is mijn, end’ mijn is
Manasse; ende Ephraim
Is mijns hoofts kracht; Jehuda mijn
Wet-gever; Moab mijn Wasch-pot.
Ick werpe op Edom mijn Schoe.
Juyght over my, o Palestina.
Wie voert my in een stadt van sterckte?
                        4.
Wie gheleydt my tot in Edom?
Zult ghy ’t niet zijn, O Godt? die ons
Verstooten hadt, end’ met onze
Heyr-krachten niet uyt-trockt, o Godt.
Gheeft ons hulp’ uyt de benautheydt:
Want ’s mensches Heyl is ydelheydt.
In Gode zullen wy geweldt doen:
End’ hy zal ons we’er-party’en vertre’en.
_________________________________________________

                        Den lxj. Psalm.
(Een Psalm) Davids: voor den Opper-Zangh-
Meester, op Neginoth.
HOort Godt, mijn geschrey, merckt op mijn
Ghebedt. Ick roep
[fol. H5r, p. 121]
Van ’t eynde des landts, tot u,
Als mijn herte overstelpt is.
Leydt my op een
Rots-steen, (die) my t’ hoogh’ zoud’ zijn.
                        2.
Want ghy zijt my voor* den vyandt
Eene toe-vlucht,
Een stercke toren. Ick zal
In uw’ hutt’ altoos verkeeren.
’K neem mijn toe-vlucht,
In ’t schuyl uwer vleughelen. Sela!
                        3.
Want ghy, o Godt, hebt aenghehoort,
Mijn geloften:
Ghy geeft my d’erffenisse
Der ghener, die uw’ naam vreezen.
Ghy zult daghen,
Tot ’s Konincks daghen toe-doen:
                        4.
Zijne jaren zullen wezen
Als van gheslacht,
Tot gheslacht. Hy zal eeuw’lick
Voor Gods aen-gezichte zitten.
[fol. H5v, p. 122]
Bereydt ghenaed’
End’ waerheydt dat-z’ hem hoeden.
                        5.
Alsoo zal ick uwen name
In eeuwigheydt,
Psalm-zinghen; op dat ick mijn
Gheloften dagh, by dagh, betael’.
_________________________________________________

                        Den lxij. Psalm.
Een Psalm Davids, voor den Opper-Zangh-
Meester over Jeduthun.
IMmers is mijn ziel Gode stil:
Van hem is mijn behoudenis:
Immers is hy mijn rots, end’ mijn heyl,
Mijn burght, ick zal niet zeer wanck’len.
Hoe langhe zult ghy-lieden (noch)
Quaed teghen eenen man aen-stichten?
                        2.
Ghy alle zult ghedood werden.
Zult zijn als een gheboghen Wandt,
[fol. H6r, p. 123]
Als een muyr die aen-gestooten wert.
Zy raetslaghen alleenelick,
Om hem van zijn hooght’ te stooten:
Zy hebben in leughen behaghen.
                        3.
Zy zegenen met haren mond,
Maer met haer binnenst’ vloecken zy: Sela!
Doch ghy, o mijne ziel, swijght Gode:
Want van hem is mijn verwachtingh:
Hy is immers mijnen rots-steen,
Mijn hoogh vertreck: ick zal niet wanck’len.
                        5.
Immers zijn de ghemeyne lien
Ydelheydt; de groote, leughen.
In de weegh-schale op-ghewoghen,
Zouden zy t’ zamen lichter zijn,
Dan de ydelheydt. Vertrouw ’t niet
Op onder-druckingh’ of rooverij:
                        5.
In Godt is mijn heyl, end’ mijn eer,
De rots-steen van mijne sterckte.
(Alle) mijnen toe-vlucht is in Godt.
Vertrouwet op hem t’ aller tijdt,
Stort uw’ hert’ uyt, voor zijn aenschijn.
O ghy volck, Godt is ons een-toevlucht. Sela!
                        6.
Verijdelt u niet: als de macht
Zeer-aen-wast, zetter ’t hert’ niet op.
Godt heeft eens ghesproken, en tweemaels
Hebb’ ick ’t ghehoort: dat Godes is
De sterckt’: uw’ is Heeer* de goedheyd.
Want ghy vergelt elck een, nae zijn werck.
_________________________________________________
[fol. H6v, p. 124]
                        Den lxiij. Psalm.
Een Psalm Davids; als hy was in de Woestijne
van Juda.
O Godt, ghy zijt mijn Godt-end-sterckt:
Ick zoecke u in den dagheraet:
Mijne ziele is dorstigh na u:
Mijn vleesch verlanght nae u, in ’t land,
Dat dor’ en mat is, zonder water.
(Voorwaer ick hebb’ in ’t heylighdom
U aengeschouwt, ziende uwe
Sterckte, mitsgaders uwe eere.
)
                        2.
Want uwe goedheid is beter
Dan ’t leven: mijne lippen zouden
U prijzen: ick zoud’ in mijn leven
U loven: ick zoud’ in uw’ naem,
Mijn handen op-heffen: mijn’ ziele
Zoud’ als met smeer end’ vettigheidt
[fol. H7r, p. 125]
Verzadight werden; end’ mijn mond
Zoud’ met lippen des ghejuijghs roemen.
                        3.
Als ick op mijn legher-steden,
Uwer ghedencke, zoo peinse ick
In de nacht-waken, aen u, (Heere)
Want ghij zijt mij een hulp’ gheweest;
Ende ick zal in de schaduwe
Uwer vleugh’len vrolick zijnghen
Mijn’ ziele kleeft u achter aen:
Uwe rechter-hand ondersteunt mij:
                        4.
Maer die mijn’ ziel ter val zoecken,
Zullen in ’t onderst’ der aerd komen.
Men zal-ze door zweerds gheweldt storten:
Zy zullen zijn der vossen deel.
Maer de Coninck zal zich in Gode
Verblijden: Elck die by hem sweert,
Zal zich beroemen: want de mond
Der leughenaers zal ghestopt worden.
_________________________________________________

                        Den lxiiij. Psalm.*
Een Psalm Davids voor den Opper-Zangh-Meester.
HOort, o Godt, mijn stemm’, in mijn geclagh:
Hoedt mijn leven, voor ’s vyands schrick:
Berght my voor den heym’licken raedt
Der boos-doenders, voor d’ oproerigheyd
[fol. H7v, p. 126]
Der on-recht-werckers:
                        2.
Die haer tonghe scherpen als een sweert;
Spannen bitterheijdt, als haer pijl,
Om in ’t heym’lick den oprechten
Te schieten: haest schieten zy na hem,
End’ en vreesen niet.
                        3.
Zy stercken zich (in) een quae’ sake;
Zy houden sprake van stricken
Te verberghen: zy zegghen, wie
Zal-ze zien? zy lieden door-zoecken
Allerley schalckheijdt.
                        4.
Zy onder-zoecken ten uyttersten,
Wat t’ onderzoecken is, jae zelfs
’s Mans binnenst’ end’ ’t diep hert: maer Godt
Zal-ze haest met een pijl schieten;
Haer plaghen zijn-der.
                        5.
End’ haer tongh’ zal-ze teghen haer zelf
Doen aen-stooten: elck die-ze ziet,
Zal vluchten, end’ alle menschen
Zullen vreezen, end’ Gods werck melden,
End’ zijn doen verstaen.
                        6.
De rechtveerdighe (daer-en-teghen)
Zal zich in den Heer verblijden,
Ende op hem vast betrouwen:
End’ alle oprechte van herten,
Zullen zich roemen.
_________________________________________________
[fol. H8r, p. 127]

                        Den lxv. Psalm.
Een Psalm Davids, een Liedt voor den Opper-
Zangh-Meester.
DE lof-zangh is (in) stilheijdt tot u,
Godt in Zion: end’u,
Zal de ghelofte betaelt worden.
Ghy verhoort het ghebedt:
Nae u zal alle vleesch toe-komen.
Ongherechte dinghen                       
Waren my te sterck: maer ghy verzoent
Onz’ overtredinghen.
                        2.
Wel gheluckzaligh! dien ghy verkiest,
Ende doet naderen,
Dat hy woon’ in uwe voor-hoven.
Wy zullen met het goedt
Uwes huys, met ’t heyligh’ uws Paleys
[fol. H8v, p. 128]
Verzaedt zijn: ghij zult ons,
In gerechtigheidt, vreeslicheden
Tot antwoorde gheven:
                        3.
O Godt onzes heyls, o vertrouwen
Aller eynden der aerd,
End’ der ver-gheleghen’ (aen) de zee:
Die met macht zijnd’ om-gort,
De berghen, door zijne kracht vast zet:
Die het bruijssen der zeen
Het bruijssen haerer golven, ende
’T rumoer der volcken stilt.
                        4.
End’ die op d’eynden woonen, vreezen
Voor uwe teeckenen.
Ghy doet de uyt-ganghen des morghens
End’ des avonds juijghen.
Ghy bezoeckt het land, end’ hebbende
Het begheerigh ghemaeckt,
Verrijckt ghy het (selve) grootelicks.
Godts beek is vol waters.
                        5.
Wanneer ghy het alzoo bereidt hebt,
Bereidt ghy haar koren.
Ghy maeckt zijn gheploeghd’ aerde’ droncken;
Ghy doet-ze in zijne
Vooren neer-dalen, ghij maeckt het weeck,
Door den droppel-reghen:
Ghy zeghent zijn uytspruijtsel, ghy kroont
Het jaer van uw’ goedheydt.
                        6.
End’ uw’ voet-stappen druijpen van vet,
Bedruijpen de weyden
Van de woestijn’, end’ de heuvels zijn
Met verheughing om-gordt:
[fol. J1r, p. 129]
De velden zijn met kudden bekleedt:
Ende de dalen zijn
Met koren overdect; zy juyghen
Jae oock* zoo zinghen-ze.
_________________________________________________

                        Den lxvi. Psalm.
Ghebedt, een Psalm: voor den Opper-Zangh-
Meester.
IUyghet Gode, ghy gantsche aerde:
Psalm-zinghet de eere zijns naems.
Geeft eere, zijn lof; zegghet tot Godt,
Hoe vreez’lick zijt gh’ in uw’ wercken!
Om de grootheydt van uwe sterckte,
Zullen zich u uw’ vyanden
Gheveynsdelicken onder-worpen.
De gantsche aerd’ aenbidde u;
[fol. J1v, p. 130]
                        2.
(De gantsche aerde) Psalm-zinghe u;
Zy Psalm-zingh’ uwen naem Sela!
Komt, ende ziet de daden Godes:
Hy is vreeslick van werckinghe,
Aen de kinderen van den mensche.
Hy heeft de zee in ’t droogh’ verkeert:
Men ghingh te voet door de riviere:
Daer verheughden wy ons in hem.
                        3.
Hy heerscht met zijne macht eeuwighlick:
Zijn ooghen letten op d’ Heyd’nen.
Laet d’ affvalligh’ haer niet verheffen. Sela!
Lovet ghy volcken onzen Godt,
End’ laet de stemme zijns roems hooren:
Die onze zielen in ’t leven
Ghestelt heeft, ende niet toe en laet,
Dat onzen voet zou’ wanckelen.
                        4.
Want ghy hebt ons, o Godt beproevet:
Ghy hebt ons (Heere,) gheloutert,
Ghelijck als men het zilver loutert:
Ghy hadt ons in het net ghebracht,
Een bandt geleyt om onze lenden,
Den mensch op ons hooft doen rijden;
Wy quamen in ’t vier, end’ in ’t water:
Ghy bracht ons uyt, tot ververschingh.
                        5.
’K zal met brand-offers in uw’ huys gaen,
Mijn gheloft aen u betalen,
Die mijn lippen hebben geuytet,
End’ mijn mondt uijtghesproken heeft,
Als my bangh was. Ick zal brand-offers
Van mergh-beesten u offeren,
Met roockinghe van rammen: ick zal
[fol. J2r, p. 131]
Runders met bocken bereyden. Sela!
                        6.
Komt hoort toe, alle ghy die Godt vreest,
Ende ick sal (u) vertellen,
Wat hy aen mijn’ ziele gedaen heeft:
Ick riep tot hem met mijnen mond,
End’ hy wert onder mijn tongh verhooght.
Had ick nae ongherechtigheidt,
Met mijn herte gesien, de Heere
En zoude niet ghehoort hebben.
                        7.
Maer zeker Godt heeft gehoort: hy heeft
Op de stemm’ mijns ghebedts ghemerckt.
Gelooft zij Godt, die noch mijn ghebedt,
Noch zijn gunste van my af-wendt.
_________________________________________________

                        Den lxvij. Psalm:
Een Psalm, een liedt: voor den Opper-Zangh-
Meester op Neginoth.
GOdt zij ons gunstigh, end’ zegen’ ons;
Doe zijn aenschijn aen ons lichten. Sela!
Op datm’ op aerd’ uwen wegh kenne,
Onder all’ Heydenen, uw heyl.
De volcken sullen u,
[fol. J2v, p. 132]
Godt, prijsen; de volcken
Zullen al te saem
U loven; de natien
Zullen haer verblijden,
End’ vrolick juijghen:
                        2.
Om dat ghy de volcken zult richten,
(Met) recht; ende de natien
Op aerden, zult ghy leyden. Sela!
Volcken zullen u, Godt, loven:
Alle volcken zullen
U loven. D’ aerde geeft
Haer vrucht. Godt, ons Godt,
Zeghent ons; Godt zeg’nt ons;
End’ all’ eynden der aerd’
Zullen hem vreezen.
_________________________________________________

                        Den lxviij. Psalm.
Een Psalm, een liedt Davids: voor den Opper-
Zangh Meester.
GOdt zal op-staen, zijn vijanden
[fol. J3r, p. 133]
Zullen verstroyt werden, ende
Zijn haters voor hem vlieden.
Ghy zult-ze verdrijven, als roock
Verdreven wort: ghelijck wasch smelt
Voor ’t vier, zullen de god’looz’
Vergaan, voor Godes aenghezicht.
Maer de rechtveerdighe zullen
Zich verblijden; zy zullen
Voor het aenghezichte Godes
Van vreughde op-springen; ende
Van blijdschap vrolick wesen.
[fol. J3v, p. 134]
                        2.
Zinght Gode, Psalm-zinght zijnen naem.
Hooght de weghen, voor hem die rijdt,
Op de vlack-lieve-velden.
Om dat zijnen naem is Heere:
End’ springht voor hem op van vreughde.
Hy is een weezen vader,
End’ een rechter der weduwen;
Godt in de woonst’ zijns heyligheidts.
Een Godt, die de een-zamen
Zet in een huys-ghesin; voert uyt
De gheboeyde: maer d’ af-wijckers
Die woonen in het dorre.
                        3.
Godt, doe ghy voor uw volck uyt-tooght,*
Doe ghy tradet in de Woestijn; Sela!
Zoo daverde de aerde,
Oock zoo droopen de hemelen,
Voor Gods aenschijn; (selfs) dees’ Sinai,
Voor Godt, de Godt Israels.
Ghy hebt zeer milden reghen doen
Druypen, o Godt, end’ hebt uw erf,
Alsse mat was, ghestercket:
Uwen hoop die woonde daer in:
Ghy bereijd-ze door uw goetheidt,
Voor de verdruckten, O Godt.
                        4.
De Heere die gaf te spreken.
Daer was een groote heyrschaere
Der boden van goe’ tijdingh.
De Coninghen der heyrscharen
Vloden wegh, vloden wegh; end’ die
t’ Huys bleef, deelde den roof uyt.
Al laeght ghy-lieden tusschen twee
Rijghen van steen (soo wierdt ghy als)
Vleughelen eener duyve,
[fol. J4r, p. 135]
(Ghelijck) met Silver overdeckt,
Ende welcker vederen zijn
Met uit-ghesneden gheel gout.
                        5.
Als de Almachtighe, daer in,
De Coninghen verstroyde, wert
Zy zneeuw-wit, (als) op Tsalmon.
De bergh Basan is een bergh Gods;
De bergh Basan een bultigh bergh.
Waerom doch springhet ghy op
Ghy bulte-berghen? desen bergh
Heeft Godt tot zijn wooningh’ begeert:
Oock Zalder de Heer’ woonen
In eeuwigheydt. Gods waghenen
Die zijn tweemael thien duyzent (sterck)
De duyzenden verdubbelt.
                        6.
De Heere die is onder hen,
Een Sinai in heyligheydt.
Ghy vaert-op inde hooghte:
(Ende) ghy voert ghevanghen wegh,
De ghevanckenisse (zelve.)
Ghy neemt gaven (te deelen)
Onder het menschelick gheslacht:
Jae oock d’ af-wijckers, om, by u,
Te woonen, o Heere Godt.
Gheloovet moet de Heere zijn:
Hy over-laedt ons dagh by dagh:
Die Godt onze zaligheydt. Sela!
                        7.
Die Godt is ons een Godt (ghewis)
Van volkomene zaligheydt:
End’ by den Heer’, den Heere,
Zijn uytkomsten teghen den doodt.
Voor zekerlick Godt zal den kop
[fol. J4v, p. 136]
Zijner vyanden verslaen:
D’ haijrighen schedel des ghenen,
Die in zijne schulden wandelt.
De Heere, die heeft ghezeyt:
Ick zal uijt Basan weer-brenghen;
Ick zal (ghewis)* uyt de diepten
Van de zee, weder-brenghen.
                        8.
Op dat ghy (alzoo) uwen voet,
(Jae) de tonghe uwer honden,
Mochtet steken in het bloedt
Der vijanden, van elck van hen.
O Godt, zy hebben uw’ ganghen
Ghesien, de ganghen mijns Godts,
Mijns Konincks, in het heijlighdom.
De Zanghers ginghen vooren heen,
Speel-lien achter; in ’t midden:
De maeghden trommelend’: looft Godt
In de ghemeenten; den Heer, ghy
Die uyt Isr’els oorspronck zijt.
                        9.
Daer is de kleene Benjamin,
Die over hen-lien heerschede:
De vorsten van Jehuda,
(Met) hare vergaderinghe;
(End’) de vorsten van Sebulon,
De vorsten van Naphtali.
Uwe Godt heeft uwe sterckte
Gheboden: stercket ghy, o Godt,
Dat ghy aen ons ghewrocht hebt.
De Koninghen zullen gheschenck
U brenghen, om de will’ uwes
Tempels te Jerusalem.
                        10.
Schelt het wilt ghedierte des riets,
[fol. J5r, p. 137]
De vergaringhe* der stieren,
Met de kalvers der volcken;
(Ende) dien die zich, met stucken
Zilvers onder-werpt. Hy verstroyt
De volcken, die krijgh lusten.
Prins-ghesanten zullen komen
Uyt Egypten: het Mooren-landt
Zal zich haesten, zijn handen
Tot Godt te strecken. Ghy rijcken
Van der aerden, zeght Gode lof:
Psalm-singht den Heere. Sela!
                        11.
Dien, die daer rijdt in den Hemel
Der Hemelen, die van ouds is.
Ziet, hy gheeft zijne stemme,
Een stemme van (groote) sterckte.
Gheeft Gode sterckte: zijn hoogheydt
Die is over Israel:
Ende zijne sterckte die is
(Boven) in de hooghe wolcken.
O Godt ghy zijt vreesselick,
Uyt uw’ heylighdommen: de Godt
Israels geeft den volcke sterckt’,
End’ krachten. Ghelooft zy Godt.
_________________________________________________

                        Den Ixix. Psalm.

Een Psalm Davids: voor den Opper-Zangh-
Meester op Schoschannim.
VErlost my, O Godt, want de wateren
Die zyn (my) tot aen de ziele ghekommen.
[fol. J5v, p. 138]
Ick ben ghezoncken in grondeloos modder,
Daer gheen stand-plaets is: ick ben ghekomen,
In water-diepten, daer de stroom my ruct:
Ick ben vermoeijt in mijn roepen; mijn keel’ is
Ontsteecken; mijn ooghen zijn bezweken;
Daer ick (noch) ben hopende op mijnen God.
                        2.
Zy die my zonder oorzaecke haten,
Zijn meer dan de haijren van mijnen hoofde.
Die my zoecken te vernielen, die my zijn
Vyanden (zelfs) om valsche oorsaecken,
Die zijn machtigh gheworden. Dat ick niet
Gerooft en hebb’, moet ick dan weder-gheven.
O Godt, ghy wetet van mijne dwaesheydt:
End’ mijn schulden en zijn u niet verholen.
                        3.
En laet-ze door my niet beschaemt worden,
Die u verwachten, Heer, Heer der heirscharen,
En laet-ze door my niet te schande worden,
Die u zoecken, O Godt van Israel.
Want om uwent will’ draegh ick versmaetheidt,
[fol. J6r, p. 139]
Schande heeft mijn aenghezichte bedecket.
Ick ben mijn broederen vreemt gheworden,
Ende mijns moeders kinderen onbekent.
                        4.
Want de ijver uws huys heeft my verteert:
End’ de smaden uwer smaders zijn op my
Ghevallen. Ick weend’ in ’t vasten mijner ziel:
Maer ’t is my gheworden tot alle smaedt.
Ick hebb’ een zack tot mijn kleedt aen-ghedaen;
Maer ick ben hen tot een spreeck woord geworden.
Die in de poort zitten klappen van my:
End’ ick ben een snaren-spel der wijn-drinckers.
                        5.
Maer ick, mijn ghebedt is tot u, Heere.
Daer is een tijdt des welbehaghens, o Godt,
Door de grootheydt uwer goedertierenheydt.
Verhoort my door de trouwe uwes heyls.
Ruckt my uyt ’t slijck, en laet my niet zincken;
Laet my van mijn haters ghereddet worden;
Ende uyt de diepten der wateren:
Laet my de water-vloedt niet over-stroomen:
                        6.
End’ laet de diepte my niet verslinden:
Noch laet den put zijn mond over my sluyten.
Verhoort my Heere, want uwe gunst is goed:
Ziet my aen, nae de menighvuldigheidt
Van uwe barmhertigheden: ende
Verberght niet uw’ aenghezicht van uwen knecht:
Want my is banghe; haest u, verhoort my:
Nadert tot mijne ziele, (end’) bevrijd-ze:
                        7.
Verlost my, om mijner vyanden will’:
Ghy weet mijne versmaetheit, end’ mijn schaemte,
End’ mijn schand; al mijn benauwers zijn voor u.
De versmaetheydt heeft mijn hert ghebroken.
[fol. J6v, p. 140]
Ende ick ben zeer verzwackt gheworden:
End’ ick hebbe ghewacht nae mede-lijden;
Maer daer en wasser gheen: nae vertroosters,
Maer ick en hebbe-ze nerghens ghevonden.
                        8.
Zy hebben gal tot mijn spijs ghegheven,
Ende in mijn dorst met edick ghedrencket.
Haer tafel werde voor haer tot eenen strick,
End tot voll’ vergeldingh, tot een val-strick.
Laet haer ooghen doncker zijn, om te zien;
Ende doet haer lendenen steeds wagghelen:
Stort over hen uijt uwe grimmigheydt,
End’ de hitte uwes toorns grijpe-ze aen.
                        9.
Dat haer lieder Paleys verwoest werde:
Dat in hare tenten gheen in-woonder zy.
Want zy vervolghen hem, dien ghy ter neder
Gheslaghen hebt; ende maecken een praet,
Over de smerte uwer verwonden.
Doet verkeertheydt tot hare verkeertheyt toe:
Ende en laet niet toe, dat zy-lieden
Tot uwe gherechtigheydt zouden komen.
                        10.
Laet-z’ uyt-ghedelght* zijn uyt des levens boeck,
End’ met de vroom’ niet aen gheschreven worden
Doch ick ben elendigh, ende in smerte.
Uw heyl, o Godt, stelle my om hooghe.
Ick zal Gods name met ghezangh prijzen,
Ende hem met danck-zegginghe groot maken:
End ’t zal den Heer liever zijn dan een os,
Oft een horen-var, die de klauwen verdeelt.
                        11.
De zachtmoedighe dit ziende, zullen
Verblijdt zijn: end’ ghy die God zoeckt, uw’ herte
Zal leven: want d’Heer hoort de nootdurftighe:
[fol. J7r, p. 141]
End’ hy en veracht zijn’ ghevanghen’ niet.
Dat hem de hemel, end’ de aerd prijzen,
De zeen, ende al wat daer inne wriemelt:
Want Godt zal (ghewis) Zion verlossen,
Ende de steden van Juda op-bouwen.
                        12.
Ende aldaer zullen zy-lien woonen:
Ende zullen haer erffelick bezitten;
End’ ’t zaedt zijner knechten zal haer beerven;
End’ zijns naems lief-hebbers daer in woonen.
_________________________________________________

                        Den lxx. Psalm.
(Een Psalm) Davids, voor den Opper-Zangh-
Meester, om te doen ghedencken.
HAest, Godt, om my te verlossen:
(Haest) o Heere, tot mijner hulpe.
Laet-ze beschaemt, end’ schaem-roodt worden,
Die daer mijne ziele zoecken.
Laet-z’ achter wijcken, end’ zijn tot schand,
[fol. J7v, p. 142]
Die daer aen mijn quaedt lust hebben.
Laet-ze tot loon haers beschamingh,
Te ruggh’ keeren, die zegghen, Ha, Ha!
                        2.
Laet in u vrolick zijn, end’ blijd’,
Alle de ghene die u zoecken:
Laet de lief hebberen uwes heyls
Steeds zegghen, Godt zy groot ghemaeckt.
Doch ick ben ellendigh, ende arm.
O Godt, haestight u doch tot my:
Ghy zijt mijn hulpe, ende mijn
Bevrijder. Heere en vertoeft niet.
_________________________________________________

                        Den lxxi. Psalm.
ICk betrouwe op u, o Heere.
En laet in eeuwigheidt,
My niet beschaemt worden.
Reddet my door uw’ gherechtigheydt:
[fol. J8r, p. 143]
End’ bevrijdt my; neijght tot my
Uw’ oore, end’ verlost my.
                        2.
Weest ghy my (Heer) tot eenen rots-steen,
Om daer in te woonen,
En steeds daer in te gaen.
Ghy hebt bevel ghegheven, om my
Te verlossen; want ghy zijt
Mijn steen-rotse, end’ mijn burght.
                        3.
O mijn Godt verlost my uyt de handt
Van de goddelooze,                       
Uyt d’ handt des verkeerden,
End’ des scherpen: want ghy zijt mijn hoop’,
Heere, Heer, mijn vertrouwen,
Van mijne eerste jeughd aen.
                        4.
Ick steune op u, van den buyck aen:
Van de in-ghewanden
Mijnes moeders, zijt ghy
Mijn helper: mijn lof is steeds van u.
’K ben velen, als een wonder;
Doch ghy zijt mijn’ sterck’ toe-vlucht.
                        5.
Laet doch mijnen mond vervult worden,
Met uw lof; all’ den dach
Met uwe heerlicheidt.
En verwerpt my (doch) niet, ter tijde
Des ouderdoms; laet my niet,
Ter wijlen mijn kracht vergaet.
[fol. J8v, p. 144]
                        6.
Want mijn vyanden spreken van my,
Ende mijn ziel-spieders
Beraetslaghen te zaem,
Zegghende, Godt heeft hem verlaten:
Jaghet nae, ende grijpt hem;
Want daer is gheen verlosser.
                        7.
O Godt en weest niet verre van my;
Mijn Godt haest, tot mijn hulp’;
Laet-ze beschaemt worden,
(End’) verteert, die mijn ziel teghen zijn;
Laet-ze die mijn quaed zoecken,
Met smaet end’ schand, bedeckt zijn.
                        8:
Doch ick zal gheduijrighlick hopen,
Ende zal noch alle                       
Uw lof grooter maecken:
Mijn mondt zal al uw recht vertellen;
Uw heyl den gheheelen dagh:
Hoewel ick ’t ghetal niet weet.
                        9.
Ick zal in de krachten des Heeren,
Des Heeren, henen gaen.
’K zal uw gherechticheidt,
Uwe alleen, indachtigh maecken.
O Godt, ghy hebt my gheleert,
(Zelfs) van mijner jeughet aen;
                        10.
End’ tot hier vertell’ ick uw’ wondren.
Maer oock verlaet my niet,
Tot aen den ouderdom,
End’ grijzigheydt, o Godt: tot dat ick
’T gheslacht uwen arm; allen
Naer-kommers uw macht verhael’.
[fol. K1r, p. 145]
                        11.
Oock is uw’ gherechtigheydt, o Godt,
Tot in de hooghte toe;
Die groote dinghen doet.
Wie is Godt als ghy? die my vele
Anghsten end’ quaden doet zien;
Zult my weer levend’ maecken;
                        12.
End’ zult my uyt des aerds af-gronden
Weer op-halen. Ghy zult
Mijn grootheydt vermeeren:
End’ ghy zult my rontom vertroosten.
Oock zoo zal ick u loven,
Met ’t instrument der Luyte.
                        13.
(Ick zal loven) uw’ trouwe, mijn Godt:
Ick zal u Psalm-zinghen,
O Heyligh’ Israels,
Met d’ Harp: mijn lippen zullen juyghen,
Als ick u zal Psalm-zinghen,
End’ mijn ziel’, die ghy verlost.
                        14.
Oock zal mijn tonghe den gantschen dagh,
Uwe gherechtigheydt,
Met voor-dacht-uyt-spreken.
Want zy, de welcke mijn quaedt zoecken,
Die zijn beschaemt gheworden:
Jae zijn schaem-roodt gheworden.
_________________________________________________

                        Den lxxij. Psalm.
Voor Salomon.
O Godt, geeft den Koninck uw’ rechten;
[fol. K1v, p. 146]
End’ des Conincks zone,
Uwe gherechtigheydt: zoo zal hy
Uw volck met gherechtheydt
Richten; end’ uw bedruckte met recht.
De berghen zullen ’t volck
Vrede-draghen; oock de heuvelen,
Door de gherechtigheydt.
                        2.
Hy zal de elendighe des volcks
Richten; de kinderen
Der noodtdurftigh’ zal hy verlossen,
Ende den verdrucker
Brijzelen: zy zullen u vreezen,
Zoo langhe de zonne                       
Ende de mane zullen wezen,
Van gheslacht’ tot gheslacht.
                        3.
Hy zal neer-dalen, als een reghen,
Op ’t af-ghemaeyde gras.
[fol. K2r, p. 147]
Ghelijck des hemels-droppelinghe,
Dat d’ aerde vochtigh maect.
De rechtveerdighe zal in zijne
Daghen, jeughdigh-bloeyen;
End’ de veel-vuldigheydt van vrede,
Tot dat ’t is zonder maen’.
                        4.
Ende hy zal heerschen van de zee,
Tot aen de (ander) zee;
Ende van de riviere, tot aen
De eynden der aerde.
D’ inghezeten’ van dorre plaetsen,
Zullen voor zijn aenschijn,
Zich buyghen; end’ zijne vyanden
Zullen het stof lecken.
                        5.
(Jae zelfs) de Koninghen van Tharsis,
Ende de Eylanden
Die zullen gheschencken aen-brenghen,
(Ende) de Koninghen
Van Scheba ende Seba zullen
Vereeringhen brenghen:                        6.
Jae alle Koninghen zullen zich
Voor hem neder-buyghen:
                        6.
All’ Heydenen zullen hem dienen:
Want hy zal den armen,
Die roept, end’ den bedruckten, end’ die
Gheen helper heeft, redden.
Hy zal den gheringhen verschoonen,
End’ den noodtdurftighen:
End’ de zielen der noodt-durftighen
Die zal hy verlossen.
                        7.
Hy zal hare zielen van bedroch
[fol. K2v, p. 148]
End’ gheweldt bevrijden.
Haer bloedt zal dier zijn in zijn ooghen;
Ende hy zal leven.
Men zal hem goudt van Scheba gheven,
End’ men zal geduyrigh
Voor hem bidden; den gantschen dach door,
Zal men hem zegenen.
                        8.
Isser een handt-vol koorn in het landt,
Op de hooght’ der berghen;
Zijn vrucht zal ruysschen, als Libanon:
Ende die van de Stadt                       
Zullen bloeyen, als ’t kruydt der aerden:
Zijn naem zal altoos zijn:
Zoo langhe alsser de zonne is,
Zal zijn naem voort-zetten;
                        9.
Alle Heydenen die zullen hem
Gheluckzaligh roemen.
Ghelooft zy de Heere Godt, de Godt
Israels, die alleen
Wond’ren doet: end’ ghelooft zy de naem
Zijns heerlickheydts altoos.
End’ al de aerd’ zy vol van zijn eer’.
Amen, ende Amen.

De Gebeden Davids des Soons Isai hebben een eynde.
_________________________________________________

                        Den lxxiij. Psalm.
Een Psalm Asaphs.
IMmers* is Godt Israel goedt,
[fol. K3r, p. 149]
Aen hun die reyn van herten zijn.
Maer my aengaende, mijne voeten
Die waren by nae’ uyt-gheweken;
Mijn treen by-kans uyt-gheschoten:
Want ick was nijdigh op den dwaes’,
Ziende der godloozen vrede:
Want tot haer doodt zijn gheen banden.
                        2.
Haer kracht is frisch: zy en zijn niet
In moeyte als ander menschen;
End’ worden met ander niet gheplaeght.
Daerom om-ringht-ze d’ hoovaerdije,
Ghelijck een keten: het gheweldt
Bedeckt-ze ghelijck een ghewaedt:
Haer’ ooghen puylen uyt van vet;
(Haers) herts inbeeldinghen gaen voort:
                        3.
Zy doen versmelten, end’ spreken
Boozelick van verdruckinghe.
Zy spreken (ghelijck) uyt der hooghte;
Zetten haer mondt teghen den Hemel;
[fol. K3v, p. 150]
End’ haer tongh’ wandelt op der aerd’.
Daerom keert zich zijn volck hier toe;
Als hen, ghelijck eens vollen (kelcks)
Wateren worden uyt-ghedruckt;
                        4.
En zegghen, hoe zoud ’t Godt weten,
End’ kennis by den hooghsten zijn?
Ziet dees’ zijn god’loos; nochtans zijn zy
De vrede-hebbende der weereldt:
Zy vermeeren het vermoghen.
Immers hebb’ ick vergeefs mijn hert
Ghezuyvert, ende in onschult,
Mijne handen af-ghewasschen.
                        5.
Dewijl’ ick daegh’licks ben gheplaeght,
Ende alle morgens isser
Mijne straffe. Indien ick zeyde,
Ick zal oock op die wijse spreken;
Ziet, zoo zoude ick trouw’loos zijn,
Aen het gheslacht’ uwer kinders.
Doch ick dacht om dit te verstaen,
Maer ’t was moeyte in mijn’ ooghen.
                        6.
Tot dat ick in Godts heylighdom
Ingingh, (end’) merckte op haer eynd’.
Immers zet ghy-z’ op gladde plaetsen;
Ghy doet-z’ als in een ooghen-blick,
Gheworden tot verwoestinghe!
Nemen een eynde, worden (zoo)
Te niete van verschrickinghe!
                        7.
Als een droom, naer het ontwaken:
Wanneer ghy opwaeckt, o Heere,
Zult ghy haer-lieder beelt verachten.
[fol. K4r, p. 151]
Als mijn herte was op-ghezwollen,
Ende ick in mijne nieren
Gheprickelt wierde; doe was ick
Onvernuftigh, end’ en wist niets:
Ick was een groote beest by u.
                        8.
Zoo zal ick dan gheduyrighlick,
By u wezen: ghy hebt mijne
Rechter-handt ghevadt: door uwen raedt,
Zult ghy my leyden: ende daer naer
Zoo zult ghy my in Heerlickheydt
Op-nemen. Wien hebbe ick doch,
(Benevens u) in den hemel:
End’ met u lust my niets op aerd.
                        9.
Indien mijn vleesch, ende mijn hert
Bezwijcken mochte, Godt die is
De vaste rots-steen mijnes herten,
Ende mijn erf-deel in eeuwigheydt.
Want ziet, die verre van u zijn,
Zullen vergaen. Ghe roeyet uyt
Elck een die van u af-hoereert.
Maer (doch) zoo veele my aengaet;
                        10.
’T is my goedt, nae by Godt te zijn.
Ick zette (all’) mijn betrouwen,
Op den Heere, (jae) op den Heere,
Om all’ uw wercken te vertellen.
_________________________________________________
[fol. K4r, p. 152]
                        Den lxxiiij. Psalm.
Een onder-wijzinghe, voor Asaph.
WAerom verstoot ghy, o Godt, voor altoos?
(Waerom doch) zoude uwen toorne roocken,
Teghen de kudde schapen uwer weyde?
Ghedenckt aen uwer vergaderinghe,
                        2.
Die ghy in voor-tijden verworven hebt;
De roed’ uwer erve, die ghy verlost hebt’;
Den bergh Zion, daer op dat ghy ghewoont hebt;
Heft uw’ voeten, tot ’t eeuwigh verwoesten.
                        3.
De vyandt heeft alles in ’t heylighdom
Verdorven: uw’ weder-partijders hebben
Midden in uw vergader-plaetsen ghebrult:
Hebben haer teeckens tot teeckens ghestelt.
                        4.
Elck wert bekent, als die bijlen omhoogh,
In de dichtheydt van een geboomte aen-brenght.
Zoo hebben zy nu t’ zaem, haer graveerselen
Met houweelen, end’ beuck-hamers ghevelt.
                        5.
(Jae) zy hebben uwe heylighdommen
In ’t vier ghezet: zy hebben ter aerden toe,
De wooninghe uwes naems ontheylighet.
Zy hebben in hare herte ghezeyt;
                        6.
Laet-ze ons te zamen uyt-plunderen.
Zy hebben alle Gods vergader-plaetsen,
In’t landt verbrandt: wy en zien ons’ teeckens niet
Daer en is (by ons) gheen prophete meer:
[fol. K5r, p. 153]
                        7.
Ende daer en is by ons niemant meer,
Die wete hoe langhe. Hoe langhe, o Godt
Zal de weder-partijder versmaetheydt doen?
De vyandt uw’ naem altoos lasteren?
                        8.
Waerom keertj’ uw’ hand af, jae uw recht-hand?
Steeckt-z’ heel uyt uwen boezem, maect een eynde.
Even wel is Godt mijn Koninck van oudts af:
Die heyl uyt-werckt, in ’t midden der aerde.
                        9.
Ghy hebt door uw’ sterckt’ de zee ghespleten:
Ghy hebt de draken-koppen in de waters
In stucken ghebroken: ghy hebt de koppen
Van den Leviathan heel verplettert:
                        10.
Ghy hebt hem tot een spijze gegeven,
Aen den volcke van de dorre woestijnen.
Ghy hebt een fonteyn’ end’ beke ghekloven:
Ghy hebt stercke rivieren uyt-ghedrooght:
                        11.
Uw’ is de dagh, oock is de nacht uwe.
Ghy hebt het licht, ende de zonne bereydt:
Ghy hebt all’ de palen der aerde ghestelt:
Ghy hebt zomer end’ winter gheformeert.
                        12.*
Denckt dit; de vyandt heeft den Heer ghesmaedt:
End’ een dwaes volck heeft uwen naem gelastert.
En geeft de ziele uwer Tortel-duyve
Niet over, aen het wilde ghedierte.
                        13.
En vergeet niet in eeuwigheydt den hoop
Uwer elendighen. Aenschouwt het verbondt:
Want de duystere plaetsen van der aerde
Die zijn vol van wooninghen des gheweldts.
[fol. K5v, p. 154]
                        14.
En laet den onder-druckten niet beschaemt
Weder-keeren: end’ laet den elendighen
Ende noodt-durftighen uwen naem prijzen.
Staet op, o Godt, twist uwe twist zaecke.
                        15.
Ghedenckt uwer smaedtheyts van den dwazen,
Alle den dagh: en vergeet niet des gheroeps
Uwer weer-partijders: ’t ghetier der ghener
Die teghen u staen, klimt gheduyrigh op.
_________________________________________________

                        Den lxxv. Psalm.
Voor den Opper-Zangh-Meester, Altascheth:
Een Psalm, een liedt voor Asaph.
WY loven u Godt, loven,
Dat uwen naem nae by is:
Men vertelt uw’ wonderen.
Als ick het bestemde (ampt)
Zal (eens) ontfanghen hebben,
Zoo zal ick gantsch recht richten.
[fol. K6r, p. 155]
’T land end’ al zijn inwoonders
Waren versmolten: maer ick
Hebb’ zijn stijlen vast ghemaeckt. Sela!
Ick zey’ den dwazen, dwaest niet,
End’ tot den Goddeloozen,
En verhooght den horen niet.
                        3.
Verhooght uw’ hoorn niet om hoogh;
Spreeckt niet met stijven halze:
Want ’t verhooghen en komt niet,
Uyt ’t Oosten, noch uyt ’t Westen,
Nochte uyt de Woestijne:
Maer Godt die is richtende.
                        4.
(Godt) die vernedert dezen,
Ende verhooght den ghenen.
Want in de handt des Heeren,
Is een beker, end’ de wijn
Is troubel, vol menghelingh’
Ende hy schencket daer uyt.
                        5.
Doch alle goddelooze
Der aerd’, zullen zijn droessem
Uyt-zuyghende uyt-drincken.
End’ ick zal ’t in eeuwigheydt
Verkondighen: (end’) ick zal
Den Godt Jacobs Psalm-zinghen:
                        6.
End’ ick zal alle hoornen
Der godloozen af-houwen:
D’ hoornen des rechtveerdighen
Die zullen verhooght worden.
_________________________________________________
[fol. K6v, p. 156]
                        Den lxxvj Psalm.
Een Psalm, een liedt Asaphs, voor den Opper-
Zangh-Meester, op Neginoth.
GOdt* die is in Juda bekent,
Zijn naem is groot in Israel:
End’ in Salem is zijn hutte:
End’ zijn wooninghe in Zion.
Daer heeft hy ghebroken de schichten
Des boogs, den schilt, end’ ’tsweert, end’ den crijg Sela!
                        2.
Ghy zijt doorluchtigh, end’ heerlick
Van weghen de berghen des roofs.
De stout-hertighe zijn berooft:
Zy hebben haer slaep ghesluymert:
End’ gheene van de dapper’ mannen
Hebben hare handen ghebonden.
                        3.
Van u schelden, o Godt Jacobs,
Is ’t samen waghen ende peert,
(Als) in slaep, neder-ghezoncken.
Ghy, vrees’lick zijt ghy: ende wie
[fol. K7r, p. 157]
Zal, voor u aenghezichte, bestaen,
Van den tijde uwes toornes af?
                        4.
Ghy dedet een oordeel hooren,
Uyt den hemel; (end’) de aerde
Was bevreest, ende wiert stille;
Als Godt ten oordeele op-stont,
Op dat hy all’ de zachtmoedighe
Der aerden zou’ verlossen. Sela!
                        5.
Want de grimmicheydt des menschen
Die zal u loffelick maecken.
(End’) ghy zult het over-blijfsel
Der grimmigheden op-binden.
Doet gheloften, ende betaelt-ze
Den Heer’ uw’ Godt, all’ zijn om-standers.
                        6.
Laet-ze dien, die te vreezen is,
Gheschencken brenghen, die den gheest
Der Vorsten als druyven af-snijdt,
Die d’ aerds Koninghen vreez’lick is.
_________________________________________________

                        Den lxxvij. Psalm.
Een Psalm Asaphs: voor den Opper-Zangh-
Meester, over Jeduthun.
Mijn stemm’ is tot Godt, end’ ick roep;
Mijn stemm’ is tot Godt, end’ hy zal
De oore tot my neyghen.
[fol. K7v, p. 158]
Ick hebbe den Heer ghezocht,
Ten daghe mijner benautheydt:
Mijn handt was des nachts uyt-ghestreckt,
End’ en liet niet af: mijn ziel
Weygerde ghetroost te zijn.
                        2.
Dacht ick aen Godt, ick maeckt’ misbaer:
Peynsd’ ick, mijn ziel wert over-stelpt.
Ghy hielt op mijn oogh-schelen.
Ick was beroert, end’ sprack niet:
Ick dacht op de jaren van ouds,
De eeuw-jaren; ick ghedachte
Mijn snaer-spel: ’s nachts in mijn hert’
Peynsd’ ick, end’ mijn gheest door-socht.
                        3.
Zal dan de Heer in eeuwicheyt
Verstooten, end’ voortaen niet meer
Een goedt-ghevallen hebben?
Houdt zijn gunst op voor altoos?
Heeft de toe-zeggingh’ een eynde,
Van gheslachte, tot gheslachte?
Vergeet Godt ghenadigh zijn?
Sluyt hy in toorn’ zijn liefden. Sela.
                        4.
Doch ick zeyde ’tis mijn kranckheydt,
[fol. K8r, p. 159]
Des hooghsten recht-handt verandert.
Ick zal des Heeren daden
Ghedencken; jae ghedencken
Uwer wonderen van outs her:
Ende ick zal alle te zaem
Uwe wercken betrachten:
End’ van uw daden spreken.
                        5.
Uw’ wegh, Godt, is in ’t heylighdom:
Wie is een groot Godt, ghelijck Godt?
Ghy zijt Godt, die wonder doet,
Ghy hebt onder de volcken,
Uwe sterckte bekent ghemaeckt;
Uw volck door uwen arm verlost;
De kinderen van Jacob,
Ende van Joseph. Sela!
                        6.
De wat’ren zaghen u, o Godt,
De waet’ren zagen u, met schrick:
Oock beefden de afgronden;
De wolcken goten water;
D’ opper-wolcken gaven gheluyt;
’T gheluyt van uwen donder
Was in dit Hemels-ronde.
                        7.
De blixemen verlichteden
De weereldt; d’aerde was beroert,
End’ beefd’; uw’ wegh was in zee;
Uw’ padt in groote wat’ren:
End’ uw’ voetstappen wierden niet
Gheweten: ghy leydet uw volck,
Als een kudde, door de handt
Van Mose ende Aron.
_________________________________________________
[fol. K8v, p. 160]
                        Den lxxviij. Psalm.
Een onderwijzinghe Asaphs.
O Mijn volck, neemt mijne leere ter ooren:
Neyght uw oore tot de reden mijnes monds:
Ick sal met spreucken mijnen mondt open doen,
Ick zal heijm-red’nen van oudts, uyt-storten,
Die wy ghehoort hebben, end’ weten-ze:
End’ onze vaders ons vertelt hebben.
                        2.
Wy zullen ’t niet berghen voor haer’ kinderen;
(Nochte) voor het naer-komende gheslachte,
Vertellende de lof’lickhe’en des Heeren,
End’ zijne sterckte, ende wonderen,
Die hy gedaen heeft: want hy heeft eene
Ghetuyghenisse in Jacob ghericht:
                        3.
End’ heeft in Israel eene wet ghesteldt:
Die hy onze vaderen heeft gheboden,
Dat zy-z’ haer’ kinders zouden bekent maecken.
Op dat ’t nae-volghend’ gheslacht zou’ weten:
Kind’ren die gheboren zoude worden,
Op-staend’, om haer kinders te vertellen:
[fol. L1r, p. 161]
                        4.
End’ dat zy haer hoop’ op Godt zouden stellen,
End’ Gods daden niet vergeten; maer houden
Zijn gheboden; end’ niet zijn als haer vaders,
Een weer-hoorigh, end’ weer-spannigh geslachte:
Een gheslacht, dat zijn hert niet richtede,
End’ welckers geest niet trouw en was met God.
                        5.
Ephraims kinders ghewapend’ boogh-schutters
Keerden te rugghe, ten daghe van den strijt.
Zy en onder-hielden Godes verbont niet;
Ende weygerden in zijne wet te gaen:
Ende zy vergaten zijne daden,
End’ zijn wond’ren, die hy haer hadd’ doen zien.
                        6.
Hy hadd’ in Egypten-landt, in den velde
Zoans, voor haer vaderen wonder ghedaen.
Hy kloofde de zee, end’ deder haer door-gaen;
End’ dede de wateren staen, als een hoop:
End’ hy leydde-ze ’s daeghs met een wolcke;
End’ den gantschen nacht, met een licht des viers.
                        7.
Hy kloofd’ de rotsen in de woestijn, ende
Drenckte-z’ overvloed’lick als (uyt) afgronden.
Want hy bracht uyt de steen-rotze stroomen voort
End’ hy dede de wateren af-dalen,
Als rivieren: ende zy ginghen voort,
Om noch meer teghen hem te zondighen.
                        8.
Om in ’t dorre den hooghsten te verbitt’ren.
Ende zy verzochten Godt in haer harte,
Begheerende spijze, volghens haren lust.
Ende zy spraken teghen Godt, zy zeyden;
Zoude Godt (oock wel) in de woestijne,
Eene tafel konnen toe-bereyden?
[fol. L1v, p. 162]
                        9.
Ziet (’t is zoo) hy heeft den rots-steen gheslaghen
Alzoo datter wateren uyt-vloeyeden,
End’ beken overvloedelick uyt-braecken:
Zoude hy oock machtigh zijn broodt te gheven?
Zoude hy zijn volck vleesch toe-bereyden?
Daerom hoorde de Heer, end’ wiert vertoornt;
                        10.
End’ een vier wert teghen Jacob ontsteken,
Ende teghen Israel gingh gramschap op:
Om dat zy in Gode niet en gheloofden,
End’ dat zy op zijn heyl niet en vertrouwden:
Daer hy den wolcken van boven gheboodt,
End de deuren des hemels opende:
                        11.
End’ reghend’ op hen het Man’, om te eten;
Ende gaf haer-lieden koren des hemels,
Een yeghelick at het broodt der machtighen.
Hy zondt hen teer-kost toe, tot verzadinghe.
Hy dreef den Oosten-windt in den Hemel,
End’ voerde den zuyd-wint aen door zijn krachten:
                        12.
Ende reghende op hen vleesch, ghelijck stof,
End’ ghevleughelt ghevoghelt’ als zand der zeen;
Ende dede het vallen in het midden
Zijnes leghers, rontom zijne wooninghe.
Doe aten zy, ende werden zeer zat:
Zoo dat hy hen haren lust toe-brachte.
                        13.
Zy waren noch niet van haren lust vervreemt;
Hare spijze die was noch in haren mondt,
Als de gramschap Godes teghen hen op-gingh:
Alzoo dat hy van hare vetste doode,
End’ de uyt-ghelezene Israels
Die heeft hy neder-buyghende-ghevelt.
[fol. L2r, p. 163]
                        14.
Boven dit alles zoo zondighden zy noch,
End’ en gheloofden niet in zijn’ wonderen.
Dies deed’ hy haer daghen in ij’lheydt vergaen,
Ende hare jaren in verschrickinghe,
Als hy-ze doode, vraeghden zy naer hem;
End’ keerden weder, end’ zochten Godt vroegh:
                        15.
Ende gedachten, dat Godt haer rots-steen was,
End’ Godt de alder-hooghste haer verlosser:
Ende zy vleyden hem met haren monde,
Ende zy loghen hem met hare tonghe.
Want haer herte en was niet recht met hem,
End’ en waren niet trouw’ in zijn verbondt.
                        16.
Doch hy barmhertich zijnde, hy verzoende
d’ Ongherechtigheydt, end’ en verdorf-ze niet:
Maer hy wende dickwils zijnen toorne af,
End’ en weckt’ all’ zijne grimmicheydt niet op,
Ende hy dachte, dat zy vleesch waeren,
Een windt die heen gaet, end’ niet weder-keert:
                        17.
Hoe dickwils terghden zy hem in de woestijn’?
Deden hem smert aen in de wildernisse?
Want zy quamen al weer, end’ verzochten Godt,
End’ bepaelden den heylighen Israels:
Zy dachten niet aen zijn’ handt, aen den dach,
Doe hy-ze van den vyandt verloste.
                        18.
Hoe hy zijn teeck’nen stelde in Egypten,
End’ zijne wonderheden in Zoans veldt;
End’ hare vloeden in bloedt veranderde,
Haere stroomen, op dat zy niet en droncken.
Hy zondt onder haer een vermenginghe
Van on-ghedierte, dat haer verteerde:
[fol. L2v, p. 164]
                        19.
Ende hy zondt vorschen, die haer verdorven:
Ende hy gaf haer ghewas aen den kruyt-worm,
Ende haren arbeydt aen de sprinck-hanen:
Hy doode haren wijn-stock door den haghel;
End’ haer wilde vijgh-boomen door den rijm:
Oock gaf hy haer vee den haghel over;
                        20.
End’ (gaf) haer beesten den vierighen kolen.
Hy zondt onder hen de hittigheydt zijns toorns,
Verbolgentheydt end’ verstoortheydt, ende angst:
(Met) uyt-zendinghe der boden van veel quaeds.
Hy woegh eenen padt voor zijn grimmigheydt;
Hy en ontrock haer ziel niet van de doodt,
                        21.
End’ haer ghedierte gaf hy de pest over:
End’ sloegh al ’t eerst-gheboren in Egypten,
’t beginsel der krachten, in de tenten Chams.
Ende hy voerde zijn volck uyt, als schapen,
End’ leyde-z’ als een kudd’, inde woestijn:
Jae hy heeft-ze zekerlick gheleydet;
                        22.
End’ zy hebben niet ghevreest: want de zee
Hadde haere vyanden overdecket:
Ende hy brachte-ze tot de land-palen
Zijner heyligheydt, (ende) tot desen bergh,
(Dien) zijne rechter-handt vercreghen heeft.
End’ hy verdreef voor haer de heydenen;
                        23.
End’ deed-z’ in’t snoer haers erffenisse vallen;
Ende hy dede de stammen Israels,
In haer’ tenten woonen: maer zy verzochten,
End’ verbitterden den alderhooghsten Godt,
End’ en hielden zijn ghetuygenis niet;
Maer zy waren te rugghe gheweken;
[fol. L3r, p. 165]
                        24.
Ende zy handelden trouweloozelick,
Ghelijck haere vaders: zy zijn om-ghekeert,
Ghelijck als een bedrieghelicke boghe.
End’ zy verweckten hem tot verbolghentheydt,
Door haer’ hooghten: end’ zy verweckten hem
Tot yver, door haer ghesneden beelden.
                        25.
Godt hoorde ’t, en wiert vergramt, end’ versmaede
Israel zeer: dies hy den Tabernakel
Te Silo verliet, de tente welcke hy
Tot een wooningh onder de menschen stelde.
Hy gaf zijn sterckte in ghevanghenis,
End’ zijn heerlickheydt in des vyandts hand.
                        26.
Hy leverde zijn volck over ten sweerde,
End’ wert verbolghen teghen zijn erffenis.
Het vier verteerde haere jonghelinghen;
End’ haer maeghden en werden niet gheprezen:
Haere priesteren vielen door het sweert:
End’ haere weduwen en weenden niet.
                        27.
Doe ontwaeckte de Heer, als een slapende,
Ghelijck een helt, die daer juijghet van den wijn.
Hy sloegh zijn weer-partijders in’t achterste:
Hy dede hen eeuwighe versmaetheydt aen:
Doch hy verwierp de tente van Joseph;
End’ de stam Ephraims verkoos hy niet.
                        28.
Maer hy verkiesde de stamme van Juda,
De bergh van Zion, welcke hy lief hadde.
End’ hy bouwde zijn heylighdom, als hooghten;
Als d’ aerde, die hy ghegrondt heeft voor altoos.
Ende hy verkoos zijnen knecht David,
Ende hy nam hem van de schaeps-koyen.
[fol. L3v, p. 166]
                        29.
Deed’ hem van achter de zoogh-schapen komen,
Om Jacob zijn volck, end’ Israel zijn erf
Te weyden; oock zoo heeft hy-ze gheweydet,
Volghens d’ oprechtigheydt zijnes herten:
Ende hy heeft-ze gheleydet, met een
Zeer verstandigh beleydt zijner handen.
_________________________________________________

                        Den lxxix. Psalm.
Een Psalm Asaphs.
HEydenen, o Godt, zijn in uw’ erffenis
Ghekomen: zy hebben den Tempel uwer
Heyligheydt* ontreynighet: (jae) zy hebben
Jerusalem tot steene-hopen ghestelt:
Zy hebben de doode
Lichaemen uw’r knechten,
Aen ’t ghevoghelt’ des hemels,
Tot spijze ghegheven:
[fol. L4r, p. 167]
’t Vleesch uw’r gunst-ghenooten,*
Aen het ghedierte des landts.
                        2.
Zy hebben haer bloedt rondom Jerusalem,
Als water, vergoten; end’ daer was niemandt,
Die-ze begroef. Wy zijn onze nae-buyren
Eene smaetheyt gheworden, een spot, end’ schimp
Dien, die rondom ons zijn.
Hoe langhe, o Heere,                       
Zult ghy eeuwighlick toornen?
Ende (hoe langhe) zal
Uwen yver branden?
Stort uwe grimmigheydt uyt;
                        3.
Over de heydenen, die u niet kennen;
End’ over Koninckrijcken, die uwen naem
Niet aen-roepen; want men heeft Jacob verteert,
End’ zijn lieflijcke wooninghen verwoestet.
Ghedenckt teghen ons niet
De voor’ghe mis daden.
Dat uw’ barmhertigheden
Ons haest te ghemoete
Voor-komen: want wy zijn
Zeer uyt-gheput gheworden.
                        4.
Helpt ons, o Godt onzes heyls, ter oorsaecke
Van de eere uwes naems; end’ reddet ons,
End’ doet verzoeningh’ over onze zonden,
Om uws naems will’. waerom zouden de heydens
Zegghen, waer is haer Godt?
Laet (veel eer) de wraecke
[fol. L4v, p. 168]
Van het vergotene bloedt
Uwer (trouwe) knechten,
Onder de Heydenen,
Voor onz’ ooghen, zijn bekent.
                        5.
Laet ’t ghekerm der ghevanghens voor u komen:
Behoudt overigh de kinderen des doodts,
Nae de grootheyt uw’s arms: end’geeft ons buyren
Zeven-voudigh weer, in haren schoot, haer smaet,
Daer med’ zij Heer u smae’n.
Zoo zullen wy uw volck,
End’ de kudd’ uwer weijde,
U loven eeuwighlick,
Van geslacht tot gheslacht,
End’ uwen roem vertellen.
_________________________________________________

                        Den lxxx. Psalm.
Voor den Opper Zang-Meester,* Op Schoschan-
nim: Een getuygenisse, Een Psalm Asaphs.
NEemt, Herder Israels, ter ooren,
Ghy die Joseph, als schapen leydet;
Die tusschen de Cherubim zit,
Verschijndt blinckend’: weckt op uw macht,
Voor ’t aenghezicht van Ephraim,
[fol. L5r, p. 169]
End’ Benjamin, end’ Manasse;
                        2.
End’ komt tot ons verlossingh, o Godt:
Brenght ons weder, end’ laet u aenschijn
Lichten, soo werden wy verlost.
O Heere Godt der heijrscharen,
Hoe lange zult ghij (noch) roocken,
Teghen het gebedt uwes volcks.
                        3.
Ghij doet haer broot van tranen eten,
End’ ghy drencktse met drijlinghs tranen.
Ghy stelt ons ons’ buijren tot twist;
End’ ons’ vyanden spotten t’ zaem.
Godt der heijrscharen brenght ons we’er,
End’ laet u aenghezicht lichten;
                        4.
Zoo sullen wy verlosset worden.
Ghy hebt een wijnstock uijt Egijpten
Ghebracht; de heijdenen verjaeght:
Hebt dien gheplant: voor hem gheruijmt
End’ zijn wortels doen wortelen:
Zoo dat hij het landt heeft vervult.
                        5.
De berghen zijn met zijn’ schaduwe
Bedect geweest, end’ zijne rancken
Waren, als Ceder-boomen Godts.
Hy heeft (aldaer) zijne rancken
Uyt-geschoten, tot aen de zee,
End’ zijn’ scheuten, tot de rivier.
[fol. L5v, p. 170]
                        6.
Waerom (doch) hebt ghy zijne muyren
Door ghebroken, zoo dat alle die
Den wegh voor-by-gaen, hem plucken?
Het wilde-vercken van het woudt
Heeft hem uyt ghewroedt; end’ het wildt
Des velds heeft hem af-gheweydet.
                        7.
O Godt der heyrscharen, keert doch weer,
Aenschouwt uyt den hemel, ende ziet,
Ende bezoeckt desen wijn-stock:
De stamme, die uw rechter-handt
Gheplant heeft, end’ dat om den zoon’,
Den welcken ghy u hebt ghesterckt.
                        8.
Zy is met het vier verbrandt, zy is
Af-ghehouwen: zy komen omme,
Van ’t schelden uwes aenghezichts.
Uwe handt zy over den man
Uws rechter-handts, over den zoon’
Des menschs, (dien) ghy u hebt ghesterckt.
                        9.
Zoo en zullen wy niet te rugghe
Van u keeren. Houdt ons in’t leven,
Op dat wy u naem aen-roepen.
O Heere Godt der heyrschaeren,
Brenght ons weer: dat uw’ aenschijn licht’:
Zoo zullen wy verlost worden.
_________________________________________________

                        Den lxxxi. Psalm.
Voor den Opper-zangh-Meester, op de Gittith.
(een Psalm) Asaphs.
ZInght vrolick Gode,
[fol. L6r, p. 171]
Onse sterckte. Juijghet,
Den Gode Jacobs.
Heft eenen Psalm op,                       
End’ gheeft den trommel,
De zoet harp, met de luyt.
                        2.
Blaest de Basuyne,                       
In de nieuwe mane,
Te bestemder tijdt,
Op onsen feest-dagh;
Want ’t is in Isr’el,
Eene instellinghe;                       
                        3.
’T recht des Gods Jacobs.
Hy heeft het in-ghezet,
Tot een ghetuygh’nis,
In Joseph, als hy                       
Was uyt-ghetoghen,
Teghen Egypten-land.
                        4.
Waer ick hebb’ ghehoort
Eene spraecke, die ick
Niet en verstonde,
(Zegghende, aldus)
Ick hebb’ zijn schouder                       
[fol. L6v, p. 172]
Van den last on-trocken.
                        5.
Zijne handen zijn
Van de potten ont-gaen:
Ghy riept in den anghst,                        7.
End’ ick hielp u uyt,
End’ ick antwoord’ u,
Uyt des donders schuyl-plaets.
                        6.
Ick beproefde u,                       
Aen ’t water Meriba. Sela!
Mijn volck, (zeyd’ ick) hoort,
End’ ick zal aen u                       
Tuyghen; Israel                       
Of ghy nae my hoordet!
                        7.
Daer zal onder u,
Gheen uyt-landsch Godt wezen.
End’ ghy en zult u,
Voor gheen vreemden Godt
Neer-buyghen. Ick ben                       
De Heere uwe Godt:
                        8.
Die u hebb’ doen gaen,
Uyt ’t landt van Egypten.
Wijdert uwen mond,                       
Ick zal hem vullen.                       
Maer mijn volck en heeft
Mijn stemme niet ghehoort:
                        9.
Ende Israel
Heeft mijner niet ghewilt,
Daerom hebb’ ick het                       
Over-ghegheven,
In het goedt duncken
[fol. L7r, p. 173]
Van haer eyghen herte:
                        10.
Dat-ze wandelden,
In haere raetslaghen.
Oh, ofte mijn volck                       
Nae my ghehoort hadd’!
Israel in mijn
Weghen ghewandelt hadd’!
                        11.
Ick zoud’ in ’t korten,                       
(Al) haere vyanden
Uyt-ghedempt hebben,
Ende mijne handt
Ghewendet hebben,
Teghen haer verdruckers.
                        12.
Die den Heer haeten,                       
Die zouden zich hebben
Gheveynsdelicken
Hem onderworpen:
Maer haer lieder tijdt
Zoud’ eeuwigh gheweest zijn:
                        13.
Ende hy zoud’ het,                       
Met het vet der tarwe
Ghespijset hebben.
Jae ick zoude u
Verzadight hebben
Met honigh uyt de rots:
_________________________________________________
                        Den lxxxij. Psalm.
                        Een Psalm Asaphs.
GOdt staet in Godts vergaderinghe:
[fol. L7v, p. 174]
Hy oordeelt in ’t midden der goden.
Hoe langh’ zult ghy on-recht richten?
End’ ’t aenzicht der boos’ aen-nemen? Sela!
Doet recht den armen, end’ den weeze:
Rechtveerdight verdruckten end’ armen.
Verlost den schraelen end’ armen:
Ruckt hem uyt der god’loozen handt.
                        2.
Zy weten niet, noch en verstaen niet:
Zy wandelen steeds in duysternis:
Alle aerds gronden wanckelen.
Ick hebb’ ghezeyt: Ghy zijt goden,
End’ ghy zijt all’ kinders des hooghsten:
Maer ghy zult sterven als een mensche;
Ende ghy zult neder-vallen,
Ghelijck als een van de Vorsten.
                        3.
Staet op, o Godt, oordeelt het aerdrijck:
Want ghy bezit alle natien.
[fol. L8r, p. 175]
_________________________________________________

                        Den lxxxiij. Psalm.
Een Liedt, een Psalm Asaphs
O Godt, zwijght niet, weest niet als doof,
Nochte en zijt niet still’ o Godt.
Want ziet, uwe vyanden woelen:
End’ uw’ haters steken den kop op:
Zy hebben een’ heymelicken raedt,
Teghen uw volck, listelick beraemt:
                        2.
Ende zy beraetslaghen haer,
Teghen uwe verborghene.
Zy zegghen, komt, laets’ ons uyt-roeyen;
Om gheen volck meer te zijn: dat des naems
Israels niet meer ghedacht en wort.
Want zy beraetslaen t’ saem in ’t herte:
                        3.
Zy maecken een bondt, teghen u,
Edoms tenten, end’ Ismaels,
Moab, ende de Hagarenen:
Gebal, end’ Ammon, end’ Amalec,
Palestina, met Tyrus woonders:
Oock heeft zich Assur by hen ghevoeght:
[fol. L8v, p. 176]
                        4.
Zy zijn den kinderen van Loth
Tot eenen arm gheweest. Sela!
Doet hen als Midian, Sisera;
Als Jabin, aen de beke Kidrons.
Die te Endor zijn uyt-ghedelghet:
Zy zijn tot dreck der aerd gheworden.
                        5.
Maeckt haer, haer Princen, als Oreb,
End’ als Zeeb; all’ haer’ vorsten,
Als Zebah, ende als Zalmuna;
Die zeyden: laet ons d’over-schoone
Wooninghen Godes voor ons erven.
Mijn Godt maeckt-ze ghelijck een wervel:
                        6.
Maeckt-z’ als stoppelen voor den windt:
Ghelijck het vier een woudt verbrandt:
End’ als de vlam, die berghen aen-steeckt:
Vervolght-z’ alzoo met uw on-weder;
End’ verschrickt-ze met uwen draey-windt:
Maeckt haer aenghezichte vol schande:
                        7.
Op dat-z’ o Heer, uw naem’ zoecken.
Laet-z’ altoos zijn beschaemt, verschrickt,
End’ schaem-roodt worden, end’ om-komen:
Op dat-ze weten, dat ghy alleen,
Met uwen naeme zijt de Heere,
De hooghst’ over de gantsche aerde.
_________________________________________________
[fol. M1r, p. 177]
                        Den lxxxiiij. Psalm.
Voor den Opper-Zangh-Meester, op de Gittith.
Een Psalm voor de kinderen Korah.
HOE lieflick zijn uw’ wooninghen,
O ghy Heere der heyrschaeren.
Mijn ziel verlanght, ende bezwijckt oock,
Nae de voor-hoven des Heeren.
Mijne herte, ende mijn vleesch
Roepen tot den levendighen Godt.
De mussche zelfs vindt wel een huys,
End’ de Swaluw’ een nest voor haer;
                        2.
Daer-ze, by uwe altaeren,
Haer jonghskens leght, Heer der heyren,
Mijnen Coninck, ende mijnen Godt.
Zaligh, die in u huys woonen!
Zy prijzen u gestadelick. Sela!
Wel-geluck-zaligh is de mensche!
[fol. M1v, p. 178]
Wiens sterckt’ by u is: in wiens hert
De wel-ghebaende weghen zijn.
                        3.
Als zy gaen door ’t moer-bezy dal,
Stellen zy hem tot een Fonteyn:
Oock zal de reghen gantsch rijckelick
Haer bedecken. Zy gaen van kracht
Tot kracht: een yeghelick van haer
Zal voor Godt, in Zion, verschijnen.
Heer Godt der heyrs, hoort mijn ghebedt:
Neemt ’et ter oor’, o Godt Jacobs. Sela!
                        4.
O Godt, onz’ schildt, ziet end’ aenschouwt
Het aenzicht uwes ghezalfden.
Want een dagh in uwe voor-hoven,
Is beter dan duyzent (elders).
Ick koos liever aen den dorpel,
In het huys mynes Gods te wezen
Als gheduyrighlick te woonen,
In de tenten der godloosheydt.
                        5.
Want (zeker) Godt de Heere is
Een Zonne, end’ schildt; de Heere
Zal ghenade, end’ eere gheven.
Hy en zal ’t goed’ niet onthouden,
Aen hen die in oprechtheydt gaen.
Wel-gheluck-zaligh is de mensche,
O ghy Heere der heyrschaeren,
Die op u zijn betrouwen stelt!
_________________________________________________
[fol. M2r, p. 179]
                        Den lxxxv. Psalm.
Een Psalm voor den Opper-Zang-Meester, on-
der de kinderen van Korah.
GHy zijt, Heere, u landt gunstigh gheweest
Ghy hebt Jacobs ghevanckenis ghewent:
Ghy hebt uws volcks mis daet wech-genomen;
Ghy hebt alle hare zonden bedeckt. Sela!
Ghy hebt al uw’ gramschap wegh-ghenomen:
Ghy hebt u van de hitt’ uws toorns ghewent.
Brenghet ons weder, o Godt onzes heyls:
End’ doet uwen toorn over ons te niet.
                        2.
Zult ghy eeuwelick teghen ons toornen?
Zult ghy, van gheslachte tot gheslachte,
Uwe verbolghentheydt (meer) uyt-strecken:
Zult ghy ons niet weer levendigh maecken:
Op dat uw volck zich in u verblijde?
Bethoont ons uwe goedertierenheydt
[fol. M2v, p. 180]
O Heere; ende verleent ons uw heijl.
Ick zal hooren, wat Godt d’ Heer spreken zal:
                        3.
Want hy zal tot zijnen volcke, end’ tot
Zijn’ gunst-ghenooten van vrede spreken:
Maer dat-ze niet weer tot dwaesheyt keeren.
Zekerlick, zijne behoudenisse
Is nae by den ghenen die hem vreezen,
Op dat in onzen lande eer’ woone.
De goedertierenheydt, ende waerheidt,
Die zullen malcanderen ont-moeten.
                        4.
De gherechtigheidt ende de vrede
Die zullen (d’ een den anderen) kussen
De waerheidt zal uijt der aerde spruyten:
End’ gherechtheidt van den hemel af-zien.
Oock zal de Heere het goede gheven:
Ende ons landt zal zijne vrucht gheven.
De gherechtheydt zal voor hem henen gaen;
Ende hij zal-z’ op zijn voet-wegh zetten.
_________________________________________________

                        Den lxxxvj. Psalm
                        Een ghebedt Davids.
HEer neijght uw’ oore, verhoort my:
Want ick ben elendigh, end’ arm.
Bewaert mijn ziel, ghij mijn Godt.
Want ick ben uw gunst-ghenoot:
[fol. M3r, p. 181]
Verlost uw knecht, die op u hoopt.
Zijt mij ghenadigh, Heer, want ick
Roep’ tot u den gantschen dagh.
Verheught de ziel uwes knechts:
                        2.
Want tot u, Heer, heff’ ick mijn ziel’.
Want ghy, o Heere, zijt (zeer) goet,
Ende geern verghevende,
End’ groot van goet-gunstigheydt,
Aen allen, die u aen-roepen.
Neemt, Heer, ter oore mijn ghebedt,
Ende weest doch, op de stemm’
Mijner smeeckingh’ aendachtigh.
                        3.
In den dagh mijner benautheidt,
Roep’ ick u aen, want ghy hoort my.
Niemant onder de goden,
Die u ghelijck is, Heere.
End’ gheen’ ghelijck uwe wercken.
All’ Heijdenen, die ghy, Heere,
Ghemaeckt hebt, zullen komen,
End’ voor u aenschijn buyghen.
                        4.
Ende zij zullen uwen naem
Eeren. Want ghij zijt (Heere) groot,
Ende doet wonder-wercken:
Ghij alleenelick zijt Godt.
[fol. M3v, p. 182]
Leert my, o Heere, uwen wegh;
(Zoo) zal ick in uwe waerheydt
Wand’len: vereenight mijn hert
Tot de vreeze uwes naems.
                        5.
O Heere, mijn Godt, ick zal u
Met alle mijn herte loven;
Ende ick zal uwen naem,
In eeuwigheidt, vereeren.
Want uwe goedertierenheydt
Is groot over my; end’ ghy hebt
Mijn ziel uyt het onderste
Van het graf uyt-ghetrocken.
                        6.
O Godt, de hovaerdighe staen
Teghen my op, end’ de menight’
Der stercke zoecken mijn ziel:
End’ zy en stellen u niet,
Voor haer ooghen: maer ghy, Heer, zijt
Een barmhertigh, end’ vriend’lick Godt,
Langhsaem tot toorn, ende groot
Van goedigheidt end’ waerheidt.
                        7.
Wendt u tot my, ende weest my
Ghenadigh; Gheeft aen uwen knecht
Uwe sterckte; end’ verlost
Den Zone uwer dienst-maeght.
Doet my een teecken ten goede,
Op dat het mijne haters zien,
End’ beschaemt zijn, als ghy, Heer,
My helpt ende my troostet.
_________________________________________________
[fol. M4r, p. 183]
                        Den lxxxvij. Psalm
Een Psalm, een Liedt voor de Kinderen van
Korah.
Zijn grondslagh is op de heylighe berghen:
De Heere bemint de poorten Zions,
Boven alle de wooninghen Jacobs.
Men spreeckt van u, o stadt Godes, seer heerlick. Sela!
                        2.
Ick zal Rahab ende Babel vermelden,
Onder de ghene, welcke my kennen.
Ziet de Philistijn, end’ de Tyrier,
Met den Moor, deze is aldaer geboren.
                        3.
Ende van Zion zal ghezegghet worden,
Die, ende die, is daer in gheboren:
End’ d’ hooghste zelf zal-ze bevest’ghen.
D’Heer zal tellen in ’t op-schrijven der volcken:
                        4.
(Hy zal zegghen) dees’ is aldaer gheboren. Sela!
End’ de Zanghers, ghelijck de Speel-lieden,
(Mitsgader)s alle myne fonteynen,
Die zullen (o Zion) binnen u wezen.

_________________________________________________
[fol. M4v, p. 184]
                        Den lxxxviij. Psalm.
Een Liedt, een Psalm voor de kinderen Korah,
voor den Opper-Zangh-Meester, op Machalath-
Leamoth: een onderwijzinghe Hemans
des Ezrahiters.
O Heere, ghy Godt mijnes heyls,
Ick roep’ voor u, by daegh’, by nachte.
Mijn ghebedt kome voor uw aenschijn:
Neijght uw’ oore tot mijn gheschrey:
Want mijn ziel is zat der teghenhe’en,
End’ mijn leven raeckt tot aen het graf.
                        2.
’K ben gheacht met die in de kuyl
Dalen, ick ben als een kracht’loos man,
Af-ghezondert onder de doode:
Als verslaghene, die in’t graf
Ligghen, die ghy niet meer en ghedenckt:
End’ die van uw hand af-ghesne’en zijn.
                        3.
Ghy leght my in den onder-kuyl,
In duysternissen, in de diepten:
Uwe grimmigheydt die light op my:
[fol. M5r, p. 185]
Ghy* druckt my met all’ uw baeren. Sela!
Ghy doet mijn bekende verr’ van my,
Ghy stelt my tot een’ grooten grouwel:
                        4.
Ick ben besloten, end’ en kan
Niet uyt komen: mijne ooghe treurt,
Van weghen verdruckinghe. Heere,
Ick roep’ tot u den gantschen dagh:
Ick streck mijne handen uyt tot u.
Zult ghy wonder doen aen de doode?
                        5.
Of zullen d’ over-ledene
Op-rijzen? Zullen-ze u loven? Sela!
Of zal uwe goedertierenheidt
In den grave vertelt worden?
Uwe ghetrouwigheid, in ’t* verderf?
Zal m’ uw wonder in ’t duyster weten?
                        6.
Of (weet-men) uw’ gherechtigheidt,
In het landt der verghetenisse?
Maer ick, o Heere, roepe tot u:
Mijn ghebedt komt u ’s morghens voor.
Heer, waerom verstoot ghy mijn ziele?
End’ verberght ghy uw aenschijn voor my?
                        7.
Van der jeught aen, ben ick bedruckt,
Ende (ghelijck als) ziel-brakende:
Ick draeghe uwe vervaernissen:
Ick ben met twijffel-moedigheydt.
Uw’ toornigheden gaen over mij;
Uw verschrickinghen doen mij vergaen.
                        8.
Zij om-ringhen mij al den dach,
Als water: t’ saem om-gheven zij mij.
Ghij doet vriend, end’ med’-ghezel van mij.
Mijn bekende zijn in’t duyster.
_________________________________________________
[fol. M5v, p. 186]
                        Den lxxxix. Psalm
Een onderwijzinghe Ethans des Ezrahiters.
ICk zal de goedertierenheden des Heeren
Eeuwelicken zinghen: ick zal uwe waerheydt
Met mijn mont bekent maken van geslacht tot geslacht
Want ick hebbe ghezeyt; uwe goedertierenheydt
Die zal in der eeuwigheyt op-gebouwet worden.
In de hemelen hebt ghy uw’ waerheyt bevestigt.
                        2.
Ick hebb’ met mijn verkoren een verbont gemaect
Ick hebbe aen mijnen knecht David ghezworen:
Ick zal uw zaet tot in eeuwicheydt bevestighen;
End’ uwen throon op-bouwen van gheslacht tot gheslacht. Sela!
Dies loven, Heer, de Hemelen uwe wonderen:
Oock is uw trouw’ in de ghemeynte der heyligen.
                        3.
Want* wie zal in hemel met d’Heer geschat worden?
(Wie) is den Heere gelijck, onder de stercke?
God is groot’licks geducht in den raet der heyligen,
End’ vreezelick boven alle die rondom hem zijn.
O Heere Godt der heyrscharen, wie is ghelijck ghy
Grootmachtigh, o Heer? end’ uwe trou is rondom u.
[fol. M6r, p. 187]
                        4.
Ghy heerscht over de op-geblasentheyt der zee:
Als haer baren zich verheffen, zoo stilt ghy-ze.
Ghy hebt Rachab verbrijselt als een verslagenen:
Ghy hebt uw’ vyanden, met den arm uws krachts, verstroyt.
De Hemel is uwe, ooc is de aerde uwe;
De weereldt, ende hare volheyt hebt ghy gegront.
                        5.
Het noorden, ende ’t zuyden hebt ghy gheschapen:
Thabor ende Hermon juyghen in uwen naem.
Gy hebt eenen arm met mogentheit uw hand is sterc,
Uw’ rechterhand is hoog: gerechtigheyt end’ gericht
Zijn de vastigheyt uwes throons: goedertierenheit
Ende waerheydt gaen voor uw aengesichte henen.
                        6.
Wel geluckzaligh is ’t volck, ’twelck het geclanck kent.
Zy zullen, Heer, in’t