215. |
(Stoicus has partes, has Epicurus agit,)
longinquitatem aut brevitatem ejus adicripsêre, jampridem mérito explosi sunt.? enim impium videtur, statuere morbos & mortem sortuito, &, ut cum Hippocrate nostra dicam, [p. 461] [p. 464] turam adducit? Vidi qui leviter aegrotantes extracto opii homines quatuor in soporem collocavit nudos, quibus mox
Longa quiescendi tempora fata dabant.
Alius parum abfuit, ne nomen commutaret suum, & Quintus fieret è Sosia. Nam ejusdem Hermocracis coniilio in pertinaci viicerum obstruAione, pod assumpta mané aperientia, vesperi idem phármakon [medicamentum] quotidie deglutiverat; idque plusquam trigesies. Sed hic visa gélida; mortis imagine, cavit, neludi, quos vivo jam sibi sados animadvertebat, brevi mortuo sserent, & mutato medico pristinam sanitatem recepit. Andragoras alias suturus, de quo lepide Martialis lib. VI. Epigr. LII.
Lotus nobiscum est, hilaris coenavit, & idem
Inventus mane est mortuus Andragoras.
Tam subitae caussam mortis Faustine requiris?
In somnis medicum viderat Hermocratem.
Apud Plutarchum & alios legimus Cleopatram iËgypti Reginam jam certam mori, varia venena in captivis exploraiTe, nullumque invenisse lenius, quam aspida sommstram, qua ad corpus admota, morte qua§ somno soltitaest, ait Florus: qui proprius est esledus aipidis. Lucanus:
At tibi Laeve miser fixus proecordia pressit
Niliaca serpente cruor: nulloque dolore
Testatus morsus subita caligine mortem
Accipis, & Stygias somno descendis ad umbras.
Si quis nunc vitae làtur, adeo delicatus est, ut sine sebre mori cupiat, non opus est ut aspidem [p. 465] 466] Qui vitas terminum necessitate sati devinciunt, prater varia S. Scriptura loca, quibus nituntur, aciem animorum nostrorum divins Providentia Iplendore perstringunt. Qui mobilem & mutabilem esse malunt, prater quam quod etiam verbi divini authoritatem adducant, majori probabilitate humanam mentem percutere nonnullis videntur. Hinc alii medium serire voluerunt: Sed dum ad eos potius se applicant, qui morborum & mortis témpora sata, plané liberata statuunt, in alias dissicultates delabi atque in incertum & ambiguum implican dissentientibus existimantur. Nonne veré Euripides (non poslum non subinde apud summum Poëtam poëtarum versibus uti) Andromeda? To ScutMim xsñs
216. |
Si tamen patiaris, me à proposita quaestione nonnihil abire, argutabor breviter, cum Seneca & Petrarcha, & post spinas, frugiferum aliquid loquar, quodque tò êthikòn [morale] magis sapiat, quam physikón. [naturale.] Nemo antè diem moritur, qui omni die vitam Deo debet. In tempore solvit, qui exigente creditore debitum solvit. Non reposcitur praematurè, quod nostrum non [p. 473] est, sed alterius. Et quis quaeso hominum ante suum diem moritur? cum ille sit iiius dies, quo moritur; non prior, non posterior. Non videtur ante tempus mori, qui non potest, nisi in tempore, mori. Ab oeterno moriatur oportet, qui ante tempus moritur. Et post mundi obitum moriendum erit illi, qui ultra tempus vivere prasiumet. Mundus siquidem & natales suos & extremum dies tempori debet, quo cum coepit esie, quo cum desinet esse. Sapiens omnem diem sibi ultimum credit, omnem horam supremam. Quocunque ergo die moritur, ultimo moritur. Et il ultimo, ? anticipât terminum sùum? amplisicat. Et quis serat querelas morientiura citius? cum insani hominis sit aegrè serre, se carceribus ac vinculis ocyus expediri. Neque diicedit citö, cui srontem rugae ar?nt, manus pedesque? senio tremunt. Longius viventes, longius vexât mortis metus. Cito morientibus, brevis est mortis sensus. Omnibus moriendum, licet alio mortis genere, diversisque vitas spatiis. Faces plurimas accende, pro pabuli mensura vivit glilcitque quaelibet. Illud cum desicit, extinguitur & ista. Natura desedus querelarum justa materies non est. Si gula, si lacessitus gladius aut contempti sludus nos necant, intemperantias vel temeritatis poenas luimus. Extra culpam Deus & natura sunt. Qui longius vivere volunt, studeant sapere, & temperanter vivere. Haev virtus & mentis bonae curtos est & solidae valetudinis. Omnes modicè vivimus, si vitam [p. 474] spectemus aeternam. Qui mori nolunt, aeternitatem seriò cogitent, in qua lêmper vivitur. Hîc? diu vivere amas, diu miseresie cupis. Plus dolorum, morborum, peccatorum numerat, qui plus annorum. At inquies: diutius vivere cupio, ut cattigatè vivam. Castigatè vixisse debebas, ex quo vivere & ratione uti ccepisti. Cum abeundum est theatro, cum plaudendum est, ordiris prologum. Melioris vitae telam aggrederis tunc, cum detextam esle oportuit. Creditum olim: neminem, qui malus est, diu vivere: neminem bonum breviter. Uli quicquid vitae fuit, Illi quicquid vitae fuit, periit: hic omne in lucro habet, utpote haeres uturus melioris samas & vitae. Nec vita vita est, quae virtuti non impenditur. Quod si serri violentia moriamur, credamus vita; arcem srangs, non aperiri. Si intersicimur ab hostibus, cogitemus nos hostium manus, carnis inquam, mundi & iathanas esFugisse. Parum resert quo mortis administro moriatur, cui moriendum est. In vulnere majus momentum est, in vulnerante minus. Qui slamma perit, cogitet cum. Empedocle animam igneam esle, nec combustilem. Qui Océano mergitur, cum regina maris se coenaturum glorietur. Qui à bestiis discerpitur, Euripidis le sato soletur; qui veneno, Lucretii póculo; qui gladio, Pompeji & Ciceronis exemple At nolles ignominiosè mori.Assentior. Sed sicuti gloriosam mortem non sacit, pompa, practica, statua, ita nec ignominiolàm )aqueus, securis, equuleus. Causa supplicii [p. 475] nesta est, honestum quoque est mortis genus. Non qua morte, sed quo mérito moriamur, reputandum. Virtuti nulla mors dedecori est. Viissimas sterne tabulas. Gloriosè moritur, quisquss de República, de religione benè meritus est. Unci, gemoniae, prunae, rotJe, craticuke, illustres sunt, ac splendent magis illustrium ac sanâorum Virorum obitu. Fulgent supplicia, quae irradiât innocentia. Sicuti plus sulgent lutosae paludes, quarum supersiciem Sol pingit. Subtiliter de Vits Termino disputent doâi, modo ad eundem vita; morumque simplicitate certent contendere. Si pie, G lânde, si justé in hoc seculo vivimus, non nocebit hune Fato, illum contingentiae plus tribuirle. Schola omnis, ars omnis querula est & litigiosa, non minus quam sorum.Pietas mansueta, Concors, placida lites non amat. In hac dum conveniunt, qui sententiam de Vitae Termino dixere, omnibus opto salutarem vitae hujus terminum, qui ad vitam, quae sine termino est, & illos & nos quoque Beverovici doâissime, perducat. Ne tamen sine cantore aut vate hoc Dodorum, quod adornas, epulum decurrat, mitto versiculos, quos petis, ejuidem serè argumenti, cujus est epistola hxc. Vale Vir clarissime, & Amplissimum virum D. Cornelium van Beveren, Roverium, aliosÇ que mei amantes officiosè saluta. Amstelodami. E Museo nostro, decimo quarto Ocbb. 1633.
[p. 476]
217. |
En epithalamium, quod nuptiis Filii tui inscripsi. Debui hoc tibi, tum ob publica in patriam merita, tum ob singularem humamitatem, qua me antehac Rhenoburgi amplexus est. Debui fili tuo, ob veteris convictus memoriam. Debui Sponiae ob gratissimum mihi Mathenesiorum nomen, quo aliquando gavisa fuit Academia Leideniis. Carmen si ipedes, lusas est & commentum poëticum. Loquitur ex parte amor, ex parte poeta, & ita sabulam hanc adores duo absblvimus. Miscui sestiva & lepida, quia hoec iâcra aliter non consiant. Omnino enim ineptum soret de bello induciisque graviter loqui, ubi Cupidinis causa agitur. Tu, Vir nobilissime, hoc leve asFedus mei erga N.T. & illustrissimam domum testimonium benigne excipe. Ego hanc praecipuam selicitatis civilis partem interpreter, Principibus placuisse viris. Nuptiis silii tui bene precor, & ominor. Succédât proles, quae tuis & splendidissimae samilia; virtutibus respondeat. Me verb inter eos cense, qui nomen tuum sine suco colunt & venerantur. Vale Vir summe & Dominam van Schagen meis verbis saluta. 15. Oct. 1633.
[p. 477]
218. |
Quae saga, quit me solvere Thessalis
Magus venenis, quis &c.
Quoties ad studia magis seria animum applico, vel Auriacus interturbat viérrici tuba, vei praesica lesio, vel amator aliquis importune esslagitat applausum. quasi sine me Sponsie placeré non point; aut sine carmine resrigescere. Ea suum sacilitate, ut negare nesciam. Si virgo etïem, minus tutum apud me esset virginitatis depositum. nescio negare. Ut te inter amicos meos censeam, cui commenta mea inpartiri Coleo, rationes sunt graves & plurimae: optimi maximique Patris memoria, virtus & eruditio tua, ? insuper cognati mei D. Cunaei reverentia. cujus viri tantum apud me est precium, uc non poslim non amare impensius, quos ille amat. Condoles super obitu silioli mei. Sed bunc majoribus, quae hanc vitam manent, malis praeceptum gaudeo. multis longisque morbis consedus venustissimus insantulus, sacie exanthematis desormi deceisit. Nec ob hoc aneor. cum in beats resurre&ionis die melior ilium [p. 478] vultus
219. |
Mitto ad Te <"BarlaeusBibliografie.html#petit45">Tumulum invictissimi summique Principum. Maluissem laudare vivum, quem vivum dilexit sua Suecia, horruit Austria, [p. 479] suspexit quaquaversum Europaeus orbis. Nunc ita volentibus fatis mortuum Encomio prosequor, cujus virtutibus cum minus esset orbis, spaciosius coelum recepit grande illud depositum. Scio non egere poëtarum laudibus tanta aevi decora. Sed nec fastidiunt gratae posteritatis benevolas voces. Amant in hominum animis vivere, quos publicae utilitatis & securitatis assertores Deus constituit. In Gustavo, augustaj memoria; Rege, duo mecum stupuit univerGtas; vita; innocentiam & sortitudinem militaran, quarum illa inter Reges rarissima est, hxc gentis vestrae propria. Laudum ejus sastigia solum perstrinxi. Nec enim in iis sigillatim cnarrandis sussècerit nova Ilias. Rerum ab ilio gestarum magnitudinem, nec Historicorum annales, ? Oratorum ambitiosa oratio, ? Poëtarum grandiloquae voces adaequare valent. Omnia minora sunt, quae cogitamus, loquimur, scribimus. Ego, qui poetices studia impensius amplexus sum, inter tot máximo Régi parentantum ossicia, nolui esse Harpocrates. Vocem mihi extorsit tanti Principis illustris sama, quae j am pridem non privatis tantum populi sui.sed totius mundi sussragiis subvecta mortalitatis términos egressa est. Utinam ab iis, quas lustanti Germania; commodas curis, tantillum ocii impetrare queas, quod poëmatii hujus ledioni dones. Forte non poenitebit in compendio perspexisse Regis Iaudatissimi ingentia mérita, qui quantum tuis consiliisvivus tribuit, tantum sua mérita tuis [p. 480] conjuncta esse voluit. Quod si benigniore oculo haec nostra adspicies, optem exemplaria aliquot ad eos ire, quos Regis siii non quaesita laudatione assici judicabis. Vale Heros illustrissime, & crede etiam ita Batavis vivere Gothicae sortitudinis serios aestimatores. Amstel. 4 Dec.
220. |
221. |
Mitto ad te <"Barlaeus11.html#CBa43">Tumulum Serenissimi Suecorum Regis. Non debebat iste heros indictus abire, dignus praecone qualis Achilli obtigit. [p. 482] Domestica ha&enus cecini, &quae propius nos concernunt. Iam libuic in exteri Principis laudes digredi, quem de República non iölum?stra, sed & aliis Principibus bene meritum non dissiteberis. Utique quantum Austriacis per ipsum decessit, accessit vel nobis vel aliis. Maluiiïem vivum laudare, quam mortuum, qui vivus Europaei orbis admiratio fuit. Nisi prasvenüTet mors, jam votis majora tenebat, imo Italiam sortè, cui veteres Goctbi graves fuerè. Sed sblet sapientissimus Deus mentis ad summa fortuna; impetus siltere, ut se regibus imperare discant, uti illi imperant subditis. Addidi quae in Rheno-bercham lusi. Principi nostro iraicitur autumnus.Querulas voces populi audimus.Frustra hactenus advocata externa auxilia. Sed ignorât Remi turba, bella occasionibus geri. pugnare, cum volent, in Principum manu est. Sedexpugnare, ¨iS bi yxv&
222. |
223. |
Ex literis tuis ad amicos datis intellexi, te in ea urbe morari, quae orbi dedit pessimi Imperatoris matrem. Si -tibi adeiFem, magis sollicitus eilem de natalibus acaetate Liberi pat ris, quam Agrippinae. Tu selicissime, inter tot Rheneniis Lycei superba pocula, quibus glorian sblet ista urbs, jam mei obliviseeris, ac Ii ex Lethaeo amne bibisles. Non puto te publicis ossieiis usque adeö obrui, uti amicis seribendi otium non sit. Satis opinor sacundus eris praeco succi BaccheralenGs, ubi ad nos redieris. Iam tacitus paseeris & srueris isto deorum muñere, quod Druso Ubiorum debellatori tum temporis guitare non lieuit. Ego selicitatem istam tibi non invideo, sed cuperem crepusculi partem tecum demere de solido die, ad insigne lùspeniae alicubi hederás. Delacum non eligerem, sed Moguntiacum, quale sapit Archiepiicopis, quorum ego de vini bonitate judicantium sententiam lequi malim, quam de side pronunciantium. Quàm rereor, ne domum reveriiis Coloniam subinde sis respecturus. Paciscere cum palato tuo, ne litem tibi moveat1, ubi cum Gallicotibieritredeundum in gratiam. Seddesinamjocari. Colonienses quid moliuntur, quid incoeptant. Die mihi, quem ex tribus magis amant, Suecumne, an Galium, an Batavum? quemeunque elegerint male ipsis erit. Si Suecum recipient, discent propediem servire. Si Batavum non erunt amici Coesàris. Si Galium, tuta eritxeligio, minus tuta libertas. Feliciores fuerinr, si sibi ipsi sussecerint. Princeps Auriacus non tam hostem, quam imbres insestos iibi habet. Auxiliares Finnorum copias, nuper advocara;, dimittuntur cumgratiarum a&ione. Indignantur, quod pugnaî ipsis copiara non se-r cerit Imperator noster. Sed satius est illos lasa rum morderé, quam cum sama; nostra; periculo fortunara belli experiri. Si mori volent, etiam in Germania hostem reperient. Vale, & illustrissimos viros Beaumontium & Hugenium Legatos reverenter meo nomine saluta. Amstel. a2 Decemb. 1633.
224. |
225. |
[...]
226. |
227. |
[p. 480]
228. |
Quanti poëmata tua semper fecerim, norunt illi, qui me familiarius norunt. Vivo in ea urbe, quae Poëtas Belgicos habet sublimes & cothurnales, quorum dictio non est publici saporis. Mirabilia magis & stupenda loqui amant, quam utilia. Per nubes graduntur, & despectui habent aquae potores. Adversus hos saepe pugnare soleo tuo exemplo, qui utile misces honesto, ac dulci, & utrumque mira perspicuitate effers, ut legi ea & intelligi à nemine non possint. Quin tale carminibus tuis argumentum eligis, cujus lectione melio hilariorque abit lector. Hoc est, Philosophiam Socratico more è coelo [p. 492] & astris in domos familiasque deducere. Nec aliter locutum puto Herculem Gallicum, qui facundae vocis cathenulis duxisse dicitur populum, quo vellet. Aristoteles meus primam dictionis virtutem dicit esse saphêneian. [perspicuitatem.] Primus quoque post tot veteres sapientiam professus est verbis propriis & perspicuis, cum quotquot ante ipsum Philosophati fuere, Sapientiae arcana vel Poëticis fabulis, vel allegoricis commentis, vel Cimmeriis numerorum tenebris involverint. Alia tibi mens est. Scribis, ut intelligaris, doces ut prosis in meda plebe, in foro, in compitis, in thalamo, in mensis; in quavis aetate invenis, quod probes, quod taxes, quod corrigas. Concionantem te audiunt domi, viri, feminae, nuptae innuptaeque puellae. Tantoque gratior es, quanto concionaris suavius, mones blandius, reprehendis occultius. Libri tui pro Homiliis sunt, & pars suppellectilis preciosissima. De aliis non loquar. Illud scio, tantu messe librorum tuorum in mea domo precium, ut uxor mea, femina sic satis cara & prudens, verspertinis horis tanta attentione eos legere soleat, ut & mariti lecti obliviscatur. Saepe ad leges tuas provocat, adversus quas peccat subinde anômalos [communem excedens regulam] cupido. Sententias tuas loquitur, monita tua objectat non semel. Quam laetor te spem nobis facere novi operis de casibus conjugiorum memorandis. Petis, ut Latinis versibus exequar, quae Belgicis rhythmis donasti. Verum qui possim à modestia [p. 493] mea impetrare, ut meam paginam jungam tuae. Loquar citra adulationem. Solus nonnihil lateo, ut putrida quercus in tenebris. Tibi junctus exploderer à theatro, & positus juxta Solem vix Mercurius essem. Qui cum gigantibus ambulant, nani videntur, quamvis mediocris sint staturae. Et ea est animi mei indoles, languet in praescripto argumento. impetu quodam deferri amat & liberrimo pede in id, quod tractandum sumit. Accedit, quod nihil tractem illubentius, quam Amores. Scribo interdum Epithalamium amicis id efflagitantibus, quorum preces pro imperiis sunt. Sed vellem magno ista officia redimere. Deterret etiam me operis magnitudo, amo discursus breves, nec uni argumento libet diutius inhaerere. Quare velim propius scire, quae tua mens. Cuperem tibi obsequi, modo sine professionis meae detrimento fieri possit. quae non patitur, ut me laborioso operi manipem. Expecro, ut propius aptius institutum. Vale Vir clarissime. Amstel. 10 Ian. 1634.
229. |
230. |
231. |
Traditae mihi sunt per tabellarium literae tuae, ipsis Cal. Decembris exaratae. Respondissem citius, sed obriguit prae frigore manus & calamus. Ut tardior sim factus, non meo sed coeli vitio. Iam cum gleba & glacie resolvor. [p. 495] Accepi ab amanuensi tuo apographa tuarum Commentationum in nuptias Cratis & Hipparchiae, necnon Tryphosae & Iocastae expostulationes adversariae. Has jam ante legi. Illas cum stupore legi. Lecturus iterum atque iterum, ut totius historiae ideam praesentiore animo circumferam. Quid dicam? omne punctum in hoc scribendi genere refers. Misces utile dulci, & quae prima vatis laus est, rebus loqueris convenientia. Nescio, quid illis addi à me possit. Ero imitator. Premam praeeuntis vestigia. Et si à via deflectere me contingat, revocabit me aliquis è machina Deus. In Cratis historia excuti debet Cynismus, & dogmata baculo ambulantium philosophorum. In virginum non virginum historia excutienda erunt aliqua quae in amore elucent vitia, clementiae quoque & severitatis certamen. Feriamur jam hebdomadas duas, tresve. Per hoc tempus captabo intervalla Musis apta. Sum scriptor valde desultorius, nec ovis incubo more gallinarum. Informes partus desero per biduum aut triduum, ut alacrior postea redeam ad desertam prolem. Interea versiculus hosce arrhabonis loco habe, & animi mei candidos obsides. Ultro in magnorum virorum laudes rapior, & injussus amo istiusmodi argumentum. Si ingenii culpa merita tua detrivi, peccavi inofficiosae humanitatis titulo. Vale vir summe. 1634.
[p. 497]
232. |
233. |
solum nomine odi, quod iuaviiïïmum consuetudinis tuas srustum mihi eripiant. Expeâo, ut propediem ad nos redeas, ut in sinum nostrum essundas horribilia imperiorum secreta. Propius jam Deos contingis, ut si rerum publicarum làtagere libeat, scirepossis, quid Rex Reginas in aurem dixerit, quid Iuno sabulata sit cum love. Intelligam ex te quantum à Gallo, quantum à Véneto expecbndum bellis nostris pra> sidium: Hic post ridiculum istum mercatorum caiiitri novi accidit nihil. Qui imperant, novos ineunt & anniversarios magistratuum census. Qui parent, antiquum obtinent. alii rem saciunt, alii srangunt, alii Biantisexemplo Vianam ambulant, & dum asris egent, Cappadocum sibi reges videntur. Historiam de presbytero Planeo domi ex tuis intelliges. Piget enim, cucullatos istos do&ores in icenam producere, nec traducere quemquam est moris mei, quoad de sacinore non plane constat. Vale. 4 Feb. 1634. Vale. 4 Feb. 1634.
234. |
Ut primo medium, medio non discrepet imum.
Carmen illud Matthaei Vayrae est laudabile. Convenientia loquitur Quiringo. D. Vossius adscriberet jucidium suum, sed is ex pedibus laborat. Podagricus est, quo morbo nec mulier, nec eunuchus laborat, secundum Hippocratem. Legi historiam Canis Praetorii. Magnus campus panditur Epigrammaturm scriptoribus. Sed mihi non vacat bonas horas istis ineptiis terere. Incidi in hoc alicujus:
Dum miseros duro vexat sub Consule cives,
Et male damnatas sorbet egenus opes:
Deplorat cineres & mollis fata catelli,
Et pecus invisum bestia Praetor amat.
Et hoc alterius:
Excepi fures latratu, mutus amantes;
Sic placui domino, sic placui dominae,
[p. 501]
Alius hoc lusit:
Quis dubitet, quantus sit relligionis amator,
Qui tanta sepelit relligione canem.
Etiam hoc legi:
Viderat alma Themis condi ferale cadaver,
Custodemque suum justa parare Cani.
Moxque ait: heu quo nostra ruis Respublica: jura
Quae fuerant hominum, sint ea facta canum.
Circumfertur & illud:
Ennius emeruit Calabris in montibus ortus
Contiguus poni Scipio magne tibi,
Tityrus emeruit canibus Leidensibus ortus,
Contiguus poni praetor inique tibi.
Vale Vir maxime, & dicacium poëtarum hos partus ubi exceperis, neca. Ego rem ludicram tanti non facio. 4. Mart. 1634.
235. |
Traditae mihi sunt literae tuae media nocte hora duodecima. A qua diem suum auspicantur Aegyptii sacerdores. Nec tamen credas velim, me in istud tempus traxisse studia. Odi lucubrationes, utpote valetudini noxias, nec gratas conjugi quae mihi pro legata à latere est. Exceperat nos solenni epulo Nobil. Realius, à quo abire non licuit, nisi intempesta nocte. Et quanquam plusculum aspersus essem Lyceo, nolui ire cubitum, nisi lectis tuis literis. Quae adeo placuerunt, ut pulvinari sup- [p. 502] positis indormiverim suaviter. Ita tu mihi, loquor tropicè, pro culcitra fuisti. Feci divortium cum uxore, quae mihi peperit non gemellos, uti Latona, sed unum instar gemellorum. Non puto robustiorem fuisse Herculem, cum in cunis vagiret & immissos à noverca angues strangularet. Videtur infans cum Gallis bella probare non inducias. Nam clamat & vociferatur, quod proprium est bellaturientium. Magnas turbas dat regno nostro. Adultum auderem istis mirmillonibus Barbanzonio, Gramontio, & Borgiis opponere. Audivi inter Gallum & Federatos Ordines jam convenisse. Quibusdam istud consilium placet, quibusdam displicet. Ego mi Vicoforti, in rebus fidei acquiesco decretis Ecclesiae universalis, in rebus politicis decretis Ordinum & Principis. Volo enim mihi deberi & hominis Christiani, & boni civis titulum. Vale & Zulechemi Dominum saluta. 10 Mart. 1634.
236. |
237. |
238. |
Festivè alloqueris, postquam festivam meam de Re Orationem dignatus es legere. Ita fit, ut qui crepundia contrectant, incipiant repuerascere, & minus esse tetrici. Voluissem me magis seria & digna te dixisse. Sed talis sum, sine jocis & risu vivere non possum, non magis, quam Gallus sine scabie & Graeculus sine frictione. Quàm benè famae meae consuluit Aristoteles, quod inter virtutes, quas non nisi undecim habet, Comitati & Urbanitati locum fecerit. Nam qui has inter opera carnis numerant, haberet me pro homine minus spirituali. Nec ob hoc indignor. Ne tamen me putes semper esse gelôtopoiòn [risum excitantem] & nihil crepare solidum, en <"BarlaeusBibliografie.html#petit38" target = "new">Mercatorem Sapienten, en <"BarlaeusBibliografie.html#petit41" target = "new">Bonum Principem, en <"BarlaeusBibliografie.html#petit48" target = "new">Amorem Sapientem. Tituli graves quid non pollicentur? Illa de Bono Principe dissertatio dicitur Romae Purpuratis placuisse, à Machiavellismo, uti mecum [p. 506] credis, valde alienis. Nisi me haeresi (loquor ex illorum sententia) imbuisset mater, potuissem Apostolicam benedictionem mereri. Ego Florentini istius scribendi & loquendi formulas semper odi, licet & sectatores urbique & instituti sui vindices acerrimos inveniat. Quod nuperrimè scripsi, quam tibi neglectus jam fastiditur Achilles, scripsi hoc sensu, non quod saluberrima Homeri praecepta fastidias, sed quod loqui Reges, Principesque jam informas, fastidias de illo autore jam publice verba facere. Eloquar an sileam doctissime Gunthere:
Me si fata meis paterentur ducere vitam
Auspiciis, nullique dies horasque locare,
juberem plorare scholas, cathedras, pulpita, Platonem & Aristotelem. Unicam amplecterer meretriculam, non Thaidem, non Laidem, non Phrynen, aut Floram, sed Poësin. Quod superest rogo, ut hanc de tua humanitate conceptam fiduciam & ex fiducia natam parrhêsían [loquendi libertatem] boni consulas. Adeò audaces sunt humaniores literae, ut putent eos, quos communia studia junxere, vita, moribus, alloquio arctius jungi debere, & prorsus synkrêtízein. [pari more vivere.] Tu Vir praestantissime, qui ingenium excellens non per rem & reculas, sed civilem sapientiam circumduxisti, facile hoc à te impetrabis, ut & serium amicum ferre possis & jocularem. Ubi de Rege tuo & regii heredis nuptiis aliquando erit loquendum, dices,
[p. 507]
— Quantum mutatus ab illo,
Qui potuit nuper de re jocularia fari.
Vale. 6 April. 1634.
239. |
Gratulor tibi natam filiolam, & puerperam post novem mensium fastidia peperisse. Absolvis me ab officio carminis, quod promiseram. Causam nescio. Etenim, sua quoque laus muliebri sexui debetur. Sine quo miserrima esset viris vita. Canit Serenam & Mariam Claudianus, Stellam & Violantillam Statius, alii alias. Et quanquam nihil ob aetatem dignum gesserit filiola, tamen bene natam esse laudabile arbitror. Ego haec proli tuae opto & voveo: ut primos infantiae dies transigat sine epilepticis convulsionibus: ut dentiat absque dolore: ut adolescetula formam induat, nec appetibilem nimis, nec aspernabilem, ut nubilis formam ornet modestia & pietate: maritum nacta nec imperare velit, nec servire: mater facta prolem neque perdite amet, neque negligenter habeat: annis confecta vitae se melioris spe, vitaeque bene actae consciente soletur. Habes voti mei summam & compendium. Ubi filiolo te aliquando beabit uxor, liberabo me promisso. Caseus iste Limburgicus adeò me exhilaravit, ac si Limburgi essem factus Dux. Non potuisses me gratiore tibi munere devinxisse. Plinius [p. 508] multa caseorum genera recenset. Sed nullum est huic par aut secundum. Refertur apud Plutarchum in Laconicis, quendam Laconem dixisse: Si caseum haberem, non egerem obsonio. Ego postquam Limburgensem nactus sum, non obsonio solum carere possem, sed & primariis ferculis. Adeò hoc genere casei delector, ut vel solus ejus nidor & graveolentia me afficiat, à qua plurimi vel temperamenti vicio, vel quia iratos habeant Deos abhorrent. Puerperam vegetam & incolumem tibi restituat Deus, ut postquam huic eucharistikòn [gratiarum actionem] solverit, tecum, spe filioli, redeat in gratiam. Principum Brabantias calamitas documento est, capitale Belgarum odium alte insedisle Hispanorum animis, & de mutanda istic Reipub. forma ipsos cogitare. Hoc ut fiat, demetenda sunt papaverum capita. Sed bonus Arschotanus serò nimis discet, fabulam Aesopicam de vestigiis leonem spectantibus, non retrorsum. Versus Neodalii optimi sunt. Illos in obitum Adriani Pontificis, non esse Romae scriptos ausim affirmare. Cremonae illa tutius dicuntur, aut in Venetorum stagnis, quam ad Tiberim. Vale Vir spectaitissime & me amare perge. 20 April. 1634.
240. |
Non video quid causae sit, quod tam [p. 509] sollicitè videaris tibi metuere à censura mea. Epigrammata tua istiusmodi sunt, ut pro paradigmate aliis esse possint. Me certè non mediocri affecerunt voluptate, licet illam ipsam voluptatem castigaverit memoria calamitatis publicae, quam describis. Dolui ob durissima belli Belgici rudimenta, quae maximis patriae nostrae Proceribus luctuosa fuerunt, sub rhododactylo Duce. Versus tui pondus habent, & nervosa est omnis clausula. Possem quosdam designare, qui antiquis genio non cedunt. Sed nolo iterum delabi ad gradus comparationis. Utinam ea publici juris facias. Erunt pro historiae compendio nepotibus. Verum duo requiri judico. Unum est, ut nummorum imagines singulis epigrammatis addantur. Alterum est, ut brevis addatur historioIa, quae inscriptionis causam exponat. Hoc factitatum ab aIiis, qui veteres nummos nobis dederunt, Aenea Vico, Occone, Goltzio aliisque. Et profectò memorabiles res gessimus, dignasque posteritatis memoria. Flebilis primo fuit Resp. nostrae status, exulantibus Auriaco, aliisque Belgii nobilibus. Mox veluti à morte rediviva lacertos coepit movere, & amissa recuperare. Tandem domesticos fines egressi in Orientem & Occidentem ivimus. usque adeo, ut quos metus dejecerat, jam metuendi sint. Inclinationem fecit Mavors, & propriis praesidiis ac munimentis institit de defensore sollicita Respublica. Haec libri tui, haec epigrammatum tuorum materies [p. 510] est. Decessit invidia & factis & dictis. Et quando nomoclastem tuum videbimus? tragoediam exactam & gravem. Redeunt ad te chartae tuae & nummi. Addidi meos, ut seligas in tuos usus, quos & quot voles. Vale 4 Maji, 1634.
241. |
[p. 512]
242. |
Non remorabor tua tempora, quae publico impendis, longo sermone. Amant Dee Principesque Orationem brevem. Ex quo mihi amicitiae tuae fores reclusisti, auribus tuis subinde literis meis obstrepui. Nuper Batavos vidisti Romani imperii fratres & amicos. Iam Britannos vides priscis valde dissimiles. Olim in advenas & peregrinos feri erant & crudeles, <"Horatius.html#ode304" target = "new">Horatio teste:
Visam Britannos hospitibus feros.
Iam mites sunt & prolixae in exteros humanitatis. Regem vides, qui pro paradigmate esse possit optimi Principis, sive pacis studia, sive literarum amorem, sive regiarum quae in ipso sunt virtutum excellentiam, majestatemque spectes. Ne mirare, me de literarum amore aliquid inspargere. Nam indignum me non laurea, sed aurea aliquando donavit. Faxit Deus, ut confectis negotiis publicis salvus incolumisque ad tuos redeas, & magno Parenti, qui grandem istum concussae Germaniae Atlantem humeris sustinet, tuos commodes. Illa, te absente, pergit miseriae non unius esse flebile theatrum. Affligit & affligitur. Perdit & perit. Ea sors belli est. Ludus ubique pavorque & plurima mortis imago. Inter Gallum & Ordines [p. 513] jam transactum per Dominum de Charnassé Induciarum spes decollavit. Hispani castra movent, sed nondum promovent. Intra minas stant. Nova classis in Occidentem abit. Hic jugulandus Hispanus, ubi alios jugulandi materiam invenit. Vale illustrissime vir, & ignosce, si ab argumento destitutus aliquid nuger pro re nata. 16 Maji, 1634.
243. |
Autor istius tabulae de religione gentilium, arduum opus agressus est, & plenum periculosae aleae. Arduum voco ob argumenti amplitudinem & difficultatem. Periculosum, ob dogmata, quae hic illic inspargit, quae Romanae Ecclesiae minus arridebunt. Si sapiet autor, aut premet coeptum opus, aut castigabit. Satius est perire scriptum, quam scriptorem. Nec offendendi sunt scribendo, qui proscribere, ne quid pejus dicam, possunt. Annotabo aliquid ad ordinem, aliquid ad rem ipsam. Illud in prima subdivisione displicet, quod religionem gentilium, qui Creatorem Deum coluerunt vel ut invisibilem vel ut visibilem, distinguat à Religione naturali, cum cultus Dei invisibilis etiam naturalis sit. Talem quippe agnovit Plato, Aristoteles aliique. Ipse Paulus Rom. 1. diserte ait, Dei invisibilia cognosci ex visibilibus. Ad rem ipsam hoc observo, 1. an consultum sit [p. 514] Christianum orbem scire, Catholicam religionem in tam multis ritibus ceremoniisque convenire cum Ethnicismo & Gentilium religione. Haec enim res iis Theologis, qui à Curia Romana secesserunt causam praebet hoc nomine exagitandi Catholicismum, quem Ethnicismum interpolatum vocant. Autor iste, si quo pede coepit ista pergit exequi, tandem ostendet rotam hierarchiam Ecclesiasticam non tam à Petro & Apostolis, quam à gentibiis fluxisse. At hoc prudenter illi est cavendum, si sibi & religioni Catholicae velit consultum. Deinde ad religionem legalem, quae privatae utilitatis causa est excogitata, refert doctrinam de praemiis & poenis post hanc vitam. At haec inconsideratius ab autore scripta sunt. Praemia & poenas manere bonos malosve post hanc vitam, dictat naturale, insitumque omnibus hominibus conscientiae dictamen. Urgent hoc ipsum Plato, Cicero, Epictetus, Seneca in suis disputationibus. Falsum est illa conficta esse à populis, privatae utilitatis causa, ad terrendos mortales. Qui ex professo religionem omnem oppugnant, ajunt homines metu poenarum infernalium in officio contineri, & esse figmentum hoc politicum, non autem dogma ratione naturali subnixum. Atheorum, proh dolor, satis habet ubique orbis. Isti impietati non oportet Christianos frigidam suffundere. Dico intrepidè. Sum istius sententiae hostis capitalis. Monendus est scriptor, ut corrigat & saniora scri- [p. 515] bat. ni fecerit, male merebitur de religione, & sibi consulet pessimè. In reliquis laudo diligentiam ipsius, studium & eruditionem. Vale Vir nobilissime. 4. Iun. 1634.
244. |
245. |
Clypeum dextra laevaque movere.
Annon timidi sit militis, utroque pede fugere, ut est apud Aristophanem; & ut de hostibus nostris quaeram, Annon Algerios & Duynkerkanos, Afros inquam & Morinos, utrosque in praedonum gente ponis? In culina certè utrumque usui est, & sorbere & flare; in agris idem lignum utrumque est, pastori pedum, & agricolae mensura. amphóteron [utrumque] inquit Callimachus, kéntron te boôn, kaì métron aroúrês. [stimulus boum & mensura arvi.] In mensa utrumque malum, & graecari multum, & pergraecari. Vale, Hugeni clarissime. 18 Iun. 1634.
[p. 519]
Consentire meis studiis se crediderim te,
Fautor utroque tuum laudabo pollice ludum.
246. |
Scribis tibi placuisse Nihil & Aliquid, Neutrum & Utrumque Epistolas. quasi dicas tibi placuisse contradictoria. quae Philosophi negant in sinu Dei reperiri. Verum minus miror has contradictiones tibi probari, qui nuperas meas antipháseis [contradictiones] super gradibus comparationis, tam benigne & humaniter excepisti. ut videar, ista inimicitia amicitiam suam emeruisse. Unum petis, ut si quid simile ad communem nostrum amicum N. Hugenium miserim, tu particeps eorum fias. At qui possim, mi Honerde, aliquid scribere simile Nihilo. Habet aliquid suum simile, nempe Sosias Mercurium, ficus ficum. Habent similes labra lactucas. Habet insuper suum simile neutrum. quia plures neutri sunt, plures utraque sella sedent. Soli nihilo nihil est simile. quin enim, quod non est, similem sibi ousían [essentiam] habeat? Hoc scio, non modo versiculis, modo epistolis scribere & respondere simila. ut verum sit de nobis, aeì gàr tò hómoion. [semper enim similem Deus deducit ad similem.] quod usurpatum ab Homero, cum Melanthius subulcus incidisset in Eumaeum subulcum. Quam laetor, nos non esse figulos aut fabros, sic enim similis similem odis- [p. 520] set. Iam Poëtarum nomine cum audiamus uterque, similis gaudet simili. est lepidum similium par apud Martialem:
Cum sitis similes paresque vita,
Uxor pessima, pessimus maritus,
Miror non bene convenire vobis.
Et apud Catullum,
Pulchrè sunt similis mali cinaedi.
Pythagoras amicitiam, mundi animam & vinculum dicebat, consistere en isótêti. [in aequalitate.] Poëtae puros jambos concinnant ex pedibus similibus. Anaxagoras corpora ex atomis, similibus constare docuit, Aristoteles ait: hómoion homoíou ephíetês. [simile gaudet simili.] lib. moral. 8. quod tamen verum, non est in magnetibus, qui similibus se polis fugiunt, dissimilibus amplexantur. Verum res similes eleganter conjunxit Plutarchus in commentario, cui titulus: Quomodo adulator ab amico distinguendus. Seni similis lingua jucundissima est,
Pueroque puer, & femina apta feminae. Aegrotus aegro, & misero quisquis est miser.
In convivalibus sermonibus, non vult semper in conviviis similes similibus accumbere, non Professorem Professori, non Advocatum Advocato, mororum moroso. Interdum vult; ut agricolam agricolae, aliptam aliptae, amatorem amatori. Causas illic expedit ingeniosissimas. Illud subtile, quod Empedocles ait, referente Aristolele 1. de Anima. Animam constare ex quatuor elementis, quia aliquid singulis habet simile. Inter [p. 521] sapientum apophtegmata hoc celebratur: gámeis ek tôn homoíôn. [ducito tibi similem.] & ut est apud Varronem: Cascus cascam ducit. Non probo improbum improbo similem, quique amat vulpinari cum vulpibus. Sed mittam illa literatorum commenta. Nos Batavi, quam amamus similes esse Gallis vestitu, Sybaritis luxu, Romanis gloria, Graecis pecuniarum cupiditate. Quam similia jure belli factitant, Marchio de Aytona, & Ordines, quoties aut salvi conductus literas alii aliis negant; aut praetores, concionatores, incolas sedibus controversis expellunt. Caesar alibi & Suecus simili furore vastant agros, urbes expugnant. Quam pergit sibi similis esse Hispania, cum Arschotanum Ducem ad se invitat, & venientem carceri includit, ut olim Legatos Belgas. Tu, vir maxime, perge similia prioribus Epigrammata scribere. Perge eorum me compotem facere, ut si coner simile, non reperiar tibi prorsus dissimilis. Vale Vir amplissime, &, similem Tui elegantioribus studiis Hugenium, & doctissimum Schottum à me saluta. Amstelod. 20 Iun. 1639.
247. |
Audio uxorem habere Te, hoc est, in Sapientiae castra transiisse. Semper enim ab iis dissensi, qui amantes insanire contendunt, & Cupidini oculatissimo oculos fascia velant, qui- [p. 522] que puerum esse fingunt, ipso Hercule robustiorem Amorem. Tanto nos magis sapere arbitror, quanto ad honestas nuptias adspiramus ardentius; tanto esse ingeniosiores, quanto hanc rem conficimus felicius. Etenim sine conjuge nonne vagi sumus & errones? nullius, praeterquam universalis naturae, peculium, fortunae & incertae sortis pila ludibriumque? Uxorem nacti, possidemur propius, amamur, curamur, fovemur tenerius. Illam gaudii omnis, illam dolorum sociam habemus. Condolet, medetur, subvenit laborantibus; & cum maxime vult blandiri, sobolem nos suam appellat, etiam tunc, cum aut sobolem ipsi in spe habemus, aut in cunis rotamus magni patres. Epictetus Philosophiam omnem duplici praecepto absolvit; Sustine & Abstine. At haec à nullo hominum ordine rigidius observari, quam à conjugibus, mecum propediem disces. Graecorum Poëtarum princeps, è quo tanquam fonte perenni:
Posteritas latices Sophiae deduxit in hortos,
cum Iovem describere vult Patrem vocat deorum & hominum. At talis sine conjuge esse non potuit. Sagacissima natura cum vite maritat ulmum, cum stipite fabam vel convolvolum, ne lenta haec arbusta destituta suo tibicine langueant. Nec minus sapienter ab eadem appositus uxori vir, & viro uxor, ne alter sine alterius fulcra flaccescat & collabatur. Viderunt hoc olim providi poëtae. ideoque ne ipsum coelum [p. 523] corrueret, Lunam Veneremque interposuerunt orbibus, hoc veriti, ne sine foeminae adspectu volvi nollet morosior Saturnus, imperiosior Iupiter, bellicosus Mars, vafer Mercurius, & fervidissimus Sol. Theognidis & Phocylidis quot numeras versus, tot prudentiae moralis audias praecepta. Et inter haec nonne de ducenda conjuge canunt? Theocritus, quanquam multa apposite pastores canentes inducat, nullibi est suavior, quam ubi scribit: kômásdô potì tàn Amarryllída, &c. abeo procatum ad Amaryllidem, &c. Et quis ille est, qui apud Maronem dicitur conjugis in gremium laetaa descendisse? Idem est, qui rubente dextera in arces & urbes fulmina jaculatur. Crates Thebanus, homo toto corpore deformis, gravissimus alioqui rerum divinarum & humanarum Professor, Hipparchiam nobilem foeminam uxorem duxit, ut hac quoque parte Sapiens videretur, quod contemptissimo corpori uxorias voluptates impetrasset. De Socrate hoc jam dicam: ilium Sapientiam non è coelo in domos familiasque, ut Cicero perhibet, sed è querelae Xantippes cubili in Scholas introduxisse, & Philosophiae practicae objectum, non virtutes, sed illam ipsam suam Xantippen credidisse. Poëtae quoque Graeci & Latini nullibi doctius & acutius loquuntur, quam cum ad conjugum officia alludunt. Quod si Sapientiae pars est non nimium sapere, nihil est, quod virilis ingenii gravitatem & duritiem magis condiat, quam muliebre ingenium, cui [p. 524] dulcedinis tantum & gratiae affudit Deus, ut ob hanc solam causam, Moeonio Vati Venus dicatur philomeidès [ridere gaudens,] Syracusio mátêr geláxasa, [mater ridens,] ****** Andino Olli subridens. Qui vero amores quam maxime oderunt, cum acerbissimis illos vocibus infectantur, oppositum apponunt opposito, ne rem optimam calumniando sibi constare videantur. Morbum vocant amorem, sed salubrem: dolorem, sed delectabilem: venenum, at sapidum: mortem, verum voluntariam: vulnus, sed gratum: supplicium, attamen jucundum. Cum amaritudinem illi exprobrant, glykypirkon, [suaviter amarum] vocant: cum labores spontaneos esse ajunt, & minus graves; cum curas & aerumnas, has ipsas suavissimas dicunt. Novi, qui uxorem fastidiunt, ne in malam incidant. At hi malam metuunt, quia de suis ipsi virtutibus desperant. Nullam ego tam malam arbitror, quam corrigere non possit vir bonus & sapiens. Malas esse dixit Menander Comicus, sed sine populi suffragio. Cautius apud Euripidem Medea loquitur:
All’ esmèn hoîon esmèn, ouk erô kakòn,
gynaîkes.
Simus quidem, quales sumus, nos foeminae,
Malas sed esse non ego ausim dicere.
Si qua mala est, vitio mariti mala est, quia aut is intempestive severus est, aut intemperanter remissus. Ignes dicunt fugiendos esse. Sed non illos, quibus male arsuros ignes restinguas. Vo- [p. 525] luptates indignas clamitant viro Sapiente. Concedo, cum in porticu aut Stoa philosophandum est. Novit hoc Seneca & docuit non semel. nec minus in thalamo quaesivit, ubi Paulina esset. Urgent, coelibes sacris vacare liberius, pugnare animosius, navigare fidentius. Quasi profana esset res osculari conjugem sacra fide obstrictam: aut minus animose pugnasset Hector, memor Andromaches & Astyanactis: aut timuisset ex Aulide navigare Protesilaus, relicta domi Laodamia. Sed uxor, inquiunt, & liberi alendi sunt, quibus carere possis, ut partis fruaris uberius. Vah sordidas voces. Cur non potius gloriosum putant & regium imperare uxori & liberis? Qui paterfamilias est, rex est conjugis, liberorum & famulorum. Caelebs nulli imperat, praeterquam canibus aut felibus, si quos forte domi alit. Homerus Ulyssem regem vocat Itachae. Sed si regno isti eximantur Tres imbelles numero, sine viribus uxor, Laërtesque senex, Telemachusque puer, & pauculi subulci, valde accideris regni istius subditos. Sunt, qui in maritalem ordinem adscribi cuperent, sed metuunt, ne aut filium gignant, qualis fuit Commodus, aut filiam, qualis fuit Iulia & Messalina. At debebant hi homines adeo metuentes futuri, jejuni ire cubitum, & prandio coenaque abstinere, ne quem concoquent chylum, pituita fiat molestior, aut atra bilis. Cur non potius sperant futurum, ut ex Vespasiano nascatur Titus, ex Druso Germanicus, ex Annaeo Seneca nepos [p. 526] facundissimus Lucanus, ex Platone nepos Speusippus avitae philosophiae haeres, aut ex Ennio nepos Pacuvius?
Fuit mihi nuper plurimus sermo super hac re cum Misogamo, qui cum magnam in Scholis didicisset esse Dilemmatum vim, ita disputabat: operosa res est conjux, laboriosa colonia, fons curarum. Foecunda cum est, oneri est: cum sterilis, dedecori. Si pulchra, koinê; [communis;] si deformis, poinê [poena.] si dives, superbit illa; si paupercula, ille. Logicorum, inquiebam ego, exempla audio & argutias dialecticorum, quibus adolescentulos in Scholis fatigare solent, & torquere bonas mentes. De messis probitate non est certus agricola, nec minus tamen serit. Et tu uxorem ducere non vis, quia times non foecundam? tu laboriosam coloniam voces uxorculam? nec horres Rempublicam capessere & multorum capitum belluae imperare? Tune oneri esse putas liberos, quos mater Gracchorum omnibus thesauris habuit chariores? Quod si sapis, nullam deformem puta, quam castitas modestiaque ornant. Formosam nactus, noli nimis sollicite custodire, ne te zelotypum animadvertat, & tua culpa peccare audeat. Si opulentior superbiet, tu tolera & mone; vel cave eam offendas, ne opum fiducia tibi maledicat: aut superbiam feminae contemptu diffla, aut prudens dissimula. Si pauperculam contemnes tu, cur contemnere sustines animi dotibus te locupletiorem? Illa, que te con- [p. 527] temnentem placide fert, quantivis est pretii. Te, qui ob inopiam minus aestimas honestam conjugem, ne teruncio emerim. Tralatitium illud est & lippis notum, quod à libertatis periculo sumitur adversus conjugii praestantiam argumentum. In libertatis se regno vivere jactitant, quamdiu sunt ágamoi; [coelibes;] servituti affines, cum conjugio illigantur. Nesciunt insani, licentiam esse, non libertatem, nulli amores debere: degeneres esse mundi incolas, quos posteritatis cura non tangit: frustra se viros esse, & tales factos: & ut allegorice loquar: errores esse maximas planetarum, ab una ecliptica aberrantium: Solis viam esse tutiorem certioremque, quia una est & simplex: Lunae viam difficilem, & litigiosam, quia cis ultraque eclipticam digreditur. Non gravatè subscribes huic meae sententiae. Nobilissime Myli, qui conjugii causam exemplo tuo asseris. Gratulor instituto tuo, gratulor conjugem tibi obtigisse, qualem optasti piis votis, qualem optavere parentes gravissimi optimique. Merebantur talem domus tua, virtus, dotrina, prudentia. Praecepta connubialia apud te non conquiram. quia non sum preceptor amandi. Illa, cum vacabit, legere potes apud Plutarchum in nuptiis Polliani & Eurydices. Hoc solum addam: non esse, quod tibi metuas à mala conjuge. Nescio enim, qua Dei Opt. Max. clementia incideris in tò agathòn. [bonum.] Agatham ducis, quae se tibi probabit non uno bonorum genere, sed triplici. [p. 528] non explicabo me. Meministi horum, ex quo Moralem aliquando tibi Philosophiam domi meae praelegi. Fruere, felicissime, Agatha tua, sive Bona Dea, cui nolo te offerre flores, fruges, serta, Romanorum more, sed unum hoc, quod praeceptori Socrati obtulisse fertur Aeschynes, hoc est, Teipsum. Vale Vir nobilissime & praestantissime, & me tui tuorumque amantissimum redama. Amstel. 28 Iunii, 1634.
PARTIS PRIMAE |
<"BarlaeusEpistolae.html"> |
[p. 529]
CASPARIS BARLAEIEPISTOLARUM
[Vignet: Indefessus agendo].AMSTELODAMI, |
[p. 530: blanco]
[p. 531]
CASPARIS BARLAEI |
249. |
250. |